Owen Farrell

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Owen Farrell Rugbyportaal
Owen Farrell in 2015
Volle naam Owen Andrew O'Loughlin Farrell[1]
Geboortedatum 24 September 1991 (1991-09-24) (32 jaar oud)
Geboorteplek Wigan, Greater Manchester, Engeland
Lengte 1,88 m[2]
Massa 92 kg[2]
Skool St. John Fisher Catholic High School, St. George's School
Universiteit Universiteit van Hertfordshire[3]
Vername familie Andy Farrell (vader)
Liam Farrell (neef)
Connor Farrell (neef)
Sean O'Loughlin (oom)
Keiron O'Loughlin (oupa)
Rugbyloopbaan
Loopbaan as speler
Posisie(s) Losskakel, Senter
Professionele / senior klubs
Jare Klub / span Weds (pte)
2008–
2009–2011 		Saracens
→ Bedford (leen) 		237
4 		(2 671)
(11)
Nasionale span(ne)
Jare Land Weds (pte)
2011–2012
2012–
2013–2021 		Engeland o/20
Vlag van Engeland Engeland
Britse en Ierse Leeus 		7
112
6 		(10)
(1 237)
(34)

Owen Andrew O'Loughlin Farrell (gebore op 24 September 1991 in Wigan, Greater Manchester, Engeland) is 'n Engelse professionele rugbyspeler wat as losskakel vir die Premier Rugbyklub Saracens speel en die kaptein van die Engelse nasionale span is. Hy het onder meer tydens die Rugbywêreldbeker 2015, Rugbywêreldbeker 2019 en Rugbywêreldbeker 2023 vir Engeland uitgedraf.

Sedert 2012 het Farrell Engeland internasionaal verteenwoordig. Met meer as 1000 punte in 100 toetse is Farrell een van die hoogste puntemakers in toetsgeskiedenis. Alhoewel losskakel sy voorkeurposisie is, speel hy gereeld binnesenter op toetsvlak. Sy pa, die huidige hoofafrigter van Ierland, Andy Farrell, het beide rugbyunie en rugbyliga vir Engeland gespeel.

Farrel het twee jonger susters, Elleshia en Gracie, en een jonger broer, Gabriel.

Vroeë lewe[wysig | wysig bron]

Farrell het op agtjarige ouderdom rugbyliga in sy tuisdorp begin speel vir Wigan St Patricks.[4] Toe sy pa Andy in 2005 vir Saracens onderteken het, verhuis sy gesin na Harpenden in Hertfordshire, waar Owen op die ouderdom van 13 of 14 vir die eerste keer aan rugbyunie bekendgestel is.[5]

In 2014 het Farrell aan die Guardian-koerant gesê: "Dit was 'n groot verandering. Ek het 14 geword en ek was aanvanklik vasbeslote dat ek nie Wigan wou verlaat nie. Al my vriende was daar en ek was lief vir rugbyliga. Dit was al wat ek nog ooit geken het, en ek was seker dat ek nie van die suidwaartse skuif na Harpenden sou hou nie. Maar ek was later waarskynlik die eerste in die gesin wat gevestig geraak het."[6]

Persoonlike lewe[wysig | wysig bron]

Hy trou in Julie 2018 met sy jarelange vriendin Georgie. Hulle het twee seuns wat in Maart 2019 en Maart 2021 gebore is.

Ondanks sy sukses voel Farrell ongemaklik om die middelpunt van aandag te wees. Die voormalige Engelse hoofafrigter, Stuart Lancaster, het Farrell beskryf as " 'n meer introverte as ekstroverte persoon."[7]

Nadat hy in 2014 deur die spanmaat Danny Care as luidrugtig in sy bevele op die veld beskryf is, het Farrell aan The Guardian gesê: “Dit is goed en deel van my spel. Ek was nog nooit skaam daaroor nie. Maar mens moet seker maak dat jy dit met kennis en prestasie rugsteun."[6]

In teenstelling met sy uiters mededingende, oorheersende teenwoordigheid op die veld, is Farrell baie beskermend oor sy privaatlewe en handhaaf wat al beskryf is as " 'n dowwe openbare persona."[7]

