Engelse nasionale krieketspan

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Engeland
Kenteken van die Engelse nasionale krieketspan
KonferensieEngelse en Walliese Krieketraad
Personeel
ToetskapteinBen Stokes
EDI-kapteinJos Buttler
T20I-kapteinJos Buttler
AfrigterBrendon McCullum (toets), Matthew Mott (EDI & T20I)
Geskiedenis
Toetsstatus verkry1877
Internasionale Krieketraad
IKR-statusVolle lid (1909)
IKR-streekEKR (Europa)
IKR-ranglys Tans[1] Beste rang tot dusver
Toetsrang3de1ste (1 Junie 1955)
EDI6de1ste (1 Januarie 1981)
T20I2de1ste (24 Oktober 2011)
Toetse
Eerste toetst Vlag van Australië Australië op Melbourne-krieketveld, Melbourne; 15–19 Maart 1877
Laaste toetst Vlag van Australië Australië op The Oval, Londen; 27–31 Julie 2023
Toetse Gespeel Gewen/Verloor
Algeheel[2]1066391/320 (36,67%)
(0 gelykop, 355 onbeslis)
Vanjaar[3]84/3 (0 gelykop, 1 onbeslis)
Wêreldtoets-
kampioenskappe
2/2 (eerste in 2019–2021)
Beste uitslag4de plek (in 2019–2021, 2021–2023)
Internasionale eendagwedstryde
Eerste EDIt Vlag van Australië Australië op Melbourne-krieketveld, Melbourne; 5 Januarie 1971
Laaste EDIt Vlag van Pakistan Pakistan op Eden Gardens, Kolkata; 11 November 2023
EDIs Gespeel Gewen/Verloor
Algeheel[4]794399/355 (50,25%)
(9 gelykop, 31 onbeslis)
Vanjaar[5]2110/10
(0 gelykop, 1 onbeslis)
Krieketwêreldbeker-verskynings13/13 (eerste in 1975)
Beste uitslagKampioen (in 2019)
Kampioenetrofee-verskynings8/8 (eerste in 1998)
Beste uitslagNaaswenner (in 2004 en 2013)
Twintig20s
Eerste T20It Vlag van Australië Australië op Rose Bowl, Southampton; 13 Junie 2005
Laaste T20It Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland op Trent Bridge, Nottingham; 5 September 2023
T20Is Gespeel Gewen/Verloor
Algeheel[6]17792/77 (51,97%)
(2 gelykop, 6 onbeslis)
Vanjaar[7]72/5
(0 gelykop, 0 onbeslis)
T20I-wêreldbeker-verskynings8/8 (eerste in 2007)
Beste uitslagKampioen (in 2010 en 2022)
Toetsklere
EDI-klere
T20I-klere

Die Engelse nasionale krieketspan (Engels: England cricket team) is die nasionale krieketspan wat Engeland en Wallis in toets- en kitskrieket verteenwoordig. Sedert 1 Januarie 1997 word dit beheer deur die Engelse en Walliese Krieketraad (ECB, van Engels: England and Wales Cricket Board) en is ’n volle lid van die Internasionale Krieketraad (IKR) met toets-, EDI- en T20I-status; voorheen (1903–1996) is dit deur die Marylebone-krieketklub (MCC, kort vir Marylebone Cricket Club) bestuur.[8][9] Tot in die vroeë 1990’s het die span ook beide Ierland en Skotland in internasionale krieket verteenwoordig, maar albei lande word sedert hul wegbreek deur hul eie nasionale krieketspanne – Ierland en Skotland – verteenwoordig.[10][11] Voorheen was die Engelse nasionale krieketspan as ’t ware ’n span wat die hele Verenigde Koninkryk en die Republiek Ierland verteenwoordig het.

Engeland en Australië was die eerste spanne om in ’n toets te speel, op 15–19 Maart 1877. Dié twee lande het saam met Suid-Afrika die Imperiale Krieketkonferensie (die voorganger van die Internasionale Krieketraad) op 15 Junie 1909 gestig. Engeland en Australië het ook op 5 Januarie 1971 die wêreld se eerste Internasionale eendagwedstryd (EDI) gespeel. Engeland het hul eerste internasionale Twintig20-wedstryd op 13 Junie 2005 teen Australië gespeel. Hulle het die IKR se T20I-wêreldbeker in 2010 en 2022 gewen en in 2016 as naaswenner geëindig. Hulle het ook twee keer as naaswenner van die IKR se Kampioenetrofee geëindig (in 2004 en 2013). Engeland het 177 T20Is gespeel, waarvan hulle 92 gewen het.[12]

Engeland het 1 066 toetswedstryde gespeel, 391 gewen en 320 verloor (met 355 onbesliste toetswedstryde).[13] In hul toetswedstryde teen Australië ding Engeland mee om die As, een van die vernaamste trofeë in internasionale sport, en hulle het die urn tot dusver 32 keer ingepalm. Engeland het 794 EDI-wedstryde gespeel, waarvan hulle 399 gewen het.[14] Hulle het ook vier keer in die eindstryd van krieketwêreldbekertoernooie verskyn, waarvan hulle die 2019-eindstryd naelskraap teen Nieu-Seeland volgens aangetekende grenshoue tuis gewen het, nadat beide die wedstryd en die daaropvolgende Superboulbeurt in ’n gelykop geëindig het.[15][16][17][18] Engeland het ná Australië in 2015 en Indië in 2011 die derde – agtereenvolgende – gasheer geword wat die krieketwêreldbekertoernooi tuis gewen het. Daarbenewens is dit ná sokker in 1966 en rugby in 2003 die derde wêreldbekertrofee in een van Engeland se gewildste sportsoorte wat die onderskeidelike nasionale span ingepalm het.

Engeland is tans (November 2023) derde op die IKR-toetsranglys, sesde op die eendagranglys en tweede op die Twintig20-wêreldranglys.[19][20][21] 27 voormalige Engelse spelers is in die Internasionale Krieketraad se Heldesaal opgeneem.

Beheerliggaam[wysig | wysig bron]

Die Engelse nasionale krieketspan tydens hul 1950–51-toer na Australië, saamgestel deur die Marylebone-krieketklub

Die Engelse en Walliese Krieketraad (EKR; Engels: England and Wales Cricket Board, ECB) is die beheerliggaam van krieket in Engeland en Wallis en toesighouer van die Engelse nasionale krieketspanne. Die EKR bestaan sedert 1 Januarie 1997 en verteenwoordig Engeland en Wallis by die Internasionale Krieketraad (IKR).[22] Hulle is ook verantwoordelik vir die bestuur en organisasie van toets-, EDI- en T20I-reekse teen ander spanne, en die reëling van internasionale wedstryde tuis. Daarbenewens is die ECB verantwoordelik vir inkomsteverkryging deur die verkoop van kaartjies, borgskappe en uitsaairegte, veral in verband met die Engelse span. Die ECB se inkomste in die kalenderjaar van 2006 het £77 miljoen beloop.[23]

Voor 1997 was die Toets- en Countykrieketraad (Engels: Test and County Cricket Board, TCCB) die beheerliggaam van Engelse krieket, wat in 1968 dié tak by die MCC oorgeneem het.[24] Die MCC het vanaf 1903 elke Engelse toer gereël.[24] Afgesien van die toetswedstryde het die Engelse span amptelik tot en met die 1976-toer na Australië in die jaar 1976/77 onder die MCC gespeel, wat die tyd weerspieël toe die MCC verantwoordelik was vir die samestelling van die toerspan. Die laaste keer wat die Engelse toerspan die MCC se “spek-en-eierkleure” gedra het, was tydens die 1996/97-toer na Nieu-Seeland.[25]

Kinders en jongmense word reeds op skool aan krieket bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin hul met hul afrigting. Net soos ander krieketlande beskik Engeland oor ’n o/19-nasionale span wat aan die o/19-krieketwêreldbeker deelneem.[26] England Lions is die tweede nasionale span van Engeland en van hul wedstryde geniet eersterangse of A-lys-status.

Status in Wallis[wysig | wysig bron]

Ingang van die SWALEC-stadion in Cardiff, tuiste van Walliese krieket

Voorheen het die Engelse span die hele Verenigde Koninkryk in internasionale krieket verteenwoordig; sowel die Skotse asook die Walliese nasionale krieketspan het af en toe wedstryde gespeel en spelers van albei lande het by geleentheid vir die Engelse span uitgedraf. Skotland het in 1994 selfs ’n lid van die IKR geword, nadat hulle twee jaar vroeër hul verbintenis met die TCCB beëindig het.

Die feit dat die Engelse en Walliese Krieketraad net die Engelse naam gebruik terwyl hulle ook Walliese spelers inspan het reeds kritiek ontlok[27][28] soos deur Simon en Geraint Jones. Aangesien Walliese spelers hul loopbane uitsluitlik met ’n Engelse span nastreef is daar reeds gepleit dat Wallis ’n onafhanklike lid van die IKR moet word of dat die EKR meer wedstryde vir ’n Walliese nasionale span moet reël.[29] Beide Krieket Wallis en Glamorgan County Krieketklub ondersteun egter die EKR en Glamorgan verwys na die finansiële voordele van Wallis binne die Engelse infrastruktuur en Krieket Wallis beklemtoon dat hulle “daartoe verbind [is] om steeds ’n belangrike rol binne die ECB te speel”.[30][31][32]

Die afwesigheid van ’n Walliese krieketspan het reeds tot verskeie debatte in die Walliese parlement, die Senedd Cymru, gelei.[33] In 2013 het tydens ’n debat beide die Konserwatiewe Party en die Arbeidersparty hul ondersteuning vir die stigting van ’n onafhanklike Walliese nasionale krieketspan gelug.[34]

’n Verslag wat in 2015 deur die Walliese parlement se petisiekomitee uitgereik is, het die passievolle debat rondom hierdie saak weerspieël. Bethan Jenkins, Plaid Cymru se woordvoerder oor erfenis, kultuur, sport en uitsaaiwese, en lid van die petisiekomitee, het daarvoor gepleit dat Wallis sy eie nasionale span moet hê en uit die EKR moet onttrek. Jenkins het daarna verwys dat Ierland (met ’n bevolking van 6,4 miljoen) met 6 000 klubspelers ’n IKR-lid is, terwyl Wallis (met ’n bevolking van 3 miljoen) 7 500 klubspelers het. Jenkins het aangevoer: “Krieket Wallis en Glamorgan CCC het gesê dat die idee van ’n Walliese nasionale krieketspan ‘’n emosionele onderwerp’ is, natuurlik is dit emosioneel om ’n nasionale span te hê, mens moet tydens ’n nasionale wedstryd net na die pawiljoene kyk om dít te sien. Om dit as iets anders as natuurlik voor te stel is ’n misleidende argument.”[35][36][37][29][38][39]

In 2017 het die eerste minister van Wallis, Carwyn Jones vir die herinstelling van die Walliese EDI-span gepleit en aangevoer: “[Dit] is vreemd dat ons sien Ierland en Skotland speel internasionale toernooie, maar nie Wallis nie.”[40][41]

Verkiesbaarheid van spelers[wysig | wysig bron]

Feesvieringe op Trafalgarplein ná Engeland se oorwinning tydens die As-reeks 2005

Die Engelse nasionale krieketspan verteenwoordig die lande Engeland en Wallis. Volgens die IKR se regulasies,[42] mag spelers egter deur hul nasionaliteit, geboorteplek of blyplek vir ’n nasionale span kwalifiseer, vervolgens mag sommige spelers vir meer as een span verskyn (net soos in ander nasionale spanne ook). Volgens die EKR-regulasies[43] moet ’n speler om vir Engeland te kan speel, ’n Britse burger wees en óf in Engeland óf in Wallis gebore wees, of minstens drie jaar in Engeland of Wallis woon. Dit het reeds daartoe gelei dat spelers wat vir ander nasionale spanne verskyn het, ook vir Engeland kon speel. Die kwalifiserende tydperk vir spelers wat buite Engeland en Wallis gebore is het in die verlede verander, maar dit is in November 2018 deur die ECB tot drie jaar in alle omstandighede verander en stem nou met die IKR se regulasies ooreen.[44]

Van die huidige span is Jason Roy aan Britse ouers in Suid-Afrika gebore en Keaton Jennings is aan ’n Britse moeder in Suid-Afrika gebore – albei moes aan die vereistes vir verblyfreg voldoen. Daarbenewens is Chris Jordan, Ben Stokes en Tom Curran Britse burgers en bly sedert hul jeug in Engeland, terwyl Eoin Morgan ook ’n Ierse burger is. Curran se jonger broer, Sam, is in die VK gebore, en hoef vervolgens nie ’n kwalifiserende tydperk ondergaan het nie. Jofra Archer, alhoewel hy in Barbados aan ’n Barbadiese moeder gebore is, kwalifiseer deur sy Engelse vader.

Die IKR-regulasies laat ook krieketspelers wat geassosieerde (d.w.s. nietoetsspelende) lande verteenwoordig het, na ’n land oorskakel wat toetskrieket speel, sodra hy aan die nasionaliteitsvereistes voldoen. Dit het veral vir ’n uitvloei uit die Ierse span gelei, toe hulle nog nie toetsstatus geniet het nie. In onlangse jare het ’n aantal Ierse spelers na Engeland verskuif, terwyl Gavin Hamilton voorheen vir Skotland gespeel het – alhoewel Joyce, Rankin en Hamilton later weer kon herkwalifiseer en hul geboortelande verteenwoordig het.

Spelerkeuring[wysig | wysig bron]

Net soos ander toetslande word die Engelse span vandag deur ’n keurkomitee saamgestel. Dit bestaan meestal uit ’n deur die ECB benoemde voorsittende, die hoofafrigter van die span en ’n verdere, deur die voorsittende benoemde persoon.[45] Die keurders benoem elke jaar die spelers, wat ’n sentrale kontrak ontvang, óf vir alle spanne óf vir een krieketvorm. Die benoemde spelers ontvang hul salaris van die Engelse beheerliggaam, maar hulle mag, as hulle nie internasionale krieket speel nie, vir hul countyklub speel.[46] Die keurders stel vir elke toer ’n span saam en die kaptein geniet die uiteindelike reg om te bepaal watter speler in watter wedstryd ingespan word.

Geskiedenis[wysig | wysig bron]

Oorsprong[wysig | wysig bron]

In Engeland word al sedert eeue heen sporte beoefen, waar deelnemers ’n bal met ’n stok slaan. Veral Tip-cat, waarby ’n speler ’n bal met ’n stok slaan en ander deelnemers die bal probeer vang, word as ’n voorloper van krieket beskou. Dit dateer uit die 17de eeu en was veral gedurende die 19de eeu in die Verenigde Koninkryk gewild.[47]

Beginjare[wysig | wysig bron]

Die “All-Engeland Elf” in 1846

Die eerste bekende verskyning van ’n span wat “Engeland” verteenwoordig het, was op 9 Julie 1739, toe ’n “All-Engeland”-span, wat uit elf here uit die hele Engeland teen die “onoorwinlike county” Kent gespeel het en met ’n telling van “baie min kerwe” verloor het.[48][49] Sulke wedstryde is by verskeie geleenthede gedurende die volgende dekades herhaal, totdat in 1846 William Clarke die “All-Engeland Elf” saamgestel het.[50] Dié span het later teen ’n onder andere deur John Wisden in 1852 saamgestelde “Verenigde All-Engeland Elf”[51] van 1857 tot 1866 in jaarlikse wedstryde meegeding. Hierdie wedstryde was glo die belangrikste kompetisie in die Engelse seisoen, ook wat die vaardighede van die spelers betref.

