Charles Manson

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Charles Manson
Manson in 1968.
Manson in 1968.
Gebore  (1934-11-12)12 November 1934
Cincinnati, Ohio, VSA
Oorlede  19 November 2017 (op 83)
Bakersfield, Kalifornië, VSA
Rede vir dood  Natuurlike oorsake
Ander name  Charles Milles Maddox
(geboortenaam)
Misdaadbesonderhede
Misdaad  9 moorde, 1 sameswering tot moord
Slagoffers  2 vermoor, 7 moorde in opdrag, 4 brandstigtings
Beweging  Mansonbende
Vonnisbesonderhede
Vonnisdatum  29 Maart 1971
Vonnis  Doodstraf, versag tot lewenslank (1972-2017)

Charles Milles Manson (gebore Maddox; 12 November 1934 - 19 November 2017) was in die laat 1960's 'n Amerikaanse misdadiger en musikant wat die leier was van die Mansonbende, ook bekend as die Manson Family, 'n kultus wat in Kalifornië gebaseer was. Van die lede van die bende het in Julie en Augustus 1969 nege moorde op vier plekke gepleeg. In 1971 is Manson skuldig bevind aan moord en sameswering om moord te pleeg vir die dood van sewe mense, onder andere die aktrise Sharon Tate. Volgens die staat het Manson nooit regstreeks opdrag vir die moorde gegee nie, maar sy ideologie het as 'n openlike daad van sameswering gegeld.[1]

Voor die moorde het Manson meer as die helfte van sy lewe in korrektiewe instellings deurgebring. Terwyl hy sy bende bymekaargemaak het, was Manson 'n sanger en liedjieskrywer aan die rand van die Los Angeles-musiekbedryf, hoofsaaklik danksy 'n toevallige verbintenis met Dennis Wilson van die Beach Boys, wat Manson aan die vervaardiger Terry Melcher voorgestel het.

In 1968 het die Beach Boys Manson se liedjie "Cease to Exist" opgeneem, hernoem tot "Never Learn Not to Love", maar sonder erkenning aan Manson. Manson het daarna probeer om 'n platekontrak deur Melcher te kry, maar was onsuksesvol.

Manson sou dikwels van die Beatles praat, insluitende hulle album met dieselfde naam van 1968. Volgens die Los Angeles-distriksprokureur Vincent Bugliosi het Manson gevoel hy word gelei deur sy vertolking van die Beatles se lirieke en het hy die naam "Helter Skelter" gebruik om 'n komende apokaliptiese rasseoorlog te beskryf. Tydens sy verhoor het Bugliosi geredeneer Manson wou 'n rasseoorlog begin, maar Manson en ander het dit ontken. Manson self het ontken dat hy enigiemand opdrag gegee het om te moor.

Manson se berugtheid was 'n embleem van waansin, geweld en die popkultuur wat deur die makabere beïnvloed is. Opnames van liedjies wat deur Manson geskryf en uitgevoer is, is kommersieel uitgereik; die eerste een was "Lie: The Love and Terror Cult" (1970). Nadat hy tronk toe is, is sommige van sy liedjies deur verskeie kunstenaars gesing. Hoewel hy aanvanklik in 1971 ter dood veroordeel is, is sy vonnis later tot lewenslank versag met die moontlikheid van parool.

Hy het sy vonnis in die Kaliforniese Staatsgevangenis, Corcoran, uitgedien en is laat in 2017 op 83-jarige leeftyd oorlede.

1934-1967: Vroeë lewe[wysig | wysig bron]

Kinderjare[wysig | wysig bron]

Charles Manson is op 12 November 1934 in die akademiese gesondheidsentrum van die Universiteit van Cincinnati in Ohio gebore vir die 15-jarige Kathleen Manson-Bower-Cavender, gebore Maddox (1919-1973).[2][3] Hy is Charles Milles Maddox genoem.[4][5]

Manson se biologiese vader was vermoedelik Colonel Walker Henderson Scott sr. (1910-1954)[6] van Catlettsburg, Kentucky.[7] Scott het af en toe by plaaslike meulens gewerk en het 'n reputasie as 'n swendelaar gehad. Hy het Maddox laat glo hy is 'n weermagkolonel, hoewel Colonel bloot sy voornaam was. Toe Maddox vir Scott vertel sy is swanger, het hy gesê hy moet vir weermagsake weggaan; ná verskeie maande het sy besef hy gaan nie terugkom nie.[8] Manson het dalk nooit sy biologiese pa geken nie.[9]

In Augustus 1934, voor Manson se geboorte, is Maddox getroud met William Eugene Manson (1909-1961), wat by 'n droogskoonmakery gewerk het. Maddox het dikwels saam met haar broer Luther gaan drink en Charles by talle verskillende babaoppassers gelos. Die egpaar is op 30 April 1937 geskei. Charles het William se van, Manson, behou.[10] Op 1 Augustus 1939 is Luther en Kathleen Maddox in hegtenis geneem vir aanranding en roof. Hulle is onderskeidelik tot tien en vyf jaar gevangenisstraf gevonnis.[11]

Manson is in die huis van 'n oom en tante in McMechen, Wes-Virginië, uitgeplaas.[12] Sy ma is in 1942 op parool vrygelaat. Weke ná haar vrylating het die gesin na Charleston, Wes-Virginië, verhuis[13] waar Manson voortdurend stokkiesgedraai en sy ma haar aande omgedrink het.[14] Sy is vir diefstal in hegtenis geneem, maar nie skuldig bevind nie.[15]

Die gesin het later na Indianapolis getrek. Hier het Maddox 'n alkoholis met die van "Lewis" deur vergaderings van Alkoholiste Anoniem ontmoet, en hulle is Augustus 1943 getroud.[14]

Eerste oortredings[wysig | wysig bron]

In 'n onderhoud met die Amerikaanse TV-joernalis Diane Sawyer het Manson gesê hy het sy skool aan die brand gesteek toe hy nege jaar oud was.[16] Manson het ook in die moeilikheid beland vir stokkiesdraaiery en geringe diefstal. In 1947, op 13-jarige ouderdom, is Manson in die Gibault-seunskool vir jong, manlike wetsoortreders in Terre Haute, Indiana, geplaas – dit is deur Katolieke priesters bestuur.[17] Gibault was 'n streng skool, waar leerlinge vir selfs die kleinste oortreding onder meer met 'n houtspaan of leergordel geslaan is. Manson het weggeloop van Gibault af en het in die woude of onder brûe geslaap, of waar hy ook al plek gekry het.[18]

Manson het na sy ma gevlug en het Kersfees 1947 in McMechen, by sy oom en tante se huis, deurgebring.[19] Sy ma het hom na Gibault teruggeneem. Tien maande later het hy na Indianapolis weggeloop.[20] In 1948 het Manson sy eerste bekende oortreding in Indianapolis gepleeg toe hy 'n kruidenierswinkel beroof het. Aanvanklik was die rooftog bloot om iets te ete te kry. Manson het egter 'n sigaarboks met net oor 100 dollar daarin gekry en die geld gevat. Hy het die geld gebruik om 'n kamer in Indianapolis te huur en kos te koop.[21]

Vir 'n ruk het Manson 'n werk gehad; hy het boodskappe afgelewer in 'n poging om van misdaad weg te bly. Hy het egter gou begin steel.[18] Hy is eindelik gevang, en in 1949 het 'n simpatieke landdros hom na Boys Town, 'n instelling vir jeugdiges, in Omaha, Nebraska, gestuur.[22] Ná vier dae in die instelling het hy en sy medestudent Blackie Nielson 'n wapen in die hande gekry en 'n motor gesteel. Hulle het dit gebruik vir twee gewapende rooftogte op pad na die huis van Nielson se oom in Peoria, Illinois.[23][24] Nielson se oom was 'n professionele dief en toe die seuns by hom kom, het hy hulle na bewering as leerlinge ingeneem.[17]

