Australiese nasionale krieketspan

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Jump to navigation Jump to search
Australië
Flag of Australia.svg
KonferensieKrieket Australië
Personeel
ToetskapteinTim Paine
EDI-kapteinAaron Finch
T20I-kapteinAaron Finch
AfrigterJustin Langer
Geskiedenis
Toetsstatus verkry1877
Internasionale Krieketraad
IKR-statusVolle lid (1909)
IKR-streekOos-Asië-Pasifiek
IKR-ranglys Tans[1] Beste rang tot dusver
Toetsrang2de1ste
EDI5de1ste
T20I2de2de
Toetse
Eerste toetst Vlag van Engeland Engeland op Melbourne-krieketveld, Melbourne; 15–19 Maart 1877
Laaste toetst Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland op Sydney-krieketveld, Sydney; 3–6 Januarie 2020
Toetse Gespeel Gewen/Verloor
Totaal[2]830393/224
(211 onbeslis, 2 gelykop)
Vanjaar[3]11/0 (0 onbeslis)
Internasionale eendagwedstryde
Eerste EDIt Vlag van Engeland Engeland op Melbourne-krieketveld, Melbourne; 5 Januarie 1971
Laaste EDIt Vlag van Indië Indië op M. Chinnaswamy-stadion, Bangalore; 19 Januarie 2020
EDIs Gespeel Gewen/Verloor
Totaal[4]945574/328
(9 gelykop, 34 geen uitslag)
Vanjaar[5]31/2
(0 gelykop, 0 geen uitslag)
verskynings tydens wêreldbeker-toernooie12 (eerste in 1975)
Beste uitslagKampioen (in 1987, 1999, 2003, 2007 en 2015)
Twintig20s
Eerste T20It Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland op Edenpark, Auckland; 17 Februarie 2005
Laaste T20It Vlag van Pakistan Pakistan op Perth-stadion, Perth; 8 November 2019
T20Is Gespeel Gewen/Verloor
Totaal[6]12265/52
(2 onbeslis, 3 geen uitslag)
Vanjaar[7]00/0
(0 onbeslis, 0 geen uitslag)
Verskynings by T20-wêreldbeker-toernooie6 (eerste in 2007)
Beste uitslagNaaswenner (in 2010)
Toetsklere
EDI-klere
T20I-klere

Die Australiese nasionale krieketspan is die nasionale krieketspan van Australië en word deur Krieket Australië (CA, van Engels: Cricket Australia) bestuur. Dit is die gesamentlike oudste span in toetskrieket, wat hul eerste toets reeds in 1877 teen Engeland gespeel het.[8] Die span speel ook internasionale eendagwedstryd-krieket en Twintig20 internasionale krieket, hulle was deel van beide die eerste EDI, teen Engeland in die 1970–1971 seisoen[9] en die eerste Twintig20 Internasionaal, teen Nieu-Seeland in die 2004–05-seisoen,[10] en wen ook albei wedstryde. Die span trek hoofsaaklik sy spelers van die spanne wat in die Australiese binnelandse kompetisies speel – die Sheffield Shield, die Australiese tuis-eendagreeks en die Big Bash-liga. Australië is tans (16 Februarie 2020) tweede op die IKR-toetsranglys, vyfde op die eendagranglys, en tweede op die Twintig20-wêreldranglys.[11][12][13]

Die Australiese krieketspan het al 830 toetswedstryde gespeel, 393 gewen, 224 verloor, 211 was onbeslis en twee gelykop.[14] Australië is die suksesvolste span in toetskrieket, volgens algehele oorwinnings, wen-nederlaag-verhouding en wenrekord.

Die Australiese krieketspan het al 945 EDI-wedstryde gespeel, 574 gewen, 328 verloor, nege was gelykop en 34 onbeslis.[15] Australië is die suksesvolste span in internasionale eendagwedstryde en hulle kon tot dusver meer as 60% van hul wedstryde wen. Australië het sewe keer in die eindstryd van die krieketwêreldbekertoernooi verskyn (in 1975, 1987, 1996, 1999, 2003, 2007 en 2015) en kon die eindstryd vyf keer wen: in 1987, 1999, 2003, 2007 en 2015; albei meer as enige ander span. Australië is ook die eerste span wat in vier agtereenvolgende eindstryde verskyn het (in 1996, 1999, 2003 en 2007), en hulle het sodoende die ou rekord van drie eindstrydverskynings van Wes-Indië (in 1975, 1979 en 1983) geëwenaar en is ook die eerste span wat drie agtereenvolgende krieketwêreldbekertoernooie kon wen (in 1999, 2003 en 2007). Die span was vir 34 wêreldbekerwedstryde onoorwonne, totdat Pakistan hulle op 19 Maart tydens die Krieketwêreldbeker 2011 se kwarteindstryd met 4 paaltjies kon klop.[16] In 2015 het hulle die tweede span geword wat ’n krieketwêreldbekertoernooi tuis kon wen (in 2015), ná Indië (in 2011). Australië kon ook die IKR se Kampioenetrofee twee keer inpalm (in 2006 en 2009), tot dusver die enigste span wat dit twee agtereenvolgende keer kon wen.

Die Australiese krieketspan het al 122 Twintig20-wedstryde gespeel, 65 gewen, 52 verloor, twee was gelykop en drie onbeslis.[17] Die span het die eindstryd van die IKR se 2010 Wêreld Twintig20 gemaak, maar teen Engeland verloor.

Op 12 Januarie 2019 het Australië die eerste EDI teen Indië op die Sydney-krieketveld met 34 lopies gewen, en sodoende hul 1 000ste oorwinning in internasionale krieket behaal.[18]

Geskiedenis[wysig | wysig bron]

Beginjare[wysig | wysig bron]

’n Krieketwedstryd op die Melbourne-krieketveld op 1 Januarie 1864

Soos in ander dele van die wêreld het Britse kolonisasie die spel krieket na Australië gebring, wat vinnig gewildheid verwerf het. Die eerste bekende krieketwedstryd in Australië is in Desember 1803 in Sydney gespeel en volgens ’n verslag in die Sydney Gazette op 8 Januarie 1804 was dié spel in die nuwe kolonie reeds goed gevestig.[19] Teens 1826 is krieketklubs soos die Currency Krieketklub, die Militêre Krieketklub en die Australiese Krieketklub gestig. Hydepark[20] en Racecourse[21][22] het hierdie vroeë wedstryde aangebied.[23][24][25] Net ’n kort rukkie later is klubs in Van Diemen's Land (later Tasmanië genoem) soos in Hobart in 1832 en Launceston in 1843 gestig. In 1838 is in Victoria glo Australië se mees eksklusiewe en invloedrykste krieketklub gestig, die Melbourne Krieketklub (MKK). Klubs in die ander kolonies het in 1839 in Suid-Australië en Wes-Australië gevolg, en in 1835 is ’n wedstryd tussen die werknemers en die werktuigkundiges op die een kant en die bouers van die nuwe Regeringshuis in Perth gereël.[23]

