Wes-Indiese nasionale krieketspan

Wes-Indië

Vlag van die Wes-Indiese Krieketraad en -span sedert 1999
Bynaam	Windies, Men in Maroon
Konferensie	Krieket Wes-Indië
Personeel
Toetskaptein	Jason Holder
EDI-kaptein	Kieron Pollard
T20I-kaptein	Kieron Pollard
Afrigter	Phil Simmons
Geskiedenis
Toetsstatus verkry	1928
Internasionale Krieketraad
IKR-status	Volle lid (1926)
IKR-streek	Amerikas
IKR-ranglys Tans Beste rang tot dusver Toetsrang 7de 1ste EDI 9de 1ste T20I 10de 1ste
Toetse
Eerste toets	t Engeland op Lord’s, Londen; 23–26 Junie 1928
Laaste toets	t Afghanistan op Bharat Ratna Shri Atal Bihari Vajpayee Ekana-krieketstadion, Lucknow; 27–29 November 2019
Toetse Gespeel Gewen/Verloor Algeheel 545 174/195 (175 gelykop, 1 onbeslis) Vanjaar 0 0/0 (0 onbeslis)
Internasionale eendagwedstryde
Eerste EDI	t Engeland op Headingley, Leeds; 5 September 1973
Laaste EDI	t Ierland op Nasionale krieketstadion, St. George’s; 12 Januarie 2020
EDIs Gespeel Gewen/Verloor Algeheel 819 401/378 (10 gelykop, 30 geen uitslag) Vanjaar 3 3/0 (0 gelykop, 0 geen uitslag)
Krieketwêreldbeker-verskynings	12 (eerste in 1975)
Beste uitslag	Kampioen (in 1975 en 1979)
Twintig20s
Eerste T20I	t Nieu-Seeland op Edenpark, Auckland; 16 Februarie 2006
Laaste T20I	t Ierland op Nasionale krieketstadion, St. George’s; 15 Januarie 2020
T20Is Gespeel Gewen/Verloor Algeheel 120 51/62 (3 onbeslis, 4 geen uitslag) Vanjaar 1 0/1 (0 onbeslis, 0 geen uitslag)
T20I-wêreldbeker-verskynings	6 (eerste in 2007)
Beste uitslag	Kampioen (in 2012 en 2016)
Toetsklere EDI-klere T20I-klere

Die Wes-Indiese nasionale krieketspan, met die bynaam Windies of die Men in Maroon, is die nasionale krieketspan van Wes-Indië. Die span staan bekend as die Wes-Indiese Eilande of, in die omgangstaal, die Windies, en is ’n multi-nasionale krieketspan in ’n sportkonfederasie wat 15 hoofsaaklik Engelssprekende Karibiese lande, Britse afhanklikhede en nie-Britse afhanklikhede verteenwoordig; in die meeste van hierdie eilandnasies is krieket die nasionale sport, hetsy de facto of de jure. Vervolgens gebruik die Wes-Indiese krieketspan nóg een van die lande se volksliedere, nóg een van hul vlae as ’n verteenwoordigende simbool; pleks daarvan gebruik die Wes-Indiese nasionale krieketspan sy eie vlag – dié van die Krieket Wes-Indië – en himne. In internasionale krieket is daar net twee ander spanne wat meer as een krieketnasie verteenwoordig, hulle is Engeland – vir beide Engeland en Wallis – en Ierland, vir beide die Republiek Ierland en Noord-Ierland. Krieket word in Wes-Indië deur Krieket Wes-Indië geadministreer. Hulle is die enigste volle lid van die Internasionale Krieketraad (IKR) in die Amerikas. Wes-Indië is tans (12 Januarie 2020) agtste op die IKR-toetsranglys, negende op die eendagranglys, en tiende op die Twintig20-wêreldranglys.

Vanaf die middel-1970’s tot die vroeë 1990’s was die Wes-Indiese span een van die sterkstes ter wêreld in toets- en internasionale eendagkrieket. ’n Hele aantal voormalige spelers, beskou as van die beste in die wêreld, is afkomstig van die Wes-Indiese Eilande: Sir Garfield Sobers, Lance Gibbs, George Headley, Brian Lara, Clive Lloyd, Malcolm Marshall, Alvin Kalicharan, Sir Andy Roberts, Rohan Kanhai, Sir Frank Worrell, Sir Clyde Walcott, Sir Everton Weekes, Sir Curtly Ambrose, Michael Holding, Courtney Walsh, Joel Garner, Sir Viv Richards en Sir Wes Hall is almal ingelyf in die IKR se Heldesaal.

