Pierre Teilhard de Chardin

Pierre Teilhard de Chardin (1955).

Pierre Teilhard de Chardin (1 Mei 1881, Sarcenat-kasteel naby Clermont-Ferrand – 10 April 1955, New York) was 'n Franse paleontoloog, Jesuïet-vader, filosoof en teoloog. Teilhard de Chardin se lewe is oorheers deur sy behoefte om die Christelike geloof met die evolusieteorie te versoen. Vir hierdie doel het hy 'n interdissiplinêre metode ontwerp, waarna hy self verwys het as hiperfisika of hiperbiologie. Teilhard was baie bewus daarvan dat hy tussen twee vure geloop het: wetenskaplike dissipline en die Katolieke magisterium. Dit is juis sy volharding in hierdie tussenposisie wat die bewondering van baie gelowiges gewek het wat daarna verlang het dat die Christendom nie meer as agterlik in 'n moderne wetenskaplike wêreld afgemaak moet word nie.

Lewensloop

Teilhard de Chardins se ouerhuis.

Pierre Teilhard de Chardin is in 1881 uit 'n vooraanstaande Franse familie gebore. Op die ouderdom van agtien het hy 'n lid van die Jesuïete-orde geword. Omdat die Jesuïete in 1904 uit Frankryk verdryf is, het Teilhard de Chardin sy filosofiese en teologiese studies op die Engelse Kanaal-eiland Jersey voortgesit. Van 1905 tot 1908 het hy fisika en chemie aan die Jesuïete-kollege in Kaïro onderrig. Hy is toe na Sussex, Engeland, oorgeplaas waar hy verder in geologie en paleontologie gespesialiseer het. In 1911 is hy in Hastings as priester georden.

Teilhard de Chardin het 'n rol gespeel in die ontdekking van Piltdown-mens. Hy het 'n hond van Eoanthropus dawsoni gevind terwyl hy die amateur-antropoloog Charles Dawson bygestaan het tydens sy opgrawings by Piltdown tydens sy verblyf in Sussex. Die Piltdown Man het uiteindelik geblyk 'n growwe vervalsing te wees. Daar is aangeneem dat Teilhard de Chardin 'n grap oor Dawson wou maak. Dit is merkwaardig dat die Jesuïet na die vonds min aandag aan die oorskot gegee het en nie daaroor gepubliseer het nie. Dit is moontlik dat Teilhard de Chardin self nie die oortreder was nie, maar geweet het wie dit was. As priester sou hy egter nie geroepe gevoel het om vinger na iemand te wys nie. Vandag word gewoonlik aanvaar dat Dawson, wat waarskynlik sy loopbaan op vervalsings gebou het, as die mees waarskynlike oortreder geïdentifiseer kan word.

Tydens die Eerste Wêreldoorlog het Teilhard de Chardin as draagbaar draer in die Franse weermag gedien. In 1922 het hy professor in geologie in Parys geword. Hy was 'n deelnemer aan talle wetenskaplike ekspedisies na Asië en Afrika. In 1928 was hy deel van die navorsingspan wat die hominied Sinanthropus pekinensis in China ontdek het. Teilhard de Chardin sou tot 1937 met tussenposes in China werk.

Wêreldbeskouing van Teilhard de Chardin

Internalisering

Een van Teilhard se stellings is dat die natuur 'geïnternaliseer' kan word, 'n term wat uit die mistieke kom. Materie het 'n 'binnekant', wat Teilhard de Chardin ook 'psigisme' noem. Alle verskynsels in die wêreld huisves hierdie psigiese element, al is dit in verskillende konsentrasies. Volgens Teilhard is hierdie internaliserende energie die dryfkrag van evolusie. Dit het gelei tot drie 'geboortes': kosmogenese (die oorsprong van die heelal), biogenese (die sprongmutasie van lewelose na lewende materie) en noogenese (die sprongmutasie na selfbewustheid). Noogenese gee aanleiding tot die verskynsel van mense, die spesie wat bioloë Homo sapiens noem.

Teilhard de Chardin vergelyk die oënskynlike verskille tussen hierdie stappe as verhitting van 'n vaste stof: eers word die stof net warmer, maar smelting volg eers mettertyd. Die vloeistof tree baie anders op as die vorige vaste stof, maar bestaan uit dieselfde molekules. Dieselfde geld vir die oorgang na die gasfase.

