Slawofilie
Slawofilie was 'n intellektuele beweging uit die 19de eeu wat wou hê dat die Russiese Ryk ontwikkel moet word op waardes en instellings wat uit die vroeë geskiedenis ontstaan het. Slawofiele het die invloed van Wes-Europa in Rusland teengestaan. [1] Daar was ook soortgelyke bewegings in Pole, Serwië, Kroasië, Bulgarye en Tsjeggo-Slowakye. Afhangend van die geskiedkundige konteks, kan die teenpool daarvan Slawofobie genoem word, naamlik 'n vrees vir die Slawiese kultuur, of wat sommige Russiese intellektuele "zapadnichestvo" noem.
Geskiedenis[wysig | wysig bron]
Slawofilie as intellektuele beweging is in 19de-eeuse Rusland ontwikkel. In 'n sekere sin was daar nie slegs een beweging nie, maar verskeie bewegings of takke van die beweging. Sommige was linksgesind, en het opgemerk dat progressiewe idees soos demokrasie eie was aan die Russiese ervaring, soos bewys is deur wat hulle beskou het as die ruwe demokrasie van die Middeleeuse Novgorod. Sommige was regs, en het gewys op die eeue-oue tradisie van die outokratiese tsaar as die essensie van die Russiese geaardheid.
Die Slawofiele was vasbeslote om dit wat hulle geglo het unieke Russiese tradisies en kulture was, te beskerm. Sodoende het hulle individualisme verwerp. Die rol van die Ortodokse Kerk is deur hulle gesien as meer beduidend as die van die staat. Sosialisme is deur die Slawofiele teengestaan as 'n vreemde stroming, en die Russiese mistisisme is verkies bo "Westerse rasionalisme". Die landelike lewe is deur die beweging aangeprys. Hulle het industrialisasie en stedelike ontwikkeling teengestaan, en die beskerming van die "mir" is gesien as 'n belangrike maatreël om die groei van die werkersklas te voorkom. [2]
Die beweging het in die 1830's in Moskou ontstaan. Na aanleiding van die werke van Griekse kerkvaders het die filosoof Aleksey Khomyakov (1804–60) en sy toegewyde Ortodokse kollegas 'n tradisionele leerstelling opgestel wat beweer het dat Rusland oor sy eie gewoontes en aard beskik, en dat dit nie "Westerse" instellings moet naboots nie. Die Russiese Slawofiele het die modernisering van Pieter die Grote en Katharina die Grote gekritiseer, en sommige van hulle het selfs tradisionele pre-Petrine-drag aangeneem.
Andrei Okara argumenteer dat die 19de-eeuse indeling van sosiale denke in drie groepe; die Westers-gesinde, die Slawofiele en die Konserwatiewes; goed inpas by die realiteite van die politieke en maatskaplike situasie in die moderne Rusland. Volgens hom is voorbeelde van die hedendaagse Slawofiele die Kommunistiese Party van die Russiese Federasie, Dmitri Rogozin en Sergei Glazyev.[3]
Leerstelling[wysig | wysig bron]
Die leerstellings van Aleksey Khomyakov, Ivan Kireyevsky (1806–56), Konstantin Aksakov (1817–60) en ander Slawofiele het 'n diep invloed op die Russiese kultuur uitgeoefen, soos die Russiese herlewingskool vir argitektuur, Die Vyf (groep van vyf Russiese komponiste), die romanskrywer Nikolai Gogol, die digter Fyodor Tyutchev en die leksikograaf Vladimir Dahl. Hul stryd vir die suiwerheid van die Russiese taal het iets gemeen met die asketiese sienings van Leo Tolstoi. Die leerstelling van "sobornost", die term vir organiese eenheid en intregrasie, is deur Kireyevsky en Khomyakov geskep. Dit het die behoefte aan samewerking tussen mense ten koste van individualisme onderstreep, op die basis dat opponerende groepe dikwels op gedeelde belange fokus. Volgens Khomyakov, kombineer die Ortodokse Kerk die beginsels van vryheid en eenheid op sigself op organiese wyse, terwyl die Katolieke Kerk eenheid sonder vryheid postuleer, en daarteenoor in die Protestantisme, vryheid sonder eenheid gedy. [4] In die Russiese samelewing van hul tyd het die Slawofiele die suiwerste ideaal in die van die "obshchina" gesien. Laasgenoemde het die belang van kollektiwiteit erken, maar die integriteit en die welstand van die individu binne daardie kollektief gewaarborg. [5]
