Leopold Auer

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Leopold von Auer
Gebore
Leopold Auer

(1845-06-07)7 Junie 1845
Veszprém, Koninkryk van Hongarye
Sterf15 Julie 1930 (op 85)
Loschwitz, Duitsland
Beroep
  • Violis
  • akademikus
  • dirigent
  • komponis
Jare aktief1858–1930

Leopold von Auer (Hongaars: Auer Lipót; 7 Junie 1845 – 15 Julie 1930) was 'n Hongaarse violis, akademikus, dirigent en komponis. Hy was bekend as 'n uitstekende vioolonderwyser.

Vroeë lewe en loopbaan[wysig | wysig bron]

Auer is op 7 Junie 1845 in Veszprém, Hongarye gebore.[1] Hy studeer aanvanklik viool onder 'n plaaslike konsertmeester. Hy skryf later dat die viool 'n "logiese instrument" is vir enige Hongaarse seun om op te neem omdat dit "nie veel kos nie".[2] Auer sit later sy vioolstudies onder Dávid Ridley Kohne, wat ook van Veszprém afkomstig is,[3] aan die Boedapest Konservatorium voort.[4][5] Kohne was konsertmeester van die orkes van die Nasionale Opera.[6] Auer se optrede as solis tydens 'n opvoering van Felix Mendelssohn se Vioolconcerto het die belangstelling gelok van welgestelde musiekliefhebbers wat aan hom 'n beurs verleen het om na Wene te gaan vir verdere studies. Hy het aan die huis van sy onderwyser, Jakob Dont, gewoon.[7] Auer het geskryf dat dit Dont was wat hom die grondslag vir sy viooltegniek geleer het.[7] In Wene het hy ook kwartet-lesse bygewoon onder Joseph Hellmesberger, Sr.[4]

Toe Auer 13 was het sy beursgeld egter opgedroog, en sy vader het besluit om sy loopbaan van stapel te stuur. Die inkomste uit plaaslike konserte was skaars genoeg om vader en seun, en 'n pianis wat 'n duo saam met die jong Leopold,[8] gevorm het, te onderhou. 'n Oudisie met Henri Vieuxtemps in Graz was 'n mislukking, deels omdat Vieuxtemps se vrou van die oordeel was.[9] 'n Besoek aan Parys het ewe onsuksesvol geblyk te wees. Auer het besluit om advies in te win van Joseph Joachim, die destydse koninklike konsertmeester by Hannover.[10] Die destydse koning van Hannover was blind en baie lief vir musiek.[11] Hy het Joachim goeie vergoeding gegee, en by die geleenthede toe Auer ook vir die koning opgetree het, was hy ook genoegsaam vergoed sodat hy homself vir 'n paar weke kon onderhou.[12] Die twee jaar wat Auer saam met Joachim deurgebring het (1861–63, of 1863–1865 volgens Auer, 1980, p.9) sou 'n keerpunt in sy loopbaan word. Hy was al goed voorbereid as violis. Sy blootstelling aan die Duitse musiekwêreld was vir hom 'n openbaring – dit was 'n wêreld wat musikale waardes beklemtoon het oor virtuose glans.

Auer het die somer van 1864 by die spa-oord van Wiesbaden deurgebring, waar hy sou optree. Daar het hy die violis Henryk Wieniawski en die pianistebroers Anton Rubinstein en Nicholas Rubinstein, die latere stigter en direkteur van die Moskouse Konservatorium en dirigent van die Moskou Simfonieorkes, ontmoet .[13] Auer het informele instruksies van Wieniawski ontvang.[14] In die somer van 1865 was Auer in 'n ander spa dorp, Baden-Baden, waar hy Clara Schumann, Brahms en Johann Strauss jr. ontmoet het.[15]

