Sesdaagse Oorlog: Verskil tussen weergawes
Uitgebrei, nog besig |
Uitgebrei, nog besig |
||
| Lyn 155: | Lyn 155: | ||
Op 5 Junie om 07:50 het die noordelikste Israeliese divisie, wat uit drie brigades onder generaalmajoor Israel Tal bestaan het, die grens op twee plekke oorgesteek. Hulle het vinnig beweeg en nie geskiet nie om die verrassingsoomblik uit te stel. Tal se magte het die "Rafahgaping" aangeval – ’n ent van sowat 11 km met die kortste van drie hoofroetes deur die Sinai na El-Qantarah el-Sjarqijja en die [[Suezkanaal]]. Egipte het vier divisies in die gebied gehad, gerugsteun deur mynvelde, veld- en ondergrondse bunkers, versteekte geskut en [[loopgraaf|loopgrawe]]. Die terrein weerskante van die roete was onbegaanbaar. |
Op 5 Junie om 07:50 het die noordelikste Israeliese divisie, wat uit drie brigades onder generaalmajoor Israel Tal bestaan het, die grens op twee plekke oorgesteek. Hulle het vinnig beweeg en nie geskiet nie om die verrassingsoomblik uit te stel. Tal se magte het die "Rafahgaping" aangeval – ’n ent van sowat 11 km met die kortste van drie hoofroetes deur die Sinai na El-Qantarah el-Sjarqijja en die [[Suezkanaal]]. Egipte het vier divisies in die gebied gehad, gerugsteun deur mynvelde, veld- en ondergrondse bunkers, versteekte geskut en [[loopgraaf|loopgrawe]]. Die terrein weerskante van die roete was onbegaanbaar. |
||
Israel se plan was om die Egiptenare by geselekteerde sleutelpunte met pantsereenhede aan te val.<ref name="Oren178" /> Die 7de Pantserbrigade onder kolonel Shmuel Gonen sou [[Chan Joenis]] uit die noorde nader en die 60ste Pantserbrigade onder kolonel Menachem Aviram uit die suide. Die twee brigades sou Chan Joenis omsingel en die valskermsoldate sou Rafah inneem. Aanvanklik het hulle nie veel teenstand ervaar nie, want die Egiptiese intelligensie het gedink dit was ’n plan om hulle aandag van die hoofaanval af te trek. Daarna het die Israeli's se 7de Brigade egter skielik onder intense vuur gekom en baie verliese gely. ’n Tweede bataljon se hulp is ingeroep, maar het ook groot weerstand ervaar. Intussen het die 60ste Brigade in die sand vasgeval en die valskermsoldate het probleme gehad om deur die duine te navigeer. Die Israeli's het egter ondanks groot verliese aanhou aanval, die Egiptenare oorrompel en die Chan Joenis-spooraansluiting in net meer as vier uur bereik.<ref name="Oren, p. 180" /> |
Israel se plan was om die Egiptenare by geselekteerde sleutelpunte met pantsereenhede aan te val.<ref name="Oren178">Oren, p. 178</ref> Die 7de Pantserbrigade onder kolonel Shmuel Gonen sou [[Chan Joenis]] uit die noorde nader en die 60ste Pantserbrigade onder kolonel Menachem Aviram uit die suide. Die twee brigades sou Chan Joenis omsingel en die valskermsoldate sou Rafah inneem. Aanvanklik het hulle nie veel teenstand ervaar nie, want die Egiptiese intelligensie het gedink dit was ’n plan om hulle aandag van die hoofaanval af te trek. Daarna het die Israeli's se 7de Brigade egter skielik onder intense vuur gekom en baie verliese gely. ’n Tweede bataljon se hulp is ingeroep, maar het ook groot weerstand ervaar. Intussen het die 60ste Brigade in die sand vasgeval en die valskermsoldate het probleme gehad om deur die duine te navigeer. Die Israeli's het egter ondanks groot verliese aanhou aanval, die Egiptenare oorrompel en die Chan Joenis-spooraansluiting in net meer as vier uur bereik.<ref name="Oren, p. 180">Oren, p. 180</ref> |
||
Gonen se brigade het daarna in twee kolomme na Rafah beweeg en Sheikh Zuweid, 13 km suidwes daarvan, aangeval. Dié plek is deur twee Egiptiese brigades verdedig en hoewel hulle minderwaardig was wat getalle en toerusting betref, was hulle goed gekamoefleer en verskans. Hulle het sterk weerstand gebied en die Israeli's moes lug- en artilleriehulp inroep sodat hulle kon verder vorder. |
Gonen se brigade het daarna in twee kolomme na Rafah beweeg en Sheikh Zuweid, 13 km suidwes daarvan, aangeval. Dié plek is deur twee Egiptiese brigades verdedig en hoewel hulle minderwaardig was wat getalle en toerusting betref, was hulle goed gekamoefleer en verskans. Hulle het sterk weerstand gebied en die Israeli's moes lug- en artilleriehulp inroep sodat hulle kon verder vorder. |
||
| Lyn 182: | Lyn 182: | ||
== Verwysings == |
== Verwysings == |
||
| ⚫ | |||
'''Nog besig, sal later regkom''' |
|||
| ⚫ | |||
<ref name="Gluska2007p152">{{cite book|author=Ami Gluska|title=The Israeli Military and the Origins of the 1967 War: Government, Armed Forces and Defence Policy 1963–67|url=https://books.google.com/?id=1Z3-LzdcZacC&pg=PA152&lpg=PA152&dq=nasser+gafgafa+pilots+ahalan+sahalan#v=onepage&q=nasser%20gafgafa%20pilots%20ahalan%20sahalan&f=false|date=12 Februarie 2007|publisher=Routledge|isbn=978-1-134-16377-9|pages=152|quote="On the evening of 22 May, President Gamal Abdul Nasser, accompanied by ... Egyptian air force base at Bir Gafgafa in Sinai and addressed the pilots and officers. ... 'The Jews are threatening war – we say to them ahlan wa-sahlan (welcome)!"}}</ref> |
|||
<ref name=shemesh2007p118>{{cite book|last=Shemesh|first=Moshe|title=Arab Politics, Palestinian Nationalism and the Six Day War: The Crystallization of Arab Strategy and Nasir's Descent to War, 1957–1967|year=2007|publisher=Sussex Academic Press|isbn=978-1-84519-188-7|page=118|url=https://books.google.com/books?id=4u-ZheMnqf8C&pg=PA118|quote=The Jordanian leadership's appraisal of the repercussions of the Samu' raid was a major factor in King Husayn's decision to join Nasir's war chariot by signing a joint defense pact with Egypt on May 30, 1967. This was the determining factor for Jordan's participation in the war that would soon break out.... Convinced after the Samu' raid that Israel's strategic goal was the West Bank, Husayn allied himself to Nasir out of a genuine fear that, in a comprehensive war, Israel would invade the West Bank whether or not Jordan was an active participant.|access-date=27 October 2015|archive-url=https://web.archive.org/web/20160101175251/https://books.google.com/books?id=4u-ZheMnqf8C&pg=PA118|archive-date=1 January 2016|df=dmy-all}}</ref> |
