Rabindranath Tagore
Rabindranath Tagore | |
|---|---|
 Rabindranath Tagore in Kalkutta, ongeveer 1915 | |
| Gebore | 7 Mei 1861 |
| Sterf | 7 Augustus 1941 Kalkutta |
| Nasionaliteit |  Brits-Indië |
| Beroep | Digter, skrywer |
| Eggenoot | Mrinalini Bhabatarini |
| Kinders | 5 |
| Handtekening | |
 | |
Rabindranath Tagore, of Thakur (Kalkutta, 7 Mei 1861 – 7 Augustus 1941), was 'n beroemde digter, roman- en toneelskrywer. Hy was die eerste mens van Indië wat 'n Nobelprys gewen het.
Familie[wysig | wysig bron]
Rabindranath Tagore is op 7 Mei 1861 tydens die Britse koloniale oorheersing van Indië in 'n ryk Brahmaanse familie gebore wat in Kalkutta gewoon het. Sy vader, Debendranath Tagore (1817–1905), was 'n tyd lank een van die leiers van die Brahmo Samaj (Vereniging van Godsoekers). Sy moeder, Sarada Devi, is dood toe hy nog jonk was. In 1883 is hy met Mrinalini Devi (gebore Bhabatarini) getroud wat toe slegs tien jaar oud was. Hulle het vyf kinders gehad, waarvan slegs een volwassenheid bereik het. Mrinalini is in 1902 oorlede. Tagore self is op 7 Augustus 1941 in Kalkutta oorlede.
Letterkundige verdienste[wysig | wysig bron]
Tagore was 'n Bengaalse digter, filosoof, dramaturg, romanskrywer en mistikus wat sy roem veral aan sy gedigte te danke gehad het. Hy het sy eerste gedig op agtjarige ouderdom geskryf en sy eerste versameling gedigte in 1877 gepubliseer. Hy het sy eerste kortverhaal en dramas geskryf toe hy slegs 16 jaar oud was.
Tagore het 'n soort letterkunde geskep wat nader aan gesproke Bengaals was as dié van ander skrywers. Hoewel hy hoofsaaklik in Bengaals geskryf het, het hy baie van sy werk in Engels vertaal. Daarin kom kennis van beide Westerse en Indiese kulture tot uitdrukking.
In 1901 stig hy die Santi-Niketanskool in Bolpur, 180 km van Kalkutta, wat later tot 'n universiteit gegroei het. Hy het baie oor sosiale en politieke onderwerpe geskryf en in sy wêreldbeskouing doelbewus gestreef na 'n harmonieuse verband tussen die Westerse en Oosterse filosofieë, godsdienste en kulture. As sulks het hy 'n belangrike rol in die bevryding van Indië gespeel.
Hy het in verskillende lande klas gegee en het Europa en Amerika gereeld besoek, veral nadat hy die Nobelprys vir Letterkunde in 1913 ontvang het.[1] Tot sy werk behoort 'n treurspel met die Engelse titel, The King of the Dark Chamber (1910), en verskeie romans, waarvan Gora (1908) deur sommige as belangriker as Rudyard Kipling se skildering van die Indiese lewe in Kim (1901) beskou word.
Tagore bly egter veral bekend as 'n digter. Sy vertaling van sy eie Gitanjali (1909) het groot bewondering ontlok. In 1950 is sy gedig Jana-Gana-Mana (Engels: Lord of the heart of the people) getoonset en het dit die volkslied van Indië geword.[2][3]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ "The Nobel Prize in Literature 1913" (in Engels). Nobelprize.org. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Julie 2018. Besoek op 7 Oktober 2017.
- ↑ National Anthem – Know India. Nation Portal of India. Government of India.
- ↑ Bhatt, P.C., red. (1999). Constituent Assembly Debates. Vol. XII. Lok Sabha Secretariat.
Eksterne skakels[wysig | wysig bron]
- Roberts, Esther: Rabindranath Tagore. In: Lantern.Tydskrif vir Kennis en Kultuur. Jaargang 23, nr. 1, September 1973
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Rabindranath Tagore.
Normdata  |
|
|---|