Op die gebied van praktiese politiek het die Slawofilie gemanifesteer as 'n pan-Slawiese beweging vir die vereniging van alle Slawiese bevolkings onder leiding van die Russiese tsaar, en vir die onafhanklikheid van die Balkan-Slawoniërs van die Ottomaanse bewind. Die Russies-Turkse Oorlog van 1877-78 word gewoonlik beskou as 'n hoogtepunt van hierdie militante Slawofilie, soos uiteengesit deur die charismatiese bevelvoerder Mikhail Skobelev. Die houding teenoor ander nasies van Slawiese oorsprong het afgehang van die groep wat daarby betrokke was. Klassieke Slawofiele het geglo dat die "Slawiese beskawing", wat die Slawofiele-beweging beweer het 'n algemene identiteit aan alle mense van Slawiese oorsprong verleen het, gebaseer was op die Ortodokse godsdiens. [6]
Behalwe die Russe, het die Russiese Ryk oor miljoene Oekraïners, Pole en Belo-Russe geheers wat hul eie nasionale identiteit, tradisies en godsdienste aangehang het. Teenoor Oekraïners en Belo-Russe het die Slawofiele die siening ontwikkel dat hulle deel is van dieselfde "Groot Russiese" nasie, omdat die Belo-Russe as die "Wit Russe" en die Oekraïners as die "Klein Russe" gesien is. Slawofiele denkers soos Mikhail Katkov was van mening dat albei lande onder Russiese leierskap regeer moet word en dat hulle 'n wesenlike deel van die Russiese staat was. [7] Terselfdertyd het Slawofiele die afsonderlike kulturele identiteit van die Oekraïense en Belo-Russiese bevolking ontken, omdat hulle geglo het dat hul nasionale sowel as taal- en literêre aspirasies die gevolg was van 'n "Poolse sameswering" om hulle van die Russe te skei. [8] Ander Slawofiele, soos Ivan Aksakov, het die reg van Oekraïners om die Oekraïense taal te gebruik erken, maar dit as heeltemal onnodig en skadelik beskou. [9] Aksakov het egter 'n praktiese gebruik vir die "Malorussiese" taal ontwikkel: dit sou voordelig wees in die stryd teen die "Poolse beskawingselement in die westelike provinsies".
Behalwe Oekraïners en Belo-Russe, het die Russiese Ryk ook Pole ingesluit, wie se land verdwyn het nadat dit deur drie buurstate, waaronder Rusland, verdeel is, en wat ná die besluite wat tydens die Kongres van Wene geneem is uitgebrei is tot meer Pools-bewoonde gebiede. Pole het 'n probleem geskep vir die ideologie van Slawofilie. [10] Die naam Slawofiele dui aan dat die slawoniërs se kenmerke op hul etnisiteit gebaseer is, maar terselfdertyd het die Slawofiele geglo dat die Ortodoksie gelyk was aan die Slawiese beskawing. Hierdie geloof is ondergrawe deur die blote bestaan van Poolse inwoners binne die Russiese Ryk, wat, alhoewel hulle van Slawiese oorsprong was, ook Rooms-Katoliek was, met die Katolieke geloof wat een van die kernwaardes van die Poolse nasionale identiteit vorm. [11] Terwyl Slawofiele die leierskap van Rusland oor ander nasies van Slawiese oorsprong geprys het, was die Pole se identiteit gebaseer op Wes-Europese kultuur en - waardes, en is weerstand teen Rusland deur hulle beskou as weerstand teen 'n uitheemse manier van lewe. [12] Gevolglik was Slawofiele veral vyandig teenoor die Poolse volk, en het hulle dit dikwels aangeval in hul skrywes. [13]
Toe die Poolse opstand van 1863 begin het, het die Slawofiele anti-Poolse sentimente gebruik om gevoelens van nasionale eenheid by die Russiese volk te skep, [14] en die idee van die kulturele vereniging van alle Slawoniërs is laat vaar. [15] Sodoende het Pole stewig gevestig geraak by Slawofiele as die juiste simbool van die Katolisisme en Wes-Europa wat hulle so versmaai het, [16] en aangesien die Pole nooit binne die Russiese Ryk geassimileer is nie, en hulle voortdurend teen die Russiese besetting van hul land verset het, het die Slawofiele op die ou einde geglo dat die anneksasie van Pole 'n fout was, omrede die Poolse volk nie ver-Russies kon word nie. [17] "Na die stryd met Pole het Slawofiele die geloof uitgespreek dat, nieteenstaande die doelwit om Konstantinopel te verower, die toekomstige konflik tussen die "Teutoniese ras" (die Duitsers) en "Slawoniërs" sou wees, en die beweging het ontaard in 'n anti-Germaanse beweging. [18]
Die meeste Slawofiele was liberales en het die emansipasie van die lyfeienes ondersteun, wat uiteindelik in die emansipasiehervormings van 1861 gerealiseer is. Perssensuur, swaarmoedigheid en doodstraf is beskou as invloede uit Wes-Europa. [19] Hul politieke ideaal was 'n parlementêre monargie, soos verteenwoordig deur die Middeleeuse Zemsky Sobors.
