Australiese nasionale krieketspan

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Jump to navigation Jump to search
Australië
Kenteken van die Australiese nasionale krieketspan.svg
Kenteken van die Australiese nasionale krieketspan
KonferensieKrieket Australië
Personeel
ToetskapteinTim Paine
EDI-kapteinAaron Finch
T20I-kapteinAaron Finch
AfrigterVlag van Australië Justin Langer
Geskiedenis
Toetsstatus verkry1877
Internasionale Krieketraad
IKR-statusVolle lid (1909)
IKR-streekOos-Asië-Pasifiek
IKR-ranglys Tans[3] Beste rang tot dusver
Toetsrang1ste1ste (1 Januarie 1952)
EDI4de1ste (1 Januarie 1990)[1]
T20I1ste1ste (1 Mei 2020)[2]
Toetse
Eerste toetst Vlag van Engeland Engeland op Melbourne-krieketveld, Melbourne; 15–19 Maart 1877
Laaste toetst Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland op Sydney-krieketveld, Sydney; 3–6 Januarie 2020
Toetse Gespeel Gewen/Verloor
Totaal[4]830393/224 (47,34%)
(211 onbeslis, 2 gelykop)
Vanjaar[5]11/0 (0 onbeslis)
Internasionale eendagwedstryde
Eerste EDIt Vlag van Engeland Engeland op Melbourne-krieketveld, Melbourne; 5 Januarie 1971
Laaste EDIt Vlag van Engeland Engeland op Old Trafford, Manchester; 16 September 2020
EDIs Gespeel Gewen/Verloor
Totaal[6]952577/332 (63,34%)
(9 gelykop, 34 geen uitslag)
Vanjaar[7]104/6
(0 gelykop, 0 geen uitslag)
verskynings tydens wêreldbeker-toernooie12 (eerste in 1975)
Beste uitslagKampioen (in 1987, 1999, 2003, 2007 en 2015)
Twintig20s
Eerste T20It Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland op Edenpark, Auckland; 17 Februarie 2005
Laaste T20It Vlag van Engeland Engeland op Rose Bowl, Southampton; 8 September 2020
T20Is Gespeel Gewen/Verloor
Totaal[8]12868/55 (55,20%)
(2 onbeslis, 3 geen uitslag)
Vanjaar[9]63/3
(0 onbeslis, 0 geen uitslag)
Verskynings by T20-wêreldbeker-toernooie6 (eerste in 2007)
Beste uitslagNaaswenner (in 2010)
Toetsklere
EDI-klere
T20I-klere

Die Australiese nasionale krieketspan (Engels: Australia national cricket team) is die nasionale krieketspan van Australië en word deur Krieket Australië (CA, van Engels: Cricket Australia) bestuur. Dit is die gesamentlike oudste span in toetskrieket, wat hul eerste toets reeds in 1877 teen Engeland gespeel het.[10] Die span speel ook internasionale eendagwedstryd-krieket en Twintig20 internasionale krieket, hulle was deel van beide die eerste EDI, teen Engeland in die 1970–1971 seisoen[11] en die eerste Twintig20 Internasionaal, teen Nieu-Seeland in die 2004–05-seisoen,[12] en het ook albei wedstryde gewen. Die span trek sy spelers hoofsaaklik van die spanne wat in die Australiese binnelandse kompetisies speel – die Sheffield Shield, die Australiese tuis-eendagreeks en die Big Bash-liga. Australië is tans (Oktober 2020) eerste op die IKR-toetsranglys, vierde op die eendagranglys, en eerste op die Twintig20-wêreldranglys.[13][14][15]

Die Australiese krieketspan het al 830 toetswedstryde gespeel, 393 gewen, 224 verloor, 211 het onbeslis en twee gelykop geëindig.[16] Australië is die suksesvolste span in toetskrieket, volgens algehele oorwinnings, wen-nederlaag-verhouding en wenrekord.

Die Australiese krieketspan het al 952 EDI-wedstryde gespeel, 577 gewen, 332 verloor, nege het gelykop en 34 onbeslis geëindig.[17] Australië is die suksesvolste span in internasionale eendagwedstryde en hulle het tot dusver meer as 60% van hulle wedstryde gewen. Australië het sewe keer in die eindstryd van die krieketwêreldbekertoernooi verskyn (in 1975, 1987, 1996, 1999, 2003, 2007 en 2015) en het die eindstryd vyf keer gewen: in 1987, 1999, 2003, 2007 en 2015; albei meer as enige ander span. Australië is ook die eerste span wat in vier agtereenvolgende eindstryde verskyn het (in 1996, 1999, 2003 en 2007), en hulle het sodoende die ou rekord van drie eindstrydverskynings van Wes-Indië (in 1975, 1979 en 1983) geëwenaar en is ook die eerste span wat drie agtereenvolgende krieketwêreldbekertoernooie gewen het (in 1999, 2003 en 2007). Die span was vir 34 wêreldbekerwedstryde onoorwonne, totdat Pakistan hulle op 19 Maart tydens die Krieketwêreldbeker 2011 se groepfase met 4 paaltjies geklop het.[18] In 2015 het hulle die tweede span geword wat ’n krieketwêreldbekertoernooi tuis gewen het (in 2015), ná Indië (in 2011). Australië het ook die IKR se Kampioentrofee twee keer ingepalm (in 2006 en 2009), tot dusver die enigste span wat dit twee agtereenvolgende keer gewen het.

Die Australiese krieketspan het al 128 Twintig20-wedstryde gespeel, 68 gewen, 55 verloor, twee het gelykop en drie onbeslis geëindig.[19] Die span het die eindstryd van die IKR se 2010 Wêreld Twintig20 gehaal, maar teen Engeland verloor.

Op 12 Januarie 2019 het Australië hul 1 000ste oorwinning in internasionale krieket behaal.[20] Hulle het Indië in die eerste EDI op die Sydney-krieketveld met 34 lopies gewen. 22 voormalige Australiese spelers is in die Internasionale Krieketraad se Heldesaal opgeneem.

Beheerliggaam[wysig | wysig bron]

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Krieket Australië.

Krieket Australië (Engels: Cricket Australia, CA), voorheen bekend as die Australiese Krieketraad (AKR; Engels: Australian Cricket Borard, ACB), is die beheerliggaam vir enige krieket in Australië. Dit is in 1905 as die Australiese Beheerraad vir Internasionale Krieket (Australian Board of Control for International Cricket) gestig. Dit is as ’n Australiese publieke maatskappy gelys.[21]

Krieket Australië bestuur al die Australiese verteenwoordigende nasionale spanne, insluitende die mans, vroue en jeug. Hulle is ook verantwoordelik vir die bestuur en organisasie van beide toets- en EDI-reekse teen ander spanne, en vir die reëling van internasionale wedstryde tuis. Krieket Australië is ook verantwoordelik vir inkomsteverkryging deur die verkoop van kaartjies, borgskappe en uitsaairegte, veral in verband met die Australiese span.

Kinders en jongmense word reeds op skool aan krieket bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin aansluitend hul opleiding. Nes ander krieketnasies beskik Australië oor ’n o/19-nasionale span wat aan die o/19-krieketwêreldbeker deelneem.[22] Australia A is die tweede nasionale span van Australië en van hul wedstryde geniet eersterangse of A-lys-status.

Geskiedenis[wysig | wysig bron]

Beginjare[wysig | wysig bron]

’n Krieketwedstryd op die Melbourne-krieketveld op 1 Januarie 1864

Soos in ander dele van die wêreld het Britse kolonisasie die spel krieket na Australië gebring, wat vinnig gewildheid verwerf het. Die eerste bekende krieketwedstryd in Australië is in Desember 1803 in Sydney gespeel en volgens ’n verslag in die Sydney Gazette op 8 Januarie 1804 was dié spel in die nuwe kolonie reeds goed gevestig.[23] Teens 1826 is krieketklubs soos die Currency Krieketklub, die Militêre Krieketklub en die Australiese Krieketklub gestig. Hydepark[24] en Racecourse[25][26] het hierdie vroeë wedstryde aangebied.[27][28][29] Net ’n kort rukkie later is klubs in Van Diemen’s Land (later Tasmanië genoem) soos in Hobart in 1832 en Launceston in 1843 gestig. In 1838 is in Victoria glo Australië se mees eksklusiewe en invloedrykste krieketklub gestig, die Melbourne Krieketklub (MKK). Klubs in die ander kolonies het in 1839 in Suid-Australië en Wes-Australië gevolg, en in 1835 is ’n wedstryd tussen die werknemers en die werktuigkundiges op die een kant en die bouers van die nuwe Regeringshuis in Perth gereël.[27]