|||
<ref name=Tessler1994p378>{{cite book|last=Tessler|first=Mark|title=A History of the Israeli-Palestinian Conflict|year=1994|publisher=John Wiley & Sons|isbn=978-0-253-20873-6|page=378|url=https://books.google.com/books?id=3kbU4BIAcrQC&pg=PA378|quote=Towards the War of June 1967: Growing tensions in the region were clearly visible long before Israel's November attack on Samu and two other West Bank towns. An escalating spiral of raid and retaliation had already been set in motion...|access-date=27 Oktober 2015|archive-url=https://web.archive.org/web/20160101175251/https://books.google.com/books?id=3kbU4BIAcrQC&pg=PA378|archive-date=1 January 2016|df=dmy-all}}</ref> |
|||
<ref name="MeirStraitsSpeech">"Interference, by armed force, with ships of Israeli flag exercising free and innocent passage in the Gulf of Aqaba and through the Straits of Tiran will be regarded by Israel as an attack entitling it to exercise its inherent right of self-defence under Article 51 of the Charter and to take all such measures as are necessary to ensure the free and innocent passage of its ships in the Gulf and in the Straits." {{cite web |url=http://www.mfa.gov.il/MFA/Foreign+Relations/Israels+Foreign+Relations+since+1947/1947-1974/26+Statement+to+the+General+Assembly+by+Foreign+Mi.htm |title=Statement to the General Assembly by Foreign Minister Meir, 1 March 1957 |publisher=Israel Ministry of Foreign Affairs – The State of Israel |access-date=13 Oktober 2008 |archive-url=https://web.archive.org/web/20071013232255/http://mfa.gov.il/MFA/Foreign+Relations/Israels+Foreign+Relations+since+1947/1947-1974/26+Statement+to+the+General+Assembly+by+Foreign+Mi.htm |archive-date=13 Oktober 2007 |df=dmy-all }}</ref> |
|||
<ref name=Gat2003p202>{{cite book |last=Gat |first=Moshe |title=Britain and the Conflict in the Middle East, 1964–1967: The Coming of the Six-Day War |url=https://books.google.com/?id=ntLdA8QIgXIC&pg=PA202&dq=On+the+night+of+May+22-23,+Nasser+declared+the+Gulf+of+Aqaba+closed+to+Israeli+shipping#v=onepage&q=On%20the%20night%20of%20May%2022-23%2C%20Nasser%20declared%20the%20Gulf%20of%20Aqaba%20closed%20to%20Israeli%20shipping&f=false |publisher=Greenwood Publishing Group |year=2003 |page=202 |isbn=978-0-275-97514-2}}</ref> |
|||
<ref name=Colonomos2013p25>{{cite book |last=Colonomos |first=Ariel |title=The Gamble of War: Is it Possible to Justify Preventive War? |url=https://books.google.com/?id=_YSWUQvAIEUC&pg=PA25&dq=Egypt+carried+out+mass+mobilization+of+its+troops+on+the+Israeli+border+and+during+the+night+of+May+22%E2%80%9323,+Nasser+decided+to+close+the+Straits+of+Tiran,+which+control+access+to+the+Red+Sea,+to+Israeli+shipping#v=onepage&q=Egypt%20carried%20out%20mass%20mobilization%20of%20its%20troops%20on%20the%20Israeli%20border%20and%20during%20the%20night%20of%20May%2022%E2%80%9323%2C%20Nasser%20decided%20to%20close%20the%20Straits%20of%20Tiran%2C%20which%20control%20access%20to%20the%20Red%20Sea%2C%20to%20Israeli%20shipping&f=false |publisher=Palgrave Macmillan |year=2013 |page=25 |isbn=978-1-137-01894-6}}</ref> |
|||
<ref name="Quigley">{{cite book|author=John Quigley|title=The Six-Day War and Israeli Self-Defense: Questioning the Legal Basis for Preventive War|url=https://books.google.com/books?id=OLogAwAAQBAJ&pg=PA135|date=17 December 2012|publisher=Cambridge University Press|isbn=978-1-139-62049-9|pages=135–|quote="Terence Taylor…wrote in 2004…that "many scholars" considered Israel to have "conducted the (1967) action in anticipatory of self-defense"|access-date=27 October 2015|archive-url=https://web.archive.org/web/20160101175251/https://books.google.com/books?id=OLogAwAAQBAJ&pg=PA135|archive-date=1 January 2016|df=dmy-all}}</ref> |
|||
<ref name=npr>{{cite web |url= https://www.npr.org/news/specials/mideast/history/history4.html |title= Part 4: The 1967 Six Day War |accessdate= 20 April 2011 |archive-url= https://web.archive.org/web/20110511205043/http://www.npr.org/news/specials/mideast/history/history4.html |archive-date= 11 Mei 2011 |df= dmy-all }}</ref> |
|||
}} |
|||
==Eksterne skakels== |
==Eksterne skakels== |
||
Wysiging soos op 17:28, 20 Oktober 2019
| Sesdaagse Oorlog | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deel van die Arabies-Israeliese konflik | |||||||||
 Kaart van die gebiede wat Israel (geel) tydens die oorlog verower het (ligoranje). | |||||||||
| |||||||||
| Strydende partye | |||||||||
 Israel
|
 Egipte.svg){kind=small} Sirië Jordanië Irak[3] | ||||||||
| Aanvoerders | |||||||||
 Levi Eshkol Moshe Dayan Yitzhak Rabin Uzi Narkiss Motta Gur Israel Tal Mordechai Hod Yeshayahu Gavish Ariel Sharon Ezer Weizman Shlomo Erell David Elazar
|
Gamal Abdel Nasser Abdel Hakim Amer Abdoel Moenim Riad Hoesein Zaid ibn Sjaker Asad Ghanma Noereddin al-Atassi Abdoel Rahman Arif
| ||||||||
| Sterkte | |||||||||
| 50 000 troepe 214 000 reserwes 250[4]-300 vegvliegtuie[5] 800 tenks[6] Totale troepe: 264 000 |
Egipte: 240 000 Sirië, Jordanië en Irak: 307 000 957 vegvliegtuie 2 504 tenks[6] Libanon: 2 vegvliegtuie[7] Totale troepe: 547 000 | ||||||||
| Ongevalle en verliese | |||||||||
| 776-983[8][9] gedood 4 517 gewond 15 gevang[9] 400 tenks vernietig[10] 46 vliegtuie vernietig |
Egipte: 10 000-15 000 gedood of vermis[11] 4 338 gevang[12] Jordanië: 696 gedood of vermis[13][14][15] 533 gevang[12] Sirië: 2 500 gedood[16][17][18] 591 gevang Irak: 10 gedood 30 gewond Libanon: 1 vliegtuig verloor[7] Honderde tenks vernietig 452+ vliegtuie vernietig | ||||||||
| 20 Israeliese burgers gedood[19] 34 VSA-vlootsoldate, -seesoldate en NSA-personeellede gedood[20] 17 Sowjetse seesoldate gedood (na bewering)[21] | |||||||||
Die Sesdaagse Oorlog (Hebreeus: מִלְחֶמֶת שֵׁשֶׁת הַיָּמִים, Milhemet Sjesjet Ha Jamim; Arabies: النكسة, an-Naksah, "Die Terugslag", of حرب 1967, Ḥarb 1967, "Oorlog van 1967") het tussen 5 en 10 Junie 1967 plaasgevind tussen Israel en die naburige state Egipte (toe bekend as die Verenigde Arabiese Republiek), Jordanië en Sirië.
