Gaan na inhoud

Mischa Maiski

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Mischa Maiski(Miša Maiskis, Letties)
Agtergrondinligting
Gebore10 Januarie 1948 (1948-01-10) (77 jaar oud)
Riga, Lettiese Sowjet-Sosialistiese Republiek, USSR
GenresKlassiek
InstrumenteTjello
EtiketteDG

Mischa Maiski (Letties:Miša Maiskis, Hebreeus:מישה מייסקי; gebore op 10 Januarie 1948) is 'n Sowjet-gebore Israeli tjellis.

Biografie

[wysig | wysig bron]

Mischa Maiski is in 1948 in Riga gebore,[1] en is die jonger broer van die orrelis, klavesimbelspeler en musikoloog Waleri Maiski (1942–1981).

Hy is vanaf 1966 tot 1970 by die Moskouse Konservatoria deur Mstislav Rostropovich onderrig. In 1966 het hy sesde-prys tydens die Internasionale Tsjaikofski-kompetisie in Moskou gewen.[1][2] Hy is in 1970 gearresteer en het agtien maande in 'n arbeiderskamp deurgebring. Hy is in 1972 na Israel gerepatrieer [3] en is 'n burger van die land. Hy het saam met Gregor Piatigorski in Los Angeles gestudeer.[3] Maiski woon tans in België.

Maisky het reeds saam met verskeie kunstenaars gewerk, insluitende die pianiste Martha Argerich, Khatia Buniatishvili, Radu Lupu, Nelson Freire, Peter Serkin, Evgeny Kissin, Lang Lang en Sergio Tiempo; die violiste Gidon Kremer, Itzhak Perlman, Wadim Repin, Maxim Vengerov, Joshua Bell, Julian Rachlin en Janine Jansen; en die dirigente Leonard Bernstein, Zubin Mehta, Giulini, Lorin Maazel, Riccardo Muti, Giuseppe Sinopoli, Yuri Temirkanov, Vladimir Ashkenazy, Daniel Barenboim, James Levine, Charles Dutoit, Mariss Jansons, Waleri Gergijef en Gustavo Dudamel.

Maiski het die eerste keer in 1973 in die Verenigde State by die Carnegie Hall opgetree.[3] In 1976 het hy sy eerste uitvoering in Londen gemaak en die volgende jaar saam met Radu Lupu opgetree.[4] Hy het in 1995 na Rusland teruggekeer om opnames saam met die Russiese Nasionale Simfonieorkes onder leiding van Mikhail Pletnev te maak.[3][5]

Persoonlike lewe

[wysig | wysig bron]

Maiski het al saam met sy kinders, naamlik; Sascha, 'n violis, en Lily Maiski, 'n klassieke pianis; uitvoerings gegee.[6]

Opnames

[wysig | wysig bron]

Maiski se opnames sluit in:[7]

  • Bach: Ses Suites vir Solo Tjello BWV 1007–1012 [1985 Opname + 2000 Opname] (DG Deutsche Grammophon)
  • Bach - 3 Sonates vir Viola da Gamba, met Martha Argerich (DG Deutsche Grammophon)
  • Brahms: Dubbelconcerto met Gidon Kremer, Leonard Bernstein en die Weense Filharmoniese Orkes (DG Deutsche Grammophon)
  • Schumann: Tjelloconcerto met Leonard Bernstein en die Weense Filharmoniese Orkes (DG Deutsche Grammophon)
  • Dvořák Concerto + Bloch "Schelomo" - met Leonard Bernstein en die Israelse Filharmoniese Orkes (DG Deutsche Grammophon)
  • Haydn: 3 Tjelloconcertos saam met die Kamerorkes van Europa (DG Deutsche Grammophon)
  • Vivaldi- en Boccherini Concerto met die Orpheus Kamerorkes (DG Deutsche Grammophon)
  • Sjostakowitsj: Tjelloconcertos met die LSO en Michael Tilson Thomas
  • Dvořák Tjelloconcerto en Richard Strauss Don Quixote met Zubin Mehta en die Berliner Philharmoniker
  • Beethoven: Volledige Tjellosonates en Variasies met Martha Argerich (DG Deutsche Grammophon)
  • Elgar: Tjelloconcerto; Tsjaikofski (DG Deutsche Grammophon)
  • Maisky & Argerich Live in Japan (DG Deutsche Grammophon)
  • Rachmaninoff: "Elégie" met Sergio Tiempo (DG Deutsche Grammophon)
  • "España!" met Lily Maisky (DG Deutsche Grammophon)
  • Meditation: 'n plaat bestaande uit encore stukkies gewys aan sy dogter Lilian Bertha Maisky (DG Deutsche Grammophon)
  • Cellissimo: 'n plaat bestaande uit encore stukkies (DG Deutsche Grammophon)

Kritiese ontvangs

[wysig | wysig bron]

Maiski se speelwerk het al heelwat kontroversie uitgelok. Daarvolgens kritiseer 'n deel van die publiek die uitgebreide en dikwels oorywerige gebruik van vibrato en die kras, harde klanke wat hy voortbring.[8] 'n Ander deel voel weer dat Maiski hierdeur 'n romantiese kwaliteit aan sy speelwerk behou - selfs wanneer hy barokmusiek interpreteer - wat nie in enige ander spelers gevind kan word nie. 'n Resensie deur die BBC Magazine skrywer Jan Smaczny het soos volg daaruitgesien; "Maiski se uitvoering van hierdie werke kan skaars verbeter word. Strauss se sonate beskik oor enorme hoeveelhede jeugdige élan, en die rangskikkings vir tjello en orkes en "Morgen" is pragtig" (Morgen! Opus 27, Number 4. 1894, Strauss).[9]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 Allan Kozinn (13 Augustus 1989). "A Romantic Cellist With a Subversive Bent". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Augustus 2019. Besoek op 30 Oktober 2018.
  2. ↑ "Interview: Mischa Maisky". The Jewish Chronicle (in Japannees). 14 Januarie 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Maart 2016. Besoek op 6 Junie 2012.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Gavin Phillips (9 November 2001). "The two lives of master cellist Mischa Maisky". Taipei Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 September 2019. Besoek op 30 Oktober 2018.
  4. ↑ Margaret Campbell (19 Mei 2011). The Great Cellists. Faber & Faber. p. 284. ISBN 978-0-571-27801-5.
  5. ↑ "Medici" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 November 2013. Besoek op 13 November 2016.
  6. ↑ Maxim Reider (11 November 2015). "A tribute to a sister". The Jerusalem Post (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Augustus 2019. Besoek op 30 Oktober 2018.
  7. ↑ "Mischa Maisky – Discography" (in Engels). All Music. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Mei 2020. Besoek op 10 Junie 2012.
  8. ↑ Reynolds, Mike (24 Maart 2009). "Interview: Mischa Maisky on new music, authentic performances and sound quality". MusicalCriticism.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Junie 2017. Besoek op 3 Junie 2014.
  9. ↑ "Mischa Maisky, Critical Reception". Deutsch Grammophon. Opgespoor op 10 Junie 2012.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Mischa_Maiski&oldid=2614676"