Vroeë toere[wysig | wysig bron]

Die Engelse krieketspan van 1859 op pad na Noord-Amerika, die eerste Engelse kriekettoer ooit

Die eerste oorsese toer van die Engelse span was in September 1859 na Noord-Amerika[52] en is deur William Pickering, ’n voormalige speler van die Universiteit van Cambridge wat homself in Kanada gevestig het, befonds.[53][54] Dit het uit ses spelers elk van die “All-Elf” en die “Verenigde All-Engeland Elf” bestaan, die kaptein was George Parr.[55]

Met die uitbreek van die Amerikaanse Burgeroorlog het die aandag elders getrek. Gedurende die winterseisoen 1861/62 het die Engelse span onder leiding van H. H. Stephenson vir die eerste keer Australië besoek;[24] dié toer is as ’n kommersiële onderneming deur Messrs Spiers en Pond, restaurateurs van Melbourne, gereël. Die meeste wedstryde tydens toere voor 1877 is “teen kanse” gespeel, en die teenstander het meer as elf spelers op die veld gesit om die wedstryd meer gebalanseerd en winsgewend te maak.[56] Wedstryde gedurende hierdie Australiese toer was hoofsaaklik teen kanse van minstens 18/11. Die toer was baie suksesvol en sodoende het Parr in 1863/64 ’n tweede toer gereël.[57][58] Tydens hierdie toer het egter konflikte tussen amateurs, wat oor die algemeen uit ’n hoër klas van die samelewing afkomstig was, en professionele spelers na vore getree. Dit het daartoe gelei dat in die daaropvolgende jare net min gemengde spanne vir hierdie toere saamgestel is.[59] Die konflik tussen amateurs en professionele spelers het in die daaropvolgende jare voortgeduur.

Eerste toetswedstryde[wysig | wysig bron]

Die Engelse span in 1883
Die “doodsberig” wat in 1882 in The Sporting Times verskyn het
Die Engelse span wat in 1882/83 na Australië getoer het
Die Engelse span tydens die 1894/95-As-reeks

James Lillywhite het die daaropvolgende Engelse span, wat uitsluitlik uit professionele spelers bestaan en met die P&O-stoomskip Poonah op 21 September 1876 na Australië vertrek het, aangevoer.[60][59] Hulle het teen ’n saamgestelde Australiese XI gespeel, en vir die eerste keer het albei spanne uit elf spelers bestaan. Die wedstryd, wat op 15 Maart 1877 op die Melbourne-krieketveld begin en tydens ’n toer wat deur James Lillywhite gereël is, plaasgevind het, het terugwerkende toetsstatus ontvang. Die saamgestelde Australiese XI het hierdie wedstryd met 45 lopies gewen.[61][59] Die Australiër Charles Bannerman het met sy eersteklashonderdtal die eerste toetshonderdtal aangeteken[60] en die grootste individuelle bydrae in ’n volledige toetsbeurt gelewer. Destyds is dié wedstryd as James Lillywhite se XI teen ’n Saamgestelde Victoria en Nieu-Suid-Wallis bemark.[56] Die spanne het op Paasfees 1877 ’n terugwedstryd gespeel, en Lillywhite se span het hul nederlaag met ’n oorwinning van vier paaltjies op dieselfde stadion vergoed.[62][60] Die eerste toets op Engelse bodem is in 1880 gespeel en deur die gasheer gewen;[63] dit was die eerste keer wat Engeland ’n volledige verteenwoordigende span op die veld gestuur het, insluitende W.G. Grace.[64]

In die volgende jare het verdere toere gevolg, waarvan veral die Australiese Engelandtoer van 1882 uitstaan. Australië het daarin geslaag om die gasheer Engeland in ’n taai wedstryd verrassend met sewe lopies te klop, waardeur Engeland sy eerste tuisreeks met 0–1 verloor en uit ’n koerantgrap die As-reeks ontstaan het.[65][66] Die nederlaag was as ’t ware ’n skok vir die Engelse sportaanhangers.[24][67] In reaksie daarop het The Sporting Times ’n ironiese “doodsberig” op Engelse krieket gedruk:[68]

In Liefdevolle Herinnering

AAN
ENGELSE KRIEKET,
WAT BY DIE OVAL GESTERF HET
OP
29 AUGUSTUS 1882,
Diep beklaag deur ’n groot verdriet
vriende en bekendes.
R. I. V.

N.B.—Die lyk sal veras en die
as na Australië geneem word.

In die daaropvolgende winter het die Engelse kaptein Ivo Bligh die span na Australië aangevoer to recover those Ashes (“die as te herwin”).[69][70] Engeland, met ’n gemengde span bestaande uit beide amateur- en professionele spelers, het die eerste As-reeks met 2–1 gewen.[71] Vervolgens is Bligh ’n urn wat as bevat het persent gegee, die as was volgens verskillende oorlewerings dié van ’n dwarsbalk, ’n bal of van ’n vrou se sluier. Sedertdien word na die toetsreeks tussen albei lande wat omtrent twee keer in vier jaar gespeel word as die As verwys.[72] Daarna is nog ’n vierde wedstryd gespeel wat Australië met vier paaltjies gewen het.[73] Dié wedstryd is egter nie as ’n deel van die As-reeks beskou nie.[74] Ná hul oorwinning in die eerste As-reeks 1882/83 in Australië het Engeland aan die begin van dié kompetisie oorheers en tot die einde van die 19de eeu die As-reeks tussen 1884 en 1898 tien keer gewen.[75] In 1889 het Engeland ook sy eerste toets teen Suid-Afrika in Port Elizabeth gespeel, nadat Suid-Afrika vroeër dié jaar slegs die derde land geword het om toetsstatus te ontvang.[76][77] Die Engelse span se suksesse het hul geloof in hul eie oorheersing en meerderwaardigheid bevestig.[24]

Engeland het die As-reeks in 1890 met 2–0 gewen, nadat die derde toets van dié reeks die eerste geword het wat afgelas is.[78] Engeland het die 1891/92-As-reeks met 1–2 verloor, hoewel hulle die urn die volgende jaar teruggewen het. Engeland het die 1894/95-reeks weer gewen, nadat hulle onder kaptein Andrew Stoddart dié reeks met 3–2 beklink het. In 1895/96 het Engeland in Suid-Afrika gespeel en al die toetse van dié reeks gewen. Vir tuiswedstryde is vanaf die As-reeks 1899 die nasionale span se keurbeleid verander. Vir die eerste keer het beide die MCC en die counties ’n selection committee (“keurkomitee”) saamgestel. Voorheen is die Engelse toetsspanne deur die gasheerklub saamgestel.[79] Daarin was drie destyds aktiewe amateurspelers: Grace, Lord Hawke en Warwickshire se kaptein Herbert Bainbridge. As gevolg van die keurkomitee se saamstelling is tydens die spelerkeuring aan amateurspelers weer die voorkeur gegee. Aangesien die aktiewe amateurspelers tydens hul speel op hul kolfwerk gefokus het, het Engeland tydens die laaste wedstryd 576 lopies aangeteken, maar as gevolg van ontbrekende boulwerk was hulle twee keer nie in staat om Australië uit te boul nie.[24] Engeland het die As-reeks 1899 met 0–1 verloor, en Grace het in die eerste wedstryd van dié reeks sy laaste toetsverskyning gemaak.[78]

Begin van die 20ste eeu[wysig | wysig bron]

Die derde toets tussen Australië en Engeland in 1902 op die Adelaide-ovaal
Die Engelse krieketspeler Sydney Barnes vertoon sy boulvermoë op Lord’s, Mei 1910
Herbert Sutcliffe kolf teen Arthur Mailey tydens die eerste As-toets in Sydney, 1924
Die Engelse krieketspan tydens die toets op die Brisbane-skougrond in 1928. Engeland het die wedstryd met ’n rekordtelling van 675 lopies gewen

Die begin van die nuwe eeu het gemengde resultate gesien. Onder andere het Engeland voor die begin van die Eerste Wêreldoorlog slegs vier van die agt As-reekse teen Australië gewen[80] en in 1905/06 het hulle vir die eerste keer ’n toetsreeks in Suid-Afrika verloor.[81]

Nadat Engeland die eerste As-Reeks 1901/02 in die nuwe eeu in Australië met 1–4 verloor het,[82] het Australië ook in Engeland geseëvier. Laasgenoemde toer is veral deur ’n intensiewe krieket gekenmerk, nadat onder andere Gilbert Jessop binne 75 minuut ’n honderdtal aangeteken het.[83] Terug in Australië is onder kaptein Pelham Warner tydens die As-reeks 1903/04 weer ’n reeksoorwinning aangeteken. R. E. Foster het tydens sy toetsverskyning ’n tweehonderdtal van 287 lopies aangeteken en Wilfred Rhodes het ’n nuwe rekord behaal, toe hy 15 paaltjies in een enkele wedstryd geneem het.[84] In Suid-Afrika het Engeland in die 1905/06-seisoen met 1–4 verloor,[85] maar hulle het tuis onder kaptein Foster in die 1907-seisoen met ’n 1–0-oorwinning wraak geneem. Die sukses het egter nie aangehou nie, aangesien hulle die As-reeks 1909 tuis verloor het,[86] eweneens die reeks in Suid-Afrika in die 1909/10-seisoen. Tydens laasgenoemde het net die kolwer Jack Hobbs uitgeblink, nadat hy sy eerste van altesaam 15 toetshonderdtalle gedurende sy loopbaan aangeteken het.[87] Op 15 Junie 1909 het Engeland saam met Australië en Suid-Afrika op Lord’s die Imperiale Krieketkonferensie (IKK; nou Internasionale Krieketraad, IKR) gestig.[88] Tydens die 1911/12-toer in Australië het Engeland die eerste toets verloor, maar hulle was danksy Jack Hobbs en Sydney Barnes in staat om die toer om te draai en die oorblywende wedstryde te wen.[89] Dit was ook die laaste As-reeks voor die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog.[78]

Tydens die 1912-seisoen het die Engelse span aan ’n unieke eksperiment deelgeneem. ’n Driehoekige toernooi van nege wedstryde tussen Engeland, Suid-Afrika en Australië is van stapel gestuur. Engeland het die toernooi ná vier oorwinnings in ses wedstryde gewen, maar die reeks is deur ’n baie nat somer, verskille tussen die spelers, ’n verswakkte Australiese span,[78] ineffektiewe Suid-Afrikaanse boulers en min belangstelling in die wedstryde sonder Engelse deelname gekenmerk, waarvolgens die toernooi as ’n mislukking beskou is.[90] Die Daily Telegraph het die toernooi soos volg beskryf:[91]

Nege toetse sorg vir ’n oorvloed aan krieket, en die wedstryde tussen Australië en Suid-Afrika is nie ’n groot trekpleister vir die Britse publiek nie.

Die wedstryd tussen Australië en Suid-Afrika op Lord’s is deur die Britse monarg George V bygewoon, die eerste keer wat ’n heersende monarg toetskrieket bygewoon het.[92] Engeland het nog een toer voor die uitbreek van die Groot Oorlog onderneem en in Suid-Afrika met 4–0 gewen.[93] Dit is veral deur Barnes teweeggebring, wat 49 paaltjies tydens dié reeks geneem het.[94]

Ná die oorlog het Engeland gesukkel en die eerste drie As-reekse swak verloor. Tydens die As-reeks 1920/21 is Engeland vir die eerste keer platgeloop, nadat hulle al hul (vyf) wedstryde verloor het.[95][24] Ses Australiërs het honderdtalle aangeteken en Mailey het 36 Engelse kolwers uitgeboul.[96] Maar soos tevore is vir die nederlae ander omstandighede aangevoer. Hulle het onder andere met die feit geredigeer, dat vir die toetsreekse in Australië as gevolg van die lang rystyd (van September tot April) nie die besmoontlike Engelse span verskyn het nie en ook die verlies aan baie jong spelers op die slagvelde van die Eerste Wêreldoorlog. As gevolg daarvan was hulle, net soos voor die oorlog en tot die begin van die 1920’s, daarvan oortuig, dat hulle die toonaangewende krieketland ter wêreld was. Eers ná nederlae aan die begin van die dekade is Engeland van sy diepgaande gevoel van meerderwaardigheid ontneem.[24] Die volgende As-reekse het nie beter verloop nie; Engeland het die 1921-As-reeks met 0–3 en die 1924/25-As-reeks met 1–4 verloor. As gevolg van die voortdurende nederlae is die spankeur verander en die voorheen oorheersende amateurspelers is meer en meer deur professionele spelers vervang.[24] Tydens die As-reeks 1926 is die urn deur ’n span wat deur professionele spelers soos die leidende kolwer Jack Hobbs oorheers is, terugverower.[24] Hulle was selfs in staat om hierdie sukses in 1928/29 met 4–1 in Australië te verdedig.[97][98]

In dieselfde jaar het Wes-Indië die vierde span met toetsstatus geword en hul eerste toetsreeks in Engeland gespeel. Engeland het elkeen van die drie toetse met ’n beurt gewen.[99] Tydens die 1929/30-seisoen het Engeland twee gelyktydige toere onderneem, en een span het na Nieu-Seeland (wat vroeër dié jaar toetsstatus verkry het) getoer, terwyl die ander na Wes-Indië vertrek het. Terwyl hulle in Nieu-Seeland geseëvier het, het hulle in die Karibiese gebied onbeslis gespeel, veral te wyte aan die reën wat tydens die vierde en laaste toets uitgesak het.[100][101]

Lyfkrieket-reeks[wysig | wysig bron]

Die Engelse nasionale krieketspan tydens hul 1932/33-toer na Australië, bekend as die “Lyfkrieket”-span
Bill Woodfull ontwyk ’n gevaarlike lyf-bal van Harold Larwood tydens die sogenaamde Lyfkrieket-reeks in 1932/33

Tydens die 1930-As-reeks het die jong Don Bradman die toer oorheers, 974 lopies tydens sy sewe toetsbeurte aangeteken: 254 op Lord’s, 334 op Headingley en 232 op The Oval.[102] Australië het die reeks met 2–1 gewen en die As-urn herwin.[103][104] As gevolg van Bradman se produktiewe lopie-aantekening het die Engelse kaptein Douglas Jardine die bestaande beenteorie in ’n vinnige beenteorie (deur die Australiërs “Lyfkrieket” genoem), omgeskep in ’n poging om Bradman se reeks stop te sit. Die vinnige beenteorie het direkte aflewerings op die kolwer se liggaam ingesluit, wat deur die Australiërs as onsportief beskou is. Die kolwer moes homself beskerm, en indien hy die bal met die kolf raak, het hy riskeer om deur een van die baie veldwerkers aan die beenkant uitgevang te word.[105][106] Deur die gebruik van Jardine se vinnige beenteorie het Engeland die volgende As-reeks met 4–1 gewen,[106] maar klagtes oor die lyfkriekettaktiek tydens dié toer het tot ontwrigtings deur die gehoor en diplomatieke dreigemente deur die Australiese Krieketraad gelei; laasgenoemde het die volgende telegram vir die MCC in Londen gestuur:[107]

Direkte boulwerk op die lyf het ’n sulke omvang aangeneem dat die beste belange van die spel die beskerming van die kolwers se liggaam geword het. Dit veroorsaak diep bitter gevoelens tussen die spelers, maar ook oor beserings. Na ons mening is dit onsportief. As dit nie dadelik stopgesit word nie, is dit waarskynlik dat die eens vriendelike betrekkinge tussen Australië en Engeland ontstel sal word.