Daar was destyds nie soveel toerende violiste soos later nie, maar in Wene kon Auer vir Henri Vieuxtemps (uit België), Antonio Bazzini (uit Italië) en die Tsjeg Ferdinand Laub hoor; hy was veral beïndruk deur Vieuxtemps.[16] Auer het in 1864 konserte aangebied as solis saam met die Leipzig Gewandhaus Orkes,;[17] hy is uitgenooi deur die konsertmeester Ferdinand David, wat die vriend van die dirigent (Felix Mendelssohn) was.[18] Auer het geskryf dat Leipzig in daardie tyd “belangriker, vanuit 'n musikale oogpunt, as Berlyn en selfs Wene was.”[19] Sy sukses het daartoe gelei dat hy op 19-jarige ouderdom [20] die konsertmeester in Düsseldorf geword het.[21] In 1866 het hy dieselfde pos in Hamburg gekry; hy het ook 'n strykkwartet daar gelei.[22][23]

Gedurende Mei en Junie 1868 is Auer gevra om 'n reeks konserte in Londen te speel.[24] Tydens een konsert het hy Beethoven se Aartshertog Trio saam met die pianis Anton Rubinstein en die tjellis Alfredo Piatti gespeel.[24]

Rusland[wysig | wysig bron]

Rubinstein was op soek na 'n vioolprofessor vir die Sint Petersburg Konservatorium wat hy in 1862 gestig het, en het Auer voorgestel. Auer het ooreengekom op 'n driejaarkontrak, wat ingesluit het dat hy as solis sou optree aan die hof van groothertogin Helena.[25] Aanvanklik het musiekkritici in Sint Petersburg Auer se spel gekritiseer en dit ongunstig vergelyk met die van sy voorganger, Wieniawski.[26] Tsjaikofski se bewondering vir Auer se spel het egter gelei tot die aanvaarding daarvan. Auer sou vir 49 jaar (1868–1917) aanbly.[1] Gedurende daardie tyd het hy die pos van eerste violis van die orkes van die keiserlike teaters in Sint Petersburg gehou. Dit het die Mariinsky Ballet en Opera, die Bolshoi Kamenny Ryksteater (tot 1886), en later die Mariinsky Ryksteater, sowel as die Ryksteaters van Peterhof en die Hermitage-teater, ingesluit. Auer het tot 1906 [27] byna al die vioolsolo's gespeel tydens opvoerings van die Mariinsky balletgeselskap, waarvan die meerderheid gechoreografeer is deur Marius Petipa. Voor Auer het Vieuxtemps en Wieniawski die balletsolo's gespeel.[28]

Auer was tot 1906 ook die leier van die strykkwartet vir die Russiese Musiekgenootskap. Die konserte van hierdie kwartet was net so 'n integrale deel van die Sint Petersburgse musiektoneel soos hul eweknieë onder leiding van Joachim in Berlyn. In latere jare het kritiek ontstaan oor minder as perfekte ensemblespel en onvoldoende aandag aan kontemporêre Russiese musiek. Nietemin het Auer se groep kwartette deur Tsjaikofski, Alexander Borodin, Glazoenof en Nikolai Rimski-Korsakof opgevoer. Die groep het ook die musiek van Brahms en Schumann gespeel, saam met die musiek van Louis Spohr, Joachim Raff en ander minder bekende Duitse komponiste.

Rondom 1870 het Auer besluit om hom te bekeer tot die Russies-Ortodokse geloof.[29]

Aan die Konservatorium het die klavierpedagoog Theodor Leschetizky vir Auer voorgestel aan Anna Yesipova, wat volgens Leschetizky sy beste student was.[30] Auer het verskeie sonates saam met van die grootste pianiste van die dag uitgevoer; sy gunsteling speelvennoot was egter steeds Yesipova, saam met wie hy verskyn het tot haar dood in 1914. Ander vennote het Anton Rubinstein, Leschetizky, Raoul Pugno, Sergei Taneyev en Eugen d ' Albert ingesluit. Auer het graag Tartini se Vioolsonate in G mineur,[31] wat omstreeks 1713 geskryf is, gespeel. In die 1890's het Auer siklusse van die tien vioolsonates deur Beethoven opgevoer. 'n Besondere gunsteling was die Vioolsonate nr. 9 (Kreutzer-sonate),[32] wat Auer die eerste keer in Hanover aangehoor het toe dit gespeel is deur Joachim en Clara Schumann.[33]