Manson is twee weke later in hegtenis geneem tydens 'n nagtelike rooftog op 'n winkel in Peoria. In die ondersoek na die roof is dit verbind met sy twee vroeëre gewapende rooftogte. Hy is gestuur na die Indiana Boys School, 'n streng verbeteringskool.[25] By die skool het ander studente Manson na bewering onder aanhitsing van 'n personeellid verkrag, en hy is dikwels geslaan. Hy het 18 keer van die skool weggeloop.[22]

Terwyl hy in die skool was, het Manson 'n selfverdedigingstegniek ontwikkel wat hy later die "waansinspeletjie" genoem het. Wanneer hy homself nie fisiek kon verdedig nie, het hy geskree, gesigte getrek en sy arms geswaai om dit te laat lyk of hy waansinnig is. In Februarie 1951 het hy ná twee mislukte pogings saam met twee ander seuns ontsnap.[26][24] Die drie ontsnaptes het vulstasies beroof terwyl hulle probeer het om in gesteelde motors na Kalifornië te ry. Hulle is in Utah gearresteer. Vir die federale misdaad om staatsgrense met 'n gesteelde motor oor te steek is Manson na Washington, D.C. se Nasionale Opleidingskool vir Seuns gestuur.[27] In toetse by sy aankoms is vasgestel hy is ongeletterd, maar het 'n IK van 109, wat hoër as gemiddeld is. Die persoon wat met hom gewerk het, het gemeen hy is aggressief antisosiaal.[26][24]

Eerste tronkstraf[wysig | wysig bron]

Op 'n psigiater se aanbeveling is Manson in Oktober 1951 verskuif na Natural Bridge Honor Camp, 'n minimumsekuriteitsinstelling.[24] Sy tante het hom besoek en aan administrateurs gesê hy kan in haar huis bly en sy sal hom help werk soek. Manson sou in Februarie 1952 vir parool in aanmerking kom, maar in Januarie is hy betrap dat hy 'n ander seun met 'n mes dreig en verkrag. Manson is oorgeplaas na die Federale Verbeteringskool in Petersburg, Virginië. Daar het hy nog "agt ernstige, strafbare oortredings gepleeg, waarvan drie homoseksuele dade behels". Hy is daarna geskuif na 'n maksimumsekuriteitsverbeterinskool in Chillicothe, Ohio, waar hy na verwagting sou bly tot met sy vrylating op sy 21ste verjaardag in November 1955. Goeie gedrag het daartoe gelei dat hy vroeg, in Mei 1954, vrygelaat is en hy het by sy oom en tante in McMechen gaan woon.[28]

Foto geneem met sy aankoms by Terminal Island, 2 Mei 1956.

In Januarie 1955 het Manson getrou met die hospitaalkelnerin Rosalie Jean Willis.[29] Omstreeks Oktober, sowat drie maande nadat hy en sy swanger bruid in Los Angeles aangekom het in 'n motor wat hy in Ohio gesteel het, is Manson weer aangekla van die federale misdaad om staatsgrense met 'n gesteelde voertuig oor te steek. Ná 'n psigiatriese ondersoek is hy op 'n proeftyd van vyf jaar vrygelaat. Manson het nie vir 'n verhoor in Los Angeles opgedaag op 'n soortgelyke aanklag wat in Florida gelê is nie, en hy is in Maart 1956 in Indianapolis in hegtenis geneem. Sy parool is teruggetrek en hy is drie jaar gevangenisstraf in die korrektiewe instelling Terminal Island in Los Angeles opgelê.[24]

Terwyl Manson in die tronk was, het Rosalie die lewe geskenk aan hulle seun, Charles Manson jr. Tydens sy eerste jaar in Terminal Island het Manson besoeke ontvang van sy vrou en ma, wat nou saam in Los Angeles gewoon het. In Maart 1957, toe Rosalie hom nie meer besoek nie, het sy ma hom ingelig sy woon saam met 'n ander man. Minder as twee weke voordat hy vir parool in aanmerking sou kom, het Manson probeer ontsnap deur 'n motor te steel. Sy parool is geweier.[24]

Tweede tronkstraf[wysig | wysig bron]

Manson het in September 1958 vyf jaar parool gekry, in dieselfde jaar dat Rosalie 'n egskeidingsbevel teen hom gekry het. Teen November was hy die koppelaar van 'n 16-jarige meisie en het hy ook geld gekry van 'n ander meisie met ryk ouers. In September 1959 het hy skuld beken daarop dat hy 'n vervalste staatstjek probeer trek het. Hy het beweer hy het dit uit 'n posbus gesteel. Hy het 'n opgeskorte vonnis van 10 jaar en parool gekry nadat 'n jong vrou met die naam Leona, wat gereeld vir prostitusie in hegtenis geneem is, 'n "tranerige pleidooi" in die hof gelewer het dat sy en Manson "baie verlief" is en sal trou "as Charlie vrygelaat word".[24] Sy is voor die einde van die jaar met Manson getroud, waarskynlik sodat sy as sy vrou nie gedwing kon word om teen hom te getuig nie.[24]

Manson het Leona en nog 'n vrou na Nieu-Mexiko geneem vir doeleindes van prostitusie, en daarvoor is hy ondervra oor die oortreding van die Mann Act, 'n wet wat dié daad onwettig maak. Hoewel hy vrygelaat is, was Manson reg toe hy vermoed die ondersoek is nog nie beëindig nie. Toe hy sy parool verbreek deur te verdwyn, is 'n lasbrief vir sy inhegtenisneming uitgereik. In April 1960 is hy aangekla van die oortreding van die Mann Act.[24] Nadat een van die vroue vir prostitusie in hegtenis geneem is, is Manson in Junie in Laredo, Texas, gearresteer en teruggebring na Los Angeles. Omdat hy sy parool vir die tjekvonnis verbreek het, is hy gelas om sy vonnis van 10 jaar uit te dien.[24]

Manson het 'n jaar lank probeer om appèl aan te teken teen die terugtrekking van sy parool. In Julie 1961 is hy van die Los Angeles-gevangenis na die McNeil Island-gevangenis in Washington gestuur. Daar het hy kitaarlesse geneem by die bendeleier Alvin "Creepy" Karpis en het hy by 'n ander gevangene 'n kontaknaam by Universal Studios in Hollywood, Phil Kaufman, gekry.[30] Onder sy medegevangenes in dié tyd was Danny Trejo, wat aan verskeie hipnosesessies deelgeneem het.[31] Volgens Jeff Guinn se biografie van 2013 oor Manson het sy ma tydens sy tronkstraf in McNeil Island na Washington getrek om nader aan hom te wees. Sy het daar naby as 'n kelnerin gewerk.[32]

Hoewel die aanklag oor die oortreding van die Mann Act teruggetrek is, was die poging om die staatstjek te trek steeds 'n federale oortreding. In die jaarlikse verslag van September 1961 oor Manson word genoem hy vestig graag die aandag op homself, 'n waarneming wat in September 1964 herhaal is.[24] In 1963 is 'n egskeiding aan Leona toegestaan. Tydens die egskeidingsaak het sy beweer sy en Manson het 'n seun, Charles Luther.[24]

In Junie 1966 is Manson vir die tweede keer na Terminal Island gestuur in voorbereiding van sy vrylating. Teen die tyd dat hy op 21 Maart 1967 vrygelaat sou word, het hy meer as die helfte van sy 32 jaar in tronke en ander instellings deurgebring. Dit was veral omdat hy federale wette oortree het. Sulke vonnisse is baie swaarder as staatsvonnisse vir dieselfde oortredings. Manson het aan die owerheid gesê die tronk het sy tuiste geword en het toestemming gevra om te bly.[24]

1968: San Francisco en kultusvorming[wysig | wysig bron]

'n Pasiënt op parool[wysig | wysig bron]