Later is Jardine van sy pos as kaptein verwyder en die reëls van krieket is later verander, waarvolgens in een beurt nie meer as een vinnige aflewering op die liggaam en net twee veldwerkers op die beenkant toegelaat word nie, waarvolgens die Lyfkrieket nie meer aangewend kan word nie.[107]

Gedurende die 1930’s[wysig | wysig bron]

Engeland se volgende toer na Indië tydens die 1933/34-seisoen was die eerste toets wat op die Indiese subkontinent aangebied is, nadat Indië in 1932 as sesde land toetsstatus ontvang het.[108] Die Engelse draaibouler Stan Nichols en die kolwer Bryan Valentine het die Indiese span heeltemal oorheers.[109]

Australië het die 1934-As-reeks met 2–1 gewen en hulle sou die urn sodoende vir die volgende 19 jaar tot ná die oorlog behou. As gevolg van die vorige omstrede Lyfkrieket-reeks is die reeks in Engeland met ’n groot aandag dopgehou.[110]

Engeland het die 1938-As geëwenaar, waarvolgens Australië as titelverdediger die urn behou het. Engeland het die derde wedstryd van dié reeks verloor, maar hulle het die vyfde en laaste op The Oval met ’n beurt en 579 lopies gewen. Len Hutton het die hoogste toetstelling deur ’n Engelsman nog aangeteken, en 364 in Engeland se eerste beurt behaal waardeur hulle 903 bereik het, Engeland se hoogste telling nog teen Australië.[111]

Tydens die 1938/39-toer na Suid-Afrika is ’n ander eksperiment gedoen, nadat daarop besluit is om van die beslissende toets ’n tydlose een te maak wat tot ’n einde gespeel sal word. Engeland het die beslissende toets in Durban met ’n voorsprong van 1–0 betree. Alhoewel die beslissende toets “tydloos” sou wees, het die wedstryd ná tien dae se spel onbeslis geëindig, omdat Engeland die trein moes haal om die skip tuis toe te neem.[112] ’n Rekord van 1 981 lopies is aangeteken, en die konsep van toetse sonder einde is laat vaar.[113]

Engeland het die laaste toetsreeks voor die Tweede Wêreldoorlog in 1939 teen Wes-Indië met 1–0 tuis gewen, alhoewel ’n span vir ’n MCC-toer na Indië meer in hoop as in verwagting vir die aanstaande wedstryde saamgestel is.[114]

Naoorlogse tydperk[wysig | wysig bron]

Peter May ry Bill Johnston op pad na ’n honderdtal in Sydney, 1954

Toetskrieket is ná die einde van die oorlog in 1946 hervat, maar Engeland het aanvanklik gesukkel. Ten spyte van oorwinnings oor Indië en Suid-Afrika (in laasgenoemde het Denis Compton 1 187 lopies aangeteken[115]), het Engeland, aangevoer deur Wally Hammond, in Australië eers met 0–3 verloor en toe, in 1948, teen die “Invincibles” onder hul kaptein Don Bradman met 0–4 verloor. Hutton is op ’n omstrede manier nie vir die derde toets benoem nie en tydens die vyfde toets op The Oval is Engeland vir net 52 lopies uitgeboul. Dié reeks was ook Bradman se laaste As-reeks.[116] Aansluitend het Engeland sy 1947/48-toetsreeks in Wes-Indië met 0–2 verloor, en hulle het nie daarin geslaag om een van hul elf wedstryde te wen nie. Party van die Engelse sleutelspelers was weens beserings nie vir die Engelse toer beskikbaar nie en hulle moes met ’n swak span speel.[117] In 1948/49 het Engeland, aangevoer deur hul kaptein George Mann, Suid-Afrika met 2–0 weg verslaan.[118] Tydens die toetsreeks het Hutton en Cyril Washbrook ’n rekordvennootskap van 359 lopies aangeteken. Engeland het die dekade met ’n onbesliste toetsreeks teen Nieu-Seeland afgesluit, nadat alle vier toetswedstryde onbeslis geëindig het.[119]

Eers gedurende die 1950’s het die Engelse lotgevalle verbeter. Hulle het tussen 1953 en 1956 drie As-reekse gewen,[120] waarvan veral die 1954/55-As-reeks onder kaptein Peter May noemenswaardig is; veral te danke aan Frank Tyson wie se 6/85 in Sydney en 7/27 in Melbourne as die vinnigste boulwerk nog in Australië beskou word en die Australiërs amper alleenlik verslaan het.[121] In 1954 het Engeland vir die eerste keer ’n toetsreeks teen Pakistan gespeel – wat twee jaar voorheen as sewende land toetsstatus ontvang het – maar dit het met 1–1 gelykop geëindig.[122] Die 1956-As-reeks word onthou vir die boulwerk van Jim Laker, wat 46 paaltjies met ’n gemiddelde van 9.62 geneem het, insluitende ’n 19/90 op Old Trafford, ’n rekord wat tot vandag toe bestaan.[123] Ná ’n gelykop in Suid-Afrika[124] het Engeland beide Wes-Indië[125] en Nieu-Seeland maklik geklop.[126] Die Engelse span wat in 1958/59 na Australië getoer het is destyds as die beste nog beskou wat in ’n As-reeks te staan gekom het, maar hulle het dié reeks met 0–4 verloor nadat Richie Benaud se hernuwe Australiese span te sterk was, en Engeland gedurende die reeks met die kolfwerk gesukkel het.[127] Op 24 Augustus 1959 het Engeland sy eerste 5–0-skoonskip-reeks teen Indië behaal.[128] Nadat almal vir 194 lopies op The Oval uitgeboul is, het Indië die laaste toets met ’n beurt verloor. Engeland se kolwers Ken Barrington (357 lopies) en Colin Cowdrey (344 lopies) het albei ’n uitstekende reeks met die kolf gehad.

Veranderinge in internasionale krieket[wysig | wysig bron]

Gedurende die 1960’s het die internasionale krieket meer gebalanseerd geword, nadat Wes-Indië homself as ’n krieketmag gevestig en Engeland begin domineer het. Ook Australië het in dié tydperk daarin geslaag om die As-urn suksesvol te verdedig.[129] May het in 1961 as Engelse kaptein bedank nadat hulle die As-reeks daardie jaar teen Australië verloor het. Ted Dexter het as Engelse kaptein opgevolg, maar hulle het hul onverskillige resultate voortgesit. In 1961/62 het hulle Pakistan weg verslaan, maar in Indië verloor.[130] Die volgende jaar het die 1962/63-As-reeks tussen Engeland en Australië met 1–1 onbeslis geëindig, waarvolgens die titelverdediger Australië die urn behou het. Engeland het die daaropvolgende toetsreeks in Nieu-Seeland met 3–0 gewen,[131] maar hulle is in Wes-Indië verslaan[132] en in die 1964-As-reeks tuis met 1–0 geklop,[133] waarna Dexter as kaptein afgetree het. Tussen 1967 en 1971 het Engeland nuwe hoogtes bereik en tien toetsreekse (27 agtereenvolgende toetse) sonder nederlaag gespeel, waarvan hulle nege gewen en 18 (insluitende die afgelaste toets in Melbourne in 1970/71) onbeslis geëindig het.[134] Hierdie prestasie het met die onbeslis teen Australië op Lord’s in die tweede toets van die As-reeks in 1968 begin en met die Indiese oorwinning in die derde toets op The Oval met vier paaltjies in 1971 geëindig. Hulle het 13 toetse met net een nederlaag onmiddellik vooraf gespeel, altesaam 40 opeenvolgende toetse met net een nederlaag, beginnende met hul oorwinning met ’n beurt op The Oval in 1966. In hierdie tydperk het Engeland Nieu-Seeland, Indië, Wes-Indië en Pakistan verslaan, en onder Ray Illingworth het hulle in 1970/71 die As-urn van Australië terugwen.[135]

Die konflik rondom die as “bruin” geklassifiseerde krieketspeler Basil D'Oliveira, wie in 1960 na Engeland migreer en vanaf 1966 vir Engeland gespeel het, het vanaf 1968 in ’n konflik tussen Engeland en Suid-Afrika ontwikkel, nadat Suid-Afrikaanse krieketamptenare met ’n kansellasie van die Engelandtoer gedreig het, indien D'Oliveira in die span ingesluit sou word. Vervolgens is hy nie deur die MCC vir die toer gekeur nie, wat op sy beurt deur Anti-Apartheidsaktiviste vir die handhawing van verbindings met die Suid-Afrikaanse krieket gekritiseer is. In die pers is hewig oor hierdie gebeurtenisse gedebatteer en nadat Warwickshire se Tom Cartwright as gevolg van ’n besering nie vir die span benoem is, is D'Oliveira gekeur.[136] Suid-Afrika se eerste minister, John Vorster, het duidelik gesê, dat ’n benoeming van D'Oliveiras onaanvaarbaar sou wees, en ondanks baie onderhandelinge is die toer afgelas; Suid-Afrika is vir 22 jaar uit toetskrieket geskors. Dit word as ’n draaipunt in die sportboikot van die Suid-Afrikaanse apartheid beskou.[137] Pleks van die gekanselleerde toer is vyf, destyds as toetswedstryde geklassifiseerde, maar later deur die Internasionale Krieketraad afgegradeerde, wedstryde tussen Engeland en ’n wêreldseleksie aangebied om ’n Engelse somer sonder krieket te vermy.[138]

Die opkoms van kleiner krieket-vorme[wysig | wysig bron]

Indrukke van die toets tussen Engeland en Nieu-Seeland op 10–15 Februarie 1978. Ná 48 pogings het Nieu-Seeland daarin geslaag om hul eerste toetsoorwinning oor Engeland aan te teken
Engeland teen Canterbury in Christchurch, Nieu-Seeland, Februarie 1978

Die 1970’s kan vir die Engelse span in drie dele verdeel word. Vroeg in dié dekade het Illingworth se span die krieketwêreld oorheers, hulle het die As-reeks in 1970/71 weg gewen[139] en in 1972 die urn tuis verdedig.[140] Dieselfde span het Pakistan in 1971 tuis verslaan,[141] maar hulle is aansluitend deur Indië geklop.[142] Engeland is egter veral deur die reën ondersteun om die reeks teen Pakistan met 1–0 te beklink, maar dieselfde reën het Indië twee keer beskerm en ná ’n Engelse ineenstorting het hulle teen Indië met 0–1 verloor. Dit was egter een van (of self die) beste Engelse span nog.[143]

Die middel-1970’s was veral onstuimig vir die Engelse span. Illingworth en verskeie ander spelers het geweier om in 1972/73 na Indië te toer[144] en in die volgende seisoen is hulle deur ’n indrukwekkende Wes-Indiese span tuis met 2–0 verslaan, wat dié span se oorheersing vir die volgende twee dekades ingelui het.[145][146] Mike Denness was die verrassende keuse maar hy het net 18 maande aangebly; sy resultate teen swakker teenstanders was goed, maar Engeland was erg blootgestel aan veroudering en het nie oor ’n vinnige boulwerk teen die 1974/75-Australiërs beskik nie, en sodoende die As-reeks met 1–4 verloor.[147] Vanaf die middel-1970’s het naas toetskrieket veral EDI-krieket belangrik geword. Die eerste EDI is reeds tydens die As-reeks 1970/71 as gevolg van slegte weer pleks van die derde toets in Melbourne gespeel om die verhoog te vermaak. Die bywoning was hoër as verwag (met ’n gehoor van 46 006) en vervolgens het hierdie krieketvorm oor die jare heen langs toetskrieket in die tweede belangrike vorm van internasionale krieket ontwikkel.[148] In 1975 is die eerste krieketwêreldbekertoernooi in Engeland aangebied, maar die gasheer is deur Australië in die halfeindstryd uitgeskakel.[149][150]

Denness is in 1975 deur Tony Greig vervang. Terwyl hy daarin geslaag het om ’n platloop teen Australië te vermy,[151] is sy span in die volgende jaar grootliks deur die jong en baie opkomende Wes-Indiese span verslaan. Greig het voor die toetsreeks in ’n onderhoud sy voorneme verduidelik hul teenstaanders to make them grovel (“laat hulle op die grond kruip”), wat met ’n rassistiese ondertoon geassosieer is.[152][153] Greig se hoogtepunt was waarskynlik die 1976/77-oorwinning in Indië.[154] Nadat Greig se belangrike rol by die wegbreekreeks Wêreldreekskrieket bekend geword het, is hy afgedank en deur Mike Brearley vervang.[155]

Brearley se span het weer die hiperbool getoon wat dikwels aan die oorheersende span in krieket toegespreek word. Terwyl sy 1977/80-span van Engeland se beste talente ingesluit het, waaronder die latere kapteins Ian Botham, David Gower en Graham Gooch, is hul teenstanders duidelik deur die afwesigheid van hul Wêreldreekskrieket-spelers verswak, veral in 1978, toe Engeland Pakistan met 2–0[156] en Nieu-Seeland met 3–0 verslaan,[157] voordat hulle met ’n as ’t ware tweede Australiese span 5–1 in 1978–79 afreken.[158] Dit het Engeland se oorheersing oor Australië in toetskrieket ingelui, wat tot in 1986 sou duur. Van nege toetsreekse het Engeland vyf gewen en twee geëwenaar.[159] In die Krieketwêreldbeker 1979 het Engeland teen Wes-Indië in die eindstryd verloor.[160]

Krisisjare[wysig | wysig bron]

Toetswedstryd tussen Engeland en Australië op Trent Bridge in 1981

Die Engelse span, ná Brearley se uittrede in 1980, het gedurende die 1980’s nooit werklik gevestig nie, en dié dekade sou as ’n laagtepunt vir die span in herinnering bly. Terwyl ’n aantal spelers goeie loopbane gehad het, het die span selde daarin geslaag om goeie teenstanders gedurende die dekade te verslaan. Tussen September 1985 en Julie 1990 het hulle nie een toetsoorwinning tuis aangeteken nie (met uitsondering van Sri Lanka, wat in 1982 die agtste toetsland geword het).[161]

Botham is in 1980 as nuwe kaptein benoem en hy het op hierdie posisie teen Wes-Indië begin speel, maar hulle het ’n vyf-toetsreeks met 0–1 verloor, nadat vier toetswedstryde onbeslis geëindig het.[162] Tydens die terugreeks in die Karibiese gebied is Engeland egter met 2–0 verneder.[163] Nadat hy ’n paar in die tweede toets teen Australië aangeteken het, is Botham weens sy swak vorm as kaptein afgedank en deur Brearley vervang. Botham het tot sy ou vorm teruggekeer en in die res van dié reeks uitstekend gespeel, en hy is as speler van die wedstryd in die derde, vierde en vyfde toets benoem. Die reeks het as Ian Botham’s Ashes (“Botham se As-reeks”) bekend geword en Engeland het ’n 3–1-oorwinning behaal.[164]

Keith Fletcher het in 1981 as kaptein oorgeneem, maar Engeland het sy eerste reeks onder Fletcher in Indië verloor.[165] Bob Willis is in 1982 as kaptein benoem en hulle het oorwinnings teen beide Indië[166] en Pakistan[167] behaal, maar hulle het die As-reeks in Australië met 1–2 verloor.[168] Engeland het die Krieketwêreldbeker in 1983 aangebied en tot die halfeindstryd gevorder, maar hul toetsprestasies het swak gebly, nadat hulle nederlae teen Nieu-Seeland, Pakistan en Wes-Indië moes toelaat.[169]

