Australiese nasionale krieketspan

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Jump to navigation Jump to search
Australië
Flag of Australia.svg
KonferensieKrieket Australië
Personeel
ToetskapteinTim Paine
EDI-kapteinAaron Finch
T20I-kapteinAaron Finch
AfrigterAndrew McDonald (voorlopig)
Geskiedenis
Toetsstatus verkry1877
Internasionale Krieketraad
IKR-statusVolle lid (1909)
IKR-streekOos-Asië-Pasifiek
IKR-ranglys Tans [1] Beste rang tot dusver
Toetsrang2de1ste
EDI4de1ste
T20I2de2de
Toetse
Eerste toetst Vlag van Engeland Engeland op Melbourne-krieketveld, Melbourne; 15–19 Maart 1877
Laaste toetst Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland op Sydney-krieketveld, Sydney; 3–6 Januarie 2020
Toetse Gespeel Gewen/Verloor
Totaal [2]830393/224
(211 onbeslis, 2 gelykop)
Vanjaar [3]11/0 (0 onbeslis)
Internasionale eendagwedstryde
Eerste EDIt Vlag van Engeland Engeland op Melbourne-krieketveld, Melbourne; 5 Januarie 1971
Laaste EDIt Vlag van Indië Indië op Saurashtra Krieketvereniging-stadion, Rajkot; 17 Januarie 2020
EDIs Gespeel Gewen/Verloor
Totaal [4]944574/327
(9 gelykop, 34 geen uitslag)
Vanjaar [5]21/1
(0 gelykop, 0 geen uitslag)
wêreldbekerverskynings12 (eerste in 1975)
Beste uitslagKampioen (in 1987, 1999, 2003, 2007 en 2015)
Twintig20s
Eerste T20It Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland op Edenpark, Auckland; 17 Februarie 2005
Laaste T20It Vlag van Pakistan Pakistan op Perth-stadion, Perth; 8 November 2019
T20Is Gespeel Gewen/Verloor
Totaal [6]12265/52
(2 onbeslis, 3 geen uitslag)
Vanjaar [7]00/0
(0 onbeslis, 0 geen uitslag)
T20-wêreldbekerverskynings6 (eerste in 2007)
Beste uitslagNaaswenner (in 2010)
Toetsklere
EDI-klere
T20I-klere

Die Australiese nasionale krieketspan is die nasionale krieketspan van Australië en word deur Krieket Australië (CA, van Engels: Cricket Australia) bestuur. Dit is die gesamentlike oudste span in toetskrieket, wat hul eerste toets reeds in 1877 teen Engeland gespeel het.[8] Die span speel ook internasionale eendagwedstryd-krieket en Twintig20 internasionale krieket, hulle was deel van beide die eerste EDI, teen Engeland in die 1970–1971 seisoen[9] en die eerste Twintig20 Internasionaal, teen Nieu-Seeland in die 2004–05-seisoen,[10] en wen ook albei wedstryde. Die span trek hoofsaaklik sy spelers van die spanne wat in die Australiese binnelandse kompetisies speel – die Sheffield Shield, die Australiese tuis-eendagreeks en die Big Bash-liga. Australië is tans (6 Januarie 2020) tweede op die IKR-toetsranglys, vierde op die eendagranglys, en tweede op die Twintig20-wêreldranglys.[11][12][13]

Die Australiese krieketspan het al 827 toetswedstryde gespeel, 390 gewen, 224 verloor, 211 was onbeslis en twee gelykop.[14] Australië is die suksesvolste span in toetskrieket, volgens algehele oorwinnings, wen-nederlaag-verhouding en wenrekord.

