Kwame Nkrumah

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Kwame Nkrumah
Kwame Nkrumah
Kwame Nkrumah in 1961

1ste President van Ghana
Ampstermyn
1 Julie 1960 – 24 Februarie 1966
Voorafgegaan deur Nuwe amp
Opgevolg deur Joseph Arthur Ankrah

3de Voorsitter van die Organisasie vir Afrika-eenheid
Ampstermyn
21 Oktober 1965 – 24 Februarie 1966
Voorafgegaan deur Gamal Abdel Nasser
Opgevolg deur Joseph Arthur Ankrah (as Voorsitter van die Nasionale Bevrydingsraad)

1ste Eerste Minister van Ghana
Ampstermyn
6 Maart 1957 – 1 Julie 1960
Monarg Elizabeth II
Voorafgegaan deur Homself as Eerste Minister van die Goudkus
Opgevolg deur Homself as President

1ste Eerste Minister van die Goudkus
Ampstermyn
21 Maart 1952 – 6 Maart 1957
Monarg Elizabeth II
Voorafgegaan deur Nuwe amp
Opgevolg deur Homself as Eerste Minister van Ghana

Persoonlike besonderhede
Gebore (1909-09-21)21 September 1909
Nkroful, Goudkus (nou Ghana)
Sterf 27 April 1972 (op 62)
Boekarest, Roemenië
Politieke party United Gold Coast Convention (1947–1949)
Convention People's Party (1949–1966)
Eggenoot/-note Fathia Rizk
Kind(ers) Francis, Gamal, Samia, Sekou
Alma mater Lincoln University, Pennsilvanië
Universiteit van Pennsilvanië
London School of Economics
University College London
Gray's Inn
Religie Rooms-Katolieke Kerk[1]

Dr. Kwame Nkrumah (gebore Francis Nwia-Kofi Ngonloma,[2] 21 September 190927 April 1972)[3] was 'n Afrika-politikus. Hy was die Eerste Minister en later die President van Ghana. Hy het goot bydraes tot die ideologie van Panafrikanisme gelewer. Na 'n tien-jaar veldtog teen die Britse koloniale regering is hy op 6 Maart 1957 as die eerste president van die onafhanklike Ghana gekies.[4][5][6]

Lewensloop[wysig | wysig bron]

Kwame Nkrumah, wie se regte naam Francis Nwia Kofi was, het vanaf 1930 vir predikant studeer. Op advies van Nnamdi Azikiwe, die latere president van Nigerië, het hy vanaf 1935 ekonomie, sosiologie, teologie, reg en pedagogie in die Verenigde State gestudeer. Hy het in al hierdie vakke geslaag. Nkrumah was baie geskok deur die Italiaanse inval in Ethiopië. Ethiopië, saam met Liberië, was destyds die enigste onafhanklike lande in Afrika. Tydens die Tweede Wêreldoorlog het hy die Geallieerdes ondersteun.

Ná die oorlog het Afrika-nasionalisme en die Afrika-eenheidsidee gegroei. Nkrumah het gou as 'n voorstander van Afrika-nasionalisme opgetree. Eerstens het hy gestreef na die onafhanklikheid van sy Britse Goudkus (later Ghana). Hy het dit net as 'n begin gesien. In sy visie moes alle ander Afrika-state hul onafhanklikheid verkry en die swart Afrika-state moes op 'n sosialistiese basis 'n federasie vorm.

Onafhanklikheid van Ghana[wysig | wysig bron]

In 1947 het Nkrumah teruggekeer na die Goudkus en het die posisie van die sekretaris-generaal van die United Gold Coast Convention (UGCC) op uitnodiging van 'n paar bekendes aanvaar. In 1949 het hy van die UGCC wedgebreek en met die jeugbeweging van die party en sommige ondersteuners van die party saamgekom en die Convention People's Party (CPP) gestig. Die CPP was baie meer radikaal as die UGCC, hierdie laaste party voer 'n dialoog met die Britse koloniale heerser. Die CPP wou direkte onafhanklikheid hê.