Interkoloniale krieket in Australië het in Februarie 1851 met ’n besoek van krieketspelers uit Victoria in Tasmanië begin.[23] Dié wedstryd is op 11–12 Februarie in Launceston gespeel en Tasmanië het met 3 paaltjies gewen.[26] ’n Bykomende drie wedstryde is voor 1854 tussen die twee spanne gespeel, maar daarna het die oorsteek van die Bassstraat vir die Victoria-span minder aantreklik geword en hul fokus het na die buurkolonie Nieu-Suid-Wallis verskuif. Dié wedstryde het ’n groot gehoor gelok, insluitende ’n skare van 15 000 tydens ’n wedstryd in Sydney in Januarie 1853.[23] Krieketrade is in die onderskeidelike kolonies gestig: Nieu-Suid-Wallis in 1857, Victoria in 1864 en Suid-Australië in 1871.[23]

In 1861–62 het ’n Engelse span die eerste toer na Australië onderneem; dié toer is deur die spysenieringmaatskappy Spiers & Pond as ’n private onderneming gereël. Die span is deur HH Stephenson aangevoer en het veral uit krieketspelers van Surrey bestaan en alhoewel dié span nie heeltemal verteenwoordigend was nie, was dit redelik sterk. Terwyl die plaaslike bevolking se pogings, selfs as hulle die kans sou gehad het, meestal tevergeefs was, het die toer onder die gehoor gewildheid verwerf en was vir beide krieketspelers en aanbieders baie winsgewend. ’n Verdere toer het in 1863-64 gevolg, aangevoer deur George Parr en was nog suksesvoller as die vorige toer.[27]

In 1868 het Aborigines-krieketspelers die eerste Australiese span geword om na Engeland te toer. Dié span is aangevoer deur Charles Lawrence, ’n lid van Stephenson se 1861-span wat in Australië gebly het, en het meestal uit spelers van Harrow en Edenhope in die Wimmera-streek van Wes-Victoria bestaan. Die span het uitstekende spelers soos Johnny Mullagh ingesluit en van 47 wedstryde 14 gewen, 19 gelykop gespeel en 14 verloor. Naas krieket het die spelers ook atletiese bekwaamheid voor, ná en tydens wedstryde vertoon, insluitende die gooi van boemerangs en spere. Die groot werklas en die slegte weerstoestande het sy tol geëis toe King Cole tydens die toer ’n dodelike geval van Tuberkolose opgedoen het.[28]

Vroeë geskiedenis[wysig | wysig bron]

Die Australiese krieketspan wat in 1878 na Engeland getoer het
Die "doodsberig" wat in 1882 in The Sporting Times verskyn het

In 1873–74 en 1876–77 is verdere toere deur Engelse spanne onderneem (insluitende die destyds bekendste krieketspeler W.G. Grace).[27] Die 1876–77-seisoen is noemenswaardig vir ’n wedstryd tussen ’n saamgestelde XI uit Nieu-Suid-Wallis en Victoria teen die toerende Engelse op die Melbourne-krieketveld op 15–19 Maart. Dié wedstryd, wat later as die eerste toetswedstryd nog erken is, is met 45 lopies deur Australië gewen.[29][8] Charles Bannerman het die eerste honderdtal aangeteken, en ’n onoorwonne telling van 165 behaal. Die uitslag van hierdie wedstryd word deur Australiërs en Engelse as ’n weerkaatsing van Australiese krieket se stygende gehalte gesien.[30] Toetskrieket, wat destyds net tussen Australië en Engeland gespeel is, is gekniehalter deur die lang afstand tussen dié twee lande, waardeur wedersydse toere per skip maande geduur het. Weens die moeite van die destydse lang toere was die gasheer altyd die gunsteling. Ten spyte van Australië se kleiner bevolking was die span in vroeë wedstryde baie mededingend, en hulle het oor sterre soos Jack Blackham, Billy Murdoch, Fred Spofforth, George Bonnor, Percy McDonnell, George Giffen en Charles Turner beskik. Die meeste krieketspelers was destyds veral uit óf Nieu-Suid-Wallis óf Victoria, met die noemenswaardige uitsondering George Giffen, die veelsydige ster uit Suid-Australië.

’n Hoogtepunt van Australië se vroeë geskiedenis was die 1882-toets teen Engeland op The Oval, wat Australië verrassend met 7 lopies gewen het.[31][32] In hierdie wedstryd het Fred Spofforth 7/44 in die toets se vierde beurt behaal en sodoende Engeland van hul 85-lopiesteiken ontneem. Ná die wedstryd het The Sporting Times, ’n vername destydse Londense koerant, ’n spottende "doodsberig" gedruk waarin die dood van Engelse krieket bekend gemaak is en dat "die lyk veras sal word en die as na Australië geneem sal word". Dit was die begin van die beroemde Die As-reeks waarin Australië en Engeland ’n reeks toetswedstryde speel om te bepaal wie die As-urn verower. Tot op hede is hierdie kompetisie een van die felste wedyweringe in internasionale sport. Die volledige persberig lyk soos volg:

In Liefdevolle Herinnering

AAN
ENGELSE KRIEKET,
WAT BY DIE OVAL GESTERF HET
OP
29 AUGUSTUS 1882,
Diep beklaag deur 'n groot verdriet
vriende en bekendes.
R. I. V.

N.B.—Die lyk sal veras en die
as na Australië geneem word.[33]

Goue tydperk[wysig | wysig bron]

"Spring vir ’n reguit grenshou", George Beldam, ca. 1905 – waarskynlik die bekendste foto in die krieketgeskiedenis[34]
Die Australiese span in 1896
Die derde toets tussen Australië en Engeland in 1902 op die Adelaide-ovaal

Die sogenaamde "goue tydperk" van Australiese toetskrieket was teen die einde van die 19de en die begin van die 20ste eeu,[32] waartydens die span onder kapteinskap van Joe Darling, Monty Noble en Clem Hill agt van hul tien toere kon wen. Volgens algemene mening het die Australiese "goue tydperk" met die Engelse toer na Australië in 1897–98 begin en tot die Suid-Afrikaanse toer na Australië in 1910–11 gestrek. Uitstekende kolwers soos Joe Darling, Clem Hill, Reggie Duff, Syd Gregory, Warren Bardsley en Victor Trumper, briljante veelsydige soos Monty Noble, George Giffen, Harry Trott en Warwick Armstrong asook uitmuntende boulers soos Ernie Jones, Hugh Trumble, Tibby Cotter, Bill Howell, Jack Saunders en Bill Whitty het almal gehelp om van Australië die oorheersende krieketmag in hierdie tydperk te maak.

