Yann Martel

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Jump to navigation Jump to search
Yann Martel
Yann Martel in 2007 in Seattle, VSA
Gebore
Yann Martel

25 Junie 1963 (1963-06-25) (59 jaar oud)
Salamanca, Spanje
NasionaliteitVlag van Kanada Kanada
Alma materTrent Universiteit
BeroepRomanskrywer
Bekend virLife of Pi (2001)
Beatrice and Virgil (2010)

Yann Martel (gebore 25 Junie 1963) is 'n Spaans-Kanadese outeur wat internasionale bekendheid verwerf het met sy allegoriese roman Life of Pi, wat in 2002 met die Booker-prys bekroon is.[1][2][3][4] Hierdie roman was 'n nommer een topverkoper gepubliseer in 50 lande en het meer as 12 miljoen kopieë verkoop. Die boek was vir meer as 'n jaar lank op die New York Times se lys van topverkoper-boeke.[5] Dit is aangepas vir die grootskerm en geproduseer deur Ang Lee[6][7], wat in 2013 vier Oscars (die meeste vir die geleentheid) gewen het, insluitend beste regisseur[8][9] en die Golden Globe-toekenning vir die beste oorspronklike musiek.[10]

Martel is ook die skrywer van die romans The High Mountains of Portugal[11][12] , Beatrice and Virgil[13][14][15], Self[16][17][18], die versameling van stories The Facts Behind the Helsinki Roccamatios en 'n versameling briewe aan die eerste minister van Kanada, 101 Letters to a Prime Minister.[16] [19][20] Hy het 'n aantal literêre pryse gewen, waaronder die 2001 Hugh MacLennan-prys vir fiksie en die 2002-Asiatiese / Pasifiese Amerikaanse prys vir letterkunde.[21]

Hy woon in Saskatoon, Saskatchewan, met die skrywer Alice Kuipers en hul het vier kinders.[22][23][24]

Alhoewel sy eerste taal Frans is, skryf Yann Martel in Engels: "Engels is die taal waarin ek die subtiliteit van die lewe die beste uitdruk. Maar ek moet sê dat Frans die taal is wat die naaste aan my hart is. En om dieselfde rede gee Engels ook vir my voldoende afstand om te skryf." [25]

Vroeë lewe[wysig | wysig bron]

Hy is gebore as seun van die Frans-Kanadese Nicole Perron en Émile Martel in Salamanca, Spanje, waar sy ouers aan die Universiteit van Salamanca studeer het. Sy moeder was besig met Spaanstalige studies, terwyl sy pa aan 'n PhD oor die Spaanse skrywer en filosoof Miguel de Unamuno gewerk het.[26]

Kort na sy geboorte het die gesin verhuis, eers na Coimbra, Portugal; en Madrid, Spanje; en toe na Fairbanks, Alaska; en Victoria, Brits-Columbië, waar sy pa onderskeidelik aan die universiteite van Alaska en Victoria onderrig het.[27] Sy ouers het daarna by die Kanadese buitelandse sake aangesluit. As gevolg hiervan het hy in San José, Costa Rica, Parys, Frankryk en Madrid, Spanje, tussen Ottawa, Ontario, tussen uitplasings opgegroei.[28][29] Martel voltooi sy finale twee jaar hoërskool by Trinity College School, 'n kosskool in Port Hope, Ontario, Kanada,[30][30][31] en daarna 'n voorgraadse graad in filosofie aan die Trent-universiteit in Peterborough, Ontario.[20][32]

As 'n volwassene het Martel diverse werkgeleenthede gehad - 'n parkeerbeampte in Ottawa, skottelgoedwasser in 'n boomplant-kamp in Noord-Ontario, sekuriteitswag by die Kanadese ambassade in Parys. Later reis hy deur Mexiko, Suid-Amerika, Iran, Turkye en Indië.[33][34][35] Hy het begin skryf terwyl hy op universiteit was, veral kortverhale wat volgens sy eie erkenning "deur onvolwassenheid gekenmerk was en ook vreesaanjaend was", maar hy het nie opgehou met skryf nie.[36][37][38]

Martel verhuis na Saskatoon, Kanada, met sy lewensmaat, die skrywer Alice Kuipers, in 2003.[23][39]

Loopbaan[wysig | wysig bron]