Betrekkinge tussen Israel en sy buurlande het nog nie heeltemal herstel ná die Arabies-Israeliese Oorlog van 1948 nie. In 1956 het Israel die Sinaiskiereiland in Egipte binnegeval; een van sy doelwitte was om die Straat van Tiran te heropen wat Egipte sedert 1950 vir Israeliese skepe geblokkeer het. Israel moes eindelik noodgedwonge terugtrek, maar is verseker die Straat van Tiran sal oopbly. ’n VN-noodmag is aan die grens ontplooi, maar daar was geen demilitarisasie-ooreenkoms nie.[22]
In die maande voor Junie 1967 het spanning gevaarlik toegeneem. Israel het sy posisie voor 1956 herhaal dat die sluiting van die Straat van Tiran vir Israeliese skepe ’n oorlog sou veroorsaak. In Mei het die Egiptiese president, Gamal Abdel Nasser, aangekondig die straat gaan vir Israeliese skepe gesluit word en hy het Egiptiese magte aan die grens met Israel gemoboliseer. Op 5 Junie het Israel ’n reeks lugaanvalle op Egiptiese vliegvelde uitgevoer. Die vraag oor watter kant die oorlog begin het, is een van ’n paar omstrede kwessies van die konflik.
.jpg)
Die Egiptenare is onkant betrap en feitlik die hele Egiptiese lugmag is vernietig, terwyl Israel net ’n paar verliese gely het. Die land het terselfdertyd ’n grondaanval op die Gazastrook en die Sinaiskiereiland van stapel gestuur, wat die Egiptenare weer onkant betrap het. Ná aanvanklike teenstand het Nasser gelas dat die Sinai ontruim word. Israeliese magte het weswaarts agter die Egiptenare aangestorm. Die Israeli's het hulle groot verliese toegedien en die Sinai verower.
Jordanië het ’n week voor die oorlog ’n verdedigingsverdrag met Egipte gesluit; die ooreenkoms het voorsiening daarvoor gemaak dat Jordanië in geval van oorlog nie ’n aanvallende rol sou speel nie, maar sou probeer om Israeliese magte te keer om grondgebied te verower.[23]
Sowat ’n uur ná die Israeliese lugaanval het Kaïro die bevelvoerder van die Jordaniese weermag opdrag gegee om Israel te begin aanval; in die aanvanklik verwarrende situasie is aan die Jordaniërs gesê Egipte het die Israeliese lugaanvalle afgeweer.
Egipte en Jordanië het op 8 Junie op ’n skietstilstand besluit en Sirië op 9 Junie. ’n Ooreenkoms is op 11 Junie met Israel onderteken. Israel het die Egiptiese, Siriese en Jordaniese weermagte verlam – hulle het meer as 20 000 soldate gedood en self minder as 1 000 verloor. Die Israeliese sukses was die gevolg van ’n goed voorbereide en uitgevoerde strategie, die swak leierskap van die Arabiese state en slegte militêre leierskap en strategie. Israel het die Gazastrook en Sanaiskiereiland van Egipte afgeneem, die Wesoewer insluitende Oos-Jerusalem van Jordanië en die Golanhoogland van Sirië. Israel se internasionale aansien het in die daaropvolgende jare baie gestyg. Sy oorwinning was ’n vernedering vir Egipte, Jordanië en Sirië, en het daartoe gelei dat Nasser verleë bedank het; hy is later in sy amp herstel ná protesoptogte in Egipte oor sy bedanking.
Die spoed en gemak van die Israeliese oorwinning het later gelei tot ’n gevaarlike oormoed in die Israeliese weermag, wat bygedra het tot aanvanklike Arabiese suksesse in die daaropvolgende Jom Kippoeroorlog, hoewel Israeliese magte eindelik sukses behaal en die Arabiere verslaan het. Die ontheemding van burgerlike bevolkings weens die oorlog sou langtermyngevolge hê, want 300 000 Palestyne het uit die Wesoewer gevlug en sowat 100 000 Siriërs het die Golanhoogland verlaat. Joodse minderheidsgemeenskappe dwarsoor die Arabiese wêreld het gevlug of is verban.
Agtergrond
Ná die Suezkrisis in 1956 het Egipte ingestem tot die vestiging van ’n VN-noodmag (UNEF) op die Sinai om te verseker alle partye gehoorsaam die 1949-wapenstilstandsooreenkoms.[24]
In die volgende paar jaar was daar talle klein botsings tussen Israel en sy Arabiese buurlande, veral Sirië. Vroeg in November 1966 het Sirië ’n wedersyde verdedigingsooreenkoms met Egipte onderteken.[26] Kort hierna, in reaksie op guerrillabedrywighede deur die Palestynse Bevrydingsorganisasie (PBO),[27][28] insluitende ’n mynaanval waarin drie mense dood is,[29] het die Israeliese weermag die dorp van as-Samoe in die Jordanies besette Wesoewer aangeval.[30] Jordaniese magte wat gereageer het, is vinnig teruggedryf.[31] Koning Hoesein van Jordanië het die Egiptiese president Nasser gekritiseer omdat hy Jordanië nie tot hulp gesnel het nie en "agter UNEF-rokspante weggekruip het".[32][33][34]
In Mei 1967 het Nasser valse verslae van die Sowjetunie ontvang dat Israel aan die Siriese grens begin versamel het.[35] Nasser het sy troepe in twee verdedigingslyne aan die Israeliese grens op die Sinaiskiereiland opgestel[36] (16 Mei), UNEF-magte uit Gaza en die Sinai gesit (19 Mei) en UNEF-posisies ingeneem by Sjarm el-Sjeich, wat oor die Straat van Tiran uitkyk.[37][38] Israel het verklarings wat hy in 1957 gemaak het, herhaal: dat die sluiting van die straat as ’n oorlogsdaad beskou sou word of regverdiging vir ’n oorlog sou wees.[39][40] Nasser het egter die straat op 22-23 Mei vir Israeliese skepe gesluit.[41][42][43] Ná die oorlog het president Lyndon B. Johnson van Amerika gesê:[44]
As ’n enkele dwase daad meer verantwoordelik vir hierdie ontploffing was as enige ander, was dit die wispelturige en gevaarlike aankondiging dat die Straat van Tiran gesluit sou word. Die reg van onskuldige seedeurgang moet vir alle nasies beskerm word.
Op 30 Mei het Jordanië en Egipte ’n verdedigingsverdrag gesluit. Die volgende dag het die Irakse weermag op Jordanië se uitnodiging troepe en gepantserde eenhede in Jordanië begin ontplooi.[45] Hulle is later deur ’n Egiptiese afdeling versterk. Op 1 Junie het Israel ’n nasionale eenheidsregering gevorm deur sy kabinet te vergroot en op 4 Junie is besluit om oorlog te maak. Die volgende oggend het Israel Operasie Fokus van stapel gestuur – ’n grootskaalse verrassingslugaanval wat die begin van die Sesdaagse Oorlog was.
