Stelselteorie

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Stelselteorie is 'n interdissiplinêre studieveld wat die verhoudings van stelsels in hul geheel bestudeer. ('n Stelsel is 'n versameling interafhanklike elemente wat gesamentlik die plaaslike entropie verlaag).

Een van die oudste vorms van stelseldenke word gevind in die Chinese I-Ching of die 'Boek van verandering' wat gebaseer is op die onderliggende filosofie dat die heelal bestaan uit Jin- en Jangpolariteite. Alle situasies word deur 64 heksagramme uitgebeeld wat bestaan uit ses Jin- en Janglyne. Hierdie stelselbenadering word gebruik om insig te kry oor situasies.

Algemene stelselteorie was oorspronklik voorgestel deur die Hongaarse bioloog Ludwig von Bertalanffy in 1928. Voor Von Bertalanffy se werk, het die wetenskaplike benadering oor stelsels op twee aannames, vanaf die werk van die filosoof Descartes, berus:

  1. 'n stelsel kan afgebreek in komponente en verstaan word deur elke komponent onafhanklik te verstaan.
  2. komponente kan lineêr bygevoeg word om die geheel te vorm.

Von Bertalanffy het beide hierdie beginsels bevraagteken. Hy teoretiseer dat die verwantskappe tussen komponente ondersoek moet word, om die geheel te verstaan; asook dat hierdie verwantskappe nie lineêr van aard is nie. Hy het in 1951 die algemene stelselteorie uitgebrei om biologiese stelsels in te sluit. Daarna is stelselteorie se gewildheid bevorder deur 'n elektriese ingenieur, Lofti Zadeh.

Tydslyn[wysig | wysig bron]

Verwante boeke[wysig | wysig bron]

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]