Interkoloniale krieket in Australië het in Februarie 1851 met ’n besoek van krieketspelers uit Victoria in Tasmanië begin.[27] Dié wedstryd is op 11–12 Februarie in Launceston gespeel en Tasmanië het met 3 paaltjies gewen.[30] ’n Bykomende drie wedstryde is voor 1854 tussen die twee spanne gespeel, maar daarna het die oorsteek van die Bassstraat vir die Victoria-span minder aantreklik geword en hul fokus het na die buurkolonie Nieu-Suid-Wallis verskuif. Dié wedstryde het ’n groot belangstelling gewek, insluitende ’n skare van 15 000 tydens ’n wedstryd in Sydney in Januarie 1853.[27] Krieketrade is in die onderskeidelike kolonies gestig: Nieu-Suid-Wallis in 1857, Victoria in 1864 en Suid-Australië in 1871.[27]

In 1861–62 het ’n Engelse span die eerste toer na Australië onderneem; dié toer is deur die spysenieringmaatskappy Spiers & Pond as ’n private onderneming gereël. Die span is deur HH Stephenson aangevoer en het veral uit krieketspelers van Surrey bestaan en alhoewel dié span nie heeltemal verteenwoordigend was nie, was dit redelik sterk. Terwyl die plaaslike bevolking se pogings, selfs as hulle die kans sou gehad het, meestal tevergeefs was, het die toer onder die ondersteuners gewildheid verwerf en was vir beide krieketspelers en aanbieders baie winsgewend. ’n Verdere toer het in 1863–64 gevolg, aangevoer deur George Parr en was nog suksesvoller as die vorige toer.[31]

In 1868 het Aborigines-krieketspelers die eerste Australiese span geword om na Engeland te toer. Dié span is aangevoer deur Charles Lawrence, ’n lid van Stephenson se 1861-span wat in Australië gebly het, en het meestal uit spelers van Harrow en Edenhope in die Wimmera-streek van Wes-Victoria bestaan. Die span het uitstekende spelers soos Johnny Mullagh ingesluit en 14 van 47 wedstryde gewen, 19 gelykop gespeel en 14 verloor. Naas krieket het die spelers ook atletiese bekwaamheid voor, ná en tydens wedstryde vertoon, insluitende die gooi van boemerangs en spiese. Die groot werklas en die slegte weerstoestande het sy tol geëis toe King Cole tydens die toer ’n dodelike geval van tuberkulose opgedoen het.[32]

Vroeë geskiedenis[wysig | wysig bron]

Die Australiese krieketspan wat in 1878 na Engeland getoer het
Die “doodsberig” wat in 1882 in The Sporting Times verskyn het

In 1873–74 en 1876–77 is verdere toere deur Engelse spanne onderneem (insluitende die destyds bekendste krieketspeler W.G. Grace).[31] Die 1876–77-seisoen is noemenswaardig vir ’n wedstryd tussen ’n saamgestelde XI uit Nieu-Suid-Wallis en Victoria teen die besoekende Engelse op die Melbourne-krieketveld op 15–19 Maart. Dié wedstryd, wat later as die eerste toetswedstryd nog erken is, is met 45 lopies deur Australië gewen.[33][10] Charles Bannerman het die eerste honderdtal in eersterangse krieket aangeteken, en ’n onoorwonne telling van 165 behaal.[34] Die uitslag van hierdie wedstryd word deur Australiërs en Engelse as ’n weerkaatsing van Australiese krieket se stygende gehalte gesien.[35] Toetskrieket, wat destyds net tussen Australië en Engeland gespeel is, is gekniehalter deur die lang afstand tussen dié twee lande, waardeur wedersydse toere per skip maande geduur het. Weens die moeite van die destydse lang toere was die gasheer altyd die gunsteling. Ten spyte van Australië se kleiner bevolking was die span in vroeë wedstryde baie mededingend, en hulle het oor sterre soos Jack Blackham, Billy Murdoch, Fred Spofforth, George Bonnor, Percy McDonnell, George Giffen en Charles Turner beskik. Die meeste krieketspelers was destyds veral uit óf Nieu-Suid-Wallis óf Victoria, met die noemenswaardige uitsondering George Giffen, die veelsydige ster uit Suid-Australië.

’n Hoogtepunt van Australië se vroeë geskiedenis was die 1882-toets teen Engeland op The Oval, wat Australië verrassend met 7 lopies gewen het.[36][37][38] In hierdie wedstryd het Fred Spofforth 7/44 in die toets se vierde beurt behaal en sodoende Engeland van hul 85-lopiesteiken ontneem. Ná die wedstryd het The Sporting Times, ’n vername destydse Londense koerant, ’n spottende “doodsberig” gedruk waarin die dood van Engelse krieket bekend gemaak is en dat “die lyk veras sal word en die as na Australië geneem sal word”. Dit was die begin van die beroemde Die As-reeks waarin Australië en Engeland ’n reeks toetswedstryde speel om te bepaal wie die As-urn verower. Tot op hede is hierdie kompetisie een van die felste wedyweringe in internasionale sport. Die volledige persberig lui soos volg:

In Liefdevolle Herinnering

AAN
ENGELSE KRIEKET,
WAT BY DIE OVAL GESTERF HET
OP
29 AUGUSTUS 1882,
Diep beklaag deur 'n groot verdriet
vriende en bekendes.
R. I. V.

N.B.—Die lyk sal veras en die
as na Australië geneem word.[39]

Goue tydperk[wysig | wysig bron]

“Spring vir ’n reguit grenshou”, George Beldam, ca. 1905 – waarskynlik die bekendste foto in die krieketgeskiedenis[40]
Die Australiese span in 1896
Die derde toets tussen Australië en Engeland in 1902 op die Adelaide-ovaal

Die sogenaamde “goue tydperk” van Australiese toetskrieket was teen die einde van die 19de en die begin van die 20ste eeu,[38][41] waartydens die span onder kapteinskap van Joe Darling, Monty Noble en Clem Hill agt van hul tien toere gewen het. Volgens algemene mening het die Australiese “goue tydperk” met die Engelse toer na Australië in 1897–98 begin en tot die Suid-Afrikaanse toer na Australië in 1910–11 gestrek. Uitstekende kolwers soos Joe Darling, Clem Hill, Reggie Duff, Syd Gregory, Warren Bardsley en Victor Trumper, briljante veelsydige soos Monty Noble, George Giffen, Harry Trott en Warwick Armstrong asook uitmuntende boulers soos Ernie Jones, Hugh Trumble, Tibby Cotter, Bill Howell, Jack Saunders en Bill Whitty het almal gehelp om van Australië die oorheersende krieketmag in hierdie tydperk te maak.

Victor Trumper het een van Australië se eerste sporthelde geword, en word algemeen as Australië se beste kolwer voor Donald Bradman en een van die gewildste spelers beskou. Hy het destyds ’n rekord van 49 toetse gespeel en 3163 lopies aangeteken (’n verdere rekord) met ’n destydse gemiddeld van 39.04. Sy vroeë beswyking in 1915 op 37 aan nierversaking het tot nasionale rou gelei. Die Wisden Cricketers' Almanack het in sy doodsberig oor hom Trumper Australië se beste kolwer genoem: “Van al die groot Australiese kolwers was Victor Trumper met algemene toestemming die beste en briljantste.”[42]

Die jare voor die Eerste Wêreldoorlog is deur ’n konflik tussen die spelers, aangevoer deur Clem Hill, Victor Trumper en Frank Laver, en die Australiese Krieketraad, onder Peter McAlister, wat probeer het om meer beheer oor toere van die spelers te kry, oorheers. Dit het tot die uittrede van ses leidende spelers (die sogenaamde “Groot Ses”) tydens die driehoekige toernooi in 1912 in Engeland gelei, waarvolgens Australië se veldwerk as dié van ’n tweede vlakspan beskou is. Dit was die laaste reeks voor die Groot Oorlog, en Australië sou vir agt jaar nie meer krieket speel nie; Tibby Cotter het tydens die oorlog in Palestina gesneuwel.

Krieket tussen die oorloë[wysig | wysig bron]

Herbert Sutcliffe vee Arthur Mailey uit tydens die eerste As-toets in Sydney, 1924

Toetskrieket is tydens die 1920/21-seisoen in Australië hervat met ’n toerende Engelse span onder kaptein Johnny Douglas wat al vyf toetse teen Australië onder kaptein Warwick Armstrong verloor het. Verskeie spelers van die tydperk voor die oorlog, insluitende Warwick Armstrong, Charlie Macartney, Charles Kelleway, Warren Bardsley en die paaltjiewagter Sammy Carter het ’n leidende rol in die span se sukses gehad, maar ook nuwe spelers soos Herbie Collins, Jack Ryder, Bert Oldfield, die draaier Arthur Mailey en die sogenaamde “tweelingverwoesters” Jack Gregory en Ted McDonald. Die span het sy sukses tydens die 1921-toer na Engeland voortgesit, waarin hulle drie van hul vyf toetse in Warwick Armstrong se laaste toetsreeks gewen het. Die hele span was egter in die tweede helfte van die 1920’s minder konsekwent, en Australië het sy eerste die As-reeks sedert die 1911–12-seisoen in 1928–29 verloor.

