Samuel Barber

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Samuel Barber
Samuel Barber, gefotografeer deur Carl van Vechten in 1944
Agtergrondinligting
Gebore9 Maart 1910
OorsprongVSA
Sterf23 Januarie 1981
Beroep(e)Komponis, musiekpedagoog

Samuel Osborne Barber II (9 Maart 1910 – 23 Januarie 1981) was 'n Amerikaanse komponis van orkes, opera, koor, en klavier musiek. Hy is een van die mees gevierde komponiste van die 20ste eeu; musiekkritikus Donal Henahan het gekonstateer, "Geen ander Amerikaanse komponis het waarskynlik al ooit sulke vroeë, konsekwente en ewigdurende lof geniet nie."[1]

Sy Adagio vir Strykinstrumente (1936) het 'n permanente plek in die konsert-repertoire van orkeste verdien. Die Pulitzerprys vir musiek is twee keer aan Barber toegeken: vir sy opera Vanessa (1956–57) en vir die Klavierconcerto (1962). Nog 'n werk wat wyd opgevoer word is sy Knoxville: Summer of 1915 (1947), 'n toonsetting for sopraan en orkes van 'n prosateks deur James Agee. By Barber se dood was byna al sy komposisies reeds opgeneem.[1]

Biografie[wysig | wysig bron]

Vroeë jare[wysig | wysig bron]

Tuiste van Samuel Barber gedurende sy jeug, West Chester, Pennsilvanië

Barber is in West Chester, Pennsilvanië gebore as die seun van Marguerite McLeod (née Beatty) en Samuel Le Roy Barber.[2] Hy was gebore in huislike omstandighede wat gemaklik was en in 'n opgevoede, sosiale en vooraanstaande Amerikaanse familie. Sy vader was 'n dokter, en sy moeder was 'n pianis van Engels-Skots-Ierse (Britse) afkoms wie se familie reeds sedert die tyd van die Amerikaanse Onafhanklikheidsoorlog in die VSA woonagtig was.[3] Sy tante van moederskant, Louise Homer, was 'n leidende contralto by die Metropolitan Opera; sy oom, Sidney Homer, was 'n komponis van Amerikaanse kunsliedere. Louise Homer is bekend daarvoor dat sy Barber se belangstelling in die stem beïnvloed het. Deur sy tante was Barber blootgestel aan vele groot sangers en liedere.

Barber het op 'n baie vroeë ouderdom 'n besonderse belangstelling in musiek verkry, en dit was duidelik dat hy beskik het oor groot musikale talente en vermoëns. Hy het op die ouderdom van ses jaar die klavier begin studeer en op die ouderdom van sewe jaar het hy sy eerste werk, Sadness, gekomponeer, te wete 'n solo klavierstuk in C mineur.[1] Ten spyte van Barber se belangstelling in musiek wou sy familie gehad het dat hy 'n tipiese ekstroverte, atletiese Amerikaanse seun word. Dit het in besonder ingehou dat hulle hom aangemoedig het om Amerikaanse voetbal te speel. Barber was egter op geen wyse 'n tipiese seun nie, en op die ouderdom van nege jaar het hy aan sy moeder geskryf:[4]

Liefste Moeder: Ek skryf hierdie brief ten einde jou van my geheim te vertel. Moet asseblief egter nie huil wanneer jy dit lees nie want dit is nòg jou skuld, nòg myne. Ek veronderstel dat ek dit seker nou sal moet vertel sonder enige fieterjasies. Om mee te begin was ek nie bedoel om 'n atleet (in die oorspronklike brief foutief gespel in Engels as athlet) te wees nie. Ek was bedoel om 'n komponis te wees, en ek is seker ek sal een wees. Ek sal jou nog één ding vra.- Moenie van my verwag om hierdie ongemaklike kwessie te vergeet en voetbal te gaan speel nie.—Asseblief—Somtyds het ek my al soveel bekommer oor hierdie aangeleentheid dat dit my boos maak (nie baie nie).[5]

[6]

