Arturo Benedetti Michelangeli

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Arturo Michelangeli
Arturo Benedetti Michelangeli in 1960
Agtergrondinligting
GeboortenaamArturo Benedetti Michelangeli
Gebore5 Januarie 1920
Brescia, Italië
Sterf12 Junie 1995 (op 75)
Lugano, Switserland
Beroep(e)Pianis
InstrumenteKlavier
Jare aktief1938–1993

Arturo Benedetti Michelangeli (* 5 Januarie 1920 – 12 Junie 1995) was 'n Italiaanse pianis van Klassieke musiek. Hy word beskou as een van die grootste pianiste van die 20ste eeu [1] en is vergelyk met pianiste soos Emil Gilels, Vladimir Horowitz, Sviatoslav Richter, Arthur Rubinstein en Glenn Gould.[2]

Biografie[wysig | wysig bron]

Jong lewe[wysig | wysig bron]

Michelangeli is in Brescia, Italië gebore, en het op die ouderdom van drie jaar begin musieklesse neem. Hy het aanvanklik lesse in viool geneem, maar het gou oorgeskakel na die klavier. Op elf jaar is hy ingeskryf by die Milan Konservatorium, en het hy drie jaar daarna op die ouderdom van veertien jaar gegradueer. Hy het in 1938 op die ouderdom van agtien jaar sy internasionale loopbaan begin deur by die Ysaÿe Internasionale Fees in Brussel, België die sewende plek te verower.

Arthur Rubinstein, wat een van die beoordelaars tydens die kompetisie was, het 'n kort beskrywing daarvan gegee; volgens Rubinstein, het Benedetti Michelangeli "'n onbevredigende opvoering gegee, maar reeds sy onberispelike tegniek ten toon gestel.". 'n Jaar later het hy die eersteplek verdien by die Genève Internasionale kompetisie, waar hy deur die pianis Alfred Cortot, wat 'n lid van die beoordelingspaneel was, aangeprys was as "'n nuwe Franz Liszt. Ignacy Jan Paderewski het aan die hoof van die paneel gestaan. Emil Gilels het die eersteprys geneem en Moura Lympany die tweedeprys.

Die Roemeense dirigent Sergiu Celibidache het Benedetti Michelangeli altyd gesien as 'n kollega, en nie slegs nog net 'n ander bevoegde pianis nie: “Michelangeli maak kleure; hy is as't ware 'n dirigent." Celibidache het Michelangeli ook beskou as "die grootste kunstenaar wat leef."[3]

Beroepslewe[wysig | wysig bron]

Die onderwyser en kommentator David Dubal het geargumenteer dat Michelangeli op sy beste was in die vroeëre werke van Ludwig van Beethoven maar dat hy onseker voorgekom het in die werke van Frédéric Chopin, terwyl hy "demonies" was in sulke werke soos die Johann Sebastian Bach-Ferruccio Busoni Chaconne en Johannes Brahms se Paganini Variasies.[4]

Sy concerto repertoire was skynbaar klein vir 'n konsertpianis van sy statuur, terwyl ons van kollegas en studente weet dat hy die meeste van die repertoire vir klavier oorheers het.[5]

As gevolg van sy perfeksionisme was relatief min opnames gedurende Michelangeli se leeftyd vrygestel, maar dit word aangevul deur verskeie ongemagtigde opnames van lewende opvoerings. Hoogtepunte wat betref sy diskografie sluit die (ongemagtigde) lewendige opvoerings in Londen van Maurice Ravel se Gaspard de la nuit, Chopin se Mazurkas, die Klaviersonata No. 2 van Chopin, Robert Schumann seKarnaval, Op. 9 en sy Faschingsschwank aus Wien, Op. 26 in; sowel as verskeie opnames van Beethoven se Klavierkonsert No. 5, Liszt se Klavierkonsert No. 1 en Totentanz, en die klavierkonserte van Schumann en Edvard Grieg. Bykomend hiertoe het sy interpretasies van Ravel se Klavierkonsert in G en sy Gaspard de la nuit ongeëwenaarde standaarde gestel vir daardie werke.

Sy interpretasie van Sergei Rachmaninoff se Klavierkonsert No. 4 is vergelykbaar met die van Rachmaninoff homself. Michelangeli se Claude Debussy reeks vir DG is steeds 'n maatstaf, al word dit soms daarvan beskuldig dat dit bietjie nie-atmosferies is ("soos om te swem in koue water" in Dubal se woorde).

As 'n komponis het Benedetti Michelangeli 19 Italiaanse volksliedjies a cappella rangskik vir die Coro della Società Alpinisti Tridentini, 'n manlike koor van Trento (Italië). 'n Opname van die stukke kan gevind word op die DIVOX handelsmerk.

Michelangeli se studente het wêreldklas kunstenaars soos Pietro Maranca,[6] Maurizio Pollini, Martha Argerich, Ivan Moravec en Garth Beckett ingesluit.

