Gaan na inhoud

Ralph Waldo Emerson

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Weergawe deur 169.0.24.6 (besprekings) op 17:54, 12 Desember 2022 (→Literêre loopbaan en transendentalisme)
(verskil) ← Ouer weergawe | bekyk huidige weergawe (verskil) | Nuwer weergawe → (verskil)
Ralph Waldo Emerson in 1857

Ralph Waldo Emerson (25 Mei 1803 – 27 April 1882)[1] was 'n Amerikaanse essayis, lektor, filosoof, en digter wat die Transendentale Beweging van die middel 19de eeu gelei het. Hy is gesien as 'n voorstander van die Individualisme en ook as 'n profetiese kritikus van die kompenserende spanninge van die beskawing, en het sy gedagtes versprei deur etlike dosyne gepubliseerde essays, asook meer as 1 500 openbare lesings oor die lengte en breedte van die VSA.

Emerson het weldra wegbeweeg van die godsdienstige en maatskaplike oortuigings van sy tydgenote, en die filosofie van transendentalisme geformuleer en uitgedruk in sy 1836 essay Natuur. Op die hakke van hierdie werk het hy ook 'n toespraak getiteld Die Amerikaanse Geleerde gelewer in 1837, welke Oliver Wendell Holmes snr. as Amerika se "intellektuele Deklarasie van Onafhanklikheid" beskou het."[2]

Emerson het die meeste van sy essays as lesings geskryf en dit daarna vir publikasie hersien. Sy eerste twee versamelings van essays, Essays: First Series (1841) en Essays: Second Series (1844) verteenwoordig die kern van sy denke. Hulle sluit die alombekende essays "Self-Reliance",[3] "The Over-Soul ", "Circles ", "The Poet ", en "Experience" in. Saam met "Nature",[4] het hierdie essays die dekade wat strek van die middel 1830's tot die middel 1840's Emerson se mees produktiewe tydperk gemaak.

Emerson het oor 'n groot aantal onderwerpe geskryf, maar hy het nooit spesifieke filosofiese beginsels onderskryf nie, maar sekere idees soos Individualisme, Vryheid, die vermoë van die mens om byna enigiets en alles te realiseer, en die verhouding tussen die siel en die omliggende wêreld, ontwikkel. Emerson se aard was meer filosofies as naturalisties: "Filosofies gesien, is die heelal saamgestel uit die natuur en die siel." Emerson is een van verskeie figure wat 'n groter Panteïstiese benadering gehad het deur die idee te verwerp dat God apart van die wêreld bestaan.[5]

Hy bly uiteraard die spilpunt waarom die Amerikaanse romantiese beweging draai,[6] en sy werk het 'n beduidende invloed op die denkers, skrywers en digters na sy tyd gehad. "In al my lesings," skryf hy, "het ek een doktrine geleer, naamlik die onblusbare vermoë van die private mens."[7] Emerson is ook bekend as 'n mentor en vriend van Henry David Thoreau, wat 'n mede-transendentalis is.[8]

Vroeë lewe en opvoeding

[wysig | wysig bron]

Emerson is op 25 Mei 1803 in Boston, Massachusetts gebore,[9] en was die seun van Ruth Haskins en eerwaarde William Emerson, 'n Unitariese dominee. Hy is vernoem na sy moeder se broer Ralph en sy vader se oumagrootjie Rebecca Waldo.[10] Ralph Waldo was die tweede van vyf seuns wat volwassenheid bereik het. Die ander was William, Edward, Robert Bulkeley, en Charles.[11] Drie ander kinders — Phebe, John Clarke en Mary Caroline — het reeds in hul kinderjare beswyk.[11] Die Emersons was geheel en al van Engelse afkoms, en Emerson se familie was reeds vanaf die koloniale periode in die Nieu-Engelandarea woonagtig.[12]

Emerson se vader het op 12 Mei 1811 aan maagkanker beswyk, minder as twee weke voor Emerson se agste verjaardag.[13] Emerson is deur sy moeder grootgemaak, wie steun en hulp van ander vroue in die familie ontvang het. Sy tante Mary Moody Emerson het 'n diepgaande invloed op hom uitgeoefen.[14] Sy het op 'n ongereelde basis by die familie gewoon, en het tot haar dood in 1863 gereeld en konsekwent met Emerson gekorrespondeer. [15]

Emerson se formele skoolopleiding het in 1812 op die ouderdom van nege jaar by die Boston Latynse Skool begin.[16] In Oktober 1817, op die ouderdom van veertien, is Emerson by Harvard-universiteit ingeskryf en ook aangestel as 'n eerstejaarboodskapper vir die president. Die aanstelling het die stuur van boodskappe aan die fakulteit en die aankeer van ongehoorsame studente behels.[17] Teen die middel van sy eerste jaar het Emerson begin om 'n lys van boeke te hou wat hy gelees het, en het hy ook 'n joernaal begin, synde 'n reeks notaboeke te wees wat hy "Wide World" sou noem.[18]

Hy het buitemuurse werkies aangeneem ten einde die koste van sy skoolopleiding te dek, insluitende as 'n kelner vir die Junior Commons en nou en dan as 'n lektor saam met sy oom Samuel en sy tante Sarah Ripley in Waltham, Massachusetts.[19] In sy seniorjaar het Emerson besluit om voortaan bekend te staan as Waldo.[20] Emerson het gedien as klasdigter, en soos die gebruik was, het hy 'n oorspronklike gedig voorgedra op Harvard se Class Day. Dit was 'n maand voor sy amptelike gradeplegtigheid op 29 Augustus 1821. Hy was op die stadium agtien jaar oud.[21] Hy het nie uitgestaan as 'n student nie en het in die presiese middel van sy klas (uit 59 studente) gestaan wat akademiese prestasie betref.[22]

In 1826 het hy, in die lig van sy swak gesondheidstoestand, na 'n blyplek met 'n warmer klimaat begin soek. Hy het eers na Charleston, Suid-Carolina gegaan maar die klimaat steeds te koud gevind.[23] Hy het toe verder suid getrek na St. Augustine, Florida, waar hy uitstappies na die strand geneem en poësie begin skryf het. Terwyl hy in St. Augustine was het hy ene Prins Achille Murat ontmoet, die nefie van Napoleon Bonaparte. Murat was sy senior met twee jaar en hulle het goeie vriende geword en mekaar se geselskap geniet. Die twee het verligte geselskappe oor godsdiens, samelewing, filosofie en die regering gehou. Emerson het Murat as 'n belangrike figuur in sy intellektuele ontwikkeling beskou.[24]

Terwyl hy in St. Augustine was het Emerson sy eerste ervaring van slawerny gehad, en op een punt het hy 'n vergadering van die Bybelgenootskap bygewoon terwyl 'n slaweveiling buite in die erf aan die gang was. Hy het geskryf, "Een oor het derhalwe die blye tydings van groot blydskap aangehoor, terwyl die ander vermaak was met 'Going, gentlemen, going!' "[25]

Vroeë loopbaan

[wysig | wysig bron]
Gegraveerde tekening, 1878

Ná Harvard het Emerson sy broer William bygestaan[26] by 'n skool vir jong vroue[27] wat in hul moeder se huis gestig is, nadat hy sy eie skool in Chelmsford, Massachusetts gestig het. Toe sy broer egter[28] na Göttingen vertrek het om in die regte te studeer in die middel van 1824 het Emerson die skool gesluit; maar tot vroeg in 1825 voortgegaan om onderrig te gee in Cambridge, Massachusetts.[29] Emerson is aan die einde van 1824 aanvaar in die "Harvard Skool vir Geloofstudies",[29] en was in 1828 ingelyf in Phi Beta Kappa.[30] Emerson se broer Edward wat twee jaar jonger as hy was,[31] het na sy studies (hy het eerste in sy klas by Harvard Universiteit gestaan) aangesluit by die firma van die prokureur Daniel Webster.

Edward se gesondheid het egter bly versleg, hy het kort daarna ook 'n geestesineenstorting gehad en is op die ouderdom van 23 in Junie 1828 na 'n psigiatriese instelling geneem. Alhoewel hy sy geestelike welstand herwin het, sterf hy in 1834 vermoedelik aan tuberkulose waaraan hy klaarblyklik reeds 'n geruime tyd gely het.[32] Nog een van Emerson se belowende jonger broers, Charles, wat in 1808 gebore is, het ook aan tuberkulose beswyk in 1836,[33] wat hom die derde jeugdige in Emerson se sirkel van familie en kennisse maak om binne 'n paar jaar te sterf.