Barber het op die ouderdom van tien 'n poging aangewend om sy eerste opera, getiteld The Rose Tree, te skryf. Op die ouderdom van twaalf het hy 'n orrelis by 'n plaaslike kerk geword. Toe hy veertien jaar oud was, het hy by die Curtis Institute of Music in Philadelphia ingeskryf waar hy klavier saam met Isabelle Vengerova, Musikale vorm/komposisie saam met Rosario Scalero en George Frederick Boyle,[7][8] en die stem saam met Emilio de Gogorza studeer het.[1] Hy het in sy laat tienerjare ernstig begin komponeer. Omtrent dieselfde tyd het hy sy mede Curtis skoolmaat Gian Carlo Menotti ontmoet, wat sy metgesel in sy lewe sowel as sy vennoot in hul gedeelde professie sou word. By die Curtis Institute was Barber 'n trippel "wonderkind" in komposisie, stem, en klavier. Hy het gou 'n gunsteling van die konservatoria se stigter, Mary Louise Curtis Bok, geword. Dit was deur Mev. Bok dat Barber bekendgestel was aan sy lewenslange uitgewers, die Schirmer familie. Op die ouderdom van agtien jaar het Barber die Joseph H. Bearns-prys van Columbia Universiteit vir sy vioolsonata gewen (nou verlore, of deur die komponis vernietig).[1]

Middeljare[wysig | wysig bron]

Van sy vroeë tot laat-twintiger jare het Barber 'n vlaag suksesvolle werke geskryf wat hom in die kalklig van die klassieke musiek wêreld geplaas het. Sy eerste orkestrale werk, die ouverture tot die The School for Scandal opera, was in 1931 gekomponeer toe hy maar een-en-twintig jaar oud was. Die werk het twee jaar later sy suksesvolle buiging ontvang tydens 'n uitvoering deur die Philadelphia Simfonieorkes onder die dirigent Alexander Smallens.[1] Baie van sy komposisies was aangevra of vir die eerste keer uitgevoer deur sulke uitgelese kunstenaars soos Vladimir Horowitz, Eleanor Steber, Raya Garbousova, John Browning (pianis), Leontyne Price, Pierre Bernac, Francis Poulenc, en Dietrich Fischer-Dieskau. In 1935 is die American Prix de Rome op die ouderdom van vyf-en-twintig jaar aan Barber toegeken; hy het ook 'n Pulitzer reisbeurs ontvang, wat hom in staat gestel het om in 1935-1936 oorsee te studeer. In 1946 is 'n Guggenheim Genootskap aan hom toegeken.[1]

In 1938, toe Barber agt-en-twintig jaar oud was, was sy Adagio vir Strykinstrumente deur die NBC Simfonieorkes uitgevoer onder die dirigent Arturo Toscanini, tesame met sy eerste Essay vir Orkes. Die Adagio was gerangskik van die stadige beweging van Barber se Strykkwartet, Op. 11. Toscanini het voorheen slegs by rare geleentheid musiek deur Amerikaanse komponiste opgevoer ('n Uitsondering was Howard Hanson se Tweede Simfonie, wat Toscanini in 1933 gedirigeer het).[9] Teen die einde van die eerste repetisie van die stuk het Toscanini opgemerk, "Semplice e bella" (eenvoudig en pragtig).

In 1942, nadat die VSA by die Tweede Wêreldoorlog betrokke geraak het, het Barber aangesluit by die Amerikaanse Leër se Lugkorps. Hy was aldaar versoek om sy Tweede Simfonie te skryf, welke werk hy later sou onderdruk. Die werk was in 1943 gekomponeer met die oorspronklike titel Simfonie Gewy aan die Lugmagte en die eerste opvoering daarvan het vroeg in 1944 plaasgevind onder Serge Koussevitsky en die Boston Simfonieorkes. Barber het die simfonie in 1947 hersien en dit was gevolglik in 1950 gepubliseer deur G. Schirmer[10] en die volgende jaar opgeneem deur die New Symphony Orchestra of London, wat deur Barber self gedirigeer is.[11]

Volgens sommige bronne het Barber in 1964 die partituur van die werk vernietig.[12] Hans Heinsheimer was 'n ooggetuie daarvan en het gerapporteer dat hy Barber begelei het na die uitgewer se kantoor waar hulle al die musiek uit die biblioteek geneem het, toe Barber "al hierdie pragtige en moeilik en duursaam gekopieerde materiale met sy eie hande opgeskeur het".[13] Daar is al twyfel gewerp oor hierdie verhaal, op grond daarvan dat dit onwaarskynlik is dat Heinsheimer, as synde 'n uitvoerende beampte van G. Schirmer, vir Barber sou toelaat in die Schirmer kantore, net om toe te kyk hoe Barber die musiek opskeur waarin sy maatskappy groot bedrae geld belê het.[14] Die partituur was later gerekonstrueer uit die instrumentele dele,[15] en vrygestel in 'n 1988 Vox Box "Stradivari Classics" opname deur die Nieu-Seeland Simfonieorkes wat gedirigeer is deur Andrew Schenck.[16]