Minder as 'n maand nadat hy in 1967 vrygelaat is, het Manson van Los Angeles na Berkeley, Kalifornië, verhuis,[33] wat 'n parooloortreding kon gewees het. In plaas daarvan het Manson die paroolkantoor in San Francisco gebel toe hy daar aankom, en hy is oorgeplaas vir waarneming deur Roger Smith, 'n kriminologienavorser en federale paroolamptenaar.[34] Tot in die lente van 1968 het Smith by Haight-Ashbury se gratis kliniek (HAFMC) gewerk, waar Manson en sy gesin hom tydens hulle tyd in die Haight besoek het.[35] Roger Smith en die stigter van die kliniek, David E. Smith, het staatsgeld ontvang om die uitwerking van dwelms soos LSD en metamfetamien op die teenkultuur in Haight-Ashbury te ondersoek.[36] Die pasiënte by die kliniek het die onderwerpe van hulle navorsing geword – so ook Manson en sy uitbreidende "Familie" van hoofsaaklik vroulike aanhangers wat Roger Smith gereeld gaan spreek het.[37]

Manson het toestemming van Roger Smith gekry om van Berkeley na San Francisco se Haight-Ashbury-buurt te verhuis. Hy het daar die eerste keer LSD gebruik en dit daarna gereeld gebruik terwyl hy daar was.[33] David Smith, wat die uitwerking van LSD en metamfetamien op knaagdiere ondersoek het,[38] het geskryf die verandering in Manson se persoonlikheid in dié tyd "was die vinnigste wat Roger Smith nog gesien het in sy hele professionele loopbaan".[39] Manson het ook die boek Stranger in a Strange Land, 'n wetenskapsfiksieroman deur Robert A. Heinlein, gelees.[40] Geïnspireer deur die bloeiende vryeliefdefilosofie in Haight-Ashbury in die Somer van Liefde, het Manson sy eie filosofie begin predik wat geskoei was op 'n mengsel van Stranger in a Strange Land, die Bybel, Sciëntologie, Dale Carnegie en die Beatles. Daarmee het hy gou vir hom 'n gevolg opgebou.[41]

Kultusvorming[wysig | wysig bron]

Manson het sy eerste volgeling reeds by die UK-Berkely-kampus gekry: die bibliotekaresse Mary Brunner. Hy het haar omgepraat om hom 'n paar nagte in haar huis te laat oorslaap, 'n reëling wat gou permanent geraak het.[42] Daarna het hy Lynette "Squeaky" Fromme, 'n tiener wat van die huis weggeloop het, ontmoet en oorreed om saam met hom en Brunner te woon.[43][44]

Manson het gou groot skares luisteraars en 'n paar toegewyde volgelinge gelok.[45] Hy het individue gemanipuleer wat emosioneel onseker was, asook sosiale uitgeworpenes.[46] In sy boek Love Needs Care oor dié tyd by die HAFMC beweer David Smith dat Manson hulle probeer herprogrammeer het "om hulle heeltemal aan sy wil oor te gee" deur die gebruik van "LSD en … onkonvensionele seksuele praktyke" wat sy volgelinge sou omskep in "leë houers wat alles sou aanvaar wat hy daarin gooi".[46] Paul Watkins, 'n lid van die Mansonbende, het getuig Manson sou die groep aanmoedig om LSD te gebruik en dan 'n kleiner dosis neem "om by sy positiewe te bly".[47] Hy het beweer Manson wou hê almal moes hulle aan hom oorgee.[48] Teen die einde van sy tydperk in die Haight in April 1968 het Manson sowat 20 aanhangers gehad. Hulle was almal onder toesig van sy paroolbeampte Roger Smith en baie van die personeellede by die HAFMC.[49]

Die kernlede van die Mansonbende het eindelik ingesluit: Charles "Tex" Watson, 'n musikant en voormalige akteur; Bobby Beausoleil, 'n voormalige musikant en porno-ster; Brunner; Susan Atkins; Patricia Krenwinkel; en Leslie van Houten.[50][51][52]

Nog inhegtenisnemings[wysig | wysig bron]

Onder toesig van sy paroolbeampte Roger Smith het Manson sy Familie laat aangroei deur dwelmmisbruik en prostitusie,[49] sonder inmenging deur die owerhede. Manson is op 31 Julie 1967 in hegtenis geneem omdat hy die inhegtenisneming van een sy volgelinge, Ruth Ann Moorehouse, probeer voorkom het. In plaas daarvan dat Manson teruggestuur is tronk toe, is hy net aangekla van 'n mindere misdryf en is drie jaar by sy parooltydperk gevoeg.[53]

Hy het in Julie 1968 weer vervolging vrygespring toe hy en die Familie in hegtenis geneem is terwyl hulle van San Francisco na Los Angeles verhuis het met die toestemming van Roger Smith.[54] Sy bus het in 'n sloot beland waar die polisie hom en lede van die Familie, insluitende Brunner en Manson se pasgebore baba, nakend aan die slaap gevind het.[55] Daarna is hy weer gearresteer en 'n paar dae later vrygelaat – dié keer op 'n dwelmklag.[56][53]

Oordeelsdagoortuigings[wysig | wysig bron]

Die Mansonbende het in 'n oordeelsdagkultus ontwikkel toe Manson obsessief geraak het met die idee van 'n komende apokaliptiese rasseoorlog tussen Amerika se swart bevolking en die groter wit bevolking. Manson was 'n voorstander van wit oorheersing[57][58] en het vir van die bendelede vertel swart mense in Amerika sal in opstand kom en alle wit mense doodmaak, buiten Manson en sy "Familie". Hulle is egter nie intelligent genoeg om op hulle eie te oorleef nie en sou 'n wit man nodig hê om hulle te lei; hulle sou Manson dus as hulle "meester" dien.[59][60] Volgens Vincent Bugliosi het Manson laat in 1968 die term "Helter Skelter", van die gelyknamige liedjie op die pas uitgereikte White Album van die Beatles, aangeneem om na dié komende oorlog te verwys.[61]

1969-1971: Moorde en verhoor[wysig | wysig bron]

Moorde[wysig | wysig bron]

Vroeg in Augustus 1969 het sommige lede van die Mansonbende moorde in Los Angeles gepleeg. Die Familie het wêreldwyd berug geword ná die moord op die aktrise Sharon Tate en nog vier mense in haar huis op 8 en 9 Augustus,[62] en Leno en Rosemary LaBianca die volgende dag. Tex Watson en nog drie lede van die bende het die Tate-LaBianca-moorde gepleeg, na bewering op bevel van Manson.[63][64] Hoewel later in die verhoor aanvaar is dat Manson nooit eksplisiet opdrag vir die moorde gegee het nie, is sy gedrag as genoeg rede beskou om hom skuldig te bevind aan moord en sameswering tot moord. Daar was bewyse van Manson se obsessie om 'n rasseoorlog te begin deur die moord op mense wat hy as "varke" beskou het en sy oortuiging dat dit aan die "neger" sou wys om dit ook te doen.[1]

Lede van die bende was ook verantwoordelik vir ander aanvalle, diefstal, misdade en die poging tot sluipmoord op president Gerald Ford in Sacramento deur Lynette "Squeaky" Fromme.[65]

Hoewel dikwels geglo word Manson het nooit self iemand vermoor of probeer vermoor nie, het die misdaadskrywer James Buddy Day in sy boek Hippie Cult Leader: The Last Words of Charles Manson beweer Manson het die dwelmhandelaar Bernard Crowe op 1 Julie 1969 geskiet.[66] Crowe het oorleef.[67]

Verhoor[wysig | wysig bron]

Die staat Kalifornië het Manson saam met Leslie van Houten, Susan Atkins en Patricia Krenwinkel verhoor vir die Tate-LaBianca-moorde. Tex Watson is op 'n later datum verhoor nadat hy deur Texas uitgelewer is.[68] Die verhoor het op 15 Julie 1970 begin.[69]

Op 24 Julie 1970, die eerste dag waarop getuienis aangehoor is, het Manson in die hof verskyn met 'n "X" aan sy voorkop uitgekerf. Sy volgelinge het 'n verklaring deur hom uitgereik waarin hy sê: "Ek het my uit julle wêreld ge-X."[70] Die volgende dag het ook Van Houten, Atkins en Krenwinkel in die hof verskyn met 'n X aan hulle voorkop.[71][72]

Lede van die Mansonbende het buite die hofgebou gekampeer en 'n waak op 'n straathoek gehou, want hulle is die hof belet omdat hulle ontwrigtend was. Ander lede van die bende het ook 'n X aan hulle kop gekerf.[70]

