Kaap Blanco
Kaap Blanco (Arabies: رأس نواذيبو, Ras Nouadhibou; Frans: Cap Blanc; Portugees: Cabo Branco; Spaans: Cabo Blanco) aan die weskus van Afrika was vir die vroeë ontdekkingsreisigers en seevaarders op pad na die Kaap die Goeie Hoop en Asië 'n belangrike oriënteringspunt.
Ligging[wysig | wysig bron]
Kaap Blanco lê tussen Kaap Bojador en Kaap Verde by die koördinate 20° 46′ 17″ noord en 17° 2′ 50″ wes. Dit is 'n suidwaartsgerigte landtong van 60 km lank en tot 12 km breed. Aan die westekant vloei die Atlantiese Oseaan en aan die oostekant is die baai bekend as Dahlet Nouadhibou (voorheen Baie de Archimede en verder suid Baie de Lévrier). Die kaap het sy westerse naam te danke aan die steil kalkkranse. Die grens tussen Wes-Sahara en Mauritanië loop in die lengte van die skiereiland deur. Nouadhibou (vroeër bekend as Port-Étienne) lê skaars 'n kilometer oos van die grens. Net wes van die grens is die verlate Sahrawi-nedersetting La Güer. Kaap Blanco is die mees suidelike punt van die Arabiese Demokratiese Republiek Sahara en die mees westelike punt van Mauritanië.
Geskiedenis[wysig | wysig bron]
Nadat die Portugees Eannes die seeweg om Kaap Bojador oopgestel het, was dit makliker om seemanne te vind om verdere ontdekkingsreise te onderneem. Gevolglik het die Portugees Nuno Tristão in 1441 Kaap Blanco bereik. Daarna het die Spanjaarde begin belangstel in die visvangs, walvisvangs en robbejag in die omgewing. Hulle eis daarna die hele kusgebied van Kaap Bojador tot Kaap Blanco op en sedert 1887 is dit vanuit die Kanariese Eilande bestuur. In 1900 word die agterliggende binneland verdeel in Spaans-Sahara en Frans-Wes-Afrika. Die grensreëling is in 1912 amptelik vasgelê en is Kaap Blanco in sy lengte in twee verdeel.
Teenswoordig[wysig | wysig bron]
Die grense van die koloniale tyd is na dekolonisasie gehandhaaf. Mauritanië besit die oostelike deel van die skiereiland. Omdat nóg Marokko nóg die Polisario Front die westelike deel beset, word wet en orde daar gehandhaaf deur Mauritanië. In die skeepvaart is dit bekend dat daar in die gebied 'n abnormale magnetiese variasie voorkom en daarom is die aanwesigheid van 'n vuurtoring van groot belang. Die eerste vuurtoring dateer uit 1910. 'n Tweede vuurtoring is in 2009 deur Mauritanië opgerig.
Skeepsbegraafplaas[wysig | wysig bron]
Die hawe van Nouadhibou is die wêreld se grootste skeepsbegraafplaas. Ongeveer 300 skepe is daarheen gesleep om te vergaan.
Robbe[wysig | wysig bron]
Op die sandstrande om die suidelike punt van die kaap leef die wêreld se laaste kolonie Mediterrane monniksrobbe (Monachus monachus). Dit is die mees bedreigde seeroofdier. Hierdie groep bestaan uit minder as 500 diere.
Bibliografie[wysig | wysig bron]
- www.lightphotos.net
- www.thevintagenews.com