Die Wes-Indiese Eilande het die IKR se Krieketwêreldbeker twee keer verower (in 1975 en 1979), die IKR Twintig20-wêreldbeker eenkeer (in 2012), die IKR Kampioenetrofee een keer (in 2004), en was naaswenners in die o/19-wêreldbekertoernooi (in 2004). Hulle was die eerste krieketspan om die krieketwêreldbekertoernooi twee keer te wen, maar hul rekord is later deur Australië se vier wêreldbekeroorwinnings verbeter en deur Indië in 2011 geëwenaar. Wes-Indië is ook die eerste span wat twee agtereenvolgende wêreldbekertoernooie kon wen, dit is sedertdien oortref deur drie agtereenvolgende wêreldbekeroorwinnings deur Australië (in 1999, 2003 en 2007). Wes-Indië was die eerste span om in drie agtereenvolgende wêreldbekertoernooieindstryde te verskyn (in 1975, 1979 en 1983), sedertdien oortref deur vier agtereenvolgende wêreldbekertoernooieindstrydverskynings deur Australië (in 1996, 1999, 2003 en 2007).

Die Wes-Indiese Eilande het beide die Krieketwêreldbeker 2007 en die T20-wêreldbeker in 2010 gehuisves. In Junie 2019, gedurende die Krieketwêreldbeker 2019, het die Wes-Indiese Eilande hul 800ste EDI-wedstryd gespeel.

Geskiedenis

Vroeë toere

Learie Constantine, wat in die 1920’s en 1930’s toetskrieket gespeel het, was een van die eerste groot Wes-Indiese spelers

Die eerste bekende internasionale krieket wat in Wes-Indië gespeel is, was tussen plaaslike spanne, hoofsaaklik bestaande uit wit spelers, en Engelse toeriste – die Middlesex-speler Robert Slade Lucas het in 1894–95 met ’n span na Wes-Indië getoer, en twee jaar later het Arthur Priestley ’n span na Barbados, Trinidad, en Jamaika gelei, wat vir die eerste keer ’n "All-Wes-Indië"-span ingesluit het, wat die gasheer kon wen. Lord Hawke se Engelse span, insluitende verskeie Engelse toetsspelers, het in dieselfde tyd getoer en teen Trinidad, Barbados en Brits-Guiana (nou Guyana) gespeel. In 1900 het die blanke Trinidadse Aucher Warner, die broer van die toekomstige Engelse kaptein Pelham Warner, ’n toerende span na Engeland gelei, maar nie aan een van die wedstryde op hul toer is eersterangse status toegeken nie. Twee winters later, in 1901–02, het die Hampshire paaltjiewagter Richard Bennett se span na Wes-Indië getoer, en drie wedstryd teen ’n span genoem "Wes-Indië" gespeel, wat die gashere 2–1 gewen het. In 1904–05 het Lord Brackley se span na die Karibiese gebied getoer en albei hul wedstryde teen Wes-Indië gewen.

Die toere na Engeland is in 1906 voortgesit, toe Harold Austin ’n Wes-Indiese span na Engeland gelei het. Sy span het teen ’n aantal countyspanne gespeel, en ewenaar hul wedstryd teen ’n "Engeland XI". Hierdie Engelse span het egter net een destydse toetsspeler ingesluit – die paaltjiewagter Dick Lilley – en hy het nie aan Engeland se onlangse toer na Suid-Afrika in 1905–6 deelgeneem nie. Die Marylebone Krieketklub, wat die opsig oor alle amptelike Engelse oorsese toere oorgeneem het, het Wes-Indië in 1910–11 en 1912–13 besoek, maar daar was nie verdere internasionale krieket totdat die Wes-Indiese span in 1923 na Engeland getoer het. Dié toer het nie ’n wedstryd teen ’n Engelse span ingesluit nie, maar daar was ’n einde-van-die-seisoen-wedstryd tussen HDG Leveson-Gower se span en ’n virtuele Engelse toetsspan op die Scarborough krieketfees, wat Leveson-Gower se span met net 4 paaltjies kon wen. In 1925–26 het die MKK weer na die Wes-Indiese eilande getoer.