Die Bradman-tydperk[wysig | wysig bron]

Die Australiese span wat in 1930 na Engeland getoer het
Bill Woodfull ontwyk ’n gevaarlike lyf-bal van Harold Larwood tydens die sogenaamde “Lyfkrieket-reeks” in 1932–33

Die Australiese 1930-toer na Engeland het ’n nuwe tydperk van sukses vir die Australiese span ingelui. Die span, gelei deur Bill Woodfull – die “Groot Onboulbare” – het legendes soos Bill Ponsford, Stan McCabe, Clarrie Grimmett, maar ook die jong paartjie Archie Jackson en Don Bradman ingesluit. Bradman was die uitstekende kolwer van die reeks, en teken ’n rekord van 974 lopies aan, insluitende een honderdtal, twee dubbelhonderdtalle en een driehonderdtal, ’n reuse telling van 334 in Leeds wat 309 lopies op een dag insluit. Jackson het drie jaar later op 23 aan tuberkulose beswyk, nadat hy in agt toetse gespeel het. Die span is algemeen as onoorwinlik beskou, en Australië het nege van hul volgende tien toetse gewen.

Die Engelse 1932–33-toer na Australië het in die sogenaamde “Lyfkrieket-reeks” ontaard en word as een van die mees epiese in internasionale krieket beskou. Weens die oorheersing van Don Bradman het die Engelse span lyfboulwerk gebruik, om paaltjies te neem.[43] en kaptein Douglas Jardine vir sy boulers Bill Voce en Harold Larwood opdrag gegee het om vinnige aflewerings met ’n kort afstand op die liggame van die Australiese kolwers te boul.[44] Dié taktiek, alhoewel dit effektief was, is deur die Australiese ondersteuners as kwaadwillig en onsportief beskou. Beserings aan Bill Woodfull, wat net bo die hart getref is, en Bert Oldfield, wat ’n skedelbreuk opgedoen het (hoewel dit van ’n nie-lyfbal was), het die situasie vererger, en amper tot onluste in die met 50 000 ondersteuners volgepakte Adelaide-ovaal in die derde toets gelei. Die konflik het byna tot ’n diplomatieke voorval tussen die twee lande ontwikkel, nadat vername Australiese politici, waaronder die goewerneur van Suid-Australië, Alexander Hore-Ruthven, protes by hul Engelse eweknieë aangeteken het. Die reeks eindig met ’n 4–1-oorwinning vir Engeland, maar die gebruikte lyfboulwerk-taktiek is die volgende jaar verbied.

Die Australiese span het van hierdie reeks herstel en het hul volgende toer na Engeland in 1934 gewen. Die span is gelei deur Bill Woodfull tydens sy laaste toer en is veral oorheers deur Ponsford en Bradman, albei het twee keer ’n vennootskap van meer as 380 lopies behaal, en Bradman het weer ’n driehonderdtal in Leeds behaal. Die boulwerk is oorheers deur die draaipaartjie Bill O’Reilly en Clarrie Grimmett, wat altesaam 53 paaltjies geneem het, waarvan O’Reilly twee keer ’n sewe-paaltjie-oes was.

Don Bradman word algemeen as die beste kolwer van alle tye beskou.[45][46] Hy het die sport vanaf 1930 tot sy uittrede in 1948 oorheers, en nuwe rekords vir die hoogste telling in ’n toetsbeurt (334 teen Engeland op Headingley in 1930), die meeste lopies (6996), die meeste honderdtalle (29), die meeste dubbel-honderdtalle en die hoogste toets- en eersterangse kolfgemiddeldes aangeteken. Sy rekord vir die hoogste kolfgemiddelde – 99.94 – is nooit oortref nie. Dit is amper 40 lopies per beurt meer as die naasbeste kolfgemiddelde. Hy sou met ’n gemiddelde van meer as 100 lopies per beurt kon afgesluit het as hy nie vir ’n nulletjie in sy laaste toets uitgevang is nie. Hy is in 1949 vir sy bydraes tot krieket tot ridder geslaan. Hy word algemeen as een van Australië se grootste sporthelde beskou.

Tydens die Tweede Wêreldoorlog is toetskrieket weer onderbreek, in die laaste toetsreeks voor die oorlog in 1938 het Len Hutton ’n wêreldrekord van 364 vir Engeland aangeteken, en Chuck Fleetwood-Smith moes 298 lopies in Engeland se wêreldrekord van 7/903 afstaan. Ross Gregory, ’n noemenswaardige jong kolwer wat voor die oorlog in twee toetse gespeel het, het tydens die oorlog gesneuwel.

Krieket ná die Tweede Wêreldoorlog[wysig | wysig bron]

Peter May ry Bill Johnston op pad na ’n honderdtal in Sydney, 1954
Die Australiese span voor die toets in Wellington, Nieu-Seeland, 1946
Filmnuus uit 1964: Nederland wen die krieketwedstryd teen Australië op die Haagse krieketveld

Die Australiese krieketspan het sy sukses ná die einde van die Tweede Wêreldoorlog voortgesit, en het tydens die 1945–46-seisoen die eerste toets (ook Australië se eerste toets teen Nieu-Seeland) teen Nieu-Seeland gespeel.[47] Australië was verreweg die suksesvolste span van die 1940’s, en was in die hele dekade onoorwonne; hulle het twee As-reekse teen Engeland en hul eerste toets teen Indië gewen.[48] Die span het op sy ou sterre Bradman, Sid Barnes, Bill Brown en Lindsay Hassett staat gemaak, maar ook nuwe talente soos Ian Johnson, Don Tallon, Arthur Morris, Neil Harvey, Bill Johnston en die snelbouler paartjie Ray Lindwall en Keith Miller ingespan, wie almal in die tweede helfte van die 1940’s sou debuteer, en vir ’n groot deel van die volgende dekade die grondslag van die Australiese span sal vorm. Die span onder kaptein Don Bradman in Engeland in 1948 het die bynaam die The Invincibles gekry, nadat hulle tydens die hele toer net een wedstryd verloor het. Van 31 eersterangse wedstryde gedurende die toer het hulle 23 gewen en in 8 gelykop gespeel, insluitende ’n oorwinning in die vyf-toetsreeks met 4–0, met een gelykop. Die toer is veral noemenswaardig vir die vierde toets, waarin Australië met sewe paaltjies gewen nadat hulle ’n teiken van 404 gejaag het, en ’n nuwe rekord vir die hoogste lopiejaag in toetskrieket opgestel het, beide Arthur Morris en Bradman het honderdtalle behaal, maar ook vir die laaste toets, Bradman se laaste, wat hy met ’n nulletjie in sy laaste beurt afsluit, nadat hy net vier lopies benodig het om sy loopbaan met ’n gemiddelde 100 te beëindig.

Gedurende die 1950’s was Australië minder suksesvol, nadat hulle drie agtereenvolgende As-reekse teen Engeland verloor het, insluitende ’n erge 1956-toer na Engeland, waar die “draaibaltweeling” Laker en Lock Australië vernietig het, en altesaam 61 paaltjies geneem het, insluitende Laker se 19 paaltjies in die wedstryd (’n eersterangse rekord) op Headingley, ’n wedstryd wat “Laker se wedstryd” gedoop is.[49]

Australië het egter herstel en vyf agtereenvolgende reekse in die tweede helfte van die 1950’s wen, eers onder die leierskap van Ian Johnson, en toe Ian Craig en Richie Benaud. Die toetsreeks teen Wes-Indië in die 1960–61-seisoen is noemenswaardig vir die onbesliste toets in die eerste wedstryd op The Gabba, die eerste in toetskrieket.[50][51] Australië het die reeks met 2–1 gewen in ’n naelskraapse reeks wat vir sy uitstekende kwaliteit en sin vir ’n regverdige spel geloof is. Van die uitstaande spelers in die reeks en die vroeë 1960’s was die draaibalbouler Richie Benaud, wat ’n destydse aantal rekord van paaltjies geneem het en Australië in 28 toetse aangevoer het, insluitende 24 sonder nederlaag; Alan Davidson, ’n noemenswaardige snelbouler en ook die eerste speler wat 10 paaltjies neem en 100 lopies in dieselfde speel in die eerste toets aanteken; Bob Simpson, wat Australië ook later as kaptein sou lei; Colin McDonald, die eerste keuse-aanvangskolwer vir die grootste deel van die 1950’s en vroeë 1960’s; Norm O’Neill, wat 181 tydens die onbesliste toets aangeteken het; Neil Harvey, aan die einde van sy lang loopbaan; en Wally Grout, ’n uitstekende paaltjiewagter wat op 41 oorlede is.