Militêre voorbereiding
Voor die oorlog het Israeliese vlieëniers en grondpersoneel deeglik geoefen om vliegtuie wat van krygsvlugte af terugkeer te repareer. ’n Enkele vliegtuig kon tot vier keer per dag op krygsvlugte gestuur word, teenoor die Arabiese norm van een of twee vlugte per dag. Die Israeliese lugmag kon dus op die eerste dag van die oorlog verskeie vlae aanvalle op Egiptiese vliegvelde doen en ook ander Arabiese lugmagte uitskakel. Dit het bygedra tot die Arabiese mening dat Israel deur buitelandse lumagte gehelp is.
Die Egiptenare het verdedigingsversterkings op die Sinai opgestel. Dit is gedoen met die veronderstelling dat ’n aanval sou kom vanuit die rigting van die paar paaie deur die woestyn, eerder as oor die moeilike woestynterrein. Die Israeli's het egter besluit om die Egiptiese verdediging uit ’n onverwagte hoek aan te val.
James Reston het op 23 Mei 1967 in The New York Times geskryf: "Wat dissipline, opleiding, moreel, toerusting en algemene bevoegdheid betref, is sy [Nassar se] weermag en ander Arabiese magte, sonder die regstreekse hulp van die Sowjetunie, geen gelyke vir die Israeli's nie . . . Selfs met 50 000 troepe en die beste generaals en lugmag in Jemen kon hy niks uitrig in daardie klein en primitiewe land nie, en selfs sy pogings om die Kongorebelle te help het misluk."[46]
Aan die vooraand van die oorlog het Israel gedink hy sal ’n oorlog binne drie tot vier dae kan wen. Die Verenigde State en Brittanje het gereken dit sou sewe tot tien dae verg om te wen.[47][48]
Weermagte en wapens
Weermagte
Die Israeliese weermag het altesaam 264 000 soldate gehad (reserviste ingesluit), hoewel dié getal nie volgehou kon word nie omdat die reserviste lewensbelangrik was vir die burgerlike lewe.[49]
Israel het sowat 40 000 troepe en 200 tenks (agt brigades) gebruik teen Jordanië se magte op die Wesoewer.[50] Die magte van Israel se Sentrale Bevel het uit vyf brigades bestaan. Die eerste twee is permanent naby Jerusalem gestasioneer: die Jerusalem- en gemeganiseerde Harel-brigade. Mordechai Gur se 55ste Valskermbrigade is van die Sinaifront af teruggeroep. Die 10de Pantserbrigade is noord van die Wesbank gestasioneer. Die Israeliese Noordelike Bevel het uit drie brigades onder generaalmajoor Elad Peled bestaan; hulle is in die Jezreelvallei noord van die Wesoewer gestasioneer.
Aan die vooraand van die oorlog het Egipte sowat 100 000 van sy 160 000 troepe op die Sinai ontplooi, insluitende al sewe sy divisies (vier infanterie-, twee pantser- en een gemeganiseerde divisie), asook vier onafhanklike infanteriebrigades en vier onafhanklike pantserbrigades. Meer as ’n derde van hierdie soldate was veterane van Egipte se voortdurende inmenging in die Noord-Jemense Burgeroorlog en nog ’n derde was reserviste. Hierdie magte het 950 tenks, 1 100 gepantserde troepedraers en meer as 1 000 stukke artillerietoerusting gehad.[51]
Sirië se leër was 75 000 man sterk en is aan die grens met Israel ontplooi.[52] Professor David W. Lesch het geskryf "’n mens sal moeilik ’n weermag kry wat minder voorberei op oorlog met ’n duidelik meerderwarige vyand is", want Sirië se weermag is in die voorafgaande maande en jare afgetakel deur staatsgrepe en pogings tot staatsgrepe wat gelei het tot ’n reeks suiwerings, verdelings en opstande in die weermag.[53]
Die Jordaniese weermag het bestaan uit 11 brigades met altesaam 55 000 troepe.[54] Nege brigades (45 000 troepe, 270 tenks, 200 stukke artillerietoerusting) is op die Wesoewer ontplooi, insluitende die elite- 40ste Pantserbrigade, en twee in die Jordaanvallei. Hulle het aansienlike getalle M113- gepantserde troepdraers ingesluit en was toegrus met sowat 300 moderne Westerse tenks, waarvan 250 Amertikaanse M48-Pattons was. Hulle het ook 12 artilleriebataljons, ses batterye 81 mm- en 120 mm-mortiere,[55] ’n valskermbataljon en ’n nuwe bataljon gemeganiseerde infanterie gehad. Die Jordaniese weermag, toe bekend as die Arabiese Legioen, was ’n professionele langtermyndiensweermag wat relatief goed toegrus en opgelei was. Israel het ná die oorlog gesê Jordaniese staf het professioneel opgetree, maar was altyd "’n halwe tree" agter die Israeliese maneuvers. Die klein Jordaniese lugmag het net 24 Brits vervaardigde Hawker Hunter-vegvliegtuie, 6 troepedraers en twee helikopters gehad.
Omtrent 100 Irakse tenks en ’n infaterieafdeling is naby die Jordaniese grens ontplooi, asook twee eskaders vegvliegtuie, Hawker Hunters en MiG-21's, daarnaby.[55]
Die Arabiese lugmagte is versterk met ’n paar vliegtuie van Libië, Algerië, Marokko, Koeweit en Saoedi-Arabië om op te maak vir die enorme verlies wat op die eerste dag van aanvalle gely is. Hulle is ook in ’n persoonlike hoedanigheid gehelp deur vrywilligervlieëniers van die Pakistanse lugmag. Hulle het verskeie Israeliese vliegtuie neergeskiet.[56][57]
Wapens
Buiten Jordanië het die Arabiese lande hoofsaaklik op Sowjetse wapens staatgemaak. Eersgenoemde land se leër was toegerus met Amerikaanse wapens en sy lugmag met Britse vliegtuie.