Martel se werk verskyn die eerste keer in 1988 in The Malahat Review met sy kortverhaal Mister Ali and the Barrelmaker.[40] Die Malahat Review het ook in 1990 sy kortverhaal The Facts Behind the Helsinki Roccamatios gepubliseer, waarvoor hy die Journey-prys gewen het in 1991 en wat ingesluit is in die 1991-1992 Pushcart Prize Anthology.[41] In 1992 het die Malahat sy kortverhaal The Time I Heard the Private Donald J. Rankin String Concerto with One Discordant Violin, by the American Composer John Morton uitgegee, waarvoor hy 'n National Gold Award gewen het.[42] Die kulturele tydskrif Border Crossings het sy kortverhaal Industrial Grandeur in 1993 gepubliseer.[43] Dieselfde jaar het 'n boekwinkel in Ottawa, wat Martel ondersteun het, 'n handgemaakte, beperkte uitgawe van sommige van sy stories, Seven Stories, gepubliseer.[44]

Martel gee Die Kanadese Raad van Kunste krediet vir die sleutelrol wat hulle speel in die bevordering van sy loopbaan, hulle het in 1991 en 1997 toekennings aan hom toegeken. In die skrywersnota van sy roman, Life of Pi, skryf hy: "Ek wil graag my opregte dank uitspreek aan dié groot instelling, die Kanadese Raad van Kunste, sonder wie se toelae ek nie [Life of Pi] bymekaar kon bring nie....As ons, burgers, nie ons kunstenaars ondersteun nie, dan lê ons ons verbeelding op die altaar van die ruwe werklikheid en ons beland in 'n wêreld van niks glo nie en het nuttelose drome."[45][46]

In 1993 het Knopf Canada 'n versameling van vier van Martel se kortverhale gepubliseer: The Facts Behind the Helsinki Roccamatios, the eponymous story, as well as The Time I Heard the Private Donald J. Rankin String Concerto..., Manners of Dying en The Vita Aeterna Mirror Company. By die eerste publikasie verskyn die versameling in Kanada, Quebec, die Verenigde Koninkryk, Frankryk, Nederland, Italië en Duitsland.

Martel se eerste roman, Self, verskyn in 1996. Dit is gepubliseer in Kanada, Quebec, die Verenigde Koninkryk, Nederland en Duitsland.[47]

Martel se tweede roman, Life of Pi, is gepubliseer op 11 September 2001 en ontvang in 2002 onder meer die Man Booker-prys. Dit het in verskeie lande 'n topverkoper geword, waaronder 61 weke op die New York Times se Besverkoperlys. Martel was die vorige dag in New York en die aand van die tiende in Toronto. Die volgende oggend is sy roman gepubliseer.[1][48] Hy is gedeeltelik geïnspireer om 'n storie te skryf oor die deel van 'n reddingsboot met 'n wilde dier nadat hy 'n resensie van die novelle Max and the Cats, deur die Brasiliaanse skrywer Moacyr Scliar in die New York Times Book Review, gelees het. Martel het aanvanklik kritiek van die Brasiliaanse pers ontvang omdat hy nie met Scliar geraadpleeg het nie.[49][50] Martel het daarop gewys dat hy nie kon steel van 'n werk wat hy nie destyds gelees het nie. Hy het gewillig erken dat hy beïnvloed word deur die New York Times se oorsig van Scliar se werk en bedank hom in die skrywersnota in die Life of Pi.[45][46][51][52] Life of Pi is later gekies vir die 2003-uitgawe van CBC Radio se Canada Read-kompetisie, waar dit deur die skrywer Nancy Lee bevorder is.[53] Martel se Franse vertaling, Histoire de Pi, is daarbenewens ingesluit in die Franse weergawe van die kompetisie, Le combat des livres, in 2004, bevorder deur sanger Louise Forestier.

Martel was die Samuel Fischer-besoekende professor aan die Instituut van Vergelykende Letterkunde, Freie Universität Berlyn in 2002, waar hy 'n kursus met die titel "Die dier in die letterkunde" aangebied het.[54] Hy het vanaf September 2003 'n jaar in Saskatoon, Saskatchewan, as die Saskatoon Openbare Biblioteek se skrywer-in-wording gewerk.[55] Hy het met Omar Daniel, komponis-in-woning by die Royal Conservatory of Music in Toronto, saamgewerk aan 'n musikale stuk vir klavier, strykkwartet en bas. Die toonsetting, You Are Where You Are, is gebaseer op teks wat deur Martel geskryf is. Dit sluit dele van selfoongesprekke in wat in 'n gewone dag geneem word.[56][57]

