Wenera 13
 Posseël van Wenera 13 | |||||
| Sendingtipe | Venus-wenteltuig / landingstuig | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Operateur | Sowjetse Akademie van Wetenskap | ||||
| COSPAR-ID | 1981-106A 1981-106D | ||||
| SATCAT-nr. | 12927 15599 | ||||
| Sendingstydsduur | Reis: 4 maande 2 dae Landingstuig: 127 minute | ||||
| Ruimtetuigeienskappe | |||||
| Ruimtetuig | 4V-1 no.760 | ||||
| Lanseermassa | 4 397,8 kg | ||||
| Landingsmassa | 760 kg | ||||
| Begin van sending | |||||
| Lanseerdatum | 30 Oktober 1981 06:04:00 UTC | ||||
| Vuurpyl | Proton-K/D-1 8K82K | ||||
| Lanseerplek | Baikonoer 200/40 | ||||
| Einde van sending | |||||
| Laaste kontak | 25 April 1983: Wenteltuig | ||||
| Omwentelingsparameters | |||||
| Verwysingstelsel | Heliosentries | ||||
| Eksentrisiteit | 0,17 | ||||
| Periheliumhoogte | 0,70 AE | ||||
| Afeliumhoogte | 0,99 AE | ||||
| Helling | 2,3° | ||||
| Periode | 285 dae | ||||
| Venus-ruimtetuig | |||||
| Ruimtetuigkomponent | Ruimtetuig | ||||
| Omwentelingsinvoeging | 1 Maart 1982 | ||||
| Venus-lander | |||||
| Ruimtetuigkomponent | Landingstuig | ||||
| Landingsdatum | 03:57:21, 1 Maart 1982 | ||||
| Landingsplek | 7,5°S 303°O | ||||
| |||||
Wenera 13 (Russies: Венера-13 wat Venus 13 beteken) was 'n onbemande Sowjetse ruimtetuig wat deel van hul Wenera-ruimteprogram was om Venus te verken.
Wenera 13 en 14 was identiese ruimtetuie gebou om voordeel te trek uit die 1981 lanseer geleentheid. Die twee tuie was vyf dae uitmekaar gelanseer met Wenera 13 op 30 Oktober 1981 om 06:04 UTC en Wenera 14 op 4 November 1981 om 05:31 UTC. Beide het 'n wentel droeë massa van 760 kg gehad.
Wenera 13 is die eerste ruimtetuig wat 'n klankopname van 'n ander planeet versend het, insluitend winde van Venus, die landingstuig wat die grond tref en verwydering van die vuurbeskerming lens.
Ontwerp[wysig | wysig bron]
Die daalfase na Venus het ongeveer 'n uur geduur. Wenera 13 het op 1 Maart 1981 om 03:57:21 UT by 7.5 S, 303 O geland, net oos van die oostelike verlenging van die streek bekend as Phoebe Regio. Die omgewing het bestaan uit rotspunte wat omring is deur donker fynsand.
Vlug na Venus[wysig | wysig bron]
Op die vlug moes die satellietbus verby Venus vlieg en ook as 'n kommunikasie herhaler dien voordat dit in 'n heliosentriese wentelbaan gegaan het. Die bus was toegerus met 'n gammastraal spektrometer, 'n ultravioletroostermonochromator, elektron en proton spektrometers, gammastraal uitbarsting bespeuders, sonwind plasma bespeurders en twee frekwensie senders wat metings gedoen het voor, tydens en na die verbyvlug van Venus. Die bus het data versend tot ten minste 25 April 1983.[1]
Landingstuig[wysig | wysig bron]
Die landingstuig was hermeties verseël en het die meeste van die instrumentasie en elektronika bevat. Die tuig was bo-op 'n ringvormige platvorm en die antenne's aan die bokant gemonteer, dit was ontwerp soortgelyk aan die vroeëre Wenera 9-12 tuie. Daar was instrumente aanboord om chemiese en isotopiese metings te neem, die spektrum van verstrooide sonlig te meet en maak van opnames van elektriese ontladings tydens die daalfase deur die atmosfeer van Venus. Daar was ook kameras aanboord, 'n x-straal fluoressensie spektrometer, 'n grondboor en oppervlakte materiaal versamelaar en 'n seismograaf. Laasgenoemde was gebruik om die oppervlakte te ondersoek.
Die instrumente en eksperimente aanboord was:
- Versnellingsmeter, impak analiseriing - Bison-M
- Termometers, barometers - ITD
- Spektrometer / gerigte fotometer - IOAV-2
- Ultravioletfotometer
- Massa spektrometer
- Penetrometer / Regoliet ohmmeter - PrOP-V
- Chemical redox indicator - Kontrast
- 2 Kleur telefotometer kameras - TFZL-077
- Gas chromatograaf - Sigma-2
- Radio / seismometer - Groza-2
- Troebelheidsmeter - MNV-78-2
- Vogdigtheidsmeter - VM-3R
- X-straal fluorospektrometer (lug) - BDRA-1V
- X-straal fluorospektrometer (regoliet) - Arakhis-2
- Regoliet boor toerusting - GZU VB-02
- Gestabiliseerde ossilator / Dopplerradio
- Klein sonpaneel batterye - MSB
Landing[wysig | wysig bron]
Die landingstuig het na 'n tog van vier maande na lansering, op 1 Maart 1982, van die satellietbus geskei en begin daal na Venus se atmosfeer. 'n Valskerm het ontplooi nadat die landingstuig die atmosfeer binnegedring het. Die valskerm is afgeskud 50 km bokant die atmosfeer, daarna was eenvoudige lugremme gebruik vir die laaste gedeelte van die daalfase.