Emerson het sy eerste vrou, Ellen Louisa Tucker, in Concord, Nieu-Hampshire op Kersdag in 1827 ontmoet, en is met haar getroud toe sy agtien was.[34] Die paartjie het na Boston getrek en Emerson se moeder Ruth het saam getrek ten einde te help met die sorg van Ellen wat reeds siek was aan tuberkulose.[35] Minder as twee jaar later, op 8 Februarie 1831, het Ellen op die ouderdom van 20 beswyk. Haar laaste woorde was: "Ek het nie die vrede en blydskap vergeet nie".[36] Emerson was baie gekrenk deur haar dood en het daagliks haar graf in Roxbury besoek.[37] In 'n joernaalinskrywing gedateer 29 Maart 1832 skryf hy "Ek het Ellen se graf besoek en die kis oopgemaak".[38]

Die Tweede Kerk in Boston het Emerson uitgenooi om as sy juniordominee te dien en hy is op 11 Januarie 1829 as sulks georden.[39] Sy aanvanklike salaris was $1,200 per jaar, welke vermeerder is tot $1,400 in Julie,[40] maar met sy kerkrol het hy ook ander verantwoordelikhede aangeneem: hy was onder andere die kapelaan van die Wetgewer van Massachusetts en 'n lid van die Boston-skoolkomitee. Sy kerkaktiwiteite het hom besig gehou alhoewel hy gedurende hierdie periode die dreigende dood van sy vrou moes verwerk, wat hom laat twyfel het aan sy eie oortuigings.

Ná sy vrou se dood het hy begin verskil van die kerk se metodes en in sy joernaal in Junie 1832 geskryf, "Ek het somtyds gedink dat, ten einde 'n goeie dominee te wees, dit nodig was om die bediening te verlaat. Die bediening is oudmodies. In 'n ander era, het ons die dooie vorme van ons voorvaders aanbid".[41] Sy verskille met kerkamptenare oor die administrasie van Nagmaaldiens, en bedenkinge oor openbare gebed het uiteindelik in 1832 tot sy bedanking gelei. Hy het geskryf, "Hierdie wyse van die herdenking van Christus is nie aanvaarbaar vir my nie. Dit is genoeg rede waarom ek dit moet verlaat".[42][43] Een Emerson kenner het in die verband soos volg opgemerk, "Met die skaflike swart van die priestersgewaad van hom af, was hy vry om die gewaad van die dosent en onderwyser aan te trek, van die denker wat nie beperk was binne die beperkinge van 'n instelling of 'n tradisie nie".[44] Emerson het later in 1833 deur Europa getoer en oor sy reise geskryf in English Traits (1856).[45] Hy het op Kersdag, 1832 vertrek aan boord die Jasper en het eerste na Malta gevaar.[46] Gedurende sy Europese reis het hy 'n paar maande in Italië deurgebring en onder andere Rome, Florence (Firenze) en Venesië besoek. In Rome het hy kennis gemaak met John Stuart Mill, wat aan hom 'n aanbevelingsbrief gegee het om Thomas Carlyle te ontmoet. Hy het daarna na Switserland gereis. Die mede-passasiers moes hom smeek om Voltaire se huis in Ferney te besoek, "heelpad protesterende teen die onwaardigheid van sy herinnering".[47] Hy het daarna na Parys gegaan, "'n luidrugtige moderne New York van 'n plek",,[47] waar hy die Jardin des Plantes besoek het. Hy was beïndruk deur die tentoonstelling van plante wat georganiseer is volgens Antoine Laurent de Jussieu se klassifikasiestelsel en die wyse waarop die voorwerpe in verband gebring en gekonnekteer is. Soos Robert D. Richardson sê, "Emerson se oomblik van insig in die aaneengeskakeldheid van dinge in die Jardin des Plantes was 'n oomblik van amper visioenêre intensiteit wat hom weg van teologie gestuur het na die wetenskap toe".[48]

Emerson het aanbeweeg na Engeland, en daar vir William Wordsworth, Samuel Taylor Coleridge en Thomas Carlyle ontmoet. Carlyle was 'n besonders sterk invloed op Emerson, en Emerson sou later dien as die nie-amptelike literêre agent in die V.S.A. vir Carlyle. In Maart 1835 sou hy poog om Carlyle te oorreed om na die V.S.A. te gaan ten einde lesings aan te bied.[49] Die twee sou tot Carlyle se dood in 1881 korrespondeer.[50]

Daguerreotipie van Lidian Jackson Emerson en haar seun Edward Waldo Emerson, circa 1850

Emerson het op 9 Oktober 1833 teruggekeer na die V.S.A., en het saam met sy moeder in Newton, Massachusetts gaan woon. In Oktober 1834 het hy na Concord, Massachusetts getrek ten einde saam met sy stief-oupagrootjie, Dr. Ezra Ripley te woon, by wat later hernoem sou word na The Old Manse.[51] Emerson het in die bloeiende Lyceum beweging, wat lesings oor allerhande onderwerpe voorsien het, 'n moontlikheid gesien vir 'n loopbaan as 'n dosent. Op 5 November 1833 het hy in Boston die eerste lesing (Die Nuttigheid van Natuurhistorie) gegee van wat uiteindelik sowat 1500 lesings sou word. Dit was 'n uitgebreide relaas van sy ondervindinge in Parys.[52] In die lesing het hy sommige van sy belangrikste oortuigings uiteengesit en die idees wat hy later sou ontwikkel in sy eerste gepubliseerde essay naamlik Natuur:

Natuur is 'n taal en elke nuwe feit wat mens aanleer is 'n nuwe woord; maar dit is nie 'n taal wat in stukkies opgebreek kan word en wat stof vergader in woordeboeke nie, maar 'n taal wat saamgestel is in 'n mees beduidende en universele sin. Ek wil graag hierdie taal aanleer, nie sodat ek nuwe grammatika kan aanleer nie, maar sodat ek die groot boek kan lees wat geskryf is in daardie tongval.[53]

Op 24 Januarie 1835 het Emerson in 'n brief aan Lydia Jackson voorgestel dat hulle trou.[54] Haar aanvaarding het hom per brief bereik op die 28ste. In Julie 1835 het hy 'n huis gekoop wat geleë was op die Cambridge en Concord Tolhek in Concord, Massachusetts, en wat hy "Bush" genoem het. Dit is deesdae oop vir besigtiging deur die publiek as die Ralph Waldo Emerson Huis.[55] Emerson het spoedig een van die gesiene burgers in die dorp geword. Hy het op 12 September 1835 'n lesing gegee om die 200ste verjaardag van die stigting van die dorp Concord te herdenk.[56] Twee dae later het hy met Lydia Jackson in haar tuisdorp van Plymouth, Massachusetts getrou,[57] en op 15 September by hul nuwe tuiste in Concord ingetrek saam met sy moeder.[58]

Emerson het vinnig sy vrou se naam na Lidian verander, en sou haar "Queenie" noem,[59] en somtyds Asia,[60] terwyl sy hom Mnr. Emerson sou noem.[61] Hulle kinders was Waldo, Ellen, Edith, en Edward Waldo Emerson. Edward Waldo Emerson was die vader van Raymond Emerson. Ellen was op Lidian se voorstel vernoem na Emerson se eerste vrou Ellen.[62]

Emerson was tydens sy jare by Harvard in geldelike nood,[63] maar was later in staat om sy familie te onderhou vir die grootste deel van sy lewe.[64][65] Hy het 'n aansienlike bedrag geld na sy eerste vrou Ellen se dood geërf, alhoewel hy in 1836 'n regsaksie teen die Tucker familie moes loods ten einde die erfporsie te kry.[65] Hy het in Mei 1834 $11,600 ontvang,[66] en 'n verdere $11,674.49 in Julie 1837.[67] Hy het in 1834 geskat dat hy 'n inkomste van $1,200 'n jaar verkry het uit die aanvanklike betaling uit die boedel,[64] wat gelykstaande is aan wat hy verdien het as dominee.

Literêre loopbaan en transendentalisme

[wysig | wysig bron]
Emerson in 1859

Op 8 September 1836, die dag voor die publikasie van sy boek Natuur, het hy Frederic Henry Hedge, George Putnam en George Ripley ontmoet om periodieke byeenkomste te beplan van ander soortgelyke intellektuele.[68] Dit was die begin van die Transendentale Klub, wat gedien het as 'n sentrum vir die beweging. Die klub se eerste amptelike vergadering is op 19 September 1836 gehou.[69] Op 1 September 1837 is 'n vergadering van die klub vir die eerste keer ook deur vroue bygewoon. Emerson het vir Margaret Fuller, Elizabeth Hoar en Sarah Ripley vir aandete by sy huis genooi ten einde te verseker dat hulle teenwoordig sal wees by die saamkomplek.[70] Fuller sou 'n belangrike figuur in die transendentalisme word.