Die Australiese krieketspan het al 942 EDI-wedstryde gespeel, 573 gewen, 326 verloor, nege was gelykop en 34 onbeslis.[15] Australië is die suksesvolste span in internasionale eendagwedstryde en hulle kon tot dusver meer as 60% van hul wedstryde wen. Australië het sewe keer in die eindstryd van die krieketwêreldbekertoernooi verskyn (in 1975, 1987, 1996, 1999, 2003, 2007 en 2015) en kon die eindstryd vyf keer wen: in 1987, 1999, 2003, 2007 en 2015; albei meer as enige ander span. Australië is ook die eerste span wat in vier agtereenvolgende eindstryde verskyn het (in 1996, 1999, 2003 en 2007), en hulle het sodoende die ou rekord van drie eindstrydverskynings van Wes-Indië (in 1975, 1979 en 1983) geëwenaar en is ook die eerste span wat drie agtereenvolgende krieketwêreldbekertoernooie kon wen (in 1999, 2003 en 2007). Die span was vir 34 wêreldbekerwedstryde onoorwonne, totdat Pakistan hulle op 19 Maart tydens die Krieketwêreldbeker 2011 met 4 paaltjies kon klop.[16] In 2015 het hulle die tweede span geword wat ’n krieketwêreldbekertoernooi tuis kon wen (in 2015), ná Indië (in 2011). Australië kon ook die IKR se Kampioenetrofee twee keer inpalm (in 2006 en 2009), tot dusver die enigste span wat dit twee agtereenvolgende keer kon wen.

Die Australiese krieketspan het al 122 Twintig20-wedstryde gespeel, 65 gewen, 52 verloor, twee was gelykop en drie onbeslis.[17] Die span het die eindstryd van die IKR se 2010 Wêreld Twintig20 gemaak, maar teen Engeland verloor.

Op 12 Januarie 2019 het Australië die eerste EDI teen Indië op die Sydney-krieketveld met 34 lopies gewen, en sodoende hul 1 000ste oorwinning in internasionale krieket behaal.[18]

Geskiedenis[wysig | wysig bron]

Vroeë geskiedenis[wysig | wysig bron]

Die Australiese krieketspan wat in 1878 na Engeland getoer het
Die "doodsberig" wat in 1882 in The Sporting Times verskyn het

Die Australiese krieketspan het in 1877 aan die eerste toets op die Melbourne-krieketveld deelgeneem, en ’n Engelse span met 45 lopies verslaan; Charles Bannerman het die eerste honderdtal aangeteken, en ’n telling van 165 behaal. Toetskrieket, wat destyds net tussen Australië en Engeland gespeel is, is gekniehalter deur die lang afstand tussen die twee lande, waardeur wedersydse toere per skip maande geduur het. Ten spyte van Australië se kleiner bevolking was die span in vroeë wedstryde baie mededingend, en hulle het oor sterre soos Jack Blackham, Billy Murdoch, Fred Spofforth, George Bonnor, Percy McDonnell, George Giffen en Charles Turner beskik. Die meeste krieketspelers was destyds veral uit óf Nieu-Suid-Wallis óf Victoria, met die noemenswaardige uitsondering George Giffen, die veelsydige ster uit Suid-Australië.

’n Hoogtepunt van Australië se vroeë geskiedenis was die 1882-toets teen Engeland op The Oval. In hierdie wedstryd het Fred Spofforth 7/44 in die toets se vierde beurt behaal en sodoende Engeland van hul 85-lopiesteiken ontneem. Ná die wedstryd het The Sporting Times, ’n vername destydse Londense koerant, ’n spottende "doodsberig" gedruk waarin die dood van Engelse krieket bekend gemaak is en dat "die lyk veras sal word en die as na Australië geneem sal word". Dit was die begin van die beroemde Die As-reeks waarin Australië en Engeland ’n reeks toetswedstryde speel om te bepaal wie die As-urn verower. Tot op hede is hierdie kompetisie een van die felste wedyweringe in internasionale sport. Die volledige persberig lyk soos volg:

In Liefdevolle Herinnering

AAN
ENGELSE KRIEKET,
WAT BY DIE OVAL GESTERF HET
OP
29 AUGUSTUS 1882,
Diep beklaag deur 'n groot verdriet
vriende en bekendes.
R. I. V.

