Vlag van Israel

Vlag van Israel

Vlag van Israel
Gebruik	Burgerlike- en Staatsvlag en Nasionale vaandel
Verhouding	8:11
Goedgekeur	28 Oktober 1948
Ontwerp	’n Blou Dawidster tussen twee blou horisontale bane op ’n wit agtergrond.
Wisselvormvlag van Israel
Bynaam	Vlootvaandel
Verhouding	2:3
Goedgekeur	1948
Ontwerp	’n Wit driehoek aan die vlagpaalkant met ’n vlootblou Dawidster in op ’n vlootblou agtergrond.

Die nasionale vlag van Israel is op 28 Oktober 1948 amptelik in gebruik geneem, vyf maande na die Staat van Israel tot stand gekom het. Die vlag vertoon ’n blou Dawidster tussen twee horisontale blou bane op ’n wit agtergrond.

Die blou kleur word as “donker lugblou” beskryf en wissel van vlag tot vlag Die vlag is in 1891 vir die Sionistiese Beweging ontwerp. Die basiese ontwerp herinner aan die talliet, die Joodse gebededoek van die Asjkenasi-Jode, wat wit is met blou strepe. Die simbool in die middel verteenwoordig die Dawidster, ’n Joodse simbool wat na 1897 terugdateer toe dit in Praag deur die Eerste Sionistiese Kongres aanvaar is.

In 2007 is ’n Israelse vlag van 660 m x 100 m met ’n gewig van 5,2 ton naby die antieke Joodse fort Masada onthul waar dit ’n wêreldrekord opgestel het vir die grootste vlag.

Oorsprong van die vlag

Die blou bane is veronderstel om die strepe op ’n talliet, die tradisionele Joodse gebededoek, voor te stel. Die uitbeelding van die Dawidster op die vlag van die Staat van Israel word wêreldwyd erken as ’n simbool van die Jode en Judaïsme.

Die Israeliete het ’n blou kleurstof genaamd tekhelet gebruik; die kleurstof is gemaak van ’n seeslak (Hexaplex trunculus). Die kleurstof was baie belangrik in Joodse en nie-Joodse kulture van die tyd en is deur koninklikes en boklasse gebruik om kleure, gordyne ens. mee te kleur. Die kleurstof van ’n verwante slak kan gebruik word om die purper kleur (argaman) te verkry.

In die Bybel word die Israeliete beveel om een van die drade van hulle klossies (tzitzit) met tekhelet te kleur: “as julle dit sien moet julle aan die gebooie van die Here dink, dat julle dit doen en nie jul hart en jul oë navolg … nie” (Num. 15:39). Tekhelet stem ooreen met die kleur van die goddelike openbaring (Midrasj Bamidbar Rabbah vx). Teen die einde van die Talmoediese era (500-600 nC) het die industrie wat die kleurstof vervaardig het ineengestort. Dit het al hoe skaarser geword en met verloop van tyd het die Joodse gemeenskap vergeet welke spesie van seeslak die spesifieke kleurstof vervaardig. Aangesien Jode nie in staat was om hierdie gebod na te kom nie het hulle die klossies wit gelos. In herinnering aan die gebod van die gebruik van tekhelet-kleurstof het dit algemene gebruik vir Jode geword om blou of pers strepe in die kleed van hulle talliet ingeweef.

Die idee dat die blou en wit kleure die nasionale kleure van die Jode was is deur Ludwig August von Frankl, ’n Oostenrykse digter, geopper. In sy gedig “Kleure van Juda” skryf hy:

“

Wanneer sublieme gevoelens sy hart vul, is hy geklee in die kleure van sy land. Hy staan in gebed, toegedraai in ’n sprankelende wit toga. Die some van die wit toga is gekroon met blou strepe; Asof van ’n Hoëpriester, versier met blou bande. Dit is die kleure van die geliefde land, blou en wit kleure van Juda; Wit is die glans van priesterdom en blou die prag van die uitspansel.

”

In 1885 het die landboudorpie Risjon Letsion ’n blou en wit vlag wat deur Israel Belkind en Fanny Abramowitsj ontwerp is, gebruik in ’n optog ter viering van haar derde herdenking. In 1891 het Michael Halperin, een van die stigters van die landboudorp Nachalat Reuven het ’n soortgelyke vlag gebruik met ’n blou heksagram en die letters “נס ציונה” (Nes Ziona, “ ’n banier vir Sion”: ’n verwysing na Jeremia 4:6 wat later aanvaar is as die moderne naam van die stad). ’n Blou-en-wit vlag met die Dawidster en die Hebreeuse woord “Machabee” is in 1891 deur die B’nai Sion-opvoedingsgenootskap gebruik. Jacob Baruch Askowitsj en sy seun Charles het die “vlag van Juda” ontwerp wat op 24 Julie 1891 tydens die inwyding van die Sionsaal van die B’nai Sion-opvoedingsgenootskap in Boston, Massachusetts. Die vlag was gebaseer op die tradisionele talliet met dun blou bane naby die bo- en onderkant en in die middel ’n sespuntige Dawidskild met die woord “Machabee” in vergulde letters.