Van al die Arabiese lugmagte het Egipte s’n verreweg die modernste vliegtuie gehad, insluitende sowat 420 vegvliegtuie,[58] wat almal deur die Sowjetunie gebou is. ’n Groot deel daarvan was top-MiG-21's. Israel was veral bekommerd oor die 30 Tu-16 "Badger"-mediumbomwerpers, wat groot skade aan Israeliese militêre en burgerlike sentrums sou kon aanrig.[59]
Israel se wapens was hoofsaaklik van Westerse oorsprong. Die meeste van sy lugmag se vliegtuie was Franse produkte, en sy gepantserde eenhede was meestal Brits en Amerikaans ontwerp en vervaardig. Van die infanteriewapens, soos die Uzi, was van Israeliese oorsprong.
| Soort | Arabiese magte | Israel |
|---|---|---|
| Gepantserde vegvoertuie |
Egipte, Sirië en Irak het T-34/85-, T-54-, T-55-, PT-76- en SU-100-/152- Tweede Wêreldoorlogse, Sowjetse selfaangedrewe geskut gehad. Jordanië het Amerikaanse M47-, M48- en M48A1-Pattontenks gebruik. Panzer IV, Sturmgeschütz III en Jagdpanzer IV is Duitse voertuie wat deur Sirië gebruik is.[60][61] | M50- en M51-Shermans, M48A3-Patton, Centurion, AMX-13. Die Centurion is voor die oorlog met Britse 105 mm-L7-geskut opgegradeer. Die Sherman het ook groot modifikasies ondergaan, insluitende groter Franse 105 mm-mediumsnelheidsgeskut, breër kruipbande, ’n beter enjin en beter vering. |
| GTD's/IVV's[nota 1] | BTR-40-, BTR-152-, BTR-50- en BTR-60-GTD's | M2-, M3-halfkruipbandvoertuie, Panhard AML |
| Artillerie | M1937-, BM-21-, D-30 (2A18)-houwitser, M1954-veldgeskut, M-52- selfgedrewe houwitser (Jordanië) | M50- selfgedrewe houwitser en Makmat-160 mm- selfgedrewe mortier, Obusier de 155 mm Modèle 50-, AMX 105 mm- selfgedrewe houwitser |
| Vliegtuie | MiG-21, MiG-19, MiG-17, Su-7B, Tu-16, Il-28, Il-18, Il-14, An-12, Hawker Hunter (Jordanië en Irak) | Dassault Mirage III, Dassault Super Mystère, Sud Aviation Vautour, Mystere IV, Dassault Ouragan, Fouga Magister-lesvliegtuig toegrus vir aanvalsendings, Nord 2501IS- militêre vragvliegtuig |
| Helikopters | Mi-6, Mi-4 | Super Frelon, Sikorsky S-58 |
| LAW's [nota 2] | SA-2 Guideline, ZSU-57-2- mobiele lugafweerkanon | MIM-23 Hawk, Bofors 40 mm |
| Infanterie- wapens |
Port Said-handmasjiengeweer, AK-47, RPK, RPD, DShK HMG, B-10- en B-11- skopvrye geskut | Uzi, FN FAL, FN MAG, AK-47, M2 Browning, Cobra, Nord SS.10, RL-83 Blindicide-tenkafweergeskut, Jeep-gemonteerde 106 mm- skopvrye geskut |
Oorlogsfronte
Lugaanval
Die eerste en belangrikste skuif in die konflik was ’n Israeliese verrassingsaanval op die Egiptiese lugmag. Beide Egipte en Israel het aanvanklik aangekondig dat hulle deur die ander land aangeval is.[62]
Op 5 Junie om 07:45 Israeliese tyd het die Israeliese lugmag Operasie Fokus (Moked) van stapel gestuur terwyl burgerlikeverdedigingsirenes dwarsoor Israel geloei het. Al 200 sy operasionele stralers buiten 12[63] het ’n massa-aanval op Egiptiese vliegvelde gedoen.[64] Die Egiptiese verdedigingsinfrastruktuur was baie swak en geen van sy vliegvelde was al toegerus met goeie beskutting wat gevegsvliegtuie kon beskerm nie. Die meeste Israeliese vliegtuie het laag oor die Middellandse See gevlieg om radaropsporing te verhoed voordat hulle in Egipte se rigting gedraai het. Ander het oor die Rooisee gevlieg.[65]
Intussen het Egipte sy eie verdediging in die wiele gery deur sy hele lugverdedigingstelsel effektiewelik af te sit: Hulle was bang Egiptiese rebellemagte skiet die vliegtuig neer met veldmaarskalk Abdel Hakim Amer en luitenantgeneraal Sidqi Mahmoud, wat van al Maza op pad was na Bir Tamada op die Sinaiskiereiland om bevelvoerders van die troepe daar te ontmoet. Dit sou in elk geval geen groot verskil gemaak het nie, want die Israeliese vlieëniers het laer gevlieg as die laagste punt waar Egipte se SA-2-lugafweerbatterye ’n vliegtuig kon neerskiet.[66]
Hoewel die kragtige Jordaniese radarfasiliteit by Ajloun vlae vliegtuie op pad na Egipte opgespoor het en die kodewoord vir "oorlog" na Egipte gestuur het, het die waarskuwings nie die geteikende vliegvelde bereik nie weens Egiptiese bevels- en kommunikasieprobleme.[65]
Die Israeli's het ’n veelvoudige aanvalstrategie gehad: Hulle het vliegtuie op die grond gebombardeer en ook spesiale bomme, wat in samewerking met Frankryk ontwikkel is, op die aanloopbane gegooi om dit te vernietig en te keer dat Egiptiese vliegtuie kan opstyg. Die aanloopbaan by die Arish-vliegveld is nie gebombardeer nie, want die Israeli's wou dit ná die oorlog as ’n militêre lughawe vir hul transportvliegtuie gebruik. Oorblywende vliegtuie is in latere vlae aanvalle buite werking gestel. Die operasie was suksesvoller as wat verwag is en het die Egiptenare heeltemal onverhoeds betrap. Feitlik die hele Egiptiese lugmag is lamgelê, terwyl Israel min verliese gely het. Net vier ongewapende opleidingsvliegtuie van Egipte was met die begin van die aanval in die lug.[67] Altesaam 338 Egiptiese vliegtuie is vernietig en 100 vlieëniers gedood,[68] hoewel die getal vliegtuie wat die Egiptenare verloor het, betwis word.[69]
Onder die Egiptiese vliegtuie wat vernietig is, was al 30 Tu-16-bomwerpers, 27 van 40 Il-28-bomwerpers, 12 Su-7-bomwerpers, meer as 90 MiG-21's, 20 MiG-19's, 25 MiG-17's en sowat 32 verskillende soorte transportvliegtuie en helikopters. Daarbenewens is Egiptiese radars en SAM-missiele ook aangeval en vernietig. Israel het 19 vliegtuie verloor.[70] Een is deur ’n ontploffende Egiptiese bomwerper vernietig.[71]
Die aanval het Israel vir die res van die oorlog heerskappy in die lug gegee. Ander Arabiese lugmagte is later die dag aangeval namate vyandelikhede na ander fronte uitgebrei het.
Die Westerse pers het aanvanklik Israel se bewerings oor hoeveel vliegtuie hy vernietig het, met agterdog bejeën. Die feit dat die Egiptiese lugmag, asook ander Arabiese lugmagte wat Israel aangeval het, feitlik glad nie later in die oorlog ’n rol gespeel het nie het egter bewys die getalle is waarskynlik waar. Dwarsdeur die oorlog het Israel voortgegaan om Egiptiese vliegvelde te bombardeer om te keer dat hulle weer in werking gestel word. Intussen het die Egiptiese staatsbeheerde radio berig Egipte het die stryd gewen en 70 Israeliese vliegtuie op die eerste dag vernietig.[72]
Gazastrook en Sinaiskiereiland
Israel het die aand voor die oorlog by die grens met Egipte versamel en hulle gekamoefleer. Hulle plan was om die Egiptiese magte te verras wat betref tyd (die aanval het presies ooreengestem met die lugaanval op Egiptiese vliegvelde), plek (aanvalle deur Noord- en Sentraal-Sinai, terwyl Egipte ’n herhaling van die 1956-oorlog verwag het toe Israel hulle deur die sentrale en suidelike roetes aangeval het) én metode (deur die gebruik van ’n gekombineerde mag wat van die kante af aanval in plaas van direkte tenkaanvalle).