Die staat het tydens die verhoor dosyne ooggetuies geroep. Die hoofgetuie was egter Linda Kasabian, wat teenwoordig was met die Tate-moorde. Kasabian het grafiese getuienis verskaf van die moorde, wat sy van buite die huis aanskou het. Sy was ook die volgende dag saam met Manson in die motor toe hy, volgens haar, opdrag vir die LaBianca-moorde gegee het. Kasabian het dae in die getuiebank deurgebring en is deur die verdediging se advokate onder kruisverhoor geneem. Nadat sy getuig het, het Kasabian vir die volgende 40 jaar iewers gaan skuil.[9]

Vroeg in Augustus 1970 het president Richard Nixon aan verslaggewers gesê hy glo Manson is skuldig aan die moorde, "óf regstreeks óf onregstreeks".[73] Manson het 'n eksemplaar van die koerant gekry en die opskrif aan die jurie gewys.[9] Die verdediging het toe aansoek gedoen om 'n wanverhoor en gesê hulle kliënte het veel minder mense vermoor as "Nixon se oorlogsmasjien in Viëtnam".[73] Regter Charles H. Older het toe elke jurielid ondervra om vas te stel of hy of sy die opskrif gesien het en of dit hom of haar beïnvloed het om 'n onafhanklike oordeel te fel. Al die jurielede het gesê hulle kan nog 'n onafhanklike besluit neem.[9] Kort daarna is die vroulike beskuldigdes – Atkins, Krenwinkel en Van Houten – uit die hofsaal verwyder omdat hulle gedreunsing het: "Nixon sê ons is skuldig. Hoekom dan voortgaan?"[9]

Op 5 Oktober 1970 het Manson regter Older probeer aanval terwyl die jurie in die hofsaal was. Hy het Older eers gedreig en toe met 'n skerpgemaakte potlood oor sy advokaat se tafel gespring in Older se rigting. Manson is vasgekeer voordat hy die regter bereik het. Terwyl hy uit die hofsaal gelei is, het Manson vir Older geskree: "In die naam van Christelike geregtigheid, iemand moet jou kop afkap!" Intussen het die vroulike beskuldigdes iets in Latyn begin dreunsing. Regter Older het daarna 'n .38-pistool na die verhoor gedra.[74]

Op 16 November 1970 het die staat sy betoog afgesluit ná 22 weke van getuies aanhoor. Die verdediging het toe die verstommende aankondiging gedoen dat hulle geen getuies het nie en het ook hulle betoog afgesluit.[75]

Manson se getuienis[wysig | wysig bron]

Onmiddellik nadat die verdediging sy betoog afgesluit het, het die drie vroulike beskuldigdes geskree hulle wil getuig. Hulle advokate het hulle afgeraai om dit te doen en vir die regter gesê hulle staan dit teen. Blykbaar wou die drie vroue getuig dat Manson niks met die moorde te doen gehad het nie.[76]

Die volgende dag het ook Manson aangekondig hy wil getuig. Die regter het hom toegelaat om te getuig, maar nie voor die jurie nie. Manson het gesê:

Hierdie kinders wat julle met hulle messe aanval, is julle kinders. Julle het hulle geleer. Ek het hulle nie geleer nie. Ek het hulle net probeer help om op te staan. Die meeste mense wat julle die Familie noem, was net kinders wat julle nie wou hê nie.[76]

Manson het voortgegaan deur sy dade gelyk te stel aan dié van die hele gemeenskap:

Dit weet ek: In julle harte en julle siele is julle net so verantwoordelik vir die Viëtnamoorlog as wat ek vir die moord op hierdie mense is. ... Ek kan nie enigeen van julle oordeel nie. Ek het geen kwade gevoelens jeens julle en geen erebande vir julle nie. Maar ek dink dit is hoog tyd dat julle almal na julleself begin kyk en die leuen sien waarin julle lewe.[77]

In sy afsluiting het Manson beweer hy is ook 'n produk van 'n stelsel wat hy as basies gewelddadig en onregverdig beskou:

My vader is die tronk. My vader is julle stelsel. ... Ek is net wat julle my gemaak het. Ek is 'n weerspieëling van julle. ... Julle wil my doodmaak? Ha! Ek is reeds dood – was my hele lewe lank. Ek het 23 jaar bestee in graftombes wat julle gebou het.[77]

Nadat Manson klaar gepraat het, het regter Older aangebied dat hy voor die jurie getuig. Manson het gesê dit nie nodig nie. Hy het aan die vroulike beskuldigdes gesê dit is nie meer nodig dat hulle getuig nie.[78]

Op 30 November 1970 het Van Houten se advokaat, Ronald Hughes, nie in die hof opgedaag vir die slotargument in die verhoor nie.[78] Hy is later in 'n Kaliforniese park dood aangetref. Sy liggaam was erg verbind en dit was onmoontlik om te bepaal waaraan hy dood is. Hughes het in die verhoor van Manson verskil en het gesê sy kliënt moenie getuig dat Manson nie by die moorde betrokke was nie. Sommige beweer die Mansonbende het Hughes vermoor.[79]

Op 25 Januarie 1971 het die jurie Manson, Krenwinkel en Atkins skuldig bevind aan moord vir al sewe Tate-LaBianca-moorde. Hulle het Van Houten skuldig bevind aan die LaBianca-moorde.[80]

Vonnis[wysig | wysig bron]

Ná die skuldigbevindings het die hof 'n aparte verhoor voor dieselfde jurie gehou om te bepaal of die beskuldigdes die doodstraf moet kry.

Die drie vroue – Atkins, Van Houten en Krenwinkel – het getuig. Hulle het grafiese beskrywings van die moorde gegee en gesê Manson was nie betrokke nie. Volgens hulle het hulle die moorde gepleeg om die medelid van die bende Bobby Beausoleil te help om uit die tronk te kom, waar hy was weens die moord op Gary Hinman. Hulle het beweer die Tate-LaBianca-moorde was veronderstel om 'n na-aping van die Hinman-moord te wees. Atkins, Krenwinkel en Van Houten het gesê hulle het dit gedoen onder die leiding van die staat se hoofgetuie, Linda Kasabian. Hulle het nie berou oor die moorde betuig nie.[81]

Op 4 Maart 1971, tydens die vonnisverhoor, het Manson sy baard in 'n vurkvorm geknip en die hare op sy kop afgeskeer. Hy het aan die media gesê: "Ek is die duiwel, en die duiwel het altyd 'n kaal kop!" Die vroue het nie dadelik hulle hare afgeskeer nie. Die staatsaanklaer, Vincent Bugliosi, het later in sy boek Helter Skelter beweer dit was omdat hulle nie wou hê dit moes lyk of Manson hulle heeltemal beheer nie (soos dit gelyk het toe hulle vroeër in die verhoor die X aan hulle voorkop uitgekerf het).[82]

Op 29 Maart 1971 het die jurie al vier beskuldigdes tot dood veroordeel. Die drie vroue het intussen ook hulle hare afgeskeer, nes Manson. Ná die vonnis het Atkins vir die jurie geskree: "Julle moet liewer julle deure sluit en julle kinders oppas."[83]

Die Manson-moordverhoor was destyds die langste een in die Amerikaanse geskiedenis; dit het nege en 'n half maande geduur. Dit was een van die verhore in die 20ste eeu in Amerika wat die beste deur die media gedek is en is "die verhoor van die eeu" genoem. Die jurie is vir 225 dae afgesluit, langer as vir enige vorige verhoor. Die transkripsie van die verhoor het 209 volumes, of 31 716 bladsye, beslaan.[83]

1971-2017: Derde tronkstraf[wysig | wysig bron]

Ná die verhoor[wysig | wysig bron]

'n Polisiefoto van 1971.