Die MKK was gretig om krieket in die hele Britse Ryk te bevorder, en op 31 Mei 1926 het die Wes-Indiese Krieketraad, saam met sy Nieu-Seelandse en Indiese eweknieë, by die Imperiale Krieketkonferensie (IKK) aangesluit, wat voorheen net uit die MKK en verteenwoordigers uit Australië en Suid-Afrika bestaan het. Ná hul toetrede tot die IKK kon Wes-Indië nou amptelike toetswedstryde speel, wat na die belangrikste en vernaamste internasionale krieketwedstryde verwys, en die Wes-Indiese span het op 23 Junie 1928 die vierde span geword wat ’n amptelike toetswedstryd gespeel het, toe hulle teen Engeland op Lord’s in Londen te staan gekom het. Hulle het egter nie onmiddellike sukses geniet nie – die Wes-Indiese span het al drie drie dae toetse in daardie 1928-toer duidelik verloor, en versuim om 250 lopies in al hul ses beurte aan te teken. Hulle het ook nie daarin geslaag om Engeland onder 350 lopies vas te bind nie en Engeland het dié reeks heeltemal oorheers.

Die vroeë toetse (1930’s en 1940’s)

Die Wes-Indiese span wat in 1930–31 na Australië getoer het

Die Wes-Indiese krieketspelers George Francis, Learie Constantine en Herman Griffith tydens die toer na Australië in 1930–31

Die Wes-Indiese span het in die 1930’s 19 toetse in vier reekse teen Engeland en een reeks teen Australië gespeel. Die eerste vier daarvan is teen ’n Engelse span gespeel wat onder Freddie Calthorpe in 1929–30 getoer het. Gelyktydig het Harold Gilligan ’n ander Engelse span na Nieu-Seeland gelei, waarvolgens die Engelse span in Wes-Indië nie ’n volstoom-span was nie. Die reeks eindig een-elk, en die Wes-Indiese span het op 26 Februarie 1930 hul eerste toetsoorwinning behaal. Die Wes-Indiese George Headley het die meeste lopies (703) aangeteken en Learie Constantine die meeste paaltjies (18) geneem.

Die Wes-Indiese span het in 1930–31 na Australië getoer. Hulle het die toetsreeks met 4–1 verloor. Die vyfde en laaste toets het die een of ander verrassing gesien – die Wes-Indiese span het eerste gekolf en die eerste drie dae ’n voorsprong van 250 lopies met nog vyf paaltjies oor in hul tweede beurt aangeteken. Hul boulers het ’n groot opskudding behaal, nadat Herman Griffith vier paaltjies geneem het en Wes-Indië met 30 lopies hul eerste oorsese toets gewen het. Toe die span huis toe trek, het hulle ’n goeie indruk onder die Australiese publiek gelaat, alhoewel die span aan die begin verskeie kulturele verskille in die gesig gestaar het – byvoorbeeld het hul gashere oorspronklik nie besef dat hul Rooms-Katolieke gaste sou weier om gholf op Sondae te speel of om by ’n meer ruwe gedrag aan te sluit. Die Wes-Indiese spanne is altyd deur blankes aangevoer, en die toerende span het sewe blankes en elf "inheemse" ingesluit, en die Wes-Indiese Krieketraad het aan hul Australiese eweknie geskryf "dat almal in dieselfde hotelle sal bly". Australië het destyds sy "Wit Australië"-beleid gehad, waarvolgens die Australiese Krieketraad vir die Australiese regering moes verseker dat die nie-blankes Australië na die toer sal verlaat. Toe die Wes-Indiese span in Sydney aangekom het, is die blankes ’n ander hotel as die swartes gegee. Hulle het protes aangeteken en daarna is aan hul wense voldoen. Die toer was duur en destyds is Australië ook deur die Groot Depressie geraak. Die Wes-Indiese span het vier van hul 14 eersterangse wedstryde gewen en agt verloor.

In 1933 het die Wes-Indiese span weer na Engeland getoer. Hul gashere het pas teruggekom na hul oorwinning oor Australië in die berugte lyfkrieket-reeks, waar Engeland se aggressiewe boulwerk op die lyf met ’n veld aan die beenkant tot baie kritiek gelei het. Engeland het die drie-toetsreeks met toetse van drie dae teen die Wes-Indiese span met 2–0 gewen. Die tweede, onbesliste toets op Old Trafford, Manchester, het ’n interessante voetnota na die lyfkrieket-reeks geword, toe beide Manny Martindale en Learie Constantine lyfballe – vinnige, kort aflewerings direk op die lyf – teen die Engelse geboul het, die enigste keer wat hulle sulke aflewerings in die gesig gestaar het. Dié taktiek het egter nie gewerk nie, nadat Douglas Jardine, die Engelse kaptein wat vir sy spelers opdrag gegee het om op die manier vir die Australiërs te boul, nie gekantel het nie en hy sy enigste toetshonderdtal, 127 van Engeland se totale 374, aanteken.