Victor Trumper het een van Australië se eerste sporthelde geword, en word algemeen as Australië se beste kolwer voor Bradman en een van die gewildste spelers beskou. Hy het destyds ’n rekord van 49 toetse gespeel en 3163 lopies aangeteken (’n verdere rekord) met ’n destydse hoogte van 39.04. Sy vroeë beswyking in 1915 op 37 aan nierversaking het tot nasionale rou gelei. Die Wisden Cricketers' Almanack het in sy doodsberig oor hom Trumper Australië se beste kolwer genoem: "Van al die groot Australiese kolwers was Victor Trumper met algemene toestemming die beste en briljantste."[35]

Die jare voor die Eerste Wêreldoorlog is deur ’n konflik tussen die spelers, aangevoer deur Clem Hill, Victor Trumper en Frank Laver, en die Australiese Krieketraad, onder Peter McAlister, wat probeer het om meer beheer oor toere van die spelers te kry, oorheers. Dit het tot die uittrede van ses leidende spelers (die sogenaamde "Groot Ses") tydens die driehoekige toernooi in 1912 in Engeland gelei, waarvolgens Australië se veldwerk as dié van ’n tweede vlakspan beskou is. Dit was die laaste reeks voor die Groot Oorlog, en Australië sou vir agt jaar nie meer krieket speel nie; Tibby Cotter het tydens die oorlog in Palestina gesneuwel.

Krieket tussen die oorloë[wysig | wysig bron]

Herbert Sutcliffe vee Arthur Mailey uit tydens die eerste As-toets in Sydney, 1924

Toetskrieket is tydens die 1920/21-seisoen in Australië hervat met ’n toerende Engelse span onder kaptein Johnny Douglas wat al vyf toetse teen ’n Australië onder kaptein Warwick Armstrong verloor het. Verskeie spelers van die tydperk voor die oorlog, insluitende Warwick Armstrong, Charlie Macartney, Charles Kelleway, Warren Bardsley en die paaltjiewagter Sammy Carter het ’n leidende rol in die span se sukses gehad, maar ook nuwe spelers soos Herbie Collins, Jack Ryder, Bert Oldfield, die draaier Arthur Mailey en die sogenaamde "tweelingverwoesters" Jack Gregory en Ted McDonald. Die span kon sy sukses tydens die 1921-toer na Engeland voortsit, waarin hulle drie van hul vyf toetse in Warwick Armstrong se laaste toetsreeks kon wen. Die hele span was egter in die tweede helfte van die 1920’s minder konsekwent, en Australië het sy eerste die As-reeks sedert die 1911–12-seisoen in 1928–29 verloor.

Die Bradman-tydperk[wysig | wysig bron]

Die Australiese span wat in 1930 na Engeland getoer het
Bill Woodfull ontwyk ’n gevaarlike lyf-bal van Harold Larwood tydens die sogenaamde Lyfkrieket-reeks in 1932–33

Die Australiese 1930-toer na Engeland het ’n nuwe tydperk van sukses vir die Australiese span ingelui. Die span, gelei deur Bill Woodfull – die "Groot Onboulbare" – het legendes soos Bill Ponsford, Stan McCabe, Clarrie Grimmett, maar ook die jong paartjie Archie Jackson en Don Bradman ingesluit. Bradman was die uitstekende kolwer van die reeks, en teken ’n rekord van 974 lopies aan, insluitende een honderdtal, twee dobbelhonderdtalle en een drievoudige honderdtal, ’n reuse telling van 334 in Leeds wat 309 lopies op een dag insluit. Jackson het drie jaar later op 23 aan tuberkulose beswyk, nadat hy in agt toetse gespeel het. Die span is algemeen as onoorwinlik beskou, en Australië kon nege van hul volgende tien toetse wen.

Die Engelse 1932–33-toer na Australië word as een van die mees episode in internasionale krieket beskou, nadat die Engelse span lyfkrieket gebruik het, en kaptein Douglas Jardine vir sy boulers Bill Voce en Harold Larwood opdrag gegee het om vinnige aflewerings met ’n kort punt op die liggame van die Australiese kolwers te boul.[36] Dié taktiek, alhoewel dit effektief was, is deur die Australiese ondersteuners as kwaadwillig en onsportief beskou. Beserings by Bill Woodfull, wat net bo die hart getref is, en Bert Oldfield, wat ’n skedelbreuk opgedoen het (hoewel dit van ’n nie-lyfbal was), het die situasie vererger, en amper tot onluste in die met 50 000 ondersteuners volgepakte Adelaide-ovaal in die derde toets gelei. Die konflik het byna tot ’n diplomatieke voorval tussen die twee lande ontwikkel, nadat vername Australiese politici, waaronder die goewerneur van Suid-Australië, Alexander Hore-Ruthven, protes by hul Engelse eweknieë aangeteken het. Die reeks eindig met ’n 4–1-oorwinning vir Engeland, maar die ingespanne lyfkrieket-taktiek is die volgende jaar verbied.

Die Australiese span het van hierdie reeks herstel en kon hul volgende toer na Engeland in 1934 wen. Die span is gelei deur Bill Woodfull tydens sy laaste toer en is veral oorheers deur Ponsford en Bradman, albei kon twee keer ’n vennootskap van meer as 380 lopies aanpak, en Bradman kon weer ’n drievoudige honderdtal in Lees behaal. Die boulwerk is oorheers deur die draaipaartjie Bill O'Reilly en Clarrie Grimmett, wat altesaam 53 paaltjies kon neem, waarvan O'Reilly twee keer ’n sewe-paaltjie-oes kon neem.

Sir Donald Bradman word algemeen as die beste kolwer van alle tye beskou.[37][38] Hy het die sport vanaf 1930 tot sy uittrede in 1948 oorheers, en nuwe rekorde vir die hoogste telling in ’n toetsbeurt (334 teen Engeland op Headingley in 1930), die meeste lopies (6996), die meeste honderdtalle (29), die meeste dubbel-honderdtalle en die hoogste toets- en eersterangse kolfgemiddeldes aangeteken. Sy rekord vir die hoogste kolfgemiddelde – 99.94 – is nooit oortref nie. Dit is amper 40 lopies per beurt meer as die naasbeste kolfgemiddelde. Hy sou met ’n gemiddelde van meer as 100 lopies per beurt kon afgesluit het as hy nie met ’n eend in sy laaste toets uitgevang is nie. Hy is in 1949 vir sy bydraes tot krieket tot ridder geslaan. Hy word algemeen as een van Australië se grootste sporthelde beskou.