1970’s en later[wysig | wysig bron]

EDI-wedstryd tussen Australië en Indië in Melbourne, 2004
EDI-wedstryd tussen Australië en Suid-Afrika in Brisbane, 2006
Heldeverwelkoming vir Australië te Sydney na hul oorwinning tydens die Krieketwêreldbeker 2007
Eindstryd van die Krieketwêreldbeker 2015 tussen Australië en Nieu-Seeland op die Melbourne-krieketveld
Australië teen Pakistan op die Brisbane-krieketveld in 2017

Die Eeufeestoets is in Maart 1977 op die Melbourne-krieketveld ter herdenking van die eerste toets 100 jaar gelede gespeel. Australië het die toets met 45 lopies gewen, ’n identiese uitslag as in die eerste toetswedstryd.[52][53]

Sedert 1971 speel Australië nie net toetswedstryde teen ander krieketnasies nie, maar ook EDIs. Tydens die Krieketwêreldbeker 1975 eindig Australië as naaswenner. Tydens die Krieketwêreldbeker 1979 en Krieketwêreldbeker 1983 is Australië reeds in die groepfase uitgeskakel en ook die As-reeks is tussen 1977 en 1986 by ses geleenthede vyf keer verloor.

In Mei 1977 het Kerry Packer ’n wegbreektoernooi aangekondig – Wêreldreekskrieket – nadat die Australiese Krieketraad geweier het om Channel Nine se aanbod vir eksklusiewe uitsaairegte van Australiese toetswedstryde in 1976 te aanvaar. Packer het in die geheim kontrakte met internasionale krieketspelers onderteken, waaronder 28 Australiërs. Byna die hele destydse Australiese toetsspan was by die toernooi betrokke – noemenswaardige uitsonderinge sluit in Gary Cosier, Geoff Dymock, Kim Hughes en Craig Serjeant – en die Australiese keurders moes die spelers kies wat in die algemeen as ’n derdeklas-span beskou word en in die Sheffield Shield betrokke was. Die voormalige speler Bob Simpson, wat tien jaar tevore weens ’n konflik met die Australiese Krieketraad afgetree het, is op 41 teruggeroep om Australië teen Indië te lei. Jeff Thomson is as onderkaptein benoem in ’n span wat sewe debutante ingesluit het. Australië het die reeks met 3–2 gewen, veral te danke aan Simpson se kolfwerk, wat 539 lopies aangeteken het, insluitende twee honderdtalle; en die boulwerk van Wayne Clark, wat 28 paaltjies geneem het. Australië het die volgende reeks teen Wes-Indië met 3–1 verloor, die Wes-Indiese krieketspan het ’n volstoomspan op die veld gesit; Australië het ook die 1978–79 As-reeks teen Engeland met 5–1 verloor, die span se ergste uitslag in Australië. Graham Yallop is as kaptein vir die As-reeks benoem, en is deur Kim Hughes vir die 1979–80-toer na Indië opgevolg. Rodney Hogg het 41 paaltjies in sy debuutreeks geneem, ’n Australiese rekord. Wêreldreekskrieket-spelers het vir die 1979–80-seisoen weer by die span aangesluit, nadat die Australiese Krieketraad en Kerry Packer ’n ooreenkoms bereik het. Greg Chappell is as kaptein herbenoem.

1981 het die onderarmboulvoorval in ’n EDI teen Nieu-Seeland gesien, nadat Greg Chappell vir sy broer Trevor opdrag gegee het om ’n onderarmaflewering vir die Nieu-Seelandse kolwer Brian McKechnie te boul; dit was die laaste bal in die wedstryd en Nieu-Seeland moes ’n grenshou aanteken om die wedstryd gelykop te laat eindig. Die nasleep van hierdie voorval het die politieke verhoudinge tussen Australië en Nieu-Seeland laat versuur, verskeie leidende politieke en krieketpersoonlikhede het die voorval as “onsportief” en “teen die gees van krieket” beskryf.[54]

Australië het sy sukses tot in die vroeë 1980’s voortgesit, met ’n span bestaande uit die Chappell-broers, Dennis Lillee, Jeff Thomson en Rod Marsh. Die 1980’s was ’n periode van relatiewe middelmatigheid ná die onrus as gevolg van die rebelletoere in 1987 na Suid-Afrika en die daaropvolgende aftrede van verskeie sleutelspelers, alhoewel Australië die Krieketwêreldbeker 1987 vir die eerste keer gewen het. Die rebelletoere is deur die Suid-Afrikaanse Krieketraad finansieel ondersteun om aan sy geskorste nasionale krieketspan internasionale wedstryde te besorg — die Suid-Afrikaanse nasionale krieketspan is nes die Springbokke en Olimpiese atlete weens die Suid-Afrikaanse regering se rassistiese apartheidsbeleid van alle internasionale toernooie verban. Van Australië se beste spelers is gestroop: onder andere Graham Yallop, Carl Rackemann, Terry Alderman, Rodney Hogg, Kim Hughes, John Dyson, Greg Shipperd, Steve Rixon en Steve Smith. Die Australiese Krieketraad het hierdie spelers vir drie jaar geskors, wat die spelerpoel vir die nasionale spanne baie laat verswak het, aangesien die meeste van hierdie spelers óf destyds verteenwoordigende spelers was óf op die punt was om toekennings te ontvang.

Onder die kapteinskap van Allan Border en die nuwe vlak van veldwerk wat deur die nuwe afrigter Bob Simpson ingevoer is, het die span sy krieketvermoeë herstruktureer en geleidelik herbou. Van die rebelspelers het ná die uitdiening van hul skorsings by die nasionale span heraangesluit, waaronder Trevor Hohns, Carl Rackemann en Terry Alderman. Gedurende hierdie maer jare het veral die kolwer Border, David Boon, Dean Jones, die jong Steve Waugh en die boulwerk van Alderman, Bruce Reid, Craig McDermott, Merv Hughes en op ’n minder mate, Geoff Lawson, wat die Australiese span laat dryf het.

Met die opkoms van spelers soos Ian Healy, Mark Taylor, Geoff Marsh, Mark Waugh, en Greg Matthews in die laat 1980’s het Australië van die laagtepunt herstel. Nadat hulle die As in 1989 ingepalm, het Australië momentum gekry en agtereenvolgens Pakistan en Sri Lanka verslaan, voordat hulle die As in 1991 weer tuis gewen het. Aansluitend het Australië na Wes-Indië getoer, maar dié reeks verloor. Hulle het herstel en Indië in hul volgende toetsreeks verslaan. Met die aftrede van die verdedigende kampioen Allan Border is onder leierskap van Mark Taylor en later Steve Waugh ’n nuwe tydperk van aanvallende krieket ingelui.

Die 1990’s en vroeë 21ste eeu was waarskynlik Australië se suksesvolste tydperk, waartydens hulle al die As-reekse, behalwe vir 2005, gewen en tydens die krieketwêreldbekertoernooie (in 1999, 2003 en 2007) ’n driekuns behaal het. Vanaf 1999 tot in 2011 het Australië ’n ononderbroke wenloop tydens vier krieketwêreldbekertoernooie aangeteken.[55] Hierdie sukses is behaal deur die herstrukturering van beide die span en die stelsel onder Border, opeenvolgende aggressiewe kapteins, en die doeltreffendheid van verskeie sleutelspelers, veral Glenn McGrath, Shane Warne, Justin Langer, Matthew Hayden, Steve Waugh, Adam Gilchrist, Michael Hussey en Ricky Ponting. Nadat Australië die As-reeks in 2006/07 met 5–0 gewen het, het Australië ná die aftrede van verskeie sleutelspelers egter in die ranglyste gegly. Tydens die 2013/14-As-reeks het Australië Engeland weer met 5–0 verslaan en tot die derde plek in die IKR-toetsranglys teruggeklim. In Februarie/Maart 2014 verslaan Australië Suid-Afrika, die nommer-een-span, met 2–1 en gaan hulle verby in die ranglys om sodoende weer na die eerste plek te vorder. Australië het die Krieketwêreldbeker 2015 tuis gewen, nadat hulle tydens dié toernooi net een wedstryd verloor het.

Australiese krieketbalpeuterskandaal van 2018[wysig | wysig bron]

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Australiese krieketbalpeuterskandaal van 2018.