Op 20 September 1943 het Benedetti Michelangeli met die pianis Giulia Linda Guidetti, wat 'n student van sy vader was, getrou. Sy was 'n gewaardeerde raadgewer en sekretaresse vir haar man. Sy het 'n stil lewe gelei, en tyd saam met haar man by hul villa in Bornato, naby Brescia of in Bolzano of in Arezzo deurgebring. Sy het so selde saam met haar man in die openbaar verskyn dat amper niemand geweet het hulle is getroud nie. Hul paadjies het in 1970 geskei.

Vanaf 1970 was sy sekretaris, en later sy agent en vennoot, Marie-José Gros-Dubois, getrou aan sy sy. Sy het concertos en gesellighede vir hom georganiseer en ook omgesien na sy finansiële sake.

Persoonlike lewe[wysig | wysig bron]

Benedetti Michelangeli het na bewering nie daarvan gehou om konserte te hou nie. Tydens 'n onderhoud, het Gros-Dubois onthou dat hy nie kon glo dat sy konserte so baie geld werd was nie. Sy het gerapporteer dat hy ná 'n konsert op sombere wyse gesê het: "Jy sien, so baie applous, so baie publisiteit. Dan, binne 'n halfuur, sal jy meer alleen as ooit tevore voel.".[7]

Hy was bekend vir sy waardering en voorliefde vir Ferrari motorkarre, en was ook beskou as 'n bekwame bestuurder. Hy het in dié verband drie keer kompeteer in die Mille Miglia-wedren.[8]

Benedetti Michelangeli was 'n connoisseur van die meganika van die klavier en het daarop aangedring dat sy konsertinstrumente in 'n perfekte toestand moes wees.[9] Wanneer ook al moontlik het hy sy eie Steinway klavier saam met hom op toer geneem. Sy laaste konsert (alles van Debussy) het plaasgevind in Hamburg, Duitsland op 7 Mei 1993. Na 'n uitgerekte siekte het hy in Lugano, Switserland gesterf. He is in die nabye Pura, Switzerland, begrawe.[10]

Bronne[wysig | wysig bron]

  • Kaiser, Joachim (1972). Große Pianisten in unserer Zeit. Munic and Zurich: R. Piper & Co Verlag, München. bldse. 154–164. ISBN 3-492-02385-1
  • Garben, Cord (2002). Arturo Benedetti Michelangeli: Gratwanderungen mit einem Genie. Hamburg: Europaische Verlagsanstalt.
  • Richter, Sviatoslav (1998). Bruno Monsaingeon, red. Ecrits, conversations. Editions Van de Velde. bldse. 260, 289, 310, 312. ISBN 2-85868-255-0.
  • Garben Cord, "Arturo Benedetti Michelangeli. In bilico con un genio", Zecchini Editore, (2004), bl. 222 e illustrazioni, con discografia e videografia a *cura di Stefano Biosa, CD allegato con inediti, ISBN 88-87203-24-5.
  • Rattalino Piero, "Arturo Benedetti Michelangeli. L'asceta", coll. Grandi Pianisti 4, Zecchini Editore, (2006), bl. 164, con discografia e videografia a cura di Stefano Biosa, ISBN 88-87203-41-5.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ Thiollet, Jean-Pierre: 88 notes pour piano solo, "Solo nec plus ultra", Neva Editions, 2015, p.50. ISBN 978 2 3505 5192 0.
  2. ↑ "Arturo Benedetti Michelangeli, Reclusive Pianist, Is Dead at 75," The New York Times, 13 Junie 1995
  3. ↑ Sergiu Celibidache talks about A.B. Michelangeli, Youtube (verkry: 2015-08-31)
  4. ↑ Dubal, David (1989). The Art of the Piano. New York: Summit Books. bladsye. 180–181. ISBN 0-671-49238-1.
  5. ↑ Interview to the violinist Salvatore Accardo
  6. ↑ Ilso - São Paulo,São Paulo: Maestro Ilso Muner leciona piano (popular e erudito), teoria, harmonia, regência e composição". Superprof (in Portugees). Opgespoor 2018-09-25.
  7. ↑ "Arturo Benedetti Michelangeli: 1920 – 1995". Musicians Gallery. Opgespoor 26 February 2013.
  8. ↑ Tommasini, Anthony (13 Junie 1995). "Arturo Benedetti Michelangeli, Reclusive Pianist, is dead at 75". Opgespoor op 2 Januarie 2019.
  9. ↑ "Michelangeli was mysterious to the end," The Baltimore Sun, 13 Junie 1995
  10. ↑ Giuseppe, Angilella. "Arturo Benedetti Michelangeli". Opgespoor op 30 Maart 2010.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Arturo_Benedetti_Michelangeli&oldid=2400652"