Van 2005 tot 2007 was Martel Besoekende Dosent aan die Universiteit van Saskatchewan.[58][59]

Beatrice and Virgil, sy derde roman, is in 2010 uitgegee. Die werk is 'n allegoriese kyk na die Holocaust, wat probeer om hierdie tydperk nie deur die lens van historiese getuienis aan te pak nie, maar deur verbeeldingryke sintese.[60][61][62] Die hoofkarakters in die storie is 'n skrywer, 'n taksidermis en twee opgestopte diere: 'n rooibrulaap en 'n donkie.[63]

Van 2007 tot 2011 het Martel 'n "guerrilla-boekklub" bestuur met die destydse eerste minister van Kanada, Stephen Harper, wat aan die eerste minister elke twee weke vir vier jaar lank 'n boek stuur, 'n totaal van meer as honderd romans, toneelstukke, poësieversamelings, grafiese romans en kinderboeke. Elke geskenk het gepaard gegaan met 'n brief waarin die waarde van die boek verduidelik word. Die punt was om vir Stephen Harper duidelik te maak dat die lees van literatuur nie net 'n plesier is nie, maar ook 'n noodsaaklike manier om die wêreld te ken en die lewe te verstaan. Vir al sy pogings het Martel nie 'n enkele antwoord van die eerste minister ontvang nie. Die briewe is in 2012 as 'n boek gepubliseer, 101 Letters to a Prime Minister.[64][65] Die Poolse tydskrif Histmag het hom as inspirasie aangehaal vir die stuur van boeke aan die premier Donald Tusk, maar dit was 'n eenmalige met slegs tien boeke wat deur hul uitgewers geskenk is en deur die tydskriflesers gekies is. Tusk het baie positief gereageer.[66]

Martel is genooi om 'n lid van die Royal Society of Literature in 2014 te word.[67] Hy het van 2010 tot 2015 op die Raad van Direkteure van die Saskatoon Openbare Biblioteek gedien.[68][69][70]

Sy vierde roman, The High Mountains of Portugal, is op 2 Februarie 2016 gepubliseer. Dit vertel van drie karakters in Portugal in drie verskillende tydperke, wat elkeen op sy eie manier liefde en verlies hanteer.[71][72] Dit het op die New York Times Besverkoper-lys gekom binne die eerste maand van vrystelling.[73]

Gepubliseerde werke[wysig | wysig bron]

  • Seven Stories (1993)
  • The Facts Behind the Helsinki Roccamatios (Collection of four short stories, including the eponymous story of the collection) (1993)
  • Self (1996)
  • Life of Pi (2001)
  • We Ate the Children Last (Kortverhaal) (2004)
  • Beatrice and Virgil (2010)
  • 101 Letters to a Prime Minister: The Complete Letters to Stephen Harper (2012)
  • The High Mountains of Portugal (2016)

Toekennings en pryse[wysig | wysig bron]

The High Mountains of Portugal[wysig | wysig bron]

  • New York Times Topverkoper 2016

Beatrice and Virgil[wysig | wysig bron]

  • New York Times Topverkoper 2010
  • Boston Globe Topverkoper
  • L.A. Times Topverkoper
  • Minneapolis Star Tribune Topverkoper
  • National #1 Bestseller in Maclean's
  • Topverkoper in The Toronto Star
  • Gelys vir die 2012 International IMPAC Dublin Literary Award
  • Financial Times 2010 Fiksie van die Jaar

Life of Pi[wysig | wysig bron]

  • Wenner van die 2002 Man Booker Prize for Fiction
  • New York Times Topverkoper-lys 2002-03 (61 weeks)
  • Wenner van die Asian/Pacific American Award for Literature 2002
  • Wenner van die Hugh MacLennan Prize for Fiction 2001
  • Wenner van die Boeke-prys 2003 (Suid-Afrika)
  • Wenner van die Deutscher Bücherpreis Deutscher Bücherpreis List of Winners|2004.
  • Wenner van La Presse Prix du Grand Public 2003
  • Wenner van die “Scene It Read It” kategorie van die Coventry Inspiration Book Awards 2014
  • A Quill & Quire Beste Boek van 2001

The Facts behind the Helsinki Roccamatios (kortverhaal)[wysig | wysig bron]

  • Wenner van die 1991 Journey Prize

Film verwerkings[wysig | wysig bron]