Emerson het sy eerste essay, Natuur op anonieme wyse op 9 September 1936 gepubliseer. 'n Jaar later het hy op 31 Augustus 1837 sy nou-bekende Phi Beta Kappa Genootskap toespraak, "The American Scholar", in Cambridge gelewer[71] met die aanvanklike titel "An Oration". Dit was hernoem vir 'n bundel essays (wat die eerste algemene publikasie van Natuur ingesluit het) in 1849.[72] Sy vriende het hom aangespoor om die toespraak te publiseer, wat hy toe gedoen het op sy eie onkoste, in 'n uitgawe van 500 bylae, wat binne 'n maand uitverkoop het.[2] In die toespraak het Emerson literêre onafhanklikheid in die Verenigde State van Amerika verklaar, en Amerikaners aangemoedig om 'n eiesoortige skryfstyl te skep wat vry is van Europese invloed.[73] James Russell Lowell, 'n student aan Harvard op daardie tydstip, het dit " 'n geleentheid sonder vorige gelyke in ons literêre annale" genoem.[74] 'n Ander lid van die gehoor, eerwaarde John Pierce, het dit " 'n klaarblyklik onsamehangende en onverstaanbare toespraak" genoem.[75]

In 1837 het Emerson bevriend geraak met Henry David Thoreau. Alhoewel hulle waarskynlik so vroeg as in 1835 ontmoet het, het Emerson in die herfs van 1837 aan Thoreau gevra of hy 'n joernaal of dagboek aanhou, en die vraag sou weldra 'n lewenslange inspirasie vir Thoreau word.[76] Emerson se eie dagboek was in 16 groot bylae gepubliseer in die definitiewe Harvard Universiteit Uitgewers uitgawe wat tussen 1960 en 1982 uitgereik is. Sommige geleerdes beskou die dagboek as Emerson se belangrikste literêre werk.[77]

In Maart 1837 het Emerson 'n lesingreeks gegee op die filosofie van geskiedenis by die Vrymesselaartempel in Boston. Dit was die eerste keer dat hy 'n lesingreeks op sy eie bestuur het, en dit was die begin van sy loopbaan as lektor of dosent.[78] Die wins van hierdie reeks was baie groter as toe hy deur 'n organisasie betaal is om lesings te gee, en hy het dikwels deur sy lewe sy eie lesings georganiseer. Hy het weldra soveel as 80 lesings 'n jaar gegee, en het deur die noordelike VSA gereis, dikwels so ver as St. Louis, Des Moines, Minneapolis, en Kalifornië.[79]

Op 15 Julie 1838[80] is Emerson uitgenooi na die Harvard Godsdiensskool om die skool se gradeplegtigheidstoespraak te hou, wat bekend sou word as die Divinity School Address. Emerson het die Bybelse wonderwerke afgemaak, en geproklameer dat terwyl Jesus 'n grootse man was, hy nie God was nie: historiese Christenskap, het hy gesê, het Jesus omgetower in 'n "halfgod, soos die Oosterlinge of die Grieke Osiris of Apollo sou beskryf ".[81] Sy kommentaar het die establishment en die algemene Protestantse gemeenskap woedend gemaak. Hy is afgemaak as 'n ateïs[81] en 'n besoedelaar van jongmense se gedagtes. Ten spyte van die oproerige en luidrugtige stem van kritici het hy geen repliek gelewer nie, en in die proses dit aan andere oorgelaat om namens hom sy verdediging te behartig. Hy was vir 'n tydperk 30 jaar nie weer uitgenooi om by Harvard te praat nie.[82]

Die transendentale groep het begin om sy vlagskip joernaal, The Dial, in Julie 1840 te publiseer.[83] Hulle het die joernaal beplan vir Oktober 1839, maar werk daaraan het eers die eerste week van 1840 begin.[84] George Ripley was die besturende redakteur.[85] Margaret Fuller was die eerste redakteur, nadat sy genader is deur Emerson na verskeie ander nie die rol wou opneem nie.[86] Fuller het vir 2 jaar aangebly, en Emerson het toe oorgeneem en die dagboek of joernaal gebruik om talentvolle jong skrywers te bemark soos William Ellery Channing en Thoreau.[76]

In 1841 het Emerson Essays gepubliseer, welke sy tweede boek was en die bekende essay "Self-Reliance" ingesluit het.[87] Sy tante het dit 'n "snaakse mengsel van ateïsme en valse onafhanklikheid" genoem, maar dit het gunstige resensies in beide Londen en Parys ontvang. Die boek en sy populêre ontvangs het, meer as enige ander van Emerson se bydraes tot op daardie stadium, die basis gelê vir sy internasionale faam.[88]

In Januarie 1842 is Emerson se eerste seun, Waldo, aan skarlakenkoors oorlede.[89] Emerson het van sy smart en hartseer beskryf in die gedig "Threnody" ("want hierdie verlies is ware doodgaan"),[90] en die essay "Experience". In dieselfde maand is William James gebore en Emerson het toegestem daartoe om sy peetouer te wees.

Amos Bronson Alcott het in November 1842 sy planne aangekondig om " 'n plaas van 'n honderd akkers in uitmuntende toestand, met goeie geboue, en 'n goeie vrugteboord en gronde" te vind.[91] Die transendentalis Charles Lane het in Mei 1843 'n 90 akker-plaas in Harvard, Massachusetts gekoop wat later die Fruitlands sou word, 'n gemeenskap gebaseer op utopiese ideale wat deels geïnspireer is deur transendentalisme.[92] Die plaas sou op 'n kommunale basis bedryf word, en sou geen diere vir arbeidsdoeleindes gebruik nie, en sy deelnemers sou geen vleis eet en ook geen wol of leer gebruik nie.[93] Emerson het gesê dat hy hartseer gevoel het dat hy nie ook self deelgeneem het aan die projek nie.[94] Nogtans het hy nie gevoel dat Fruitlands 'n sukses sou wees nie. "Hulle hele leer is geestelik", het hy geskryf, "maar hulle eindig altyd deur te sê, gee ons baie grond en geld".[95] Selfs Alcott het erken dat hy nie voorbereid was op die moeilikhede om Fruitlands te bedryf nie. "Geeneen van ons was voorberei om op praktiese wyse die ideaal te verwesenlik waarvan ons gedroom het nie".[96] Na die mislukking van Fruitlands het Emerson gehelp om 'n plaas vir Alcott se familie in Concord aan te skaf[95] wat Alcott "Hillside" genoem het.[96]

Publikasie van The Dial is in April 1844 gestaak; en Horace Greeley het daaroor opgemerk dat dit die einde was van die "mees oorspronklike en weldeurdagte tydskrif wat ooit in hierdie land gepubliseer is".[97]

In 1844 het Emerson sy tweede versameling essays gepubliseer naamlik Essays: Tweede Reeks. Hierdie versameling het "The Poet", "Experience", "Gifts", en 'n essay getiteld "Natuur", ingesluit, wat 'n verskillende werk was van die essay van dieselfde naam van 1836.

Emerson het 'n lewe gemaak as 'n gewilde lektor in Nieu-Engeland en 'n groot deel in die res van die land. Hy het begin lesings gee in 1833 en teen die 1850's het hy soveel as 80 lesings per jaar gegee.[98] Hy het o.a. die Boston Genootskap vir die Diffusie van Nuttige Kennis toegespreek en ook die Gloucester Lyceum. Emerson het oor 'n wye reeks onderwerpe gepraat, en baie van sy essays het hul oorsprong in die lesings gehad. Hy het tussen $10 en $50 gevra vir elke verskyning, wat aan hom soveel as $2 000 besorg het in 'n tipiese Winterlesingreeks. Dit was meer as sy verdienste uit ander bronne. In sommige jare het hy soveel as $900 verdien vir 'n reeks van ses lesings, en in 'n ander jaar, vir 'n winterlesingreeks in Boston, het hy $1 600 ontvang.[99] Hy het uiteindelik sowat 1 500 lesings in sy leeftyd gegee. Hierdie inkomste het hom in staat gestel om sy eiendomme uit te brei, en hy het 11 akker grond by Walden Pond gekoop asook 'n paar akkers in 'n naburige dennebos. Hy het geskryf dat hy "landheer en waterheer van min of meer 14 akkers was".[95]

