Franse Rewolusie
Die term Franse Rewolusie verwys na die tydperk tussen 14 Julie 1789 en 9 November 1799 in Frankryk toe Republikeinse magte die absolute monargie afgeskaf het. Die oorgang in 'n republikeinse staatsvorm, die Eerste Franse Republiek, het gepaard gegaan met die skeiding van staat en kerk, die afkondiging van talle regte soos die reg op persoonlike vryheid, pers- en meningsvryheid en die gelykheid van alle burgers voor die wet. Met die beginsel van die volksoewereiniteit is 'n grondwet met regspligte waaraan die staat moes voldoen, 'n onafhanklike regstelsel, algemene stemreg, regverdige belastingwetgewing, beroepsvryheid en ander regte ingevoer.
Die rewolusionêre tydperk in Frankryk is egter ook gekenmerk deur willekeurige geweld, wat in die terreur onder Maximilien Robespierre 'n bloedige hoogtepunt bereik het.
Hoewel die republikeinse staatsvorm in Frankryk eers in 1871 gevestig is, was die Franse Rewolusie een van die ingrypendste historiese omwentelings, nie net vir Frankryk en Europa nie, maar die hele wêreld. Die verreikende gevolge wat dit vir die Westerse beskawing ingehou het, lê ingekerf op menige terreine wat wissel van die staatkundige tot die maatskaplike en ideologiese.
Oogmerke
Die doel van die rewolusionêre beweging van 1789 was om die ou stelsel van feodalisme, absolutisme en die daarmee gepaardgaande klasseverskille omver te werp. Die rewolusionêre se leuse was: "Vryheid, gelykheid, broederskap" (Frans: Liberté, égalité, fraternité). Die Amerikaanse Rewolusie, die onafhanklikverklaring van die veertien kolonies as die Verenigde State van Amerika (1776) en die Amerikaanse Verklaring van Menseregte het as 'n belangrike voorbeeld gedien vir die Franse Verklaring van Menseregte van 1789.
Voor die rewolusie
Om staatsbankrotskap te keer en nuwe belastingswette voor te stel, vergader die Franse state-generaal (États généraux) op 5 Mei 1789 in Versailles. Die afgevaardigdes sluit 300 verteenwoordigers van die adel, 300 geestelikes en 600 burgerlikes in. Nadat die twee bevoorregte stande weier om 'n vrye stemming toe te laat, verklaar die burgerlikes hulle op 17 Junie wettig as die Nasionale Konstitusionele Vergadering (Assemblée nationale constituante), met graaf Gabriel Honoré Mirabeau (1749–1791) as voorsitter. Die adel en kerklikes sluit by die vergadering aan om 'n burgerlik-liberale grondwet uit te werk.
Rewolusie
Op 20 Junie lê die verteenwoordigers in Versailles die eed af dat die Nasionale Vergadering nie ontbind sal word voordat 'n besluit oor Frankryk se nuwe grondwet geneem is nie. Die situasie begin egter handuit ruk met die toenemende rewolusionêre geweld in die strate.
Op 17 Julie 1789 bestorm burgers van die hoofstad, Parys, die staatsgevangenis Bastille – een van die simbole van die destydse despotisme – om die gevangenes te bevry. Weens die onluste doen die adel op 4 Augustus afstand van hul voorregte en feodalisme word afgeskaf. Op 27 Augustus word die Verklaring van Menseregte uitgereik. Onder die volgehoue druk van die massas verlaat koning Lodewyk XVI sy kasteel in Versailles om weer in Parys te gaan bly. Danksy gemagtigdes soos graaf Mirabeau word die monargistiese stelsel egter nog nie geraak nie.
Die rewolusionêre spits hulle maatreëls aanvanklik daarop toe om die kerk en kerklikes se invloed te verminder; die staat lê beslag op die goedere van die kerk om sy skuldlas te delg. Volgens die Burgerlike Konstitusie van die Klerus (kerklikes) van 12 Julie 1790 word geestelikes gedwing om trou te sweer aan die grondwet. Die besittings van die kerk en van emigrante word konfiskeer en dien as dekking vir die nuwe papiergeld (assignate) wat uitgereik word. Die kulturele stryd begin verskerp; uiteindelik word die besluit geneem om die adel af te skaf.