Tydens die Tweede Wêreldoorlog is toetskrieket weer onderbreek, in die laaste toetsreeks voor die oorlog in 1938 kon Len Hutton ’n wêreldrekord vir Engeland met 364 aanteken, en Chuck Fleetwood-Smith moes 298 lopies in Engeland se wêreldrekord van 7/903 afstaan. Ross Gregory, ’n noemenswaardige jong kolwer wat voor die oorlog in twee toetse gespeel het, het tydens die oorlog gesneuwel.

Krieket ná die Tweede Wêreldoorlog[wysig | wysig bron]

Die Australiese span voor die toets in Wellington, Nieu-Seeland, 1946
Peter May ry Bill Johnston op pad na ’n honderdtal in Sydney, 1954
Filmnuus uit 1964: Nederland wen die krieketwedstryd teen Australië op die Haagse krieketveld

Die Australiese krieketspan kon sy sukses ná die einde van die Tweede Wêreldoorlog voortsit, en het tydens die 1945–46-seisoen die eerste toets (ook Australië se eerste toets teen Nieu-Seeland) teen Nieu-Seeland gespeel.[39] Australië was verreweg die suksesvolste span van die 1940’s, en was in die hele dekade onoorwonne; hulle kon twee As-reekse teen Engeland en hul eerste toets teen Indië wen.[40] Die span het op sy ou sterre Bradman, Sid Barnes, Bill Brown en Lindsay Hassett staat gemaak, maar ook nuwe talente soos Ian Johnson, Don Tallon, Arthur Morris, Neil Harvey, Bill Johnston en die snelboulende paartjie Ray Lindwall en Keith Miller ingespan, wie almal in die tweede helfte van die 1940’s sou debuteer, en vir ’n groot deel van die volgende dekade die grondslag van die Australiese span sal vorm. Die span onder kaptein Don Bradman in Engeland in 1948 het die bynaam die The Invincibles gekry, nadat hulle tydens die hele toer net een wedstryd verloor het. Van 31 eersterangse wedstryde gedurende die toer het hulle 23 gewen en 8 gelykop gespeel, insluitende ’n oorwinning in die vyf-toetsreeks met 4–0, met een gelykop. Die toer is veral noemenswaardig vir die vierde toets, waarin Australië met sewe paaltjies kon wen nadat hulle ’n teiken van 404 gejaag het, en ’n nuwe rekord vir die hoogste lopiejaag in toetskrieket opgestel het, beide Arthur Morris en Bradman het honderdtalle behaal, maar ook vir die laaste toets, Bradman se laaste, wat hy met ’n eend in sy laaste beurt afsluit, nadat hy net vier lopies benodig het om sy loopbaan met ’n gemiddelde 100 te beëindig.

Gedurende die 1950’s was Australië minder suksesvol, nadat hulle drie agtereenvolgende As-reekse teen Engeland verloor het, insluitende ’n erge 1956-toer na Engeland, waar die "draaitweelinge" Laker en Lock Australië vernietig het, en altesaam 61 paaltjies kon neem, insluitende Laker se 19 paaltjies in die wedstryd (’n eersterangse rekord) op Headingley, ’n wedstryd wat "Laker se wedstryd" gedoop is.

Australië kon egter herstel en vyf agtereenvolgende reekse in die tweede helfte van die 1950’s wen, eers onder die leierskap van Ian Johnson, en toe Ian Craig en Richie Benaud. Die toetsreeks teen Wes-Indië in die 1960–61-seisoen is noemenswaardig vir die onbesliste toets in die eerste wedstryd op The Gabba, die eerste in toetskrieket.[41] Australië kon die reeks 2–1 wen in ’n naelbyter reeks wat vir sy uitstekende kwaliteit en sin vir ’n regverdige spel geloof is. Van die uitstaande spelers in die reeks en die vroeë 1960’s was die draaibouler Richie Benaud, wat ’n destydse aantal rekord van paaltjies geneem het en Australië in 28 toetse aangevoer het, insluitende 24 sonder nederlaag; Alan Davidson, ’n noemenswaardige snelbouler en ook die eerste speler wat 10 paaltjies neem en 100 lopies in dieselfde speel in die eerste toets aanteken; Bob Simpson, wat Australië ook later as kaptein sou lei; Colin McDonald, die eerste keuse-aanvangskolwer vir die grootste deel van die 1950’s en vroeë 1960’s; Norm O'Neill, wat 181 tydens die onbesliste toets aangeteken het; Neil Harvey, aan die einde van sy lang loopbaan; en Wally Grout, ’n uitstekende paaltjiewagter wat op 41 oorlede is.

1970’s en later[wysig | wysig bron]

Heldeverwelkoming vir Australië te Sydney na hul oorwinning tydens die Krieketwêreldbeker 2007
Eindstryd van die Krieketwêreldbeker 2015 tussen Australië en Nieu-Seeland op Melbourne-krieketveld

Die Eeufeestoets is in Maart 1977 op die Melbourne-krieketveld ter herdenking van die eerste toets 100 jaar gelede gespeel. Australië kon die toets met 45 lopies wen, ’n identiese uitslag as in die eerste toetswedstryd.[42][43]

Sedert 1971 speel Australië niet net toetswedstryde teen ander krieketnasies nie, maar ook EDIs. Tydens die Krieketwêreldbeker 1975 eindig Australië as naaswenner. Tydens die Krieketwêreldbeker 1979 en Krieketwêreldbeker 1983 is Australië reeds in die groepfase uitgeskakel en ook die As-reeks is tussen 1977 en 1986 by ses geleenthede vyf keer verloor.

