Grootneushoringvoël
| Grootneushoringvoël | |
|---|---|
| |
| Mannetjie in Raigad, Maharashtra | |
| |
| Vroulike Grootneushoringvoël in Raigad, Maharashtra | |
Wetenskaplike klassifikasie 
| |
| Domein: | Eukaryota |
| Koninkryk: | Animalia |
| Filum: | Chordata |
| Klas: | Aves |
| Orde: | Bucerotiformes |
| Familie: | Bucerotidae |
| Genus: | Buceros |
| Spesie: | B. bicornis
|
| Binomiale naam | |
| Buceros bicornis | |
| |
| Verspreidings-kaart | |
| Sinonieme | |
|
Buceros homrai[2] | |
Die Grootneushoringvoël (Buceros bicornis) ook bekend as die dubbele neushoringvoël of groot Indiese neushoringvoël, is een van die groter lede van die neushoringvoël familie. Dit kom in die Indiese subkontinent en Suidoos-Asië voor. Sy indrukwekkende grootte en kleur maak dit belangrik in baie stamkulture en rituele. Die groot neushoringvoël is lanklewend en leef byna 50 jaar lank in gevangenskap. Dit eet oorwegend wildevrugte en sade, maar is 'n opportunis en sal prooi op klein soogdiere, reptiele en voëls
Beskrywing[wysig | wysig bron]
Die grootneushoringvoël is 'n groot voël, 95 – 130 cm lank, met 'n 152 cm vlerkspan en 'n massa van 2 tot 4kg. Dit is die swaarste, maar nie die langste, Asiatiese neushoringvoël nie (tweede grootste na die helmhoringvoël as gevolg van laasgenoemde se uiters lang stertvere). [3][4] Wyfies is kleiner as mannetjies en het blouwit in plaas van rooi oë, alhoewel die orbitale vel pienk is. Soos ander neushoringvoëls, het hulle prominente oogwimpers.
Die opvallendste kenmerk van die horingvoël is die heldergeel en swart kas bo-op sy massiewe snawel. Die kas lyk U-vormig van voor gesien, en die bokant is konkaaf, met twee rante langs die sye wat punte aan die voorkant vorm, vanwaar die Latynse spesienaam bicornis (twee-horings) ontstaan. Die agterkant van die kas is rooierig by wyfies, terwyl die onderkant van die voorkant en agterkant van die kas swart is by mannetjies. Die kas is hol en dien geen doel nie
Die vlerkslae is swaar en die klank wat deur die voëls tydens vlug geproduseer word, kan op 'n afstand gehoor word. Hierdie geluid word vergelyk met die geblaas van 'n stoomlokomotief wat wegtrek. Die vlug behels stywe flappe, gevolg deur sweef met die vingers wat uitgesprei en opgerol is. Hulle vlieg soms op groot hoogte oor woude.
_Photograph_by_Shantanu_Kuveskar.jpg)
Verspreiding en habitat[wysig | wysig bron]
Grootneushoringvoëls word aangetref in die woude van Indië, Bhoetan, Nepal, Suidoos-Asië, die Indonesiese eiland Soematra en die noordoostelike deel van Indië. Die verspreiding van die spesie is gefragmenteer oor sy omvang in die Indiese subkontinent en Suidoos-Asië. In die subkontinent word hulle aangetref in 'n paar bosgebiede in die Wes-Ghats en in die woude langs die Himalajas. Ontbossing het hulle gebied in baie dele van Indië verminder, soos in die Kolli-heuwels waar hulle in die 1860's aangeteken is. Hulle verspreiding strek tot in Thailand, Birma, Maleisië en Soematra. 'n Klein, afgesonderde populasie word in Singapoer aangetref. Hulle habitat is digte ougroeiwoude in heuwelagtige streke. Dit lyk asof hulle afhanklik is van groot stukke reënwoude, anders as baie van die kleiner neushoringvoëls.
In Thailand was die verspreidingsarea van mannetjies ongeveer 3,7 km² gedurende die broeiseisoen en ongeveer 14,7 km² gedurende die nie-broeiseisoen.
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ BirdLife International (2018). "Buceros bicornis". IUCN Red List of Threatened Species. 2018: e.T22682453A131870948.
- ↑ Hodgson, B. H. (1833). "Description of the Buceros Homrai of the Himalaya". Asiatic Researches. 18 (2): 169–188.
- ↑ Dunning, John B. Jr., red. (2008). CRC Handbook of Avian Body Masses (2nd uitg.). CRC Press. ISBN 978-1-4200-6444-5.
- ↑ Holmes, D. A., & Nash, S. (1990).