Gower het in 1984 kaptein geword en die Engelse span na ’n 2–1-oorwinning in Indië gelei.[170] Hulle het toe die 1985-As-reeks met 3–1 gewen,[171] hoewel hierna weer ’n gebrek aan vorm opgedaag het. ’n 0–5-Nederlaag in Wes-Indië[172] het die span se vertroue laat daal, en hulle het toe teen Indië met 0–2[173] en teen Nieu-Seeland met 0–1 verloor.[174] In 1986 is Micky Stewart as Engeland se eerste voltydse afrigter aangestel. Engeland het die As-reeks in 1986/87 met min hoop aangepak en hulle is as ’n span met net drie foute beskryf: can’t bat, can’t bowl, can’t field (“nie kan kolf, nie kan boul en nie kan veldwerk doen nie”), nogtans het hulle die As-reeks met 2–1 gewen.[175]

Nadat hulle agtereenvolgende reekse teen Pakistan verloor het (in 1987 en 1987/88), het Engeland in Australië en Nieu-Seeland met 0–0 elk gespeel. Hulle het die eindstryd van die Krieketwêreldbeker 1987 in Indië en Pkaistan gehaal, maar met sewe lopies teen Australië verloor.[176] Nadat hulle met 0–4 teen Wes-Indië verloor het,[177] het Engeland die As-reeks 1989 teen ’n hernuwe Australië onder Allan Border ook met 0–4 verloor.[178] Nadat spelers soos Gooch ná ’n rebelletoer na Suid-Afrika opgeskort is, moes die nuwe Engelse span weer ’n nederlaag in Wes-Indië toelaat, maar dié keer met 1–2.[179]

Stilstand gedurende die 1990’s[wysig | wysig bron]

As die 1980’s as ’n laagtepunt van die Engelse span beskou kan word, het die 1990’s net ’n klein vordering gesien. Vanaf 1989 het Australië begin domineer en Engeland het die agt As-reekse tussen 1989 en 2002 deels duidelik verloor.[180] Die aanstelling van Gooch as kaptein in 1990 het tot meer professionalisme en veral fiksheid gelei, al het dit ’n tydjie geneem totdat ou gewoontes verdwyn het. Selfs nog in 2011 is een of twee suksesvolle countyspelers nie as fiks genoeg vir internasionale krieket beskou nie. Noemenswaardige prestasies teen Indië en Nieu-Seeland in 1990 is opgevolg deur ’n platloop in 1990/91 in Australië en ’n taai gelykop teen Wes-Indië in 1991. Tydens die Krieketwêreldbeker 1992 in Australië en Nieu-Seeland het Engeland vir die tweede agtereenvolgende keer die eindstryd behaal, maar hulle is deur Pakistan verslaan.[181] Vervolgens het hul EDI-prestasies agteruitgegaan. Tydens die daaropvolgende tuisreeks teen Pakistan het van Engeland se gebrek aan ’n goeie boulwerk getuig. Engeland se boulwerk was in 1993 so erg dat die hoof van die Engelse Krieketakademie, Rod Marsh, Engelse boulers een keer as pie-throwers (“taartgooiers”) beskryf het.[182] Nadat Engeland drie van sy vier tuisreekse in 1993 verloor het, het Gooch bedank en is deur Michael Atherton opgevolg.[183]

Meer keuringsprobleme het tydens die termyn van Atherton opgedaag toe die nuwe voorsitter van keurders en die afrigter, Ray Illingworth, byna die enigste verantwoordelikheid vir die span van die veld af aanvaar het.[184] Die jeugbeleid wat tot Engeland se vordering ná die Wes-Indiese toer in 1993/94 gelei het (al het hulle teen ’n ervare Wes-Indiese span verloor) is laat vaar en spelers soos Gatting en Gooch het aangebly, al was hulle in hul 30’s en 40’s.[185] Engeland het tuis verder goed teen swakker teenstanders soos Indië, Nieu-Seeland en Wes-Indië gevaar, maar erg teen opkomende spanne soos Pakistan en Suid-Afrika gesukkel. Atherton het sy aftrede aangebied nadat hulle die 1997-As-reeks – ten spyte van ’n voorsprong ná twee wedstryde van 1–0 – met 2–3 verloor het; hy sou een reeks later in vroeg 1998 bedank. Engeland, op soek na talent, het gedurende hierdie periode ’n hele aantal nuwe spelers ingespan. Op hierdie tydstip was daar twee hoofprobleme:

  • Die gebrek aan ’n ware veelsydige spelers wat op nommer ses gekolf het, terwyl Botham ’n groot leemte in die kolforde gelaat het toe hy in 1992 uit toetskrieket bedank het.[186]
  • Alec Stewart, ’n goeie paaltjiewagter en ’n uitstekende speler met ’n vinnige boulwerk, kon nie begin en gelyktydig paaltjies neem nie, vandaar hy aan die beurt was, waar hy gereeld blootgestel was aan draaiballe wat hy nie so goed kon beantwoord nie.[187]

Een kleiner uitblink was die Krieketwêreldbeker 1996 in Indië, Pakistan en Sri Lanka, waartydens Engeland die kwarteindstryd behaal het, maar duidelik deur die latere kampioen Sri Lanka verslaan is.[188]

’n Nuwe opkoms[wysig | wysig bron]

Toetswedstryd tussen Engeland en Sri Lanka in Colombo, 2001

Stewart het in 1998 die leisels as kaptein oorgeneem, maar ná ’n verdere verlore As-reeks in 1998/99 en ’n vroeë uitskakeling tydens die Krieketwêreldbeker 1999 benede die swakker Zimbabwe (wat in 1992 die negende toetsland geword het) het hy beide toets- en EDI-kapteinskap in 1999 verloor. Dit sou egter nie afbreuk doen aan die tuisreeks in 1998 waarin Engeland baie sterkte getoon het om ’n magtige Suid-Afrikaanse span met 2–1 te klop nir. Dié Engelse reeksoorwinning was ná ’n lang tydperk weer ’n oorwinning van ’n topspan in toetskrieket. Later is hierdie toetsreeks as die opkoms van ’n nuwe en sterk Engelse krieket beskou.[189]

’n Verdere rede vir hul swak prestasies was die behoefte van countyspanne aan hul spelers, waarvolgens Engeland selde ’n volstoomspan tydens hul toere saamgestel het. Dit het uiteindelik tot die Engelse en Walliese Krieketraad se oorname by die MCC as die beheerliggaam van die Engelse span en die invoering van gesentraliseerde kontrakte gelei.[190][191][192] In die vroeë 1990’s het ook beide Ierland en Skotland hul bande met die Engelse en Walliese span verbreek en albei lande word sedertdien deur hul eie nasionale krieketspanne verteenwoordig.[10][11]

In 1999, nadat die afrigter David Lloyd ná die vroeë uitskakeling tydens die Krieketwêreldbeker 1999 bedank het en die nuwe kaptein Nasser Hussain pas benoem is, was Engeland op sy laagtepunt (en was letterlik die toetsland in die laaste plek van die ranglys) nadat hulle op ’n chaotiese manier tuis met 1–2 teen Nieu-Seeland verloor het. Hussain is op die balkon van The Oval uitgejou en die gehoor het met “We’ve got the worst team in the world” na die melodie van “He’s Got the Whole World in His Hands” gespot.[193]

Gesentraliseerde kontrakte is ingevoer – wat die werkdruk vir spelers gereduseer het – en ná die aanstelling van die Zimbabwiese afrigter Duncan Fletcher het Engeland die sukkelende Wes-Indië (ná 27 jaar) met 3–1 verslaan.[194] Engeland se resultate in Asië het daardie winter verbeter en hulle het oorwinnings in beide Pakistan[195] en Sri Lanka[196] aangeteken. Hussain se span het nog ’n baie moeiliker taak gehad en kon die verwagte platloop in die 2001-As-reeks teen die almagtige Australiese span naelskraaps vermy.[197] Die kern van die span het stadig saamgekom, nadat ’n aantal spelers meer en meer ingespan is. In 2003, nadat hulle nogtans tydens die As-reeks verneder is en ’n verdere vroeë uitskakeling tydens die Krieketwêreldbeker 2003 in Suid-Afrika, het Hussain ná ’n verlore toetsreeks teen Suid-Afrika as kaptein bedank.[198]

Herwinning van die As[wysig | wysig bron]

Michael Vaughan het oorgeneem, en spelers is aangemoedig om hulself vir die nasionale span beskikbaar te stel. Die eerste sukses was die tweede plek tydens die Kampioenetrofee in 2004, net ná Wes-Indië.[199] Engeland het vyf agtereenvolgende toetsreekse gewen. Tydens dié wenreeks het Engeland Wes-Indië tuis en weg, beide Nieu-Seeland en Bangladesj (sedert 2000 die tiende toetsland) tuis, asook Suid-Afrika in Suid-Afrika verslaan. In Junie 2005 het Engeland sy eerste Twintig20 gespeel en Australië met 100 lopies verslaan.[200] In dieselfde jaar het hulle die As-reeks teen Australië verrassend met 2–1 gewen en die urn vir die eerste keer in 16 jaar herower, nadat hulle dit in 1989 moes afstaan. Vervolgens het hulle tot die tweede plek op die IKR se ranglys gevorder. Ná hul oorwinning oor Australië het Engeland onder verskeie beserings van sleutelspelers gebuk gegaan. As gevolg hiervan het die span ’n gedwonge oorgangstyd ondergaan.[201] ’n 0–2-nederlaag in Pakistan is opgevolg deur twee gelykopreekse in beide Indië en Sri Lanka.

Die Indiese krieketspan in aksie teen Engeland tydens hul toets op Wankhedestadion, Mumbai, in 2006

Gedurende die toetsoorwinning tuis teen Pakistan in Julie en Augustus 2006 het verskeie belowende nuwe spelers na vore gekom. Noemenswaardig is veral die linkerarm ortodokse draaibalbouler Monty Panesar, die eerste Sikh wat vir Engeland toetskrieket gespeel het,[202] en die linkshandige aanvangskolwer Alastair Cook. Die 2006/07-As-reeks is gretig afgewag en volgens verwagtinge sou dit ’n vlak van mededinging lewer soortgelyk aan die 2005-reeks. Engeland het onder sy kaptein Flintoff, wat die beseerde Vaughan vervang het, egter al die vyf toetse verloor en sodoende die eerste platgelope As-reeks in 86 jaar gely.[203]

Tydens die Krieketwêreldbeker 2007 in Wes-Indië het Engeland teen die meeste toetsspanne, behalwe vir Wes-Indië en Bangladesj, verloor; hoewel hulle ook nederlae teen die nietoetsspanne vermy het. Nietemin het die nieindrukwekkende manier van die meeste van hul oorwinnings in die toernooi, saam met die swaar nederlae teen Nieu-Seeland, Australië en Suid-Afrika, baie kommentators die Engelse span laat kritiseer oor die wyse wie die Engelse span die eendagwedstryd benader het.[204] Ná die tussenrondte is Engeland uit die toernooi uitgeskakel. Die afrigter Duncan Fletcher het ná agt jaar in die pos bedank en is deur die voormalige Sussex-afrigter, Peter Moores, opgevolg. Tydens die eerste T20I-wêreldbeker 2007 in Suid-Afrika het Engeland ook gesukkel en is in die tussenrondte uitgeskakel.[205]

In 2007/08 het Engeland na beide Sri Lanka en Nieu-Seeland getoer, hulle het die eerste reeks met 0–1 verloor en die tweede een met 2–1 gewen. Hierdie reekse is tuis in Mei 2008 met ’n 2–0-oorwinning oor die besoekende Nieu-Seeland opgevolg, wat die druk op Moores verminder het – nadat hy nie maklik met sy span was nie, veral die sterkolwer Kevin Pietersen. Pietersen het Vaughan in Junie 2008 as kaptein opgevolg, nadat Engeland tuis deur Suid-Afrika met 2–1 verslaan is. Die swak verhouding tussen die twee het kop uitgesteek tydens die 2008/09-toer na Indië. Engeland het die reeks met 0–1 verloor en albei mans het van hul poste bedank, alhoewel Pietersen by die Engelse span aangebly het. Moores is as afrigter deur die Zimbabwiese Andy Flower vervang, wat die een of ander verandering saamgebring het.[206] Teen hierdie agtergrond het Engeland onder kaptein Andrew Strauss na Wes-Indië getoer en, ná ’n teleurstellende optrede, dié toetsreeks met 0–1 verloor. Tydens die T20I-wêreldbeker 2009 is die gasheer Engeland weer in die tussenrondte uitgeskakel.[207]

Engeland speel teen Australië op Lord’s-krieketveld in die 2009 Die As-reeks

Tydens die 2009-As-reeks is die eerste toetswedstryd in Wallis, op Sophia Gardens in Cardiff, gespeel.[208] Engeland het die wedstryd danksy ’n laaste paaltjie-stand deur deur die boulers James Anderson en Panesar geëwenaar. ’n Oorwinning vir elke span het gevolg totdat die reeks op The Oval beslis is. Danksy die fyn boulwerk deur beide Stuart Broad en Graeme Swann, asook ’n debuut-honderdtal deur Jonathan Trott, het Engeland die As-urn herwin.[209]

Aanhoudende probleme in die korter vorme[wysig | wysig bron]

Ná ’n onbesliste 2009/10-toetsreeks in Suid-Afrika het Engeland sy eerste IKR wêreldkampioenskap, die T20I-wêreldbeker in 2010, met ’n oorwinning van sewe paaltjies oor Australië in Barbados gewen.[210] Die volgende winter het hulle tydens die 2010/11-As-reeks Australië met 3–1 verslaan en sodoende die urn behou, dit was hul eerste reeksoorwinning in Australië in 24 jaar. Daarbenewens was al drie oorwinnings met een beurt – die eerste keer wat ’n toerende span drie beurtoorwinnings in ’n enkele toetsreeks aangeteken het. Cook is as speler van die reeks met 766 lopies aangewys.[211]

Engeland het gesukkel om by sy toetsvorm tydens die Krieketwêreldbeker 2011 in Bangladesj, Indië en Sri Lanka aan te sluit. Ondanks hul oorwinning oor Suid-Afrika en die gelykop teen die latere kampioen Indië het Engeland skoknederlae teen Ierland en Bangladesj gely, voordat hulle in die kwarteindstryd deur Sri Lanka uitgeskakel is.[212] Engeland het egter sy uitstekende prestasies in toetskrieket voortgesit en op 13 Augustus 2011 het hulle die eerste plek op de IKR se ranglys in toetskrieket behaal, nadat hulle 4–0-skoonskip met Indië afgereken het; dit was hul sesde agtereenvolgende reeksoorwinning en agste in die laaste nege reekse.[213] Engeland het hierdie status egter net een jaar behou – nadat hulle gedurende die winter met 0–3 in Pakistan verloor het en met 2–0 deur Suid-Afrika verslaan is; die Proteas het toe Engeland op die eerste plek van die ranglys vervang. Dit was hul eerste reeksnederlaag tuis sedert 2008, teen dieselfde teenstander.[214] Ná hierdie nederlaag het Strauss as kaptein bedank en sy uittrede uit krieket aangekondig. Cook, wat reeds kaptein van die EDI-span was, het Strauss opgevolg en Engeland na ’n 2–1-oorwinning in Indië gelei – hul eerste in dié land sedert 1984/85.[215] Hy het die eerste kaptein geword wat honderdtalle in sy eerste vyf toetse aanteken en het Engeland se leidende honderdtal-behaaler met 23 honderdtalle agter sy naam. Tydens die T20I-wêreldbeker 2012 in Sri Lanka is Engeland in die Super 8 uitgeskakel.[216]