N.B.—Die lyk sal veras en die
as na Australië geneem word.[19]

Goue tydperk[wysig | wysig bron]

"Spring vir ’n reguit grenshou", George Beldam, ca. 1905 – waarskynlik die bekendste foto in die krieketgeskiedenis[20]
Die Australiese span in 1896
Die derde toets tussen Australië en Engeland in 1902 op die Adelaide-ovaal

Die sogenaamde "goue tydperk" van Australiese toetskrieket was teen die einde van die 19de en die begin van die 20ste eeu, waartydens die span onder kapteinskap van Joe Darling, Monty Noble en Clem Hill agt van hul tien toere kon wen. Volgens algemene mening het die Australiese "goue tydperk met die Engelse toer na Australië in 1897–98 begin en tot die Suid-Afrikaanse toer na Australië in 1910–11 gestrek. Uitstekende kolwers soos Joe Darling, Clem Hill, Reggie Duff, Syd Gregory, Warren Bardsley en Victor Trumper, briljante veelsydige soos Monty Noble, George Giffen, Harry Trott en Warwick Armstrong asook uitmuntende boulers soos Ernie Jones, Hugh Trumble, Tibby Cotter, Bill Howell, Jack Saunders en Bill Whitty het almal gehelp om van Australië die oorheersende krieketmag in hierdie tydperk te maak.

Victor Trumper het een van Australië se eerste sporthelde geword, en word algemeen as Australië se beste kolwer voor Bradman en een van die gewildste spelers beskou. Hy het destyds ’n rekord van 49 toetse gespeel en 3163 lopies aangeteken (’n verdere rekord) met ’n destydse hoogte van 39.04. Sy vroeë beswyking in 1915 op 37 aan nierversaking het tot nasionale rou gelei. Die Wisden Cricketers' Almanack het in sy doodsberig oor hom Trumper Australië se beste kolwer genoem: "Van al die groot Australiese kolwers was Victor Trumper met algemene toestemming die beste en briljantste."[21]

Die jare voor die Eerste Wêreldoorlog is deur ’n konflik tussen die spelers, aangevoer deur Clem Hill, Victor Trumper en Frank Laver, en die Australiese Krieketraad, onder Peter McAlister, wat probeer het om meer beheer oor toere van die spelers te kry, oorheers. Dit het tot die uittrede van ses leidende spelers (die sogenaamde "Groot Ses") tydens die driehoekige toernooi in 1912 in Engeland gelei, waarvolgens Australië se veldwerk as dié van ’n tweede vlakspan beskou is. Dit was die laaste reeks voor die Groot Oorlog, en Australië sou vir agt jaar nie meer krieket speel nie; Tibby Cotter het tydens die oorlog in Palestina gesneuwel.

Krieket tussen die oorloë[wysig | wysig bron]

Herbert Sutcliffe vee Arthur Mailey uit tydens die eerste As-toets in Sydney, 1924

Toetskrieket is tydens die 1920/21-seisoen in Australië hervat met ’n toerende Engelse span onder kaptein Johnny Douglas wat al vyf toetse teen ’n Australië onder kaptein Warwick Armstrong verloor het. Verskeie spelers van die tydperk voor die oorlog, insluitende Warwick Armstrong, Charlie Macartney, Charles Kelleway, Warren Bardsley en die paaltjiewagter Sammy Carter het ’n leidende rol in die span se sukses gehad, maar ook nuwe spelers soos Herbie Collins, Jack Ryder, Bert Oldfield, die draaier Arthur Mailey en die sogenaamde "tweelingverwoesters" Jack Gregory en Ted McDonald. Die span kon sy sukses tydens die 1921-toer na Engeland voortsit, waarin hulle drie van hul vyf toetse in Warwick Armstrong se laaste toetsreeks kon wen. Die hele span was egter in die tweede helfte van die 1920’s minder konsekwent, en Australië het sy eerste die As-reeks sedert die 1911–12-seisoen in 1928–29 verloor.