Noordelike Israeliese divisie
Op 5 Junie om 07:50 het die noordelikste Israeliese divisie, wat uit drie brigades onder generaalmajoor Israel Tal bestaan het, die grens op twee plekke oorgesteek. Hulle het vinnig beweeg en nie geskiet nie om die verrassingsoomblik uit te stel. Tal se magte het die "Rafahgaping" aangeval – ’n ent van sowat 11 km met die kortste van drie hoofroetes deur die Sinai na El-Qantarah el-Sjarqijja en die Suezkanaal. Egipte het vier divisies in die gebied gehad, gerugsteun deur mynvelde, veld- en ondergrondse bunkers, versteekte geskut en loopgrawe. Die terrein weerskante van die roete was onbegaanbaar.
Israel se plan was om die Egiptenare by geselekteerde sleutelpunte met pantsereenhede aan te val.[73] Die 7de Pantserbrigade onder kolonel Shmuel Gonen sou Chan Joenis uit die noorde nader en die 60ste Pantserbrigade onder kolonel Menachem Aviram uit die suide. Die twee brigades sou Chan Joenis omsingel en die valskermsoldate sou Rafah inneem. Aanvanklik het hulle nie veel teenstand ervaar nie, want die Egiptiese intelligensie het gedink dit was ’n plan om hulle aandag van die hoofaanval af te trek. Daarna het die Israeli's se 7de Brigade egter skielik onder intense vuur gekom en baie verliese gely. ’n Tweede bataljon se hulp is ingeroep, maar het ook groot weerstand ervaar. Intussen het die 60ste Brigade in die sand vasgeval en die valskermsoldate het probleme gehad om deur die duine te navigeer. Die Israeli's het egter ondanks groot verliese aanhou aanval, die Egiptenare oorrompel en die Chan Joenis-spooraansluiting in net meer as vier uur bereik.[74]
Gonen se brigade het daarna in twee kolomme na Rafah beweeg en Sheikh Zuweid, 13 km suidwes daarvan, aangeval. Dié plek is deur twee Egiptiese brigades verdedig en hoewel hulle minderwaardig was wat getalle en toerusting betref, was hulle goed gekamoefleer en verskans. Hulle het sterk weerstand gebied en die Israeli's moes lug- en artilleriehulp inroep sodat hulle kon verder vorder.
Die Israeli's het eindelik met tenks deurgebreek. Aviram se magte het hulle egter met die Egiptiese flank misgis en is tussen bolwerke vasgekeer voordat hulle eers ná verskeie ure kon uitkom. Teen die aand het die Israeli's alle teenstand uitgewis. Hulle het egter aansienlike verliese gely. Egipte het sowat 2 000 gesneuweldes gehad en 40 tenks verloor.[74]
Aanval op Arisj
Op 5 Junie, met die pad oop, het Israeliese magte na Arisj opgeruk. Reeds teen laat die middag het elemente van die 79ste Patserbataljon gebars deur die 11 km lange Jiradikloof, ’n smal pas wat deur goed geplaaste soldate van Egipte se 112de Infanteriebrigade bewaak is. In die vurige gevegte, waarin die pas verskeie kere van hande verwissel het, het Egipte swaar verliese gely, terwyl aan die Israeliese kant 66 soldate dood en 93 gewond is, en 28 tenks verloor is. Nadat die Israeli's deur die pas is, het hulle die buitewyke van Arisj bereik.[75]
Die volgende dag, op 6 Junie, is die Israeliese soldate aan die buitewyke van Arisj deur die 7de Brigade versterk nadat hulle hulle pad deur die Jiradikloof oopgeveg het. Nadat hulle voorraad deur valskerms uit die lug aangevul is, het die Israeli's die lughawe om 07:50 oorgeneem. Om 08:00 het hulle die stad binnegegaan. Die aanvoerder, Yossi Peled, het agterna vertel hoe alles doodstil was. Skielik het die stad mal geraak. Die inwoners het van dakke of, deur vensters en uit gangetjies op hulle geskiet. Hulle het handgranate in die Israeliese tenks gegooi en die strate met trokke afgesper. "Ons manne het die handgranate teruggegooi en die trokke met hulle tenks platgery."[76][77] Gonen het nog eenhede na die stad gestuur en Arisj is eindelik ingeneem.
Brigadegeneraal Avraham Yoffe se taak was om Sinai suid van Tal se magte en noord van generaalmajoor Ariel Sharon s’n (sien onder) binne te dring. Yoffe se aanval het Tal in staat gestel om die verowering van Jiradikloof af te handel. Gonen het daarna ’n mag van tenks, infanterie en ingenieurs onder kolonel Yisrael Granit gestuur om met die kus van die Middellandse See af te beweeg na die Suezkanaal, terwyl ’n tweede mag onder Gonen self suid gedraai en Bir Lahfan en Jabal Libni oorgeneem het.
Middelvoorste Israeliese divisie
Op 6 Junie het Israel se 38ste Pantserdivisie onder Sharon Oem-Katef, verder suid, aangeval. Dit was ’n goed versterkte gebied wat deur Egipte se 2de Infanteriedivisie onder generaalmajoor Sa'adi Nagib verdedig is; dié het uit sowat 16 000 troepe bestaan. Egipte het ook ’n bataljon tenkaanvallers en ’n tenkregiment gehad wat uit Tweede Wêreldoorlogse, Sowjetse tenks en 16 000 soldate bestaan het. Israel het sowat 14 000 soldate en 150 naoorlogse tenks gehad, onder meer die AMX-13, Centurion en M50 Super Sherman.
Intussen het twee pantserbrigades onder Avraham Yoffe die grens oorgesteek oor ’n sanderige wildernis wat nie verdedig is nie omdat Egipte dit as onbegaanbaar beskou het. Terselfdertyd moes Sharon se tenks uit die weste op die Oem-Katefrif met Egiptiese magte slaags raak en enige versterkings blokkeer. Israeliese infanteriesoldate sou die drie rye Egiptiese loopgrawe leegmaak, terwyl valskermsoldate agter Egiptiese linies sou land en hulle artillerie aanval.
