Inlynvyfsilinder

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
'n Audi 2.3 NG-enjin, langs gemonteer
'n Volvo B5244S-enjin dwars gemonteer
Vuurorde van 'n inlynvyfsilinderenjin

Die inlynvyfsilinderenjin of reguit-vyf-enjin is 'n tipe binnebrandenjin met al vyf silinders in 'n reguit lyn gemonteer, of in 'n gelyke vlak bo/langs die krukas. Die enkelbank silinders kan gerig word in óf 'n vertikale óf 'n skuinsvlak met al die suiers wat 'n gemeenskaplike krukas aandryf. Waar dit skuins teen 'n hoek geplaas is, word dit soms 'n skuinsvyf genoem. In 'n spesifikasie, grafiek of wanneer 'n afkorting gebruik word, word 'n inlynviersilinder enjin gelys óf as I5 of L5. Hierdie uitleg is 'n kompromie tussen die kleiner inlynviersilinderenjin en die groter reguit-6.

Henry Ford het 'n inlynvyfsilinderenjin in die laat 1930's tot vroeë 1940's ontwikkel vir 'n ekonomiese kompakte motorontwerp, maar dis toe nooit geprodukseer nie, as gevolg van die swak vraag na klein motors in die Verenigde State.

'n Inlynvyfenjin het eers in produksie getree vir passasiersmotors toe Mercedes-Benz die OM617-dieselenjin ontwikkel het in 1974. Die eerste produksie petrolinlynvyf was die 2,1 R5 wat deur die Volkswagengroep bekendgestel is in die Audi 100 teen die einde van die 1970s, 'n ontwikkeling wat aangevuur is deur die suksesvolle Audi Quattro wêreldtydrenmotor.

Sien ook[wysig | wysig bron]