’n Verdere Engelse toer na Wes-Indië het in 1934–35 gevolg. Engeland wen die eerste toets in Barbados op ’n swak blad, beïnvloed deur reën, in ’n wedstryd waarin 309 lopies aangeteken is, het Engeland met 4 paaltjies gewen. Albei spanne het een van hul beurte gesluit verklaar, om hul boulers voordeel uit die swak blad te laat trek. Die tweede toets kon die Wes-Indiese span met 217 lopies wen, en na ’n gelykop in die derde toets sal die reeks in die laaste wedstryd op Sabina Park in Jamaika beslis word. ’n Massiewe 70 nie uit nie van George Headley het die Wes-Indiese span met 535 vir 7 laat wen. Ondanks ’n honderdtal deur Les Ames kon Engeland die afrekening nie vermy nie en het met ’n beurt en 161 lopies verloor – Wes-Indië het sodoende sy eerste toetsreeksoorwinning ingepalm.

Die Wes-Indiese span het in 1939 na Engeland getoer. Engeland het die eerste toets op Lord’s maklik met 8 paaltjies gewen, vervolgens ’n natgereëne gelykop in Manchester, en uiteindelike ’n gelykop met ’n hoë telling op The Oval in middel-Augustus. Die hoogtepunt vir die Wes-Indiese spann was George Headley se honderdtalle in albei beurte tydens die toets op Lord’s. Met die wolke van die Tweede Wêreldoorlog, oënskynlik op die punt om Europa te omhul, is die res van die toer afgelas en die Wes-Indiese span het huis toe getrek. Hulle sal tot op 21 Januarie 1948 nie meer verdere toetse speel nie; die eerste toets na die oorlog eindig teen die Engelse span onbeslis. Die tweede toets was ook gelykop, en beide George Carew en Andy Ganteaume kon honderdtalle aanteken. Ganteaume is toe laat val, en eindig met ’n toetsgemiddelde van 112 – die hoogste in die toetsgeskiedenis. Die Wes-Indiese span het die laaste twee toetse van die reeks gewen, nadat hulle minder as 100 lopies gejaag het, en beklink die reeks 2–0, hul eerste oorsese reeksoorwinning.

In 1948 het die Wes-Indiese span na die pas onafhanklike Indië vir die eerste keer in ’n vyf-toetsreeks getoer. Dié toer het ’n nie-toetstoer na Pakistan voorafgegaan, en is deur ’n soortgelyke toer na Ceylon opgevolg. Ná drie onbesliste toetse met hoë tellings teen Indië, het die Wes-Indiese span die vierde met ’n beurt klaargemaak, voordat in ’n vyfde, naelbyter toets die Indiese span net ses lopies – met twee paaltjies oor – vir ’n oorwinning moes aanteken, maar nadat die tyd uitgeloop het, kon Wes-Indië die reeks 1–0 beklink. Vanaf sy honderdtal in die reeks teen Engeland kon Everton Weekes ’n rekord van aangetekende honderdtalle in vyf agtereenvolgende toetsbeurte aanteken.

Die naoorlogse tydperk (1950’s)

Die drie Wes-Indiese krieketspeler Frank Worrell, Everton Weekes en Clyde Walcott tydens die 1951-52-toer na Australië

In 1950 is ’n verdere toer na Engeland onderneem, en dié reeks het die opkoms van die Wes-Indiese draaiduet, Sonny Ramadhin en Alf Valentine, gesien. Engeland het die eerste toets met 202 lopies gewen, maar Valentine en Ramadhin se boulwerk sou die reeks vir die besoekers laat beklink. In die tweede toets het die Wes-Indiese span 326 aangeteken, danksy 106 van Allan Rae voordat Valentine (4 vir 48) en Ramadhin (5 vir 66) Engeland in die eerste beurt laat kantel het. ’n Reuse 168 deur Clyde Walcott het vir Engeland ’n teoretiese teiken van 601 opgestel. Ramadhin se 6 vir 86 en Valentine se 3 vir 79 het die gashere tot ’n 274 beperk. Die draaiduet het 12 paaltjies geneem, Frank Worrell het 261 en Everton Weekes 129 aangeteken, toe die Wes-Indiese span met 10 paaltjies in die derde toets weghardloop, in die vierde toets het Valentine eb Ramadhin altesaam 14 paaltjies geneem en beide Rae en Worrell het honderdtalle aangeteken, waarvolgens Engeland met ’n beurt verslaan is. Die Wes-Indiese span kon die reeks 3–1 beklink.