In 1791 versleg die posisie van die monargie vinnig. Met die afsterwe van graaf Mirabeau verloor die aanhangers van 'n konstitusionele monargie hulle vernaamste woordvoerder. Koning Lodewyk XVI probeer op 20 Junie vlug en sweer op 14 September selfs trou aan die nuwe grondwet wat op 3 September afgekondig word; die atmosfeer word egter al hoe radikaler. By die verkiesing van die Wetgewende Vergadering (Assemblée législative), wat op 29 September vir die eerste keer vergader, kry die linksgesindes 'n groot aantal stemme; die Republikeinse Girondiste word die leidende groep.
Aangesien die koning en die emigrante deur die Ou Europa ondersteun word, dwing die gematigde Girondiste Lodewyk XVI in April 1792 om teen die anti-rewolusionêre magte oorlog te verklaar. Die sogenaamde Bergparty – met Jean Paul Marat, Georges Jacques Danton en Robespierre as sy vernaamste woordvoerders – tree steeds radikaler op teen emigrante en priesters wat nie trou aan die grondwet sweer nie. Ná 'n reeks militêre neerlae bestorm die rewolusionêre die Tuileries, die koning en sy gesin word in die Temple aangehou. Die massa begin sy skrikbewind van moord en geweld onder leiding van die Jakobyne (wat ook die meerderheid in die nuwe Nasionale Vergadering het wat op 20 September vergader). Die monargie word op 21 September afgeskaf. Die rewolusionêre kondig die nuwe Franse Republiek af (die sogenaamde Eerste Republiek). In Januarie 1793 begin die hofsaak teen koning Lodewyk XVI, wat nou as "burger Louis Capet" bekend staan. Op 21 Januarie word hy tereggestel.
Die koning se dood gee aanleiding tot rojalistiese en girondistiese opstande, terwyl die ekonomie as gevolg van die hoë inflasiekoers verswak. Die assignate verloor steeds meer waarde.
Die radikale trek voordeel uit die situasie; die nuwe grondwet, wat onder meer die instelling van die nuwe Komitee van Openbare Veiligheid bepaal, loop op 'n diktatoriese regering onder leiding van Danton en later Robespierre uit. Die verpletterende militêre neerlae lei op hulle beurt weer tot groter verdrukking van elkeen wat as vyandiggesind teen die vryheid en die republiek beskou word. Die instelling van die eerste algemene diensplig (Levée en masse) deur Lazare Carnot is 'n maatreël wat die gewapende stryd teen buitelandse magte meer trefkrag sou verleen. Die stryd teen die totale aanslag is 'n stryd om oorlewing wat op verskeie fronte gevoer word. Die nasionale lied, die Marseillaise, en die nuwe vlag, die Trikolore, versinnebeeld die nuwe gesindheid.
Aanhangers van die ateïstiese Jakobyn Jacques Hébert (1757–1794) begin streng teen die Christendom optree; die "geboue wat as kerke bekend staan" word gesluit en die Notre-Dame-katedraal in Parys tot "Tempel van die Rede" verklaar. In Mei 1794 word die Christendom in Frankryk afgeskaf en deur die nuwe "Kult van die Rede" vervang. In Junie vier Robespierre die "Fees van die Hoogste Wese" waar hy self as priester optree.
Nadat die militêre situasie verbeter het, word 'n einde aan die Jakobynse terreur gemaak. Danton word op 5 April 1794 en Robespierre op 28 Julie onthoof. Geweld en onluste hou egter aan. Op 21 Mei 1795 word 'n Jakobynse opstand onderdruk en die land kry op 22 Augustus sy derde rewolusionêre grondwet. Die Nasionale Vergadering word op 26 Oktober ontbind en deur 'n direktorium van vyf lede vervang.
Dit is veral die welgestelde bourgeoisie wat in die laaste fase van die rewolusie 'n einde aan die chaotiese toestande wil maak. Met 'n staatsgreep op 9 November 1799 beëindig generaal Napoléon Bonaparte die rewolusionêre tydperk en verklaar homself tot eerste konsul en staatshoof.
Eksterne skakels
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Franse Rewolusie.