Die Bradman-tydperk[wysig | wysig bron]

Die Australiese span wat in 1930 na Engeland getoer het
Bill Woodfull ontwyk ’n gevaarlike lyf-bal van Harold Larwood tydens die sogenaamde Lyfkrieket-reeks in 1932–33

Die Australiese 1930-toer na Engeland het ’n nuwe tydperk van sukses vir die Australiese span ingelui. Die span, gelei deur Bill Woodfull – die "Groot Onboulbare" – het legendes soos Bill Ponsford, Stan McCabe, Clarrie Grimmett, maar ook die jong paartjie Archie Jackson en Don Bradman ingesluit. Bradman was die uitstekende kolwer van die reeks, en teken ’n rekord van 974 lopies aan, insluitende een honderdtal, twee dobbelhonderdtalle en een drievoudige honderdtal, ’n reuse telling van 334 in Leeds wat 309 lopies op een dag insluit. Jackson het drie jaar later op 23 aan tuberkulose beswyk, nadat hy in agt toetse gespeel het. Die span is algemeen as onoorwinlik beskou, en Australië kon nege van hul volgende tien toetse wen.

Die Engelse 1932–33-toer na Australië word as een van die mees episode in internasionale krieket beskou, nadat die Engelse span lyfkrieket gebruik het, en kaptein Douglas Jardine vir sy boulers Bill Voce en Harold Larwood opdrag gegee het om vinnige aflewerings met ’n kort punt op die liggame van die Australiese kolwers te boul. Dié taktiek, alhoewel dit effektief was, is deur die Australiese ondersteuners as kwaadwillig en onsportief beskou. Beserings by Bill Woodfull, wat net bo die hart getref is, en Bert Oldfield, wat ’n skedelbreuk opgedoen het (hoewel dit van ’n nie-lyfbal was), het die situasie vererger, en amper tot onluste in die met 50 000 ondersteuners volgepakte Adelaide-ovaal in die derde toets gelei. Die konflik het byna tot ’n diplomatieke voorval tussen die twee lande ontwikkel, nadat vername Australiese politici, waaronder die goewerneur van Suid-Australië, Alexander Hore-Ruthven, protes by hul Engelse eweknieë aangeteken het. Die reeks eindig met ’n 4–1-oorwinning vir Engeland, maar die ingespanne lyfkrieket-taktiek is die volgende jaar verbied.

Die Australiese span het van hierdie reeks herstel en kon hul volgende toer na Engeland in 1934 wen. Die span is gelei deur Bill Woodfull tydens sy laaste toer en is veral oorheers deur Ponsford en Bradman, albei kon twee keer ’n vennootskap van meer as 380 lopies aanpak, en Bradman kon weer ’n drievoudige honderdtal in Lees behaal. Die boulwerk is oorheers deur die draaipaartjie Bill O'Reilly en Clarrie Grimmett, wat altesaam 53 paaltjies kon neem, waarvan O'Reilly twee keer ’n sewe-paaltjie-oes kon neem.

Sir Donald Bradman word algemeen as die beste kolwer van alle tye beskou.[22][23] Hy het die sport vanaf 1930 tot sy uittrede in 1948 oorheers, en nuwe rekorde vir die hoogste telling in ’n toetsbeurt (334 teen Engeland op Headingley in 1930), die meeste lopies (6996), die meeste honderdtalle (29), die meeste dubbel-honderdtalle en die hoogste toets- en eersterangse kolfgemiddeldes aangeteken. Sy rekord vir die hoogste kolfgemiddelde – 99.94 – is nooit oortref nie. Dit is amper 40 lopies per beurt meer as die naasbeste kolfgemiddelde. Hy sou met ’n gemiddelde van meer as 100 lopies per beurt kon afgesluit het as hy nie met ’n eend in sy laaste toets uitgevang is nie. Hy is in 1949 vir sy bydraes tot krieket tot ridder geslaan. Hy word algemeen as een van Australië se grootste sporthelde beskou.

Tydens die Tweede Wêreldoorlog is toetskrieket weer onderbreek, in die laaste toetsreeks voor die oorlog in 1938 kon Len Hutton ’n wêreldrekord vir Engeland met 364 aanteken, en Chuck Fleetwood-Smith moes 298 lopies in Engeland se wêreldrekord van 7/903 afstaan. Ross Gregory, ’n noemenswaardige jong kolwer wat voor die oorlog in twee toetse gespeel het, het tydens die oorlog gesneuwel.