In Mei 1977 het Kerry Packer ’n wegbreektoernooi aangekondig – Wêreldreekskrieket – nadat die Australiese Krieketraad geweier het om Channel Nine se bod vir eksklusiewe uitsaairegte van Australiese toetswedstryde in 1976 afgekeur het. Packer het in die geheim kontrakte met internasionale krieketspelers onderteken, waaronder 28 Australiërs. Byna die hele destydse Australiese toetsspan was by die toernooi betrokke – noemenswaardige uitsonderinge sluit in Gary Cosier, Geoff Dymock, Kim Hughes en Craig Serjeant – en die Australiese keurders moes die spelers kies wat in die algemeen as ’n derdeklas-span beskou word en in die Sheffield Shield betrokke was. Die voormalige speler Bob Simpson, wat tien jaar tevore weens ’n konflik met die Australiese Krieketraad afgetree het, is op 41 teruggeroep om Australië teen Indië te lei. Jeff Thomson is as onderkaptein benoem in ’n span wat sewe debutante ingesluit het. Australië kon die reeks met 3–2 wen, veral te danke aan Simpson se kolfwerk, wat 539 lopies aangeteken het, insluitende twee honderdtalle; en die boulwerk van Wayne Clark, wat 28 paaltjies geneem het. Australië het die volgende reeks teen Wes-Indië met 3–1 verloor, die Wes-Indiese krieketspan het ’n volstoomspan op die veld gesit; Australië het ook die 1978–79 As-reeks teen Engeland met 5–1 verloor, die span se ergste uitslag in Australië. Graham Yallop is as kaptein vir die As-reeks benoem, en is deur Kim Hughes vir die 1979–80-toer na Indië opgevolg. Rodney Hogg het 41 paaltjies in sy debuutreeks geneem, ’n Australiese rekord. Wêreldreekskrieket-spelers het vir die 1979–80-seisoen weer by die span aangesluit, nadat die Australiese Krieketraad en Kerry Packer ’n ooreenkoms bereik het. Greg Chappell is as kaptein herbenoem.

1981 het die onderarmboulvoorval in ’n EDI teen Nieu-Seeland gesien, nadat Greg Chappell vir sy broer Trevor opdrag gegee het om ’n onderarmaflewering vir die Nieu-Seelandse kolwer Brian McKechnie te boul; dit was die laaste bal in die wedstryd en Nieu-Seeland moes ’n grenshou aanteken om die wedstryd gelykop te laat eindig. Die nasleep van hierdie voorval het die politieke verhoudinge tussen Australië en Nieu-Seeland laat versuur, verskeie leidende politieke en krieketpersoonlikhede het die voorval as "onsportief" en "teen die gees van krieket" beskryf.

Australië kon sy sukses tot in die vroeë 1980’s voortsit, met ’n span bestaande uit die Chappell-broers, Dennis Lillee, Jeff Thomson en Rod Marsh. Die 1980’s was ’n periode van relatiewe middelmatigheid ná die onrus as gevolg van die rebelletoere in 1987 na Suid-Afrika en die daaropvolgende aftrede van verskeie sleutelspelers, alhoewel Australie die Krieketwêreldbeker 1987 vir die eerste keer kon wen. Die rebelletoere is deur die Suid-Afrikaanse Krieketraad finansieel ondersteun om aan sy geskorste nasionale krieketspan internasionale wedstryde te besorg — die Suid-Afrikaanse nasionale krieketspan is nes die Springbokke en Olimpiese atlete weens die Suid-Afrikaanse regering se rassistiese apartheidsbeleid van alle internasionale toernooie verban. Van Australië se beste spelers is gestroop: onder andere Graham Yallop, Carl Rackemann, Terry Alderman, Rodney Hogg, Kim Hughes, John Dyson, Greg Shipperd, Steve Rixon en Steve Smith. Die Australiese Krieketraad het hierdie spelers vir drie jaar geskors, wat die spelerpoel vir die nasionale spanne baie laat verswak het, aangesien die meeste van hierdie spelers óf destyds verteenwoordigende spelers was óf op die punt was om toekennings te ontvang.

Onder die kapteinskap van Allan Border en die nuwe vlak van veldwerk wat deur die nuwe afrigter Bob Simpson ingevoer is, kon die span sy krieketvermoeë herstruktureer en geleidelik herbou. Van die rebelspelers het ná die uitdiening van hul skorsings by die nasionale span heraangesluit, waaronder Trevor Hohns, Carl Rackemann en Terry Alderman. Gedurende hierdie maer jare het veral die kolwer Border, David Boon, Dean Jones, die jong Steve Waugh en die boulwerk van Alderman, Bruce Reid, Craig McDermott, Merv Hughes en op ’n minder mate, Geoff Lawson, wat die Australiese span laat dryf het.

Met die opkoms van spelers soos Ian Healy, Mark Taylor, Geoff Marsh, Mark Waugh, en Greg Matthews in die laat 1980’s kon Australië van die laagtepunt herstel. Nadat hulle die As in 1989 kon inpalm, het Australië momentum gekry en agtereenvolgens Pakistan en Sri Lanka verslaan, voordat hulle die As in 1991 weer tuis kon wen. Aansluitend het Australië na Wes-Indië getoer, maar die reeks verloor. Hulle kon weer herstel en Indië in hul volgende toetsreeks verslaan. Met die aftrede van die verdedigende kampioen Allan Border is onder leierskap van Mark Taylor en later Steve Waugh ’n nuwe tydperk van aanvallende krieket ingelui.

Die 1990’s en vroeë 21ste eeu was waarskynlik Australië se suksesvolste tydperk, waartydens hulle al die As-reekse, behalwe vir 2005, kon wen en tydens die krieketwêreldbekertoernooie (in 1999, 2003 en 2007) ’n driekuns behaal het. Vanaf 1999 tot in 2011 het Australië ’n ononderbroke wenloop tydens vier krieketwêreldbekertoernooie aangeteken.[44] Hierdie sukses is behaal deur die herstrukturering van beide die span en die stelsel onder Border, opeenvolgende aggressiewe kapteins, en die doeltreffendheid van verskeie sleutelspelers, veral Glenn McGrath, Shane Warne, Justin Langer, Matthew Hayden, Steve Waugh, Adam Gilchrist, Michael Hussey en Ricky Ponting. Nadat Australië die As-reeks in 2006/07 5 nul kon wen, het Australië ná die aftrede van verskeie sleutelspelers egter in die ranglyste gegly. Tydens die 2013/14-As-reeks kon Australië Engeland weer 5 nul verslaan en tot die derde plek in die IKR-toetsranglys terugklim. In Februarie/Maart 2014 verslaan Australië Suid-Afrika, die nommer-een-span, 2–1 en oorsteek hulle in die ranglys om sodoende weer na die eerste plek te vorder. Australië kon die Krieketwêreldbeker 2015 tuis wen, nadat hulle tydens dié toernooi net een wedstryd verloor het.

Australiese krieketbalpeuterskandaal van 2018[wysig | wysig bron]

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Australiese krieketbalpeuterskandaal van 2018.

