Hidra (mitologie)

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Die Estiese kunstenaar Nikolai Triik se Geveg met Hidra.

Hidra, of die Waterslang, was in die Griekse mitologie ’n slangagtige watermonster. Dit het meer koppe gehad as wat skilders kon uitbeeld (maar dit is ook bekend as ’n negekoppige slang). Vir elke kop wat afgekap is, het twee in die plek daarvan gegroei en daarom was die slang onsterflik, solank as wat hy een kop behou het. Sy asem was giftig en selfs die reuk van sy bloed kon iemand doodmaak.[1]

Dié monster het by die Lernameer gehou en is dus ook bekend as die Waterslang van Lerna. Onder die water van Lerna was ’n ingang na die onderwêreld en die waterslang het dit bewaak.[2]

Die Hidra is deur Herakles doodgemaak met die hulp van sy broerskind Iolaus as die tweede van sy twaalf take, deurdat Herakles sy neus met ’n doek toegehou het en Iolaus elke kop wat hy afgekap het, met ’n vlam geskroei het sodat nuwe kop nie kon teruggroei nie. Die Hidra se laaste kop is afgekap met ’n goue swaard wat Atena vir Herakles gegee het.

Die tweede taak van Herakles[wysig | wysig bron]

Antonio Pollaiuolo se Herakles en die Hidra, omstreeks 1475. Uffizigalery, Florence, Italië.

Herakles was ’n goddelike held en die seun van Zeus en die sterflike vrou Alkmene. Hy was ’n toonbeeld van manlikheid en die kampioenvegter van die Olimpiese orde teen chtoniese (onderwêreldse) monsters.

Die godin Hera, wat die vrou van Zeus was, het Herakles gehaat omdat hy haar man se buite-egtelike kind was. Sy het hom eers waansinnig gemaak sodat hy sy kinders by sy vrou, Megara, vermoor het. Om te boet vir dié daad moes hy 12 take (aanvanklik 10) uitvoer wat bedink is deur sy aartsvyand, Euristeus, wat in sy plek koning geword het weens ’n slinkse plan van Hera en wat Hera se vuil werk gedoen het. As Herakles geslaag het, sou sy sondes vergewe word en sou hy onsterflik gemaak word.

Die tweede taak wat Herakles moes uitvoer, was om die Hidra, 'n yslike waterslang, te verslaan wat Hera grootgemaak het met die doel om Herakles dood te maak. Toe Herakles naby die Hidra se blyplek kom, het hy sy mond en neus met ’n doek bedek om hom teen die monster se giftige walms te beskerm. Hy het pyle met vuur na die Hidra se lêplek geskiet om hom uit te lok. Daarna het hy ’n sekel (volgens sommige legendes), ’n swaard of sy knuppel gebruik om die Hidra se koppe af te kap, maar in elkeen se plek het twee teruggegroei.

Die verhaal word in besonderhede vertel in die Bibliotheca:[3] Toe Herakles besef hy kan die Hidra nie so doodmaak nie, het hy Iolaus se hulp ingeroep. Dié het met die idee vorendag gekom om die nekstompies te skroei om te keer dat die koppe teruggroei. Toe Hera sien Herakles wen die stryd, het sy ’n enorme krap gestuur om sy aandag af te lei. Herakles het dit met sy kragtige voet vermorsel. Die Hidra se laaste kop is afgekap met ’n swaard wat Atena vir hom gegee het.

Toe Euristeus uitvind dit was Iolaus wat die nekstompies doodgeskroei het, het hy nie dié taak as een van die aanvanklike 10 erken wat Herakles moes uitvoer nie omdat hy hulp gehad het. Dié mitiese element is ’n poging om die verskil te verduidelik tussen die antieke 10 take van Herakles en die meer onlangse 12 take.

Sterrekunde[wysig | wysig bron]

Hera, wat ontsteld was dat Herakles die monster verslaan het wat sy spesifiek grootgemaak het om hom dood te maak, het die Hidra in die lug geplaas as die sterrebeeld Noordelike Waterslang. Die krap wat Herakles vermorsel het, het sy in die lug geplaas as die sterrebeeld Krap. Wanneer die Son in die teken van die Krap is, is die Noordelike Waterslang se kop naby daaraan.

Hidra is ook die naam van ’n maan van die dwergplaneet Pluto.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Hyginus, Gaius Julius, bl. 30.
  2. Kerenyi, Carl (1959). The Heroes of the Greeks. bl. 143.
  3. Pseudo-Apollodorus, Bibliotheca, 2.5.2.

Bykomende bronne[wysig | wysig bron]

  • Burkert, Walter (1985). Greek Religion. Harvard University Press.
  • Graves, Robert (1955). The Greek Myths.
  • Grimal, Pierre (1986). The Dictionary of Classical Mythology. E.P. Dutton & Co., Inc. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Harrison, Jane Ellen (1903). Prolegomena to the Study of Greek Religion.
  • Kerenyi, Carl (1959). The Heroes of the Greeks. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Ogden, Daniel (2013). Drakon: Dragon Myth and Serpent Cult in the Greek and Roman Worlds. Oxford University Press. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Piccardi, Luigi (2005). The head of the Hydra of Lerna (Greece). Archaeopress, British Archaeological Reports, International Series N° 1337/2005, 179-186.
  • Ruck, Carl; Staples, Danny (1994). The World of Classical Myth.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]