Krieket ná die Tweede Wêreldoorlog[wysig | wysig bron]

Die Australiese span voor die toets in Wellington, Nieu-Seeland, 1946
Peter May ry Bill Johnston op pad na ’n honderdtal in Sydney, 1954
Filmnuus uit 1964: Nederland wen die krieketwedstryd teen Australië op die Haagse krieketveld

Die Australiese krieketspan kon sy sukses ná die einde van die Tweede Wêreldoorlog voortsit, en het tydens die 1945–46-seisoen die eerste toets (ook Australie se eerste toets teen Nieu-Seeland) teen Nieu-Seeland gespeel. Australië was verreweg die suksesvolste span van die 1940’s, en was in die hele dekade onoorwonne; hulle kon twee As-reekse teen Engeland en hul eerste toets teen Indië wen. Die span het op sy ou sterre Bradman, Sid Barnes, Bill Brown en Lindsay Hassett staat gemaak, maar ook nuwe talente soos Ian Johnson, Don Tallon, Arthur Morris, Neil Harvey, Bill Johnston en die snelboulende paartjie Ray Lindwall en Keith Miller ingespan, wie almal in die tweede helfte van die 1940’s sou debuteer, en vir ’n groot deel van die volgende dekade die grondslag van die Australiese span sal vorm. Die span onder kaptein Don Bradman in Engeland in 1948 het die bynaam die The Invincibles gekry, nadat hulle tydens die hele toer net een wedstryd verloor het. Van 31 eersterangse wedstryde gedurende die toer het hulle 23 gewen en 8 gelykop gespeel, insluitende ’n oorwinning in die vyf-toetsreeks met 4–0, met een gelykop. Die toer is veral noemenswaardig vir die vierde toets, waarin Australië met sewe paaltjies kon wen nadat hulle ’n teiken van 404 gejaag het, en ’n nuwe rekord vir die hoogste lopiejaag in toetskrieket opgestel het, beide Arthur Morris en Bradman het honderdtalle behaal, maar ook vir die laaste toets, Bradman se laaste, wat hy met ’n eend in sy laaste beurt afsluit, nadat hy net vier lopies benodig het om sy loopbaan met ’n gemiddelde 100 te beëindig.

Gedurende die 1950’s was Australië minder suksesvol, nadat hulle drie agtereenvolgende As-reekse teen Engeland verloor het, insluitende ’n erge 1956-toer na Engeland, waar die "draaitweelinge" Laker en Lock Australië vernietig het, en altesaam 61 paaltjies kon neem, insluitende Laker se 19 paaltjies in die wedstryd (’n eersterangse rekord) op Headingley, ’n wedstryd wat "Laker se wedstryd" gedoop is.

Australië kon egter herstel en vyf agtereenvolgende reekse in die tweede helfte van die 1950’s wen, eers onder die leierskap van Ian Johnson, en toe Ian Craig en Richie Benaud. Die toetsreeks teen Wes-Indië in die 1960–61-seisoen is noemenswaardig vir die onbesliste toets in die eerste wedstryd op The Gabba, die eerste in toetskrieket. Australië kon die reeks 2–1 wen in ’n naelbyter reeks wat vir sy uitstekende kwaliteit en sin vir ’n regverdige spel geloof is. Van die uitstaande spelers in die reeks en die vroeë 1960’s was die draaibouler Richie Benaud, wat ’n destydse aantal rekord van paaltjies geneem het en Australië in 28 toetse aangevoer het, insluitende 24 sonder nederlaag; Alan Davidson, ’n noemenswaardige snelbouler en ook die eerste speler wat 10 paaltjies neem en 100 lopies in dieselfde speel in die eerste toets aanteken; Bob Simpson, wat Australië ook later as kaptein sou lei; Colin McDonald, die eerste keuse-aanvangskolwer vir die grootste deel van die 1950’s en vroeë 1960’s; Norm O'Neill, wat 181 tydens die onbesliste toets aangeteken het; Neil Harvey, aan die einde van sy lang loopbaan; en Wally Grout, ’n uitstekende paaltjiewagter wat op 41 oorlede is.