Auer is vanaf 1914 tot 1917 tydens konserttoere in Rusland deur die pianis Wanda Bogutska Stein begelei.[34]

Amerika[wysig | wysig bron]

Leopold Auer in die VSA

Auer het nie in 1917 in die Verenigde State opgetree nie. Volgens Auer was daar "een ernstige afskrikmiddel – die groot aantal konserte wat die kunstenaar in 'n kort tydperk van drie of vier maande moes speel. My vriende Anton Rubinstein, Hans von Bülow en Henri Wieniawski het [vir my] gesê dat, hoewel hul Amerikaanse toere die interessantste was, hulle huiwerig was om nuwe uitnodigings te aanvaar vanweë die ernstige spanning" wat die toere veroorsaak het.[35] "Maar in 1918 het dit onmoontlik geword om werksgeleenthede in Rusland te verkry vanweë die Russiese Rewolusie." Daarna verhuis hy na die Verenigde State, alhoewel hy weens sy ouderdom nie 'n groot konserttoer onderneem het nie. Hy het op 23 Maart 1918 in Carnegie Hall gespeel en ook in Boston, Chicago en Philadelphia opgetree. Hy het klasgegee aan 'n paar privaatstudente by sy huis in Manhattan se "Upper West Side". In 1926 het hy aangesluit by die Institute of Musical Art (later die Juilliard-skool). In 1928 het hy aangesluit by die fakulteit van die Curtis Institute of Music in Philadelphia. Hy sterf in 1930 in Loschwitz, 'n voorstad van Dresden, Duitsland. Hy is begrawe in die Ferncliff-begraafplaas in Hartsdale, New York.

Speelstyl[wysig | wysig bron]

Tsjaikofski was besonders ingenome met Auer se spel. Na 'n opvoering in 1874 in Moskou het hy Auer se "uitdrukkingskrag en die deurdagte poësie wat uit die interpretasie voorkom" geprys.[36] Hierdie finesse en poësie het 'n geweldige prys gekos. Auer het swak gevormde hande vir 'n vioolspeler gehad en moes onophoudelik daaraan werk om sy tegniek in stand te hou. Hy het geskryf: "My hande is so swak dat dit voel asof ek my vermoë om te speel geheel en al verloor wanneer ek vir 'n paar opeenvolgende dae nie die viool bespeel nie." [37]

Ondanks hierdie swakheid het Auer veel bereik deur voortdurend te werk. Sy toon en sy tegniek was aangrypend en elegant. Sy spel het ontbreek aan die nodige passie, maar hy het daarvoor opgemaak met 'n klassieke tegniek.

Sy musieksmaak was konserwatief en verfynd. Hy het gehou van die virtuose werke van Henri Vieuxtemps (soos bv. sy drie vioolconcertos) [38] en Heinrich Wilhelm Ernst en het van hierdie werke gebruik gemaak in sy klasse. Een keer het 'n student beswaar daarteen aangeteken om Ernst se Othello-fantasie te speel, en dit afgekraak as onsmaaklike en slegte musiek. Auer het egter teruggekap: "Jy sal dit speel totdat dit soos goeie musiek klink, en jy sal niks anders speel nie." [39]

Bach se werke[wysig | wysig bron]

Concertos[wysig | wysig bron]

Auer het nooit een van Bach se solo-vioolkonserte aan 'n student toegewys nie. Die Dubbelconcerto was egter een van sy gunstelinge.[40] Auer noem die Dubbelkonsert "die belangrikste" van die drie konserte.[41]

Onbegeleide viool of viool en klaviersonates[wysig | wysig bron]