Na Lyfeienskap[wysig | wysig bron]
Nadat die lyfeienes in Rusland vrygemaak is en die einde van die opstand in Pole aangebreek het, het daar nuwe Slawofiele denkers in die 1870's en 1880's verskyn wat verteenwoordig is deur persone soos Nikolay Danilevsky en Konstantin Leontiev.
Danilevsky het die idees van outokrasie en imperialistiese uitbreiding bevorder as deel van die Russiese nasionale belang. Leontiev het in ’n polisiestaat geglo wat kon verhoed dat Europese invloede Rusland bereik. [20]
Pochvennichestvo[wysig | wysig bron]
Latere skrywers soos Fjodor Dostojefski, Konstantin Leontyev en Nikolay Danilevsky het 'n besonderse konserwatiewe weergawe van Slawofilie genaamd "Pochvennichestvo" (uit die Russiese woord vir "grond") ontwikkel. Die leerstelling, soos beskryf deur Konstantin Pobedonostsev (Ober-Prokurator van die Russies-Ortodokse Kerk), is aangeneem as die amptelike tsaristiese ideologie tydens die bewind van Aleksander III en Nikolaas II. Selfs na die Russiese rewolusie van 1917 is dit verder ontwikkel deur godsdienstige filosowe soos Ivan Iljin (1883–1954) wat emigreer het.
Die Slawofiele het prominente denkers tydens die Koue Oorlog soos George F. Kennan beïnvloed, en in hulle 'n liefde vir die Russiese Ryk in plaas van die Sowjetunie gekweek. Dit het op sy beurt hul buitelandse beleidsidees beïnvloed, soos Kennan se geloof dat die herlewing van die Russies-Ortodokse Patriargaat in 1943 tot die hervorming of omverwerping van die regering van Josef Stalin sou lei.
Eksterne skakels[wysig | wysig bron]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Encyclopædia Britannica Slavophile artikel
- ↑ From Nyet to Da: understanding the Russians, bladsy 65 deur Yale Richmond, Intercultural Press; 3rde uitgawe (Januarie 2003)
- ↑ "argiefkopie". Russia in Global Affairs. 2007. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 September 2019. Besoek op 3 Junie 2020.
- ↑ Khomyakov, A.S. 1994. ‘Cerkov’ Odna’ [The Church is One]. In: Khomyakov A.S. Sochinenia [Works]. Moscow: Medium. Vol. 2. – bl. 5.
- ↑ Efremenko D., Evseeva Y. Studies of Social Solidarity in Russia: Tradition and Modern Trends. // American Sociologist, v. 43, 2012, no. 4. – NY: Springer Science+Business Media. – bl. 354.