In 1943 het Barber en Menotti 'n huis in voorstedelike Mount Kisco, New York, noord van Manhattan, gekoop.[17]

Barber het die Pulitzerprys twee keer gewen: in 1958 vir sy eerste opera Vanessa, en in 1963 vir sy Klavierconcerto.[18]

Latere jare[wysig | wysig bron]

Barber het na die verwerping van sy derde opera, Antony and Cleopatra, baie jare in isolasie deurgebring. The opera was geskryf vir, en het sy buiging ontvang, tydens die opening van die nuwe Metropolitan Opera House op 16 September 1966. Na hierdie terugslag het Barber voortgegaan om musiek te skryf tot hy amper sewentig jaar oud was. Die Derde Essay vir Orkes (1978) was sy laaste groot werk. Hy het gedurende hierdie jare aan depressie gely, en was ook 'n alkoholis. [19]

Barber het op 23 Januarie 1981 op die ouderdom van sewentig jaar by sy woonstel in Manhattan aan kanker beswyk.[20] Die begrafnis was drie dae later by die Eerste Presbiteriaanse Kerk in New York gehou. Hy was ter aarde bestel in Oaklands Cemetery in sy tuisdorp van West Chester, Pennsylvanië.[21]

Musiek[wysig | wysig bron]

Orkestraal[wysig | wysig bron]

Barber het deur die sukses van sy Ouverture tot The School for Scandal (1931), Music for a Scene from Shelley (1933), Adagio vir Strykinstrumente (1936), (Eerste) Simfonie in Een Beweging (1936), (Eerste) Essay vir Orkes (1937) en Vioolconcerto (1939), opvoerings van die wêreld se leidende dirigente uitgelok soos bv. Artur Rodziński, Eugene Ormandy, Dimitri Mitropoulos, Bruno Walter, Charles Munch, George Szell, Leopold Stokowski, en Thomas Schippers.

Onder sy werke vir orkes tel die vier concertos, een elk vir onderskeidelik die viool (1939), Tjello (1945) en klavier (1962), en die Neoklassieke stuk te wete die Capricorn Concerto vir fluit, hobo, trompet en strykorkes (1944). Hy het ook 'n concertante werk vir orrel en orkes, getiteld, Toccata Festiva, geskryf (1960).

Barber se finale opus was die Canzonetta vir hobo en strykorkes (1977–78), Op. 48, wat oorspronklik bedoel was as die tweede beweging van 'n Hoboconcerto.[22]

Klavier[wysig | wysig bron]

Barber se belangrikste en mees-gespeelde werke vir die klavier sluit sy Excursions, Op. 20, wat vier style van klassieke Amerikaanse idiome namaak, in, insluitende die boogie woogie en blues, asook die Klaviersonate in E-mol mineur, Op. 26. Die Nocturne ("Homage to John Field"), Op. 33, is ook 'n gerespekteerde werk wat Barber vir die klavier gekomponeer het.

Opera[wysig | wysig bron]

Menotti het die libretto vir die opera Vanessa voorsien.[23] (Menotti het ook die libretto vir Barber se kameropera A Hand of Bridge voorsien.) In 1956 het Barber, met gebruikmaking van sy vokale opleiding, die partituur van Vanessa gespeel en gesing vir die Metropolitan Opera se Algemene Bestuurder, Rudolf Bing, wat toe die werk aanvaar het. Die werk het in Januarie 1958 sy buiging ontvang. Vanessa het die 1958 Pulitzerprys vir musiek gewen en het lof ontvang as die eerste groot Amerikaanse opera.

Barber se opera Antony and Cleopatra was in 1966 aangevra om die nuwe Metropolitan Opera House by Lincoln Center te open. Die uitvoerige produksie wat deur Franco Zeffirelli ontwerp was, was egter oorval deur die een ongeluk na die ander. Dit het ook Barber se musiek oordonder en verduister, wat deur die meeste kritici afgemaak is as ongewoon swak en onoorspronklik. Die kritiese verwerping van musiek wat Barber beskou het as van sy beste musiek het hom in 'n diep depressie laat val. In onlangse jare het 'n hersiene weergawe van Antony and Cleopatra, ten opsigte waarvan Menotti sy bystand verleen het, egter sukses bereik.[24][25]

Viool[wysig | wysig bron]