In 1951–1952 het die Wes-Indiese span na Australië getoer. In die eerste toets is hulle naelskraaps met drie paaltjies verslaan, terwyl die twee draaiers hul prestasie oënskynlik kon voortsit met twaalf paaltjies tussen hulle. Die tweede toets het met sewe paaltjies verloor gegaan, toe Australië op Wes-Indië se 362 en 290 met 567 (insluitende honderdtalle deur beide Lindsay Hassett en Keith Miller) en 137 vir 2 antwoord. Ná 6 paaltjies deur Worrell in die derde toets het Australië met net 82 verloor, en die Wes-Indiese span sal uiteindelik met ses paaltjies wen om sodoende terug te trek na 2–1 in die reeks. In die vierde toets het die Wes-Indiese span naelskraaps verloor. Worrell, wat met ’n beseerde hand gekolf het, het 108 aangeteken en die Wes-Indiese span 272 laat bereik, voordat Australië met 216 kon antwoord. 203 van Wes-Indië het vir Australië ’n teiken van 260 opgestel. 5 paaltjies van Valentine het gehelp om die Aussies op 222 vir 9 vas te bind; hulle moes 38 lopies met een oorblywende paaltjie aanteken. Hulle het egter nie daarin geslag nie, nadat deur ’n uitstekende loofwerk tussen die paaltjies deur die Australiese Bill Johnston en Doug Ring Wes-Indië beide sy kalmte en die wedstryd laat verloor. In die vyfde toets is drie kolfbeurte ineengestort, nadat Australië (116 en 377) Wes-Indië (78 and 213) met 202 lopies verslaan en die reeks sodoende 4–1 beklink. Die Wes-Indiese span het toe na Nieu-Seeland getoer. In die eerste toetsontmoeting tussen albei spanne kon die toeriste ’n oorwinning met vyf paaltjies aanteken. In die tweede en laaste toets, het Allan Rae 99, Jeffrey Stollmeyer 152, Frank Worrell 100 en Clyde Walcott 115 aangeteken en sodoende die Wes-Indiese span na 546 vir 6 geneem. Daar was egter nie genoeg tyd om die opposisie twee keer uit te boul nie, en die gashere het 160 aangeteken en is hulle is opgevolg met 17 vir 1 toe die stompe getrek is, waarvolgens die Wes-Indiese span as reekswenners eindig.

Die Indiese span het aan die begin van 1953 kom besoek. Die Wes-Indiese span kon die tweede van die vyf toetse wen, en al die ander toetse het onbeslis geëindig. Die hoogtepunt van hierdie reeks was Frank Worrell se 237 in die vyfde toets, en al die drie Wes-Indiese kolwers kon honderdtalle aanteken, waardeur Wes-Indië dié reeks 1–0 kon beklink. Len Hutton het ’n MKK-span (Engeland) in 1953–1954 na die eilande gelei. Sonny Ramadhin het weer vir Wes-Indië uitgeblink en 23 paaltjies geneem (geen ander Wes-Indiese speler kon meer as 8 paaltjies neem), en Walcott se 698 lopies was meer as 200 hoër as die naasbeste Wes-Indiese kolwer, Everton Weekes, s’n. Die vyf-toetsreeks het onbeslis 2–elk geëindig.