Op pad na wêreldklas[wysig | wysig bron]

Wedstryd tussen Australië en Engeland tydens die Krieketwêreldbeker 2015 op Melbourne-krieketveld
Die Engelse nasionale krieketspan word ná hul oorwinning tydens die Krieketwêreldbeker 2019 deur die destydse eerste minister Theresa May ontvang
Die Engelse span nadat hulle die T20I-wêreldbeker 2022 gewen het

Nadat hulle tydens die Kampioenetrofee 2013 as naaswenner geëindig het, het Engeland in opeenvolgende As-reekse teen Australië te staan gekom. ’n 3–0-tuisoorwinning het aan Engeland die urn vir die vierde keer in vyf reekse besorg. Tydens die terugreeks is hulle in ’n 0–5-nederlaag egter heeltemal gesloop, hul tweede As-platloop in minder as ’n dekade. Hul ellende is vererger nadat die kolwer Jonathan Trott die toer weens ’n stresverwante siekte vroeg moes verlaat en die aftrede van die draaier Graeme Swann binne-in die reeks. Ná dié toer het die hoofafrigter Flower van sy pos bedank, terwyl Pietersen vir onbepaalde tyd uit die Engelse span geskors is.[217] Flower is deur sy voorganger Moores opgevolg, maar laasgenoemde is vir ’n tweede keer ná ’n reeks teleurstellende vertonings, insluitende die vroeë uitskakelings tydens beide die T20I-wêreldbeker 2014 in Bangladesj (ná die Super 10) en die Krieketwêreldbeker 2015 in Australië en Nieu-Seeland (Bangladesj het op koste van Engeland gevorder), afgedank.[218] Hy is deur die Australiër Trevor Bayliss opgevolg[219] wat toesig gehou het oor die opswaai van die EDI-span, insluitende reeksoorwinnings oor beide Nieu-Seeland en Pakistan. In toetskrieket het Engeland die As-reeks in die somer van 2015 met 3–2 gewen.[220] Tydens die T20I-wêreldbeker 2016 in Indië het Engeland die eindstryd gehaal, maar hulle is deur Wes-Indië verslaan.[221] In die volgende As-reeks 2017–18 het Australië die urn herower en dit in die As-reekse van 2019, 2021–22 en 2023 verdedig.[222]

Die gasheer Engeland het die Krieketwêreldbeker 2019 as gunsteling betree, nadat hulle vir meer as een jaar op die eerste plek van die EDI ranglys was.[223] Skoknederlae teen Pakistan en Sri Lanka tydens die groepfase het hulle op die randjie van uitskakeling gelaat, waardeur Engeland sy twee oorblywende wedstryde teen Indië en Nieu-Seeland moes wen om hul plek in die halfeindrondte te bespreek.[224] Engeland het daarin geslaag en sy veldtog voortgesit, en ná ’n oorwinning oor Australië in die halfeindstryd op Edgbaston met agt paaltjies het Engeland vir die eerste keer sedert 1992 die eindstryd gehaal.[225] Die eindstryd teen Nieu-Seeland op Lord’s word as een van die beste en mees dramatiese krieketwedstryde nog beskryf, en sommige beskou dit as die “beste EDI in die krieketgeskiedenis”,[17] nadat beide die wedstryd en die daaropvolgende Superboulbeurt gelykop geëindig het en Engeland die laaste boulbeurt van hul beurt met 14 lopies agter Nieu-Seeland betree. Engeland het die eindstryd gewen net omdat hulle meer grenshoue as Nieu-Seeland tydens die wedstryd aangeteken het, waardeur Engeland sy eerste Krieketwêreldbekertitel in sy vierde eindstrydverskyning inpalm.[226][18]

Tydens die T20I-wêreldbeker 2021 se Super 12 in Oman en die Verenigde Arabiese Emirate het Engeland agtereenvolgens Wes-Indië, Bangladesj, Australië en Sri Lanka geklop, voordat hulle in die laaste groepwedstryd deur Suid-Afrika verslaan is. Nogtans het die Engelse hul groep in die eerste plek afgesluit en tot die halfeindrondte gevorder, waar hulle deur Nieu-Seeland met vyf paaltjies verslaan is.[227] Tydens die T20I-wêreldbeker 2022 se Super 12 in Australië het Engeland Afghanistan, Nieu-Seeland en Sri Lanka verslaan, terwyl die wedstryd teen die gasheer weens reën afgelas is en hulle die deur reën beïnvloede wedstryd teen Ierland verloor het. Daarmee het die Engelse hul groep in die tweede plek afgesluit en tot die halfeindrondte gevorder, waar hulle Indië met tien paaltjies geklop en die eindstryd gehaal het.[228] In die eindstryd het Engeland Pakistan met vyf paaltjies verslaan en sodoende sy tweede T20I-wêreldbekertitel ingepalm.[229] Daarmee het Engeland die eerste mansspan geword wat beide die krieketwêreldbekertitel en die T20I-wêreldbekertitel op dieselfde tydstip gehou het.[230] Engeland het sowel die Wêreldtoetskampioenskap 2019–2021 as die Wêreldtoetskampioenskap 2021–2023 in die vierde plek afgesluit. Tydens die Krieketwêreldbeker 2023 se groepfase in Indië het die verdedigende kampioen gesukkel en nederlae gely teen Nieu-Seeland, Afghanistan, Suid-Afrika, Sri Lanka, Indië en Australië, terwyl hulle slegs oorwinnings teen Bangladesj, Nederland en Pakistan kon aanteken. Engeland se nederlaag teen Afghanistan was hul eerste teen dié opponent.[231] Troosprys was die regstreekse kwalifisering vir die Kampioenetrofee 2025 in Pakistan.[232]

Kleure[wysig | wysig bron]

Tydperk Truiverskaffer Hempborg
1994–1996 Tetley Bitter
1996–1998 Asics
1998–2000 Vodafone
2000–2008 Admiral
2008–2010 Adidas
2010–2014 Brit Insurance
2014–2017 Waitrose
2017–2021 New Balance NatWest
2021–2022 Cinch
sedert 2022 Castore
Die Engelse nasionale krieketspan tydens die As-reeks in 2015

Wanneer Engeland toetskrieket speel, vertoon hul wit krieketklere die drie leeus op die linkerkant van die trui en beide die naam en kenteken van die borg Cinch op die regterkant. Engelse veldwerkers mag ’n donkerblou pet of wit sonhoed met die EKR se embleem in die sentrum dra. Helms is ook donkerblou geverf. Voor 1997 het die trui die Toets- en Countykrieketraad (TCKR) se kenteken met ’n leeu en stompe op die trui vertoon, terwyl die helms, truie en pette die drie leeus vertoon het.[233]

In die korter vorme van krieket vertoon Engeland se EDI- en T20I-truie die Cinch-kenteken oor die middel, met die drie leeus op die linkerkant van die trui en New Balance se kenteken op die regterkant. In EDIs bestaan die trui uit ’n blou hemp met donkerblou broeke, terwyl die T20I-trui uit ’n vlamrooi trui en donkerblou broeke bestaan. Tydens IKR-toernooie in die korter vorme van krieket word ’n veranderde trui-ontwerp gebruik met die borg se kenteken op die mou en ENGLAND oor die bors.

Oor die jare heen het Engeland se EDI-trui verskeie skakerings van blou (soos ’n ligblou gedurende die middel-1990’s, toe dit deur ’n helderblou vervang is) gebruik[234][235] met die soms gebruikte heeltemal rooi trui.[236]

Engeland se trui word vervaardig deur die Britse maatskappy Castore, wat in April 2022 by die vorige uitruster New Balanace oorgeneem het.[237] In Februarie 2021 het die Engelse en Walliese Krieketraad aangekondig dat die truiborg NatWest deur Cinch, ’n aanlynmarkplek vir tweedehandse motors, vervang sal word.[238]

Tuisstadions[wysig | wysig bron]

Net soos ander vername krieketlande soos Australië, Bangladesj, Ierland, Indië, Nieu-Seeland, Pakistan, Sri Lanka, Suid-Afrika, Wes-Indië en Zimbabwe beskik Engeland oor geen amptelike tuisstadion vir sy nasionale span nie. Die Engelse nasionale krieketspan span vir hul krieketwedstryde eerder ’n verskeidenheid stadions dwarsdeur Engeland in.

Die Engelse nasionale krieketspan het tot dusver tien tuisstadions tydens toetswedstryde ingespan:

No. Stadion Plek Eerste toets
1 The Oval Londen 6 September 1880
2 Old Trafford-krieketveld Manchester 10 Julie 1884
3 Lord’s Londen 21 Julie 1884
4 Trent Bridge Nottingham 1 Junie 1899
5 Headingley-stadion (Headingley) Leeds 29 Junie 1899
6 County-krieketveld (Edgbaston) Birmingham 29 Mei 1902
7 Bramall Lane Sheffield 3 Julie 1902
8 County-krieketveld (Riverside) Chester-le-Street 5 Junie 2003
9 SWALEC-stadion (Sophia Gardens) Cardiff 8 Julie 2009
10 Rose Bowl Southampton 16 Junie 2011

Krieketwêreldbekerstadions[wysig | wysig bron]

City Square in Leeds, Wes-Yorkshire, tydens die Krieketwêreldbeker 2019

Engeland het reeds vyf keer as gasheer van krieketwêreldbekertoernooie opgetree, meer as enige ander krieketland. Vervolgens is op Lord’s vyf eindwedstryde aangebied, meer as op enige ander krieketstadion.[239]

Die eerste twee krieketwêreldbekertoernooie is op Engeland se ses tradisionele krieketstadions aangebied: Lord’s, The Oval, Edgbaston, Old Trafford, Trent Bridge en Headingley. Die derde Krieketwêreldbeker in 1983 is op 15 stadions dwarsdeur Engeland en Wallis aangebied. Die Krieketwêreldbeker 1999 is saam deur Engeland, Skotland, Ierland, Nederland en Wallis aangebied, waarvan Engeland die meeste wedstryde aangebied het en die nominale gasheer was. Die Krieketwêreldbeker 2019 is in beide Engeland en Wallis aangebied.

Engeland het ook al drie Kampioenetrofeë aangebied, meer as enige ander krieketland. Daarbenewens is die T20I-wêreldbeker 2009 in Engeland aangebied. Saam met Ierland en Skotland sal Engeland die T20I-wêreldbeker 2030 aanbied.[240]

Speelstyl[wysig | wysig bron]

Die styl van elke nasionale krieketspan word sterk deur die geografiese en klimatiese besonderhede gekenmerk. In die milde Engelse klimaat speel die spoed en draaiballe ’n minder belangrike rol as dit byvoorbeeld op die harde Suid-Afrikaanse kolfblaaie die geval is.[24] Aangesien die krieketbal met sy naat nie ’n perfekte koeël vorm nie, is vroeg die tegniek van naatboulwerk ontwikkel, waartydens die bal deur die bouler tydens die aflewering met die naat na boontoe gehou word; indien die naat die kolfblad tref, kan die bal met ’n sywaartse beweging moeilikhede vir die kolwer veroorsaak. Hierdie tegniek, saam met draaiballe, waartydens die bal met ’n draai afgelewer word, is vir meer Engelse toetsoorwinnings verantwoordelik as alle andere tegnieke.[24] Hierdie tegnieke was van ’n besondere belangrikheid voordat die praktyk gevestig het om kolfblaaie voor reën te beskerm, aangesien ’n vinnige boulwerk op ’n nat oppervlak net ’n klein invloed het.[24]

Aanhangerskultuur[wysig | wysig bron]

Die Engelse nasionale krieketspan word tydens oorsese toere deur die Barmy Army begelei, wat eens ’n informele groep krieketaanhangers was maar nou ’n soort maatskappy is wat sy lede van kaartjies voorsien om die nasionale span tydens hul oorsese toere te kan vergesel.[241] Dit het tydens die Ashes-toer 1994/95 ontstaan[242] en is deur Paul Burnham gestig.[243]

Wedywering met ander nasionale spanne[wysig | wysig bron]

Die As is die oudste trofee in internasionale krieket en word sedert 1882 tussen Engeland en Australië uitgespeel

Sedert die eerste toets op 15–19 Maart 1877 handhaaf Engeland ’n wedywering met Australië wat in die kompetisie om die As neerslag vind, die mees tradisionele en belangrikste wedywering in internasionale krieket. Dit vom deel van die sedert die laat 19de eeu bestaande intensiewe, sportiewe wedywering tussen Engeland en Australië, wat ook in ander sportsoorte (veral rugby en die Statebondspele) ’n besondere status geniet.[244]

Internasionale toere[wysig | wysig bron]

Soos gebruiklik sedert die begin van internasionale krieket, onderneem die Engelse nasionale krieketspan deels maandelange oorsese toere, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaasliksaamgestelde spanne en klubspanne speel. Eweneens huisves hulle ander nasionale spanne wat na Engeland toer. Gedurende die plaaslike somer tree hulle as gasheer op of onderneem op hul beurt toere deur die ander krieketlande van die Noordelike Halfrond en gedurende die plaaslike winter onderneem hulle toere deur krieketlande van die Suidelike Halfrond. Die bekendste en mees tradisionele, want oudste trofee, wat tydens die toere uitgespeel word, is die As waarom Engeland en Australië sedert 1882 meeding. Sedertdien het ander trofeë bygekom, waarom Engeland teen ander nasionale spanne meeding. Net so speel Engeland in toetskrieket sedert 1951/52 teen Indië in Indië om die Anthony de Mello-trofee, sedert 2007 teen Indië in Engeland om die Pataudi-trofee en vanaf 1963 tot 2020 teen Wes-Indië om die Wisden-trofee. Laasgenoemde is in 2021/22 deur die Richards-Botham-trofee vervang.[245]

Spelers[wysig | wysig bron]

Bekende spelers[wysig | wysig bron]

Geoffrey Boycott
Denis Compton (1936)
W.G. Grace (ca. 1902)
George Lohmann (1895)

27 voormalige Engelse spelers is vir hul uitstekende prestasies in die Internasionale Krieketraad se Heldesaal opgeneem:[246]

Speler Posisie Inskrywing
Sydney Barnes Bouler 2009
Ken Barrington Kolwer 2010
Alec Bedser Bouler 2009
Ian Botham Veelsydig 2009
Geoffrey Boycott Aanvangskolwer 2009
Denis Compton Bouler 2009
Colin Cowdrey Kolwer 2009
Ted Dexter Kolwer 2021
Graham Gooch Kolwer 2009
David Gower Kolwer 2009
W.G. Grace Veelsydig 2009
Tom Graveney Kolwer 2009
Wally Hammond Kolwer 2009
Jack Hobbs Aanvangskolwer 2009
Len Hutton Aanvangskolwer 2009
Alan Knott Paaltjiewagter-Kolwer 2009
Jim Laker Bouler 2009
Harold Larwood Bouler 2009
George Lohmann Bouler 2016
Peter May Kolwer 2009
Wilfred Rhodes Veelsydig 2009
Brian Statham Bouler 2009
Herbert Sutcliffe Kolwer 2009
Fred Trueman Bouler 2009
Derek Underwood Bouler 2009
Bob Willis Bouler 2021
Frank Woolley Veelsydig 2009

Spelerstatistieke[wysig | wysig bron]

Altesaam het vir Engeland 711 spelers toets-, 274 spelers EDI- en 101 spelers T20I-wedstryde gespeel. Vervolgens die spelers, wat vir die Engelse span die meeste lopies aangeteken en die meeste paaltjies geneem het.