Emerson was blootgestel aan Indiese filosofie deur die werke van die Franse filosoof Victor Cousin.[100] Emerson se 1845 dagboekjoernale toon dat hy besig was om die Bhagavad Gita en Henry Thomas Colebrooke se Essays op die Vedas te lees.[101] Vedanta het hom baie beïnvloed, en 'n groot aantal van sy skryfwerk toon ook sterk skakerings van nie-dualisme. Een van die duidelikste voorbeelde van laasgenoemde kan gevind word in sy essay "The Over-soul":

Ons lewe in opvolging, in verdeling, in dele, in partikels. Intussen skuil daar in Man die siel van die geheel; die wyse stilte; die universele prag, waaraan elke deel en partikel in gelyke mate verband hou, die ewige EEN. En hierdie diep krag waarin ons bestaan en wie se prag toeganklik is aan ons, is nie net selfonderhoudend en perfek in elke uur nie, maar die daad om te sien en die ding gesien, die siener en die spektakel, die onderwerp en die voorwerp, is een. Ons sien die wêreld op stapsgewyse wyse, deeltjie vir deeltjie, soos die son, die maan, die dier, die boom; maar die geheel, waarvan laasgenoemde dele van is, is die siel.[102]

In 1847–48 het hy die Britse Eilande besoek.[103] Hy het ook besoek afgelê aan Parys tussen die Franse Rewolusie van 1848 en die bloedige Junie-opstand. Toe hy arriveer, het hy die stompe van bome gesien wat afgekap is ten einde versperrings te vorm in die Februarie-onluste. Op 21 Mei het hy op die Champ de Mars gestaan te midde van massavieringe vir concord, vrede en arbeid. Hy het in sy joernaal geskryf, "Teen die einde van die jaar sal ons bestek neem, en sien of die Rewolusie die bome werd was."[104] Die reis het 'n belangrike merk op Emerson se latere werk gelaat. Sy 1856 boek English Traits is grootliks gebaseer op waarneminge wat opgeneem is in sy reisjoernale en notaboeke. Emerson het later die Amerikaanse Burgeroorlog gesien as 'n "rewolusie" wat gemeenskaplikhede gedeel het met die Europese rewolusies van 1848.[105]

In 'n toespraak in Concord, Massachusetts op 3 Mei 1851 het Emerson die Wet op Vlugtelingslawe soos volg veroordeel:

Die wet van [die] Kongres is 'n wet wat elkeen van julle op die vroegste moontlike geleentheid sal breuk-'n wet wat geen man kan gehoorsaam nie, nie sonder verlies aan selfrespek, en [die] verbeuring van die naam van jintelman nie.[106]

Daardie somer het hy in sy dagboek geskryf:

Hierdie verfoeilike inwerkingtreding was in die negentiende eeu gemaak deur mense wat kon skryf en lees. Ek sal dit nie gehoorsaam nie.[107]

In Februarie 1852 het Emerson, James Freeman Clarke en William Henry Channing 'n uitgawe van die werke en briewe van Margaret Fuller geredigeer, wie in 1850 oorlede is.[108] Binne 'n week na haar dood het haar New Yorkse redaktrise, Horace Greeley, aan Emerson voorgestel dat 'n biografie van Fuller, om Margaret and Her Friends genoem te word, vinnig voorberei word "voor die belangstelling wat opgewek is deur haar verdrietige en hartseer dood verbygaan".[109] Dit is gepubliseer onder die titel Die Memoirs van Margaret Fuller Ossoli,[110] en Fuller se woorde was kwaai gesensor of herskryf.[111] Die drie redakteure was nie besorg oor akkuraatheid nie; hulle het geglo dat publieke belangstelling in Fuller van tydelike aard was, en dat sy nie sou oorleef as 'n geskiedkundige figuur nie.[112] Dit was nogtans die besverkoper biografie van die dekade en dertien uitgawes is voor die einde van die eeu gepubliseer.[110]

Walt Whitman het in 1855 die innoverende digbundel Leaves of Grass gepubliseer en 'n afskrif aan Emerson vir sy mening gestuur. Emerson het op positiewe wyse gereageer en in reaksie aan Whitman 'n vleiende brief van vyf bladsye gestuur.[113] Emerson se goedkeuring het die eerste uitgawe gehelp en aansienlike belangstelling daaroor opgewek[114] en Whitman oortuig om kort daarna 'n tweede uitgawe uit te reik.[115] Hierdie uitgawe het 'n frase uit Emerson se brief aangehaal, wat in goueblaarmetaal gedruk is op die bedekking: "Ek groet Jou aan die Begin van 'n Groot Loopbaan".[116] Emerson het egter aanstoot geneem dat die brief geopenbaar is[117] en was later meer krities van die werk.[118]

Filosofiekamp by Follensbee Pond in die Adirondack-gebergte

[wysig | wysig bron]

Ralph Waldo Emerson sou tydens die somer van 1858 in die groot wildernis van "upstate" New York opgaan.

By hom was nege van die mees roemryke intellektuele wat ooit sou uitkamp in die Adirondack-gebergte, ten einde te konnekteer met die natuur.

Die groep het bestaan uit Louis Agassiz, James Russell Lowell, John Holmes, Horatio Woodman, Ebenezer Rockwell Hoar, Jeffries Wyman, Estes Howe, Amos Binney, William James Stillman en Emerson. Diè wat genooi is maar dit nie kon maak nie om verskeie redes was: Oliver Wendell Holmes, Henry Wadsworth Longfellow en Charles Eliot Norton, almal lede van die Saterdagklub (Boston, Massachusetts).[119]

Hierdie sosiale klub was meestal 'n literêre lidmaatskap groep wat ontmoet het op die laaste Saterdag van die maand by die Boston Parker House Hotel. William James Stillman was 'n skilder en stigter-redakteur van 'n kunsjoernaal genaamd die Crayon. Stillman is gebore en het grootgeword in Schenectady - welke suid geleë was van die Adirondack-gebergte. Hy sou later daarheen reis om die landskap te skilder en om vis te vang en te jag. Hy sou sy ondervindinge van die wildernis deel met die lede van die Saterdagklub en sodoende hul belangstelling in diè onbekende streek stimuleer.

James Russell Lowell [120] en William Stillman sou die poging lei om die uitstappie na die Adirondack-gebergte te reel. Hulle sou hulle reis op 2 Augustus 1858 begin, en per trein, stoomboot, en kanoes reis. Stories dat hierdie gekultiveerde mans soos "Sacs en Sioux" in the wildernis geleef het het in koerante regoor Amerika verskyn. Die uitstappie sou bekend word as die "Filosowekamp[121]"

Hierdie geleentheid was 'n draaipunt in die 19de eeuse intellektuele beweging, en het die natuur met die kuns en literatuur verbind.

Alhoewel daar oor die jare baie oor Emerson se lewe geskryf is deur geleerdes en biograwe, is min geskryf van wat bekend sou word as die "filosowekamp". Tog lees Emerson se epiese gedig, "Adirondac",[122] soos 'n joernaal van sy dag-tot-dag beskrywings van avonture in die wildernis saam met die mede lede van die Saterdagklub. Hierdie tweeweek-lange uitstappie het hom in die aangesig gebring van die ware wildernis (1858 in die Adirondack-gebergte), iets waarvan hy gepraat het in sy essay Natuur.[123] wat in 1836 gepubliseer is. Hy het gesê dat hy "in die wildernis iets meer dierbaar en aangebore gevind het as in strate of dorpies".

Oorlogsjare

[wysig | wysig bron]

Emerson was sterk gekant teen slawerny, maar hy het nie daarvan gehou om in die publieke kalklig te wees nie, en was dus huiwerig om lesing te gee oor die onderwerp. Hy het egter so vroeg as November 1837 'n aantal lesings gedurende die vooroorlogse (burgeroorlog) tyd gegee.[124] 'n Aantal van sy vriende en familielede was in die begin meer aktief as hy, maar van 1844 af het hy 'n meer aktiewe rol gespeel in die opposisie van slawerny. Hy het 'n aantal lesinge en redevoerings gegee, en baie opmerklik was sy verwelkoming van John Brown , die berugte slawe-afskaffer, aan't huis gedurende Brown se besoeke aan Concord.[125] Hy het vir Abraham Lincoln gestem in 1860, maar Emerson was teleurgesteld dat Lincoln meer besorgd was om die Unie te behou as om slawerny heeltemal te verban.[126] Toe die Amerikaanse Burgeroorlog eers uitgebreek het het Emerson dit duidelik gemaak dat hy in die onmiddellike emansipasie van die slawe geglo het.[127]