Op 25 Maart 2018, tydens die derde toets teen die gasheer Suid-Afrika, was die spelers Cameron Bancroft, Steve Smith, David Warner en die leierskorps van die span in ’n krieketbalpeuterskandaal betrokke.[56][57] Beide Smith en Bancroft het erken dat hulle saamgesweer het om die toestand van die bal te verander deur dit te vryf met ’n stuk kleefband wat skuurkorrels bevat wat van die grond af opgetel is (later het aan die lig gekom dat skuurpapier gebruik is).[58] Smith het verduidelik dat die doel was om ’n voordeel te kry deur die oppervlak van die bal onwettig te verander om omgekeerde swaai te bewerkstellig.[59] Bancroft is verfilm met die bal en nadat hy meegedeel is dat hy gevang is, is daar gesien dat hy ’n geel voorwerp uit die sak na die binnekant van sy broek vervoer om die bewyse te verberg.[60][61] Beide Steve Smith en David Warner is tydens die derde toets as kaptein en onderkaptein onthef terwyl die hoofafrigter Darren Lehmann vermoedelik Cameron Bancroft gehelp het om met die bal te peuter.[62] Die IKR het Smith vir een wedstryd geskors en ’n boete van 100% van sy wedstrydsalaris opgelê, terwyl Bancroft met 75% van sy wedstrydfooi beboet is en drie demerietepunte gekry het.[63] Beide Smith en Warner is deur Krieket Australië van hul kapteinsrolle ontneem en van die toer (saam met Bancroft) huis toe gestuur. Tim Paine is vir die vierde toets as kaptein aangewys. Krieket Australië het vervolgens Smith en Warner vir 12 maande en Bancroft vir 9 maande geskors. Beide Smith en Bancroft was vir twaalf maande na die skorsing nie in aanmerking vir leierskaprolle geneem nie, terwyl Warner lewenslank nie meer leidende rolle van enige span kan oorneem nie.[58] In die nasleep van hierdie gebeure het Darren Lehmann aan die einde van die reeks sy bedanking as hoofafrigter aangekondig.[64] Op 8 Mei 2018 is Tim Paine ook as EDI-kaptein aangewys[65] en Aaron Finch is ure later weer as T20I-kaptein heraangestel, alhoewel Finch Paine as EDI-kaptein vervang het ná ’n 5-0 EDI-vernedering in Engeland in Junie 2018.[66]

Onder Paine[wysig | wysig bron]

Op 7 Oktober 2018 het Australië sy eerste toetswedstryd onder die nuwe afrigter Justin Langer en ’n nuwe leierskorps, insluitende Tim Paine as Australië se 46ste toetskaptein gewen.[67][68] Ná ’n 1–0-nederlaag teen Pakistan in ’n twee-toetsreeks in die Verenigde Arabiese Emirate en hulle ’n nederlaag teen Indië in ’n vier-toetsreeks tuis ly, het hulle hul sukses hervat en die twee-toetsreeks teen Sri Lanka tuis met 2–0 gewen.

Tydens die Engelse 2019-somer het Australië tydens die Krieketwêreldbeker 2019 se groepfase tweede geëindig, maar is in die halfeindstryd deur die latere kampioen Engeland op Edgbaston uitgeskakel. Australië het toe die As-urn tydens die 2019-As-reeks herwin nadat hulle die vierde toets op Old Trafford wen, die eerste keer op Engelse bodem sedert 2001.[69]

Kleure[wysig | wysig bron]

Ricky Ponting slaan ’n ses vir Australië tydens ’n EDI-wedstryd teen Sri Lanka in 2006

Vir toetswedstryde speel die Australiese nasionale krieketspan in hul wit kriekettrui, met ’n opsionele sweetpaktop of ’n truirok met ’n groen en goud V-halslyn in koue weer. Die borg (tans Alinta vir tuiswedstryde en Qantas vir wegwedstryde) se kenteken word op die regterkant van die bors vertoon, terwyl Krieket Australië se embleem op die linkerkant verskyn. Indien hulle in die sweetpaktop speel, word Krieket Australië se embleem onder die V-halslyn vertoon en die borg se kenteken bly op die regterkant van die bors.[70] Die sakgroen, die Australiese krieketpet, word as ’n belangrike deel van die kriekettrui en as ’n simbool van die nasionale span beskou, en aan nuwe spelers word ná hul benoeming vir die nasionale span een pet oorhandig. Beide die pet en die helm vertoon die Australiese krieketwapen duidelik sigbaar, pleks van Krieket Australië se embleem. Aan die einde van 2011 is ASICS as die vervaardiger van die wit en korter formate se truie benoem en het by Adidas oorgeneem, en die Asics-kenteken is op die truie en broeke vertoon. Spelers mag enige vervaardiger vir hul ander uitrusting kies (kolf, beenskutte, skoene en handskoene).

Vir EDI- en T20I-wedstryde dra die span gewoonlik truie in groen en goud, die nasionale kleure van Australië. Daar was al ’n verskeidenheid van style en uitlegte in albei korter vorme van krieket, met gekleurde truie (soms “nagklere” genoem) wat in die laat 1970’s vir Wêreldkrieketreekse ingevoer is. Die Alinta- of Qantas-kenteken word duidelik sigbaar op die trui en ander toerusting vertoon. Die huidige EDI-tuistrui gebruik groen as hoofkleur en goud as tweede kleur. Die wegtrui is die teenoorgestelde van die tuistrui met goud as hoofkleur en groen as tweede kleur. Die T20-tuistrui gebruik swart met strepe in die nasionale kleure van Australië, groen en goud.[71] Sedert Australië, geklee in goud truie, Nieu-Seeland tydens die Krieketwêreldbeker 2015 op die Melbourne-krieketveld verslaan het, het dit ook hul hoofkleur geword, en die gebruikte pette is “floppie goud” genoem, voorheen bekend as “sakgoud”, ’n ekwivalent vir die sakgroen in die korter vorme van die spel.[72] Tot in die vroeë 2000’s het Australië in EDI-wedstryde geel helms gedra, voordat hulle soos in toetskrieket groen helms begin gebruik het.

Voormalige uitrusters was onder andere Asics (1999), ISC (2000–2001), Fila (2002–2003) en Adidas (2004–2010). Voor Travelex was van die voormalige borge Coca-Cola (1993–1998), Fly Emirates (1999) en Carlton & United Breweries (2000–2001).

Tuisstadions[wysig | wysig bron]

Welwillendheidsdagtoetswedstryd op die Melbourne-krieketveld in 2006
Australiese stadions wat al internasionale krieketwedstryde gehuisves het

Nes ander vername krieketnasies soos Bangladesj, Engeland, Ierland, Indië, Nieu-Seeland, Pakistan, Sri Lanka, Suid-Afrika, Wes-Indië en Zimbabwe beskik Australië oor geen amptelike tuisstadion vir sy nasionale span nie. Die Australiese nasionale krieketspan span vir hul krieketwedstryde eerder ’n verskeidenheid stadions dwarsdeur Australië in.

Australië se eerste internasionale wedstryd (en die eerste toets ooit) is teen Engeland op 15–19 Maart 1877 op die Melbourne-krieketveld gespeel. Op 27 November–1 Desember 2015 is op die Adelaide-ovaal die eerste dag/nag-toetswedstryd tussen Australië en Nieu-Seeland gespeel.[73]

Van Australië se tradisionele krieketwedstryde op vakansiedae sluit in dié rondom Welwillendheidsdag en rondom Nuwejaarsdag op die Melbourne-krieketveld.

Krieketwêreldbekerstadions[wysig | wysig bron]

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Krieketwêreldbeker 1992 en Krieketwêreldbeker 2015.

Die Krieketwêreldbeker 1992 is saam deur Australië en Nieu-Seeland aangebied. Van die wedstryde was soos volg opgedeel: Australië het 25 wedstryde op 11 verskeie plekke gehuisves, terwyl Nieu-Seeland 14 wedstryde op 7 plekke aangebied het. Beide Australië en Nieu-Seeland het hul wedstryde tydens dié toernooi tuis gespeel, terwyl die openingswedstryd tussen albei gashere op die Nieu-Seelandse Edenparkstadion in Auckland aangebied is. In ruil daarvoor is die eindstryd tussen Pakistan en Engeland op die Australiese Melbourne-krieketveld aangebied.

23 jaar later het beide Australië en Nieu-Seeland die Krieketwêreldbeker 2015 aangebied. Australië het 26 wedstryde op sewe verskeie plekke gehuisves, terwyl Nieu-Seeland 23 wedstryde op sewe plekke aangebied het. Albei gashere het hul wedstryde tuis gespeel, terwyl hul ontmoeting tydens die groepfase weer op die Nieu-Seelandse Edenparkstadion in Auckland gehou is. Tydens die eindwedstryd op die Australiese Melbourne-krieketveld het die gashere herontmoet.

Under the Southern Cross I Stand[wysig | wysig bron]

Die span se lied is Under the Southern Cross I Stand (“Onder die Suiderkruis staan ek”), wat die spelers ná elke oorwinning sing en deur binne-in die span “met eerbiedige agting en respek behandel word”.[74] Die amptelike lirieke is soos volg, alhoewel, wanneer dit deur die spelers gesing word, word die woord little in die laaste lyn met bloody of ’n vloek vervang.