Australië het Wes-Indië in 1954–1955 besoek en die reeks beklink. Nadat die Aussies 515 in die eerste beurt van die eerste toets aangeteken het, het die Wes-Indiese span met 9 paaltjies afgegaan. Daarna was Wes-Indië se 382 in die skadu van die 600 vir 9 wat deur die toeriste aangeteken is en die tweede toets het onbeslis geëindig. In ’n laetelling derde toets het Australië (257 en 133 vir 2) die gasheer (182 en 207) met 8 paaltjies verslaan. Nadat Australië 668 in die vierde toets aangeteken het, was die reeks vir Wes-Indië verlore, alhoewel ’n dubbele honderdtal deur die kaptein Denis Atkinson en ’n wêreldrekordvennootskap om die sewende paaltjie Wes-Indië 510 laat aanteken en die vierde toets sodoende onbeslis laat eindig. In die vyfde toets het Wes-Indië die loot gewen en verkies om eerste te kolf. Walcott se 155 was die hoogste telling van hul 357. Die Australiërs het toe gekolf en gekolf, altesaam in 245.4 beurte in die 6-dae toets, en hulle kon 758 vir 8 aangeteken, nadat vyf spelers honderdtalle aangeteken het. 319 in Wes-Indië se tweede beurt het hulle in die toets met ’n beurt en 82 lopies laat verloor, en met drie wedstryde teenoor nil in die reeks. Walcott het rekorde opgestel nadat hy vyf honderdtalle aangeteken het, en twee keer honderdtalle in beide beurte van ’n wedstryd. ’n Vier-toetsreeks deur Nieu-Seeland het in in Februarie 1956 gevolg. Ná twee oorwinnings met ’n beurt en een met 9 paaltjies, is die Windies in die vierde toets deur die Kiwis verras, nadat Nieu-Seeland hulle met 145 en 77 klop om sodoende hul eerste toetsoorwinning in hul 45ste toets kon aanteken.

John Goddard het in 1957 die Wes-Indiese span vir ’n vyf-toetsreeks na Engeland gelei, maar dit het 3–0 verlore gegaan, en Engeland het die beter een van die twee onbesliste toetse gehad. Gerry Alexander het in 1957–1958 ’n span aangevoer wat Pakistan 3-1 kon klop. In hierdie reeks kon Garry Sobers in Jamaika 365 nie uit nie aanteken, die destyds hoogste telling in toetskrieket. Alexander het die Wes-Indiese span ook na ’n reeksoorwinning met 3–0 in ’n vyf-toetsreeks in Indië, en ’n 2–1-nederlaag teen Pakistan in ’n drie-toetsreeks in die volgende winter geneem. In 1959–1960 het Wes-Indië onder sy kapteinskap 1–0 in ’n vyf-toetsreeks tuis teen Engeland afgegaan.

’n Tydperk van gemengde resultate (1960’s)

Van links na regs: die Australiese kaptein Ray Lindwall, die Australiese eerste minister Robert Menzies, Lindsay Hassett en die Wes-Indiese kaptein Frank Worrell tydens die Wes-Indiese toer na Australië in 1961

Ondanks die feit dat Wes-Indië ’n streek is waar blankes ’n minderheid vorm, is die Wes-Indiese span tot 1960 net deur blanke kapteins aangevoer, hoewel dit meer ’n sosiale as ’n rassistiese diskriminasie was. Regdeur die 1950’s het die sosiale teoretikus C.L.R. James, die toenemend politieke voormalige krieketspeler Learie Constantine en ander vir ’n swart kaptein gepleit. Constantine self het vir Jackie Grant in die veld teen Engeland tydens die 1937–38-toer ingestaan, en George Headley het die Wes-Indiese span in die eerste toets teen Engeland in 1947–48 aangevoer, nadat die benoemde blanke kaptein, John Goddard, beseer was. Geen swart speler is egter as kaptein vir ’n hele toetsreeks benoem nie, totdat Frank Worrell Wes-Indië in hul 1960–61-toer na Australië aangevoer het. Gedurende sy drie jaar as kaptein het Worrell ’n klomp talentvolle, maar rou krieketspelers in waarskynlik die beste span ter wêreld omgeskep.

In 1960 was Australië die beste span ter wêreld, maar op ’n pad ondertoe, terwyl Wes-Indië op pad boontoe was. Toe albei spanne in 1960 ontmoet het, was hulle amper gelykop. Die uitslag was ’n reeks wat as een van die beste in die krieketgeskiedenis beskou word. Die eerste toets op die Brisbane-krieketveld was die eerste wat gelykop geëindig het, wat in krieket beteken dat die span wat laaste gekolf het met dieselfde puntestand as hul teenstanders uitgeskakel is. Die spanne het die volgende twee toetse gedeel. In die vierde het Australië se laaste paartjie Ken Mackay en Lindsay Kline tydens die laaste 100 minute gespeel en ’n gelykop behaal, terwyl Australië die laaste toets en die reeks met twee paaltjies kon wen. Een van die toetse is deur ’n rekordskare van 90 800 bygewoon. Worrell se span was so indrukwekkend dat na dié toetsreeks ’n nuwe trofee tussen die twee spanne geskep is en na die Wes-Indiese kaptein genoem is: Die Frank Worrell-trofee.