Emerson het om en by die tyd sy The Conduct of Life, gepubliseer, wat sy sewende versameling essays was. In sy boek het Emerson "geworstel met sommige van die moeilikste kwessies van die tyd," en "sy ondervinding in die geledere van die afskaffingsgroep is 'n opmerklike invloed in sy gevolgtrekkings."[128] In hierdie essays het Emerson die idee van oorlog omhels as 'n wyse om die nasionale hergeboorte van Amerika teweeg te bring: "Burgeroorlog, nasionale bankrotskap, of rewolusie, [is] meer ryk in die sentrale tone as slapgeworde jare van voortvarendheid en voorspoed."[129]

Emerson het Washington, D.C aan die einde van Januarie 1862 besoek. Hy het 'n openbare lesing by die Smithsonian op 31 Januarie 1862 gegee, en verklaar:, "Die Suide noem slawerny 'n institusie...Ek noem dit armoede...Emansipasie is die eis van beskawing".[130] Die volgende dag, 1 Februarie, het sy vriend Charles Sumner hom geneem om Lincoln by die Withuis te ontmoet. Lincoln was bekend met Emerson se werk, aangesien hy van tevore van sy lesings bygewoon het.[131] Emerson se bedenkinge oor Lincoln het na die ontmoeting begin versag.[132] In 1865 het hy gepraat tydens 'n gedenkdiens wat vir Lincoln gehou is in Concord: "So oud soos die geskiedenis is, en so baie soos wat sy tragedies is, twyfel ek of enige dood al so baie pyn veroorsaak het as hierdie dood, of sou veroorsaak het, by die aankondiging daarvan."[131] Emerson het ook 'n aantal hooggeplaaste regeringsbeamptes ontmoet, ondermeer Salmon P. Chase, die sekretaris van die tesourie; Edward Bates, die Prokureur-Generaal; Edwin M. Stanton, die sekretaris van oorlog; Gideon Welles, die sekretaris van die vloot; en William Seward, die Sekretaris van die Staat.[133]

Op 6 Mei 1862 het Emerson se protégé, Henry David Thoreau, op die ouderdom van 44 beswyk aan tuberkulose. Emerson het sy huldeblyk gelewer. Hy het dikwels na Thoreau verwys as sy beste vriend,[134] ten spyte van 'n onderonsie wat in 1849 begin het nadat Thoreau A Week on the Concord and Merrimack Rivers gepubliseer het.[135] 'n Ander vriend, Nathaniel Hawthorne, het ook gesterf, twee jaar na Thoreau, in 1864. Emerson het as draer van die doodskis opgetree toe Hawthorne begrawe was in Concord in omstandighede wat, soos Emerson geskryf het, "in die prag van sonskyn plaasgevind het".[136]

Hy was in 1864 verkies tot 'n Genoot van die Amerikaanse Akademie van Kuns en Wetenskap.[137]

Laaste jare en afsterwe

[wysig | wysig bron]
Emerson in latere jare
Emerson se graf in Sleepy Hollow, Concord
Emerson se grafmerker

In die begin van 1867 het Emerson se gesondheid begin versleg, en hy het baie minder in sy joernale geskryf.[138] In die begin van die somer van 1871 of in die lente van 1872 het hy geheueprobleme begin ondervind[139] en begin ly aan Afasie.[140] Teen die einde van die dekade het hy by tye sy eie naam vergeet en wanneer enigiemand gevra het hoe hy voel het hy gereageer deur te sê, "Baie goed, Ek het my geestelike fakulteite verloor; maar ek voel baie goed".[141]

In die lente van 1871 het Emerson 'n uitstappie geneem op die eerste transkontinentale spoorweg, byna twee jaar na voltooiing daarvan. Op weg en in Kalifornië het hy 'n aantal hoogwaardigheidsbekleërs ontmoet, insluitende Brigham Young gedurende 'n stop in Salt Lake City. 'n Deel van sy Kalifornië besoek het 'n uitstappie na Yosemite ingesluit, en terwyl hy daar was het hy 'n jong en onbekende John Muir ontmoet, welke 'n sleutelgebeurtenis in Muir se loopbaan was.[142]

Op 24 Julie 1872 het 'n brand in Emerson se huis in Concord ontstaan. Hy het om hulp by bure geskree, en toe hulle opgegee het om die vlamme te blus, het hulle almal soveel as moontlike voorwerpe probeer red.[143] Die vuur was geblus deur Ephraim Bull jr., die een-arm seun van Ephraim Wales Bull.[144] Emerson se vriende het skenkings vanaf vriende gekollekteer om die Emersons te help om te herbou, insluitende $5,000 wat versamel was deur Francis Cabot Lowell (regter), $10,000 wat versamel is deur LeBaron Russell Briggs, en 'n persoonlike skenking van $1,000 deur George Bancroft.[145] Ondersteuning en onderdak was ook aangebied, alhoewel die Emersons opgeëindig het om saam met familie te bly by die Old Manse. Uitnodigings vir onderdak het ook gekom van Anne Lynch Botta, James Elliot Cabot, James Thomas Fields en Annie Adams Fields.[146] Die brand het 'n einde gemaak aan Emerson se ernstige doseerloopbaan, en van daarvan af aan sou hy slegs op spesiale geleenthede doseer en ook net voor bekende gehore.[147]

Terwyl die huis herbou is het Emerson na Engeland gereis, kontinentale Europa en Egipte gereis. Hy het op 23 Oktober 1872 vertrek saam met sy dogter Ellen[148] terwyl sy vrou Lidian (Lydia) tyd spandeer het by die Old Manse en saam met vriende.[149] Emerson en sy dogter het op 15 April 1873 saam met hul vriende Charles Eliot Norton teruggereis na die V.S.A.[150] Emerson se terugkoms na Concord was gevier deur die dorp en skool was gekanselleer vir die dag.[140]

Aan die einde van 1874, het Emerson 'n bundel gedigte genaamd Parnassus,[151][152] gepubliseer wat gedigte ingesluit het deur Anna Laetitia Barbauld, Julia Caroline Dorr, Jean Ingelow, Lucy Larcom, Jones Very, sowel as Thoreau en verskeie andere.[153] Die bundel was oorspronklik voorberei in die herfs van 1871 maar was vertraag toe die uitgewers gevra het vir hersienings.[154]

Die probleme met sy geheue het weldra 'n verleentheid vir Emerson geword en hy het sy openbare optredes teen 1879 gestaak. Soos Holmes geskryf het, "Emerson is bang om homself in die samelewing te vertrou, te wyte aan die mislukking van sy geheue en die groot ingewikkeldheid wat hy ondervind in die verkryging van die woorde wat hy wil gebruik. Dis is by tye pynlik om sy verleentheid gade te slaan".[141] Op 21 April 1882 was dit ontdek dat Emerson aan longontsteking ly.[155] Hy het ses dae daarna gesterf. Emerson is begrawe in die Sleepy Hollow Begraafplaas, Concord, Massachusetts.[156] Hy was in sy kis geplaas met 'n wit kleed aan, wat aan hom gegee was deur die Amerikaanse beeldhouer Daniel Chester French.[157]

Nalatenis

[wysig | wysig bron]
Emerson posseël, 1940 uitgawe

As 'n lektor/dosent en orator het Emerson, wat die bynaam die Wyse van Concord gekry het, die leidende stem van intellektuele kultuur in die VSA geword.[158] Die redakteur van die Atlantic Monthly en die North American Review, James Russell Lowell het in sy boek My Study Windows (1871), die kommentaar uitgespreek dat Emerson nie net een van die mees konsekwent gewilde dosente in Amerika was nie, maar ook een van die pioniers van die lesingstelsel in Amerika was.[159] Herman Melville, wat Emerson in 1849 ontmoet het, het oorspronklik gedink dat hy "'n tekortkoming in die streek van die hart" gehad het, en 'n "self-verwaandheid van so 'n intens-intellektuele aard dat mens op eerste oogopslag huiwer om dit op sy regte naam te noem", alhoewel hy later erken het dat 'n Emerson 'n grootse man was. [160] Theodore Parker, 'n dominee en transendentalis, het kennis geneem van veral Emerson se vermoë om andere te beïnvloed en te inspireer: "die briljante genialiteit van Emerson het in die winteraande sy verskyning gemaak, en oor Boston gehang, en in die proses die belangstelling getrek van naïewe jong mense, sodat hulle opgekyk het na daardie groot nuwe ster, 'n skoonheid en 'n raaisel, wat oombliklik betower het, maar ook langdurige inspirasie gebied het, aangesien dit hulle op nuwe paaie geneem het, en vorentoe, na nuwe hoop".[161]

Emerson se werk het nie net medeskrywers en tydgenote soos Walt Whitman en Henry David Thoreau beïnvloed nie, maar sou voortgaan om skrywers en denkers in die V.S.A. en oor die hele wêreld, te beïnvloed, selfs tot in die teenswoordige tyd.[162] Noemenswaardige denkers wat Emerson se invloed erken het sluit Friedrich Nietzsche, en William James , Emerson se peetseun, in. Daar is min meningsverskil oor die stelling dat Emerson die mees invloedrykste skrywer van 19de eeuse Amerika was, alhoewel hy deesdae grootliks die onderwerp van geleerdes en skolastici vorm. Walt Whitman, Henry David Thoreau en William James was almal positiewe Emersoniane, terwyl Herman Melville, Nathaniel Hawthorne en Henry James Emersoniane in ontkenning was — terwyl hulle hulself in teenkanting teen die Wyse geplaas het, was daar absoluut geen ontsnapping van sy invloed nie-. Vir T. S. Eliot was Emerson se essays 'n "beslommernis".

