Suid-Afrikaanse Rugbyunie

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Suid-Afrikaanse Rugbyunie
Kenteken van die Suid-Afrikaanse Rugbyunie
Kenteken van die Suid-Afrikaanse Rugbyunie
Engelse naam South African Rugby Union
Afkorting SARU
Land Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika
Sportsoorte Rugby, Sewesrugby
Gestig op 23 Mei 1992
Gestig in Kaapstad, Suid-Afrika
Lid van Wêreldrugby
Aangesluit in 1992
Vastelandse beheerliggaam Rugby Afrika
President Mark Alexander
Hoof- uitvoerende beampte Jurie Roux
Setel Kaapstad, Suid-Afrika
Amptelike taal Engels
Amptelike webwerf sarugby.co.za

Die Suid-Afrikaanse Rugbyunie (afgekort “SARU”), oftewel SA Rugby, is die bestuursliggaam wat rugby in Suid-Afrika beheer en reël. SARU is by die Wêreldrugby geaffilieer[1] en organiseer verskeie nasionale spanne, insluitend die Springbokke (Suid-Afrika se nasionale seniormansrugbyspan), Blitsbokke, Junior Bokke en Opkomende Springbokke. Hulle bestuur saam met die Argentynse Rugbyunie, Rugby Australia en Nieu-Seeland Rugby as ’n gesamentlike onderneming SANZAAR, die beheerliggaam van beide Superrugby en Die Rugbykampioenskap, die vernaamste rugbytoernooie in die Suidelike Halfrond. Die SARU hou ook toesig oor Sewesrugby in Suid-Afrika en aangesien dit ’n Olimpiese sportsoort is, werk hulle met die Suid-Afrikaanse Nasionale Olimpiese Komitee saam. Die Suid-Afrikaanse Rugbyunie het reeds belangrike toernooie soos die Rugbywêreldbeker 1995 aangebied.

Die 14 provinsiale spanne in Suid-Afrikaanse plaaslike rugby

Die SARU het in 1992 met die saamsluiting van die “blanke” Suid-Afrikaanse Rugbyraad en die multietniese Suid-Afrikaanse Rugbyunie ontstaan. Die SARU bestaan uit 14 plaaslike beheerliggame, wat elkeen sy eie span vir die Curriebeker, die oudste en belangrikste Suid-Afrikaanse rugbybeker ontbied.[2] Daarnaas word jaarliks die Vodacombeker uitgespeel.[3]

Naas die amptelike nasionale span roep die SARU ook ander keurspanne byeen. Die Junior Bokke is die o/20-nasionale span en hulle neem aan die Wêreldrugby o/20-kampioenskap deel.[4] Die Blitsbokke is die Suid-Afrikaanse sewesrugbyspan en hulle draf tydens internasionale toernooie soos Wêreldrugby se Sewesreeks, Sewesrugbywêreldbeker, Olimpiese Somerspele en Statebondspele uit.[5] Kinders en jongmense word reeds op skool aan rugby bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin hul met hul afrigting. Die talentvolste spelers op skoolvlak word jaarliks ná die Cravenweek (genoem na Danie Craven) vir die span “SA Skole” gekeur.[6] Elke Suid-Afrikaanse universiteit beskik oor ’n eie rugbyspan wat aan die Varsitybeker en die Varsityskild mag deelneem.[7]

Bo die nasionale kampioenskap word jaarliks saam met spanne uit Australië, Nieu-Seeland en Argentinië die internasionale toernooi Superrugby uitgespeel. Suid-Afrika neem met vier konsessies, waaroor SARU toesig hou, deel: Die Bulls uit Pretoria, die Lions uit Johannesburg, die Sharks uit Durban en die Stormers uit Kaapstad. Aangesien die seisoene min oorvleuel word baie spelers in albei professionele ligas ingespan.[8] Voorheen het Suid-Afrika oor ses Superrugby konsessie-areas beskik. Ná ’n herstrukturering het beide die Central Cheetahs uit Bloemfontein en die Southern Kings uit Port Elizabeth vir die 2017/18-seisoen by die internasionale toernooi Pro14 aangesluit, waar hulle saam met spanne uit Ierland, Italië, Skotland en Wallis deelneem.[9]

In die debakel van die Wêreldbekertoernooi in 2003 word die Springbokke in die kwarteindronde uitgeskakel. Verder het SARU die skandaal ervaar van Kamp Staaldraad, die oefenkamp wat deur die destydse Bokafrigter, Rudolf Straeuli, gereël is. Straeuli moes bedank, asook Rian Oberholzer, die besturende direkteur van South Africa Rugby (Pty) Ltd, die kommersiële arm van SARFU. Kort daarna het SARFU-president Silas Nkununu, wat voor ’n sterk herverkiesingsuitdaging te staan gekom het, sy verkiesingsnominasie onttrek. Brian van Rooyen word in 2004 tot president van SARU verkies. Hy word spoedig ’n baie polariserende figuur in die Suid-Afrikaanse sport, met sy teenstanders wat hom beskuldig van finansiële kansvattery, voortrekkery en algemene wanbestuur. Sy bestuurstyl is ook in die algemeen as outokraties beskou. Een van die belangrikste klagtes teen die Van Rooyen-administrasie was die toekenning van stadions vir die Springbokke se tuistoetswedstryde. Die KwaZulu-Natalse Unie en die Vrystaatse Unie het in 2005 of 2006 nie ’n Drienasiestoets ontvang nie. Beide unies, uitgesproke teenstanders van Van Rooyen, beskuldig hom daarvan dat hy hulle vir hul teenstand gestraf het.

Sien ook[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ (en) "Member Unions". Wêreldrugby. Besoek op 7 April 2021.
  2. ↑ (en) "Currie Cup Premier Division". Suid-Afrikaanse Rugbyunie. Besoek op 7 April 2021.
  3. ↑ (en) "SuperSport Rugby Challenge FAQs". SuperSport. Besoek op 7 April 2021.
  4. ↑ (en) "Junior Springboks". Suid-Afrikaanse Rugbyunie. Besoek op 7 April 2021.
  5. ↑ (en) "Springboks Sevens". Suid-Afrikaanse Rugbyunie. Besoek op 7 April 2021.
  6. ↑ (en) "SA Schools". Suid-Afrikaanse Rugbyunie. Besoek op 7 April 2021.
  7. ↑ (en) "Main page". Varsitybeker. Besoek op 7 April 2021.
  8. ↑ (en) "Vodacom Super Rugby". Suid-Afrikaanse Rugbyunie. Besoek op 7 April 2021.
  9. ↑ (en) "Guinness Pro14". Suid-Afrikaanse Rugbyunie. Besoek op 7 April 2021.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Suid-Afrikaanse_Rugbyunie&oldid=2574142"