Renata Tebaldi

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Renata Tebaldi
Tebaldi as Madame Butterfly
Gebore
Renata Ersilia Clotilde Tebaldi

(1922-02-01)1 Februarie 1922
Sterf19 Desember 2004(2004-12-19)
San Marino, Republiek van San Marino
Ander nameLa Voce d'Angelo[1][2]
BeroepOperasopraan

Renata Tebaldi, Orde van Verdienstelikheid van die Italiaanse Republiek (Cavaliere OMRI) (Engelse fonetiese uitspraak: |t|ə|ˈ|b|ɑː|l|d|i,[6] Italiaanse fonetiese uitspraak: |reˈnaːta teˈbaldi|; 1 Februarie 1922 – 19 Desember 2004) was 'n Italiaanse spinto sopraan (lirico-spinto soprano) wat gewild was tydens die na-oorlogse tydperk en veral uitgestaan het as een van die sterre van La Scala en die Metropolitan Opera.[7] Sy was een van die talentvolste en mees geliefde operasangeresse. Daar is gesê dat sy oor een van die pragtigste stemme van die 20ste eeu beskik; 'n stem wat hoofsaaklik gefokus is op die verismorolle van die liriese- en dramatiese repertorium. [8][9][10] Die Italiaanse dirigent Arturo Toscanini het Tebaldi se stem geprys as "la voce d'angelo" ("die stem van 'n engel")Verwysingfout: Ongeldige etiket <ref>; "refs" sonder inhoud moet 'n naam hê[11], terwyl La Scala se musiekdirekteur, Riccardo Muti, Tebaldi opgesom het as "een van die grootste kunstenaars wat oor een van die mees buitengewone stemme in die genre van opera beskik."[5]

Vroeë jare en opvoeding[wysig | wysig bron]

Tebaldi is in Pesaro gebore,[12] en was die dogter van Teobaldo Tebaldi, 'n tjellis[13] en Giuseppina Barbieri, 'n verpleegster.[14] Haar ouers het voor haar geboorte geskei. Tebaldi het gevolglik by haar moeder grootgeword in die huis van haar grootouers in Langhirano.[15][16] Sy was op die ouderdom van drie jaar bedlêend met polio.[17] Sy het in musiek belanggestel en was lid van die kerkkoor in Langhirano.[14] Haar ma het haar op dertienjarige ouderdom vir klavierlesse onder Giuseppina Passani na Parma gestuur, [18] wat die inisiatief geneem het en gesorg het dat Tebaldi sanglesse neem by Italo Brancucci, 'n sangonderwyser aan die konservatorium van Parma. Sy is op 17-jarige ouderdom in die konservatorium ingeskryf en het lesse geneem by Brancucci en Ettore Campogalliani, [19]en is later oorgeplaas na die Conservatorio Statale di Musica "Gioachino Rossini" ("Liceo musicale Rossini") in Pesaro waar sy lesse geneem het by Carmen Melis, [20] en op haar aanbeveling by Giuseppe Pais. [21][22][23] Sy het later onder Beverley Peck Johnson in New York stad gestudeer.[24]

Italiaanse loopbaan[wysig | wysig bron]

Tebaldi het haar verhoogdebuut in 1944 in Rovigo gemaak as Elena in Arrigo Boito se Mefistofele; [8] oorlogstye het egter vir 'n moeilike reis gesorg. Tebaldi het halfpad met perdekar na Rovigo gereis; haar terugreis is onderbreek deur masjiengeweervuur. Haar vroeë loopbaan het verder bestaan uit opvoerings in Parma met rolle in La bohème, L'amico Fritz en Andrea Chénier. Sy het 'n opskudding veroorsaak toe sy in 1946 haar debuut as Desdemona in Verdi se Otello gemaak het saam met Francesco Merli in die titelrol in Triëst. [25]

Haar groot deurbraak het in 1946 gekom toe sy 'n onderhoud gehad het met Arturo Toscanini. Toscanini was baie beïndruk en het haar voce d'angelo (stem van 'n engel) genoem. [26] Tebaldi het haar La Scala-debuut daardie jaar tydens die heropeningskonsert van dié teater ná die Tweede Wêreldoorlog gemaak. Sy het die Gebed (Dal tuo stellato soglio) uit Rossini se Bybelse opera, Mosè in Egitto gesing, sowel as die sopraan deel in Verdi se Te Deum. Die operarolle van Margherita en Elena in Mefistofele en Elsa in Lohengrin is in 1946 aan haar toegeken. Die jaar daarna het sy in La bohème verskyn en as Eva in Die Meistersinger. Toscanini het haar aangemoedig om die rol van Aida te sing en haar uitgenooi om die rol in sy ateljee te oefen. Sy was van mening dat die rol van Aida vir 'n dramatiese sopraan bedoel is, maar Toscanini het haar oortuig en derhalwe het sy in 1950 haar debuut in die rol by La Scala saam met Mario del Monaco en Fedora Barbieri in 'n opvoering gemaak wat gedirigeer is deur Antonino Votto. Dit was die grootste sukses in haar jong loopbaan en sou haar internasionale loopbaan van stapel stuur.