  • Life of Pi, met Ang Lee as regisseur in 2012 en het ‘n aantal pryse gewen. Martel maak 'n kort verskeining as ekstra, hy sit op 'n parkbank oor 'n dam terwyl Irrfan Khan (Pi) en Rafe Spall (wie Yann Martel speel) gesels.
  • We Ate the Children Last word verwerk as ‘n onafhanklike film.
  • Manners of Dying, met Jeremy Peter Allen as regisseur in 2004.
  • The Facts behind the Helsinki Roccamatios

Teater verwerkings[wysig | wysig bron]

  • Beatrice and Virgil, verwek deur Lindsay Cochrane met Sarah Garton Stanley as regisseur by die Factory Theatre, Toronto in 2013.
  • The Facts behind the Helsinki Roccamatios

Invloede[wysig | wysig bron]

Martel het in 'n aantal onderhoude gesê dat Dante se Divine Comedy die mees indrukwekkende boek is wat hy ooit gelees het. As hy praat oor sy mees onvergeetlike kinderboek, herinner hy Le Petit Chose deur Alphonse Daudet. Hy het gesê dat hy dit gelees het toe hy tien jaar oud was, en dit was die eerste keer dat hy 'n boek so hartverskeurend gevind het dat hy hom tot trane beweeg het.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ 1,0 1,1 Dunn, Jennifer (1 Maart 2003). "Tigers and Tall Tales". The Oxonian Review. University of Oxford (2.2). Besoek op 3 Februarie 2011.
  2. ↑ "Life of Pi" (in Engels). Man Booker Prize. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Junie 2012. Besoek op 31 Augustus 2010.
  3. ↑ Kipen, David (23 Oktober 2002). "Canadian wins Booker Prize / 'Life of Pi' is tale of a boy who floats across the ocean from India". San Francisco Chronicle. Besoek op 31 Augustus 2010.
  4. ↑ Reynolds, Nigel (30 September 2002). "Life of Pi wins Booker". The Daily Telegraph (in Engels). UK. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 September 2019. Besoek op 3 September 2010.
  5. ↑ The Globe and Mail Bestseller List 2002, The Globe and Mail, 2002. URL besoek 23 Maart 2016.
  6. ↑ Ang Lee wins best director Oscar for Life of Pi. The Guardian online. URL besoek 14 Januarie 2015.
  7. ↑ Hiscock, John (19 Desember 2012). "Ang Lee, interview: how he filmed the unfilmable for Life of Pi". The Telegraph. URL besoek 19 Januarie 2015.
  8. ↑ Brooks, Xan (25 Februarie 2013). "Ang Lee wins best director Oscar for Life of Pi". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 April 2020. Besoek op 17 Oktober 2013.
  9. ↑ Brooks, Xan (5 Februarie 2013).Ang Lee wins best director Oscar for Life of Pi. The Guardian. URL besoek 1 April 2016.
  10. ↑ Mychael Danna Wins Best Soundtrack Oscar for Life of Pi. Classic fm online, 25 Februarie 2013. URL besoek 1 April 2016.
  11. ↑ Knopf Canada: The High Mountains of Portugal. Penguin Random House site. Retrieved Maart 24, 2016.
  12. ↑ Charles, Ron (Januarie 21, 2016).Yann Martel’s ‘The High Mountains of Portugal’ is his best since ‘Life of Pi’. The Washington Post, Book World. Retrieved Maart 24, 2016.
  13. ↑ Barber, John. Martel's post-modern Holocaust allegory fetches $3-million advance Geargiveer 16 Junie 2010 op Wayback Machine, The Globe and Mail, 6 April 2010.
  14. ↑ Woog, Adam. 'Beatrice and Virgil': Yann Martel's haunting fable of humans, animals and violence, The Seattle Times, 17 April 2010. URL besoek 21 Januarie 2015.
  15. ↑ Wyndham, Susan. Books To Watch in 2010, The Sydney Morning Herald, 9 Januarie 2010. URL besoek 21 Januarie 2015.
  16. ↑ 16,0 16,1 "Martel protests level of arts funding by sending PM books" (in Engels). Saskatoon Star Phoenix. 17 April 2002. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Maart 2016. Besoek op 30 November 2009.
  17. ↑ "6 compete for first novel award". Toronto Star. 28 Maart 1997. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Oktober 2012. Besoek op 30 Desember 2018.