Manson is op 22 April 1971 in die Los Angeles-staatsgevangenis opgeneem vir sewe vonnisse weens moord en een vir sameswering tot moord weens die dood van Abigail Ann Folger, Wojciech Frykowski, Steven Earl Parent, Sharon Tate Polanski, Jay Sebring en Leno en Rosemary LaBianca. Omdat die doodstraf in 1972 ongrondwetlik verklaar is, is Manson se vonnis op 2 Februarie 1977 versag tot lewenslange gevangenisstraf, met die moontlikheid van parool.

Op 13 Desember 1971 is Manson in die Los Angeles-distrikshof skuldig bevind aan die moord op 25 Julie 1969 op die musikant Gary Hinman. Hy is ook skuldig bevind aan moord weens die dood in Augustus 1969 van Donald Jerome "Shorty" Shea. Vanweë die verklaring in 1972 van die doodstraf as ongrondwetlik, kon Manson ná sewe jaar vir parool in aanmerking kom.[84] Sy eerste verhoor was op 16 November 1978, maar hy is parool geweier.[85][86]

1980's-1990's[wysig | wysig bron]

Die Folsom-staatsgevangenis, een van die tronke waarin Manson toegesluit is.

In die 1980's het Manson vier onderhoude aan die hoofstroommedia toegestaan. Die eerste een is op 13 Junie 1981 by die Kaliforniese Mediese Gerief opgeneem en is op 13 Junie 1981 uitgesaai. Dit was met Tom Snyder vir NBC se The Tomorrow Show. Die tweede een, wat by die San Quentin-staatsgevangenis opgeneem is, is op 7 Maart 1986 uitgesaai. Dit was met Charlie Rose vir CBS News Nightwatch en het in 1987 'n Emmy gewen vir die beste onderhoud.[87] Die derde een, met Geraldo Rivera in 1988, was deel van 'n spesiale program oor satanisme.[88] Minstens van die Snyder-onderhoud af was daar 'n tatoe van 'n swastika op die plek aan sy voorkop waar hy tydens sy verhoor 'n X uitgekerf het.[89]

Nikolas Schreck het 'n onderhoud met Manson gevoer vir sy dokumentêr Charles Manson Superstar (1989). Schreck het tot die gevolgtrekking gekom dat Manson nie waansinnig is nie, maar so optree uit frustrasie.[90][91]

Op 25 September 1984 was Manson in die Kaliforniese Mediese Gerief by Vacaville toe die medegevangene Jan Holmstrom 'n verfverdunmiddel op Manson uitgegooi en hom aan die brand gesteek het. Manson het tweede- en derdegraadse brandwonde oor 20 persent van sy liggaam opgedoen. Holmstrom het verduidelik dat Manson beswaar aangeteken het teen sy Hare Krisjna-dreunsange en hom verbaal gedreig het.

Ná 1989 was Manson in die beskermingseenheid van die Kaliforniese staatsgevangenis. Die eenheid is vir gevangenes wie se lewe bedreig sou word in gewone tronke. Hy is ook in die San Quentin-staatsgevangenis, Kaliforniese Mediese Gerief, die Folsom- en die Pelican Bay-staatsgevangenis aangehou. In Junie 1997 het 'n tronkkomitee bevind Manson verkoop dwelms.[92] Hy is 'n maand later van die Corcoran- na die Pelican Bay-staatsgevangenis geskuif.[92]

2000's-2017[wysig | wysig bron]

Die 76-jarige Manson in Junie 2011.

Op 5 September 2007 het MSNBC The Mind of Manson uitgesaai, 'n volledige weergawe van 'n onderhoud uit 1987 in Kalifornië se San Quentin-staatsgevangenis. Die materiaal van 'n "ongeboeide, onboetvaardige en wilde" Manson is voorheen as "so ongelooflik" beskou dat net sewe minute daarvan uitgesaai is op Today, die program waarvoor dit opgeneem is.[93]

In Maart 2009 het Kaliforniese tronkamptenare 'n foto van Manson uitgereik met 'n wykende haargrens, grys hare en baard en die swastikatatoe nog prominent aan sy voorkop.[94]

In 2010 het Los Angeles Times berig Manson is in 2009 met 'n selfoon betrap. Hy het mense in Kalifornië, New Jersey, Florida en Brits-Columbië gekontak. Volgens 'n woordvoerder van die Kaliforniese departement van korrektiewe dienste was dit onbekend of Manson die foon vir misdaaddoeleindes gebruik het.[95]

Manson het ook 'n album met akoestiese popliedjies opgeneem met die titel Completion, met bykomende produksie deur Henry Rollins. Net vyf eksemplare is gemaak; twee behoort aan Rollins, terwyl die ander drie vermoedelik na Manson is. Die album is nooit uitgereik nie.[96]

Siekte en dood[wysig | wysig bron]

Op 1 Januarie 2017 is Manson van die Corcoran-tronk na die Mercy-hospitaal in Bakersfield gehaas omdat hy bloeding in sy maagdermkanaal gehad het. 'n Bron het die Los Angeles Times vertel Manson is baie siek,[97] en TMZ het berig dokters dink hy is "te swak" vir 'n operasie wat gewoonlik in so 'n geval uitgevoer sou word.[98] Hy is op 6 Januarie terug na die gevangenis. Die aard van sy behandeling is nie bekend gemaak nie.[99]

Op 15 November 2017 het 'n ongemagtigde bron gesê Manson is terug na die hospitaal in Bakersfield,[100] maar die Kaliforniese departement van korrektiewe dienste het dit nie bevestig nie in ooreenstemming met mediese privaatheidswette.[101] Manson is op 19 November by die hospitaal weens hartstilstand dood ná asemhalingsversaking, wat veroorsaak is deur kolonkanker.[102][103] Ná 'n geveg oor sy boedel is hy op 20 Maart 2018 deur sy kleinseun, Jason Freeman, laat veras.[104]

Persoonlike lewe[wysig | wysig bron]

Betrokkenheid by Sciëntologie[wysig | wysig bron]

Terwyl Manson in die tronk was, het hy Sciëntologie begin bestudeer met behulp van sy medegevangene Lanier Rayner, en in Julie 1961 het Manson sy geloof as Sciëntologie aangedui.[105] Volgens 'n tronkverslag van September 1961 het dit gelyk of "Manson 'n sekere mate van insig in sy probleme gekry het deur sy bestudering van die dissipline".[106]

Nadat Manson in 1967 vrygelaat is, het hy na Los Angeles gereis waar hy "plaaslike Sciëntoloë ontmoet en verskeie partytjies vir rolprentsterre bygewoon het".[107][108][109] Hy het 150 uur van ouditering voltooi.[110]

Verhoudings en vermeende kind[wysig | wysig bron]

In 2009 het die platejoggie van Los Angeles Matthew Roberts korrespondensie en ander bewyse uitgereik wat daarop dui dat hy Manson se biologiese seun kan wees. Roberts se biologiese ma het beweer sy was lid van die Mansonbende en het die Familie middel 1967 verlaat nadat Manson haar verkrag het. Sy het na haar ouerhuis teruggekeer en op 22 Maart 1968 die lewe aan Roberts geskenk. Sy het hom daarna laat aanneem. CNN het in 2012 'n DNS-vergelyking laat doen tussen Roberts en Manson se biologiese kleinseun Jason Freeman, en dit het getoon die twee deel nie DNS nie.[111] Roberts het daarna met 'n direkte DNS-toets probeer bewys Manson is sy pa, en dit het beslis getoon hy en Manson is nie familie nie.[112]

In 2014 het Manson in die tronk verloof geraak aan die 26-jarige Afton Elaine Burton en op 7 November het hy 'n troulisensie gekry.[113] Manson het aan Burton die bynaam "Star" gegee. Sy het hom minstens nege jaar lank in die tronk besoek en het verskeie webtuistes bedryf waarin sy beweer het hy is onskuldig.[114]