Omegapunt

Deur die krag van internalisering het die spesie Homo sapiens bo die dierevlak gestyg, volgens Teilhard de Chardin. Dit beteken dat die mens as denkende wese met sy vermoë om te reflekteer in staat is om die kosmos en homself te transendeer. Maar hierdie nuwe lewensvorm is nie die einde van die evolusionêre proses nie. Volgens Teilhard de Chardin se hiperfisiese sienings beweeg die mensdom na 'n steeds hegter sosiale eenheid.

'n Eerste stap op hierdie pad is reeds geneem. Die mens was die eerste spesie wat die wêreld vanuit sy oorsprong in verskillende strome gekoloniseer het, sonder om in verskillende spesies op te breek.

Ons word uitgenooi om die volgende stap te neem deur die feit dat die aardbol onbeperk is (jy kan altyd in 'n sekere rigting voortgaan), maar nie oneindig nie (voortsetting beteken op 'n sekere punt om op 'n pad te gaan wat jy voorheen geloop het). Uiteindelik, volgens Teilhard de Chardin, sal hierdie ontwikkeling uitloop op 'n ontwykende eindpunt van die hele aardse bestaan. Hy het hierdie oomblik die omega-punt genoem, wat ooreenstem met die apokalips.

Christogenese

Volgens Teilhard de Chardin is dit waar Christelike leer ter sprake kom: volgens hom is die omega-punt die toestand van die mensdom wat deur Christus verlos is. Mense het hulself tot so 'n mate geïnternaliseer dat hulle die mistieke liggaam van Christus geword het. Volgens Teilhard de Chardin is dit eers moontlik nadat die skepper hom aan die evolusieproses onderwerp deur mens te word in die gestalte van Jesus Christus. Teilhard noem dit Christogenese. Op grond van Sy onderdompeling in die boesem van die wêreld is die groot waters van materie sonder bewing gelaai met lewe. En terselfdertyd het die heelal deur kontak met Christus een onbegryplike Gasheer geword. volgens Teilhard de Chardin in sy 1923-essay La Messe sur le Monde.

Invloed

Kultstatus

Teilhard de Chardin het veral in die jare ná sy dood ’n kultusfiguur geword. Sy volgelinge het hom as 'n briljante visioenêr beskou wat presies die vrae aanvoel wat baie van sy tydgenote gevra het. Teilhard het in sy boek Le Milieu Divin ('Die Goddelike Omgewing') geskryf: Is die Christus van die Evangelies, verbeeld en geliefd binne die dimensies van 'n Mediterreense wêreld, steeds in staat om ons buitensporig vergrote heelal te omsluit en te sentreer? Is die nuwe wêreld nie op pad om groter en wonderliker as die Bybelse Jahwe te word nie? Sal daardie wêreld nie ons godsdiens vernietig en ons God verduister nie? Nee, het Teilhard geantwoord, en toe probeer demonstreer dat wetenskaplike insigte glad nie fataal is vir die Christelike geloof nie, solank die verkondiging van daardie geloof by die nuwe evolusionêre wêreldbeskouing aangepas is. Miskien is die mees oortuigende opsomming van beide sy paleontologiese en teologiese navorsing gevind in Die verskynsel van die mens (Le phénomène humain), wat baie vertalings en herdrukke na sy dood gesien het.

Die dikwels aangehaalde stelling van die evolusionêre bioloog Theodosius Dobzhansky: Niks in biologie maak sin behalwe in die lig van evolusie is geneem uit 'n sin uit The Phenomenon of Man: [Evolution is] 'n algemene toestand waartoe voortaan alle teorieë, alle hipoteses, alle stelsels moet konformeer, waaraan hulle moet voldoen, as hulle denkbaar en waar wil wees. 'n Lig wat alle feite bestraal, 'n kurwe wat alle lyne moet volg. As Christen is Dobzhansky ook sterk deur Teilhard se idees beïnvloed.

Invloed op die Kerk

Teilhard d.C. (links bo) as moderne heilige in die Sint-Annekerk (Heerlen).

Na-oorlogse denke oor vordering het naatloos by sy idees ingepas. Volgens sommige kerkhistorici het sy klem op die positiwiteit van die wêreld die atmosfeer van die Tweede Vatikaanse Konsilie beïnvloed.