- ↑ "Classical Russian Slavophiles often conflated language and religion, equating Slavdom with Orthodoxy" The Myth of Continents: A Critique of Metageography bladsy 230 deur Martin W. Lewis, Kären E. Wigen, University of California Press; 1ste uitgawe (11 Augustus 1997)
- ↑ The Image of Ukraine and the Ukrainians in Russian Political Thought (1860–1945) deur Volodymyr A. Potulnytskyi, ACTA SLAVICA IAPONICA, Volume 16 (1998) Journal of Slavic Research Center, Hokkaido University
- ↑ Toward a United States of Russia: Plans and Projects of Federal Reconstruction of Russia in the Nineteenth Century bl. 137 deur Dimitri Von Mohrenschildt, Fairleigh Dickinson Univ Press 1981
- ↑ Sovremennaia Letopis', No. XVII, 1861, bl. 124–125. "Ek glo nie aan die moontlikheid om 'n Malorussiese gemeenskaplike literêre taal te skep nie, behalwe vir suiwer populêre kunswerke, en ek sien geen moontlikheid daarvan nie, en ek wil nie enige kunsmatige pogings sien om die heelheid van 'n algemene Russiese ontwikkeling te vernietig nie, te wete die pogings om die Malorussiese kunstenaars te verhoed om in die Russiese taal te skryf. Goddank dat Gogol geleef en gewerk het voordat hierdie eise te voorskyn gekom het: ons sou geen "Mertvye Dushi" gehad het nie; jy, of Kulish, sou het hom met 'n stamgebonde egoïsme gekniehalter het en sou sodoende sy horison verminder het met die oortuigings van 'n enkele stam! Maar niemand van ons wou uiteraard nog ooit in jou pad staan nie. Skryf soveel as wat jy wil, vertaal Shakespeare en Schiller in die Malorussiese dialek, trek die karakters en die Griekse gode van Homerus in 'n Malorussiese skaapvel (kozhukh) aan!"
- ↑ "Pole was vir generasies 'n soort verleentheid vir Russiese nasionalisme. Die kern van die Russiese nasionalisme sedert die middel van die negentiende eeu was die idee van Slawofilie. Hierdie ideologie (soos baie ander) was inkonsekwent. Enersyds het die verteenwoordigers daarvan Oosterse Ortodoksie benadruk as die wesenskenmerk van die Slawoniërs, en dit gekrediteer met die Slawoniërs se goedgeaarde kenmerke. Aan die ander kant het die begrip Slawofilie geïmpliseer dat die goedgeaarde eienskappe van die Slawoniërs voortvloei uit hul etnisiteit, wat niks te doen gehad het met die Ortodoksie nie. Hierdie uitleg het ook die politieke eenheid van die Slawoniërs, of ten minste hul onderlinge aantrekking teenoor mekaar, geïmpliseer, en hierin was Pole 'n eindelose verleentheid." Hersiening van die verhouding: Poolse geskiedenis en die Poolse vraag in die artikel van die Ryks-Duma Joernaal deur Dmitry Shlapentokh; Oos-Europese kwartaallikse blad, vol. 33, 1999
- ↑ "Dit was na die partisies dat die Poolse kerk die simbool van Poolsheid geword het in die oë van feitlik alle Pole. Massiewe Russifikasie na die opstand in 1832 het alle Poolse instellings prakties uitgeskakel en Russiese oorheersing van die openbare lewe basies universeel gemaak. Wat oorgebly het, was die Katolieke kerk. Dit het die simbool geword van Poolsheid en Poolse verset, met elke beweging wat St. Petersburg geneem het om te verswak wat geïnterpreteer is as 'n verdere poging om die Poolse volk uit te roei .... Onder hierdie omstandighede was "Katoliek-wees" nie slegs 'n godsdienstige nie, maar ook nasionalistiese "plig". Religion and Nationalism in Soviet and East European Politics Bladsy 51 deur Pedro Ramet, Duke University Press 1989.
