Jacob van Maerlant

Jacob van Maerlant (ca. 1230-1240 - c. 1288–1300) was 'n Vlaamse digter uit die 13de eeu. Hy was een van die belangrikste Middelnederlandse skrywers gedurende die Middeleeue.

Biografie

Van Maerlant is naby Brugge gebore. Hy het op die eiland Oostvoorne koster van Maerlant geword. Hy het 'n geruime tyd daar gewoon en gewerk, vandaar sy van, "de Coster". Later het hy in Damme, naby Brugge, gewoon, waar hy volgens oorlewering die pos van stadsklerk beklee het.

Sy vroeë werke is Middelnederlandse vertalings van Franse romanse. Jacob se ernstigste werk op die gebied van die romantiek was egter sy Historie van Troyen (ca. 1264), 'n gedig van veertigduisend reëls, wat vertaal en versterk is uit die Roman de Troie van Benoît de Sainte-Maure .

Van die tydperk af verwerp Jakob egter die romantiek as ledigheid, en wy hom daaraan toe om wetenskaplike en historiese werke te skryf vir die opvoeding en verligting van die Vlaamse en Nederlandse adel. Sy Heimelicheit der Heimelicheden (ca. 1266) is 'n vertaling van die Secreta secretorum, 'n handleiding vir die opvoeding van vorste, wat dwarsdeur die Middeleeue aan Aristoteles toegeskryf is. Van der Naturen Bloeme ^[1] is 'n vrye vertaling van De natura rerum, 'n natuurgeskiedkundige stuk in twintig boeke deur 'n boorling van Brabant, Thomas van Cantimpré; sy Rijmbijbel is, met baie weglatings en toevoegings, geneem uit die Historia scholastica van Petrus Comestor. Hy het hierdie parafrase van die Skrifgeskiedenis deur Die Wrake van Jherusalem (1271) uit Josephus aangevul. Hy het ook 'n Lewe van die heilige Franciscus ( Leven van St. Franciscus ) uit die Latyn van Bonaventure vertaal. Jacob se mees uitgebreide werk is die Spiegel Historiael, 'n gerymde kroniek van die wêreld, wat vertaal is, met weglatings en belangrike toevoegings, uit die Speculum historiale van Vincent de Beauvais. Dit is opgedra aan graaf Floris V en is in 1283 begin, maar met die dood van die digter onvoltooid gelaat. Voortsettings is gegee deur Philip Utenbroeke en Lodewijc van Velthem, 'n Brabantse-priester. Hy het drie Arthuriaanse werke geskryf: Torec, wat oorleef in die massiewe Lancelot-Compilatie; en twee romanse gebaseer op die werke van Robert de Boron, Historie van den Grale en Boec van Merline, wat die verhale vertel van Joseph van Arimathea en Merlin.

Van Maerlant is ook die skrywer van 'n aantal strofiese gedigte, wat uit verskillende periodes van sy lewe dateer. Van die bekendste is die Wapene Martijn ("Helaas! Martin ”) so genoem vanweë die openingswoorde daarvan. Dit is 'n dialoog oor die verloop van gebeure tussen die digter en 'n karakter met die naam Martin. Daar is altesaam drie dele, waarvan bogenoemde die eerste is. Die ander twee dele staan bekend as Dander Martijn ("Tweede Martin") en Derden Martijn ("Derde Martin").

Ander gedigte van hierdie aard is Van ons Heren wonden, 'n vertaling van die lofsang Salve mea! o patrona; Die Clausule van der Bible, 'n allegoriese gedig tot lof van die Maagd Maria en die Disputacie van onser Vrouwen ende van den helighen Cruce, wat die lot van die Heilige Land bekla. Die laaste gedig van Jacob, Van den Lande van Oversee is geskryf na die val van Akko (1291) en neem die vorm aan van 'n oproep tot 'n kruistog teen die ongelowiges, met bittere aanklagte oor misbruike in die Kerk. Die Geesten is geredigeer deur Franck (Groningen, 1882). Volledige uitgawes van die strofiese gedigte is uitgegee deur E. Verwijs (Groningen, 1880) en deur J. Franck en J. Verdam (Groningen, 1898).