Haar stem is gebruik as die stem van Sophia Loren in die rolprent weergawe van Aida (1953). [27]

Internasionale loopbaan[wysig | wysig bron]

Tebaldi saam met Giuseppe Di Stefano in Rome, 1960

Tebaldi het in 1950 op 'n konserttoer met die La Scala-ensemble vertrek, eers na die Edinburgh-fees en daarna na Londen, waar sy haar debuut as Desdemona gemaak het tydens twee opvoerings van Otello by die Royal Opera House en in die Verdi-mis, albei gelei deur Victor de Sabata.

Die Met[wysig | wysig bron]

Tebaldi het haar Amerikaanse debuut in 1950 gemaak as Aida by die San Francisco Opera; haar Metropolitan Opera-debuut het op 31 Januarie 1955 plaasgevind in die rol van Desdemona teenoor Mario Del Monaco in die rol van Otello. [28] Sy het vir twintig jaar lank die Met as die fokuspunt van haar aktiwiteite aangeneem. Tebaldi het die regisseur van die Met, Rudolf Bing, oortuig om 'n herlewing van Cilea se Adriana Lecouvreur op die planke te bring vir die 1962/1963 seisoen, welke opera Bing gesê het hom gewalg het. Ongelukkig was Tebaldi nie in topvorm nie, en gevolglik het sy verskeie optredes gekanselleer, en soos Bing in 1000 Nights at the Opera sê, "ons moes die ellendige ding sonder haar doen". Haar Lecouvreur was egter 'n praktiese stap vir die Met, aangesien Tebaldi volgens Francis Robinson, die destydse assistentbestuurder wat verantwoordelik was vir kaartjieverkope, "die grootste lokettreffer sedert Flagstad] was", [29]

Een van die publiek se gunsteling Tebaldi-rolle was Minnie in Puccini se La fanciulla del West. Toe sy haar debuut by die Met in die rol gemaak het, is daar aan haar gesê dat sy, soos alle Minnies, tydens die derde bedryf op die rug van 'n perd die verhoog moes betree. Tebaldi, wat 'n lewenslange vrees vir perde gehad het, het geweier om naby die dier te kom totdat sy seker was dat dit veilig is. Tydens haar eerste repetisie met die dier, het Tebaldi die perd genader, sy maanhare gestryk en gesê: "Wel, meneer perd, ek is Tebaldi. Ek en jy gaan vriende wees, nè?" Tebaldi het haar vrees oorwin, en die optrede was 'n sukses.

Sy het meer kere by die "Met" gesing as by enige ander ligging. Sy het 'n spesiale verhouding met die Met se gehore ontwikkel en bekend gestaan as "Miss Sold Out", aangesien die Tebaldi-naam 'n opvoering voorspel het wat nie misgeloop kon word nie. Sy het 270 keer daar gesing in o.a. La bohème, Madame Butterfly, Tosca, Manon Lescaut, La fanciulla del West, Otello, La forza del destino, Simon Boccanegra, Falstaff, Andrea Chénier, Adriana Lecouvreur, La Gioconda en as Violetta in 'n produksie van La traviata wat spesiaal vir haar gemaak is. Puccini se Tosca het haar mees opgevoerde rol by die Met geword; sy het dit 45 keer opgevoer. Sy was die Leonora in La forza del destino op die aand dat Leonard Warren skielik tydens 'n opvoering in 1960 oorlede is, en sy het die rol van Adriana Lecouvreur vertolk op die aand waartydens Placido Domingo in 1968 sy Met-debuut gemaak het. Sy het haar laaste verskyning daar as Desdemona in Verdi se Otello 'op 8 Januarie 1973 gemaak, dieselfde rol waarin sy agtien jaar tevore haar Met-debuut gemaak het, en wat een van haar toprolle sou word.

Die uiteinde van haar jare by die Met sowel as in Amerika was dat sy 'n geliefde figuur onder Amerikaanse operagehore geword het. Tebaldi het nie 'n klassieke temperamentele diva geword nie, maar op haar eie artistieke instinkte vertrou. Rudolf Bing, met verwysing na die veeleisende kant van Tebaldi, het een keer oor haar gesê, "sy beskik oor kuiltjies van yster". [30]

Tebaldi en Callas[wysig | wysig bron]

Renata Tebaldi, 1961

Gedurende die vroeë vyftigerjare het kontroversie ontstaan oor 'n veronderstelde wedywering tussen Tebaldi en die groot Grieks-Amerikaanse sopraan Maria Callas. [31] Die kontras tussen Callas se dikwels onkonvensionele vokale kwaliteite en Tebaldi se klassieke mooi klank het 'n argument so oud soos opera self opgewek, naamlik die skoonheid van klank teenoor die uitdrukkingsmoontlikhede van klank. [31][32]