  18. ↑ Marchand, Philip (4 Mei 1996). "An unforgettable exploration of a self". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Oktober 2012. Besoek op 30 November 2009.
  19. ↑ Winner of The Hugh MacLennan Prize for Fiction 2001. QWF Literary Database of Quebec English-Language Authors. URL besoek 14 Januarie 2015.
  20. ↑ 20,0 20,1 British Council, Yann Martel Biography. British Council, Literature. URL besoek 1 April 2016.
  21. ↑ 2001-2003 Asian Pacific American Awards for Literature Geargiveer 15 November 2015 op Wayback Machine. Cooperative Children's Book Centre, School of Education, University of Wisconsin-Madison. URL besoek 14 Januarie 2015.
  22. ↑ Saskatoon Public Library, Collections Connections Geargiveer 4 Julie 2015 op Wayback Machine. Saskatoon Public Library site. Retrieved Desember 30, 2014.
  23. ↑ 23,0 23,1 Black, Grant (27 Mei 2011). Alice Kuipers: "A Woman of Style and Substance". Chatelaine Magazine, Canada. Retrieved 21 Julie 2013.
  24. ↑ Life After Pi. Quill & Quire. URL besoek 25 Maart 2016.
  25. ↑ Quoterature Geargiveer 21 Maart 2016 op Wayback Machine. Martel entry. URL besoek 14 Januarie 2015.
  26. ↑ Google Books, Twenty-first-century Canadian writers
  27. ↑ Émile Martel et Nicole Perron Martel. le-mot-juste-en-anglais.com. URL besoek 23 Maart 2016.
  28. ↑ L’Académie des lettres du Québec Geargiveer 12 Junie 2018 op Wayback Machine. L'Académie des lettres du Québec. Retrieved Maart 23, 2016.
  29. ↑ L’ÎLE, l’Infocentre littéraire des écrivains. L'ÎLE, l'Infocentre littéraire des écrivains. URL besoek 23 Maart 2016.
  30. ↑ 30,0 30,1 Brown, Mick (1 Junie 2010). Yann Martel: in search of understanding. The Telegraph. URL besoek 14 Januarie 2015.
  31. ↑ Notable Alumni. TCS Ontario. URL besoek 14 Januarie 2015.
  32. ↑ "Mann Booker Prize Winner and Author of Life of Pi Yann Martel returns to Trent on March 31". Persberig. 28 Maart 2006. http://www.accessmylibrary.com/coms2/summary_0286-14040695_ITM. Besoek op 30 November 2009. 
  33. ↑ British Council Literature: Yann Martel. URL besoek 23 Maart 2016.
  34. ↑ Nashville Public Library: Yann Martel. URL besoek 23 Maart 2016.
  35. ↑ Canadian Encyclopedia: Yann Martel. Canadian Encyclopedia online. URL besoek 23 Maart 2016.
  36. ↑ Best-Selling Author and Trent Alum Yann Martel Launches New Book. Trent University News. URL besoek 23 Maart 2016.
  37. ↑ Trent Luminary – Yann Martel. Trent University Youtube Channel. URL besoek 23 Maart 2016.
  38. ↑ Yann Martel on why Life of Pi didn't make him a better writer Geargiveer 11 Julie 2017 op Wayback Machine. CBC Books. URL besoek 25 Maart 2016.
  39. ↑ 2013 Montanan State University, Freshman Convocation and Summer Reading 2013. Montanan State University. URL besoek 25 Maart 2016.
  40. ↑ The 50 Issues Project, Issue #84. The Malahat Review. URL besoek 23 Maart 2016.
  41. ↑ "Brochure". The Malahat Review. URL besoek 23 Maart 2016.
  42. ↑ Encyclopedia.com: Yann Martel Geargiveer 3 April 2016 op Wayback Machine. Encyclopedia.com. URL besoek 23 Maart 2016.
  43. ↑ Border Crossings: Issue 47. Border Crossings. URL besoek 23 Maart 2016.
  44. ↑ worldcat.org: Seven Stories. WorldCat libraries. URL besoek 23 Maart 2016.
  45. ↑ 45,0 45,1 Canada Council for the Arts: Yann Martel Geargiveer 3 April 2016 op Wayback Machine. Canada Council for the Arts. URL besoek 23 Maart 2016.
  46. ↑ 46,0 46,1 OK Novels: Excerpt, Life of Pi Geargiveer 31 Augustus 2018 op Wayback Machine. OK Novels. URL besoek 23 Maart 2016.
  47. ↑ Quill & Quire: Self, A Novel. Quill & Quire.