Op 25 Maart 2018, tydens die derde toets teen die gasheer Suid-Afrika, was die spelers Cameron Bancroft, Steve Smith, David Warner en die leierskorps van die span in ’n krieketbalpeuterskandaal betrokke.[45][46] Beide Smith en Bancroft het erken dat hulle saamgesweer het om die toestand van die bal te verander deur dit te vryf met ’n stuk kleefband wat skuurkorrels bevat wat van die grond af opgetel is (later het aan die lig gekom dat skuurpapier gebruik is).[47] Smith het verduidelik dat die doel was om ’n voordeel te kry deur die oppervlak van die bal onwettig te verander om ’n omgekeerde swaai te bewerkstellig.[48] Bancroft is verfilm met die bal en nadat hy meegedeel is dat hy gevang is, is daar gesien dat hy ’n geel voorwerp uit die sak na die binnekant van sy broek vervoer om die bewyse te verberg.[49][50] Beide Steve Smith en David Warner het tydens die derde toets as kaptein en onderkaptein bly staan terwyl die hoofafrigter Darren Lehmann vermoedelik Cameron Bancroft gehelp het om die bal te peuter.[51] Die IKR het Smith vir een wedstryd geskors en ’n boete van 100% op sy wedstrydsalaris opgelê, terwyl Bancroft met 75% van sy wedstrydfooi beboet is en drie demeritpunte gekry het.[52] Beide Smith en Warner is deur Krieket Australië van hul kapteinsrolle ontneem en van die toer (saam met Bancroft) huis toe gestuur. Tim Paine is vir die vierde toets as kaptein aangewys. Krieket Australië het vervolgens Smith en Warner vir 12 maande en Bancroft vir 9 maande opgeskort. Beide Smith en Bancroft kon vir twaalf maande na die skorsing nie in aanmerking kom vir leierskaprolle nie, terwyl Warner lewenslank nie meer leidende rolle van enige span kan oorneem nie.[47] In die nasleep van hierdie gebeure het Darren Lehmann aan die einde van die reeks sy bedanking as hoofafrigter aangekondig.[53] Op 8 Mei 2018 is Tim Paine ook as EDI-kaptein aangewys[54] en Aaron Finch is ure later weer as T20I-kaptein heraangestel, alhoewel Finch Paine as EDI-kaptein vervang het ná ’n 5-0 EDI-platloop in Engeland in Junie 2018.[55]

Onder Paine[wysig | wysig bron]

Op 7 Oktober 2018 het Australië sy eerste toetswedstryd onder die nuwe afrigter Justin Langer en ’n nuwe leierskorps, insluitende Tim Paine as Australië se 46ste toetskaptein.[verwysing benodig] Ná ’n 1-0-nederlaag teen Pakistan in ’n twee-toetsreeks in die Verenigde Arabiese Emirate en hulle ’n nederlaag teen Indië in ’n vier-toetsreeks tuis ly, kon hulle sukses hervat en die twee-toetsreeks teen Sri Lanka tuis met 2-0 wen.

Tydens die Engelse 2019-somer het Australië tydens die Krieketwêreldbeker 2019 se groepfase tweede geëindig, maar is in die halfeindstryd deur die latere kampioen Engeland op Edgbaston uitgeskakel. Australië kon toe die As-urn tydens die 2019-As-reeks herwin nadat hulle die vierde toets op Old Trafford wen, die eerste keer op Engelse bodem sedert 2001.[56]

Kleure[wysig | wysig bron]

Ricky Ponting slaan ’n ses vir Australië tydens ’n EDI-wedstryd teen Sri Lanka in 2006

Vir toetswedstryde speel die Australiese nasionale krieketspan in hul wit kriekettrui, met ’n opsionele sweetpaktop of ’n truirok met ’n groen en goud V-halslyn by koue weer. Die borg (tans Alinta vir tuiswedstryde en Qantas vir wegwedstryde) se kenteken word op die regterkant van die bors vertoon, terwyl Krieket Australië se embleem op die linkerkant verskyn. Indien hulle in die sweetpaktop speel, word Krieket Australië se embleem onder die V-halslyn vertoon en die borg se kenteken bly op die regterkant van die bors.[57] Die sakgroen, die Australiese krieketpet, word as ’n belangrike deel van die kriekettrui en as ’n simbool van die nasionale span beskou, en aan nuwe spelers word ná hul benoeming vir die nasionale span een pet oorhandig. Beide die pet en die helm vertoon die Australiese krieketwapen duidelik sigbaar, pleks van Krieket Australië se embleem. Aan die einde van 2011 is ASICS as die vervaardiger van die wit en korter formate se truie benoem en het by Adidas oorgeneem, en die ASICS-kenteken is op die truie en broeke vertoon. Spelers mag enige vervaardiger vir hul ander uitrusting kies (kolf, beenskutte, skoene en handskoene).

Vir EDI- en T20I-wedstryde dra die span gewoonlik truie in groen en goud, die nasionale kleure van Australië. Daar was al ’n verskeidenheid van style en uitlegte in albei korter vorme van krieket, met gekleurde truie (soms "nagklere" genoem) wat in die laat 1970’s vir Wêreldkrieketreekse ingevoer is. Die Alinta- of Qantas-kenteken word duidelik sigbaar op die trui en ander toerusting vertoon. Die huidige EDI-tuistrui gebruik groen as hoofkleur en goud as tweede kleur. Die wegtrui is die teenoorgestelde van die tuistrui met goud as hoofkleur en groen as tweede kleur. Die T20-tuistrui gebruik swart met strepe in die nasionale kleure van Australië, groen en goud.[58] Sedert Australië, geklee in goud truie, Nieu-Seeland tydens die Krieketwêreldbeker 2015 op die Melbourne-krieketveld verslaan het, het dit ook hul hoofkleur geword, en die gebruikte pette is "floppie goud" genoem, voorheen bekend as "sakgoud", ’n ekwivalent vir die sakgroen in die korter vorme van die spel.[59] Tot in die vroeë 2000’s het Australië in EDI-wedstryde geel helms gedra, voordat hulle soos in toetskrieket groen helms begin gebruik het.

Voormalige uitrusters was onder andere Asics (1999), ISC (2000–2001), Fila (2002–2003) en Adidas (2004–2010). Voor Travelex was van die voormalige borge Coca-Cola (1993–1998), Fly Emirates (1999) en Carlton & United Breweries (2000–2001).

