Diplomatieke geskiedenis van die Tweede Wêreldoorlog
Die diplomatieke geskiedenis van die Tweede Wêreldoorlog sluit die belangrikste buitelandse beleide en interaksies binne die opponerende koalisies, die Geallieerdes van die Tweede Wêreldoorlog en die Spilmoondhede, tussen 1939 en 1945 in.
Hoëvlakdiplomasie het begin sodra die oorlog in 1939 begin het. Britse premier Winston Churchill[1] het noue bande met Frankryk gesmee en noue bande met die Verenigde State nagestreef, veral deur sy verhouding met president Franklin D. Roosevelt. Toe die Sowjetunie in Junie 1941 by die oorlog aangesluit het, het die Geallieerde Alliansie uitgebrei na 'n driemagverhouding tussen Churchill, Roosevelt en Joseph Stalin.
Die Amerikaanse diplomasie is versterk nadat die land in Desember 1941 tot die oorlog toegetree het en is verder gerugsteun deur groot hoeveelhede finansiële en ekonomiese hulp, veral nadat die leen-en-pagwet (Lend-Lease Act) gedurende 1943 volle momentum begin bereik het. Die Sowjetunie se hoof diplomatieke doelwit was aanvanklik bloot om steun te wen om hulself teen die massiewe Duitse inval te verdedig. Met die oorwinning in sig teen 1944, het Moskou satellietstate begin skep, eerstens in Pole en Oos-Duitsland. Die belangrikste Britse doelwitte was om die Duitse bedreiging te verslaan, Britse invloed in Sentraal- en Oos-Europa te behou en die Britse Ryk te beskerm. Die Britse dominiums en Indië het beduidende bydraes tot oorloggevegte gelewer, maar het nie 'n stem in groot Geallieerde besluite gehad nie. Roosevelt was gekant teen die Britse, Franse en ander ryke, maar is deur Churchill gedwing om inmenging in Indië uit te stel. Roosevelt se hoofdoel teen 1943 was die skepping van 'n naoorlogse Verenigde Nasies, beheer deur die Groot Drie moonthede, met groot rolle ook vir China en Frankryk. China en Frankryk het egter net klein rolle in oorlogstydse diplomasie gehad. Roosevelt was laat in die oorlog toenemend ontsteld oor die Sowjetunie se aggressiewe voornemens, maar het besluit dat met die Verenigde Nasies in plek, en sy eie oortuigende persoonlike verhouding met Stalin, probleme na die oorlog bestuur sou kon word.
Vir die Spilmoonthede was diplomasie 'n geringe faktor. Die alliansie van Duitsland, Italië en Japan was altyd informeel, met minimale bystand of koördinasie. Hitler het volle beheer gehad oor Duitse diplomatieke beleid en het sy wil op sy bondgenote in Oos-Europa afgedwing, en ook so met die marionetregime in Noord-Italië na 1943. Japan se diplomate het 'n geringe rol in die oorlog gehad, aangesien die weermag in volle beheer was. 'n Dramatiese mislukking was die onvermoë van Japan om die formules vir sintetiese olie uit Duitsland te verkry totdat dit te laat was om die ernstige tekort aan brandstof vir die Japannese oorlogsmasjien te oorkom. Feitlik al die neutrale lande het voor die einde van die oorlog bande met Duitsland gebreek en daardeur hulself in staat gestel om by die nuwe Verenigde Nasies aan te sluit.
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Taylor, Mike (2010). Leaders of World War II (in Engels). ABDO. ISBN 978-1-61787-205-1.
die belangrikste van die Geallieerde leiers gedurende die eerste helfte van die Tweede Wêreldoorlog