In 1951 is Tebaldi en Maria Callas gesamentlik bespreek vir 'n vokale opvoering in Rio de Janeiro, Brasilië. Alhoewel die sangers saamgestem het dat nie een van hulle encores sou gee nie, het Tebaldi twee gegee, wat Callas na bewering woedend gemaak het. [33] Hierdie voorval het die wedywering tussen die twee ikone, wat in die middel van die vyftigerjare 'n hoogtepunt bereik het, afgeskop. Dit het by tye selfs die twee vroue self verswelg, wat volgens hul fanatiese volgelinge se beweringe in rusies geëindig het. Tebaldi word soos volg aangehaal; "Ek beskik oor een ding wat Callas nie oor beskik nie: 'n hart" [34]; terwyl Callas aangehaal is in die Time tydskrif dat sy van Tebaldi sou gesê het dat om haar (Callas) met Tebaldi te vergelyk, is soos om "sjampanje" met konjak te vergelyk. Nee, met Coca Cola." [35] Volgens getuies tot die onderhoud het Callas het egter net "sjampanje met konjak" gesê, en was dit 'n omstander wat "nee, met Coca-Cola" gesê het, met die Time verslaggewer wat laasgenoemde opmerking aan Callas toegeskryf het. [34]Volgens John Ardoin moes daar egter nooit 'n vergelyking gemaak word tussen die twee sangers nie. [31] Tebaldi was opgelei deur Carmen Melis, 'n bekende verismospesialis, en haar opleiding was in die vroeë 20ste eeuse Italiaanse sangskool gewortel, net so ferm soos wat Callas se opleiding gewortel was in die 19de eeuse belcanto. [31] Callas was 'n dramatiese sopraan, terwyl Tebaldi haarself as 'n liriese sopraan beskou het. Callas en Tebaldi het oor die algemeen verskillende repertorium gesing: Callas het tydens die vroeë jare van haar loopbaan op die swaar dramatiese sopraanrolle gekonsentreer, en later in haar loopbaan op die belcanto-repertorium, terwyl Tebaldi gekonsentreer het op Verdi se latere en verismo-rolle, waar haar beperkte boonste verlenging en haar gebrek aan 'n helder tegniek nie kwessies was nie. [31] Hulle het 'n paar rolle gedeel, waaronder Tosca in Puccini se opera en La Gioconda, wat Tebaldi eers laat in haar loopbaan opgevoer het.

Die beweerde wedywering tersyde gestel, het Callas gunstige opmerkings oor Tebaldi gemaak, asook omgekeerd. Tydens 'n onderhoud met Norman Ross in Chicago het Callas gesê: "Ek bewonder Tebaldi se stemtoon; dit is pragtig - met pragtige frasering. Somtyds wens ek eintlik dat ek haar stem gehad het." Francis Robinson van die Met het geskryf oor 'n voorval waarin Tebaldi hom gevra het om 'n opname van La Gioconda aan te beveel om haar te help om die rol aan te leer. Omdat hy ten volle bewus was van die beweerde wedywering tussen die twee het hy Zinka Milanov se weergawe aanbeveel. 'n Paar dae later het hy Tebaldi besoek, net om haar te sien sit by die luidsprekers terwyl sy aandagtig luister na die opname deur Callas. Sy het toe opgekyk na hom en gevra: "Waarom het jy nie vir my gesê dat Maria die beste is nie?" [36] Volgens die tydskrif Time het Tebaldi, toe Callas klaargemaak het by La Scala, 'n verrassende maneuver uitgevoer: sy het aangekondig dat sy nie by La Scala sonder Callas sou sing nie. "Ek sing net om artistieke redes; dit is nie my gewoonte om teen iemand te sing nie", het sy gesê. [37]

Callas het Tebaldi besoek na 'n opvoering van Adriana Lecouvreur by die Met in 1968, en die twee is weer herenig. In 1978 het Tebaldi hartlik oor haar oorlede kollega gepraat en die wedywering tussen hulle soos volg saamgevat:

Hierdie wedywering het regtig voortgekom vanaf die mense van die koerante en die aanhangers. Maar ek dink dit was baie goed vir ons altwee, omdat die publisiteit so groot was en dit 'n baie groot belangstelling oor ek en Maria geskep het en sodoende op die ou einde wondere verrig het. Maar ek weet nie hoekom hulle hierdie soort kompetisie [skep nie], want ons stemme was baie anders. Sy was regtig iets buitengewoon. En ek kan onthou dat ek ook 'n baie jong kunstenaar was, en ek het elke keer naby die radio gebly as ek weet dat daar iets op die radio deur Maria [uitgesaai word]. [38]

Persoonlike lewe[wysig | wysig bron]

Tebaldi het 'n liefdevolle verhouding met haar ma gehad, wat haar talent van jongs af gekoester het en gehelp het om haar loopbaan en welstand te verseker. Haar ma se dood in 1957 het Tebaldi 'n groot slag toegedien, en haar verdriet was ondraaglik. [39]