Die troulisensie het op 5 Februarie 2015 verstryk, sonder dat 'n trouseremonie plaasgevind het.[115] Die joernalis Daniel Simone het berig die troue is gekanselleer nadat Manson agtergekom het Burton wou net met hom trou sodat sy en haar vriend Craig Hammond sy lyk ná sy dood kon gebruik as 'n toeristeattraksie.[115][116] Volgens Simone het Manson gedink hy sou nooit sterf nie en het hy dalk die moontlikheid van 'n huwelik gebruik as 'n manier om Burton en Hammond aan te moedig om hom te besoek en vir hom geskenke te bring. Burton het op haar webtuiste gesê die troue het bloot om logistiese redes nie plaasgevind nie. Manson het 'n infeksie gehad en was twee maande lank in 'n tronkkliniek, waar hy nie besoekers mag ontvang het nie. Sy het gesê sy hoop steeds die lisensie kan hernu word en dat die troue nog sal plaasvind.[115]

Sielkunde[wysig | wysig bron]

Op 11 April 2012 is Manson op sy 12de paroolverhoor toestemming geweier om vrygelaat te word. Hy het dit nie bygewoon nie; ná sy paroolverhoor van 27 Maart 1997 het hy geweier om enige verdere verhore by te woon. Die paneel op die verhoor het aangeteken Manson het 'n "geskiedenis van beherende gedrag" en "geestesgesondheidskwessies", insluitende skisofrenie en paranoïese waansteuring, en dat hy te gevaarlik was om vry te laat.[117] Die paneel het ook aangeteken Manson het 108 keer tronkreëls oortree, het geen aanduiding van berou en geen insig in die veroorsakende faktore van die misdade nie, hy het nie die erns van die misdade besef nie en het 'n buitengewone, gevoellose miskenning van menslike lyding. Hy het ook geen paroolplanne nie.[118]

Op die paroolverhoor van 11 April 2012 is bepaal Manson sou vir die volgende 15 jaar nie vir parool in aanmerking kom nie: dus tot in 2027, wanneer hy 92 jaar oud sou gewees het.[119]

Nalatenskap[wysig | wysig bron]

Kulturele trefkrag[wysig | wysig bron]

In Junie 1970 was Manson die onderwerp van die voorbladartikel van Rolling Stone.[120] Bernardine Dohrn van die Weather Underground het na berig word van die Tate-moorde gesê: "Dink net, eers het hulle daardie varke doodgemaak, toe eet hulle aandete in dieselfde kamer, toe druk hulle selfs 'n vurk in 'n slagoffer se maag. Wild!"[121] Toe die Manson-fanatikus James Mason die Neo-Nazi-groep Universal Order stig, wat ook ander bewegings soos die terroristegroep Atomwaffen Division beïnvloed het, het hy beweer hy handel op 'n voorstel van Charles Manson, wat gebaseer is op iets wat Manson in 'n televisie-onderhoud gesê het.[122] Bugliosi het 'n BBC-werknemer aangehaal dat 'n "neo-Manson-kultus" in Europa bestaan wat deur sowat 70 rockgroepe verteenwoordig word wat liedjies deur Manson speel, asook "liedjies ter ondersteuning van hom".[84]

Musiek[wysig | wysig bron]

Manson was 'n sukkelende musikant wat tussen 1967 en 1969 sukses in Hollywood probeer behaal het. Die Beach Boys het 'n nabootsweergawe van een van sy liedjies gedoen. Ander liedjies is eers uitgereik nadat die verhoor vir die Tate-moorde begin het. Op 6 Maart 1970 is 'n album met Manson se musiek, Lie: The Love and Terror Cult (LIE), uitgereik.[123][124][125][126] Dit het "Cease to Exist" ingesluit, 'n Manson-komposisie wat die Beach Boys opgeneem het met veranderde liriek en die titel "Never Learn Not to Love".[127][128] Oor die volgende paar maande is net sowat 300 van die album se 2 000 eksemplare verkoop.[129]

Verskeie ander uitreikings van Manson-opnames – met beide musiek en die gesproke woord – bestaan. Een daarvan, The Family Jams, sluit twee CD's in van Manson se liedjies wat die Familie in 1970 opgeneem het, nadat Manson en die ander in hegtenis geneem is. Die kitaarspeler en hoofsanger is Steve Grogan;[130] bykomende sangers is Lynette Fromme, Sandra Good, Catherine Share en ander. One Mind, 'n album met musiek, poësie en die gesproke woord, is in April 2005 uitgereik onder 'n Creative Commons-lisensie.[131][132]

Die Amerikaanse rockgroep Guns N' Roses het Manson se "Look at Your Game, Girl" opgeneem op hulle album van 1993 "The Spaghetti Incident?"[133][134] "My Monkey", op die album Portrait of an American Family deur die Amerikaanse rockgroep Marilyn Manson, sluit die liriek in: "I had a little monkey / I sent him to the country and I fed him on gingerbread / Along came a choo-choo / Knocked my monkey cuckoo / And now my monkey's dead." Dié woorde kom van Manson se "Mechanical Man",[135] wat te hoor is op die album LIE.

