Wenera 8
 Wenera 8 word aanmekaar gesit | |||||||||||
| Sendingtipe | Venus-lander | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Operateur | Lavochkin | ||||||||||
| COSPAR-ID | 1972-021A  | ||||||||||
| SATCAT-nr. | 5912 | ||||||||||
| Sendingstydsduur | Reis: 117 dae Lander: 50 minute | ||||||||||
| Ruimtetuigeienskappe | |||||||||||
| Ruimtetuig | 4V-1 No.670 | ||||||||||
| Vervaardiger | Lavochkin | ||||||||||
| Lanseermassa | 1 184 kg[1] | ||||||||||
| Landingsmassa | 495 kg | ||||||||||
| Begin van sending | |||||||||||
| Lanseerdatum | 27 Maart, 04:15:06 UTC | ||||||||||
| Vuurpyl | Molnija-M/MVL | ||||||||||
| Lanseerplek | Baikonoer 31/6 | ||||||||||
| Einde van sending | |||||||||||
| Laaste kontak | 22 Julie 1972 09:32 UT (landing) + 50 min, 11 sekondes toe transmissie ophou | ||||||||||
| Omwentelingsparameters | |||||||||||
| Verwysingstelsel | Geosentries | ||||||||||
| Perigeumhoogte | 194 kilometer | ||||||||||
| Apogeumhoogte | 246 kilometer | ||||||||||
| Helling | 51,7° | ||||||||||
| Periode | 88,9 minute | ||||||||||
| Epog | 27 Maart 1972 | ||||||||||
| Venus-lander | |||||||||||
| Landingsdatum | 22 Julie 1972, 09:32 UTC | ||||||||||
| Landingsplek | 10°42′S 335°15′O / 10.70°S 335.25°O | ||||||||||
| |||||||||||
Wenera 8 (Russies: Венера-8 wat Venus 8 beteken) is 'n Sowjetse ruimtetuig wat deel van hul Wenera-ruimteprogram was om Venus te verken. Dit was die tweede ruimtetuig wat 'n suksesvolle landing op die oppervlakte van Venus uitgevoer het.[2]
Wenera 8 was 'n verkenningstuig en landingstuig. Die instrumentasie aan boord het 'n temperatuur en drukmeters, ligsensors, 'n hoogtemeter, 'n gammastraal spektrometer, 'n gas-analiseerder en radiosenders ingesluit.
Tog na Venus[wysig | wysig bron]
Die reis na Venus het 118 dae geduur en daar was een middebaan korreksie gedoen op 6 April 1972. Op 22 Julie 1972 om 08:37 UT het die landingstuig van die satellietbus ontkoppel en die atmosfeer van Venus binnegedring. Daar was 'n verkoelingstelsel aan die bus geheg om die landingstuig vooraf te verkoel voordat dit daal na die atmosfeer om die landingstuig se lewe op die oppervlakte te verleng. Die dalingsnelheid van die landingsvoertuig was verminder van 41,696 km/h tot 900 km/h deur die proses van aerobraking. Die valskerm, met 'n deursnee van 2.5 m, is op 'n hoogte van 60 km ontplooi.
Daling na die oppervlakte[wysig | wysig bron]
Wenera 8 het data na die Aarde gestuur tydens die daling na Venus se oppervlakte. Daar was 'n skerp afname in die lig vanaf 35 tot by 30 km en die windspoed was minder as 1 m/s onder 10 km bo die oppervlakte. Die landingstuig het om 09:32 UT geland in 'n gebied wat nou Vasilisa Regio genoem word, binne 'n radius van 150 km van die Venus koördinate 10.70°S 335.25°E, in sonlig, ongeveer 500 km van die ligskadugrens. Die landingstuig se massa was 495 kg.
Landing[wysig | wysig bron]
Die landingstuig het data na die Aarde gestuur vir 50 minute, 11 sekondes na landing voordat dit gefaal het as gevolg van die uiterste toestande op die oppervlakte. Die tuig het die data van Wenera 7 vir die oppervlakte bevestig: 'n temperatuur van 470° C en druk van 90 atm. Dit het ook bevestig dat lig sterk genoeg is om foto's op die oppervlakte te neem; dit was soortgelyk aan die ligsterkte op Aarde op 'n betrokke dag met sigbaarheid van ongeveer 1 km.
Die fotometer aan boord van Wenera 8 het vir die eerste keer gewys dat die wolke op Venus tot op hoë hoogtes voorkom en dat die atmosfeer redelik skoon is vanaf die hoogste punt tot op die oppervlakte. Die gammastraal spektrometer aanboord het die uraan/torium/kalium verhouding van die oppervlakte rotse gemeet en gewys dat dit soortgelyk aan alkalibasalt is.[3]
Aanboord eksperimente[wysig | wysig bron]
- Tempertauur en druk sensors - ITD
- Versnellingsmeter - DOU-1M
- Kadmiumsulfied fotometers[4] - IOV-72
- Ammoniak-analiseerder [4] – IAV-72
- Gammastraling spektrommeter [4] – GS-4
- Radar hoogtemeter
- Radio Doppler-eksperiment [4]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Siddiqi, Asif (2018). Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration, 1958–2016 (PDF) (second uitg.). NASA History Program Office.
- ↑ Harvey, Brian (2007). Russian Planetary Exploration History, Development, Legacy and Prospects. Springer-Praxis. pp. 115–118. ISBN 9780387463438.
- ↑ Ulivi, Paolo; Harland, David M (2007). Robotic Exploration of the Solar System Part I: The Golden Age 1957–1982. Springer. pp. 159–160. ISBN 9780387493268.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Ulivi, Paolo; Harland, David M (2007). Robotic Exploration of the Solar System Part I: The Golden Age 1957–1982. Springer. p. 157. ISBN 9780387493268.
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