Farrell het vir 'n graad in bestuur en leierskap gestudeer. Die onderwerp van sy 12 000 woorde verhandeling was reflektiewe leer.[8]

Farrell vier elke punt wat hy op die veld behaal deur sy wysvingers aanmekaar te koppel om 'n 'JJ' teken te maak, die Joining Jack-saluut.[9] Joining Jack is 'n liefdadigheidsorganisasie gewy aan die behoeftes van lyers aan Duchenne-spierdistrofie.[10] Farrell is ook 'n beskermheer van die Duchenne-spierdistrofie-liefdadigheid in Engeland.[11]

Loopbaanstatistiek[wysig | wysig bron]

Lys van internasionale drieë[wysig | wysig bron]

Nommer Posisie Punte Drieë Resultaat Opponent Lokaal Datum Ref.
1 Losskakel 15 1 Gewen Vlag van Australië Australië Twickenham-stadion 2 November 2013 [12]
2 Losskakel 22 1 Gewen Vlag van Italië Italië Stadio Olimpico 15 Maart 2014 [13]
3 Senter 17 1 Gewen Vlag van Italië Italië Stadio Olimpico 14 Februarie 2016 [14]
4 Senter 18 1 Gewen Vlag van Australië Australië Melbourne Reghoekige Stadion 18 Junie 2016 [15]
5 Senter 19 1 Gewen Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika Twickenham-stadion 12 November 2016 [16]
6 Senter 16 1 Gewen Vlag van Italië Italië Stadio Olimpico 4 Februarie 2018 [17]
7 Senter 13 1 Verloor Vlag van Skotland Skotland Murrayfield-stadion 24 Februarie 2018 [18]
8 Senter 16 1 Verloor Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika Ellispark-stadion 9 Junie 2018 [19]
9 Losskakel 22 1 Gewen Vlag van Australië Australië Twickenham-stadion 24 November 2018 [20]
10 Losskakel 17 1 Gewen Vlag van Frankryk Frankryk Twickenham-stadion 10 Februarie 2019 [21]

Internasionale analise volgens opponent[wysig | wysig bron]

Opponent Gespeel Wen Verloor Gelykop Drieë Punte Wen %
Vlag van Argentinië Argentinië 4 3 1 0 0 54 75
Vlag van Australië Australië[lower-alpha 1] 16 13 3 0 3 217 81,3
Vlag van Fidji Fidji 5 4 1 0 0 20 100
Vlag van Frankryk Frankryk 12 8 4 0 1 119 66,7
Vlag van Georgië Georgië 1 1 0 0 0 10 100
Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland 13 9 4 0 0 127 69,2
Vlag van Italië Italië 10 10 0 0 3 127 100
Vlag van Japan Japan 2 2 0 0 0 15 100
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland[lower-alpha 2] 10 3 5 2 0 96 40
Vlag van Samoa Samoa 1 1 0 0 0 0 100
Vlag van Skotland Skotland 10 6 3 1 1 110 65
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika[lower-alpha 3] 14 4 9 1 2 126 32,1
Vlag van Tonga Tonga 1 1 0 0 0 15 100
Vlag van Uruguay Uruguay 1 1 0 0 0 8 100
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State 1 1 0 0 0 0 100
Vlag van Wallis Wallis 13 7 6 0 0 143 53,8
Loopbaan 112 73 35 4 10 1,181 68,2

Korrek teen 4 Augustus 2023[22][23]

Notas[wysig | wysig bron]