Lopies[wysig | wysig bron]

Toets EDI T20I
Speler Tydperk Toetse Lopies Speler Tydperk EDIs Lopies Speler Tydperk T20Is Lopies
Alastair Cook 2006–2018 161 12 472 Eoin Morgan 2009–2022 225 6 957 Jos Buttler 2011–hede 109 2 766
Joe Root 2012–hede 135 11 416 Joe Root 2013–hede 171 6 522 Eoin Morgan 2009–2022 115 2 458
Graham Gooch 1975–1995 118 08 900 Ian Bell 2004–2015 161 5 416 Alex Hales 2011–2022 075 2 074
Alec Stewart 1990–2003 133 08 463 Paul Collingwood 2001–2011 197 5 092 Dawid Malan 2017–hede 062 1 892
David Gower 1978–1992 117 08 231 Jos Buttler 2012–hede 178 4 961 Jason Roy 2014–2022 064 1 522
Korrek teen: 13 November 2023[247] Korrek teen: 13 November 2023[248] Korrek teen: 13 November 2023[249]

Paaltjies[wysig | wysig bron]

Toets EDI T20I
Speler Tydperk Toetse Paaltjies Speler Tydperk EDIs Paaltjies Speler Tydperk T20Is Paaltjies
James Anderson 2003–hede 183 690 James Anderson 2002–2015 194 269 Adil Rashid 2009–hede 99 98
Stuart Broad 2007–hede 167 604 Darren Gough 1994–2006 158 234 Chris Jordan 2014–hede 88 96
Ian Botham 1977–1992 102 383 Adil Rashid 2009–hede 135 199 Stuart Broad 2006–2014 56 65
Bob Willis 1971–1984 090 325 Stuart Broad 2006–2016 121 178 Graeme Swann 2008–2012 39 51
Fred Trueman 1952–1965 067 307 Chris Woakes 2011–2023 122 173 David Willey 2015–2022 43 51
Korrek teen: 13 November 2023[250] Korrek teen: 13 November 2023[251] Korrek teen: 13 November 2023[252]

Spankapteins[wysig | wysig bron]

Tot op hede was 81 spelers reeds die kaptein vir Engeland tydens ’n toetswedstryd, 36 tydens ’n EDI en tien tydens ’n T20I.[253]

Toets[254] EDI[255] T20I[256]
No. Naam Tydperk Naam Tydperk Naam Tydperk
1 James Lillywhite 1877 Ray Illingworth 1971–1973 Michael Vaughan 2005–2007
2 Lord Harris 1879–1884 Brian Close 1972 Andrew Strauss 2006–2009
3 Alfred Shaw 1881–1882 Mike Denness 1973–1975 Paul Collingwood 2007–2011
4 Albert N. Hornby 1882–1884 John Edrich 1975 Alastair Cook 2009
5 Eerbare Ivo Bligh 1882–1883 Alan Knott 1976 Stuart Broad 2011–2014
6 Arthur Shrewsbury 1884–1887 Tony Greig 1976 Graeme Swann 2011
7 Allan Steel 1886–1888 Mike Brearley 1977–1980 Eoin Morgan 2012–2022
8 Walter Read 1888–1892 Geoffrey Boycott 1977–1978 James Tredwell 2013
9 W.G. Grace 1888–1899 Bob Willis 1978–1984 Jos Buttler 2015–hede
10 C. Aubrey Smith 1889 Ian Botham 1980–1981 Moeen Ali 2020–2022
11 Monty Bowden 1889 Keith Fletcher 1981–1982
12 Andrew Stoddart 1893–1898 David Gower 1984–1989
13 Sir Tim O’Brien 1896 Norman Gifford 1985
14 Lord Hawke 1896–1899 Mike Gatting 1986–1988
15 Archie MacLaren 1897–1909 John Emburey 1987
16 Plum Warner 1903–1906 Graham Gooch 1988–1993
17 Eerbare Stanley Jackson 1905 Allan Lamb 1990
18 Tip Foster[257] 1907 Alec Stewart 1992–2003
19 Frederick Fane 1907–1910 Mike Atherton 1994–1997
20 Arthur Jones 1908 Nasser Hussein 1997–2003
21 H. D. G. Leveson-Gower 1910 Adam Hollioake 1997–1999
22 Johnny Douglas 1911–1924 Graham Thorpe 2001
23 C. B. Fry 1912 Marcus Trescothick 2001–2005
24 Lionel Tennyson 1921 Michael Vaughan 2003–2007
25 Frank Mann 1922–1923 Andrew Flintoff 2006–2007
26 Arthur Gilligan 1924–1925 Andrew Strauss 2006–2011
27 Arthur Carr 1926–1929 Paul Collingwood 2007–2009
28 Percy Chapman 1926–1931 Kevin Pietersen 2008
29 Rony Stanyforth 1927–1928 Alastair Cook 2010–2014
30 Greville Stevens 1928 Eoin Morgan 2011–2022
31 Jack White 1929 Stuart Broad 2014
32 Harold Gilligan 1930 James Taylor 2015
33 Eerbare Freddie Calthorpe 1930 Jos Buttler 2016–hede
34 Bob Wyatt 1930–1935 Ben Stokes 2021
35 Douglas Jardine 1931–1934 Moeen Ali 2022
36 Cyril Walters 1934 Zak Crawley 2023
37 Gubby Allen 1936–1948
38 Walter Robins 1937
39 Wally Hammond 1938–1947
40 Norman Yardley 1947–1950
41 Ken Cranston 1948
42 George Mann 1948–1949
43 Freddie Brown 1949–1951
44 Nigel Howard 1951–1952
45 Donald Carr 1952
46 Len Hutton 1952–1955
47 David Sheppard 1954
48 Peter May 1955–1961
49 Colin Cowdrey 1959–1969
50 Ted Dexter 1961–1964
51 M. J. K. Smith 1964–1966
52 Brian Close 1966–1967
53 Tom Graveney 1968
54 Ray Illingworth 1969–1973
55 Tony Lewis 1972–1973
56 Mike Denness 1974–1975
57 John Edrich 1975
58 Tony Greig 1975–1977
59 Mike Brearley 1977–1981
60 Geoffrey Boycott 1978
61 Ian Botham 1980–1981
62 Keith Fletcher 1981–1982
63 Bob Willis 1982–1984
64 David Gower 1982–1989
65 Mike Gatting 1986–1988
66 John Emburey 1988
67 Chris Cowdrey 1988
68 Graham Gooch 1988–1993
69 Allan Lamb 1990
70 Alec Stewart 1993–2001
71 Mike Atherton 1993–2001
72 Nasser Hussain 1999–2003
73 Mark Butcher 1999
74 Michael Vaughan 2003–2008
75 Marcus Trescothick 2004–2005
76 Andrew Flintoff 2006–2007
77 Andrew Strauss 2006–2012
78 Kevin Pietersen 2008
79 Alastair Cook 2010–2016
80 Joe Root 2017–2022
81 Ben Stokes 2020–hede

Rekords[wysig | wysig bron]

Toetsrekord teen ander lande[wysig | wysig bron]

Teenstander Gespeel Gewen Verloor Gelykop Onbeslis % Gewen Eerste oorwinning
Vlag van Australië Australië 361 112 152 0 97 31,02 31 Maart 1877
Vlag van Bangladesj Bangladesj 10 9 1 0 0 90,00 21 Oktober 2003
Vlag van Ierland Ierland 2 2 0 0 0 100,00 24 Julie 2019
Vlag van Indië Indië 131 50 31 0 50 38,16 25 Junie 1932
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 112 52 13 0 47 46,42 10 Januarie 1930
Vlag van Pakistan Pakistan 89 29 21 0 39 32,58 1 Julie 1954
Vlag van Sri Lanka Sri Lanka 36 17 8 0 11 47,22 17 Februarie 1982
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 156 66 35 0 55 42,30 12 Maart 1889
Vlag van Wes-Indië Wes-Indië 163 51 59 0 53 31,28 23 Junie 1928
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe 6 3 0 0 3 50,00 18 Mei 2000
Algeheel 1066 391 320 0 355 36,67 31 Maart 1877
Rekords volledig tot en met toets #2515 op 27–31 Julie 2023. Laaste keer hersien op 13 November 2023.[258]

Wêreldtoetskampioenskap[wysig | wysig bron]

EDI-rekord teen ander lande[wysig | wysig bron]

Teenstander Wedstryde Gewen Verloor Gelykop Onbeslis % Gewen Eerste oorwinning
t. Toetslande
Vlag van Afghanistan Afghanistan 3 2 1 0 0 66,67 13 Maart 2015
Vlag van Australië Australië 156 63 88 2 3 40,38 24 Augustus 1972
Vlag van Bangladesj Bangladesj 25 20 5 0 0 80,00 5 Oktober 2000
Vlag van Ierland Ierland 15 11 2 0 2 73,33 13 Junie 2006
Vlag van Indië Indië 107 44 58 2 3 41,12 13 Julie 1974
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 96 44 45 3 4 45,83 18 Julie 1973
Vlag van Pakistan Pakistan 92 57 32 0 3 61,95 23 Desember 1977
Vlag van Sri Lanka Sri Lanka 79 38 37 1 3 48,10 13 Februarie 1982
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 70 30 34 1 5 42,85 12 Maart 1992
Vlag van Wes-Indië Wes-Indië 102 52 44 0 6 50,98 5 September 1973
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe 30 21 8 0 1 70,00 7 Januarie 1995
t. Assosiaatlede
Vlag van Kanada Kanada 2 2 0 0 0 100,00 13 Junie 1979
Vlag van Kenia Kenia 2 2 0 0 0 100,00 24 Maart 2007
Vlag van Namibië Namibië 1 1 0 0 0 100,00 19 Februarie 2003
Vlag van Nederland Nederland 7 7 0 0 0 100,00 22 Februarie 1996
Oos-Afrika 1 1 0 0 0 100,00 14 Junie 1975
Vlag van Skotland Skotland 5 3 1 0 1 60,00 19 Junie 2010
Vlag van Verenigde Arabiese Emirate Verenigde Arabiese Emirate 1 1 0 0 0 100,00 18 Februarie 1996
Algeheel 794 399 355 9 31 50,25 24 Augustus 1972
Rekords volledig tot en met EDI #4701 op 11 November 2023. Laaste keer hersien op 13 November 2023. Wenpersentasies sluit onbesliste wedstryde uit en tel gelykop as ’n halwe oorwinning.[259]

Krieketwêreldbekerrekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
1975 Halfeindrondte
1979 Naaswenner
1983 Halfeindrondte
1987 Naaswenner
1992 Naaswenner
1996 Kwarteindrondte
1999 Groepfase
2003 Groepfase
2007 Super 8
2011 Kwarteindrondte
2015 Groepfase
2019 Kampioen
2023 Groepfase
2027 N.v.t.
2031 N.v.t.

Kampioenetrofeerekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
1998 Kwarteindrondte
2000 Kwarteindrondte
2002 Groepfase
2004 Naaswenner
2006 Groepfase
2009 Halfeindrondte
2013 Naaswenner
2017 Halfeindrondte
2025 gekwalifiseer
2029 N.v.t.

T20I-rekord teen ander lande[wysig | wysig bron]

Teenstander Wedstryde Gewen Verloor Gelykop Onbeslis % Gewen Eerste oorwinning
t. Toetslande
Vlag van Afghanistan Afghanistan 3 3 0 0 0 100,00 21 September 2012
Vlag van Australië Australië 23 11 10 0 2 52,38 13 Junie 2005
Vlag van Bangladesj Bangladesj 4 1 3 0 0 25,00 27 Oktober 2021
Vlag van Ierland Ierland 2 0 1 0 1 0
Vlag van Indië Indië 23 11 12 0 0 47,82 14 Junie 2009
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 27 15 10 1 1 55,56 5 Februarie 2008
Vlag van Pakistan Pakistan 29 18 9 1 1 62,06 7 Junie 2009
Vlag van Sri Lanka Sri Lanka 14 10 4 0 0 71,42 13 Mei 2010
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 25 12 12 0 1 48,00 13 November 2009
Vlag van Wes-Indië Wes-Indië 24 10 14 0 0 41,66 29 Junie 2007
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe 1 1 0 0 0 100,00 13 September 2007
t. Assosiaatlede
Vlag van Nederland Nederland 2 0 2 0 0 0,00
Algeheel 177 92 77 2 6 51,97 13 Junie 2005
Rekords volledig tot en met T20I #2348 op 5 November 2023. Gelykop verwys na wedstryde wat deur ’n valbyl (soos ’n Superboulbeurt) beslis is. Wenpersentasies sluit onbesliste wedstryde uit en tel gelykop as ’n halwe oorwinning (ongeag die valbyl).[260]

T20I-wêreldbekerrekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
2007 Super 8
2009 Super 8
2010 Kampioen
2012 Super 8
2014 Super 10
2016 Naaswenner
2021 Halfeindrondte – teen Nieu-Seeland
2022 Kampioen
2024 gekwalifiseer
2026 N.v.t.
2028 N.v.t.
2030 N.v.t.