Die Israeli's, wat hul pad deur mynvelde moes baan, het aansienlike verliese gely. ’n Groep tenks het daarin geslaag om die noordelike flank van Aboe Ageila te penetreer en teen skemer was alle eenhede in posisie. Altesaam 90 105 mm- en 155 mm-kanonne is gebring, burgerlike busse het infaneriesoldate onder Yekutiel Adam aangery en helikopters het gearriveer om die valskermsoldate te vervoer. Die Egiptenare was nie hiervan bewus nie, want Israeliese aanvalle het hulle elders besig gehou.[78]
Om 22:00 het Israeliese artillerie ’n spervuuraanval op Oem-Katef gedoen; sowat 6 000 rondtes is in minder as 20 minute gevuur. Dit was die mees gekonsentreerde artillerievuur in Israel se geskiedenis.[79][80] Israeliese tenks het die noordelikste Egiptiese verdedigingsoldate aangeval en was grootliks suksesvol, al is ’n hele pantserbrigade deur myne opgehou en het die Israeli's net een mynveetenk gehad. Infanteriesoldate het die drie rye loopgrawe in die ooste aangeval. In die weste het valskermsoldate onder kolonel Danny Matt agter Egiptiese linies geland, heowel die helfte van die helikopters verdwaal en nooit by die slagveld aangekom het nie, terwyl ander weens mortiervuur nie kon land nie.[81][82] Dié wat suksesvol geland het, het die Egiptiese artillerie vernietig en kanonbemanning van hulle batterye geskei. So is genoeg verwarring veroorsaak dat dit die Egiptiese artillerievuur aansienlik verminder het. Egiptiese versterkings is van Jabal Libni na Oem-Katef gestuur, maar is deur Isareliese lugaanvalle en skanse op die pad gekeer om hulle bestemming te bereik. Die Israeli's het teen die volgende dag in hul doel geslaag. Egipte het swaar verliese gely, terwyl 40 Israeliese soldate dood en 140 gewond is.[81][82]
Yoffe se aanval het Sharon in staat gestel om die verowering van Oem-Katef ná woeste gevegte te voltooi. Die slag het geëindig met Israel se oorwinning, met 40 Egiptiese en 19 Israeliese tenks wat vernietig is. Intussen het Israeliese soldate die loopgrawe leeggemaak, met 14 Israeliese soldate dood en 41 gewond; 300 Egiptiese soldate is dood en 100 is gevange geneem.[83]
Verwysings
- ↑ "Milestones: 1961–1968". Office of the Historian. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Oktober 2018. Besoek op 30 November 2018.
Between June 5 and June 10, Israel defeated Egypt, Jordan, and Syria and occupied the Sinai Peninsula, the Gaza Strip, the West Bank, East Jerusalem, and the Golan Heights
- ↑ Weill, Sharon (2007). "The judicial arm of the occupation: the Israeli military courts in the occupied territories". International Review of the Red Cross. 89 (866): 401. doi:10.1017/s1816383107001142. ISSN 1816-3831.
On 7 June 1967, the day the occupation started, Military Proclamation No. 2 was issued, endowing the area commander with full legislative, executive, and judicial authorities over the West Bank and declaring that the law in force prior to the occupation remained in force as long as it did not contradict new military orders.
{{cite journal}}: Ongeldige|ref=harv(hulp) - ↑ Krauthammer 2007.
- ↑ Oren, Michael B. (2002). Six Days of War: June 1967 and the Making of the Modern Middle East (in Engels). Oxford University Press. p. 171. ISBN 9780195151749.
- ↑ Tucker, Spencer C. (2015). Wars That Changed History: 50 of the World's Greatest Conflicts: 50 of the World's Greatest Conflicts (in Engels). ABC-CLIO. pp. 540–541. ISBN 9781610697866.
- ↑ 6,0 6,1 Tucker 2004, p. 176.
- ↑ 7,0 7,1 Griffin 2006, p. 336.
- ↑ Israeliese departement van buitelandse sake, 2008.
- ↑ 9,0 9,1 Gawrych 2000, p. 3
- ↑ Zaloga, Steven (1981). Armour of the Middle East Wars 1948–78 (Vanguard). Osprey Publishing.
- ↑ El Gamasy 1993 p. 79.
- ↑ 12,0 12,1 Israeliese dapertement van buitelandse sake, 2004
- ↑ The Six Day War 1967: Jordan and Syria. 20 Februarie 2013. ISBN 9781472801975. Besoek op 6 Januarie 2018.
{{cite book}}:|work=ignored (hulp) - ↑ Warfare since the Second World War, deur Klaus Jürgen Gantzel, Torsten Schwinghammer, p. 253
- ↑ Wars in the Third World since 1945, (NY 1991) Guy Arnold
- ↑ Tucker, Spencer C. (2010). The Encyclopedia of Middle East Wars. The United States in the Persian Gulf, Afghanistan, and Iraq Conflicts. ABC-CLIO. p. 1198. ISBN 978-1-85109-947-4.
- ↑ Woolf, Alex (2012). Arab–Israeli War Since 1948. Heinemann-Raintree. p. 27. ISBN 978-1-4329-6004-9.
- ↑ Sachar, Howard M. (2013). A History of Israel: From the Rise of Zionism to Our Time. Random House. ISBN 978-0-8041-5049-1.
- ↑ Oren, pp. 185–87
- ↑ Gerhard, William D.; Millington, Henry W. (1981). "Attack on a SIGINT Collector, the USS Liberty" (PDF). NSA History Report, U.S. Cryptologic History series. National Security Agency. partially declassified 1999, 2003.
- ↑ Ginor, Isabella en Remez, Gideon: The Soviet-Israeli War, 1967–1973: The USSR's Military Intervention in the Egyptian-Israeli Conflict, p. 23
- ↑ Major General Indar Jit Rikhye (28 Oktober 2013). The Sinai Blunder: Withdrawal of the United Nations Emergency Force Leading... Taylor & Francis. pp. 8–. ISBN 978-1-136-27985-0.
- ↑ Mutawi 2002, p. 183.
- ↑ "First United Nations Emergency Force (UNEF I) – Background (volle teks)". Rauschning, Wiesbrock & Lailach 1997, p. 30; Sachar 2007, pp. 504, 507–08. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Augustus 2016. Besoek op 29 Junie 2017.
- ↑ Ami Gluska (12 Februarie 2007). The Israeli Military and the Origins of the 1967 War: Government, Armed Forces and Defence Policy 1963–67. Routledge. p. 152. ISBN 978-1-134-16377-9.
On the evening of 22 May, President Gamal Abdul Nasser, accompanied by ... Egyptian air force base at Bir Gafgafa in Sinai and addressed the pilots and officers. ... 'The Jews are threatening war – we say to them ahlan wa-sahlan (welcome)!
- ↑ Gawrych (2000) p. 5
- ↑ Schiff, Zeev, History of the Israeli Army, Straight Arrow Books (1974) p. 145
- ↑ Churchill & Churchill, The Six Day War, Houghton Mifflin Company (1967) p. 21
- ↑ Pollack 2004, p. 290.
- ↑ Segev, 2007, pp.149–52.
- ↑ Hart, 1989 p. 226
- ↑ Oren 2002/2003, p. 312; Burrowes & Douglas 1972, pp. 224–25
- ↑ Shemesh, Moshe (2007). Arab Politics, Palestinian Nationalism and the Six Day War: The Crystallization of Arab Strategy and Nasir's Descent to War, 1957–1967. Sussex Academic Press. p. 118. ISBN 978-1-84519-188-7. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Januarie 2016. Besoek op 27 Oktober 2015.
The Jordanian leadership's appraisal of the repercussions of the Samu' raid was a major factor in King Husayn's decision to join Nasir's war chariot by signing a joint defense pact with Egypt on May 30, 1967. This was the determining factor for Jordan's participation in the war that would soon break out.... Convinced after the Samu' raid that Israel's strategic goal was the West Bank, Husayn allied himself to Nasir out of a genuine fear that, in a comprehensive war, Israel would invade the West Bank whether or not Jordan was an active participant.