Under the Southern Cross I Stand
A sprig of wattle in my hand,
A native of my native land,
Australia you little beauty.[75]

“Onder die Suiderkruis Ek staan”
“’n Takkie wattel in my hand,”
“’n Boorling van my geboorteland,”
“Australië jou klein skoonheid.”

Die lirieke van Under the Southern Cross I Stand word toegeskryf aan die voormalige paaltjiewagter Rod Marsh, wat blykbaar deur Henry Lawson se 1887-gedig, Flag of the Southern Cross, geïnspireer was.[74] Marsh het oorspronklik die taak gehad om die span aan te wakker om die liedjie te sing en het, by sy aftrede, dié taak aan Allan Border oorhandig. Van die ander spelers wat hierdie taak oorgeneem het, is David Boon (nadat Border die kapteinskap oorgeneem het), Ian Healy (ná Boon se aftrede), Ricky Ponting (ná Healy se aftrede) en Justin Langer (nadat Ponting kaptein geword het). Die taak is daarna aan Michael Hussey oorhandig, wat oorgeneem het toe Langer in Januarie 2007 afgetree het. Ná Hussey se aftrede op 6 Januarie 2013 het hy aangekondig dat hy die taak aan Nathan Lyon sal oorhandig.[76]

Die lied is gebaseer op die koor van die patriotiese lied Australia; or Heart to Heart and Hand to Hand wat in die 1890’s deur Thomas Hilhouse Taylor (1861–1925) geskryf is.[77][78]

Een bron beweer dat “Die getuienis dui daarop dat hierdie krieketlied in die laat 1890’s as ’n patriotiese lied ontstaan het, in die 1940’s in ’n militêre drinklied omskep is en uiteindelik in die 1970’s tot die oorwinningslied van die Australiese krieketspan geword het. Van hierdie begin af het hierdie onverskrokke vers gewild geraak onder krieketaanhangers in die besonder, en by Australiërs in die algemeen.”[79]

Wedywering met ander nasionale spanne[wysig | wysig bron]

Die As is die oudste trofee in internasionale krieket en word sedert 1882 tussen Engeland en Australië uitgespeel

Sedert die eerste toets op 15–19 Maart 1877 handhaaf Australië ’n wedywering met Engeland wat in die kompetisie om die As neerslag vind, die mees tradisionele en belangrikste wedywering in internasionale krieket. Dit vom deel van die sedert die laat 19de eeu bestaande intensiewe, sportiewe wedywering tussen Engeland en Australië, wat ook in ander sportsoorte (veral rugby en die Statebondspele) ’n besondere status geniet.[80]

Internasionale toere[wysig | wysig bron]

Soos dit sedert die begin van internasionale krieket gebruiklik is, onderneem die Australiese nasionale krieketspan deels maandelange oorsese toere, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaaslike saamgestelde spanne en klubspanne speel. Eweneens huisves hulle ander nasionale spanne in Australië. Gedurende die plaaslike somer tree hulle as gasheer op of onderneem op hul beurt toere deur die ander krieketnasies van die Suidelike Halfrond en gedurende die plaaslike winter onderneem hulle toere deur krieketnasies van die Noordelike Halfrond. Die bekendste en mees tradisionele, want oudste trofee, wat tydens die toere uitgespeel word, is die As waarom Australië en Engeland sedert 1882 meeding. Sedertdien het ander trofeë bygekom, waarom Australië teen ander nasionale spanne meeding. Net so speel Australië in toetskrieket sedert 1960–61 teen Wes-Indië om die Frank Worrell-trofee, sedert 1985–86 teen Nieu-Seeland om die Trans-Tasman-trofee, sedert 1996–97 teen Indie om die Border-Gavaskar-trofee, sedert 1999–2000 teen Zimbabwe om die Southern Cross-trofee en sedert 2007–08 teen Sri Lanka om die Warne-Muralitharan-trofee. Daarbenewens speel hulle in EDI-krieket sedert 2004–05 om die Chappell-Hadlee-trofee teen Nieu-Seeland.

Bekende spelers[wysig | wysig bron]

Donald Bradman
Ian Chappell
Clarrie Grimmett (1934)

22 voormalige Australiese spelers is vir hul uitstekende prestasies in die Internasionale Krieketraad se Heldesaal opgeneem:[81]

Speler Posisie Inskrywing
Richie Benaud Veelsydig 2009
Allan Border Middelorde-kolwer 2009
Donald Bradman Kolwer 2009
Greg Chappell Kolwer 2009
Ian Chappell Kolwer 2009
Alan Davidson Veelsydig 2011
Adam Gilchrist Paaltjiewagter-kolwer 2013
Clarrie Grimmett Bouler 2009
Neil Harvey Toporde-kolwer 2009
Dennis Lillee Bouler 2009
Ray Lindwall Veelsydig 2009
Rod Marsh Paaltjiewagter 2009
Glenn McGrath Bouler 2012
Keith Ross Miller Veelsydig 2009
Arthur Morris Kolwer 2016
Bill O’Reilly Bouler 2009
Ricky Ponting Kolwer 2018
Bob Simpson Veelsydig 2014
Fred Spofforth Bouler 2011
Victor Trumper Kolwer 2009
Shane Warne Bouler 2013
Steve Waugh Kolwer 2009

Spelerstatistieke[wysig | wysig bron]

Altesaam het vir Australië 458 spelers toets-, 229 speler EDIs en 94 speler T20 gespeel. Vervolgens die spelers, wat vir die Australiese span die meeste lopies aangeteken en die meeste paaltjies geneem het.

Lopies[wysig | wysig bron]

Toets EDI T20
Speler Tydperk Toetse Lopies Speler Tydperk EDIs Lopies Speler Tydperk T20s Lopies
Ricky Ponting 1995–2012 168 13 378 Ricky Ponting 1995–2012 374 13 589 David Warner 2009–hede 81 2 265
Allan Border 1978–1994 156 11 174 Adam Gilchrist 1996–2008 286 9 595 Aaron Finch 2011–hede 64 2 114
Steve Waugh 1985–2004 168 10 927 Mark Waugh 1988–2002 244 8 500 Glenn Maxwell 2012–hede 57 1 609
Michael Clarke 2004–2015 115 8 643 Michael Clarke 2003–2015 245 7 981 Shane Watson 2006–2016 58 1 462
Matthew Hayden 1994–2009 103 8 625 Steve Waugh 1986–2002 325 7 569 Cameron White 2007–2014 47 984
Stand: 15 November 2020[82] Stand: 15 November 2020[83] Stand: 15 November 2020[84]

Paaltjies[wysig | wysig bron]

Toets EDI T20
Speler Tydperk Toetse Paaltjies Speler Tydperk EDIs Paaltjies Speler Tydperk T20s Paaltjies
Shane Warne 1992–2007 145 708 Glenn McGrath 1993–2007 249 381 Shane Watson 2006–2016 58 48
Glenn McGrath 1993–2007 124 563 Brett Lee 2000–2012 221 380 Mitchell Starc 2012–hede 34 45
Nathan Lyon 2011–hede 96 390 Shane Warne 1993–2003 193 291 Mitchell Johnson 2007–2013 30 38
Dennis Lillee 1971–1984 70 355 Mitchell Johnson 2005–2015 153 239 Andrew Tye 2016–2018 26 37
Mitchell Johnson 2007–2015 73 313 Craig McDermott 1985–1996 138 203 Pat Cummins 2011–hede 30 37
Stand: 15 November 2020[85] Stand: 15 November 2020[86] Stand: 15 November 2020[87]

Rekords[wysig | wysig bron]

Toetsrekord teen ander lande[wysig | wysig bron]

Teenstander Gespeel Gewen Verloor Gelykop Geen uitslag % Gewen Eerste toets
Vlag van Bangladesj Bangladesj 6 5 1 0 0 83,33 18 Julie 2003
Vlag van Engeland Engeland 351 146 110 95 0 41,59 15 Maart 1877
IKR Wêreld XI 1 1 0 0 0 100,00 14 Oktober 2005
Vlag van Indië Indië 98 42 28 27 1 42,85 28 November 1947
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 60 34 8 18 0 56,66 29 Maart 1946
Vlag van Pakistan Pakistan 66 33 15 18 0 50,00 11 Oktober 1956
Vlag van Sri Lanka Sri Lanka 31 19 4 8 0 61,29 22 April 1983
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 98 52 26 20 0 53,06 11 Oktober 1902
Vlag van Wes-Indië Wes-Indië 116 58 32 25 1 50,00 12 Desember 1930
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe 3 3 0 0 0 100,00 14 Oktober 1999
Totaal 830 393 224 211 2 47,35 15 Maart 1877
Rekords volledig tot en met toets #2390. Laaste keer hersien op 29 Julie 2020.[88]

