Pieter Nicolaas van Eyck
P.N. van Eyck | |
|---|---|
 Van Eyck (1914) | |
| Gebore | 1 Oktober 1887 Breukelen, Utrecht |
| Sterf | 10 April 1954 Wassenaar |
| Beroep | digter & kritikus |
Pieter Nicolaas van Eyck (1 Oktober 1887, Breukelen – 10 April 1954, Wassenaar) was 'n Nederlandse digter, hoogleraar aan die Universiteit van Leiden en literêre kritikus. Hy het in 1947 die Constantijn Huygens-prijs ontvang vir sy gehele oeuvre. Hy is die vader van die argitek Aldo van Eyck.
Sy bekendste gedig is De tuinman en de dood, wat hy plagieer van 'n gedig deur die Franse kunstenaar en tydgenoot Jean Cocteau (1889 -1963) in sy roman Le Grand Écart. Cocteau se verhaal is vermoedelik weer gebaseer op 'n soefi-anekdote deur Roemi.[1]
Lewe en werk
[wysig | wysig bron]Van Eyck het skoolgegaan aan die Gymnasium Haganum. Hy het die staatseksamen geskryf en in Leiden regte studeer, waar hy in 1914 gepromoveer het. Daarna was hy kortstondig korrespondent vir die NRC in Rome, waarna hy redakteur was van die tydskrif De Beweging. In 1918 het hy 'n amptelike pos by die Ministerie van Landbou gekry. Tussen 1920 en 1935 was hy die NRC se Londense korrespondent, waar hy baie aandag aan kulturele sake gegee het. In 1935 het hy vir Albert Verwey as hoogleraar in die Nederlandse taal- en letterkunde aan die Universiteit van Leiden opgevolg.
Persoonlik
[wysig | wysig bron]Van Eyck het in 1914 met Nelly Benjamins (1891-1971) getrou. Hulle het twee kinders gehad: die digter Robert van Eyck (1919-1991) en die argitek Aldo van Eyck (1918-1999).
Bibliografie
[wysig | wysig bron]
(P.N. van Eyckhof, Leiden)
- 1909 - De getooide doolhof (gedigte)
- 1910 - Worstelingen (gedigte)
- 1911 - De sterren (gedigte)
- 1912 - Uitzichten (gedigte)
- 1913 - Bevrijding
- 1916 - De plicht van Nederland
- 1917 - Het ronde perk
- 1917 - Lichtende golven
- 1918 - Opgang (gedigte)
- 1919 - Getijden (gedigte)
- 1921 - De Iersche kwestie
- 1922 - Inkeer (gedigte)
- 1923 - Uren met Platoon
- 1926 - Voorbereiding (gedigte)
- 1926 - De tuinman en de dood (In: Erts. Letterkundige Almanak)[2]
- 1935 - Kritisch onderzoek en verbeelding (intreerede)
- 1938 - Over leven en dood in de poëzie
- 1941 - Verzen 1940 (gedigte)
- 1943 - Twee gedichten (gedigte)
- 1945 - Benaderingen
- 1946 - De tuin
- 1946 - Meesters (gedigte)
- 1947 - Medousa
- 1949 - Herwaarts (gedigte)
- 1953 - In memoriam Jacob Israël de Haan
- 1954 - Herodias, vertaling van Mallarmés Hérodiade
Literatuur
[wysig | wysig bron]- C. BITTREMIEUX, P. N. Van Eyck, 1947.
- G. GOSSAERT (Carl GERRETSONà, Pieter Nicolaas vanEyck, in: Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, Leiden, 1957.
- H. A. WAGE, Dagend Dichterschap, 1967.
- P. VAN HEES & G. PUCHINGER (red.), Briefwisseling Gerretson - Van Eyck, 1984.
- P. VAN HEES, Het tijdschrift "Leiding", in: E. Jonker en M. Van Rossem (red.), Geschiedenis en Cultuur. Achttien opstellen. Afscheidsbundel voor prof. dr. H. W. von der Dunk, 1990.
- Clem BITTREMIEUX & Pieter VAN HEES, Pieter N. van Eyck, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, Lannoo, 1998.
Eksterne skakels
[wysig | wysig bron]Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ Die outeur Herman Franke het die speurtog na die bron van die gedig beskryf in sy boek De tuinman en de dood van Diana (1999). Die anekdote is ook die inspirasie vir die titel van Appointment in Samarra deur die skrywer John O'Hara.
- ↑ Erts. Letterkundige Almanak, jrg. 1 (1926)
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal. |
