Volmaan

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Die supermaan van 14 November 2016 was 356 511 km van die middel van die Aarde af,[1] die naaste sedert 1948. Dit sal eers weer in 2034 so naby wees.[2]
Die baan van die Maan, die skynbare baan van die Son en die knope.
’n Foto van die volmaan tydens die algehele maansverduistering op 28 September 2015.

’n Volmaan is die maanfase wanneer die Maan heeltemal verlig word soos van die Aarde af gesien. Dit vind plaas wanneer die Aarde direk tussen die Son en die Maan is (meer presies: wanneer die ekliptiese lengtegraad van die Son en Maan met 180 grade verskil). Dit beteken die halfrond van die Maan wat na die Aarde wys, is feitlik heeltemal deur die Son verlig en lyk rond, terwyl die ander kant feitlik heeltemal donker is.

’n Volmaan kom een keer per maand voor. Wanneer die volmaan in die Aarde se skaduwee inbeweeg, is daar ’n maansverduistering en ’n deel of die hele maan kan rooi lyk vanweë die Rayleigh-verstrooiing van blou lig in die Aarde se atmosfeer.[3][4][5]

Maansverduisterings kan net met volmaan voorkom, wanneer die Maan se wentelbaan deur die Aarde se skaduwee loop. Dit gebeur nie elke maand nie omdat die Maan gewoonlik onder of bo die Aarde se skaduwee verbybeweeg. Dié is meestal beperk tot die sonnebaan. Maansverduisterings kan net voorkom wanneer die volmaan naby die twee knope van die wentelbaan voorkom, óf die klimmende óf die dalende knoop. Dit bring mee dat maansverduisterings elke ses maande voorkom, en dikwels twee weke voor of ná ’n sonsverduistering met donkermaan by die teenoorgestelde knoop.

Die tydsverloop tussen soortgelyke maanfases – bekend as die sinodiese maand – is gemiddeld sowat 29,53 dae.

Eienskappe[wysig | wysig bron]

Mense dink dikwels aan volmaan as iets wat ’n hele nag lank duur. Dit is nie heeltemal waar nie, want sy fase soos van die Aarde af gesien, is heeltyd aan die groei of afneem (hoewel te stadig om dit met die blote oog te sien). Hy is op sy maksimum verlig aan die einde van sy afneemstadium. Op enige plek op Aarde kan sowat die helfte van hierdie maksimum volmane sigbaar wees, terwyl die ander helfte in die dag voorkom wanneer die Maan onder die horison is.

Wanneer dit volmaan is, is sterrekundige waarnemings gewoonlik die moeilikste omdat die lig wat deur die Maan weerkaats word, helderder is as die oënskynlik dowwer sterre.

OP 12 Desember 2008 was die Maan met volmaan nader aan die aarde as in die vorige 15 jaar, en dit word ’n supermaan genoem.[6] Op 19 Maart 2011 was daar nog ’n supermaan, nader aan die Aarde as in die vorige 18 jaar.[7] Op 14 November 2016 was die supermaan nader as in die vorige 68 jaar.[8]

Formule[wysig | wysig bron]

Die datum en benaderde tyd van ’n spesifieke volmaan (as ’n ronde wentelbaan veronderstel word) kan bereken word deur die volgende vergelyking:[9]

waar d die getal dae is sedert 1 Januarie 2000 00:00:00 in die aardtydskaal wat in sterrekundige tabelle gebruik word; vir Universele Tyd (UT) voeg die volgende benaderde korreksie tot d by:

dae

waar N die getal volmane is sedert die eerste volmaan van 2000. Die ware tyd van ’n volmaan kan met tot 14,5 uur van hierdie raming verskil vanweë die feit dat die Maan se wentelbaan nie rond is nie.[10]

In folklore en tradisie[wysig | wysig bron]

Volmane word tradisioneel verbind met slapeloosheid, waansin (vandaar die Engelse woorde lunacy en lunatic) en verskeie "magiese verskynsels" soos weerwolfswaansin. Sielkundiges het egter bevind daar is geen sterk bewyse dat die mens se gedrag tydens volmaan verander nie.[11] Hulle het verder bevind studies stem dikwels nie ooreen nie; sommige toon ’n positiewe en ander ’n negatiese uitwerking.

Maan- en maansonkalenders[wysig | wysig bron]

Die meeste antieke kalenders in die wêreld was maansonkalenders, wat maan- en sonkalenders gekombineer het met behulp van skrikkelmaande.[12][13] Met die Juliaanse kalender is hierdie metode laat vaar ten gunste van ’n suiwer sonkalender, terwyl die 7de-eeuse Islamitiese kalender ’n suiwer maankalender is en die Hebreeuse kalender ’n maansonkalender gebly het.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ""Super Moon" Exceptional. Brightest Moon In The Sky Of Normandy, Monday, November 14" (in Engels). 12 November 2016. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Februarie 2020. Besoek op 8 Februarie 2017.
  2. http://astrobob.areavoices.com/2016/11/10/moongazers-delight-biggest-supermoon-in-decades-looms-large-Sunday-night/
  3. Seidelmann, P. Kenneth (2005). "Phases of the Moon". Explanatory Supplement to the Astronomical Almanac. University Science Books. p. 478. ISBN 0-935702-68-7. They are the times when the excess of the Moon's apparent geocentric ecliptic longitude λM over the Sun's apparent geocentric ecliptic longitude is 0, 90, 180, or 270 ...
  4. "Celestial Alignment without Lunar Eclipse; from google (full moon earth block sunlight) result 2". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Oktober 2016. Besoek op 29 November 2017. {{cite web}}: Cite has empty unknown parameter: |3= (hulp)
  5. "tiled from the ecliptic by about 5 degrees; from google (full moon earth block sunlight) result 3". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Junie 2017. Besoek op 29 November 2017. {{cite web}}: Cite has empty unknown parameter: |3= (hulp)
  6. Phillips, Tony (9 Desember 2008). "Biggest Full Moon of the Year". Science@NASA (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Maart 2010. Besoek op 4 Maart 2010.
  7. Phillips, Tony (16 Maart 2011). "Super Full Moon". Science@NASA (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Junie 2020. Besoek op 13 Maart 2014.
  8. Phillips, Tony (14 Oktober 2016). "Super Full Moon". Science@NASA. Besoek op 13 November 2016.[dooie skakel]
  9. Meeus, Jean (1998). "Phases of the Moon". Astronomical Algorithms (2nd uitg.). Richmond, Virginia: Willmann-Bell. pp. 349–354. ISBN 0-943396-61-1.
  10. Meeus, Jean (2002). "The Duration of the Lunation". More Mathematical Astronomy Morsels. Richmond, Virginia: Willmann-Bell. pp. 19–31. ISBN 0-943396-74-3.
  11. "Full Moon Effect On Behavior Minimal, Studies Say". National Geographic News. 6 Februarie 2004.
  12. Sien bv. Blackburn, Bonnie; et al. (1999). The Oxford Companion to the Year. Oxford University Press. ISBN 0-19-214231-3.
  13. Reingold, Edward M.; et al. (2001). Calendrical Calculations: The Millennium Edition. Cambridge University Press. ISBN 0-521-77752-6.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]