EDI-rekord teen ander lande[wysig | wysig bron]

Teenstander Wedstryde Gewen Verloor Gelykop Geen uitslag % Gewen Eerste oorwinning
t. Toetsnasies
Vlag van Afghanistan Afghanistan 3 3 0 0 0 100,00 25 Augustus 2012
Vlag van Bangladesj Bangladesj 21 19 1 0 1 95,00 30 April 1990
Vlag van Engeland Engeland 152 84 63 2 3 57,04 5 Januarie 1971
IKR Wêreld XI 3 3 0 0 0 100,00 5 Oktober 2005
Vlag van Indië Indië 140 78 52 0 10 60,00 18 Desember 1980
Vlag van Ierland Ierland 5 4 0 0 1 100,00 13 April 2007
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 138 92 39 0 7 70,22 30 Maart 1974
Vlag van Pakistan Pakistan 104 68 32 1 3 67,82 7 Junie 1975
Vlag van Sri Lanka Sri Lanka 97 61 32 0 4 65,59 11 Junie 1975
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 103 48 51 3 1 48,52 14 Desember 1993
Vlag van Wes-Indië Wes-Indië 140 74 60 3 3 55,10 20 Desember 1975
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe 30 27 2 0 1 93,10 16 Junie 1983
t. Assosiaatlede
Vlag van Kanada Kanada 2 2 0 0 0 100,00 16 Junie 1979
Vlag van Kenia Kenia 5 5 0 0 0 100,00 23 Februarie 1996
Vlag van Namibië Namibië 1 1 0 0 0 100,00 27 Februarie 2003
Vlag van Nederland Nederland 2 2 0 0 0 100,00 20 Februarie 2003
Vlag van Skotland Skotland 5 5 0 0 0 100,00 16 Mei 1999
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State 1 1 0 0 0 100,00
Totaal 952 577 332 9 34 60,61 5 Januarie 1971
Rekords volledig tot en met EDI #4261. Laaste keer hersien op 25 Oktober 2020. Wenpersentasies sluit geen uitslae uit en tel gelykop as ’n halwe oorwinning.[89]

Wêreldbekerrekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
1975 Naaswenner
1979 Groepfase
1983 Groepfase
1987 Kampioen
1992 Rondte 1
1996 Naaswenner
1999 Kampioen
2003 Kampioen
2007 Kampioen
2011 Kwarteindrondte
2015 Kampioen
2019 Halfeindrondte
2023 N.v.t.

T20-rekord teen ander lande[wysig | wysig bron]

Teenstander Wedstryde Gewen Verloor Gelykop Geen uitslag % Gewen Eerste T20I
t. Toetsnasies
Vlag van Engeland Engeland 19 10 8 0 1 55,55 13 Junie 2005
Vlag van Indië Indië 20 8 11 0 1 42,10 22 September 2007
Vlag van Ierland Ierland 1 1 0 0 0 100,00 19 September 2012
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 9 7 1 1 0 83,33 17 Februarie 2005
Vlag van Pakistan Pakistan 23 9 12 1 1 43,18 18 September 2007
Vlag van Sri Lanka Sri Lanka 16 8 8 0 0 50,00 20 September 2007
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 21 13 8 0 0 61,90 9 Januarie 2006
Vlag van Wes-Indië Wes-Indië 11 5 6 0 0 45,45 20 Junie 2008
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe 3 2 1 0 0 66,66 12 September 2007
t. Assosiaatlede
Vlag van Verenigde Arabiese Emirate Verenigde Arabiese Emirate 1 1 0 0 0 100,00 20 Junie 2008
Totaal 128 68 55 2 3 53,13 13 Junie 2005
Rekords volledig tot en met T20I #1097 op 8 September 2020. Gelykop verwys na wedstryde wat deur ’n valbyl (soos ’n Superboulbeurt) beslis is. Wenpersentasies sluit geen uitslae uit en gelykop as ’n halwe oorwinning (ongeag die valby).[90]

Twintig20-rekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
2007 Halfeindrondte
2009 Rondte 1
2010 Naaswenner
2012 Halfeindrondte
2014 Super 10
2016 Super 10
2021 Gekwalifiseer
2022 N.v.t.

Kampioentrofee-rekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
1998 Kwarteindrondte
2000 Kwarteindrondte
2002 Halfeindrondte
2004 Halfeindrondte
2006 Kampioen
2009 Kampioen
2013 Groepfase
2017 Groepfase