Auer het geskryf dat die musikant Ferdinand David "die oneindige dank van die violistewêreld verdien deurdat hy Bach se sonates en partitas vir soloviool, BWV 1001–1006, en die ses sonates vir viool en klavesimbel, BWV1014-1019 herontdek het.[42] David het hierdie werke geredigeer en gepubliseer en Joseph Joachim was die eerste wat hulle aan die musikale wêreld in die algemeen bekendgestel het, wat hierdie komposisies … 'n onmisbare pilaar van vioolliteratuur gemaak het." [42] Auer het veral klem gelê op die Chaconne uit Bach se vierde sonate vir onbegeleide viool tesame met 33 variasies.[43]

Mozart se concertos[wysig | wysig bron]

Mozart het vyf concertos vir viool en orkes (almal in 1775) geskryf asook 'n dubbelconcerto (die Sinfonia Concertante vir viool, altviool en orkes K. 364). Auer (2012) maak nie melding daarvan nie, maar noem twee van die vioolconcertos, een in D-majeur, nr. 4, en een in A-majeur, nr. 5. Dit wil voorkom asof die ander concerto in E-mol majeur nie deur Mozart geskryf is nie.

Dirigeer[wysig | wysig bron]

Auer was ook aktief as dirigent. Hy het met tussenposes aan die hoof gestaan van die Russiese Musiekgenootskap se orkestrale konserte in die 1880's en 1890's. Hy was altyd bereid om op die podium te klim om 'n beroemde buitelandse solis te begelei – soos destyds toe Joachim Rusland besoek het – en het dieselfde gedoen vir sy studente wat in die buiteland konserte gehou het.

Onderrig[wysig | wysig bron]

Auer word onthou as een van die belangrikste onderwysers van die viool, en was een van die gewildste onderwysers vir begaafde studente. "Auer se [verhewe] posisie in die geskiedenis van vioolspel is gebaseer op sy onderrig." [44] Verskeie noemenswaardige violiste soos Mischa Elman, Konstanty Gorski, Jascha Heifetz, Nathan Milstein, Toscha Seidel, Efrem Zimbalist, Georges Boulanger en Benno Rabinof was van sy studente. Daaronder tel "enkele van die grootste violiste" van die twintigste eeu.[45]

Babel (1931) beskryf hoe verskeie belowende jong vioolstudente soos Elman, Milstein en Zimbalist in Odessa ingeskryf was vir die vioolklasse van Pyotr Stolyarsky, en indien hulle suksesvol was, gestuur is na Auer in Sint Petersburg.[46]

Jascha Heifetz en sy vader in die konservatorium[wysig | wysig bron]

Omstreeks 1900 het Sint Petersburg 'n aansienlike Joodse gemeenskap gehad, die grootste in Rusland buite die Vestigingsgebied.[47] Auer (1923, pp. 156–157) skryf dat Jascha, as 'n tien- of elf-jarige seun

in die lig van sy talent en aanleg vir die viool sonder voorbehoud en sonder skroom toegelaat is tot die Konservatorium; maar wat moes met sy familie gedoen word? Iemand het gelukkig die idee gekry dat Jascha se vader, 'n violis van veertigjarige ouderdom, in my eie klas opgeneem moes word … Dit het ek gedoen, en gevolglik is die wet nagekom, terwyl die Heifetz-familie terselfdertyd nie geskei is nie, aangesien dit nie toelaatbaar was dat 'n student aan die Konservatorium se vrou en kinders van hul man en vader geskei word nie. Aangesien daar egter sonder uitsondering van die studente verwag is om die verpligte klasse in solfeggio, klavier en harmonie by te woon, en omdat Papa Heifetz beslis nie een daarvan bygewoon het nie … moes ek voortdurend met die bestuur om sy onthalwe veg. Eers met die koms van Glazoenof, my laaste direkteur, het ek tot die somer van 1917 geen verdere probleme ondervind om toe te sien dat die seun in die sorg van sy ouers bly nie, toe die gesin na Amerika kon verhuis."[48]

Auer het sy studente se persoonlikhede gevorm. Hy het hulle styl en smaak geleer. Hy het ook hul horisonne verbreed. Hy het hulle boeke laat lees, hul gedrag en loopbaankeuses gelei en hul sosiale vaardighede opgeskerp. Hy het ook daarop aangedring dat sy studente 'n vreemde taal leer indien daar verwag is dat hulle 'n internasionale loopbaan sou volg.