Op grond van doktorale navorsing (Van Anrooij 1997) word daar nou gedink dat Van Maerlant waarskynlik ook die skrywer was van die tot dusver anonieme Van neghen den besten. Dit sou sy laaste werk wees. Dit is een van die min werke met Europese verspreiding waarvan die bronteks in Middelnederlands geskryf is. Die werk het 'n diepgaande en blywende invloed gehad op die erekode van die Wes-Europese ridderlike elite. Jacob is in die laaste jare van die 13de eeu oorlede. Die grootste deel van sy werk bestaan uit vertalings, maar hy het ook gedigte gelewer wat bewys dat hy oor oorspronklike poëtiese vermoë beskik het. Hieronder tel Die Clausule van der Bible, Der Kerken Clage, 'n namaaksel uit 'n Complainte van Rutebeuf, en die drie dialoë getiteld Martijn, waarin fundamentele vrae oor teologie en etiek bespreek word.

Alhoewel Jakob 'n ortodokse Rooms-Katoliek was is hy deur priesters tot verantwoording geroep omdat hy die Bybel in die volkstaal vertaal het. Ten spyte van sy ortodoksie, was Jacob 'n ywerige satirikus betreffende die korrupsie van die geestelikes. Hy was een van die mees geleerde mans van sy ouderdom en was vir twee eeue lank die mees gevierde Vlaamse digter.

Onsekerhede betreffende sy biografie

Jacob van Maerlant is die moderne naam van 'n Middeleeuse Nederlandse skrywer wat homself Jacob van Merlant noem. Merlant was die naam van 'n hawe op die eiland Oost-Voorne, wat deel uitgemaak het van die graafskap van Holland (en Zeeland). In die 14de eeu het Merlant van die kaart verdwyn en deel geword van die stad Brielle, ook bekend as Den Briel. In die jaar 1261 of kort daarna het Jacob 'n pos gekry as 'n "custos" by die kerk van Sint Martin in Merlant, waarvandaan sy tweede naam kom.

Die datum en jaar van sy geboorte is onbekend. Skattings wissel gewoonlik tussen 1230 en 1240 as gevolg van die "feit" dat sy oudste werk, Alexanders geesten (die dade van Alexander [die Grote]), waarskynlik (kort) na 1260 geskryf is. Ook onbekend is waar Jakob gebore is en uit watter gesin. Sy taal is geanaliseer deur die Nederlandse taalkundiges Amand Berteloot en Evert van den Berg, wat tot die gevolgtrekking gekom het dat hy grootgeword het en geleer praat het in die graafskap van Vlaandere, êrens suid van die stad Brugge in België.

Dit is ook onbekend wanneer en waar Jakob gesterf het. Volgens tradisie was Jakob in 1291 steeds in die lewe, want hy word beskou as die skrywer van 'n gedig getiteld Vanden lande van Overzee, wat geskryf is as 'n 'klag' oor die val van die laaste Christelike stad in die Heilige Land, Saint-Jean d'Acres. Hierdie gedig, wat in slegs een manuskrip oorleef het (UB Groningen, me. 405), beskik egter oor geen naam nie. Nie een van die tekste in hierdie manuskrip dra die naam van die outeur daarvan nie. Maar die hoofdeel van hierdie manuskrip is die vertaling deur Jacob van Maerlant van Petrus Comestor se Historia scholastica, tradisioneel bekend as die Rijmbijbel en die aanpassing/vertaling van Flavius Josephus se De bello judaeico. In sy onlangse uitgawe van die oudste oorblywende manuskrip (BR/KB Brussel, Mev. 15001), behandel Maurits Gysseling Jacob se vertaling as behorende tot die Comestor-vertaling, maar tog is dit 'n ander teks wat Jacob Die wrake van Jherusalem genoem het, en waardeer hy sodoende sy interpretasie aangegee van wat gebeur het - en waarom dit gebeur het - tydens die Joodse opstand teen die Romeinse onderdrukkers wat geëindig het in die verowering van Jerusalem en die vernietiging van die tempel deur keiser Vespasianus se seun Titus in 70 nC.

Negentiende eeuse Nederlandse skolastici wat gewoond daaraan was om gerymde tekste as "gedigte" te oorweeg was nie baie tevrede met Jakob se rymende koeplette nie, wat hulle gemeen het mank gaan aan poëtiese skoonheid. Derhalwe het hulle sy outeurskap van hierdie "regte" gedigte aan die einde van die manuskrip nodig gehad ten einde te bewys dat hy 'n egte digter was, of 'n regte digter kon wees, indien hy net wou.

