Kollektiewe Veiligheidsverdragorganisasie
Die Kollektiewe Veiligheidsverdragorganisasie (KVVO) (Russies: Организация Договора о коллективной безопасности) is 'n interregerings militêre alliansie in Eurasië wat bestaan uit ses post-Sowjet-state: Armenië, Wit-Rusland, Kasakstan, Kirgisië, Rusland en Tadjikistan. Die Kollektiewe Veiligheidsverdrag het sy oorsprong in die Sowjet-gewapende magte, wat in 1992 vervang is deur die Verenigde Gewapende Magte van die Statebond van Onafhanklike State, en toe self vervang is deur die opvolgende gewapende magte van die onderskeie onafhanklike state.
Soortgelyk aan Artikel 5 van die Noord-Atlantiese Verdragsorganisasie (NAVO) en die Inter-Amerikaanse Verdrag van Wederkerige Bystand, bepaal Artikel 4 van die Verdrag vir Kollektiewe Veiligheid (VKV) dat 'n aanval teen een ondertekenaar as 'n aanval teen almal beskou sal word. Die KVVO-handves het die begeerte van alle deelnemende state herbevestig om hulle te weerhou van die gebruik of dreigement van geweld. Ondertekenaars word verbied om by ander militêre alliansies aan te sluit.[1]
Operasionele prosedures[wysig | wysig bron]
Soortgelyk aan NAVO, hou die KVVO 'n Parlementêre Vergadering.[2]
Die KVVO gebruik 'n "roterende presidensie"-stelsel waarin die land wat die KVVO lei, elke jaar afwissel.[3]
Ten einde militêre basisse van 'n derde land in die gebied van die KVVO-lidlande te ontplooi, is dit nodig om die amptelike toestemming van al sy lede te verkry.[4]
Aktiwiteite[wysig | wysig bron]
Militêre oefeninge[wysig | wysig bron]
Die KVVO hou jaarliks militêre beveloefeninge vir die KVVO-lande om 'n geleentheid te kry om inter-organisatoriese samewerking te verbeter. Die grootste van sulke oefeninge is in 2011 in Suid-Rusland en Sentraal-Asië gehou, wat uit meer as 10 000 troepe en 70 gevegsvliegtuie bestaan het.[5]
Vredesmag[wysig | wysig bron]
Die KVVO handhaaf 'n vredesmag wat na gebiede van konflik ontplooi is, insluitend Tadjikistan en Kirgistan. Die mag is saamgestel uit troepe van lidlande en is ontwerp om stabiliteit en sekuriteit in die streek te verskaf.
Op 6 Oktober 2007 het KVVO-lede ingestem tot 'n groot uitbreiding van die organisasie wat 'n KVVO-vredesmag sou skep wat onder 'n mandaat van die Verenigde Nasies of sonder een in sy lidlande kan ontplooi. Die uitbreiding sal ook alle lede in staat stel om Russiese wapens teen dieselfde prys as Rusland te koop.[6]
In Januarie 2022 het die KVVO 2 000 van sy vredesmagte na Kazakstan ontplooi.[7]
Kollektiewe vinnige reaksiemag[wysig | wysig bron]
Op 4 Februarie 2009 is 'n ooreenkoms bereik om die Kollektiewe Vinnige Reaksiemag (KSOR) (Russies: Коллекти́вные си́лы операти́вного реаги́рования (КСОР)) te skep deur vyf van die sewe afgehandelde lede op 14 Junie. Die mag is bedoel om gebruik te word om militêre aggressie af te weer, anti-terroriste-operasies uit te voer, transnasionale misdaad en dwelmhandel te beveg, en die uitwerking van natuurrampe te neutraliseer.[8]
Belarus en Oesbekistan het hul aanvanklik daarvan weerhou om by die ooreenkoms aan te sluit. Belarus het dit gedoen weens 'n handelsgeskil met Rusland en Oesbekistan weens algemene kommer. Belarus het die ooreenkoms die volgende Oktober onderteken, terwyl Oesbekistan dit nog nooit gedoen het nie. 'n Bron in die Russiese afvaardiging het gesê Oesbekistan sal nie op 'n permanente basis aan die kollektiewe mag deelneem nie, maar sal sy afdelings "delegeer" om op 'n ad hoc-basis aan operasies deel te neem.[8]
Op 3 Augustus 2009 het die Ministerie van Buitelandse Sake van Oesbekistan die planne van Rusland om 'n militêre basis in die suide van Kirgisië vir die KVVO-vinnige reaksiemag te vestig, gekritiseer en gesê,
"Die implementering van sulke projekte op komplekse en onvoorspelbare grondgebied, waar die grense van drie Sentraal-Asiatiese republieke direk saamvloei, kan stukrag gee aan die versterking van militariseringsprosesse en allerhande nasionalistiese konfrontasies inisieer. […] Dit kan ook lei tot die verskyning van radikale ekstremistiese magte wat tot ernstige destabilisering in hierdie uitgestrekte streek kan lei."[9]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Obydenkova, Anastassia (23 November 2010). "Comparative regionalism: Eurasian cooperation and European integration. The case for neofunctionalism?". Journal of Eurasian Studies. 2 (2): 91. doi:10.1016/j.euras.2011.03.001.
- ↑ "Iran, other states might become observers at CSTO parliamentary assembly — Naryshkin". TASS. 6 November 2014. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Junie 2022. Besoek op 7 Junie 2022.
- ↑ "Kyrgyzstan to take over CSTO presidency after Moscow summit in December". TASS. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 Mei 2013. Besoek op 2 Januarie 2013.
- ↑ Radyuhin, Vladimir (22 Desember 2011). "CSTO tightens foreign base norms". The Hindu. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Februarie 2013. Besoek op 22 Desember 2011.
- ↑ Miller, Jonathan Berkshire (23 September 2011). "Russia Launches War Games". The Diplomat. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 September 2011. Besoek op 26 September 2011.
- ↑ "Gendarme of Eurasia – Kommersant Moscow". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Februarie 2014.
- ↑ Grynszpan, Emmanuel (7 Junie 2022). "Moscow's influence wanes in Central Asian countries". Le Monde. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Junie 2022. Besoek op 7 Junie 2022.
- ↑ 8,0 8,1 With Russian Prodding, CSTO Begins Taking Shape Geargiveer 24 Desember 2014 op Wayback Machine Besoek op 24 November 2009
- ↑ Tashkent Throws Temper Tantrum over New Russian Base in Kyrgyzstan Geargiveer 16 Mei 2010 op Wayback Machine, EurasiaNet, 3 Augustus 2009