In 1951 het die CPP die Goudkus verkiesings gewen, maar 'n paar dae later is Nkrumah gearresteer vir agitasie teen die Britse bewind. In 1956 het die CPP weer die verkiesing gewen. Die Britte het Nkrumah vrygelaat op voorwaarde dat hy die 'onafhanklikheid nou'-vereiste laat vaar het. Hy was hiertoe bereid en het toe eerste minister van die Goudkus geword. Op 6 Maart 1957 het die Goudkus onafhanklik geword onder die naam Ghana, die eerste in die tydperk van dekolonisasie na die Tweede Wêreldoorlog in Afrika suid van die Sahara. In 1960 het Ghana 'n republiek geword, en Nkrumah het die eerste president geword.

Politiek[wysig | wysig bron]

Nkrumah se doel was om Ghana as voorbeeld vir Afrika op te bou deur middel van die Akosombodam by die Volta-meer. Die finansiering was oorspronklik in samewerking met die Britte, maar is later deur die Amerikaanse aluminiummaatskappy Kaiser en die Wêreldbank oorgeneem. Tydens die bou van die dam het die Nkrumah-regering toenemend korrup geword, en toe die Akosombodam op 26 Januarie 1966 klaar was, was Ghana amper bankrot.

Nkrumah se regeringstyl was outokraties. Reeds in 1964 is die Union Party, die enigste opposisieparty, verban en die land het 'n eenpartystaat geword met die Convention People's Party (CPP) van Nkrumah as die enigste toegelate party. Nkrumah is die Osagyefo, die "Verlosser" genoem. Standbeelde van Nkrumah is regdeur die land opgerig en daar was 'n persoonlike kultus. Nkrumah het minder en minder gewild in sy land geword. In 1966, terwyl Nkrumah 'n staatsbesoek aan Noord-Viëtnam en die Volksrepubliek van China gemaak het, het die weermag 'n staatsgreep uitgevoer. Nkrumah het toe in ballingskap in naburige Guinee van president Ahmed Sékou Touré gegaan. Touré, soos Nkrumah, was 'n oortuigende Pan-Afrikanis. Nkrumah het mede-president van Guinee geword.

Nkrumah het 'n paar jaar later vertrek om in Roemenië vir kanker behandel te word. Hy is op 27 April 1972 in Boekarest weens die komplikasies van lewerkanker oorlede. Sy oorskot is drie dae later na die Guinee-hoofstad Conakry gevlieg, waar hy sedert Februarie 1966 in ballingskap gewoon het.

Na sy dood is hy uiteindelik vereer deur Ghana. Daarbenewens is 'n dag vir sy dood gehou en het hy 'n rusplek in Accra waar sy monument opgerig is.

Met baie pan-Afrikaners ag Nkrumah steeds belangrik in hoë mate, ten spyte van sy outoritêre regeringstyl. Danksy die inset van Nkrumah, was Ghana die eerste koloniale land in Swart-Afrika om die volledige onafhanklikheid van die koloniale heerser te bereik. Hiermee het Ghana die neiging gestel; tussen 1957 en 1980 het byna alle Afrika-lande onafhanklik geword.

Werke[wysig | wysig bron]

Towards Colonial Freedom

• What I mean by Positive Action, Accra 1949

Ghana. Autobiography of Kwame Nkrumah, 1957, herdruk 1970

I speak of Freedom: a Statement of African Ideology, New York 1964

Africa must unite, 1963

Consciencism. Philosophy and Ideology fo Decolonization and Development

Neocolonialism, the last stage of Imperialism, 1965

Challenge of the Congo, 1967

Bronne[wysig | wysig bron]

• Landenreeks Ghana

• Grote Winkler Prins Encyclopedie, 7de druk, 1976

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. George P. Hagan, “Nkrumah's Leadership Style—An Assessment from a Cultural Perspective”, in Arhin (1992), The Life and Work of Kwame Nkrumah.
  2. http://www.ghanaweb.com/GhanaHomePage/features/artikel.php?ID=100491.
  3. "Biography of Kwame Nkrumah" Geargiveer 2 Augustus 2012 op Wayback Machine.
  4. http://www.ghanaweb.com/GhanaHomePage/features/artikel.php?ID=119921.
  5. "argiefkopie". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Maart 2016. Besoek op 12 Mei 2017.
  6. "Kwame Nkrumah: president of Ghana". Encyclopædia Britannica (Online Edition). URL besoek op 20 Oktober 2008. 

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal.