Rugbywêreldbeker 1991

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Rugbywêreldbeker 1991
Toernooibesonderhede
Gasheer Vlag van Engeland Engeland (nominaal)
Vlag van Frankryk Frankryk
Flag of Ireland Ierland
Vlag van Skotland Skotland
Vlag van Wallis Wallis
Datums 3 Oktober – 2 November
Aantal nasies 16 (33 kwalifiseer)
Finale posisies
Kampioen  Vlag van Australië Australië
Naaswenner  Vlag van Engeland Engeland
Derde plek  Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland
Toernooistatistiek
Wedstryde 32
Bywoning 1 007 760 (gem. 31 493 per wedstryd)
Drieë 148 (gemiddeld 4.63 per wedstryd)
Meeste punte Vlag van Ierland Ralph Keyes (68)[1]
Meeste drieë Vlag van Frankryk Jean-Baptiste Lafond
Vlag van Australië David Campese (6 drieë elk)[2]
1987
1995

Die Rugbywêreldbeker 1991 (Engels: 1991 Rugby World Cup; Frans: Coupe du monde de rugby à XV 1991; Iers-Gaelies: Corn Rugbaí an Domhain 1991; Skots-Gaelies: Cupa Rugbaidh an t-Saoghail 1991; Wallies: Cwpan Rygbi'r Byd 1991) is van 3 Oktober tot 2 November 1991 in Engeland (nominale gasheer), Frankryk, Ierland, Skotland en Wallis, die destydse Vyfnasies, beslis. Dit was die tweede rugbywêreldbeker van die vierjaarlikse rugbywêreldkampioenskap wat deur die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRVR; nou Wêreldrugby) aangebied word en die eerste in die Noordelike Halfrond. Agt jaar later het dieselfde vyf lande ook die Rugbywêreldbeker 1999 saam gehuisves.

Die Webb Ellis-beker waarom meegeding is

Die toernooi se formaat van 1987 het onveranderd gebly en 16 nasionale rugbyspanne het aan die Rugbywêreldbeker 1991 deelgeneem: die agt regstreekse kwalifiseerders van die 1987-toernooi (Australië, Engeland, Fidji, Frankryk, Ierland, Nieu-Seeland, Skotland en Wallis), saam met die agt beste spanne van die kwalifisering (Argentinië, Italië, Japan, Kanada, Roemenië, Wes-Samoa, die Verenigde State en Zimbabwe). Tydens die Rugbywêreldbeker 1991 is 32 wedstryde gespeel, waaronder 24 tydens die groepfase en agt tydens die uitklopfase, insluitende die eindstryd. Die spanne is in vier groepe van vier elk verdeel, waarvan elke span een keer teen al die ander spanne in die groep gespeel het. Die twee beste spanne van elke groep het hierna vir die kwarteindrondte gekwalifiseer. Die spanne wat tot die kwarteindrondte gevorder het, het regstreeks vir die volgende Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika gekwalifiseer.

Australië het die eindstryd op Twickenham in Londen teen Engeland met 12–6 gewen en sodoende sy eerste rugbywêreldbekertitel ingepalm.[3] Die verdedigende kampioen Nieu-Seeland het in die derde en Skotland in die vierde plek geëindig. Suid-Afrika kon nie aan die rugbywêreldbeker deelneem nie as gevolg van ’n sportboikot teen dié land weens sy voortgesette apartheidsbeleid. Die Wes-Samoaanse span het vir die eerste keer aan ’n rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem, terwyl al die ander spanne vir ’n tweede keer verskyn het. Die Namibiese nasionale rugbyspan is in Maart 1990 gestig, te laat om hoegenaamd aan die Rugbywêreldbeker 1991-kwalifisering deel te neem. Vir Zimbabwe sou dit die laaste deelname aan ’n rugbywêreldbekertoernooi wees, omdat hulle sedertdien nie meer vir ’n toernooi kon kwalifiseer nie.

Toewysing[wysig | wysig bron]

Nadat die Rugbywêreldbeker 1987 in Australië en Nieu-Seeland aangebied is, is die Rugbywêreldbeker 1991 aan die vyf rugbylande toegewys, wat destyds jaarliks om die Vyfnasies-beker meegeding het. Die Engelse Rugbyvoetbalunie het met die ander Vyfnasies-beheerliggame ooreengekom om van die wedstryde ook in Frankryk, Ierland, Skotland en Wallis aan te bied.

Deelnemers[wysig | wysig bron]

Die volgende 16 spanne het vir die Rugbywêreldbeker 1991 gekwalifiseer: Die nominale gasheer Engeland en die ander sewe spanne wat tydens die Rugbywêreldbeker 1987 tot die kwarteindrondte gevorder het, het regstreeks gekwalifiseer. Hulle was Australië, Fidji, Frankryk, Ierland, Nieu-Seeland, Skotland en Wallis. Om die oorblywende agt plekke het tydens die kwalifiseringsrondte 33 nasionale rugbyspanne meegeding. Wes-Samoa, wat Tonga vervang het, is die enigste verandering in die 16-span-lys van die Rugbywêreldbeker 1987.

Spanne wat aan die kwalifiseringstoernooi deelgeneem en die wat regstreeks gekwalifiseer het; altesaam 33 spanne het deelgeneem.

   Afrika

   Amerikas

   Asië

   Europa

   Oseanië

   Nie deelgeneem nie

Uitslag van die kwalifisering:

   Nominale gasheer

   Agt beste spanne van die 1987-toernooi

   Wenner van die plaaslike kwalifisering

   Versuim om te kwalifiseer

   Nie deelgeneem nie

Span Kwalifiseringmetode Verskynings by eindstryde Laaste verskyning Vorige beste prestasie Groep
Vlag van Engeland Engeland Nominale gasheer Tweede 1987 Kwarteindrondte (1987) 1
Vlag van Australië Australië Regstreeks 1987 Vierde plek (1987) 3
Vlag van Fidji Fidji 1987 Kwarteindrondte (1987) 4
Vlag van Frankryk Frankryk 1987 Naaswenner (1987) 4
Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland 1987 Kwarteindrondte (1987) 2
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 1987 Kampioen (1987) 1
Vlag van Skotland Skotland 1987 Kwarteindrondte (1987) 2
Vlag van Wallis Wallis 1987 Derde plek (1987) 3
Vlag van Argentinië Argentinië Kwalifiseringsrondte Tweede 1987 Groepfase (1987) 3
Vlag van Italië Italië Tweede 1987 Groepfase (1987) 1
Vlag van Japan Japan Tweede 1987 Groepfase (1987) 2
Vlag van Kanada Kanada Tweede 1987 Groepfase (1987) 4
Vlag van Roemenië Roemenië Tweede 1987 Groepfase (1987) 4
Vlag van Samoa Samoa Eerste Debuut 3
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State Tweede 1987 Groepfase (1987) 1
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe Tweede 1987 Groepfase (1987) 2

Stadions[wysig | wysig bron]

Die Rugbywêreldbeker 1991 is deur Engeland, Frankryk, Ierland, Skotland en Wallis saam aangebied, en wedstryde is regoor dié vyf lande gehou. Van Groep A, waarin Engeland meegeding het, se wedstryde is die helfte in Londen gehuisves, maar wedstryde het ook in Leicester, Gloucester en Otley plaasgevind. Groep B, met die Europese spanne Ierland en Skotland, wat hul wedstryde tuis in óf Dublin óf Edinburg gespeel het; een wedstryd is in Belfast gehou. Groep C met Wallis, wat al sy wedstryde in Cardiff gespeel het, en die ander wedstryde in Pontypool, Pontypridd en Llanelli. Groep D, waarin Frankryk gespeel het, met wedstryde in Agen, Bayonne, Béziers Brive, Grenoble en Toulouse. Geen van die kwart- of halfeindwedstryde is in Engeland gespeel nie, maar wel in Frankryk, Ierland en Skotland. Die bronseindstryd is op Cardiff se Nasionale Stadion aangebied en die eindstryd op die Londense Twickenham.

Vlag van Engeland Londen Vlag van Skotland Edinburg Vlag van Wallis Cardiff Vlag van Ierland Dublin Vlag van Frankryk Parys
Twickenham Murrayfield Nasionale Stadion
(Cardiff Arms Park)
Lansdowne Road Parc des Princes
51°27′22″N 0°20′30″W / 51.45611°N 0.34167°W / 51.45611; -0.34167 (Twickenham) 55°56′32″N 3°14′27″W / 55.94222°N 3.24083°W / 55.94222; -3.24083 (Murrayfield) 51°28′47″N 3°11′1″W / 51.47972°N 3.18361°W / 51.47972; -3.18361 (Cardiff Arms Park) 53°20′6.02″N 6°13′45.13″W / 53.3350056°N 6.2292028°W / 53.3350056; -6.2292028 (Lansdowne Road) 48°50′29″N 2°15′11″O / 48.84139°N 2.25306°O / 48.84139; 2.25306 (Parc des Princes)
Kapasiteit: 75 000 Kapasiteit: 67 800 Kapasiteit: 53 000 Kapasiteit: 49 250 Kapasiteit: 48 712
Vlag van Frankryk Toulouse Vlag van Frankryk Grenoble Vlag van Frankryk Villeneuve-d'Ascq Vlag van Frankryk Béziers Vlag van Engeland Leicester
Stade Ernest-Wallon Stade Lesdiguières Stadium Lille-Metropole Stade de la Méditerranée Welford Road
43°37′19″N 1°24′56″O / 43.62194°N 1.41556°O / 43.62194; 1.41556 (Stade Ernest-Wallon) 45°9′58″N 5°42′34″O / 45.16611°N 5.70944°O / 45.16611; 5.70944 (Stade Lesdiguières) 50°37′52″N 3°08′15″O / 50.63111°N 3.13750°O / 50.63111; 3.13750 (Stadium Lille-Metropole) 43°20′5″N 3°15′58″O / 43.33472°N 3.26611°O / 43.33472; 3.26611 (Stade de la Méditerranée) 52°37′27″N 1°07′59″W / 52.62417°N 1.13306°W / 52.62417; -1.13306 (Welford Road)
Kapasiteit: 19 000 Kapasiteit: 18 548 Kapasiteit: 18 185 Kapasiteit: 18 000 Kapasiteit: 16 815
Vlag van Frankryk Brive Vlag van Frankryk Agen Vlag van Frankryk Bayonne Vlag van Engeland Gloucester Vlag van Ierland Belfast
Parc Municipal des Sports Stade Armandie Stade Jean Dauger Kingsholm Ravenhill
45°9′42″N 1°32′55″O / 45.16167°N 1.54861°O / 45.16167; 1.54861 (Parc Municipal des Sports) 44°11′33″N 0°37′14″O / 44.19250°N 0.62056°O / 44.19250; 0.62056 (Stade Armandie) 43°29′8″N 1°28′45″O / 43.48556°N 1.47917°O / 43.48556; 1.47917 (Stade Jean Dauger) 51°52′18″N 2°14′34″O / 51.87167°N 2.24278°O / 51.87167; 2.24278 (Kingsholm) 54°34′35″N 5°54′16″W / 54.57639°N 5.90444°W / 54.57639; -5.90444 (Ravenhill)
Kapasiteit: 16 000 Kapasiteit: 14 000 Kapasiteit: 13 500 Kapasiteit: 12 500 Kapasiteit: 12 300
Vlag van Wallis Llanelli Vlag van Wallis Pontypool Vlag van Wallis Pontypridd Vlag van Engeland Otley
Stradeypark Pontypoolpark Sardis Road Cross Green
51°41′13″N 4°10′31″W / 51.68694°N 4.17528°W / 51.68694; -4.17528 (Stradeypark) 51°42′5″N 3°2′4″W / 51.70139°N 3.03444°W / 51.70139; -3.03444 (Pontypoolpark) 51°36′5″N 3°20′53″O / 51.60139°N 3.34806°O / 51.60139; 3.34806 (Sardis Road) 53°54′29″N 1°41′14″O / 53.90806°N 1.68722°O / 53.90806; 1.68722 (Cross Green)
Kapasiteit: 10 800 Kapasiteit: 14 000 Kapasiteit: 7 200 Kapasiteit: 5 000
Plekke in Skotland en Ierland

Formaat[wysig | wysig bron]

Die Rugbywêreldbeker 1991 is oor 30 dae tussen 16 verskillende spanne oor 32 wedstryde beslis. Dit het op 3 Oktober 1991 op Twickenham in Londen met die openingswedstryd tussen die nominale gasheer Engeland en die verdedigende kampioen Nieu-Seeland afgeskop. Die toernooi het geëindig by dieselfde stadion op 2 November met die eindstryd tussen Australië en Engeland, waartydens die Wallabies die Webb Ellis-beker ingepalm het.

Kalender[wysig | wysig bron]

Die volgende tabel dui die Rugbywêreldbeker 1991 se daaglikse program aan. ’n Rooi blokkie dui op beide die openings- en sluitingseremonie, ’n pers blokkie op wedstryde tydens die groepfase, ’n groen blokkie op wedstryde tydens die uitklopfase, ’n blou blokkie op die bronseindstryd en ’n geel blokkie op die eindstryd.

Aantal daaglikse wedstryde tydens die toernooi
Groepfase
Oktober
Do
3
Vr
4
Sa
5
So
6
Ma
7
Di
8
Wo
9
Do
10
Vr
11
Sa
12
So
13
Ma
14
Di
15
Wo
16
Do
17
Vr
18
Seremonies OS
Groep 1 1 1 2 1 1
Groep 2 1 1 2 1 1
Groep 3 1 1 2 1 1
Groep 4 1 1 1 1 1 1
Uitklopfase
Oktober/November
Sa
19
So
20
Ma
21
Di
22
Wo
23
Do
24
Vr
25
Sa
26
So
27
Ma
28
Di
29
Wo
30
Do
31
Vr
1
Sa
2
Seremonies SS
Uitklopfase 2 2 1 1 1 1
Verklaring

   Seremonies

   Groepwedstryde

   Uitklopfase

   Bronseindstryd

   Eindstryd

Groepe[wysig | wysig bron]

Groep 1 Groep 2 Groep 3 Groep 4

Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland
Vlag van Engeland Engeland
Vlag van Italië Italië
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State

Vlag van Skotland Skotland
Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland
Vlag van Japan Japan
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe

Vlag van Australië Australië
Vlag van Wallis Wallis
Vlag van Samoa Samoa
Vlag van Argentinië Argentinië

Vlag van Frankryk Frankryk
Vlag van Fidji Fidji
Vlag van Kanada Kanada
Vlag van Roemenië Roemenië

Die groepwedstryde is onder die vyf gashere soos volg verdeel:

  • Groep 1 is in Engeland aangebied
  • Groep 2 is beide in Ierland en Skotland aangebied
  • Groep 3 is in Wallis aangebied
  • Groep 4 is in Frankryk aangebied

Groepfase[wysig | wysig bron]

Soos in die Rugbywêreldbeker 1987 is die 16 deelnemende nasionale rugbyspanne in vier groepe van vier elk verdeel; elke span het een wedstryd teen elk van die ander spanne in dieselfde groep gespeel, dus het elke span drie wedstryde in die groepfase gespeel. Drie punte is vir ’n oorwinning toegeken, twee vir ’n gelykop en een vir ’n nederlaag: spanne wat met dieselfde aantal punte geëindig het, is volgens die punte wat total aangeteken is gerangskik.

Klassifisering binne elke groep was gegrond op die volgende puntestelsel:

  • Drie wedstrydpunte vir ’n oorwinning;
  • Twee vir ’n gelykop;
  • Een vir ’n nederlaag.

Aan die einde van die groepfase is die spanne gerangskik van die eerste na die vierde posisie, gegrond op versamelde wedstrydpunte, met die twee beste spanne wat na die kwarteindrondte deurgedring het. As twee spanne gelyk op punte was, is die rangorde deur die punte wat total aangeteken is bepaal.

Uitklopfase[wysig | wysig bron]

Van die begin van dié fase af het die toernooi ’n uitklopformaat aangeneem wat uit agt wedstryde bestaan het: vier kwarteindstryde, twee halfeindstryde, ’n derdeplekwedstryd en die eindstryd.

Die wenner en naaswenner van elk van die groepe het na die uitklopfase deurgedring. Groepwenners het teen naaswenners in ander groepe in die kwarteindstryde gespeel, byvoorbeeld: die wenner van Groep 1 het teen die naaswenner van Groep 4 en die wenner van Groep 4 teen die naaswenner van Groep 1 gespeel. Spanne van dieselfde groep sou dus eers weer in óf die bronseindstryd óf die eindstryd kon ontmoet het.

Elke wedstryd in die uitklopfase moes met ’n oorwinning vir een van die spanne eindig. As daar ná tagtig minute van gewone spel ’n gelykopuitslag was, is daar verder gespeel om te bepaal wie die wenner is. Aanvanklik is daar twee periodes van ekstra tyd gespeel, tien minute in elke rigting: as daar dan steeds geen wenner was nie, is daar vir tien minute gespeel in ’n uitklopformaat, waar die eerste span wat daarin geslaag het om punte aan te teken, gewen het. As daar steeds nie ’n wenner was ná 110 minute nie is die wenner bepaal deur ’n stelskopkompetisie.

1991-effek op 1995-kwalifisering[wysig | wysig bron]

Die agt spanne wat tot die kwarteindrondte gevorder het, het regstreeks vir die volgende Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika gekwalifiseer. Hulle was Australië, Engeland, Frankryk, Ierland, Kanada, Nieu-Seeland, Samoa en Skotland.

Wedstrydbeamptes[wysig | wysig bron]

’n Paneel van 17 skeidsregters is vir die toernooi ingespan.

Wedstryde[wysig | wysig bron]

Kwalifiseer vir die kwarteindrondte én regstreeks vir die Rugbywêreldbeker 1995.
Uit die toernooi geskakel én loop regstreekse kwalifisering vir die Rugbywêreldbeker 1995 mis.

Die wedstryde is in twee fases opgedeel, naamlik die groep- en die uitklopfase.

Groepwedstryde[wysig | wysig bron]

16 spanne het aan die groepfase deelgeneem. Die twee beste spanne in elke groep het na die uitklopfase deurgedring.

Groep 1[wysig | wysig bron]

Die Verenigde State se nasionale rugbyspan voor hul wedstryd teen die Nieu-Seelandse All Blacks tydens die Rugbywêreldbeker 1991
Span S W G V P v P t +/− D v P
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 3 3 0 0 95 39 +56 13 9
Vlag van Engeland Engeland 3 2 0 1 85 33 +52 9 7
Vlag van Italië Italië 3 1 0 2 57 76 –19 7 5
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State 3 0 0 3 24 113 –89 2 3

Groep 2[wysig | wysig bron]

Span S W G V P v P t +/− D v P
Vlag van Skotland Skotland 3 3 0 0 122 36 +86 17 9
Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland 3 2 0 1 102 51 +51 16 7
Vlag van Japan Japan 3 1 0 2 77 87 –10 13 5
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe 3 0 0 3 31 158 –127 6 3

Groep 3[wysig | wysig bron]

Span S W G V P v P t +/− D v P
Vlag van Australië Australië 3 3 0 0 79 25 +54 11 9
Vlag van Samoa Samoa 3 2 0 1 54 34 +20 8 7
Vlag van Wallis Wallis 3 1 0 2 32 61 –29 3 5
Vlag van Argentinië Argentinië 3 0 0 3 38 83 –45 4 3

Groep 4[wysig | wysig bron]

Span S W G V P v P t +/− D v P
Vlag van Frankryk Frankryk 3 3 0 0 82 25 +57 12 9
Vlag van Kanada Kanada 3 2 0 1 45 33 +12 4 7
Vlag van Roemenië Roemenië 3 1 0 2 31 64 –33 5 5
Vlag van Fidji Fidji 3 0 0 3 27 63 36 1 3

Uitklopwedstryde[wysig | wysig bron]

David Campese (Wallabies) se trui, versier met handtekeninge, word in ’n Hongkongse kroeg ten toon gestel
Kwarteindrondte Halfeindrondte Eindstryd
                   
19 Oktober – Edinburg        
 Vlag van Skotland Skotland  28
26 Oktober – Edinburg
 Vlag van Samoa Samoa  6  
 Vlag van Skotland Skotland  6
19 Oktober – Parys
   Vlag van Engeland Engeland  9  
 Vlag van Frankryk Frankryk  10
2 November – Londen
 Vlag van Engeland Engeland  19  
 Vlag van Engeland Engeland  6
20 Oktober – Villeneuve-d'Ascq
   Vlag van Australië Australië  12
 Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland  29
27 Oktober – Dublin
 Vlag van Kanada Kanada  13  
 Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland  6 Uitspeel om derde plek
20 Oktober – Dublin
   Vlag van Australië Australië  16   30 Oktober – Cardiff
 Vlag van Australië Australië  19
   Vlag van Skotland Skotland  6
 Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland  18  
 Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland  13

Kwarteindrondte[wysig | wysig bron]

Halfeindrondte[wysig | wysig bron]

Bronseindstryd[wysig | wysig bron]

Eindstryd[wysig | wysig bron]


Rugbywêreldkampioen 1991
Vlag van Australië Australië

Statistiek[wysig | wysig bron]

Finale puntestand[wysig | wysig bron]

Hierdie tabel toon die finale puntestand van al 16 deelnemende nasionale rugbyspanne in die Rugbywêreldbeker 1991.[11]

Uitslag van die Rugbywêreldbeker 1991:

   Kampioen

   Naaswenner

   Derde plek

   Vierde plek

   Kwarteindrondte

   Groepfase

   Nie deelgeneem nie

Rang Span Groep S W G V P Drieë Doelskoppe Strafdoele Skepdoele
1 Vlag van Australië Australië 3 6 6 0 0 126 17 11 12 0
2 Vlag van Engeland Engeland 1 6 4 0 2 119 11 9 17 2
3 Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 1 6 5 0 1 143 19 11 15 0
4 Vlag van Skotland Skotland 2 6 4 0 2 162 20 14 16 2
In die kwarteindrondte uitgeskakel
5 Vlag van Frankryk Frankryk 4 4 3 0 1 92 13 5 10 0
6 Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland 2 4 2 0 2 120 13 7 16 2
7 Vlag van Samoa Samoa 3 4 2 0 2 60 8 5 5 1
8 Vlag van Kanada Kanada 4 4 2 0 2 58 6 2 8 2
In die groepfase uitgeskakel
9 Vlag van Japan Japan 2 3 1 0 2 77 13 8 2 1
10 Vlag van Italië Italië 1 3 1 0 2 57 7 7 5 0
11 Vlag van Wallis Wallis 3 3 1 0 2 32 3 1 6 0
12 Vlag van Roemenië Roemenië 4 3 1 0 2 31 5 1 3 0
13 Vlag van Argentinië Argentinië 3 3 0 0 3 38 4 2 4 2
14 Vlag van Zimbabwe Zimbabwe 2 3 0 0 3 31 6 2 1 0
15 Vlag van Fidji Fidji 4 3 0 0 3 27 1 1 3 4
16 Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State 1 3 0 0 3 24 2 2 4 0
Algeheel 32 1197 148 88 131 16

Meeste punte en drieë[wysig | wysig bron]

Meeste punte aangeteken:[1]
Naam Punte
1 Vlag van Ierland Ralph Keyes 68
2 Vlag van Australië Michael Lynagh 66
3 Vlag van Skotland Gavin Hastings 61
4 Vlag van Engeland Jonathan Webb 56
5 Vlag van Nieu-Seeland Grant Fox 44
6 Vlag van Frankryk Didier Camberabero 32
7 Vlag van Italië Diego Domínguez 29
Vlag van Japan Takahiro Hosokawa
9 Vlag van Samoa Matthew Vaea 25
10 Vlag van Frankryk Jean-Baptiste Lafond 24
Vlag van Australië David Campese
Meeste drieë gedruk:[2]
Naam Drieë
1 Vlag van Frankryk Jean-Baptiste Lafond 6
Vlag van Australië David Campese
3 Vlag van Ierland Brian Robinson 4
Vlag van Australië Tim Horan
Vlag van Skotland Iwan Tukalo
Vlag van Engeland Rory Underwood
7 Vlag van Argentinië Martín Terán 3
Vlag van Japan Yoshihito Yoshida
Vlag van Nieu-Seeland John Timu
Vlag van Nieu-Seeland Terry Wright
Vlag van Skotland Tony Stanger

Sien ook[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. 1,0 1,1 (en) "Rugby World Cup 1991: Player Stats". rugbyworldcup.com. Besoek op 24 Januarie 2024.
  2. 2,0 2,1 (en) "Rugby World Cup 1991: Player Stats". rugbyworldcup.com. Besoek op 24 Januarie 2024.
  3. (en) "1991: Wallabies pip England". BBC. 24 September 2003. Besoek op 24 Januarie 2024.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 (en) "Statsguru / Test matches / Player records / Rugby World Cup / Tries scored: greater than or equal to 3". ESPNscrum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 November 2018. Besoek op 3 November 2018.
  5. (en) Joel Fitzpatrick (6 September 2007). "Thretton takes milestone in his stride". rugbyworldcup.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 September 2007. Besoek op 30 September 2007.
  6. (en) "1991: W Samoa 16–13 Wales". BBC. 24 September 2003. Besoek op 24 Januarie 2024.
  7. (en) "THE NUMBERS GAME: Stuart Lancaster's England record doesn't make for pretty reading after the Rugby World Cup exit". Daily Mail. 5 Oktober 2015. Besoek op 24 Januarie 2024.
  8. (en) "Beale, not Foley, to blame for England's early exit?". Reuters. 5 Oktober 2015. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Oktober 2019. Besoek op 20 Oktober 2019.
  9. (en) Tom Barclay (8 Augustus 2011). "Greatest Rugby World Cup XV: second row front jumper profiles – Pedro Sporleder". Daily Telegraph. Besoek op 24 Januarie 2024.
  10. (en) Richard Seeckts (27 Oktober 1991). "Australia break All Blacks' hearts". ESPNscrum. Besoek op 24 Januarie 2024.
  11. (en) "Rugby Union – Statsguru – Test matches – Team records". ESPNscrum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Junie 2020. Besoek op 23 Junie 2020.

Verdere leesstof[wysig | wysig bron]

  • (en) Gerald Davies (2004). The History of the Rugby World Cup. Sanctuary Publishing Ltd. ISBN 1-86074-602-0.
  • (en) Nick Farr-Jones (2003). Story of the Rugby World Cup. Australian Post Corporation. ISBN 0-642-36811-2.
  • (en) Grant Harding; David Williams (2000). The Toughest of Them All: New Zealand and South Africa: The Struggle for Rugby Supremacy. Auckland, Nieu-Seeland: Penguin Books. ISBN 978-0-14-029577-1.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
  • (en) Lance Peatey (2011). In Pursuit of Bill: A Complete History of the Rugby World Cup. New Holland Publishers. ISBN 978-1-74257-191-1.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]


Rugbywêreldbeker

Australië / Nieu-Seeland 1987Engeland / Frankryk / Ierland / Skotland / Wallis 1991Suid-Afrika 1995Engeland / Frankryk / Ierland / Skotland / Wallis 1999Australië 2003Frankryk 2007Nieu-Seeland 2011Engeland / Wallis 2015Japan 2019Frankryk 2023Australië 2027Verenigde State 2031