Tebaldi is nooit getroud nie. Tydens 'n onderhoud met The Times in 1995 het sy gesê dat sy geen berou oor haar enkellopende lewe het nie. "Ek was baie keer verlief," het sy gesê. "Dit is baie goed vir 'n vrou." Maar sy het bygevoeg: "Hoe kon ek gelyktydig 'n vrou, moeder en 'n sangeres gewees het? Wie sorg vir die piccolini as jy op reis is? Jou kinders sal jou nie Mama noem nie, maar Renata." Sy het ook geskryf, "ek het my loopbaan op 22 begin en op 54 voltooi. Twee-en-dertig jaar van sukses, tevredenheid en opofferings. Sang was vir my so belangrik dat ek nooit 'n gesin sou kon hê nie."[5] Tebaldi het 'n kort verhouding met die sanger Nicola Rossi-Lemeni gehad. [40]

Latere jare[wysig | wysig bron]

Teen die einde van haar loopbaan het Tebaldi in 1,262 opvoerings, 1,048 volledige operas en 214 konserte gesing.

Tebaldi het in 1973 haar swanesang as operasangeres gehad as Desdemona in Verdi se Otello in die Metropolitan Opera, d.i. dieselfde rol waarin sy 30 jaar tevore daar gedebuteer het. [41] In Januarie 1976 het sy ophou opvoerings gee. Sy het haar laaste opvoering in Carnegie Hall in New York gegee, waar sy met emosie oorval is en na 'n paar weke teruggekeer het met 'n suksesvolle maar wankelrige optrede. Sy het ses staande ovasies van die gehoor ontvang. Daarna het sy na Italië teruggekeer, waar sy haar laaste openbare opvoering in La Scala in Mei 1976 gegee het. Sy het ook regoor die hele wêreld opvoerings gegee. Tydens een opvoering wat in Manila gehou is saam met haar gereelde sangmaat Franco Corelli het Tebaldi se stem tydens 'n Manon Lescaut aria gekraak, waarna sy haar keel tot groot applous van die gehoor gemasseer het. [42]

Sy het die grootste deel van haar laaste dae in Milaan deurgebring. Sy is op 82-jarige ouderdom in haar huis in San Marino oorlede. Sy is begrawe in die Tebaldi-familiekapel in die Mattaleto-begraafplaas in Langhirano. By haar dood het gehore in Venesië se La Fenice 'n oomblik van stilte waargeneem. Luciano Pavarotti het gesê: "Vaarwel, Renata, jou herinnering en stem sal vir ewig op my hart geëts wees." [5]

Eerbewyse[wysig | wysig bron]

Tebaldi het die eerste Grammy-toekenning vir die Beste klassieke opvoering - vokale solis, tydens die 1ste jaarlikse Grammy-toekennings gewen vir haar album Operatic Recital. [3]Hul gesamentlike opname van Puccini se Turandot, gedirigeer deur Erich Leinsdorf en met Birgit Nilsson as Turandot, Jussi Björling as Calaf, Tebaldi as Liù en Giorgio Tozzi as Timur met die Rome Opera-orkes, het die Grammy-toekenning vir beste opera-opname in 1961 gewen. [4] Sy het die Orde van Verdienstelikheid van die Italiaanse Republiek ontvang. Sy is ook 'n bevelvoerder van die Franse Ordre des Arts et des Lettres gemaak. [5]

'n Tuin in Milaan wat gewy is aan Renata Tebaldi

Diskografie[wysig | wysig bron]

