Newt Gingrich

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Newt Gingrich in 2022.

Newton Leroy Gingrich (/ˈɡɪŋɡrɪtʃ/; né McPherson; gebore 17 Junie 1943) is 'n Amerikaanse politikus en skrywer wat gedien het as die 50ste speaker van die Verenigde State se Huis van Verteenwoordigers van 1995 tot 1999. 'n Lid van die Republikeinse Party, was hy die Amerikaanse verteenwoordiger vir Georgia se 6de kongresdistrik wat noord-Atlanta en nabygeleë gebiede bedien vanaf 1979 tot sy bedanking in 1999. In 2012 het Gingrich onsuksesvol vir die Republikeinse benoeming vir president van die Verenigde State deelgeneem.

In die 1970's was Gingrich 'n professor in geskiedenis en geografie aan die Universiteit van Wes-Georgië. Hy het in November 1978 verkiesing tot die Amerikaanse Huis van Verteenwoordigers gewen, die eerste Republikein in die geskiedenis van Georgia se 6de kongresdistrik wat dit kon doen. Hy het gedien as Huisminderheidssweep van 1989 tot 1995.[1] Gingrich, 'n mede-outeur en argitek van die "Kontrakt met Amerika", was 'n groot leier in die Republikeinse oorwinning in die 1994-kongresverkiesing. In 1995 het Time hom as "Man van die Jaar" aangewys vir "sy rol in die beëindiging van die vier-dekade lange Demokratiese meerderheid in die Huis".[2]

As Speaker van die Huis het Gingrich toesig gehou oor die deurvoering deur die Huis van welsynshervorming en 'n kapitaalwinsbelastingverlaging in 1997. Gingrich het 'n sleutelrol gespeel in verskeie regeringssluitings, en president Bill Clinton in die vervolging van 'n party-lyn-stemming in die Huis gebring. Die swak vertoning deur Republikeine in die 1998-kongresverkiesings, 'n berisping van die Huis vir Gingrich se etiese skending, en druk van Republikeinse kollegas het daartoe gelei dat Gingrich aangekondig het dat hy nie vir die speakerskap in die komende kongres sou deelneem nie, en op 3 Januarie uit die Huis bedank het, 1999, dieselfde dag waarop sy termyn as spreker geëindig het.[3] Akademici het Gingrich erken dat hy 'n sleutelrol speel om politieke polarisasie en partydigheid te versnel.[4][5][6]

Sedert hy die Huis verlaat het, het Gingrich aktief in openbare beleidsdebatte gebly en as 'n politieke konsultant gewerk. Hy het verskeie beleidsdenktenks gestig en gelei, insluitend American Solutions for Winning the Future en die Sentrum vir Gesondheidstransformasie. Gingrich het vir die Republikeinse benoeming vir president in die 2012 presidensiële verkiesing deelgeneem, en is op verskeie punte in die wedloop as 'n potensiële voorloper beskou.[7] Ondanks 'n laat oorwinning in die voorverkiesing in Suid-Carolina, kon Gingrich uiteindelik nie genoeg voorverkiesings wen om 'n lewensvatbare kandidatuur te handhaaf nie. Hy het in Mei 2012 aan die wedloop onttrek en die uiteindelike genomineerde Mitt Romney onderskryf. Gingrich het later as 'n belangrike bondgenoot van president Donald Trump na vore getree, en was volgens berigte onder die finaliste op Trump se kortlys vir vise-president kandidaat in die 2016-verkiesing.[8] Sedert 2020 het Gingrich Trump se valse bewerings van kiesersbedrog in die 2020 presidensiële verkiesing ondersteun.[9]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ Patrick, John J.; Pious, Richard M.; Ritchie, Donald A. (4 Julie 2001). The Oxford Guide to the United States Government. Oxford University Press, USA. p. 264. ISBN 9780195142730.
  2. ↑ "Gingrich's Path From 'Flameout' To D.C. Entrepreneur". NPR. 8 Desember 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Augustus 2016. Besoek op 15 Februarie 2012.
  3. ↑ "Did Gingrich leave speakership". PolitiFact (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Augustus 2019. Besoek op 6 Januarie 2020.
  4. ↑ Mason, Lililana (2018). Uncivil Agreement. University of Chicago Press. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Oktober 2018. Besoek op 5 Oktober 2018.
  5. ↑ Mann, Thomas; Ornstein, Norman (2016). It's Even Worse Than It Looks. Basic Books. ISBN 9780465096206. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Oktober 2018. Besoek op 6 Okkober 2018. {{cite book}}: Gaan datum na in: |access-date= (hulp)
  6. ↑ Zelizer, Julian (2020). Burning Down the House: Newt Gingrich, the Fall of a Speaker, and the Rise of the New Republican Party. Penguin.
  7. ↑ "Gingrich tops polls in Iowa, South Carolina, North Carolina and Colorado". PoconoRecord.com. 6 Desember 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 November 2018. Besoek op 28 Desember 2011.
  8. ↑ The Unprecedented 2016 Presidential Election | Rachel Bitecofer | Palgrave Macmillan. p. 146. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Oktober 2018. Besoek op 6 Oktober 2018.
  9. ↑ Mastrangelo, Dominick (22 Desember 2020). "Gingrich won't accept Biden as president, says Democrats, Republicans 'live in alternative worlds'". The Hill (in Engels). Besoek op 24 Januarie 2022.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Newt_Gingrich&oldid=2661046"