In 1950 het Pous Pius XII die anti-modernistiese ensikliek Humani Generis uitgereik, waarin hy baie van Teilhard de Chardin se leerstellings veroordeel. Die werke van die Jesuïete sou die kweekskole moes verlaat, hoewel dit net vir 'n kort tydjie sou wees. Sulke sake kon nie meer deur oekase besleg word nie.

Maar die skade was eintlik aangerig. Die Franse Jesuïet is na Amerika 'verban'. Daar is hy nog toegelaat om te dink, maar nie meer gepubliseer nie en nie meer toegelaat om gesprekke te voer oor enigiets wat regtig saak maak nie. Daardie laaste jare was 'n pynlike tydperk vir Teilhard. Op 30 Junie 1962, 'n paar maande voor die opening van die Tweede Vatikaanse Konsilie, het 'n diktaat van die Vatikaan Magisterium (Heilige Kantoor onder leiding van prefek Alfredo Kardinaal Ottaviani) die volgende waarskuwingsboodskap uitgereik:

“Daar word ’n aantal werke van vader Petrus Teilhard de Chardin versprei, selfs ná die skrywer se dood gepubliseer, wat groot sukses geniet. Sonder om oordeel te vel oor sake rakende die wetenskappe, is dit voldoende duidelik dat hierdie werke op die gebied van filosofie en teologie oorvloedig is met sulke onduidelikheid, ja, selfs ernstige foute, dat dit in botsing kom met die Katolieke leerstelling. Daarom moedig die hoë en eerbiedwaardige vaders van die Oppergemeente van die Heilige Amp (deesdae: Gemeente vir die Geloofsleer) alle biskoppe, die meerderes van godsdienstige instellings, die rektore van die kweekskole en die administrateurs van die universiteite aan om die geeste, veral van die jongmense, teen die gevare van die werke van Vader Teilhard de Chardin en sy volgelinge.”

Wat het die Vatikaan gevrees oor Teilhard se geskrifte? Eerstens dat hy aansluiting by die evolusieteorie gesoek het. In die tydperk voor Vatikaan II het die magisterium suiwer Darwinisme as 'n bedreiging vir geloof in God as Skepper, skeppingsleer of ten minste die Skeppingsidee beskou. Maar dit is hoofsaaklik Teilhard se besinning oor boosheid en sonde wat onaanvaarbaar was. Dit was hoofsaaklik om hierdie rede dat Pius XII die veroordeling van Teilhardinisme uitgereik het. Daar word gesê dat Teilhard de Chardin morele boosheid tot 'n noodsaaklike euwel, 'n "evolusionêre afvalproduk" verminder het. In sy siening is sonde die menslike ervaring van die Veelheid. Vir Teilhard is veelvuldigheid 'n hiperfisiese term vir die dinamiese toestand waarin die evolusionêre proses hom noodwendig bevind. Die doel van evolusie is die Omegapunt, 'n toestand waarin die Skepping heeltemal verenig is met die Skepper deur die proses van internalisering. Maar solank daardie uiteindelike Eenheid nie bereik word nie, is daar Veelheid. Die Katolieke Magisterium het gevind dat dit in stryd is met Openbaring. Sonde is die gevolg daarvan om vrywillig teen God se gebooie te gaan, en nie 'n evolusionêre toestand van die hele Kosmos na noogenese, soos Teilhard de Chardin geleer het nie.

Rehabilitasie?

Op 24 Julie 2009 het Pous Benedictus XVI 'n preek gegee met gedagtes oorgeneem direk uit Teilhard se meditasie oor die kosmos as gasheer geneem is: Dit is ook Teilhard de Chardin se groot visie: op die ou end sal ons 'n ware kosmiese liturgie ervaar waarin die kosmos 'n lewende gasheer word, het die Pous in 2009 gesê. Bespiegelings oor 'n naderende rehabilitasie in verskeie Italiaanse koerante is deur die Vatikaan verwerp: Teilhard was nie heterodoks nie en daar was dus geen rede vir 'rehabilitasie' nie. Dit mag dalk as 'n verrassing kom ná die onderrig- en publikasieverbod waarmee Teilhard te kampe gehad het. Volgens hom kon hy self die veel belangriker plesier geniet dat sy vroom wens vervul is: sterf op Paassondag (1955). Die afgelope tyd (na aanleiding van die Pous se aanhaling) was daar gereelde geluide in België wat dui op 'n moontlike rehabilitasie. In Nederland het die Kerk ietwat meer terughoudend gebly.