  • Lohengrin (Richard Wagner): gedirigeer deur Franco Capuana, met Giancinto Prandelli en Elena Nicolai. (1947). Opgevoer in Italiaans.
  • Andrea Chénier (Umberto Giordano): Victor de Sabata dirigeer die Teatro alla Scala, met Mario Del Monaco en Paolo Silveri. (1949)
  • Giulio Cesare (Georg Friedrich Händel): Herbert Albert dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Cesare Siepi en Elena Nicolai. (1950)
  • Tannhäuser (Richard Wagner): Karl Böhm dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Hans Beirer en Carlo Tagliabue. (1950). Opgevoer in Italiaans.
  • La traviata (Giuseppe Verdi): Antonino Votto dirigeer die Orchestra-Theatro Municipal do Rio de Janeiro, met Giuseppe Campora en Paolo Silveri. (1950) (Gramophone Company)
  • Andrea Chénier (Umberto Giordano): Gabriele Santini dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Mario Filippeschi en Carlo Tagliabue. (1951)
  • La bohème (Giacomo Puccini): Gabriele Santini dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Giacomo Lauri-Volpi en Tito Gobbi. (1951)
  • Falstaff (Giuseppe Verdi): Victor de Sabata dirigeer Teatro alla Scala, met Mariano Stabile en Cesare Valletti. (1951) (Urania Records)
  • Fernand Cortez (Gaspare Spontini): Gabriele Santini dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Gino Penno en Italo Tajo. (1951). Uitgevoer in Italiaans.
  • Giovanna d'Arco (Giuseppe Verdi): Gabriele Santini dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Gino Penno en Ugo Savarese. (1951)
  • Giovanna d'Arco (Giuseppe Verdi): Alfredo Simonetto dirigeer die RAI Milano Orkes, met Carlo Bergonzi en Rolando Panerai. (1951)
  • La bohème (Giacomo Puccini): Alberto Erede dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Giancinto Prandelli en Fernando Corena. (1951) (Decca Records)
  • Madame Butterfly (Giacomo Puccini): Alberto Erede dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Giuseppe Campora, Giovanni Inghilleri en Nell Rankin. (1951) (London Records)
  • Adriana Lecouvreur (Francesco Cilea): Gabriele Santini dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Gianni Poggi en Augosto Romani. (1952)
  • Falstaff (Giuseppe Verdi): Victor de Sabata dirigeer Teatro alla Scala, met Mariano Stabile en Cesare Valletti. (1952)
  • Otello (Giuseppe Verdi): Gabriele Santini dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Ramón Vinay en Gino Bechi. (1952)
  • Le siège de Corinthe (Gioachino Rossini): Gabriele Santini dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Miriam Pirazzini en Mario Petri. (1952). Uitgevoer in Italiaans.
  • La traviata (Giuseppe Verdi): Gabriele Santini dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Giuseppe Campora en Pina Angelici. (1952)
  • La traviata (Giuseppe Verdi): Carlo Maria Giulini dirigeer die RAI Milano Orkes, met Giancinto Prandelli en Liliana Pellegrino. (1952)
  • Aida (Giuseppe Verdi): Alberto Erede dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Mario del Monaco en Ebe Stignani. (1952) (Decca Records)
  • Tosca (Giacomo Puccini): Alberto Erede dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Giuseppe Campora en Enzo Mascherini. (1952) (Decca Records)
  • Aida(Giuseppe Verdi): Giuseppe Morelli dirigeer die RAI Milano Orkes, met Giuseppe Campora en Ebe Stignani. (1953)
  • Aida (Giuseppe Verdi): Tullio Serafin dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Gino Penno en Ebe Stignani. (1953)
  • Cecilia (Licinio Refice): Licinio Refice dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Pina Ulisse en Alvino Misciano. (1953)
  • La forza del destino (Giuseppe Verdi): Dimitri Mitropoulos dirigeer die orkes van die Teatro Comunale, Florence Orchestra, met Mario Del Monaco, Silvio Maionica en Giorgio Tozzi. (1953)
  • La Wally (Alfredo Catalani): Carlo Maria Giulini dirigeer Teatro alla Scala, met Mario Del Monaco en Giangiacomo Guelfi. (1953)
  • Andrea Chénier (Umberto Giordano): Arturo Basile dirigeer die RAI Torino Orkes, met José Soler en Ugo Savarese. (1953) (Cetra Records)
  • Tosca (Giacomo Puccini): Oliviero De Fabritiis dirigeer die Orchestra-Theatro Municipal do Rio de Janeiro, met Giuseppe Di Stefano en Tito Gobbi. (1953) (Decca Records)
  • Le nozze di Figaro (Die huwelik van Figaro) (Wolfgang Amadeus Mozart): Ionel Perlea dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Giulietta Simionato, Italo Tajo en Alda Noni. (1954). Uitgevoer in Italiaans.
  • Manon Lescaut (Giacomo Puccini): Francesco Molinari-Pradelli dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Mario Del Monaco, Mario Boriello en Fernando Corena. Coro dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia. (1954) (Decca Records).
  • La traviata (Giuseppe Verdi): Francesco Molinari-Pradelli dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Gianni Poggi en Angela Vercelli. (1954) (Decca Records)
  • Turandot (Giacomo Puccini): Alberto Erede dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Inge Borkh, Mario del Monaco en Nicola Zaccaria. (1955) (Decca Records)
  • Tosca (Giacomo Puccini): Dimitri Mitropoulos dirigeer, met Leonard Warren, Fernando Corena en Richard Tucker. 7 Januarie 1956 Metropolitan Opera Historic Broadcast Recording.
  • Il trovatore (Giuseppe Verdi): Alberto Erede dirigeer die orkes van die Grand Théâtre de Genève, met Mario Del Monaco en Giulietta Simionato. (1956) (Decca Records)
  • La traviata (Giuseppe Verdi): Fausto Cleva dirigeer die Metropolitan Opera Orkes in 1957, met Giuseppe Campora en Leonard Warren.
  • Cavalleria rusticana (Pietro Mascagni): Alberto Erede dirigeer die orkes en koor van die Maggio Musicale Fiorentino in 1957, met Jussi Björling en Ettore Bastianini. (RCA/London Records)