  1. ↑ Sluit een Britse en Ierse Leeus-toetsverskyning in, wat tydens die 2013 Australië-toer behaal is.
  2. ↑ Sluit drie Britse en Ierse Leeus-toetsverskynings in, en een-en-dertig punte wat tydens die 2017 Nieu-Seelandse toer behaal is.
  3. ↑ Sluit twee Britse en Ierse Leeus-toetsverskynings in, en drie punte wat tydens die 2021 Suid-Afrika-toer behaal is.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ (en) "5 Things you didn't know about Owen Farrell". Ruck. 21 Augustus 2021. Besoek op 21 Augustus 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 (en) "Owen Farrell player profile". rugbyworldcup.com. Besoek op 18 November 2023.
  3. ↑ (en) "Sporting excellence | Agent Zone". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Maart 2017. Besoek op 12 Maart 2017.
  4. ↑ (en) "Marsh backs young Farrell". Wigan Today. Johnston Publishing. 18 Januarie 2012. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Februarie 2013. Besoek op 12 Maart 2012.
  5. ↑ (en) Neil Squire (3 Desember 2011). "Owen Farrell: Before we moved south I'd never played union, only on a computer". Daily Express. Besoek op 12 Maart 2012.
  6. ↑ 6,0 6,1 (en) Donald McRae (5 September 2014). "Owen Farrell: 'Communicating and being loud is a big part of my game'". The Guardian. Besoek op 17 Januarie 2023.
  7. ↑ 7,0 7,1 (en) Will Kelleher (18 November 2022). "The real Owen Farrell: Driven, intense . . . but loves belting out Take That". The Times. Besoek op 16 Januarie 2023.
  8. ↑ (en) Andy Bull (1 November 2019). "Owen Farrell was born to lead England – just don't expect him to talk about it". The Guardian. Besoek op 18 Januarie 2023.
  9. ↑ (en) "Joining Jack – Join Jacks' fight against Duchenne Muscular Dystrophy". Joining Jack. Besoek op 4 Oktober 2019.
  10. ↑ (en) Andy Wilson (10 November 2018). "Owen Farrell celebration: What does England rugby star's celebration mean?". The Express. Besoek op 22 Mei 2019.
  11. ↑ (en) "Owen Farrell". Duchenne UK. Besoek op 22 Mei 2019.
  12. ↑ (en) Hamilton, Tom (2 November 2013). "England fight back to beat Australia". ESPN. Besoek op 4 Augustus 2023.
  13. ↑ (en) "England rack up a half century in Rome". Six Nations Rugby. 15 Maart 2014. Besoek op 4 Augustus 2023.
  14. ↑ (en) "Joseph hat-trick inspires England to cut loose in Rome". Six Nations Rugby. 14 Februarie 2016. Besoek op 4 Augustus 2023.
  15. ↑ (en) Withers, Andy (18 Junie 2016). "England claim famous victory". ESPN. Besoek op 4 Augustus 2023.
  16. ↑ (en) "England emphatically end Springboks hoodoo". ESPN. 12 November 2016. Besoek op 4 Augustus 2023.
  17. ↑ (en) "SIMMONDS AND WATSON DOUBLES COMPLETE ENGLAND'S ITALIAN JOB". Six Nations Rugby. 4 Februarie 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 September 2021. Besoek op 4 Augustus 2023.
  18. ↑ (en) "JONES DOUBLE HELPS SCOTLAND TO BRILLIANT CALCUTTA CUP SUCCESS". Six Nations Rugby. 24 Februarie 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 September 2023. Besoek op 4 Augustus 2023.
  19. ↑ (en) Bennett, Charlie (9 Junie 2018). "South Africa begin new era with dramatic win over England at Ellis Park". ESPN. Besoek op 4 Augustus 2023.
  20. ↑ (en) Fordyce, Tom (24 November 2018). "England 37-18 Australia: May, Daly, Cokanasiga and Farrell all cross". BBC. Besoek op 4 Augustus 2023.
  21. ↑ (en) Baker, Luke (10 Februarie 2019). "MAY TREBLE INSPIRES ENGLAND TO BIG FRANCE TRIUMPH". Six Nations Rugby. Besoek op 4 Augustus 2023.
  22. ↑ (en) "Rugby Union – ESPN Scrum – Statsguru – Player analysis – Owen Farrell – Test matches". ESPNscrum. Besoek op 26 Julie 2021.
  23. ↑ (en) "Owen Farrell". 7 Julie 2019.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Owen_Farrell&oldid=2641998"