Waldo die Wyse se ster was vanaf was verduister en uitgedoof vanaf 1914 tot 1965; toe hy egter met 'n vaart teruggekom het om weereens sy helder lig te skyn en met 'n knal te herleef in die werke van groot Amerikaanse digters soos Robert Frost, Wallace Stevens en Hart Crane.[163]

In sy boek The American Religion, verwys Harold Bloom herhaaldelik na Emerson as "Die Profeet van die Amerikaanse Geloof"; wat in die konteks van die boek verwys na inheemse gelowe soos die van die Mormone en Christelike Wetenskap wat grootliks in Emerson se leeftyd herrys het; maar ook na hoofstroom Protestantisme kerke wat Bloom van mening is in die Verenigde State van Amerika meer Gnosties geword het as hulle Europese eweknie. In The Western Canon vergelyk Bloom Emerson aan Michel de Montaigne: "Die enigste homologiese leeservaring wat ek van weet is om aanhoudend die notaboeke en joernale van Ralph Waldo Emerson te lees, synde dat hy die Amerikaanse weergawe van Montaigne is."[164] Verskeie van Emerson se gedigte was ingesluit in Bloom se Die Beste Gedigte van die Engelse Taal, alhoewel hy geskryf het dat geeneen van die gedigte so goed as die beste van Emerson se essays is nie, wat Bloom gelys het as "Self-Reliance", "Circles", "Experience", en "byna alles van Conduct of Life ". In sy oortuiging dat lynlengtes, ritmes, en frases bepaal word deur omvang en breedte , het Emerson se poësie die teorieë van Charles Olson vooruitgeloop.[165]

Naamgenote

[wysig | wysig bron]
  • In Mei 2006, 168 jaar nadat Emerson sy "Godsdiensskool-toespraak" gelewer het, het die Harvard Godsdiensskool die stigting van die Emerson Unitariese Universele Assosiasie Professoraat aangekondig.[166] Harvard het ook 'n gebou, die Emerson Saal (1900), vernoem na hom.[167]
  • Die Emerson Strykkwartet, wat in 1976 gestig is, het sy naam aangeneem.[168]
  • Die Ralph Waldo Emerson Prys word jaarliks toegeken aan hoërskoolstudente vir essays op geskiedkundige onderwerpe.[169]
  • Die Emerson Kollektief is 'n maatskappy wat gerig is op maatskaplike veranderings.[170]

Geselekteerde werke

[wysig | wysig bron]
Representative Men (1850)

Versamelings

Indiwiduele essays

  • "Nature" (1836)
  • "Self-Reliance" (Essays: First Series)
  • "Compensation" (First Series)
  • "The Over-Soul" (First Series)
  • "Circles" (First Series)
  • "The Poet" (Essays: Second Series)
  • "Experience" (Essays: Second Series)
  • "Politics" (Second Series)
  • "Saadi" in the Atlantic Monthly (1864)
  • "The American Scholar"
  • "New England Reformers"

Gedigte

  • "Concord Hymn"
  • "The Rhodora"
  • "Brahma"
  • "Uriel"