Die hipotese dat Jacob die skrywer van Vanden lande van Overzee was, is gebaseer op 'n vers in die 19de en laaste strofe: "Ghi heren, dit is Jacobs vont." (V. 235). Dit is egter geen afdoende bewyse in die moderne sin van die woord nie, maar in die middel van die 19de eeu was dit meer as genoeg bewys daarvan - die onderwerp en die manier waarop die digter homself uitdruk, in ag genome - kon niemand anders as Jacob van Maerlant gewees het nie. Die feit is dat Jakob homself slegs Jacob genoem het toe hy nog jonk was en voordat hy na Merlant in Oost-voorne vertrek het. Daarna het hy homself "Jacob (die koster) van Merlant" genoem. Op sy oudag, toe hy bekend en beroemd was as die skrywer van Scolastica in dietschen alias die Rijmbijbel, wat op 25 Maart 1271 voltooi is, het hy homself eenvoudig "Merlant" genoem. Dit was nie ongewoon in die Middeleeuse letterkunde om allonieme te gebruik om 'n teks meer "gewig" te gee nie. Dit is baie moontlik dat een of ander digter die naam Jacob gebruik het - indien dit nie sy ware naam was nie, voorts was dit dikwels algemeen om die apostel Jacobus te vier wat in Santiago de Compostella begrawe is - ten einde die indruk te wek dat dit geskryf is deur die beroemde Jacob van Maerlant. Dieselfde tegniek is gebruik om Jacob van Maerlant aan te stel as die skrywer (en uitvinder!) van 'n ander Nederlandse gedig. In hierdie geval is die "pia fraus" in Latyn geskryf.

Onlangse ondersoeke na die manuskrip getiteld Groningen 405 deur die boekhistorikus Jos Biemans het aan die lig gebring dat hierdie kodeks 'n mengsel van ouer en jonger omnibusse is. Jacob se Scolastica/Wrake behoort tot die jonger deel, Vanden lande van Overzee tot die ouer deel. Dit het waarskynlik tien jaar geneem (1330–1340)? om hierdie boek te skryf en saam te stel, wat vermoedelik in die Brabantse stad Den Bosch gedoen is vir die nabygeleë klooster genaamd Marienweert. Die belangrikste beweegrede vir die versameling van die omnibusse in een kodeks was waarskynlik nie die outeurskap van Jacob van Maerlant nie, maar die maagd Maria, wat in perfekte harmonie met die naam van die klooster, naamlik Marienweert, was. Om 'n lang storie kort te knip: daar is geen werklike bewyse of rede om te dink dat die manuskrip Groningen 405 tot die 'Maerlant'-versameling hoef te behoort nie. Daar is te veel wensdenkery betrokke.

Volgens tradisie is hy by Damme oorlede; omstreeks 1300, tog is 1288 meer realisties.

Werke aan hom toegeskryf

Alexanders Geesten
Historie van den grale
Merlijns boeck
Istory van Troyen
Der naturen bloeme
Rijmbijbel
Spieghel historiael
Sinte Franciscus' Leven
Wapene Martijn
Tweede Martijn
Van der Drievoudecheide
Verkeerde Martijn
Der Kerken claghe
Van den lande van overzee
Heimelykheid der heimelykheden
Lapidarijs
Leven van Ste. Clara
Sompniariis'
Torec
Van neghen den besten

Sien ook

Vlaamse letterkunde

Bronne

Evert van den Berg, "Waar kwam Jacob van Maerlant vandaan?", In Amand Berteloot: Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Akademie voor Nederlandse taal- en letterkunde 1993, p. 30-77.
Jos Biesmans, 'Het Gronings-Zutphense Maerlant-handschrift. Over de noodzakelijkheid der handschriftenkunde ', in: Queeste 3 (1996), p. 107-219.
Frits van Oostrom, Maerlants wereld . Amsterdam 1996.
Karina van Dalen-Oskam, studies over Jacob van Maerlants Rijmbijbel . Hilversum 1997.
Ingrid Biesheuvel, Maerlants werk. Juweeltjes van sy hand . Amsterdam 1998.
Willem Kuiper, 'Die Destructie van Jherusalem in handschrift en druk', in: Voortgang, jaarboek voor de neerlandistiek 25 (2007), p. 67-88.
Claudine A. Chavannes-Mazel, Maerlants Rijmbijbel in Museum Meermanno. De kracht van woorde, de pracht van beelden. Met vertalings uit die Middelnederlands van die handskrif 10 B 21 deur Karina van Dalen-Oskam en Willem Kuiper. Den Haag 2008.

Verwysings

↑ van Maerlant, J., Van der Naturen Bloeme, met miniaturen, fol. oude band met sloten, Koninklijke Bibliotheek, Den Haag, KA_16 (XVI 9869)

Eksterne skakels

[1] van Maerlant, J., Van der Naturen Bloeme, met miniaturen, fol. oude band met sloten, Koninklijke Bibliotheek, Den Haag, KA_16 (XVI 9869)

[1]