Peyronie se siekte

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Peyronie se siekte
Ander namePeyroniesiekte,
induratio penis plastica[1]
'n Man met 'n abnormaal krom penis weens Peyronie se siekte.
SpesialiteitUrologie
OorsakeOnbekend[2]
Frekwensie~10% van mans[2]
Mediese waarskuwing

Peyronie se siekte of Peyroniesiekte is 'n bindweefselsiekte wat die groei van fibrotiese plaak in die sagte weefsel van die menslike penis behels. Gewoonlik vorm letselweefsel in die tunica albuginea, die dik skag weefsel om die hoofereksieweefsel van die penis. Dit veroorsaak pyn, 'n abnormale kromming, erektiele disfunksie en 'n verlies aan dikte en verkorting van die penis.[2][3]

Dit raak na raming 1-20% van mans.[2] Die toestand raak algemener met ouderdom.[2]

Tekens en simptome[wysig | wysig bron]

'n Sekere mate van kromming van die penis word as normaal beskou, en baie mense word so gebore.[4] Die siekte kan egter pyn veroorsaak, asook harde, groot koordagtige letsets (lsetwelweefsel wat as "plaak" bekend is) of 'n abnormale kromming van die penis wanneer 'n ereksie ondervind word weens kroniese ontsteking van die tunica albuginea.[5]

Hoewel algemeen geglo word Peyronie se siekte behels altyd die kromtrekking van die penis, veroorsaak die letselweefsel soms eerder knoppe en duike. Die toestand kan seks ook pynlik of moeilik maak. Dit is gewoonlik beperk tot die penis, hoewel sommige mans met Peyronie se siekte ook bindweefselsteurings in die hande, en in 'n mindere mate die voete, ondervind. 'n Toename in die aanmelding van die siekte in geneties verwante mans dui op 'n genetiese komponent.[6] Dit raak mans van enige ras en ouderdom.

Psigososiaal[wysig | wysig bron]

Peyronie se siekte kan ook 'n sielkundige uitwerking hê. Terwyl die meeste mans steeds seks kan hê, ondervind hulle in 'n mate erektiele disfunksie. Soms toon hulle depressie of onttrekking van hulle seksmaat.[7]

Oorsake[wysig | wysig bron]

Die onderliggende oorsake van Peyronie se siekte is onbekend, hoewel dit waarskynlik weens die opbou van plaak in die penis is weens herhaalde ligte seksuele trauma of 'n besering tydens seks.[8]

Risikofaktore sluit in diabetes, penistrauma, rook, te veel alkohol, genetiese faktore en Europese afstamming.[9][10][11]

Behandeling[wysig | wysig bron]

Medisyne en aanvullings[wysig | wysig bron]

Baie orale behandelings is bestudeer, maar die resultate is tot dusver gemeng.[12] Sommige beskou die gebruik van niechirurgiese benaderings as omstrede.[13] Vitamien E is in ouer studies ondersoek, maar nie in nuwer studies nie.[14]

Die ensiem Clostridium histolyticum help na berig word met die afbreek van die oortollige kollageen ('n proteïen wat in bindweefsel, been en bloedvatwande aangetref word) in die penis.[15][16] Dit is in 2013 deur die Amerikaanse FDA (United States Food and Drug Administration) vir behandeling goedgekeur.[17]

Fisieke terapie en toestelle[wysig | wysig bron]