1970’s en later[wysig | wysig bron]

Heldeverwelkoming vir Australië te Sydney na hul oorwinning tydens die Krieketwêreldbeker 2007

Die Eeufeestoets is in Maart 1977 op die Melbourne-krieketveld ter herdenking van die eerste toets 100 jaar gelede gespeel. Australië kon die toets met 45 lopies wen, ’n identiese uitslag as in die eerste toetswedstryd.[24]

In Mei 1977 het Kerry Packer ’n wegbreektoernooi aangekondig – Wêreldreekskrieket – nadat die Australiese Krieketraad geweier het om Channel Nine se bod vir eksklusiewe uitsaairegte van Australiese toetswedstryde in 1976 afgekeur het. Packer het in die geheim kontrakte met internasionale krieketspelers onderteken, waaronder 28 Australiërs. Byna die hele destydse Australiese toetsspan was by die toernooi betrokke – noemenswaardige uitsonderinge sluit in Gary Cosier, Geoff Dymock, Kim Hughes en Craig Serjeant – en die Australiese keurders moes die spelers kies wat in die algemeen as ’n derdeklas-span beskou word en in die Sheffield Shield betrokke was. Die voormalige speler Bob Simpson, wat tien jaar tevore weens ’n konflik met die Australiese Krieketraad afgetree het, is op 41 teruggeroep om Australië teen Indië te lei. Jeff Thomson is as onderkaptein benoem in ’n span wat sewe debutante ingesluit het. Australië kon die reeks met 3–2 wen, veral te danke aan Simpson se kolfwerk, wat 539 lopies aangeteken het, insluitende twee honderdtalle; en die boulwerk van Wayne Clark, wat 28 paaltjies geneem het. Australië het die volgende reeks teen Wes-Indië met 3–1 verloor, die Wes-Indiese krieketspan het ’n volstoomspan op die veld gesit; Australië het ook die 1978–79 As-reeks teen Engeland met 5–1 verloor, die span se ergste uitslag in Australië. Graham Yallop is as kaptein vir die As-reeks benoem, en is deur Kim Hughes vir die 1979–80-toer na Indië opgevolg. Rodney Hogg het 41 paaltjies in sy debuutreeks geneem, ’n Australiese rekord. Wêreldreekskrieket-spelers het vir die 1979–80-seisoen weer by die span aangesluit, nadat die Australiese Krieketraad en Kerry Packer ’n ooreenkoms bereik het. Greg Chappell is as kaptein herbenoem.

1981 het die onderarmboulvoorval in ’n EDI teen Nieu-Seeland gesien, nadat Greg Chappell vir sy broer Trevor opdrag gegee het om ’n onderarmaflewering vir die Nieu-Seelandse kolwer Brian McKechnie te boul; dit was die laaste bal in die wedstryd en Nieu-Seeland moes ’n grenshou aanteken om die wedstryd gelykop te laat eindig. Die nasleep van hierdie voorval het die politieke verhoudinge tussen Australië en Nieu-Seeland laat versuur, verskeie leidende politieke en krieketpersoonlikhede het die voorval as "onsportief" en "teen die gees van krieket" beskryf.

Australië kon sy sukses tot in die vroeë 1980’s voortsit, met ’n span bestaande uit die Chappell-broers, Dennis Lillee, Jeff Thomson en Rod Marsh. Die 1980’s was ’n periode van relatiewe middelmatigheid ná die onrus as gevolg van die rebelletoere in 1987 na Suid-Afrika en die daaropvolgende aftrede van verskeie sleutelspelers. Die rebelletoere is deur die Suid-Afrikaanse Krieketraad finansieel ondersteun om aan sy geskorste nasionale krieketspan internasionale wedstryde te besorg — die Suid-Afrikaanse nasionale krieketspan is nes die Springbokke en Olimpiese atlete weens die Suid-Afrikaanse regering se rassistiese apartheidsbeleid van alle internasionale toernooie verban. Van Australië se beste spelers is gestroop: onder andere Graham Yallop, Carl Rackemann, Terry Alderman, Rodney Hogg, Kim Hughes, John Dyson, Greg Shipperd, Steve Rixon en Steve Smith. Die Australiese Krieketraad het hierdie spelers vir drie jaar geskors, wat die spelerpoel vir die nasionale spanne baie laat verswak het, aangesien die meeste van hierdie spelers óf destyds verteenwoordigende spelers was óf op die punt was om toekennings te ontvang.