Sien ook[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. (en) "ICC Rankings". Internasionale Krieketraad.
  2. (en) "Test matches – Team records". ESPNcricinfo.
  3. (en) "Test matches – 2024 Team records". ESPNcricinfo.
  4. (en) "ODI matches – Team records". ESPNcricinfo.
  5. (en) "ODI matches – 2024 Team records". ESPNcricinfo.
  6. (en) "T20I matches – Team records". ESPNcricinfo.
  7. (en) "T20I matches – 2024 Team records". ESPNcricinfo.
  8. (en) "About ECB". Engelse en Walliese Krieketraad. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Oktober 2007. Besoek op 7 Oktober 2007.
  9. (en) "MCC History". Marylebone-krieketklub. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 April 2020. Besoek op 14 Februarie 2024.
  10. 10,0 10,1 (en) "The history or Cricket in Scotland". Krieket Skotland. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 Januarie 2017. Besoek op 27 Januarie 2017.
  11. 11,0 11,1 (en) Wisden Cricketers' Almanack (128 uitg.). John Wisden & Co Ltd. 1991. pp. 293 en 1321. ISBN 0-947766-16-2.
  12. (en) "Records / England / Twenty20 Internationals / Result summary". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  13. (en) "Records / England / Test matches / Team records / Result summary". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  14. (en) "Records / One-Day Internationals / Result summary". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  15. (en) "A recap of the most dramatic match in cricket history". The Guardian. 14 Julie 2019. Besoek op 14 Februarie 2024.
  16. (en) "England win Cricket World Cup: Ben Stokes stars in dramatic finale against New Zealand". BBC. 14 Julie 2019. Besoek op 14 Februarie 2024.
  17. 17,0 17,1 (en) "2019 Cricket World Cup final: England beat Black Caps in greatest ODI in history". New Zealand Herald. 14 Julie 2019. Besoek op 14 Februarie 2024.
  18. 18,0 18,1 (en) "Epic final tied, Super Over tied, England win World Cup on boundary count". ESPNcricinfo. 14 Julie 2019. Besoek op 14 Februarie 2024.
  19. (en) "Men's Test Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 31 Julie 2023. Besoek op 14 Februarie 2024.
  20. (en) "Men's ODI Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 6 November 2023. Besoek op 14 Februarie 2024.
  21. (en) "Men's T20I Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 3 November 2023. Besoek op 14 Februarie 2024.
  22. (en) "Memorandum submitted by the England and Wales Cricket Board (PF 82)" (PDF). Parlement van die Verenigde Koninkryk. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 30 Augustus 2021. Besoek op 14 Februarie 2024.
  23. (en) "ECB Annual Report and Accounts 2006" (PDF). Engelse en Walliese Krieketraad. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 27 September 2007. Besoek op 7 Oktober 2007.
  24. 24,00 24,01 24,02 24,03 24,04 24,05 24,06 24,07 24,08 24,09 24,10 24,11 24,12 (en) Simon Wilde (2018). England: The Biography: The Story of English Cricket. Londen: Simon & Schuster India. ISBN 978-1-4711-5484-3.
  25. (en) "5 facts about English cricket history that you probably didn't know". Sportskeeda. Besoek op 14 Februarie 2024.
  26. (en) Martin Williamson (11 Januarie 2006). "The Under-19 World Cup". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  27. (en) Sybil Ruscoe (13 September 2004). "England's Welshmen call for name change". Daily Telegraph. Besoek op 14 Februarie 2024.
  28. (en) "Campaign for a truly National Welsh Cricket Team". Besoek op 14 Februarie 2024.
  29. 29,0 29,1 (en) "Should Wales have its own international cricket team, ask Assembly Members". Wales Online. 23 Oktober 2013. Besoek op 14 Februarie 2024.
  30. (en) "Clearing the Boundaries" (PDF). Krieket Wallis. Besoek op 14 Februarie 2024.
  31. (en) "Glamorgan chief executive says Wales cricket team makes 'no sense'". BBC. 14 Junie 2018. Besoek op 14 Februarie 2024.
  32. (en) "Glamorgan oppose petition to form a Wales cricket team". BBC. 12 Desember 2011. Besoek op 14 Februarie 2024.
  33. (en) "Establishment of a Welsh Cricket Team". BBC. 23 Oktober 2013. Besoek op 14 Februarie 2024.
  34. (en) "Establishment of a Welsh Cricket Team". BBC. 23 Oktober 2013. Besoek op 14 Februarie 2024.
  35. (en) Martin Shipton (12 Augustus 2013). "A Welsh national cricket team? AMs will have their say on the possibility this autumn". Wales Online. Besoek op 14 Februarie 2024.
  36. (en) Gareth Wyn-Williams (14 Maart 2015). "Welsh national cricket team should be set up says Rhun ap Iorwerth". northwales. Besoek op 14 Februarie 2024.
  37. (en) "Jonathan Edwards Towards a National Future for Welsh Cricket". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Maart 2016. Besoek op 21 Maart 2016.
  38. (en) "The bat and the daffodil". The Economist. ISSN 0013-0613. Besoek op 14 Februarie 2024.
  39. (en) David Williamson (7 September 2008). "Call for Wales to have its own cricket team". Wales Online. Besoek op 14 Februarie 2024.
  40. (en) "Wales cricket team should play one-day games, Carwyn Jones says". BBC. 4 Julie 2017. Besoek op 14 Februarie 2024.
  41. (en) David Williamson (5 Julie 2017). "Carwyn Jones says Wales should have a one-day international Welsh cricket team". Wales Online. Besoek op 14 Februarie 2024.
  42. (en) "The International Cricket Council Player Eligibility Regulations" (PDF). 18 September 2013. Besoek op 14 Februarie 2024.
  43. (en) "FCC KSL RegistrationRegs 2018" (PDF). Engelse en Walliese Krieketraad. 2018. Besoek op 14 Februarie 2024.
  44. (en) "Jofra Archer could play for England at World Cup after ECB amend eligibility rules". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  45. (en) "Ed Smith named England national selector". BBC. 20 April 2018. Besoek op 14 Februarie 2024.
  46. (en) "Jofra Archer, Rory Burns & Joe Denly handed England central contracts". BBC. 21 September 2019. Besoek op 14 Februarie 2024.
  47. (en) "Tip-cat". Encyclopædia Britannica. Besoek op 14 Februarie 2024.
  48. (en) "Other matches played by England". Cricket Archive. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Oktober 2018. Besoek op 15 Oktober 2018.
  49. (en) H. T. Waghorn (1899). Cricket Scores, Notes, etc. (1730–1773). Blackwood. pp. 22–23.
  50. (en) Arka Roy Chowdhury (29 Mei 2019). "ICC 2019 World Cup: England squad and player analysis". Deccan Chronicle. Besoek op 14 Februarie 2024.
  51. (en) Robert Winder. "Behind the scenes at Wisden". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  52. (en) "G Parr's XI in North America 1859". Cricket Archive. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Oktober 2012. Besoek op 14 Februarie 2024.
  53. (en) Frank Keating (11 November 2009). "One tour to start them all: how English cricketers blazed a trail 150 years ago". The Guardian. Besoek op 14 Februarie 2024.
  54. (en) "William Pickering". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  55. (en) Ramachandra Guha (30 Junie 2016). The Picador Book of Cricket. Pan Macmilla. p. 496. ISBN 978-0-330-39613-4.
  56. 56,0 56,1 (en) "England v Australia 1864 – 1888". ESPNcricinfo. 19 September 2006. Besoek op 14 Februarie 2024.
  57. (en) Martin Williamson (19 September 2006). "England v Australia 1861–1888". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  58. (en) "Cricket: They came, saw and conquered". Otago Daily Times. 26 Maart 2014. Besoek op 14 Februarie 2024.
  59. 59,0 59,1 59,2 (en) Martin Williamson (22 Januarie 2009). "The birth of Test cricket". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  60. 60,0 60,1 60,2 (en) Gordon Ross (1976). "The greatest centenary of them all!". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  61. (en) Martin Williamson. "England tour of Australia, 1876/77 – 1st Test". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  62. (en) Martin Williamson (26 Januarie 2007). "England square the series". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  63. (en) "Australia tour of England, 1880 – Only Test". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  64. (en) "Australia in England 1880". Wisden. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Julie 2012. Besoek op 5 Februarie 2008.
  65. (en) "England v Australia 1882". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  66. (en) Aaron Timms (9 Julie 2015). "A brief guide to the Ashes, where colonial master and renegade offspring clash". The Guardian. Besoek op 14 Februarie 2024.
  67. (en) "What are the Ashes? Cricket's oldest rivalry explained". BBC. 19 Augustus 2019. Besoek op 14 Februarie 2024.
  68. (en) Marcus Williams (6 November 2002). "The Ashes in The Times". Londen: The Times. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Februarie 2008. Besoek op 5 Februarie 2008.
  69. (en) Srajan Girdonia (2 Desember 2017). "Adelaide Oval hosts the first ever day-night Ashes test". National Herald. Besoek op 14 Februarie 2024.
  70. (en) Simon Burnton (27 Junie 2013). "20 great Ashes moments No18: Ashes born as Spofforth slays England, 1882". The Guardian. Besoek op 14 Februarie 2024.
  71. (en) "England in Australia, 1882–83". Wisden. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Januarie 2013. Besoek op 5 Februarie 2008.
  72. (en) "The Ashes: History". Supersport. 25 Junie 2015. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Mei 2022. Besoek op 16 Mei 2022.
  73. (en) "Australia v England 1882–83". ESPNcricinfo. 29 April 2008. Besoek op 14 Februarie 2024.
  74. (en) Martin Williamson (8 September 2017). "England v Australia 1861–1888". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  75. (en) "Test matches". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  76. (en) "South Africa v England". Wisden. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Julie 2012. Besoek op 5 Februarie 2008.
  77. (en) "The English team in South Africa 1888–89". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  78. 78,0 78,1 78,2 78,3 (en) Martin Williamson (8 September 2017). "England v Australia 1890–1914". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  79. (en) Simon Wilde (18 Maart 2018). "Conspiracy, cock-up and class war". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  80. (en) "Test matches". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  81. (en) "The M. C. C.'s team in South Africa, 1905–06". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  82. (en) "England in Australia, 1901–02". ESPNcricinfo. 17 April 2008. Besoek op 14 Februarie 2024.
  83. (en) Eric Midwinter (September 2003). "Golden days". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  84. (en) "The M.C.C.'s team in Australia, 1903-04". ESPNcricinfo. 17 April 2008. Besoek op 14 Februarie 2024.
  85. (en) "The M. C. C.'s team in South Africa, 1905-06". ESPNcricinfo. 30 November 1906. Besoek op 14 Februarie 2024.
  86. (en) "The Australians in England, 1909". ESPNcricinfo. 1910. Besoek op 14 Februarie 2024.
  87. (en) "M.C.C. Team in South Africa, 1909-10". ESPNcricinfo. 30 November 1910. Besoek op 14 Februarie 2024.
  88. (en) "1909–1963 – Imperial Cricket Conference". Internasionale Krieketraad. Besoek op 14 Februarie 2024.
  89. (en) "Ashes 1911-12: Sydney Barnes and Jack Hobbs create magic at Melbourne". Cricket Country. 20 Desember 2015. Besoek op 14 Februarie 2024.
  90. (en) Martin Williamson (1 Januarie 2000). "The original damp squib". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  91. (en) "England v Australia 1890 – 1914". ESPNcricinfo. 19 September 2006. Besoek op 14 Februarie 2024.
  92. (en) "Australia v South Africa". ESPNcricinfo. 14 Februarie 2006. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Julie 2012. Besoek op 5 Februarie 2008.
  93. (en) "The M.C.C. Team in South Africa, 1913–14". ESPNcricinfo. 30 November 1914. Besoek op 14 Februarie 2024.
  94. (en) Rob Steen (18 Desember 2013). "Fiery Syd". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  95. (en) Justin Goulding (8 Januarie 2014). "England's worst ever Ashes tour... and the numbers prove it". BBC. Besoek op 14 Februarie 2024.
  96. (en) Stephen Nelmes (23 Augustus 2011). "Five of the best Test series whitewashes". The National News. Besoek op 14 Februarie 2024.
  97. (en) Jeff Green & Dave Liverman. "A brief history of The Ashes: 1921 to 1938". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  98. (en) Jimmy Smallwood (13 Junie 2013). "Ashes 2013: BBC Sport's all-time Ashes XI, courtesy of TMS". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  99. (en) Martin Williamson (23 April 2007). "England v West Indies: 1928–1960". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  100. (en) "M. C. C. team in New Zealand, 1929–30". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  101. (en) "M. C. C. team in the West Indies 1929–30". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  102. (en) S.J. Southerton (30 November 1930). "The Australian team in England 1930". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  103. (en) Jamie Lillywhite. "Ashes memories: Lord's". BBC. Besoek op 14 Februarie 2024.
  104. (en) "The Ashes, 1930 / Results". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  105. (en) S. J. Southerton. "The M. C. C. team in Australia and New Zealand, 1932–33". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  106. 106,0 106,1 (en) Greig Watson (16 Januarie 2013). "Bodyline: 80 years of cricket's greatest controversy". BBC. Besoek op 14 Februarie 2024.
  107. 107,0 107,1 (en) Martin Williamson (11 Augustus 2007). "Bodyline". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  108. (en) "England in India 1933–34". BBC. 10 Desember 2001. Besoek op 14 Februarie 2024.
  109. (en) Jenny Thompson (29 April 2006). "When Test cricket came to India". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  110. (en) Martin Williamson (14 Junie 2008). "Seaside shuffle". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  111. (en) "Classic Ashes clashes – 1938, The Oval". BBC. 5 November 2006. Besoek op 14 Februarie 2024.
  112. (en) Douglas Alexander (7 Maart 2009). "When 10 days were not enough". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  113. (en) Andy Bull (22 Desember 2015). "The Test match that went on and on and on. Without a winner but with meaning". The Guardian. Besoek op 14 Februarie 2024.
  114. (en) Martin Williamson (22 Oktober 2011). "The tour that never was". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  115. (en) Basil Easterbrook (1972). "Compton's record season". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  116. (en) "Classic Ashes clashes – 1948, Headingley". BBC. 2 November 2006. Besoek op 14 Februarie 2024.
  117. (en) Norman Preston (29 Januarie 2013). "MCC in West Indies, 1947–48". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  118. (en) "M.C.C Team in South Africa, 1948–49". ESPNcricinfo. 30 November 1949. Besoek op 14 Februarie 2024.
  119. (en) "New Zealanders in England, 1949". ESPNcricinfo. 30 November 1949. Besoek op 14 Februarie 2024.
  120. (en) "Ashes History: 1946–70". BBC. 25 Mei 2001. Besoek op 14 Februarie 2024.
  121. (en) "Classic Ashes clashes – 1955, Melbourne". BBC. 30 Oktober 2006. Besoek op 14 Februarie 2024.
  122. (en) "England v Pakistan 1954". ESPNcricinfo. 30 Mei 2005. Besoek op 14 Februarie 2024.
  123. (en) Martin Williamsons (11 Julie 2015). "When Laker skittled the Aussie". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  124. (en) "M.C.C. team in South Africa, 1956–57". ESPNcricinfo. 30 November 1957. Besoek op 14 Februarie 2024.
  125. (en) Norman Preston (30 November 1957). "West Indies in England, 1957". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  126. (en) Norman Preston (30 November 1958). "New Zealanders in England, 1958". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  127. (en) Harry Gee. "M.C.C. team in Australia and New Zealand, 1958–59". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  128. (en) "India in England, 1959". ESPNcricinfo. 30 November 1959. Besoek op 14 Februarie 2024.
  129. (en) "Ashes history – England stand out". BBC. 30 Oktober 2006. Besoek op 14 Februarie 2024.
  130. (en) "M.C.C. team in India, Pakistan and Ceylon, 1961–62". ESPNcricinfo. 30 November 1962. Besoek op 14 Februarie 2024.
  131. (en) "M.C.C. team in Australia and New Zealand, 1962–63". ESPNcricinfo. 30 November 1963. Besoek op 14 Februarie 2024.
  132. (en) "West Indies in England, 1963". ESPNcricinfo. 30 November 1963. Besoek op 14 Februarie 2024.
  133. (en) Norman Preston (30 November 1964). "Australians in England, 1964". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  134. (en) "Test matches". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  135. (en) "Ashes History: 1970–1999". BBC. 25 Mei 2001. Besoek op 14 Februarie 2024.
