Chicago Pile-1

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Die eerste kernreaktor is in 1942 in die westelike stellasies  van die Stagg Field aan die Universiteit van Chicago opgerig

Chicago Pile-1 (CP-1) was die eerste kernreaktor ter wêreld. Op 2 Desember 1942 is die eerste mensgemaakte, selfonderhoudende kernkettingreaksie in CP-1 begin tydens 'n eksperiment onder leiding van Enrico Fermi. Die geheime ontwikkeling van die reaktor was die eerste groot tegniese prestasie vir die Manhattan-projek, die Geallieerde poging om kernwapens te skep tydens die Tweede Wêreldoorlog. Dit is ontwikkel deur die Metallurgiese Laboratorium aan die Universiteit van Chicago en is onder die westelike stellasies van die oorspronklike Stagg Field gebou. Alhoewel die burgerlike en militêre leiers van die projek twyfel oor die moontlikheid van 'n rampspoedige reaksie, vertrou hulle Fermi se veiligheidsberekeninge[1][2] en besluit hulle kan die eksperiment in 'n digbevolkte gebied uitvoer. Fermi het die reaktor beskryf as 'n "ru stapel swart bakstene en houtbalke."[3]

Die reaktor is in November 1942 saamgestel deur 'n span wat Fermi, Leó Szilárd (wat voorheen 'n idee geformuleer het van kettingreaksie sonder fisie), Leona Woods, Herbert L. Anderson, Walter Zinn, Martin D. Whitaker en George Weil ingesluit het. Die reaktor het natuurlike uraan gebruik. Dit het 'n baie groot hoeveelheid materiaal benodig om krities te word, tesame met grafiet wat as neutronmoderator gebruik is. Die reaktor bevat 45 000 ultra-suiwer grafietblokke met 'n gewig van 360 kort ton (330 ton) en word aangedryf deur 5,4 kort ton (4,9 ton) uraanmetaal en 45 kort ton (41 ton) uraanoksied. In teenstelling met die meeste daaropvolgende kernreaktors, het dit geen bestralingsbeskermings- of verkoelingstelsel gehad nie, want dit werk teen 'n lae krag - ongeveer een-en-'n-half watt.

Die strewe na 'n reaktor is veroorsaak deur die kommer dat Nazi-Duitsland 'n wesenlike wetenskaplike voorsprong gehad het. Die sukses van die Chicago Pile-1 het die eerste tasbare bewys gelewer van die uitvoerbaarheid van die militêre gebruik van kernenergie deur die Geallieerdes, en die realiteit van die gevaar dat Nazi-Duitsland daarin kon slaag om kernwapens te vervaardig. Voorheen was die beramings van kritieke massas 'n ru berekening, wat gelei het tot onsekerhede oor die grootte van 'n hipotetiese bom. Die suksesvolle gebruik van grafiet as moderator het die weg gebaan vir vooruitgang in die Geallieerde poging, terwyl die Duitse program deels verswak het as gevolg van die oortuiging dat skaars en duur swaarwater hiervoor gebruik moes word.

In 1943 is CP-1 na Red Gate Woods verskuif en geherkonfigureer om Chicago Pile-2 (CP-2) te word.[4][5] Daar is dit tot 1954 vir navorsing bedryf, toe dit afgebreek en begrawe is. Die staanplekke by Stagg Field is in Augustus 1957 gesloop; die terrein is nou 'n Nasionale Historiese Landmerk en 'n Chicago Landmerk.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Compton 1956, pp. 137–138.
  2. Hewlett & Anderson 1962, pp. 107–109.
  3. Fermi 1982, p. 24.
  4. "Early Exploration: CP-1 (Chicago Pile 1 Reactor)". Argonne's Nuclear Science and Technology Legacy. Argonne National Laboratory. 21 Mei 2013. Besoek op 26 Julie 2013.
  5. "Promethean Boldness". Argonne's Nuclear Science and Technology Legacy. Argonne National Laboratory. 10 Julie 2012. Besoek op 26 Julie 2013.

Bronne[wysig | wysig bron]