Musikante soos Kasabian,[136] Spahn Ranch[137] en Marilyn Manson[138] se name is geïnspireer deur Manson en sy volgelinge.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. 1,0 1,1 "People v. Manson". Justia Law (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Mei 2018. Besoek op 11 Mei 2019.
  2. Woods, Jared (21 November 2017). "15 Lesser-Known Facts About The Late Charles Manson". The Clever. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 November 2017. Besoek op 22 November 2017.
  3. Kathleen Maddox; geni.com
  4. Bugliosi & Gentry 1974, pp. 136–137.
  5. Reitwiesner, William Addams. Provisional ancestry of Charles Manson Geargiveer 5 Maart 2016 op Wayback Machine; besoek op 26 April 2007.
  6. "Internet Accuracy Project: Charles Manson". AccuracyProject.org. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Februarie 2021. Besoek op 28 Oktober 2012.
  7. Smith, Dave (26 Januarie 1971). "Mother Tells Life of Manson as Boy". Los Angeles Times.
  8. Guinn 2013, p. 22.
  9. 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Bugliosi & Gentry 1974.
  10. Guinn 2013, p. 23.
  11. Guinn 2013, p. 27.
  12. "Long Before Little Charlie Became the Face of Evil". The New York Times. Augustus 7, 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op September 30, 2015. Besoek op Januarie 7, 2016.
  13. Guinn 2013, p. 38.
  14. 14,0 14,1 Lansing, H. Allegra (11 Julie 2019). "Son of Man: The Early Life of Charles Manson". Medium. Boston, Massachusetts: A Medium Corporation. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Februarie 2022. Besoek op 17 Augustus 2020.
  15. Maslin, Janet (6 Augustus 2013). "Long Before Little Charlie Became the Face of Evil". The New York Times. New York City. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 September 2015. Besoek op 17 Augustus 2020.
  16. "Charles Manson – Diane Sawyer Documentary.
  17. 17,0 17,1 Guinn 2013, p. 43.
  18. 18,0 18,1 Hunter, Al (22 Januarie 2015). "Charles Manson – Hoosier Juvenile Dilenquent". The Weekly View.
  19. Guinn 2013, pp. 37–42.
  20. Mitchell, Dawn (14 Januarie 2014). "Retro Indy: Charles Manson, mass murderer and cult leader, spent time in Indiana". The Indianapolis Star. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 September 2020. Besoek op 17 Augustus 2020.
  21. Mercer, David (20 November 2017). "Charles Manson's life and crimes: a timeline". Sky News. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Oktober 2020. Besoek op 17 Augustus 2020.
  22. 22,0 22,1 Charles Manson – Diane Sawyer Interview.
  23. Guinn 2013, pp. 42–43.
  24. 24,00 24,01 24,02 24,03 24,04 24,05 24,06 24,07 24,08 24,09 24,10 24,11 24,12 Bugliosi & Gentry 1974, pp. 136–146.
  25. Ray, Richard (20 November 2017). "In Indiana, Charles Manson Was Once a 'Lost Little Kid': Report". NBC Chicago. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Oktober 2020. Besoek op 17 Augustus 2020.
  26. 26,0 26,1 Guinn 2013, p. 45.
  27. Bugliosi & Gentry 1974, pp. 137–146.
  28. Guinn 2013, p. 52.
  29. Manson 1988.
  30. "Short Bits 2 – Charles Manson and the Beach Boys". Lost in the Grooves. 13 April 2006. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Julie 2012. Besoek op 2 Julie 2012.
  31. "Danny Trejo Says Charles Manson Once Hypnotized Him in Jail". Mediaite (in Engels). 7 Julie 2021. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Julie 2021. Besoek op 7 Julie 2021.
  32. Rule, Ann (18 Augustus 2013). "There Will Be Blood". The New York Times Book Review. p. 14.
  33. 33,0 33,1 Guinn 2013, p. 94
  34. O'Neill 2019, p. 237.
  35. Smith, David E; Luce, John (1971). Love Needs Care: A History of San Francisco's Haight-Ashbury Free Medical Clinic and Its Pioneer Role Treating Drug-abuse Problems. Boston, Little, Brown. Besoek op 30 April 2021. p. 52
  36. O'Neill 2019, p. 251
  37. O'Neill 2019, p. 266
  38. O'Neill 2019, p. 260
  39. Smith, p. 257
  40. O'Neill 2019, p. 237
  41. Guinn 2013, p. 95
  42. Guinn 2013, p. 82
  43. Guinn 2013, p. 97
  44. Serratore, Angela (25 Julie 2019). "The True Story of the Manson Family". Smithsonian Magazine. Washington, D.C. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Augustus 2020. Besoek op 18 Augustus 2020.
  45. Guinn 2013, p. 96
  46. 46,0 46,1 Smith, p. 259
  47. Guinn 2013, p. 139
  48. Melnick, Jeffrey Paul (2018). Creepy Crawling: Charles Manson and the Many Lives of America's Most Infamous Family. ISBN 978-1628728934. p. 16
  49. 49,0 49,1 Smith, p. 260
  50. "Charles Manson's Son Says He Wishes He'd Gotten to Know Him Before His Death". insideedition.com. Inside Edition Inc, CBS Interactive. 18 Julie 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Augustus 2019. Besoek op 24 Augustus 2019.
  51. Kovac, Adam. "We Spoke to Charles Manson's Guitarist About Making Art While Serving Time for Murder". Vice. New York: Vice Media. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Mei 2019. Besoek op 24 Augustus 2019.
  52. Milne, Andrew (6 Julie 2019). "Meet Bobby Beausoleil: The Haight-Ashbury Hippie Who Became A Manson Family Murderer". allthatsinteresting.com. PBH Network. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Augustus 2019. Besoek op 24 Augustus 2019.
  53. 53,0 53,1 O'Neill 2019, p. 242
  54. O'Neill 2019, p. 244
  55. O'Neill 2019, p. 246
  56. O'Neill 2019, p. 248
  57. Gill, Lauren (16 November 2017). "Remember, Charles Manson Was a White Supremacist". Newsweek. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Augustus 2020. Besoek op 17 Augustus 2020.
  58. Thompson, Desire (20 November 2017). "Charles Manson & His Obsession with Black People". Vibe. New York City. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Augustus 2020. Besoek op 18 Augustus 2020.
  59. Whitehead, John W. (3 Augustus 2010). "Helter Skelter: Racism and Murder". HuffPost. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Oktober 2020. Besoek op 17 Augustus 2020.
  60. Beckerman, Jim (9 Augustus 2019). "Charles Manson: 50 years later, murders have racist link to recent mass-killings". The Record. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Januarie 2021. Besoek op 17 Augustus 2020.
  61. Bugliosi & Gentry 1974, pp. 244.
  62. Renee, Alexa (2 November 2017). "The Manson family: Who are they and where are they now?". KXTV. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Maart 2017. Besoek op 5 November 2017.
  63. Lawrence, Jonelle (14 Junie 2015). "Manson Family murders: Key players in the Tate-LaBianca killings". ABC7. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Junie 2015. Besoek op 5 November 2017.
  64. Hamilton, Matt (15 April 2016). "Manson follower's chilling murder description: 'We started stabbing and cutting up the lady'". Los Angeles Times. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Oktober 2021. Besoek op 8 Oktober 2021.
  65. Schmidt, Dick (5 September 2017). "'Pure luck' led to famous photo of would-be President Ford assassin". The Sacramento Bee. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 September 2017. Besoek op 5 November 2017.
  66. Waxman, Olivia B. (26 Julie 2019). "Why Did the Manson Family Kill Sharon Tate? Here's the Story Charles Manson Told the Last Man Who Interviewed Him". Time. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 September 2020. Besoek op 17 Augustus 2020.
  67. Bugliosi & Gentry 1974, pp. 91–96, 99–113.
  68. "Judge allows tapes to be released to LAPD in probe into possible unsolved Manson murders". Fox News. New York: News Corp. 27 Maart 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Mei 2021. Besoek op 17 Augustus 2020.
  69. Linda Deutch, "'This is crazy': Former AP reporter remembers Manson trial", AP, November 20, 2017.
  70. 70,0 70,1 La Ganga, Maria L.; Himmelsbach-Weinstein, Erik (28 Julie 2019). "Charles Manson's murderous imprint on L.A. endures as other killers have come and gone". Los Angeles Times. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 November 2019. Besoek op 1 November 2019.
  71. Hawkins, Erik; Hilburn, Jair (6 Augustus 2019). "Manson And His Family Carved 'X' Into Their Foreheads During Wild Trial". Oxygen. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 September 2020. Besoek op 17 Augustus 2020.
  72. "Manson Ejected From Cortroom". The New York Times. 29 Januarie 1971. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Mei 2021. Besoek op 17 Augustus 2020.
  73. 73,0 73,1 Rosenwald, Michael S. (8 Augustus 2019). "How Charles Manson almost won a mistrial, courtesy of Richard Nixon". The Washington Post. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Julie 2020. Besoek op 17 Augustus 2020.
  74. Bugliosi & Gentry 1974, pp. 485–487.
  75. Bugliosi & Gentry 1974, pp. 503–504.
  76. 76,0 76,1 Bugliosi & Gentry 1974, p. 507.
  77. 77,0 77,1 Bugliosi & Gentry 1974, pp. 509–510.
  78. 78,0 78,1 Bugliosi & Gentry 1974, p. 514.
  79. Bugliosi & Gentry 1974, p. 595.
  80. Bugliosi & Gentry 1974, pp. 537–539.
  81. Bugliosi & Gentry 1974, pp. 560–564.
  82. Bugliosi & Gentry 1974, pp. 571–572.
  83. 83,0 83,1 Bugliosi & Gentry 1974, pp. 592–594.
  84. 84,0 84,1 Bugliosi & Gentry 1974, pp. 488–491.
  85. Bugliosi & Gentry 1974, pp. 497–498.
  86. "Charles Manson Family and Sharon Tate-Labianca Murders – Cielodrive.com". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Mei 2012. Besoek op 24 April 2012.
  87. Joynt, Carol. Diary of a Mad Saloon Owner Geargiveer 14 Julie 2011 op Wayback Machine. April–May 2005.
  88. Shales, Tom (31 Oktober 1988). "Rivera's 'Devil Worship' was TV at its Worst". San Jose Mercury News.
  89. Itzkoff, Dave (31 Julie 2007). "Hearts and Souls Dissected, in 12 Minutes or Less". The New York Times. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Januarie 2012. Besoek op 31 Oktober 2009.
  90. Charles Manson Superstar. 1989.
  91. Interview with Nikolas Schreck. Interano Radio. Augustus 1988.
  92. 92,0 92,1 "Manson moved to a tougher prison after drug charge". Sun Journal. Lewiston, Maine. AP. 22 Augustus 1997. p. 7A. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Mei 2021. Besoek op 16 Januarie 2013.
  93. Transcript, MSNBC Live Geargiveer 11 Desember 2019 op Wayback Machine. 5 September 2007. Besoek op 21 November 2007.
  94. "New prison photo of Charles Manson released". CNN. 20 Maart 2009. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Julie 2009. Besoek op 21 Julie 2009.
  95. Wilson, Greg (3 Desember 2010). "'Cell' Phone: Charles Manson Busted with a Mobile". NBC Los Angeles. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Oktober 2012. Besoek op 28 Oktober 2012.
  96. Michaels, Sean (15 Desember 2010). "Henry Rollins produced Charles Manson album". The Guardian. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Oktober 2017.
  97. Winton, Richard; Hamilton, Matt; Branson-Potts, Hailey (4 Januarie 2017). "Killer Charles Manson's failing health renews focus on cult murder saga". Los Angeles Times. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Januarie 2017. Besoek op 4 Januarie 2017.
  98. "US killer Manson 'too weak' for surgery". RTÉ. 7 Januarie 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Januarie 2017. Besoek op 7 Januarie 2017.
  99. Winton, Richard; Christensen, Kim (7 Januarie 2017). "Charles Manson is returned to prison after stay at Bakersfield hospital". Los Angeles Times. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Januarie 2017. Besoek op 7 Januarie 2017.
  100. Tchekmedyian, Alene (15 November 2017). "Charles Manson hospitalized in Bakersfield; severity of illness unclear". Los Angeles Times. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Oktober 2021. Besoek op 8 Oktober 2021.
  101. "Charles Manson's condition still unannounced". ABC 15. Scripps National Desk. 17 November 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 November 2017. Besoek op 18 November 2017.
  102. "Charles Manson Dead at 83". Rolling Stone. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 November 2017.
  103. "Charles Manson Dead at 83". TMZ. 19 November 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 November 2017. Besoek op 21 Februarie 2020.
  104. Melley, Brian (12 Maart 2018). "Grandson wins bizarre battle over body of Charles Manson". The Washington Post. AP. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Maart 2018. Besoek op 12 Maart 2018.
  105. Bugliosi & Gentry 1974, p. 260.
  106. Bugliosi & Gentry 1974, p. 144.
  107. Mallia, Joseph (5 Maart 1998). "Inside the Church of Scientology – Church wields celebrity clout". Boston Herald. p. 30.
  108. Roberts, Steven V. (7 Desember 1969). "Charlie Manson, Nomadic Guru, Flirted With Crime in a Turbulent Childhood". The New York Times. p. 84.
  109. Goodsell, Greg (23 Februarie 2010). "Manson once proclaimed Scientology". Catholic Online. www.catholic.org. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 Februarie 2010. Besoek op 24 Februarie 2010.
  110. Cooper, Paulette. "The Scandal Behind the "Scandal of Scientology"". www.cs.cmu.edu. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 November 2019. Besoek op 8 November 2019.
  111. Marquez, Miguel (24 April 2012). "Two men relate to same haunting specter – Charles Manson". CNN. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Mei 2019. Besoek op 14 Mei 2019.
  112. Briquelet, Kate (8 Maart 2018). "The Battle Over Charles Manson's Corpse". Daily Beast. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2019. Besoek op 14 Mei 2019.
  113. 5 Things to Know About the 26-Year-Old Woman Charles Manson Might Marry Geargiveer 6 Januarie 2015 op Wayback Machine Time. Besoek op 5 Januarie 2015.
  114. Deutsch, Linda. "Charles Manson Gets Marriage License". ABC News. Associated Press. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 November 2014. Besoek op 17 November 2014.
  115. 115,0 115,1 115,2 Sanderson, Bill (8 Februarie 2015). "Charles Manson's fiancee wanted to marry him for his corpse: Source". The New York Post. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Februarie 2015. Besoek op 2 Februarie 2015.
  116. Hooton, Christopher (9 Februarie 2015). "Charles Manson wedding off after it emerges that fiancee Afton Elaine Burton 'just wanted his corpse for display'". The Independent. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Februarie 2015. Besoek op 11 Februarie 2015.
  117. "Charles Manson Quickly Denied Parole". Los Angeles Times. 11 April 2012. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 April 2012. Besoek op 11 April 2012.
  118. "Parole Hearing: Charles Manson 2012". cielodrive.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Augustus 2017. Besoek op 4 November 2017.
  119. Jones, Kiki (11 April 2012). "Murderer Charles Manson Denied Parole – Central Coast News KION/KCBA". Kionrightnow.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 April 2012. Besoek op 19 Augustus 2012."Mass murderer Charles Manson denied parole". 11 April 2012. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 November 2015. Besoek op 18 November 2015.
  120. "Charles Manson: The Incredible Story of the Most Dangerous Man Alive". Rolling Stone. 8 Augustus 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Augustus 2017. Besoek op 30 Mei 2015.
  121. "The Seeds of Terror". The New York Times. 22 November 1981. p. 5. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Maart 2014. Besoek op 2 Februarie 2014.
  122. Lusher, Adam (20 November 2017). "Charles Manson: Neo-Nazis hail serial killer a visionary and try to resurrect fascist movement created on his orders". The Independent. Londen. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Desember 2021. Besoek op 28 Februarie 2022.
  123. Bugliosi & Gentry 1974, p. 258-269.
  124. Sanders 2002, p. 336.
  125. Lie: The Love And Terror Cult Geargiveer 28 Februarie 2008 op Wayback Machine. ASIN: B000005X1J. Amazon.com. Access date: November 23, 2007.
  126. Syndicated column re LIE release Mike Jahn, Augustus 1970.
  127. Sanders 2002, pp. 64–65.
  128. Dennis Wilson interview Geargiveer 15 Desember 2007 op Wayback Machine Circus, 26 Oktober 1976. Besoek op 1 Desember 2007.
  129. Rolling Stone story on Manson, June 1970: "Coverwall – Rolling Stone". Rolling Stone. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Desember 2016. Besoek op 25 Augustus 2017.
  130. Bugliosi & Gentry 1974, pp. 125–127.
  131. Charles Manson Issues Album under Creative Commons Geargiveer 10 Julie 2009 op Wayback Machine pcmag.com. Besoek op 14 April 2008.
  132. Yes it's CC! Geargiveer 27 Desember 2008 op Wayback Machine Photo verifying Creative Commons license of One Mind. blog.limewire.com. Besoek op 13 April 2008.
  133. Resensie van The Spaghetti Incident? allmusic.com. Besoek op 23 November 2007.
  134. Guns N' Roses-biografie Geargiveer 13 Januarie 2017 op Wayback Machine themusichype.com. Besoek op 11 Januarie 2017.
  135. Liriek van "Mechanical Man" "Charles Manson – Mechanical Man Lyrics". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 November 2015. Besoek op 18 November 2015.
  136. Maclean, Graeme. "Ukula Music :: speaking with Kasabian on their first trip to America". Ukula. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Maart 2007. Besoek op 8 Augustus 2013.
  137. "Charles Manson's musical connections". NME. 20 November 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 November 2017. Besoek op 22 November 2017.
  138. Manson, Marilyn (1998). The Long Hard Road out of Hell. HarperCollins. pp. 85–87. ISBN 0-06-098746-4.

