Wenera 16
 Venus se topografie soos deur die Wenera 15/16 tuie | |||||
| Sendingtipe | Venus-wenteltuig | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Operateur | Sowjetse Akademie van Wetenskap | ||||
| COSPAR-ID | 1983-054A  | ||||
| SATCAT-nr. | 14107 | ||||
| Sendingstydsduur | 1 jaar, 1 maande By Venus: 9 maande | ||||
| Ruimtetuigeienskappe | |||||
| Ruimtetuig | 4V-2 | ||||
| Vervaardiger | NPO Lavochkin | ||||
| Lanseermassa | 5,300 kg[1] | ||||
| Droë massa | 4,000 kg | ||||
| Begin van sending | |||||
| Lanseerdatum | 7 Junie 1983 02:32 UTC | ||||
| Vuurpyl | Proton-K/D-1 | ||||
| Lanseerplek | Baikonoer 200/40 | ||||
| Einde van sending | |||||
| Laaste kontak | 13 Junie 1985[2] | ||||
| Omwentelingsparameters | |||||
| Verwysingstelsel | Venussentries | ||||
| Perikiterionhoogte | 7 081 km | ||||
| Apokiterionhoogte | 72 079 km | ||||
| Helling | 92,5 grade | ||||
| Periode | 24 ure | ||||
| Venus-ruimtetuig | |||||
| Ruimtetuigkomponent | Ruimtetuig | ||||
| Omwentelingsinvoeging | 11 Oktober 1983 | ||||
| - | |||||
| |||||
Wenera 16 (Russies: Венера-16 wat Venus 16 beteken) was 'n onbemande Sowjetse ruimtetuig wat na Venus gestuur is dit te karteer. Die onbemande tuig het om Venus gewentel en sy hoofdoelwit was om die oppervlakte van Venus te karteer met 'n hoëresolusie afbeeldingstelsel. Die ruimtetuig was identies aan Wenera 15 en sy ontwerp was gebaseer op vroeëre Wenera ontwerpe.
Sending profiel[wysig | wysig bron]
Wenera 16 is gelanseer op 7 Junie 1983 om 02:32:00 UTC en het in 'n wentelbaan om Venus gegaan op 11 Oktober 1983, 'n dag na Wenera 15.
Die vlak van Wenera 16 se wentelbaan het ongeveer 4° relatief tot Wenera 15 s'n verskil. Dit het verseker dat 'n gebied weer afgeneem kan word indien benodig. Die ruimtetuig het 'n bykans polêre wentelbaan gevolg met 'n perikiterion van ~1000 km by 62°N breedtegraad en 'n apokiterion van ~65000 km met 'n inklinasie van ~90°. Die omwentelingstyd was ~24 ure.
Tesame met Wenera 15 het die ruimtetuig die gebied vanaf die noordpool suidwaarts tot by ongeveer 30°N gekarteer (ongeveer 25% van Venus se oppervlakte) oor die agt maande tydperk van kartering.
Ruimtetuig struktuur[wysig | wysig bron]
Die Wenera 15 en 16 ruimtetuie was identies en hul ontwerp was gebaseer op die Wenera 9 wenteltuig en die Wenera 14 satellietbus. Elke tuig het uit 'n 5 m lang silinder met 'n diameter van 0.6 m bestaan waaraan 'n 1.4 m paraboolantenne vir die sintetiese diafragma radar (SDR) asook 'n 1 m paraboolantenne vir die radio hoogtemeter aan die eenkant geheg is. Die elektriese as van die radio hoogtemeter antenne was in lyn met die as van die lengte van die silinder. Die elektriese as van die SDR het verskil met die as silinder met ongeveer 10°. Aan die teenoorgestelde kant van die silinder was brandstoftenks en aandrywingsvuurpyle geïnstalleer. Daar was twee vierkantige sonsel ranskikkings, wat soos vlerke uit gesteek het, aan die kante van die silinder. Daar was ook 2,6 m paraboolantenne aan die kant van die silinder vir radio kommunikasie. Beide die twee Wenera's het 4 000kg geweeg.
Die sintetiese diafragma radars aanboord van beide die ruimtetuie was nodig op die sendings omrede niks anders deur die dik wolke van Venus kon dring nie. Daar was ook rekenaars aanboord wat die beelde gestoor het totdat die hele beeld voltooi was. Die radarstelsels het tegnies die landingstuie van die vorige Wenerasendings vervang.
Die volgende instrumente was aanboord van die ruimtetuig:
- Polyus-V sintetiese diafragma radar
- Omega radio hoogtemeter
- Infrarooi Fourier Spektrometer
- Kosmiesestraal bespeurders (6 sensors)
- Sonplasma bespeurders
Om by Venus uit te kom was Wenera 16 in 'n heliosentriese wentelbaan geplaas met 'n perihelium van 0.71 AE, 'n afelium van 1.01 AE, 'n eksentrisiteit van 0.17, 'n inklinasie van 2.3° en 'n wenteltyd van 293 dae.
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Siddiqi, Asif (2018). Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration, 1958–2016 (PDF) (second uitg.). NASA History Program Office.
- ↑ Siddiqi, Asif A. (2018). Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration, 1958–2016 (PDF). The NASA history series (second uitg.). Washington, DC: NASA History Program Office. p. 160. ISBN 9781626830424. LCCN 2017059404. SP2018-4041.
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