Tuisstadions[wysig | wysig bron]

Welwillendheidsdagtoetswedstryd op die Melbourne-krieketveld in 2006
Australiese stadions wat al internasionale krieketwedstryde gehuisves het

Nes ander vername krieketnasies soos Bangladesj, Engeland, Ierland, Indië, Nieu-Seeland, Pakistan, Sri Lanka, Suid-Afrika, Wes-Indië en Zimbabwe beskik Australië oor geen amptelike tuisstadion vir sy nasionale span nie. Die Australiese nasionale krieketspan span vir hul krieketwedstryde eerder ’n verskeidenheid stadions dwarsdeur Australië in.

Australië se eerste internasionale wedstryd (en die eerste toets ooit) is teen Engeland op 15–19 Maart 1877 op die Melbourne-krieketveld gespeel. Op 27 November–1 Desember 2015 is op die Adelaide-ovaal die eerste dag/nag-toetswedstryd tussen Australië en Nieu-Seeland gespeel.[60]

Van Australië se tradisionele krieketwedstryde op vakansiedae sluit in dié rondom Welwillendheidsdag en rondom Nuwejaarsdag op die Melbourne-krieketveld.

Krieketwêreldbekerstadions[wysig | wysig bron]

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Krieketwêreldbeker 1992 en Krieketwêreldbeker 2015.

Die Krieketwêreldbeker 1992 is saam deur Australië en Nieu-Seeland aangebied. Van die wedstryde was soos volg opgedeel: Australië het 25 wedstryde op 11 verskeie plekke gehuisves, terwyl Nieu-Seeland 14 wedstryde op 7 plekke aangebied het. Beide Australië en Nieu-Seeland het hul wedstryde tydens dié toernooi tuis gespeel, terwyl die openingswedstryd tussen albei gashere op die Nieu-Seelandse Edenparkstadion in Auckland aangebied is. In ruil daarvoor is die eindstryd tussen Pakistan en Engeland op die Australiese Melbourne-krieketveld aangebied.

23 jaar later het beide Australië en Nieu-Seeland die Krieketwêreldbeker 2015 aangebied. Australië het 26 wedstryde op sewe verskeie plekke gehuisves, terwyl Nieu-Seeland 23 wedstryde op sewe plekke aangebied het. Albei gashere het hul wedstryde tuis gespeel, terwyl hul ontmoeting tydens die groepfase weer op die Nieu-Seelandse Edenparkstadion in Auckland gehou is. Tydens die eindwedstryd op die Australiese Melbourne-krieketveld het die gashere herontmoet.

Rekords[wysig | wysig bron]

Wêreldbekerrekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
1975 Naaswenner
1979 Groepfase
1983 Groepfase
1987 Kampioen
1992 Rondte 1
1996 Naaswenner
1999 Kampioen
2003 Kampioen
2007 Kampioen
2011 Kwarteindrondte
2015 Kampioen
2019 Halfeindrondte
2023 N.v.t.

Twintig20-rekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
2007 Halfeindrondte
2009 Rondte 1
2010 Naaswenner
2012 Halfeindrondte
2014 Super 10
2016 Super 10
2020 Gekwalifiseer
2021 N.v.t.

Kampioenetrofee-rekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
1998 Kwarteindrondte
2000 Kwarteindrondte
2002 Halfeindrondte
2004 Halfeindrondte
2006 Kampioen
2009 Kampioen
2013 Groepfase
2017 Groepfase