  48. ↑ Rule, Matt (August 22, 2013).Bozeman Daily Chronicle, Montana State University Survival Guide. Bozeman Daily Chronicle, Montana State University.
  49. ↑ "Booker winner in plagiarism row" (in Engels). The Guardian. November 2002. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2019. Besoek op 5 Januarie 2013.
  50. ↑ "Autor de 'As Aventuras de Pi' é suspeito de plagiar brasileiro (in Portuguese)" (in Portugees). Folha de S.Paulo. Januarie 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2019. Besoek op 13 Februarie 2013.
  51. ↑ Hemminger, Peter (13 Maart 2016). The Poseurs Guide to Yann Martel. Calgary Herald. Retrieved Maart 24, 2016.
  52. ↑ Simas, Shed (Julie 12, 2014). On Life of Pi, Plagiarism and the Media Geargiveer 2 Oktober 2016 op Wayback Machine. Shed Simas.
  53. ↑ Life of Pi was defended by Nancy Lee on Canada Reads 2003 Geargiveer 15 Januarie 2017 op Wayback Machine. CBC (Canadian Broadcasting Corporation): Books.
  54. ↑ Tomas Venclova Is Latest Samuel Fischer Visiting Professor at Freie Universität Berlin. Freie Universität Berlin Presse.
  55. ↑ Writers in Residence at Saskatoon Public Library, 1981–2013 Geargiveer 8 April 2013 op Wayback Machine. Saskatoon Public Library: Collections, Connections. Retrieved Januarie 14, 2015.
  56. ↑ ARC Premieres New Work in Europe Geargiveer 9 Julie 2017 op Wayback Machine. The Royal Conservatory, Canada, News Release, 28 Oktober 2004.
  57. ↑ ARC Ensemble: Recordings, Concert Excerpts. ARC Ensemble (Artists of The Royal Conservatory) Recordings.
  58. ↑ Yann Martel Appointed as a Visiting Scholar in English. University of Saskatchewan, College of Arts & Science, News & Events.
  59. ↑ Will, Joanne (Summer 2008). Yann Martel: Life of Yann. Nuvo Magazine.
  60. ↑ Lasdun, James (5 Junie 2010). Yann Martel's follow-up to Life of Pi is a risky fable about genocide . The Guardian, UK, 5 Junie 2010.
  61. ↑ Lo Dico, Joy (Mei 29, 2010). Independent Reviews: Beatrice and Virgil. The Independent, UK, 29 Mei 2010.
  62. ↑ Ciabattari, Jane (10 April 2010). NPR Reviews: Beatrice and Virgil. NPR online, 10 April 2010.
  63. ↑ Malla, Pasha (April 9, 2010)."Fiction, or is it?". The Globe & Mail, Kanada, 9 April 2010.
  64. ↑ Adams, James (9 Junie 2009). The Globe and Mail: Yann Martel hears from Harper('s team). The Globe and Mail.
  65. ↑ Smith, Joanna (1 Februarie 2011).Yann Martel shuts down Harper book club. The Star online.
  66. ↑ "Premier odebrał książki od internautów!". Histmag (in Pools). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2019. Besoek op 26 Augustus 2014.
  67. ↑ Royal Society of Literature, List Current Fellows. Royal Society of Literature, London, UK, 2016.
  68. ↑ Saskatoon Public Library Announces 2010 Board. Saskatoon Public Library, Saskatoon, Saskatchewan, Canada, 2 Junie 2010.
  69. ↑ Leadership Saskatoon Public Library Geargiveer 6 April 2016 op Wayback Machine. Saskatoon Public Library, Saskatoon, Saskatchewan, Canada.
  70. ↑ Leadership Saskatoon Public Library, Past Board Meeting Minutes Geargiveer 28 Maart 2016 op Wayback Machine. Saskatoon Public Library, Saskatoon, Saskatchewan, Canada. URL besoek 31 Maart 2016.
  71. ↑ Broida, Mike (Februarie 12, 2016).The New York Times Sunday Book Review: The High Mountains of Portugal. The New York Times.
  72. ↑ Zimmerman, Jean (5 Februarie 2016).NPR Book Review: Confronting Loss While Scaling 'The High Mountains Of Portugal'. NPR online.
  73. ↑ New York Times Bestseller List, 28 Februarie 2016: The High Mountains of Portugal. New York Times Bestseller List online.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Yann_Martel&oldid=2484276"