Daar is matige bewyse dat penistraksieterapie, 'n behandeling met min ingryping, kan help; daar is onsekerheid oor die optimale duur van rekking per dag en per behandeling, en die behandeling is moeilik.[18]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ Freedberg, Irwin M.; Fitzpatrick, Thomas B. (2003). Fitzpatrick's dermatology in general medicine (6de uitg.). New York: McGraw-Hill, Medical Pub. Division. p. 990. ISBN 978-0-07-138076-8.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 "Penile Curvature (Peyronie's Disease)". National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases. Julie 2014. Besoek op 25 Oktober 2017.
  3. ↑ Levine, Laurence A (2010). "Peyronie's disease and erectile dysfunction: Current understanding and future direction". Indian Journal of Urology. 22 (3): 246–50. doi:10.4103/0970-1591.27633.
  4. ↑ Davis, Timothy; McCammon, Kurt A. (2010). "81. Congenital Curvature". In Graham, Sam D.; Keane, Thomas E.; Glenn, James Francis (reds.). Glenn's Urologic Surgery (in Engels). Lippincott Williams & Wilkins. p. 533. ISBN 9780781791410.
  5. ↑ Kumar, Anand; Sharma, Mona (2017). "15. Male Sexual Function". In Kumar, Anand; Sharma, Mona (reds.). Basics of Human Andrology: A Textbook (in Engels). New Delhi: Springer. p. 268. ISBN 978-981-10-3694-1.
  6. ↑ Carrieri MP, Serraino D, Palmiotto F, Nucci G, Sasso F (Junie 1998). "A case-control study on risk factors for Peyronie's disease". Journal of Clinical Epidemiology. 51 (6): 511–5. doi:10.1016/S0895-4356(98)00015-8. PMID 9636000.
  7. ↑ Nelson CJ, Mulhall JP (Maart 2013). "Psychological impact of Peyronie's disease: a review". The Journal of Sexual Medicine. 10 (3): 653–60. doi:10.1111/j.1743-6109.2012.02999.x. PMID 23153101.
  8. ↑ Ralph, D. J.; Minhas, S. (Januarie 2004). "The management of Peyronie's disease". British Journal of Urology International. 93 (2): 208–15. doi:10.1111/j.1464-410X.2004.04587.x. PMID 14690485. S2CID 38211880.
  9. ↑ Tobias S. Köhler, Kevin T. McVary (2016). Contemporary Treatment of Erectile Dysfunction: A Clinical Guide. Springer. ISBN 9783319315874. Besoek op 17 Januarie 2020.
  10. ↑ Hatzimouratidisa, Konstantinos; Eardley, Ian; Giuliano, François; Hatzichristou, Dimitrios; Moncada, Ignacio; Salonia, Andrea; Vardi, Yoram; Wespes, Eric (2012). "EAU guidelines on penile curvature". European Urology. 62 (3): 543–552. doi:10.1016/j.eururo.2012.05.040. PMID 22658761. Besoek op 21 Januarie 2020.
  11. ↑ Abern, Michael R.; Levine, Laurence A. (2009). "Peyronie's disease: evaluation and review of nonsurgical therapy". The Scientific World Journal. 27 (9): 665–675. doi:10.1100/tsw.2009.92. PMC 5823162. PMID 19649505.
  12. ↑ Levine LA (Oktober 2003). "Review of current nonsurgical management of Peyronie's disease". International Journal of Impotence Research. 15 (Suppl 5): S113–20. doi:10.1038/sj.ijir.3901084. PMID 14551587.
  13. ↑ Hauck EW, Diemer T, Schmelz HU, Weidner W (Junie 2006). "A critical analysis of nonsurgical treatment of Peyronie's disease". European Urology. 49 (6): 987–97. doi:10.1016/j.eururo.2006.02.059. PMID 16698449.
  14. ↑ Mynderse LA, Monga M (Oktober 2002). "Oral therapy for Peyronie's disease". International Journal of Impotence Research. 14 (5): 340–4. doi:10.1038/sj.ijir.3900869. PMID 12454684.
  15. ↑ "FDA approves first drug treatment for Peyronie's disease". FDA NEWS RELEASE. U.S. Food and Drug Administration. 6 Desember 2013. Besoek op 6 Desember 2013.
  16. ↑ Pollack, Andrew (6 Desember 2013). "Injections to Treat an Embarrassing Ailment Win U.S. Approval". New York Times. Besoek op 7 Desember 2013.
  17. ↑ Giorgio Pajardi, Marie A. Badalamente, Lawrence C. Hurst (2018). Collagenase in Dupuytren Disease. Springer. ISBN 9783319658223. Besoek op 17 Januarie 2020.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
  18. ↑ Eric C, Geralb B (Februarie 2013). "Penile traction therapy and Peyronie's disease: a state of art review of the current literature". Ther Adv Urol. 5 (2): 59–65. doi:10.1177/1756287212454932. PMC 3547530. PMID 23372611.

Skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Peyronie_se_siekte&oldid=2634300"