Wenera 13 het teen ongeveer 7-8 meter-per-sekonde geland by 7.5°S 303°O, net oos van die oostelike uitbreiding van 'n verhewe streek bekend as Phoebe Regio[2] en ongeveer 950 km noordoos waar Wenera 14 'n paar dae later sou land.
Die Wenera 13 landingstuig was toegerus met kameras om die oppervlakte te fotografeer en veerbelaaide arms om die hardheid van die regoliet te meet. Die kwartskameras se lens bedekkings het eers afgekom na die daling.[3][4]
Die landingsarea het bestaan uit rotspunte omring deur donker, regoliet met 'n fyngrein. Na die landing het die landingstuig begin om panoramiese foto's te neem terwyl 'n meganiese boor monsters van die oppervlakte verkry het. Die monsters was in 'n hermeties verseëlde houer met 'n temperatuur van 30°C en druk van 0.05 atm (5 kPa) geplaas. Die samestelling van die monsters geneem was ontleed deur die X-straal fluorospektrometer en die analise het gewys dat dit in die klas van swak gedifferensieerde melanokratiese alkaliese gabbroïede geval het.
Alhoewel die landingstuig ontwerp was om vir slegs 32 minute te werk het dit vir 127 minute bly werk in 'n omgewing waar die temperatuur 457 °C en die druk 9.0 MPa was. Data vanaf die landingsgtuig was na die satellietbus gestuur wat as 'n herhaler gedien het soos dit om Venus gevlieg het. Om die windspoed te bepaal het mikrofone op die landinsgtuig die geluide van die wind opgeneem. Hierdie was die eerste opname van klank op 'n ander planeet. Wenera 14 het soortgelyke opnames gemaak.
Voorgestelde fotografiese bewyse van lewe[wysig | wysig bron]
Leonid Ksanfomaliti van die Russiese Ruimte Navorsings Instituut van die Russiese Akademie van Wetenskappe ('n bydraer tot die Wenera-program) en Stan Karaszewski het gesê daar is bewyse van lewe in sommige van die foto's wat gepubliseer is in die tydskrif Solar System Reserch.[5] Ksanfomaliti het sekere voorwerpe geidentifiseer wat lewe voorstel maar dit is deur ingenieurs toegeskryf aan foute tydens die foto ontwikkeling en voorwerpe wat van die landingstuig losgelaat is soos bv. die kamera lens bedekkings, [6][7][8][5] [9]
Na landings[wysig | wysig bron]
Die wenteltuig het in 'n heliosentriese wentelbaan gegaan waar dit voortgegaan het om waarnemings te doen in die X-straal en gammastraal spektrum.[10] Die tuig se vuurpyl se enjin was op 10 Junie 1982 geaktiveer om data vir die Wega-sending te stuur.[10] Die laaste data is op 12 April 1983 gestuur.[10]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ "Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration | NASA". 20 September 2018.
- ↑ "NSSDC Master Catalog - Venera 13 Descent Craft". NASA National Space Science Data Center. Besoek op 13 April 2013.
- ↑ "Murphy's Law (part two)". great moments in science. Besoek op 6 Augustus 2019.
- ↑ "Images". Images of the surface of Venus. Besoek op 6 Augustus 2019 – via www.donaldedavis.com.
- ↑ 5,0 5,1 Ksanfomality, L.V. (Februarie 2012). "Venus as a natural laboratory for search of life in high temperature conditions: Events on the planet on March 1, 1982". Solar System Research. 46 (1): 41–53. Bibcode:2012SoSyR..46...41K. doi:10.1134/S0038094612010042. S2CID 121087293.
- ↑ Sergio Prostak (24 Januarie 2012). "Russian Researcher Suggests Venera-13 Imaged Life on Venus". Space Exploration. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Junie 2022. Besoek op 12 Augustus 2012 – via Sci-News.com.
- ↑ "Russian scientist claims 1982 pictures shows 'life on Venus'". The Telegraph. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Augustus 2012. Besoek op 12 Augustus 2012.
- ↑ "Scientists Move on from Mars, Say Venus Shows Signs of Life". International Business Times. 23 Januarie 2012. Besoek op 12 Augustus 2012.
- ↑ Poeter, Damon (24 Januarie 2012). "Life on Venus or Just a Stray Lens Cap?".
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Ulivi, Paolo; Harland, David M (2007). Robotic Exploration of the Solar System Part I: The Golden Age 1957-1982. Springer. p. 289. ISBN 9780387493268.
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