Onder die kapteinskap van Allan Border en die nuwe vlak van veldwerk wat deur die nuwe afrigter Bob Simpson ingevoer is, kon die span sy krieketvermoeë herstruktureer en geleidelik herbou. Van die rebelspelers het ná die uitdiening van hul skorsings by die nasionale span heraangesluit, waaronder Trevor Hohns, Carl Rackemann en Terry Alderman. Gedurende hierdie maer jare het veral die kolwer Border, David Boon, Dean Jones, die jong Steve Waugh en die boulwerk van Alderman, Bruce Reid, Craig McDermott, Merv Hughes en op ’n minder mate, Geoff Lawson, wat die Australiese span laat dryf het.

Met die opkoms van spelers soos Ian Healy, Mark Taylor, Geoff Marsh, Mark Waugh, en Greg Matthews in die laat 1980’s kon Australië van die laagtepunt herstel. Nadat hulle die As in 1989 kon inpalm, het Australië momentum gekry en agtereenvolgens Pakistan en Sri Lanka verslaan, voordat hulle die As in 1991 weer tuis kon wen. Aansluitend het Australië na Wes-Indië getoer, maar die reeks verloor. Hulle kon weer herstel en Indië in hul volgende toetsreeks verslaan. Met die aftrede van die verdedigende kampioen Allan Border is onder leierskap van Mark Taylor en later Steve Waugh ’n nuwe tydperk van aanvallende krieket ingelui.

Die 1990’s en vroeë 21ste eeu was waarskynlik Australië se suksesvolste tydperk, waartydens hulle al die As-reekse, behalwe vir 2005, kon wen en tydens die krieketwêreldbekertoernooie (in 1999, 2003 en 2007) ’n driekuns behaal het. Vanaf 1999 tot in 2011 het Australië ’n ononderbroke wenloop tydens vier krieketwêreldbekertoernooie aangeteken.[25] Hierdie sukses is behaal deur die herstrukturering van beide die span en die stelsel onder Border, opeenvolgende aggressiewe kapteins, en die doeltreffendheid van verskeie sleutelspelers, veral Glenn McGrath, Shane Warne, Justin Langer, Matthew Hayden, Steve Waugh, Adam Gilchrist, Michael Hussey en Ricky Ponting. Nadat Australië die As-reeks in 2006/07 5 nul kon wen, het Australië ná die aftrede van verskeie sleutelspelers egter in die ranglyste gegly. Tydens die 2013/14-As-reeks kon Australië Engeland weer 5 nul verslaan en tot die derde plek in die IKR-toetsranglys terugklim. In Februarie/Maart 2014 verslaan Australië Suid-Afrika, die nommer-een-span, 2–1 en oorsteek hulle in die ranglys om sodoende weer na die eerste plek te vorder. Australië kon die Krieketwêreldbeker 2015 tuis wen, nadat hulle tydens dié toernooi net een wedstryd verloor het.

Rekords[wysig | wysig bron]

Wêreldbekerrekord[wysig | wysig bron]

Ricky Ponting slaan ’n ses vir Australië tydens ’n krieketwedstryd teen Sri Lanka in 2006
Jaar Uitslag
1975 Naaswenner
1979 Groepfase
1983 Groepfase
1987 Kampioen
1992 Rondte 1
1996 Naaswenner
1999 Kampioen
2003 Kampioen
2007 Kampioen
2011 Kwarteindrondte
2015 Kampioen
2019 Halfeindrondte
2023 N.v.t.