Sien ook[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ (en) "ICC Rankings". Internasionale Krieketraad.
  2. ↑ (en) "Test matches – Team records". ESPNcricinfo.
  3. ↑ (en) "Test matches – 2020 Team records". ESPNcricinfo.
  4. ↑ (en) "ODI matches – Team records". ESPNcricinfo.
  5. ↑ (en) "ODI matches – 2020 Team records". ESPNcricinfo.
  6. ↑ (en) "T20I matches – Team records". ESPNcricinfo.
  7. ↑ (en) "T20I matches – 2020 Team records". ESPNcricinfo.
  8. ↑ 8,0 8,1 "1ste Toets: Australië t Engeland te Melbourne, 15–19 Maart 1877 (Krieket telkaart)" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 Mei 2020. Besoek op 16 Februarie 2020.
  9. ↑ "Enigste EDI: Australië t Engeland te Melbourne, 5 Januarie 1971 (Krieket telkaart)" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Julie 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  10. ↑ "Enigste T20I: Nieu-Seeland t Australië in Auckland, 17 Februarie 2005 (telkaart)" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 November 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  11. ↑ "Men's Test Team Rankings" (in Engels). Internasionale Krieketraad. 10 Februarie 2020. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 April 2020. Besoek op 16 Februarie 2020.
  12. ↑ "Men's ODI Team Rankings" (in Engels). Internasionale Krieketraad. 15 Februarie 2020. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 April 2020. Besoek op 16 Februarie 2020.
  13. ↑ "Men's T20I Team Rankings" (in Engels). Internasionale Krieketraad. 15 Februarie 2020. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Mei 2020. Besoek op 16 Februarie 2020.
  14. ↑ "Records / Test matches / Team records / Results summary" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Desember 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  15. ↑ "Records / One-Day Internationals / Team records / Results summary" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Desember 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  16. ↑ "World Cup day 29 as it happened" (in Engels). BBC. 19 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Junie 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  17. ↑ "Records / Twenty20 Internationals / Team records / Results summary" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Oktober 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  18. ↑ "Jhye Richardson sets up Australia's 1000th win". Internasionale Krieketraad (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 April 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  19. ↑ (en) "SYDNEY". The Sydney Gazette and New South Wales Advertiser (NSW : 1803-1842). Nieu-Suid-Wallis: Nasionale Biblioteek van Australië. 8 Januarie 1804. p. 3. Besoek op 24 Februarie 2011.
  20. ↑ (en) "Cricket Match". The Sydney Gazette and New South Wales Advertiser. 12 Desember 1833. p. 2. Besoek op 4 Oktober 2013.
  21. ↑ (en) "The Return Cricket Match". The Australian. 7 Februarie 1834.
  22. ↑ (en) "Military - First Innings". The Australian. 28 Februarie 1834.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 (en) Pollard, Jack (1986). The Pictorial History of Australian Cricket (hersiene uitgawe). Boronia: J.M Dent Pty Ltd & Australian Broadcasting Corporation. ISBN 0-86770-043-2.
  24. ↑ (en) "The Grand Cricket Match". The Sydney Gazette and New South Wales Advertiser. 5 April 1834. p. 2.
  25. ↑ (en) "Immigrants. First Innings". The Australian. 4 April 1834. p. 2.
  26. ↑ "Tasmania v Victoria, 1850/51" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 April 2008. Besoek op 16 Februarie 2020.
  27. ↑ 27,0 27,1 (en) Wynne-Thomas, Peter (1989). The Complete History of Cricket Tours at Home and Abroad. London: Hamlyn. ISBN 0-600-55782-0.
  28. ↑ (en) Piesse, Ken (1988). Great Australian Cricket Stories. South Yarra: Penguin. ISBN 0-670-90101-6.
  29. ↑ Williamson, Martin. "Australia v England 1876–77" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Julie 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  30. ↑ (en) Piesse, Ken (2003). Cricket Colosseum:125 Years of Test Cricket at the MCG. South Yarra: Hardie Grant. ISBN 1-74066-064-1.
  31. ↑ "England v Australia 1882" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 November 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  32. ↑ 32,0 32,1 "Australia in England Test Match" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 April 2020. Besoek op 16 Februarie 2020.
  33. ↑ Williams, Marcus (6 November 2002). "The Ashes in The Times". The Times (in Engels). Londen. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Februarie 2008. Besoek op 5 Februarie 2008.
  34. ↑ Catherine McGregor (5 November 2016). "Cricket's Victor Trumper master of his field, just like Gideon Haigh" (in Engels). The Australian. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 November 2016.
  35. ↑ "Victor Trumper | Cricket Players and Officials" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Januarie 2017. Besoek op 14 Januarie 2011.
  36. ↑ "A brief history of Bodyline" (in Engels). ESPNcricinfo. 11 Augustus 2002. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 April 2020. Besoek op 16 Februarie 2020.
  37. ↑ mohankaus (17 Januarie 2009). "ICC's "Best Ever" batsmen and bowlers!" (in Engels). i3j3Cricket :: A blog for fans of Indian cricket... Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Januarie 2014. Besoek op 14 Januarie 2011.
  38. ↑ "The 10 Greatest Batsmen Ever" (in Engels). World Cricket Watch. 15 Oktober 2009. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Maart 2020. Besoek op 14 Januarie 2011.
  39. ↑ "Australia in New Zealand Test Match, 1945/46" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Oktober 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  40. ↑ "India in Australia Test Series, 1947/48" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Oktober 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  41. ↑ "First test, Australia v West Indies 1960–61" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Mei 2016. Besoek op 16 Februarie 2020.
  42. ↑ "Australia v England 1976–77" (in Engels). ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Maart 2016. Besoek op 16 Februarie 2020.
  43. ↑ (en) Remembering the 1977 Centenary Test Geargiveer 16 Desember 2011 op Wayback Machine – The Roar. 1 November 2009. Besoek op 4 Mei 2011.
  44. ↑ "Pakistan hands Australia first Cricket World Cup loss since 1999". The Star (in Engels). 19 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Junie 2019. Besoek op 12 Januarie 2020.
  45. ↑ "The leadership group of the Australian cricket team including Steve Smith and David Warner to be questioned for the foul play relating to admission of ball tampering controversial scandal". news.com.au (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Maart 2018. Besoek op 27 Maart 2018.
  46. ↑ O'Halloran, Kate (25 Maart 2018). "Steve Smith and David Warner brings disgrace to Australian cricket over ball tampering row". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Desember 2019. Besoek op 27 Maart 2018.
  47. ↑ 47,0 47,1 "Tampering trio learn their fate". cricket.com.au (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Junie 2018. Besoek op 28 Maart 2018.
  48. ↑ "This is Australia's moment of truth". ESPNcricinfo (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Maart 2019. Besoek op 27 Maart 2018.
  49. ↑ "Aussies face questions over Ashes conduct". NewsComAu (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Oktober 2018. Besoek op 27 Maart 2018.
  50. ↑ "Desperation drove Australia to cheat – Smith". ESPN Cricinfo (in Engels). 24 Maart 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 April 2020. Besoek op 26 Maart 2018.
  51. ↑ "Smith, Warner, Lehmann in sights as Sutherland flies to SA". ESPNcricinfo (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Oktober 2018. Besoek op 27 Maart 2018.
  52. ↑ "Steve Smith suspended and Bancroft handed three demerit points" (in Engels). ICC media release. 25 Maart 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 November 2019. Besoek op 31 Maart 2018.
  53. ↑ "Darren Lehmann steps down as Australian cricket coach over ball-tampering scandal". ABC News (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Maart 2018. Besoek op 30 Maart 2018.
  54. ↑ "Paine to captain Aussies in ODIs". cricket.com.au (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 April 2019. Besoek op 7 Mei 2018.
  55. ↑ "New skippers in, Swepson named for white-ball tours". cricket.com.au (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 April 2020. Besoek op 8 Mei 2018.
  56. ↑ Malik, Ouzia (8 September 2019). "Australia retain the Ashes after victory over England in fourth Test at Old Trafford". Evening Standard (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 September 2019. Besoek op 16 Februarie 2020.
  57. ↑ "Photograph: Ricky Ponting, 2010". CBC News (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Maart 2016. Besoek op 16 Februarie 2020.
  58. ↑ "ASICS unveil new uniforms – Cricket Australia" (in Engels). Cricket.com.au. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Desember 2011. Besoek op 22 Julie 2013.
  59. ↑ "Floppy Gold to rival Baggy Green?". cricket.com.au (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Februarie 2020. Besoek op 16 Februarie 2020.
  60. ↑ "First day-night Test for Adelaide Oval" (in Engels). ESPNCricinfo. 29 Junie 2015. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Februarie 2020. Besoek op 16 Februarie 2020.

Verdere leesstof[wysig | wysig bron]

  • (en) Haigh, Gideon (2018). Crossing The Line: How Australian Cricket Lost its Way. Melbourne: Slattery Media Group. ISBN 9781921778940.
  • (en) van Duinen, Jared (2018). The British World and an Australian National Identity: Anglo-Australian Cricket, 1860–1901. Palgrave Studies in Sport and Politics. London: Palgrave Macmillan. ISBN 9781137527776.
  • (en) Chris Harte (1993). A History of Australian Cricket. Andre Deutsch. ISBN 978-0-233-98825-2.
  • (en) Frith, D. (1990). Australia versus England: a pictorial history of every Test match since 1877. Victoria: Penguin Books. ISBN 0-670-90323-X.
  • (en) Pollard, Jack (1988). Australian Cricket: The game and the players. Sydney: Angus & Robertson. ISBN 0-207-15269-1.
  • (en) Barker, Ralph en Rosenwater, Irving (1969). England v Australia: A compendium of Test cricket between the countries 1877–1968. B.T. Batsford. ISBN 0-7134-0317-9.AS1-onderhoud: meer as een naam: authors list (link)

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Australiese_nasionale_krieketspan&oldid=2220144"