  136. (en) Colin Bateman (1993). If The Cap Fits. Tony Williams Publications. p. 52. ISBN 1-869833-21-X.
  137. (en) Jon Gemmell (2004). The Politics of South African Cricket. Routledge (UK). ISBN 0-7146-5346-2.
  138. (en) "The empire strikes back". ESPNcricinfo. November 2005. Besoek op 14 Februarie 2024.
  139. (en) E.M.Wellings (30 November 1971). "MCC in Australia and New Zealand, 1970–71". ESPNcicinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  140. (en) Norman Preston (30 November 1972). "Australians in England, 1972". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  141. (en) "Pakistan in England, 1971". ESPNcicinfo. 30 November 1971. Besoek op 14 Februarie 2024.
  142. (en) "India in England, 1971". ESPNcricinfo. 30 November 1971. Besoek op 14 Februarie 2024.
  143. (en) Partab Ramchand (2 November 2007). "First love". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  144. (en) Nagraj Gollapudi (8 November 2012). "Eight for nothing". The Cricket Monthly. Besoek op 14 Februarie 2024.
  145. (en) Norman Preston (30 November 1973). "West Indies in England, 1973". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  146. (en) Daniel Brigham (29 Januarie 2013). "Worst Indies". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  147. (en) Martin Williamson (10 Oktober 2014). "Shell-shocked and bloodied". ESPNcicinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  148. (en) Martin Williamson (22 Junie 2010). "The birth of the one-day international". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  149. (en) John Woodcock (19 Junie 1975). "England swung out by Gilmour". Headingley: The Times. p. 8.
  150. (en) "Gilmour cooks England's goose". ESPNcricinfo. 3 November 2014. Besoek op 14 Februarie 2024.
  151. (en) Norman Preston (30 November 1975). "The Australians in England, 1975". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  152. (en) "Who's grovelling now?". ESPNcricinfo. 18 Mei 2007. Besoek op 14 Februarie 2024.
  153. (en) Sandip G (10 Junie 2020). "'Grovel': The racist slur that changed Windies in 1976". The Indian Express. Besoek op 14 Februarie 2024.
  154. (en) "England in India and Australia 1976–77". ESPNcricinfo. 30 November 1977. Besoek op 14 Februarie 2024.
  155. (en) David Frith (30 Desember 2012). "Tony Greig obituary". The Guardian. Besoek op 14 Februarie 2024.
  156. (en) Norman Preston (30 November 1978). "Pakistan in England, 1978". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  157. (en) Norman Preston (30 November 1978). "New Zealand in England, 1978". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  158. (en) "England in Australia, 1978–79". ESPNcricinfo. 30 November 1979. Besoek op 14 Februarie 2024.
  159. (en) "Test matches". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  160. (en) "Final, London, Jun 23 1979, Prudential World Cup". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  161. (en) David Norrie (30 November 1990). "England v New Zealand 1990". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  162. (en) "The West Indians in England, 1980". ESPNcricinfo. 30 November 1980. Besoek op 14 Februarie 2024.
  163. (en) "England in West Indies, 1980–81". ESPNcricinfo. 30 November 1981. Besoek op 14 Februarie 2024.
  164. (en) "'Ian Botham's Ashes': The myths, the legends and me". The Guardian. 2 Julie 2011. Besoek op 14 Februarie 2024.
  165. (en) "England in India and Sri Lanka, 1981–82". ESPNcricinfo. 30 November 1982. Besoek op 14 Februarie 2024.
  166. (en) "The Indians in England, 1982". ESPNcricinfo. 30 November 1982. Besoek op 14 Februarie 2024.
  167. (en) "The Pakistanis in England, 1982". ESPNcricinfo. 30 November 1982. Besoek op 14 Februarie 2024.
  168. (en) "Australia v England 1982–83". ESPNcricinfo. 30 November 1983. Besoek op 14 Februarie 2024.
  169. (en) "1st SF, Manchester, Jun 22 1983, Prudential World Cup". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  170. (en) "England in India and Sri Lanka, 1984–85". ESPNcricinfo. 30 November 1985. Besoek op 14 Februarie 2024.
  171. (en) "The Australians in England, 1985". ESPNcicinfo. 30 November 1985. Besoek op 14 Februarie 2024.
  172. (en) Colin Benjamin (19 April 2016). "'The worst England tour ever'". The Cricket Monthly. Besoek op 14 Februarie 2024.
  173. (en) "The Indians in England, 1986". ESPNcricinfo. 17 Augustus 2007. Besoek op 14 Februarie 2024.
  174. (en) Graeme Wright (3 April 2008). "The New Zealanders in England, 1986". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  175. (en) "Can't bat, can't bowl, can't field". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  176. (en) "Final, Kolkata, Nov 8 1987, Reliance World Cup". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  177. (en) Tony Cozier (30 November 1988). "The West Indians in England, 1988". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  178. (en) Daniel Brettig (20 Maart 2010). "'Everything we touched turned to gold'". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  179. (en) "England in the West Indies, 1989–90". ESPNcricinfo. 30 November 1990. Besoek op 14 Februarie 2024.
  180. (en) "Test matches". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  181. (en) "Retroreport: Wasim Akram magic wins it for Imran Khan's cornered tigers". ESPNcricinfo. 25 Maart 2020. Besoek op 14 Februarie 2024.
  182. (en) "Marsh fires Flintoff warning". BBC. 6 Mei 2002. Besoek op 14 Februarie 2024.
  183. (en) Matthew Engel (27 Julie 1993). "Gooch does his best for England and resigns". The Guardian. Besoek op 14 Februarie 2024.
  184. (en) Emma John (Junie 2016). "A sandwich with the supremo". The Cricket Monthly. Besoek op 14 Februarie 2024.
  185. (en) "England in West Indies, 1993–94". ESPNcricinfo. 1995. Besoek op 14 Februarie 2024.
  186. (en) "When Ian Botham played king at the panto and the 1992 Cricket World Cup". The Guardian. 24 Junie 2019. Besoek op 14 Februarie 2024.
  187. (en) "Alec Stewart: Batting, keeping wickets and leading England through her dark days". Cricket Country. 8 April 2017. Besoek op 14 Februarie 2024.
  188. (en) "1st QF, Faisalabad, Mar 9 1996, Wills World Cup". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  189. (en) Rob Smyth (4 Julie 2017). "'The nastiest match I ever played in': England v South Africa, Headingley 1998". The Guardian. Besoek op 14 Februarie 2024.
  190. (en) "MCC History". Lord’s. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Februarie 2012. Besoek op 18 Februarie 2012.
  191. (en) "About the England and Wales Cricket Board". Engelse en Walliese Krieketraad. Besoek op 14 Februarie 2024.
  192. (en) "About the MCC". Lord’s. Besoek op 14 Februarie 2024.
  193. (en) "Sport: Cricket – Barmies shine as world's best losers". BBC. 23 Augustus 1999. Besoek op 14 Februarie 2024.
  194. (en) Tony Cozier (30 November 2000). "The West Indians in England, 2000". ESPNcicinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  195. (en) Alan Gardner & Umar Farooq (7 Desember 2020). "'Suddenly we'd won in Pakistan and we were in the dressing room singing Who Let The Dogs Out'". The Cricket Monthly. Besoek op 14 Februarie 2024.
  196. (en) Scott Oliver (6 November 2018). "Thorpey and Gilo mug Sri Lanka". The Cricket Monthly. Besoek op 14 Februarie 2024.
  197. (en) "All change is road to whitewash". The Guardian. 6 Augustus 2001. Besoek op 14 Februarie 2024.
  198. (en) "Hussain quits as captain". BBC. 28 Julie 2003. Besoek op 14 Februarie 2024.
  199. (en) Mike Selvey (27 September 2004). "Lara discovers the power to inspire Windies in adversity". The Guardian. Besoek op 14 Februarie 2024.
  200. (en) Andrew Miller (14 Junie 2005). "A game for the here and now". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  201. (en) "Vaughan retains central contract despite long-term injury". Daily Mail. 20 Desember 2006. Besoek op 14 Februarie 2024.
  202. (en) "Monty Panesar". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  203. (en) "Australia seal the whitewash". ESPNcicinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  204. (en) "Vaughan wants Stuart Broad as England one-day captain". BBC. 28 Maart 2011. Besoek op 14 Februarie 2024.
  205. (en) "Kemp and Morne Morkel power SA win". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  206. (en) "England captain Pietersen resigns". BBC. 7 Januarie 2009. Besoek op 14 Februarie 2024.
  207. (en) "West Indies hold nerve to reach semis". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  208. (en) "Cardiff to host Ashes Test in 2009". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  209. (en) "The Ashes 2009". ESPncricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  210. (en) "England beat Australia to win World Twenty20 title". BBC. 16 Mei 2010. Besoek op 14 Februarie 2024.
  211. (en) "Ashes: England wrap up 3–1 series win over Australia". BBC. 7 Januarie 2011. Besoek op 14 Februarie 2024.
  212. (en) "Sri Lanka vs England, 4th quarter-final ICC World Cup 2011". 26 Maart 2011. Besoek op 14 Februarie 2024.
  213. (en) "England dethrone India to become No.1". ESPNcricinfo. 13 Augustus 2011. Besoek op 14 Februarie 2024.
  214. (en) "Shaun Pollock says South Africa Test domination will be "tough"". BBC. 23 Augustus 2012. Besoek op 14 Februarie 2024.
  215. (en) "A remarkable comeback win". ESPNcricinfo. 17 Desember 2012. Besoek op 14 Februarie 2024.
  216. (en) "Malinga's five sends England crashing out". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  217. (en) "Kevin Pietersen: Batsman's England career over". BBC. 4 Februarie 2014. Besoek op 14 Februarie 2024.
  218. (en) "Moores leaves role as England Head Coach". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 November 2015. Besoek op 4 Januarie 2016.
  219. (en) "Bayliss named England's new Head Coach". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Januarie 2016. Besoek op 4 Januarie 2016.
  220. (en) David Hopps (23 Augustus 2015). "Victory sends off Clarke and Rogers on a high". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  221. (en) "WI grab title after Brathwaite 6, 6, 6, 6". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  222. (en) "Records in The Ashes – Series results". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  223. (en) "Why England are favourites for the Cricket World Cup – and who might stop them". 28 Mei 2019. Besoek op 14 Februarie 2024.
  224. (en) "England lose against Australia in Cricket World Cup as old habits return at the worst of times". 25 Junie 2019. Besoek op 14 Februarie 2024.
  225. (en) "England reach Cricket World Cup final with thrashing of Australia". 11 Julie 2019. Besoek op 14 Februarie 2024.
  226. (en) "England win Cricket World Cup: Ben Stokes stars in dramatic victory over New Zealand". 14 Julie 2019. Besoek op 14 Februarie 2024.
  227. (en) Alagappan Muthu (10 November 2021). "Daryl Mitchell, Jimmy Neesham pull off heist as New Zealand storm into final". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  228. (en) Alagappan Muthu (10 November 2022). "Alex Hales and Jos Buttler carry England into final with 10-wicket mauling of India". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  229. (en) Matt Roller (13 November 2022). "Sam Curran and Ben Stokes the heroes of the final as England break Pakistan hearts". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  230. (en) "England script history, become first team to hold both men's ODI and T20 World Cup titles". WION. 13 November 2022. Besoek op 14 Februarie 2024.
  231. (en) "ENG vs AFG: Aghanistan produce biggest upset of World Cup 2023 with 69-run win over defending champions England". India Today. 15 Oktober 2023. Besoek op 14 Februarie 2024.
  232. (en) Matt Roller (13 November 2023). "Tumbling down: how everything went wrong with England's World Cup campaign". The Cricket Monthly. Besoek op 14 Februarie 2024.
  233. (en) "QA: The sinister aspect of golf". The Independent. Besoek op 14 Februarie 2024.
  234. (en) "Classic World Cup Kits 1996". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Julie 2017. Besoek op 5 Julie 2017.
  235. (en) "Classic World Cup Kits 1999". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Junie 2017. Besoek op 5 Julie 2017.
  236. (en) "England's ODI kits down the years". The Daily Telegraph. Besoek op 14 Februarie 2024.
  237. (en) "Castore confirmed as Official Kit Supplier to England Cricket". Engelse en Walliese Krieketraad. 13 September 2021. Besoek op 14 Februarie 2024.
  238. (en) "ECB unveils Cinch as new Principal Partner". Engelse en Walliese Krieketraad. 12 Februarie 2021. Besoek op 14 Februarie 2024.
  239. (en) "Lord's to host record 5th final in 2019 World Cup". India TV. Besoek op 14 Februarie 2024.
  240. (en) Nagraj Gollapudi (16 November 2021). "USA co-hosts for 2024 T20 WC, Pakistan gets 2025 Champions Trophy, India and Bangladesh 2031 World Cup". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  241. (en) Matt Cleary (2 Januarie 2014). "Why Australians don't understand the Barmy Army". The Guardian. Besoek op 14 Februarie 2024.
  242. (en) Lawrence Booth (25 November 2006). "Barmy Army angered at dilution of power". The Guardian. Besoek op 14 Februarie 2024.
  243. (en) "Barmy Army founder issues Bangladesh tour warning to England supporters". The Guardian. 8 September 2016. Besoek op 14 Februarie 2024.
  244. (en) Simon Barnes (25 November 2017). "Why England and Australia love to hate each other". New Statesman. Besoek op 14 Februarie 2024.
  245. (en) Cameron Ponsonby (7 Maart 2022). "Friendship and memories abound at unveiling of Richards-Botham Trophy". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  246. (en) "ICC Hall of Famers". Internasionale Krieketraad. Besoek op 14 Februarie 2024.
  247. (en) "Records / England / Test Matches / Most Runs". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  248. (en) "Records / England / One-Day Internationals / Most Runs". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  249. (en) "Records / England / Twenty20 Internationals / Most Runs". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  250. (en) "Records / England / Test Matches / Most Wickets". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  251. (en) "Records / England / One-Day Internationals / Most Wickets". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  252. (en) "Records / England / Twenty20 Internationals / Most Wickets". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  253. Die tydperk verwys na die ooreenstemmende krieketseisoen waarin die eerste of laaste wedstryd van die tyd as kaptein gespeel is.
  254. (en) "Records / England / Test Matches / List of Captains". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  255. (en) "Records / England / One-Day Internationals / List of Captains". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  256. (en) "Records / England / Twenty20 Internationals / List of Captains". ESPNcricinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  257. Die enigste speler wat as kaptein van beide Engeland se nasionale sokker- en krieketspanne opgetree het; (en) Martin Williamson. "Tip Foster". ESPNcicinfo. Besoek op 14 Februarie 2024.
  258. (en) "Records / England / Test matches / Result summary". ESPNcricinfo. 31 Julie 2023. Besoek op 14 Februarie 2024.
  259. (en) "Records / England / ODI matches / Result summary". ESPNcricinfo. 11 November 2023. Besoek op 14 Februarie 2024.
  260. (en) "Records / England / Twenty20 Internationals / Result summary". ESPNcricinfo. 5 November 2023. Besoek op 14 Februarie 2024.

Verdere leesstof[wysig | wysig bron]

  • (en) John Major (2009). More Than A Game: The Story of Cricket’s Early Years. Londen: Harper Collins. ISBN 978-0-00-728011-7.
  • (en) D. Birley (2003). A Social History of English Cricket. Londen: Aurum Press. ISBN 1-85410-941-3.
  • (en) D. Frith (1990). Australia versus England: a pictorial history of every Test match since 1877. Victoria: Penguin Books. ISBN 0-670-90323-X.
  • (en) Ralph Barke; Irving Rosenwater (1969). England v Australia: A compendium of Test cricket between the countries 1877–1968. B.T. Batsford. ISBN 0-7134-0317-9.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
  • (en) H. T. Waghorn (1899). Cricket Scores, Notes, etc. (1730–1773). Blackwood.
  • (en) Simon Wilde (2023). The Tour: The Story of the England Cricket Team Overseas 1877–2022 (in englisch). Simon & Shuster.{{cite book}}: AS1-onderhoud: onerkende taal (link)

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]