  • Andrea Chénier (Umberto Giordano): Gianandrea Gavazzeni dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Mario Del Monaco, Fiorenza Cossotto en Ettore Bastianini. Coro dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia. (1957) (Decca Group).
  • Madame Butterfly (Giacomo Puccini): Angelo Questa dirigeer die Orchestra del Teatro San Carlo, met Gianni Raimondi, Giuseppe Valdengo en Anna Di Stasio. (1958)
  • La fanciulla del West (Giacomo Puccini): Franco Capuana dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Mario Del Monaco, Cornell MacNeil en Giorgio Tozzi. Coro dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia. (1958) (Decca Import).
  • Madame Butterfly (Giacomo Puccini): Tullio Serafin dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Carlo Bergonzi, Fiorenza Cossotto en Enzo Sordello. Coro dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia. (1958) (Decca Records).
  • Mefistofele (Arrigo Boito): Tullio Serafin dirigeer die Coro e (koor van die) Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Mario Del Monaco en Cesare Siepi. (1958) (Decca Label).
  • La bohème (Giacomo Puccini): Tullio Serafin dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Carlo Bergonzi, Gianna D'Angelo en Ettore Bastianini. Coro dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia. (1959) (Decca Records).
  • Tosca (Giacomo Puccini): Francesco Molinari-Pradelli dirigeer die the Coro e (koor van die) Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Mario Del Monaco en George London. (1959) (Decca Records).
  • Tosca (Giacomo Puccini): Gianandrea Gavazzeni dirigeer die La Scala Teaterorkes, met Giuseppe Di Stefano en Tito Gobbi. La Scala Teaterkoor. Lewendig opgeneem by La Scala in 1959. Opera d'Oro.
  • Aida (Giuseppe Verdi): Herbert von Karajan dirigeer die Weense Filharmoniese Orkes, met Carlo Bergonzi, Giulietta Simionato en Cornell MacNeil. Singverein der Gesellschaft der Musikfreunde. (1959) (Decca Legends).
  • Turandot (Giacomo Puccini): Erich Leinsdorf dirigeer die Rome Operaorkes, met Birgit Nilsson, Jussi Bjoerling en Giorgio Tozzi. Rome Operakoor. (1960) (RCA).
  • Otello (Giuseppe Verdi): Herbert von Karajan dirigeer die Weense Filharmoniese Orkes, met Mario Del Monaco, Aldo Protti en Nello Romanato. Singverein der Gesellschaft der Musikfreunde. (1961) (Decca Legends).
  • Adriana Lecouvreur (Francesco Cilea): Franco Capuana dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Mario Del Monaco, Giulietta Simionato en Giulio Fioravanti. Coro dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia. (1961) (Decca Label Group).
  • Il trittico (Giacomo Puccini): Lamberto Gardelli dirigeer die Koor en Orkes van die Maggio Musicale Fiorentino, met Giulietta Simionato, Mario del Monaco, Robert Merrill en Fernando Corena (1962) (London Records)
  • Adriana Lecouvreur (Francesco Cilea): Silvio Varviso dirigeer die Metropolitan Opera Orkes, met Franco Corelli en William Wilderman. (1963)
  • Tosca (Giacomo Puccini): Fausto Cleva dirigeer die Metropolitan Opera Orchestra, met Franco Corelli en Tito Gobbi. (1964)
  • Don Carlos (Giuseppe Verdi): Georg Solti dirigeer die orkes van die Royal Opera House, met Carlo Bergonzi, Nicolai Ghiaurov, Dietrich Fischer-Dieskau en Grace Bumbry (1965) (Decca Records)
  • La Gioconda (Amilcare Ponchielli): Fausto Cleva dirigeer die Metropolitan Opera Orkes, met Franco Corelli, Cornell MacNeil, Biserka Cvejic en Cesare Siepi. (1966). (Stradivarius Records)
  • Otello (Giuseppe Verdi): Alberto Erede dirigeer die Teatro Regio (Parma, met Mario Del Monaco en Tito Gobbi. (1966)
  • Otello (Giuseppe Verdi): Anton Guadagno dirigeer die Philadelphia Liriese Opera, met Jon Vickers en Louis Quilico. (1967)
  • La Gioconda (Amilcare Ponchielli): Lamberto Gardelli dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Carlo Bergonzi, Robert Merrill, Marilyn Horne en Oralia Domínguez. (1968). (Decca Records)
  • La Gioconda (Amilcare Ponchielli): Fausto Cleva dirigeer die Metropolitan Operaorkes, met Carlo Bergonzi, Cornell MacNeil en Fiorenza Cossotto. (1968).
  • La Wally (Alfredo Catalani): Fausto Cleva dirigeer die Orchestra of the American Opera Society, met Carlo Bergonzi, Peter Glossop. (1968).
  • La Wally (Alfredo Catalani): Fausto Cleva dirigeer die L'Orchestre National de l'Opéra de Monte-Carlo, met Mario Del Monaco, Piero Cappuccilli en Justino Diaz. Coro Lirico di Torino. (1968) (Decca Records).
  • Adriana Lecouvreur (Francesco Cilea): Fausto Cleva dirigeer die Metropolitan Opera Orkes, met Franco Corelli en Morley Meredith. (1969)
  • La bohème (Giacomo Puccini): Anton Guadagno dirigeer die orkes van die Philadelphia Liriese Opera, met Franco Corelli en Seymour Schwartzman. (1969)
  • La bohème (Giacomo Puccini): Anton Guadagno dirigeer die orkes van die Philadelphia Liriese Opera, met Franco Corelli en Alan Wagner. (1969)
  • La bohème (Giacomo Puccini): Fausto Cleva dirigeer die Metropolitan Opera-orkes, met Richard Tucker en Gene Boucher. (1970)
  • La fanciulla del west (Giacomo Puccini): Jan Behr dirigeer die Metropolitan Opera-orkes, met Sándor Kónya en Anselmo Colzani. (1970)
  • Simon Boccanegra (Giuseppe Verdi): James Levine dirigeer die Cleveland Simfonieorkes, met Cornell MacNeil en Ezio Flagello. (1970) (Legato Classics)
  • Un ballo in maschera (Giuseppe Verdi): Bruno Bartoletti dirigeer die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia, met Luciano Pavarotti en Sherrill Milnes. (1970) (Decca Records)
  • Otello (Giuseppe Verdi): Anton Guadagno dirigeer die orkes van die Philadelphia Liriese Opera, met Jon Vickers en Peter Glossop. (1972)
  • Falstaff (Giuseppe Verdi): Christoph von Dohnányi dirigeer die Metropolitan Opera-orkes, met Tito Gobbi en Luigi Alva. (1972)
  • Otello (Giuseppe Verdi): James Levine dirigeer die Metropolitan Opera-orkes, met James McCracken en Sherrill Milnes. (1973)

