Wandelende jood (plant)

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Wandelende jood
Wetenskaplike klassifikasie
Koninkryk:
Divisie:
Klas:
Orde:
Familie:
Genus:
Spesie:
T. fluminensis
Binomiale naam
Tradescantia fluminensis
Vell., (1829)
Sinonieme
  • Tradescantia albiflora Kunth
  • Tradescantia albovittata Pynaert
  • Tradescantia fluminensis f. albovittata (Pynaert) Voss
  • Tradescantia fluminensis f. aureovittata Voss
  • Tradescantia laekenensis L.H.Bailey & E.Z.Bailey

Die wandelende jood (Tradescantia fluminensis) is ’n spesie driemasterplante wat inheems is aan Suid-Amerika waar dit in Argentinië, Brasilië, Paraguay en Uruguay voorkom .[1]

Eienskappe[wysig | wysig bron]

Die blom van die wandelende jood.

T. fluminensis is ’n meerjarige dekplant wat op die grond kruip met sagte, haarlose stamme en blare. Die vlesige stamme skiet wortel by enige stingelknoop wat aan die grond raak. Dit het ovaalvormige, donkergroen en puntige blare wat blink, glad en effens vlesig is, sowat 3 tot 6 cm lank. Die blomme is wit met drie kroonblare van sowat 1,27 tot 2,5 cm breed. Hulle kom in klein trosse voor in die somer, maar vervaardig nie saad nie.

Dit word as ’n tuin- of huisplant gekweek, veral die soorte met gestreepte blare. Sommige kultivars se blare is pienk getint. Dit groei maklik en vinnig en is uiters geskik vir ’n hangmandjie.

Die plant het klam grond nodig, maar hou nie van koue streke nie, veral waar daar ryp of sneeu is. Dit kan baie skaduwee verdra. Omdat dit vogtigheid nodig het, groei dit stadig, indien enigsins, op sonnige plekke waar die grond vir lang tydperke uitgedroog word. Omdat dit water behou, kan dit egter droë periodes weerstaan; dit begin dan weer groei as die toestande verbeter.

Probleme[wysig | wysig bron]

As die plant se lote lank en dun is, kry dit te min lig. As die blare bruin word, is dit te droog. Plantluise kan ook voorkom.[2]

Indringerplant[wysig | wysig bron]

Die wandelende jood is 'n kategorie 1b-indringerplant dwarsoor Suid-Afrika, en moet beheer word volgens artikel 75(1), (2) en (3) van Wet op Biodiversiteit, 2004 (Wet 10 van 2004).[3] Hierdie plant het die potensiaal om dik plantmatte te vorm en plaaslike habitatte oor te neem. Dit word hoofsaaklik versprei deur tuiniers wat steggies daarvan aan ander tuiniers gee, of dit in tuinvullis plaas waar dit weer kan wortelskiet en groei.[4]

Sien ook[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]