Twintig20-rekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
2007 Halfeindrondte
2009 Rondte 1
2010 Naaswenner
2012 Halfeindrondte
2014 Super 10
2016 Super 10
2020 Gekwalifiseer

Kampioenetrofee-rekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
1998 Kwarteindrondte
2000 Kwarteindrondte
2002 Halfeindrondte
2004 Halfeindrondte
2006 Kampioen
2009 Kampioen
2013 Groepfase
2017 Groepfase

Sien ook[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ (en) "ICC Rankings". Internasionale Krieketraad.
  2. ↑ (en) "Test matches – Team records". ESPNcricinfo.
  3. ↑ (en) "Test matches – 2019 Team records". ESPNcricinfo.
  4. ↑ (en) "ODI matches – Team records". ESPNcricinfo.
  5. ↑ (en) "ODI matches – 2019 Team records". ESPNcricinfo.
  6. ↑ (en) "T20I matches – Team records". ESPNcricinfo.
  7. ↑ (en) "T20I matches – 2019 Team records". ESPNcricinfo.
  8. ↑ (en) "1ste Toets: Australië t Engeland te Melbourne, 15–19 Maart 1877 (Krieket telkaart)". ESPNcricinfo. Besoek op 6 Januarie 2020.
  9. ↑ (en) "Enigste EDI: Australië t Engeland te Melbourne, 5 Januarie 1971 (Krieket telkaart)". ESPNcricinfo. Besoek op 6 Januarie 2020.
  10. ↑ (en) "Enigste T20I: Nieu-Seeland t Australië in Auckland, 17 Februarie 2005 (telkaart)". ESPNcricinfo. Besoek op 6 Januarie 2020.
  11. ↑ (en) "Men's Test Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 6 Januarie 2020. Besoek op 6 Januarie 2020.
  12. ↑ (en) "Men's ODI Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 22 Desember 2019. Besoek op 6 Januarie 2020.
  13. ↑ (en) "Men's T20I Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 5 Januarie 2020. Besoek op 6 Januarie 2020.
  14. ↑ (en) "Records / Test matches / Team records / Results summary". ESPNcricinfo. Besoek op 6 Januarie 2020.
  15. ↑ (en) "Records | One-Day Internationals | ESPN Cricinfo". ESPNcricinfo. Besoek op 6 Januarie 2020.
  16. ↑ (en) "World Cup day 29 as it happened". BBC. 19 Maart 2011. Besoek op 6 Januarie 2020.
  17. ↑ (en) "Records | ESPN Cricinfo". ESPNcricinfo. Besoek op 6 Januarie 2020.
  18. ↑ (en) "Jhye Richardson sets up Australia's 1000th win". Internasionale Krieketraad. Besoek op 6 Januarie 2020.
  19. ↑ (en) Williams, Marcus (6 November 2002). "The Ashes in The Times". The Times. Londen. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Februarie 2008. Besoek op 5 Februarie 2008.
  20. ↑ (en) Catherine McGregor (5 November 2016). "Cricket's Victor Trumper master of his field, just like Gideon Haigh". The Australian.
  21. ↑ (en) "Victor Trumper | Cricket Players and Officials". ESPNcricinfo. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Januarie 2017. Besoek op 14 Januarie 2011.
  22. ↑ (en) mohankaus (17 Januarie 2009). "ICC's "Best Ever" batsmen and bowlers!". i3j3Cricket :: A blog for fans of Indian cricket... Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Januarie 2011. Besoek op 14 Januarie 2011.
  23. ↑ (en) "The 10 Greatest Batsmen Ever". World Cricket Watch. 15 Oktober 2009. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Februarie 2011. Besoek op 14 Januarie 2011.
  24. ↑ (en) Remembering the 1977 Centenary Test Geargiveer 16 Desember 2011 op Wayback Machine – The Roar. 1 November 2009. Besoek op 4 Mei 2011.
  25. ↑ (en) "Pakistan hands Australia first Cricket World Cup loss since 1999". The Star. 19 Maart 2011. Besoek op 12 Januarie 2020.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Australiese_nasionale_krieketspan&oldid=2112526"