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ Maurizio Eliseo (2006). Andrea Doria: cento uno viaggi (in Italiaans). Hoepli Editore. pp. 107–. ISBN 978-88-203-3502-1.
  2. ↑ "Singers on Singing : Renata Tebaldi". Hampsong Foundations.
  3. ↑ 3,0 3,1 "Renata Tebaldi". Grammy Awards (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Mei 2020.
  4. ↑ 4,0 4,1 "Erich Leinsdorf". Grammy Awards (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Junie 2020.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 "Opera singer Renata Tebaldi dies". BBC News (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Augustus 2019.
  6. ↑ American Heritage Dictionary: Tebaldi. Besoek 6 September 2019
  7. ↑ "Italian Opera Soprano Renata Tebaldi Dies". The Washington Post.
  8. ↑ 8,0 8,1 Alfred W. Cramer (15 Mei 2009). Musicians and composers of the 20th century. Salem Press. p. 1483. ISBN 978-1-58765-517-3.
  9. ↑ Anthony Tommasini (20 Desember 2004). "Renata Tebaldi, 82, Soprano With 'Voice of an Angel,' Dies". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Julie 2015. Besoek op 14 Mei 2020.
  10. ↑ Libbey, Ted (2006). The NPR Listener's Encyclopedia of Classical Music. New York: Workman Publishing Company. p. 860. ISBN 9780761136422. editions:qyI8OX5Atr0C.
  11. ↑ "Singers on Singing : Renata Tebaldi". Hampsong Foundations.
  12. ↑ Carlamaria Casanova (1981). Renata Tebaldi: la voce d'angelo. Electa. p. 13.
  13. ↑ Current Biography Yearbook. H. W. Wilson Company. 1956. p. 599. Her father was a cellist; he still plays in orchestras in Pesaro and Parma opera houses.
  14. ↑ 14,0 14,1 Victor Ilyitch Seroff (1970). Renata Tebaldi: the woman and the diva. Books for Libraries Press. ISBN 978-0-8369-8048-6.
  15. ↑ Anne Commire (13 Desember 2001). Women in World History. Gale. p. 253. ISBN 978-0-7876-4074-3. Haar ouers se paaie het reeds voor haar geboorte geskei, en dit sou 'n lang tyd wees voordat Renata uitgevind het dat haat tjellis-vader, Teobaldo Tebaldi, nie dood was nie maar haar moeder, Giuseppina Barbieri, vir 'n ander vrou gelos het.
  16. ↑ Kenn Harris (1974). Renata Tebaldi. Drake Publishers. p. [1]. ISBN 978-0-87749-597-0.
  17. ↑ Schuyler Chapin (10 Oktober 1995). Sopranos, mezzos, tenors, bassos, and other friends. Crown. p. 38. ISBN 978-0-517-58864-2. Kort voordat Tebaldi gebore is in die Italiaanse stad Pesaro – toevallig ook die tuisstad van Rossini – het haar ouers geskei. As gevolg hiervan ... Wat baie mense nie weet nie is dat sy teen die ouderdom van drie jaar bedlêend was met polio.
  18. ↑ Eddy Lovaglio (2008). Renata Tebaldi: estatico abbandono (in Italian). Azzali. p. 15. ISBN 978-88-88252-38-4.{{cite book}}: AS1-onderhoud: onerkende taal (link)
  19. ↑ Friedrich Blume (1979). Die Musik in Geschichte und Gegenwart: allgemeine Enzyklopädie der Musik (in German). Bärenreiter-Verlag. p. 1818. ISBN 978-3-7618-0411-7. Renata Tebaldi stud, in Parma Kl. bei Giuseppina Passani mit der Absicht, Konzertpianistin zu werden, erhielt jedoch auf Grund ihrer ... So wurde sie im Alter von 17 Jahren Schülerin von Italo Brancucci und Ettore Campogalliani am ...{{cite book}}: AS1-onderhoud: onerkende taal (link)
  20. ↑ Renato Chiesa (1984). Riccardo Zandonai: Atti Del Convegno Di Studi Sulla Figura E L'Opera Di Riccardo Zandonai Presieduto Da Fedele D'Amico E Organizzato Con La Collaborazione Dell'istituto Trentino-Alto Adige Per Assicurazioni: Rovereto, 29-30 Aprile 1983 (in Italian). Edizioni Unicopli. p. 51. ISBN 978-88-7061-884-6. il canto e l'arte scenica viene nominata Carmen Melis – alla cui scuola, al Conservatorio di Pesaro, si formerà Renata Tebaldi{{cite book}}: AS1-onderhoud: onerkende taal (link)