Herzl se voorgestelde vlag soos in sy dagboek geskets. Hoewel hy die Dawidster geteken het, het hy dit nie so beskryf nie.

In Herzl se 1896 Der Judenstaat (1896), skryf hy:

Wir haben keine Fahne. Wir brauchen eine. Wenn man viele Menschen führen will, muss man ein Symbol über ihre Häupter erheben. Ich denke mir eine weisse Fahne, mit sieben goldenen Sternen. Das weisse Feld bedeutet das neue, reine Leben; die Sterne sind die sieben goldenen Stunden unseres Arbeitstages. Denn im Zeichen der Arbeit gehen die Juden in das neue Land.

Ons het geen vlag nie. Ons benodig een. Indien ons baie mense wil lei moet ons ’n simbool bo hul kop hys. Ek dink aan ’n wit vlag met goue sterre. Die wit veld beteken die nuwe, reine lewe; die sterre is die sewe goue ure van die werksdag. Omdat die werksadel die Jode na ’n nuwe land sal lei.

David Wolffsohn, ’n sakeman wat ’n prominente rol in die vroeë Sionistiese beweging, was bewus daarvan dat die ontluikende Sionistiese beweging geen vlag gehad het nie en dat die ontwerp wat deur Theodor Herzl voorgestel is, ondersteuning geniet het, het geskryf:

Op aandrang van Herzl, ons leier, het ek na Basle gekom ter voorbereiding van die Sionistiese Kongres. Onder die probleme wat my aandag geverg het was een wat die wese van die Joodse probleem omvat het. Watter vlag moet in die Kongressaal hang? Dit het my toe bygeval dat ons reeds ’n vlag het – dit is blou en wit. Die talliet waarmee ons onsself bedek wanneer ons bid: dit is ons simbool. Kom ons haal die talliet uit sy sak en ontvou dit voor die oë van Israel en alle volke. Ek het gevolglik ’n blou en wit vlag met ’n Dawidskild daarop geverf, bestel. Dit is hoe die nasionale vlag ontstaan het.

Hoewel hierdie vlag die Joodse geloofsimbole beklemtoon wou Theodor Herzl hê dat die vlag meer universele simbole moes bevat: 7 goue sterre vir die 7-uur werkskwota van die verligte te stigte staat, wat sosialistiese wetgewing sou bevorder.

Volgrootte Israelse vlag

In 1897 is die Eerste Sionistiese Kongres in Basel, Switserland gehou om ’n tuisland vir die Jode in Palestina te oorweeg. Morris Harris, ’n lid van die New York Hovevei Sion het sy tentwinkel gebruik om ’n geskikte banier en versierings vir die ontvangs te maak en sy moeder, Lena, het die vlag gestik. Die vlag was twee blou bane en ’n groot blou Dawidster in die middel. Die vlag was tien voet by ses voet – dieselfde as die vlag van die Verenigde State – en het bekend geword as die “Vlag van Sion”. Dit is as die amptelike Sionistiese vlag aanvaar gedurende die Tweede Sionistiese Kongres in Switserland in 1898 en Israel, as onafhanklike staat, het in 1948 die ontwerp as sy amptelike vlag aanvaar.

’n Vlag met blou en wit bane en ’n Dawidster in die middel het in 1904 saam met vlae van ander lande van een van die geboue by die Louisiana Wêreldtentoonstelling gehang.

Interpretasie van kleure

Skema	Tekstielkleur
Wit	Chesed (Goddelike welwillendheid)
Blou	Dit simboliseer die glorie van God, reinheid en Gevurah (strengheid van God)

Kritiek deur Arabiese Israeli’s

Vlag van die middeleeuse Turkse Karamanied-dinastie

Sommige Arabiese Israeli-politici sowel as die Hoë Opvolgkomitee vir Arabiese Burgers van Israel het ’n herevaluering van die Israelse vlag aangevra met die argument dat die Dawidster in die middel van die vlag ’n eksklusiewe Joodse simbool is.

Marokkaanse munt met Salomo se Seël

Talle ander volke het egter geloofsimbole in hul vlae; Moslemsimbole kom voor op die vlae van Algerië, Turkye en Pakistan en Christensimbole kom voor op die vlae van Denemarke, Switserland en die Verenigde Koninkryk.

Die Dawidster is boonop histories nie eksklusief ’n Joodse simbool nie. In die middeleeue was dit ’n simbool van Islam, beken as Salomo (Suleiman) se Seël en dit was uiters gewild onder die Anatoolse Beylikke. State wat die seël in hul vlag gebruik het was die Karamaniede en Jandariede. Die seël is ook deur die Ottomane gebruik in die versiering van hul moskees, munte en persoonlike vlae of pasja’s, insluitend dié van Khaïr ad-Din Barbarossa, asook in Christelike argitektuur soos die Basiliek van die Heilige Kruis in Florence.

Eksterne skakels

• (en) Israel by Flags of the World.

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.