Selfs nadat 'n student 'n loopbaan begin het, sou Auer met 'n vaderlike oog toekyk. Hy het tallose aanbevelingsbriewe aan dirigente en konsertagente geskryf. Toe Mischa Elman hom voorberei het vir sy debuut in Londen het Auer daarheen gereis om hom af te rig. Hy het ook met Efrem Zimbalist en Kathleen Parlow voortgegaan ná hul buigings.

Komposisies en skrywes[wysig | wysig bron]

Auer het 'n klein aantal werke vir sy instrument geskryf, waaronder die Rhapsodie hongroise vir viool en klavier. Hy het ook 'n aantal kadense vir ander komponiste se concertos geskryf, insluitend die deur Beethoven, Brahms, en Mozart se derde concerto. Hy het drie boeke geskryf: Violin Playing as I Teach It (1920), My Long Life in Music (1923) en Violin Master Works and Their Interpretation (1925). Hy het ook 'n rangskikking van Paganini se 24ste Caprice geskryf (met klavierbegeleiding deur Schumann) wat later uitgevoer is deur Jascha Heifetz, Henryk Szeryng en Ivry Gitlis, en waarvan die finale variasie sy eie komposisie is. Daar is ook wysigings aangebring aan verskeie gedeeltes van die stuk. Auer het heelwat van die werke wat deel uitmaak van die standaardrepertorium asook concertos, kort stukke, en Bach se volledige solowerke rangskik. Die meeste van sy uitgawes word deur Carl Fischer gepubliseer. Hy het ook heelwat werke vir die viool rangskik, waaronder enkele van Chopin se klavierpreludes.

Familie[wysig | wysig bron]

Auer se eerste vrou, Nadine Pelikan, was 'n Rus. Die jazz Vibrafoonspeler Vera Auer is 'n niggie van Leopold Auer. Die akteur Mischa Auer (gebore Mischa Ounskowsky) is sy kleinseun. Die komponis György Ligeti (die naam Ligeti is die Hongaarse ekwivalent van die Duitse naam Auer) is sy agterkleinkind. Volgens die vooraanstaande Hongaarse filosoof en dosent Ágnes Heller was Leopold Auer aan haar moeder se familie verwant.[49]

Auer se tweede vrou, Wanda Bogutska Stein (Auer), het hom voor die klavier begelei tydens 'n paar konserttoere (in Rusland; tot 1917) en in latere opnames.

Diskografie[wysig | wysig bron]

  • Hongaarse Dans No. 1 in G mineur deur Brahms, 1920
  • Mélodie in E-mol majeur, Op. 42, No. 3 (uit Souvenir d'un lieu cher), deur Tsjaikofski, 1920