Sien ook[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ (en) "Australia hang on to No.1 ODI ranking". Krieket Australië. 5 Februarie 2017. Besoek op 25 Oktober 2020.
  2. ↑ (en) "Australia advance to the top of men's Test and T20I rankings". Internasionale Krieketraad. 1 Mei 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  3. ↑ (en) "ICC Rankings". Internasionale Krieketraad.
  4. ↑ (en) "Test matches – Team records". ESPNcricinfo.
  5. ↑ (en) "Test matches – 2020 Team records". ESPNcricinfo.
  6. ↑ (en) "ODI matches – Team records". ESPNcricinfo.
  7. ↑ (en) "ODI matches – 2020 Team records". ESPNcricinfo.
  8. ↑ (en) "T20I matches – Team records". ESPNcricinfo.
  9. ↑ (en) "T20I matches – 2020 Team records". ESPNcricinfo.
  10. ↑ 10,0 10,1 (en) "1st Test, Melbourne, Mar 15-19 1877, England tour of Australia". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 Mei 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  11. ↑ (en) "Only ODI, Melbourne, Jan 5 1971, England [Marylebone Cricket Club] tour of Australia". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Julie 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  12. ↑ (en) "Only T20I (D/N), Auckland, Feb 17 2005, Australia tour of New Zealand". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 November 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  13. ↑ (en) "Men's Test Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 29 Julie 2020. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 April 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  14. ↑ (en) "Men's ODI Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 1 Mei 2020. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 April 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  15. ↑ (en) "Men's T20I Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 1 Mei 2020. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Mei 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  16. ↑ (en) "Records / Test matches / Team records / Results summary". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Desember 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  17. ↑ (en) "Records / One-Day Internationals / Team records / Results summary". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Desember 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  18. ↑ (en) "World Cup day 29 as it happened". BBC. 19 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Junie 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  19. ↑ (en) "Records / Twenty20 Internationals / Team records / Results summary". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Oktober 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  20. ↑ (en) "Jhye Richardson sets up Australia's 1000th win". Internasionale Krieketraad. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 April 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  21. ↑ (en) "Board of Directors". Krieket Australië. Besoek op 25 Oktober 2020.
  22. ↑ (en) Martin Williamson. "A brief history: The Under-19 World Cup". ESPNcricinfo. Besoek op 10 Januarie 2021.
  23. ↑ (en) "SYDNEY". The Sydney Gazette and New South Wales Advertiser (NSW : 1803–1842). Nieu-Suid-Wallis: Nasionale Biblioteek van Australië. 8 Januarie 1804. p. 3. Besoek op 24 Februarie 2011.
  24. ↑ (en) "Cricket Match". The Sydney Gazette and New South Wales Advertiser. 12 Desember 1833. p. 2. Besoek op 4 Oktober 2013.
  25. ↑ (en) "The Return Cricket Match". The Australian. 7 Februarie 1834.
  26. ↑ (en) "Military – First Innings". The Australian. 28 Februarie 1834.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 27,4 (en) Pollard, Jack (1986). The Pictorial History of Australian Cricket (hersiene uitgawe). Boronia: J.M Dent Pty Ltd & Australian Broadcasting Corporation. ISBN 0-86770-043-2.
  28. ↑ (en) "The Grand Cricket Match". The Sydney Gazette and New South Wales Advertiser. 5 April 1834. p. 2.
  29. ↑ (en) "Immigrants. First Innings". The Australian. 4 April 1834. p. 2.
  30. ↑ (en) "Tasmania v Victoria, 1850/51". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 April 2008. Besoek op 25 Oktober 2020.
  31. ↑ 31,0 31,1 (en) Wynne-Thomas, Peter (1989). The Complete History of Cricket Tours at Home and Abroad. London: Hamlyn. ISBN 0-600-55782-0.
  32. ↑ (en) Piesse, Ken (1988). Great Australian Cricket Stories. South Yarra: Penguin. ISBN 0-670-90101-6.
  33. ↑ (en) Williamson, Martin. "Australia v England 1876–77". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Julie 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  34. ↑ (en) "What do we know about the first Test cricketer?". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Oktober 2020.
  35. ↑ (en) Piesse, Ken (2003). Cricket Colosseum:125 Years of Test Cricket at the MCG. South Yarra: Hardie Grant. ISBN 1-74066-064-1.
  36. ↑ (en) "England v Australia 1882". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Oktober 2020.
  37. ↑ (en) "England v Australia 1882". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 November 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  38. ↑ 38,0 38,1 (en) "Australia in England Test Match". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 April 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  39. ↑ (en) Williams, Marcus (6 November 2002). "The Ashes in The Times". The Times. Londen. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Februarie 2008. Besoek op 5 Februarie 2008.
  40. ↑ (en) Catherine McGregor (5 November 2016). "Cricket's Victor Trumper master of his field, just like Gideon Haigh". The Australian. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 November 2016.
  41. ↑ (en) David Frith (20 Februarie 2010). "The golden age". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Oktober 2020.
  42. ↑ (en) "Victor Trumper | Cricket Players and Officials". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Januarie 2017. Besoek op 14 Januarie 2011.
  43. ↑ (en) "A brief history of Bodyline". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Oktober 2020.
  44. ↑ (en) "A brief history of Bodyline". ESPNcricinfo. 11 Augustus 2002. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 April 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  45. ↑ (en) mohankaus (17 Januarie 2009). "ICC's "Best Ever" batsmen and bowlers!". i3j3Cricket :: A blog for fans of Indian cricket... Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Januarie 2014. Besoek op 14 Januarie 2011.
  46. ↑ (en) "The 10 Greatest Batsmen Ever". World Cricket Watch. 15 Oktober 2009. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Maart 2020. Besoek op 14 Januarie 2011.
  47. ↑ (en) "Australia in New Zealand Test Match, 1945/46". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Oktober 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  48. ↑ (en) "India in Australia Test Series, 1947/48". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Oktober 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  49. ↑ (en) Martin Williamson (11 Julie 2015). "When Laker skittled the Aussies". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Oktober 2020.
  50. ↑ (en) Rob Steen (8 Desember 2010). "It was fifty years ago today". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Oktober 2020.
  51. ↑ (en) "First test, Australia v West Indies 1960–61". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Mei 2016. Besoek op 25 Oktober 2020.
  52. ↑ (en) "Australia v England 1976–77". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Maart 2016. Besoek op 25 Oktober 2020.
  53. ↑ (en) "Remembering the 1977 Centenary Test". The Roar. 1 November 2009. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Desember 2011. Besoek op 4 Mei 2011.
  54. ↑ (en) "Underarm, underarm". ESPNcricinfo. 29 Januarie 2011. Besoek op 25 Oktober 2020.
  55. ↑ (en) "Pakistan hands Australia first Cricket World Cup loss since 1999". The Star. 19 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Junie 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  56. ↑ (en) "The leadership group of the Australian cricket team including Steve Smith and David Warner to be questioned for the foul play relating to admission of ball tampering controversial scandal". news.com.au. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Maart 2018. Besoek op 25 Oktober 2020.
  57. ↑ (en) O'Halloran, Kate (25 Maart 2018). "Steve Smith and David Warner brings disgrace to Australian cricket over ball tampering row". The Guardian. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Desember 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  58. ↑ 58,0 58,1 (en) "Tampering trio learn their fate". Krieket Australië. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Junie 2018. Besoek op 25 Oktober 2020.
  59. ↑ (en) "This is Australia's moment of truth". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Maart 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  60. ↑ (en) "Aussies face questions over Ashes conduct". NewsComAu. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Oktober 2018. Besoek op 25 Oktober 2020.
  61. ↑ (en) "Desperation drove Australia to cheat – Smith". ESPNcricinfo. 24 Maart 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 April 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  62. ↑ (en) "Smith, Warner, Lehmann in sights as Sutherland flies to SA". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Oktober 2018. Besoek op 25 Oktober 2020.
  63. ↑ (en) "Steve Smith suspended and Bancroft handed three demerit points". ICC media release. 25 Maart 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 November 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  64. ↑ (en) "Darren Lehmann steps down as Australian cricket coach over ball-tampering scandal". ABC News. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Maart 2018. Besoek op 25 Oktober 2020.
  65. ↑ (en) "Paine to captain Aussies in ODIs". Krieket Australië. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 April 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  66. ↑ (en) "New skippers in, Swepson named for white-ball tours". Krieket Australië. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 April 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  67. ↑ (en) "Paine's new Australia face first Test of their quality". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Oktober 2020.
  68. ↑ (en) "Paine to be Australia's 46th Test captain". Krieket Australië. Besoek op 25 Oktober 2020.
  69. ↑ (en) Malik, Ouzia (8 September 2019). "Australia retain the Ashes after victory over England in fourth Test at Old Trafford". Evening Standard. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 September 2019. Besoek op 25 Oktober 2020.
  70. ↑ (en) "Photograph: Ricky Ponting, 2010". CBC News. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Maart 2016. Besoek op 25 Oktober 2020.
  71. ↑ (en) "ASICS unveil new uniforms – Cricket Australia". Krieket Australië. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Desember 2011. Besoek op 22 Julie 2013.
  72. ↑ (en) "Floppy Gold to rival Baggy Green?". Krieket Australië. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Februarie 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  73. ↑ (en) "First day-night Test for Adelaide Oval". ESPNcricinfo. 29 Junie 2015. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Februarie 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  74. ↑ 74,0 74,1 (en) Stevenson, Andrew (2 Januarie 2007). "Tune in for a new voice in victory". The Age. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Junie 2008. Besoek op 26 November 2007.
  75. ↑ (en) "Cricket Australia FAQ". Krieket Australië. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Desember 2010. Besoek op 30 Desember 2010.
  76. ↑ (en) "Australia v Sri Lanka, 3rd Test, Sydney, 4th day Report : Retiring Hussey steers Australia to victory | Cricket News". ESPNcricinfo. 6 Januarie 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Januarie 2013. Besoek op 25 Oktober 2020.
  77. ↑ (en) "Under the Southern Cross I Stand [the Australian cricket team's victory song]". The Institute of Australian Culture.
  78. ↑ (en) "Australia, or Heart to Heart and Hand to Hand [song, 1890s]". The Institute of Australian Culture.
  79. ↑ (en) "Under the Southern Cross I Stand [the Australian cricket team's victory song]". The Institute of Australian Culture.
  80. ↑ (en) Simon Barnes (25 November 2017). "Why England and Australia love to hate each other". New Statesman. Besoek op 25 Oktober 2020.
  81. ↑ (en) "ICC Hall of Famers". Internasionale Krieketraad. Besoek op 25 Oktober 2020.
  82. ↑ (en) "Records / Australia / Test Matches / Most Runs". ESPNcricinfo. Besoek op 15 November 2020.
  83. ↑ (en) "Records / Australia / One-Day Internationals / Most Runs". ESPNcricinfo. Besoek op 15 November 2020.
  84. ↑ (en) "Records / Australia / Twenty20 Internationals / Most Runs". ESPNcricinfo. Besoek op 15 November 2020.
  85. ↑ (en) "Records / Australia / Test Matches / Most Wickets". ESPNcricinfo. Besoek op 15 November 2020.
  86. ↑ (en) "Records / Australia / One-Day Internationals / Most Wickets". ESPNcricinfo. Besoek op 15 November 2020.
  87. ↑ (en) "Records / Australia / Twenty20 Internationals / Most Wickets". ESPNcricinfo. Besoek op 15 November 2020.
  88. ↑ (en) "Records / Australia / Test matches / Result summary". ESPNcricinfo. 28 Julie 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.
  89. ↑ (en) "Records / Australia / ODI matches / Result summary". ESPNcricinfo. 16 September 2020. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 Augustus 2018. Besoek op 25 Oktober 2020.
  90. ↑ (en) "Records / Australia / Twenty20 Internationals / Result summary". ESPNcricinfo. 8 September 2020. Besoek op 25 Oktober 2020.

Verdere leesstof[wysig | wysig bron]

  • (en) Haigh, Gideon (2018). Crossing The Line: How Australian Cricket Lost its Way. Melbourne: Slattery Media Group. ISBN 978-1-921778-94-0.
  • (en) van Duinen, Jared (2018). The British World and an Australian National Identity: Anglo-Australian Cricket, 1860–1901. Palgrave Studies in Sport and Politics. London: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-137-52777-6.
  • (en) Chris Harte (1993). A History of Australian Cricket. Andre Deutsch. ISBN 978-0-233-98825-2.
  • (en) Frith, D. (1990). Australia versus England: a pictorial history of every Test match since 1877. Victoria: Penguin Books. ISBN 0-670-90323-X.
  • (en) Pollard, Jack (1988). Australian Cricket: The game and the players. Sydney: Angus & Robertson. ISBN 0-207-15269-1.
  • (en) Barker, Ralph en Rosenwater, Irving (1969). England v Australia: A compendium of Test cricket between the countries 1877–1968. B.T. Batsford. ISBN 0-7134-0317-9.AS1-onderhoud: meer as een naam: authors list (link)

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Australiese_nasionale_krieketspan&oldid=2360011"