Wes-Indië kon Indië die volgende jaar 5–0 tuis verslaan, en in 1963 kon hulle Engeland met 3–1 verslaan. Die toets op Lord’s tydens dié reeks het ’n beroemde eindpunt gesien. In die twee oorblywende aflewerings het Engeland ses lopies vir ’n oorwinning benodig, en Wes-Indië een paaltjie. Die Engelse kolwer was Colin Cowdrey, wat sy linkerarm weens ’n fraktuur vroeër die dag in ’n hangverband gehad het. David Allen het die twee laaste balle egter veilig gespeel en die wedstryd in ’n gelykop laat eindig. Worrell het ná die einde van die reeks as kaptein bedank. Die Wes-Indiese Krieketraad het Garry Sobers as sy opvolger benoem.

Worrell het egter as spanbestuurder gedien toe Wes-Indië Australië in 1964–65 gehuisves het. Die wedstryde is hoogs geveg, met beskuldigings rondom Charlie Griffith se aksie (hy is van balgooiery, wat volgens die krieketreëls verbode is, beskuldig) en opslaggevegte. Die Wes-Indiese span kon dié reeks 2–1 beklink en is vervolgens as die nieamptelike wêreldkampioen beskou. Sobers was nie so goed in die spanbestuur soos Worrell nie en daar het binnekort krake opgedaag. Dikwels het sy individuele uitmuntendheid die verskil tussen oorwinning en nederlaag gemaak. Regdeur die 1960’s is die Wes-Indiese boulwerk deur Wes Hall, Griffith, Lance Gibbs en Sobers self aangevoer. Beide Hall en Griffith het verbleik en toe aan die einde van dié dekade afgedank, maar Wes-Indië kon tot in die middel-1970’n nie opvolgers vind nie.

Sobers was op sy hoogtepunt in Engeland in 1966, en hy het in die vyf toetse 722 lopies aangeteken en 20 paaltjies geneem. Hy kon drie keer die 150 oorsteek, en die 163* op Lord’s het ’n sekere nederlaag in ’n nabye oorwinning omgeskep. Wes-Indië kon die reeks 3–1 beklink. Engeland het in 1967–68 na Wes-Indië vir ’n reeks getoer wat vir Engeland se doelbewuste stadige spel bekend geword het. Wes-Indië was gedwonge om in die eerste toets te volg, maar kon die sege sonder moeilikhede verseker. Die tweede toets is op ’n onvoorbereide paaltjie op Sabinapark gespeel. Engeland het die belangrike loot gewen en 376 aangeteken. Die bons van die paaltjie het baie ongelyk geraak, Wes-Indië het na 143 afgegaan en oorgegee. Op die vierde dag in die tweede beurt het ’n omstrede besluit tot onrus in die gehoor gelei, en die wedstryd moes tydelik onderbreek word. In ’n vreemde besluit het die Wes-Indiese Krieketraad ingestem om 75 minute by die sesde dag se speel by te voeg om die verlore tyd te kompenseer. Sobers het in ’n uitstekende beurt van 113 nie uit nie gespeel, waarvolgens Wes-Indië vir Engeland ’n teiken van 159 in 155 minute gegee het. Engeland was op die punt om die wedstryd te red, maar het agt paaltjies vir 68 verloor. In die vierde toets het Wes-Indië gedurende die eerste beurt ’n voorsprong van 122 in Port-of-Spain behaal, maar in die tweede beurt met ’n telling van 92 vir 2, wou Sobers, gefrustreer deur Engeland se stadige aflewerings, aan homself ’n kans gee, al was dit net klein, om te wen, en het die beurt verrassend verklaar, ’n besluit waarvoor hy destyds hewige kritiek deurgeloop het. Aan Engeland is ’n teiken van 215 in 165 minute opgestel en hulle het daarin geslaag met nog drie minute oor. Wes-Indië het ’n laaste poging onderneem om die laaste toets te wen, maar Engeland kon dit beklink met net een paaltjie oor in hul tweede beurt. Wes-Indië het dié reeks met 0–1 verloor, hul eerste nederlaag sedert 1960–61.

Australië en Bill Lawry kon in 1968–69 wraak neem, nadat hulle Wes-Indië tuis met 1–3 kon verslaan. Nieu-Seeland kon die volgende reeks ewenaar, en in 1969 is Wes-Indië 0–2 in Engeland geklop.

