Jean-Yves Ollivier
Jean-Yves Ollivier | |
|---|---|
 | |
| Gebore | Jean-Yves Ollivier 8 Oktober 1944 |
| Nasionaliteit | Algerië |
| Beroep | Sakeman, diplomaat |
Jean-Yves Ollivier (gebore op 8 Oktober 1944 in Algiers, Algerië) is 'n Franse sakeman wat hoofsaaklik in die kommoditeite sektor in ontluikende markte werksaam is.[1]
Benewens sy sake-ondernemings, is Jean-Yves Ollivier ook aktief as 'n parallelle diplomaat, wat sy persoonlike verhoudings met die hoofde van state gebruik om mediasie- en vredeprosesse in Afrika te fasiliteer.[2]
Hy is die President van die Brazzaville Foundation (Brazzaville-stigting).[3]
Loopbaan
[wysig | wysig bron]Jean-Yves Ollivier se loopbaan het in die 1960's begin. Hy het vir maatskappye gewerk wat sake doen tussen Europa en Afrika, insluitend Strauss Turnbull & Co, JA Goldschmidt SA en Grainex.[4]
Gedurende die eerste helfte van die 1970's, na aanleiding van die eerste wêreldwye olieskok, het hy in die olie- en gassektor begin werk. In 1980, het hy sy eie oliemaatskappy, Vitank, in samewerking met Henk Vietor, Peter de Savary en Arhmed Mannai gestig.
Vanaf 1984 tot 1989, was hy hoof van die Coal Trading Corporation (CTC).
In 1994 het hy Gestilac SA gestig, en in 2002 PanAf Consultancy GmbH (Zurich) en Pan-Afrika Consulting (Hongkong). Hy het later dié drie maatskappye saamgesmelt om die Fort Groep te stig.
In 2009 fasiliteer hy die verkoop van 25% van Marine XII, in die Republiek van die Kongo, van ENI en SNPC aan die Londen-gebaseerde maatskappy New Age.[5]
Parallelle diplomasie
[wysig | wysig bron]In die 1980's was Jean-Yves Ollivier die raadgewer oor Afrikasake aan die burgemeester van Parys, Jacques Chirac. Hy het Chirac se adviseur gebly toe dié eerste minister geword het.[6]
In 1985 het Jacques Chirac hom gevra om 'n geheime sending te onderneem vir die bevryding van vier Franse gyselaars wat in Libanon aangehou was (Marcel Fontaine, Marcel Carton, Jean-Paul Kaufmann en Michel Seurat).
Op 7 September 1987, op die aanloopbaan van die Maputolughawe, Mosambiek, is 133 Angolese soldate en 50 SWAPO-vegters van Namibië deur die Suid-Afrikaanse owerhede bevry, in ruil vir Recce-kaptein Wynand du Toit van die Suid-Afrikaanse Weermag. Du Toit was 2 jaar vroeër in Angola gevange geneem, terwyl hy en sy manne probeer het om olie-infrastruktuur in die Cabinda-eksklawe te saboteer tydens Operasie Argon. Jean-Yves Ollivier het hierdie grootskaalse gevangene-uitruiling in die geheim onderhandel. Dit het ook gelei tot die bevryding van twee anti-apartheid militantes, die Fransman Pierre-Andre Albertini en Nederlander Klaas de Jong, wat in Suid-Afrika aangehou was.[7]
Op 13 Desember 1988, het die Brazzaville-protokol bepaal dat die 50 000 Kubaanse soldate en raadgewers in Angola die land sou verlaat, dat die Suid-Afrikaanse troepe sou onttrek, en dat Namibië onafhanklik sou word. Namibië was toe onder Suid-Afrikaanse beheer en gebruik as 'n basis vir die Suid-Afrikaanse Weermag asook gasheer van Unitaleier en Angolese rebelleleier Jonas Savimbi.[8]
Jean-Yves Ollivier het die onderhandelinge vir die Brazzaville-protokol gefasiliteer deur sy vriend en Kongolese president, Denis Sassou Nguesso, as bemiddelaar te gebruik.
In 1989, het Jean-Yves Ollivier begin met 'n bemiddelingsproses in Comore-eilande nadat die Franse huursoldaat, Bob Denard, die eilande in 'n staatsgreep geplaas het. Hy slaag om Denard te oorreed om die eilande te verlaat.
In 1990, organiseer hy die nuwe Suid-Afrikaanse President, F.W. de Klerk se besoek aan Frankryk. Dit was die eerste besoek deur 'n Suid-Afrikaanse president aan Frankryk in 40 jaar. Die Franse president, François Mitterrand, het De Klerk persoonlik ontvang.[9]
In 2002, was Jean-Yves Ollivier betrokke in gesprekke by Sun City, wat uiteindelik gelei tot 'n magsdeling-ooreenkoms in die Demokratiese Republiek van die Kongo (DRK), tussen President Joseph Kabila en verskeie rebelleleiers, insluitend Jean-Pierre Bemba, die hoof van die Mouvement pour la Liberation du Kongo (MLC).
Jean-Yves Ollivier is die president van die Brazzaville-stigting, 'n nie-winsgewende organisasie wat hom toewy aan die oplossing van konflik en natuurbewaring. Die Stigting dien as 'n eerlike bemiddelaar tussen strydende partye, in die strengste vertroulikheid, en op die basis van 'n openhartige en direkte dialoog.
Eerbewyse
[wysig | wysig bron]In 1987 ontvang Jean-Yves Ollivier die Orde van Goeie Hoop van die Minister van Buitelandse Sake, Pik Botha. In 1995 is hy verhef tot die graad van Grootoffisier van die Orde van Goeie Hoop deur Suid-Afrikaanse president Nelson Mandela vir sy rol in die beëindiging van Apartheid. Jean-Yves Ollivier is tot dusver die enigste Franse nie-regeringsgeaffilieerde individue om hierdie lof te ontvang.[10]
Jean-Yves Ollivier hou ook die titel van Officier de la Legion d'honneur en Chevalier de l'Ordre National du Merite in Frankryk, asook die titel van Commandeur de l'Ordre de Merite Congolais in die Republiek van die Kongo, en Grand Officier de l'ETOILE d'Anjouan in die Comore-eilande.[11]
Bronne
[wysig | wysig bron]- Grootliks vertaal uit die Engelse Wikipedia
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ Huffington Post[dooie skakel]
- ↑ The Huffington Post: Plot for Peace: The Untold Story Behind South Africa's History. 8 Julie 2015.
- ↑ http://www.brazzavillefoundation.org/
- ↑ "Jean-Yves Ollivier: biography". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 November 2013. Besoek op 8 Julie 2015.
- ↑ L'énergie d'avancer[dooie skakel]
- ↑ Atlantico
- ↑ Relations Internationales
- ↑ Plot for Peace Documentary
- ↑ http://article.wn.com/view/2013/03/26/JeanYves_Ollivier_Apartheid_was_doomed_for_economic_not_mora/
- ↑ "Africa Intelligence". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 April 2019. Besoek op 8 Julie 2015.
- ↑ Who's Who
Normdata  |
|
|---|