Briewe

  • Emerson se brief aan Martin van Buren.
  • Die Korrespondensie van Thomas Carlyle en Ralph Waldo Emerson, 1834–72[172][173]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Ralph Waldo Emerson in Encyclopædia Britannica
  2. ↑ 2,0 2,1 Richardson, p. 263.
  3. ↑ Emerson, Ralph Waldo (1841). "Self-Reliance". In Charles William Eliot (red.). Essays and English Traits. Harvard Classics (in Engels). Vol. 5, met inleiding en notas. (56de druk, 1965 uitg.). New York: P.F.Collier & Son Corporation. p. 59–69. Dit is vir 'n gebrek aan 'eie-kultuur' dat die afgod van Reis, die afgod van Italië, van Engeland, van Egipte, nagejaag word deur alle opgevoede Amerikaners. Diè wat Engeland, Italië, of Griekeland in die verbeelding eerbiedwaardig gemaak het, het nie so gedoen deur rondom skeppingswerk te fladder soos 'n mot om 'n kers nie, maar deur vas te staan waar hulle is, soos die as van die Aarde...Die siel is geen reisiger nie: die wyse man bly tuis saam met die siel, en wanneer noodsaaklikhede, of sy pligte, hom op enige geleentheid uit sy huis uit roep, of na vreemde lande, is hy steeds tuis en nie 'n vreemde buite homself nie. p. 78
  4. ↑ Lewis, Jone Johnson. "Ralph Waldo Emerson - Essays". www.transcendentalists.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Februarie 2020. Besoek op 10 Augustus 2017.
  5. ↑ Lachs, John; Talisse, Robert (2007). American Philosophy: An Encyclopedia. p. 310. ISBN 0415939267.
  6. ↑ "The Emerson Dilemma". Besoek op 29 Junie 2015.
  7. ↑ Journal, 7 April 1840.
  8. ↑ "Emerson & Thoreau" (in Engels). Wisdomportal.com. 6 Junie 2000. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 26 Oktober 2012.
  9. ↑ Richardson, bl. 18.
  10. ↑ Allen, p. 5.
  11. ↑ 11,0 11,1 Baker, bl. 3.
  12. ↑ Cooke, George Willis. Ralph Waldo Emerson. pp. 1, 2.
  13. ↑ McAleer, p. 40.
  14. ↑ Richardson, bl. 22–23.
  15. ↑ Baker, p. 35.
  16. ↑ McAleer, bl. 44.
  17. ↑ McAleer, bl. 52.
  18. ↑ Richardson, p. 11.
  19. ↑ McAleer, bl. 53.
  20. ↑ Richardson, bl. 6.
  21. ↑ McAleer, bl. 61.
  22. ↑ Buell, bl. 13.
  23. ↑ Richardson, bl. 72.
  24. ↑ Field, Peter S. (2003). Ralph Waldo Emerson: The Making of a Democratic Intellectual. Rowman & Littlefield. ISBN 0-8476-8843-7, ISBN 978-0-8476-8843-2.
  25. ↑ Richardson, bl. 76.
  26. ↑ Richardson, bl. 29.
  27. ↑ McAleer, bl. 66.
  28. ↑ Richardson, bl. 35.
  29. ↑ 29,0 29,1 Franklin Park Coalition (Mei 1980). Ralph Waldo Emerson: The Schoolmaster of Franklin Park (pdf format) (PDF). Boston Parks and Recreation Department. Besoek op 11 Julie 2018.
  30. ↑ Phi Beta Kappa. Massachusetts Alpha (1912). Catalogue of the Harvard Chapter of Phi Beta Kappa, Alpha of Massachusetts. Harvard University. p. 20. Besoek op 11 September 2017 – via Google Books.
  31. ↑ Richardson, bldsye. 36–37.
  32. ↑ Richardson, bl. 37.
  33. ↑ Richardson, bldsye. 38–40.
  34. ↑ Richardson, bl. 92.
  35. ↑ McAleer, p. 105.
  36. ↑ Richardson, bl. 108.
  37. ↑ Richardson, bl. 116.
  38. ↑ Journals and Miscellaneous Notebooks of Ralph Waldo Emerson. Volume I. bl. 7.
  39. ↑ Richardson, bl. 88.
  40. ↑ Richardson, bl. 90.
  41. ↑ Sullivan, p. 6.
  42. ↑ Packer, bl. 39.
  43. ↑ Emerson, Ralph Waldo (1832). "The Lord's Supper". Uncollected Prose.
  44. ↑ Ferguson, Alfred R. (1964). "Introduction". The Journals and Miscellaneous Notebooks of Ralph Waldo Emerson. Volume IV. Cambridge, Massachusetts: Belknap Press, bl. xi.
  45. ↑ McAleer, bl. 132.
  46. ↑ Baker, bl. 23.
  47. ↑ 47,0 47,1 Richardson, bl. 138.
  48. ↑ Richardson, bl. 143.
  49. ↑ Richardson, bl. 200.
  50. ↑ Packer, bl. 40.
  51. ↑ Richardson, bl. 182.
  52. ↑ Richardson, bl. 154.
  53. ↑ Emerson, Ralph Waldo (1959). Early Lectures 1833–36. Stephen Whicher, ed. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-22150-5.
  54. ↑ Richardson, bl, 190.
  55. ↑ Wilson, Susan (2000). Literary Trail of Greater Boston. Boston: Houghton Mifflin. bl. 127. ISBN 0-618-05013-2.
  56. ↑ Richardson, bl. 206.
  57. ↑ Lydia (Jackson) Emerson was 'n afstammeling van Abraham Jackson, een van die oorspronklike eienaars van Plymouth, wat getroud was met die dogter van Nathaniel Morton, wat vir lank gedien het as die Sekretaris van die Plymouth Kolonie.
  58. ↑ Richardson, bladsye. 207–08.
  59. ↑ "Ideas and Thought" (in Engels). Vcu.edu. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 April 2012. Besoek op 26 Oktober 2012.
  60. ↑ Richardson, bl. 193.
  61. ↑ Richardson, bl. 192.
  62. ↑ Baker, bl. 86.
  63. ↑ Richardson, bl. 9.
  64. ↑ 64,0 64,1 Richardson, bl. 91.
  65. ↑ 65,0 65,1 Richardson, 175
  66. ↑ von Frank, bl. 91.
  67. ↑ von Frank, bl. 125.
  68. ↑ Richardson, bl. 245.
  69. ↑ Baker, bl. 53.
  70. ↑ Richardson, bl. 266.
  71. ↑ Sullivan, bl. 13.
  72. ↑ Buell, bl. 45.
  73. ↑ Watson, Peter (2005). Ideas: A History of Thought and Invention, from Fire to Freud. New York: Harper Perennial. bl. 688. ISBN 978-0-06-093564-1.
  74. ↑ Mowat, R. B. (1995). The Victorian Age. London: Senate. bl. 83. ISBN 1-85958-161-7.
  75. ↑ Menand, Louis (2001). The Metaphysical Club: A Story of Ideas in America. New York: Farrar, Straus and Giroux. bl. 18. ISBN 0-374-19963-9.
  76. ↑ 76,0 76,1 Buell, bl. 121.
  77. ↑ Rosenwald
  78. ↑ Richardson, bl. 257.
  79. ↑ Richardson, bldsye. 418–22.
  80. ↑ Packer, bl. 73.
  81. ↑ 81,0 81,1 Buell, bl. 161.
  82. ↑ Sullivan, bl. 14.
  83. ↑ Gura, bl. 129.
  84. ↑ Von Mehren, bl. 120.
  85. ↑ Slater, Abby (1978). In Search of Margaret Fuller. New York: Delacorte Press. bldsye. 61–62. ISBN 0-440-03944-4.
  86. ↑ Gura, bldsye. 128–29.
  87. ↑ "Essays: First Series (1841)" (in Engels). emersoncentral.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Januarie 2018. Besoek op 25 Augustus 2015.
  88. ↑ Rubel, David, red. (2008). The Bedside Baccalaureate, Sterling. bl. 153.
  89. ↑ Cheever, bl. 93.
  90. ↑ McAleer, bl. 313.
  91. ↑ Baker, bl. 218.
  92. ↑ Packer, bl. 148.
  93. ↑ Richardson, bl. 381.
  94. ↑ Baker, bl. 219.
  95. ↑ 95,0 95,1 95,2 Packer, bl. 150.
  96. ↑ 96,0 96,1 Baker, bl. 221.
  97. ↑ Gura, bl. 130. 'n tydskrif van dieselfde naam wat geen verband daarmee het nie, was tot 1929 gepubliseer gedurende verskeie tydperke.
  98. ↑ Richardson, bl. 418.
  99. ↑ Wilson, R. Jackson (1999). "Emerson as Lecturer". The Cambridge Companion to Ralph Waldo Emerson. Cambridge University Press.
  100. ↑ Richardson, bl. 114.
  101. ↑ Pradhan, Sachin N. (1996). India in the United States: Contribution of India and Indians in the United States of America. Bethesda, Maryland: SP Press International. p. 12.
  102. ↑ Emerson, Ralph Waldo (1841). "The Over-Soul". Essays: First Series.
  103. ↑ Buell, bl. 31.
  104. ↑ Allen, Gay Wilson (1982). Waldo Emerson. New York: Penguin Books. blsye. 512–14.
  105. ↑ Koch, Daniel (2012). Ralph Waldo Emerson in Europe: Class, Race and Revolution in the Making of an American Thinker. I.B.Tauris. pp. 181–95. ISBN 978-1-84885-946-3.
  106. ↑ "VI. The Fugitive Slave Law—Address at Concord. Ralph Waldo Emerson. 1904. The Complete Works". www.bartleby.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Maart 2020.
  107. ↑ "IMPACT OF THE FUGITIVE SLAVE LAW OF 1850". score.rims.k12.ca.us (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Januarie 2019. Besoek op 10 April 2019.
  108. ↑ Baker, bl. 321.
  109. ↑ Von Mehren, bl. 340.
  110. ↑ 110,0 110,1 Von Mehren, bl. 343.
  111. ↑ Blanchard, Paula (1987). Margaret Fuller: From Transcendentalism to Revolution. Reading, Massachusetts: Addison-Wesley. bl. 339. ISBN 0-201-10458-X.
  112. ↑ Von Mehren, bl. 342.
  113. ↑ Kaplan, bl. 203.
  114. ↑ Callow, Philip (1992). From Noon to Starry Night: A Life of Walt Whitman. Chicago: Ivan R. Dee. bl. 232. ISBN 0-929587-95-2.
  115. ↑ Miller, James E. Jr. (1962). Walt Whitman. New York: Twayne Publishers. bl. 27.
  116. ↑ Reynolds, David S. (1995). Walt Whitman's America: A Cultural Biography. New York: Vintage Books. bl. 352. ISBN 0-679-76709-6.
  117. ↑ Callow, Philip (1992). From Noon to Starry Night: A Life of Walt Whitman. Chicago: Ivan R. Dee. bl. 236. ISBN 0-929587-95-2.
  118. ↑ Reynolds, David S. (1995). Walt Whitman's America: A Cultural Biography. New York: Vintage Books. bl. 343. ISBN 0-679-76709-6.
  119. ↑ Emerson, Edward (1918). The Early Years of the Saturday Club 1855–1870. Houghton Mifflin.
  120. ↑ Norton, Charles (1894). Letters of James Russel Lowell. Houghton Library, Harvard University: Harper & Brothers.
  121. ↑ Schlett, James (2015). A Not Too Greatly Changed Eden - The Story of the Philosophers Camp in the Adirondacks. Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-5352-6.
  122. ↑ Emerson, Ralph Waldo (1867). May-Day and Other Pieces. https://en.wikisource.org/wiki/May-day_and_other_pieces: TICKNOR AND FIELDS. {{cite book}}: Eksterne skakel in |location= (hulp)
  123. ↑ "Nature (essay)" (in en), Wikipedia, 2018-02-03, https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Nature_(essay)&oldid=823779452, besoek op 2018-07-17 
  124. ↑ Gougeon, bl. 38.
  125. ↑ Gougeon
  126. ↑ McAleer, bldsye. 569–70.
  127. ↑ Richardson, bl. 547.
  128. ↑ Gougeon, bl. 260.
  129. ↑ Emerson, Ralph Waldo (1860). The Conduct of Life. Boston: Ticknor & Fields. bl. 230.
  130. ↑ Baker, bl. 433.
  131. ↑ 131,0 131,1 Brooks, Atkinson; Mary Oliver (2000). The Essential Writings of Ralph Waldo Emerson. Modern Library. pp. 827, 829. ISBN 978-0-679-78322-0.
  132. ↑ McAleer, bl. 570.
  133. ↑ Gougeon, bl. 276.
  134. ↑ Richardson, bl. 548.
  135. ↑ Packer, bl. 193.
  136. ↑ Baker, bl. 448.
  137. ↑ "E" (PDF). Members of the American Academy of Arts & Sciences: 1780–2012. American Academy of Arts and Sciences. p. 162. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 21 Oktober 2018. Besoek op 6 April 2011.
  138. ↑ Gougeon, bl. 325.
  139. ↑ Baker, bl. 502.
  140. ↑ 140,0 140,1 Richardson, bl. 569.
  141. ↑ 141,0 141,1 McAleer, bl. 629.
  142. ↑ Thayer, James Bradley (1884). A Western Journey with Mr. Emerson. Boston: Little, Brown, and Company. Besoek op 1 Augustus 2014.
  143. ↑ Richardson, bl. 566.
  144. ↑ Baker, bl. 504.
  145. ↑ Baker, bl. 506.
  146. ↑ McAleer, bl. 613.
  147. ↑ Richardson, bl. 567.
  148. ↑ Richardson, bl. 568.
  149. ↑ Baker, bl. 507.
  150. ↑ McAleer, bl. 618.
  151. ↑ Wayne, Tiffany K. (14 Mei 2014). Encyclopedia of Transcendentalism (in Engels). Infobase Publishing. ISBN 9781438109169.
  152. ↑ Ralph Waldo Emerson, red. (1880). "Parnassus: An Anthology of Poetry". www.bartleby.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Februarie 2020. Besoek op 26 Januarie 2018.
  153. ↑ Richardson, bl. 570.
  154. ↑ Baker, bl. 497.
  155. ↑ Richardson, bl. 572.
  156. ↑ Sullivan, bl. 25.
  157. ↑ McAleer, bl. 662.
  158. ↑ Buell, bl. 34.
  159. ↑ Bosco and Myerson. Emerson in His Own Time. bl. 54
  160. ↑ Sullivan, bl. 123.
  161. ↑ Baker, bl. 201.
  162. ↑ Emerson, Ralph Waldo (2013). Delphi Complete Works of Ralph Waldo Emerson (Illustrated) (in Engels). Delphi Classics. p. 17. ISBN 978-1-909496-86-6.
  163. ↑ New York Times, 12 Oktober 2008.
  164. ↑ Bloom, Harold. The Western Canon. London: Papermac. bldsye. 147–48.
  165. ↑ Schmidt, Michael (1999). The Lives of the Poets. London: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 9780753807453.
  166. ↑ Harvard Divinity School (Mei 2006). "Emerson Unitarian Universalist Association Professorship Established at Harvard Divinity School". Persberig. Archived from the original on 2007-02-08. https://web.archive.org/web/20070208200456/http://www.hds.harvard.edu/news/pr/emerson_uu.html. Besoek op 2007-02-22. 
  167. ↑ Department of Philosophy, Harvard University.
  168. ↑ "Full Biography 2012–2013 | Emerson String Quartet" (in Engels). Emersonquartet.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Oktober 2019. Besoek op 26 Oktober 2012.
  169. ↑ "Varsity Academics: Home of the Concord Review, the National Writing Board, and the National History Club" (in Engels). Tcr.org. 22 April 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 April 2020. Besoek op 26 Oktober 2012.
  170. ↑ "The Quest of Laurene Powell Jobs". Washington Post. Besoek op 31 Augustus 2018.
  171. ↑ York, Maurice; Spaulding, Rick, reds. (2008). Natural History of the Intellect: The Last Lectures of Ralph Waldo Emerson (PDF). Chicago: Wrightwood Press. ISBN 978-0980119015.
  172. ↑ Norton, Charles Eliot, red. (1883). The Correspondence of Thomas Carlyle and Ralph Waldo Emerson, 1834–72. Boston: James R. Osgood & Company.
  173. ↑ Ireland, Alexander (7 April 1883). "Review of The Correspondence of Thomas Carlyle and Ralph Waldo Emerson, 1834–72". The Academy. 23 (570): 231–233.