- ↑ Tessler, Mark (1994). A History of the Israeli-Palestinian Conflict. John Wiley & Sons. p. 378. ISBN 978-0-253-20873-6. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Januarie 2016. Besoek op 27 Oktober 2015.
Towards the War of June 1967: Growing tensions in the region were clearly visible long before Israel's November attack on Samu and two other West Bank towns. An escalating spiral of raid and retaliation had already been set in motion...
- ↑ Herzog 1982, p. 148
- ↑ John Quigley, The Six-Day War and Israeli Self-Defense: Questioning the Legal Basis for Preventive War, Cambridge University Press, 2013, p. 32.
- ↑ Shlaim (2007) p. 238
- ↑ Mutawi 2002, p. 93.
- ↑ Cohen, Raymond. (1988), p. 12
- ↑ "Interference, by armed force, with ships of Israeli flag exercising free and innocent passage in the Gulf of Aqaba and through the Straits of Tiran will be regarded by Israel as an attack entitling it to exercise its inherent right of self-defence under Article 51 of the Charter and to take all such measures as are necessary to ensure the free and innocent passage of its ships in the Gulf and in the Straits." "Statement to the General Assembly by Foreign Minister Meir, 1 March 1957". Israel Ministry of Foreign Affairs – The State of Israel. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Oktober 2007. Besoek op 13 Oktober 2008.
- ↑ Morris, Benny (1999). Righteous Victims: A History of the Zionist–Arab Conflict, 1881–1998. Random House. p. 306. ISBN 978-0-679-42120-7.
- ↑ Gat, Moshe (2003). Britain and the Conflict in the Middle East, 1964–1967: The Coming of the Six-Day War. Greenwood Publishing Group. p. 202. ISBN 978-0-275-97514-2.
- ↑ Colonomos, Ariel (2013). The Gamble of War: Is it Possible to Justify Preventive War?. Palgrave Macmillan. p. 25. ISBN 978-1-137-01894-6.
- ↑ "LBJ Pledges U.S. to Peace Effort Geargiveer 17 Mei 2017 op Wayback Machine", Eugene Register-Guard (19 Junie 1967). Sien ook Johnson, Lyndon. "Address at the State Department's Foreign Policy Conference for Educators" Geargiveer 27 Desember 2016 op Wayback Machine (19 Junie 1967).
- ↑ Churchill po. 52 en 77
- ↑ Reston, James (24 Mei 1967). "Washington: Nasser's Reckless Maneuvers; Cairo and Moscow The U.S. Commitment The Staggering Economy Moscow's Role". The New York Times. p. 46. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Julie 2018. Besoek op 22 Julie 2018.
- ↑ Quigley, The Six-Day War and Israeli Self-Defence, p. 60. (Cambridge University Press)
- ↑ "Foreign Relations of the United States, 1964–1968, Volume XIX, Arab-Israeli Crisis and War, 1967 - Office of the Historian". history.state.gov.
- ↑ Stone 2004, p. 217.
- ↑ Pollack 2004, p. 294.
- ↑ Pollack 2004, p. 59.
- ↑ Ehteshami en Hinnebusch 1997, p. 76.
- ↑ Shlaim; Louis (2012) pp. 86–87: “Syria was severely unprepared for war. Despite the bombastic and jingoistic rhetoric, the Bathist regime viewed its actions against Israel as low-level warfare that was not meant to lead to all-out war. The months and years prior to the 1967 Arab-Israeli war were filled with military purges associated with actual and attempted coups that decimated and further fractured the military and party, resulting in an inexperienced officer corps as well as a deep distrust between the rank and file and officers in the army. In addition, there were uprisings by discontented elements of the Syrian population, less than satisfactory encounters with Israeli forces, and lukewarm Soviet support... One would be hard-pressed to find a military less prepared for war with a clearly superior foe.”
- ↑ Mutawi 2002, p. 42.
- ↑ 55,0 55,1 Segev 1967, pp. 82, 175–91.
- ↑ "Air Warriors". Pakistan Air Force. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Julie 2017. Besoek op 15 Julie 2017.
- ↑ "Eagle Biography – Saiful Azam". Air University. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Augustus 2013. Besoek op 15 Julie 2017.
- ↑ Oren, 176; Benny Morris, Righteous Victims, 318.
- ↑ Pollack 2004, p. 58.
- ↑ de Mazarrasa, Javier (1994) (in Spaans). Blindados en España 2ª Parte: La Dificil Postguerra 1939–1960. Valladolid, Spain: Quiron Ediciones. p. 50. ISBN 84-87314-10-4
- ↑ Perrett, Bryan (1999). Panzerkampfwagen IV medium tank: 1936–1945. Oxford, United Kingdom: Osprey. p. 44. ISBN 978-1-85532-843-3
- ↑ John Quigley (17 Desember 2012). The Six-Day War and Israeli Self-Defense: Questioning the Legal Basis for Preventive War. Cambridge University Press. pp. 135–. ISBN 978-1-139-62049-9. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Januarie 2016. Besoek op 27 Oktober 2015.
Terence Taylor…wrote in 2004…that "many scholars" considered Israel to have "conducted the (1967) action in anticipatory of self-defense
- ↑ Oren 2002, p. 172
- ↑ Bowen 2003, p. 99 (skrywersonderhoud met Moredechai Hod, 7 Mei 2002).
- ↑ 65,0 65,1 Oren 2002, elektroniese uitgawe, afdeling "The War: Day One, June 5".
- ↑ Bowen 2003, pp. 114–15 (skrywersonderhoud met generaal Salahadeen Hadidi.
- ↑ Oren 2002 p. 171
- ↑ Pollack 2005, p. 474.
- ↑ Oren, 176, sê 282 van 420. Morris, 318, sê 304 van 419. Mark Tessler, A History of the Israeli–Palestinian Conflict (Indiana, 1994), p. 396, sê meer as 350.
- ↑ Long 1984, p. 19, Tabel 1.
- ↑ Oren, p. 175
- ↑ "Part 4: The 1967 Six Day War". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Mei 2011. Besoek op 20 April 2011.
- ↑ Oren, p. 178
- ↑ 74,0 74,1 Oren, p. 180
- ↑ Oren, p. 181
- ↑ Oren, p. 202
- ↑ "Six Day War". Israeli-weapons. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Februarie 2012. Besoek op 1 Februarie 2012.
- ↑ Oren, p. 182
- ↑ Simon Dunstan,The Six Day War 1967: Sinai Geargiveer 1 Januarie 2016 op Wayback Machine, Osprey Publishing, 2012, p. 125
- ↑ Leslie Stein,The Making of Modern Israel: 1948–1967 Geargiveer 1 Januarie 2016 op Wayback Machine, Polity Press, 2013 p. 181.
- ↑ 81,0 81,1 Oren, p. 201
- ↑ 82,0 82,1 Hammel 1992, p. 239
- ↑ Oren, p. 212
Eksterne skakels
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Sesdaagse Oorlog.
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