- ↑ "Van die begin af het Pole sy primêre inspirasie uit Wes-Europa verkry en 'n nouer verwantskap met die Franse en Italianers ontwikkel as byvoorbeeld met nadere Slawiese bure van Oosters-Ortodokse en Bisantynse oortuiging. Hierdie westelike oriëntasie, wat in sommige opsigte Pole die mees oostelik- geleë buitepos van die Latynse en Katolieke tradisie maak, help om die Pole se hardnekkige beskouing dat hulle aan die "Weste" behoort, en hul diepgewortelde antagonisme teenoor Rusland as die verteenwoordiger van 'n wesenlike uitheemse lewenswyse, te verklaar." U.S. Library of Congress, Country Study Poland
- ↑ "The Slavophiles were quite virulent in their attacks on the Poles. According to Iurii F. Samarin, Poland was transformed into a "sharp wedge driven by Latinism" into the very heart of the Slavonic soul with the aim of "splitting it into fragments."(1) Nikolai Ia. Danilevsky, the late Slavophile, dubbed Poland the "Jesuitical gentry state of Poland" and that "Judas of Slavdom," which he compared to a hideous tarantula greedily devouring its eastern neighbor but unaware that its own body is being eaten by its Western neighbors.(2) Fedor I. Tiutchev, one of the leading Russian poets, also called Poles "Judas of Slavdom."(3)" Hersiening van die verhouding: Poolse geskiedenis en die Poolse vraag in die artikel van die Ryks-Duma Joernaal deur Dmitry Shlapentokh; Oos-Europese kwartaallikse blad, vol. 33, 1999
- ↑ Die populêre anti-Poolse en anti-Europese gevoelens is deur Slawofiele skrywers soos Katkov gebruik om nasionale solidariteit te bewerkstellig.Russian Imperialism: Development and Crisis bladsy 54 deur Ariel Cohen, Praeger Publishers (30 Augustus 1996)
- ↑ ...eerder as om die kulturele unie van alle Slawoniërs te beklemtoon (soos die Slawofiele ook gedoen het totdat die idee uitmekaar geval het te midde van die Poolse opstande van die 1860's) Dreams of the Eurasian Heartland: The Reemergence of Geopolitics Charles Clover Maart/April 1999 Geargiveer 16 April 2005 op Wayback Machine
- ↑ " "Die Poolse nasie was van hierdie oomblik af vir Slawofiele die verpersoonliking van die verfoeilike Wes-Europa en van die gehate Katolisisme." Impressions of Russia by Georg Morris Cohen Brandes, T. Y. Crowell & co 1889
- ↑ "Die Pole was natuurlik nooit regtig geïntegreerd nie, en was 'n konstante doring in die vlees van Sint Petersburg. Gereelde opstande en rewolusies het die Russiese beheer van die Vistula-provinsies op sy beste gering gemaak. Ware Slawofiele soos Nikolai Danilevsky beskou die anneksasie van Pole as 'n fout wat Rusland opgesaal het met 'n sterk en vyandige element, wat nooit werklik ver-Russies is nie." The End of Eurasia: Russia on the Border Between Geopolitics and Globalization Geargiveer 22 Oktober 2020 op Wayback Machine deur Dmitri Trenin, Carnegie Endowment for International Peace
- ↑ "Nadat die Poolse bedreiging verby was, het die Slawofiele 'n ander stel doelwitte geformuleer. Sonder om afstand te doen van die 300-jarige doelwit om Konstantinopel en die Straat in beslag te neem, het hulle aangevoer dat die komende botsing tussen die Slawoniërs en Teutone (Duitsers) sou wees."Russian Imperialism: Development and Crisis bladsy 54, "Derhalwe het Slawofilie verander in 'n Germaanse fobie."bladsy 55 deur Ariel Cohen, Praeger Publishers 1996
- ↑ History of Russian Philosophy deur Nikolai Lossky ISBN 978-0-8236-8074-0 p. 87
- ↑ "Na die afskaffing van lyfeienskap in 1861, en die Poolse rebellie van 1863, het Slawofilie begin ontaard in 'n eng en aggressiewe soort Russiese nasionalisme. Die tweede generasie Slawofiele het in die 1870's en 1880's in die vorm van N. Danilevsky en K. Leontiev na vore gekom. Eersgenoemde het Rusland se nasionale belange gelykgestel met outokrasie en ekspansionistiese imperialisme. K. Leontiev - die voorste ideoloog van die 1880's - het 'n soort polisiestaat-ideologie van stapel gestuur om Rusland van Wes-Europese invloede te red. 'The Extreme Randy Nationalist Threat in Russia: The Growing Influence of Western Rightist Ideas bladsy 211 deur Thomas Parland Routledge 2005