  21. ↑ David Ewen (1 Januarie 1978). Musicians since nineteen hundred: performers in concert and opera. Hw Wilson Company. p. 862. ISBN 978-0-8242-0565-2. Intussen het sy voortgegaan met haar sanglesse onder Melis en, op Melis se aanbeveling, met Giuseppe Pais
  22. ↑ David Ewen (1957). Living musicians: Supplement. Supplement. H.W. Wilson Company. p. 156. ... sanglesse by die Parma Konservatorium het hierop gevolg, en daarna het sy 'n student van Carmen Melis geword; later het die studie van operarolle onder Giuseppe Pais plaasgevind.
  23. ↑ Saturday Review. Saturday Review Associates. Januarie 1955. p. 42. Giuseppe Pais is haar enigste ander sangafrigter, wat selfs nou nog nou en dan haar stem "opkyk". Tebaldi sê dat haar dramatiese afrigting hoofsaaklik te danke het aan Melis.
  24. ↑ Anthony Tommasini (22 Januarie 2001). "Beverley Peck Johnson, 96, Voice Teacher". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Desember 2019.
  25. ↑ Harold D. Rosenthal (1966). Great singers of today. Calder & Boyars. p. 194.
  26. ↑ Maurizio Eliseo (2006). Andrea Doria: cento uno viaggi (in Italian). Hoepli Editore. pp. 107–. ISBN 978-88-203-3502-1.{{cite book}}: AS1-onderhoud: onerkende taal (link)
  27. ↑ Tony Crawley (1 Junie 1976). Films of Sophia Loren. Citadel Press. p. 55. ISBN 978-0-8065-0512-1.
  28. ↑ Dr. James Myron Holland Ph.D. (27 Augustus 2012). Singing Excellence and How to Achieve It: The Consummate Art of Glorious Singing. Xlibris Corporation. pp. 144–. ISBN 978-1-4797-0464-4.
  29. ↑ "OLD ACQUAINTANCE : Renata Tebaldi: A Diva Ages Gracefully : A stubborn streak has carried the soprano of the 'steel dimple' into a retirement free of regrets". Los Angeles Times.
  30. ↑ "Soprano Tebaldi was one of the century's great voices". The Baltimore Sun (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Desember 2019.
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 31,4 Ardoin, John; Gerald Fitzgerald (1974). Callas: The Art and the Life. New York: Holt, Rinehart and Winston. ISBN 0-03-011486-1.
  32. ↑ "The Callas Debate". Opera. 1 Oktober 1970.
  33. ↑ "Renata Tebaldi". Encyclopedia of World Biography. The Gale Group Inc, 2006. Reprinted on Encyclopedia.com. Opgespoor op 29 Julie 2016.
  34. ↑ 34,0 34,1 Stassinopoulos, Ariana (1981). Maria Callas: The Woman Behind the Legend. New York: Simon and Schuster. ISBN 0-671-25583-5.
  35. ↑ "Diva Serena, Time, 3 November 1958
  36. ↑ Robinson, Francis (1979). Celebration: The Metropolitan Opera. Garden City, New Jersey: Doubleday. ISBN 0-385-12975-0.
  37. ↑ "Exit La Callas". Time. 9 Junie 1958. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 Augustus 2013. Besoek op 14 Mei 2020.
  38. ↑ John Ardoin (writer), Franco Zeffirelli (narrator). Callas: A Documentary (Plus Bonus) [TV documentary, DVD]. The Bel Canto Society.
  39. ↑ "Voice of an Angel". Opera News. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Desember 2019. Besoek op 14 Mei 2020.
  40. ↑ "Voice of an Angel". Opera News. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Desember 2019. Besoek op 14 Mei 2020.
  41. ↑ "Renata Tebaldi, Soprano". The Scotsman.
  42. ↑ "A grand Verdi Requiem by PPO". PressReader (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Desember 2019.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Renata_Tebaldi&oldid=2633965"