Bronne[wysig | wysig bron]

Nog leesstof[wysig | wysig bron]

  • Atkins, Susan en Bob Slosser (1977). Child of Satan, Child of God. Logos International; Plainfield, New Jersey. ISBN 0-88270-276-9.
  • Day, James Buddy (2019). Hippie Cult Leader: The Last Words of Charles Manson. Optimum Publishing. ISBN 978-0888902962
  • George, Edward; Matera, Dary (1999). Taming the Beast: Charles Manson's Life Behind Bars. St. Martin's Press. ISBN 0-312-20970-3.
  • Gilmore, John (2000). Manson: The Unholy Trail of Charlie and the Family. Amok Books. ISBN 1-878923-13-7.
  • Gilmore, John (1971). The Garbage People. Omega Press.
  • Pellowski, Michael J. (2004). The Charles Manson Murder Trial: A Headline Court Case. Enslow Publishers. ISBN 0-7660-2167-X.
  • Schreck, Nikolas (2011). The Manson File, Myth and Reality of an Outlaw Shaman. World Operations. ISBN 978-3-8442-1094-1.
  • Udo, Tommy (2002). Charles Manson: Music, Mayhem, Murder. Sanctuary Records. ISBN 1-86074-388-9.
  • Watkins, Paul en Guillermo Soledad (1979). My Life with Charles Manson. Bantam. ISBN 0-553-12788-8.

Skakels[wysig | wysig bron]