Beide is opgeneem tydens 'n lewendige opname in Carnegie Hall waar Auer 'n opvoering gegee het.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ 1,0 1,1 Fifield, Christopher, in Oxford Companion to Music, Alison Latham, red., Oxford University Press, 2003 p .70
  2. ↑ Auer 1923, p.21
  3. ↑ Auer, 1980, p. 2,
  4. ↑ 4,0 4,1 Schwarz, p.414
  5. ↑ Auer, 1980, p.2
  6. ↑ Auer, 1923, p. 23
  7. ↑ 7,0 7,1 Auer, 1980, p. 3
  8. ↑ Auer, 1923, p.27
  9. ↑ Auer, 1923, pp.34-35
  10. ↑ Styra Avins, "Joseph Joachim," in Latham, red., Pp.637-638
  11. ↑ Auer, 1923, pp.57-59
  12. ↑ Auer, 1923, p.60
  13. ↑ Auer, 1923, pp.89-91
  14. ↑ Auer 1923, p.92
  15. ↑ Auer 1923, pp.98-101
  16. ↑ Auer 1980, p. 5
  17. ↑ Auer, 1980, p. 9
  18. ↑ Auer 1923, p.70
  19. ↑ Auer, 1923, p.69
  20. ↑ Auer, 1923 p. 71
  21. ↑ The Violinist
  22. ↑ Auer, 1923, pp.78-81
  23. ↑ Schwarz, pp.414-415
  24. ↑ 24,0 24,1 Auer 1923, p.114
  25. ↑ Auer 1923, p. 117
  26. ↑ Schwarz, p. 415
  27. ↑ Auer, 1923, p. 148
  28. ↑ Auer, 1923, pp. 148-149
  29. ↑ "Encyclopedia Judaica". Encyclopedia.com. Besoek op 25 Februarie 2013.
  30. ↑ Auer 1923, p. 144
  31. ↑ Auer, 1925, pp. 2-4
  32. ↑ Auer, 1925, pp. 45-52
  33. ↑ Auer, 1923, p. 65
  34. ↑ Auer, p. 15
  35. ↑ Auer 1923, p. 358
  36. ↑ Soos aangehaal in Schwarz, 415.
  37. ↑ Auer, Leopold, Violin Playing, 46. Soos aangehaal in Schwarz, 417.
  38. ↑ Auer 2012, hoofstuk 7
  39. ↑ Schwarz, 419.
  40. ↑ Potter vermeld dat Jascha Heifetz die dubbelkonsert in Loschwitz gespeel het waar Auer sy somerskool in 1912 en 1913 gehou het.
  41. ↑ Auer 1912, p.30
  42. ↑ 42,0 42,1 Auer 2012, p. 20
  43. ↑ Auer 2012, pp. 21, 28
  44. ↑ Schwartz, 1983, p. 419
  45. ↑ Schwarz, p. 408
  46. ↑ Moog, Robert (1 November 1977). "Theremin Vox – In Clara's Words". Besoek op 10 September 2009. Leopold Auer was my teacher in Russia and the United States
  47. ↑ Nathans, 2004, p. 83
  48. ↑ Auer 1923, p. 157
  49. ↑ Hauptfeld, Georg; Heller, Ágnes (2018). Der Wert des Zufalls Ágnes Heller über ihr Leben und ihre Zeit. Wien: Edition Konturen. ISBN 978-3-902968-38-8.

Bronne[wysig | wysig bron]

  • Auer, Leopold, Violin Playing As I Teach It, Dover, New York, 1980, ISBN 0-486-23917-9; vroeëre uitgawe, Stokes, New York, 1921
  • Auer, Leopold (1923), My Long Life in Music, F. A. Stokes, New York
  • Auer, Leopold (1925), Violin Master Works and their Interpretation, Carl Fischer, New York, repr. Dover, 2012, ISBN 0-486-49911-1
  • Babel, Isaac (1931), "Awakening," in Maxim D.; Shrayer, red., An Anthology of Jewish-Russian Literature: Two Centuries of Dual Identity, 1801–1953, pub.; M. E. Sharpe, 2007, vertaal uit die Russies deur Larissa Szporluk, pp. 313–315.
  • Klier, John D. (1995), Imperial Russia's Jewish Question, 1855–1881, Cambridge University Press
  • Nathans, Benjamin, 2004, Beyond the Pale: The Jewish Encounter with Late Imperial Russia, University of California Press
  • Potter, Tully, cd-notas tot Great Violinists: Jascha Heifetz, naxos opname 8.111288, die drie vioolconcertos deur Bach, en Mozart se vioolconcerto no. 5.
  • Roth, Henry (1997). Violin Virtuosos: From Paganini to the 21st Century. Los Angeles, CA: California Classics Books. ISBN 1-879395-15-0
  • Schwarz, Boris, Great Masters of the Violin (New York: Simon and Schuster, 1983)
  • Steinberg, Michael (1998), The Concerto, Oxford University Press

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Leopold_Auer&oldid=2427362"