Bronne

[wysig | wysig bron]
  • Allen, Gay Wilson (1981). Waldo Emerson. New York: Viking Press. ISBN 0-670-74866-8.
  • Baker, Carlos (1996). Emerson Among the Eccentrics: A Group Portrait. New York: Viking Press. ISBN 0-670-86675-X.
  • Bosco, Ronald A.; Myerson, Joel (2006). Emerson Bicentennial Essays. Boston: Massachusetts Historical Society. ISBN 093490989X.
  • Bosco, Ronald A.; Myerson, Joel (2006). The Emerson Brothers: A Fraternal Biography in Letters. Oxford: Oxford University Press. ISBN 9780195140361.
  • Bosco, Ronald A.; Myerson, Joel (2003). Emerson in His Own Time. Iowa City: University of Iowa Press. ISBN 0-87745-842-1.
  • Bosco, Ronald A.; Myerson, Joel (2010). Ralph Waldo Emerson: A Documentary Volume. Detroit: Cengage Learning. ISBN 9780787681692.
  • Buell, Lawrence (2003). Emerson. Cambridge, Massachusetts: Belknap Press of Harvard University Press. ISBN 0-674-01139-2.
  • Emerson, Ralph Waldo (1983). Essays and Lectures. New York: Library of America. ISBN 0-940450-15-1.
  • Emerson, Ralph Waldo (1994). Collected Poems and Translations. New York: Library of America. ISBN 0-940450-28-3.
  • Emerson, Ralph Waldo (2010). Selected Journals: 1820–1842. New York: Library of America. ISBN 1-59853-067-4.
  • Emerson, Ralph Waldo (2010). Selected Journals: 1841–1877. New York: Library of America. ISBN 1-59853-068-2.
  • Gougeon, Len (2010). Virtue's Hero: Emerson, Antislavery, and Reform. Athens: University of Georgia Press. ISBN 0-8203-3469-3.
  • Gura, Philip F. (2007). American Transcendentalism: A History. New York: Hill and Wang. ISBN 978-0-8090-3477-2.
  • Kaplan, Justin (1979). Walt Whitman: A Life. New York: Simon and Schuster. ISBN 0-671-22542-1.
  • Koch, Daniel R. (2012). Ralph Waldo Emerson in Europe: Class, Race and Revolution in the Making of an American Thinker. London: I. B. Tauris.
  • McAleer, John (1984). Ralph Waldo Emerson: Days of Encounter. Boston: Little, Brown. ISBN 0-316-55341-7.
  • Mudge, Jean McClure (ed.) (2015). Mr. Emerson's Revolution. Cambridge, MA: Open Book.
  • Myerson, Joel (2000). A Historical Guide to Ralph Waldo Emerson. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-512094-9.
  • Myerson, Joel; Petrolionus, Sandra Herbert; Walls, Laura Dassaw, reds. (2010). The Oxford Handbook of Transcendentalism. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-533103-6.
  • Packer, Barbara L. (2007). The Transcendentalists. Athens: University of Georgia Press. ISBN 978-0-8203-2958-1.
  • Paolucci, Stefano (2008). Emerson Writes to Clough. A Lost Letter Found in Italy. Emerson Society Papers: 19.1 (2008), 1, 4–5.
  • Porte, Joel; Morris, Saundra, reds. (1999). The Cambridge Companion to Ralph Waldo Emerson. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-49946-1.
  • Richardson, Robert D. Jr. (1995). Emerson: The Mind on Fire. Berkeley: University of California Press. ISBN 0-520-08808-5.
  • Rosenwald, Lawrence (1988). Emerson and the Art of the Diary. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-505333-8.
  • Rusk, Ralph Leslie (1957). The Life of Ralph Waldo Emerson. New York: Columbia University Press.
  • Stephen, Leslie (1902). "Emerson" . Studies of a Biographer. London: Duckworth. pp. 130–67.
  • Sullivan, Wilson (1972). New England Men of Letters. New York: Macmillan. ISBN 0-02-788680-8.
  • von Frank, Albert J. (1994). An Emerson Chronology. New York: G. K. Hall. ISBN 0-8161-7266-8.
  • Von Mehren, Joan (1994). Minerva and the Muse: A Life of Margaret Fuller. Amherst: University of Massachusetts Press. ISBN 1-55849-015-9.

Verdere leesstof

[wysig | wysig bron]
  • Sacks, Kenneth S. (2003). Understanding Emerson: "The American Scholar" and His Struggle for Self-Reliance. Princeton: Princeton University Press. ISBN 978-0691099828.

Argiefbronne

[wysig | wysig bron]
  • Ralph Waldo Emerson papiere, 1814–1867 (25 bokse) word gehou te die Rare Boeke en Manuskrip Biblioteek by Columbia Universiteit
  • Ralph Waldo Emerson bykomende papiere, 1852–1898 (.5 linear feet) word gehou te Houghton Biblioteek by Harvard Universiteit.
  • Ralph Waldo Emerson lesings en preke, c. 1831–1882 (10 linear feet) word gehou te Houghton Biblioteek by Harvard Universiteit.
  • Ralph Waldo Emerson briewe aan Charles King Newcomb, 1842 18 Maart – 1858 25 Julie (22 items) word gehou by die Concord Openbare Biblioteek.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Ralph_Waldo_Emerson&oldid=2544853"