Bibliografie

• Amir Aczel, The Jesuit and the Skull: Teilhard de Chardin, Evolution and the Search for Peking Man (Riverhead Hardcover, 2007)
• Pope Benedict XVI, The Spirit of the Liturgy (Ignatian Press 2000)
• Pope Benedict XVI, Introduction to Christianity (Ignatius Press, Revised edition, 2004)
• Paul Churchland, "Man and Cosmos"
• John Cowburn, Pierre Teilhard de Chardin, a Selective Summary of His Life (Mosaic Press 2013)
• Claude Cuenot, Science and Faith in Teilhard de Chardin (Garstone Press, 1967)
• Andre Dupleix, 15 Days of Prayer with Teilhard de Chardin (New City Press, 2008)
• Enablers, T.C., 2015. 'Hominising – Realising Human Potential'
• Robert Faricy, Teilhard de Chardin's Theology of Christian in the World (Sheed and Ward 1968)
• Robert Faricy, The Spirituality of Teilhard de Chardin (Collins 1981, Harper & Row 1981)
• Robert Faricy and Lucy Rooney, Praying with Teilhard de Chardin(Queenship 1996)
• David Grumett, Teilhard de Chardin: Theology, Humanity and Cosmos (Peeters 2005)
• Dietrich von Hildebrand, Teilhard de Chardin: A False Prophet (Franciscan Herald Press 1970)
• Dietrich von Hildebrand, Trojan Horse in the City of God
• Dietrich von Hildebrand, Devastated Vineyard
• Thomas M. King, Teilhard's Mass; Approaches to "The Mass on the World" (Paulist Press, 2005)
• Ursula King, Spirit of Fire: The Life and Vision of Teilhard de Chardin maryknollsocietymall.org (Orbis Books, 1996)
• Richard W. Kropf, Teilhard, Scripture and Revelation: A Study of Teilhard de Chardin's Reinterpretation of Pauline Themes (Associated University Press, 1980)
• David H. Lane, The Phenomenon of Teilhard: Prophet for a New Age (Mercer University Press)
• de Lubac, Henri, The Religion of Teilhard de Chardin (Image Books, 1968)
• Henri de Lubac, The Faith of Teilhard de Chardin (Burnes and Oates, 1965)
• de Lubac, Henri, The Eternal Feminine: A Study of the Text of Teilhard de Chardin (Collins, 1971)
• de Lubac, Henri, Teilhard Explained (Paulist Press, 1968)
• Helmut de Terra, Memories of Teilhard de Chardin (Harper and Row and Wm Collins Sons & Co., 1964)
• Mary and Ellen Lukas, Teilhard (Doubleday, 1977)
• Jean Maalouf Teilhard de Chardin, Reconciliation in Christ (New City Press, 2002)
• George A. Maloney, The Cosmic Christ: From Paul to Teilhard (Sheed and Ward, 1968)
• Mooney, Christopher, Teilhard de Chardin and the Mystery of Christ (Image Books, 1968)
• Murray, Michael H. The Thought of Teilhard de Chardin (Seabury Press, N.Y., 1966)
• Robert J. O'Connell, Teilhard's Vision of the Past: The Making of a Method, (Fordham University Press, 1982)
• Noel Keith Roberts, From Piltdown Man to Point Omega: the evolutionary theory of Teilhard de Chardin (New York, Peter Lang, 2000)
• James F. Salmon, 'Pierre Teilhard de Chardin' in The Blackwell Companion to Science and Christianity (Wiley-Blackwell, 2012)
• Louis M. Savory, Teilhard de Chardin – The Divine Milieu Explained: A Spirituality for the 21st Century (Paulist Press, 2007)
• Robert Speaight, The Life of Teilhard de Chardin (Harper and Row, 1967)
• K. D. Sethna, Teilhard de Chardin and Sri Aurobindo: a focus on fundamentals, Bharatiya Vidya Prakasan, Varanasi (1973)
• K. D. Sethna, The Spirituality of the Future: A search apropos of R. C. Zaehner's study in Sri Aurobindo and Teilhard De Chardin. Fairleigh Dickinson University 1981.