In 1939 het die industrialis Samuel Simeon Fels 'n vioolconcerto vanaf Barber aangevra vir Fels se pleegkind, Iso Briselli, te wete 'n gegradueerde van die Curtis Institute of Music (soos Barber ook was).[26] Die Barber biografieë geskryf deur Nathan Broder (1954) en Barbara B. Heyman (1992) bespreek die ontstaan van die concerto gedurende die tydperk van die aanvra van die vioolconcerto en die daaropvolgende jaar voorafgaande die eerste opvoering daarvan. Heyman het Briselli, en andere wat bekend was met die geskiedenis daarvan, vir haar boek ondervra. Aan die einde van 2010 het ongepubliseerde briewe wat geskryf is deur Fels, Barber en Albert Meiff (Briselli se vioolafrigter in daardie tydperk) van die Samuel Simeon Fels Papers, wat geargiveer was by die Historiese Genootskap van Pennsilvanië, vir die eerste keer vir die algemene publiek beskikbaar geword. [27]

Noemenswaardige komposisies[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Donal Henahan (24 Januarie 1981). "Samuel Barber, Composer, Dead: Twice Winner of Pulitzer Prize". The New York Times.
  2. ↑ Broder 1985, pp. 9–10.
  3. ↑ Heyman 1992, 8.
  4. ↑ Gorman, Robert F. (2008). Great Lives From History: The 20th Century. Pasadena, California: Salem Press. p. 230. ISBN 9781587653452.
  5. ↑ Heyman 1992, 7.
  6. ↑ Vertaal vanaf die oorspronklike Engels na Afrikaans.
  7. ↑ Records International. Opgespoor op 21 Oktober 2014
  8. ↑ Verifikasie word benodig|datum=September 2016}}
  9. ↑ Heyman 1992, 164.
  10. ↑ Samuel Barber, Second Symphony, op. 19, G. Schirmer's Edition of Study Scores of Orchestral Works & Chamber Music, no. 55 (New York: G. Schirmer, 1950; reprinted 1990).
  11. ↑ Samuel Barber: Symphony no. 2, op. 19, LP recording, 10-inch, London LPS 334 (New York and London: London Records, 1951); reissued as Samuel Barber: Symphony no. 2, op. 19; Medea Ballet Suite, op. 23, LP recording, 12-inch, London LL 1328 (London: London Records, 1956); reissued in this same pairing on 12-inch LP recording, Everest SDBR 3282 (Los Angeles, CA: Everest Records, 1970); reissued as Samuel Barber: Symphony no. 2, op. 19; Concerto for Violoncello and Orchestra, op. 22; Media, op. 23: Orchestral Suite from the Music to the Ballet Cave of the Heart, with Zara Nelsova (cello), CD recording, Pearl GEM 1051 (Wadhurst, E. Sussex, England: Pearl, 2001).
  12. ↑ Schenck 1988.
  13. ↑ Heinsheimer 1968.
  14. ↑ Wright 2010, 95.
  15. ↑ Vox Records liner notesSjabloon:Full citation needed
  16. ↑ Heyman, Barbara B. (2012). Samuel Barber: A Thematic Catalogue of The Complete Works. New York: Oxford University Press. p. 513. ISBN 9780199744640.
  17. ↑ Smith 2002, Sjabloon:Page needed.
  18. ↑ Rodger, Liam; Bakewell, Joan (2011). "Barber, Samuel". Credo Reference (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Februarie 2019. Besoek op 20 Mei 2018. {{cite web}}: Cite has empty unknown parameter: |dead-url= (hulp)
  19. ↑ Heyman 1992, 461.
  20. ↑ Quinn, Iain (April 2011). "Samuel Barber's Organ Music". Tempo - A Quarterly Review of Modern Music. 65: 50 – via ProQuest.
  21. ↑ Wilson, Scott. Resting Places: The Burial Sites of More Than 14,000 Famous Persons, 3d ed.: 2 (Kindle Location 2498). McFarland & Company, Inc., Publishers. Kindle Edition.
  22. ↑ Heyman 2001.
  23. ↑ Osborne, Charles (2004). "Samuel Barber". The Opera Lover's Companion. New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN 978-0-300-10440-0.
  24. ↑ Smith 2002, citing Heyman 1992 as a general reference.
  25. ↑ Heyman 1992, 455–58, citing Henahan 1975 and Valente 1983.
  26. ↑ "Archived copy" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 September 2017. Besoek op 29 Maart 2014.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link)
  27. ↑ Mostovoy 2010.

Notas en verdere leeswerk[wysig | wysig bron]

Biografieë[wysig | wysig bron]

Klank en video[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Samuel_Barber&oldid=2485821"