Wêreldoorheersing (1970’s)

Windies-vlag tot in 1999 gebruik

Wes-Indië se ellende het in die 1970’s voorgegaan. Tuis in 1970–71 het hulle vir die eerste keer teen Indië verloor. Die volgende jaar het ’n vyf-toetsreeks teen Nieu-Seeland geëindig sonder dat een van albei spanne naby aan ’n oorwinning was. Doe belangrikste ontdekking in dié reeks teen Nieu-Seeland was Lawrence Rowe, wat sy debuut met ’n dubbele honderdtal en ’n honderdtal afgeskop het. Onder Rohan Kanhai se kapteinskap het Wes-Indië die eerste teikens van ’n hernuwing getoon. Australië het tydens die taai 1972–73-reeks in Wes-Indië twee toetse gewen. Na Sobers se terugkoms – en nog steeds met Kanhai as kaptein – kon die Wes-Indiese span Engeland 2–0 in 1973 verslaan. Dit het ’n oorwinning met ’n beurt en 226 lopies op Lord’s ingesluit, hul hoogste oorwinning oor Engeland nog. Die terugreeks in Wes-Indië het 1–1 geëindig, maar die gasheer was die beter span. Rowe het sy lopie-aantekening met drie honderdtalle, insluitende ’n 302 in Kingston voortgesit. Die laaste toets van hierdie 1973–74-reeks het die einde van ’n era in Wes-Indiese krieket ingelui – dit was die laaste toets van beide Garry Sobers en Rohan Kanhai, en het die opkoms van die snelbouler Andy Roberts ingelui.

Die nuwe kaptein Clive Lloyd het sy eerste verskyning in toetskrieket in 1966 gemaak en het sedertdien ’n vaste instelling in die span geword. Sy bebrilde voorkoms en ’n buk naby die skouers het maskeer dat hy ’n baie fyn veldwerker, veral in die buiteblad, en ’n verwoestende slagspeler was, gemaskeer. Lloyd se eerste taak was die toer na Indië 1974–75. Wes-Indië kon die eerste twee toetse maklik wen. Gordon Greenidge het sy loopbaan met 107 en 93 in die eerste toets afgeskop. Vivian Richards het in sy debuut gesukkel, maar kon 192* in sy tweede toets aanteken. Indië kon herstel om die volgende twee toetse te wen, maar Lloyd slaan 242* in die laaste toets en laat Wes-Indië dié reeks beklink.

Wes-Indië kon die eerste Krieketwêreldbeker in Engeland wen, nadat hulle Australië in die eindstryd op Lord’s verslaan het. In 1975–76 het hulle na Australië getoer, maar het met 1–5 in die ses-toetsreeks verloor, en hulle kon daarna Indië tuis met 2–1 in ’n vier-toetsreeks in dieselfde winter verslaan. In Australië het die snelbouler Michael Holding sy eerste verskyning gemaak. Beide Colin Croft en Joel Garner het hul debuut die volgende jaar gemaak, en Malcolm Marshall twee jaar later. In die volgende vier jaar het Wes-Indië ’n kwaliteitsboulspan saamgestel wat nog selde voorheen gesien is. In die toer na Indië het Vivian Richards sy debuut gemaak, glo die fynste Wes-Indiese kolwer nog, en Gordon Greenidge, wat by die sterk kolfspan aangesluit het, wat alreeds uit Alvin Kallicharran en die aanvangskolwer Roy Fredericks, bykomende tot Rowe en Lloyd bestaan het. Hierdie spelers het die kern van die span gevorm wat tot aan die begin van die 1990’s as wêreldkampioen in toetskrieket beskou is.

Vervolgens het die Wes-Indiese span in 1976 na Engeland getoer. In ’n televisie-onderhoud voor die reeks het die Engelse kaptein Tony Greig opgemerk dat die Wes-Indiese span onder druk swak vaar en dat "ons hulle sal laat gril". Hierdie opmerking, veral omdat dit deur ’n Suid-Afrikaans-gebore speler was, het ’n rou senuwee van die Wes-Indiërs geraak. Regdeur die reeks was die Engelse kolwers onderworpe aan ’n baie vyandige boulwerk. Nadat die eerste twee toetse gelykop geëindig het, het Wes-Indië die volgende drie gewen. Van die Wes-Indiese span se baie hele het Richards met 829 lopies in vier toetse uitgeblink. Hy slaan 232 op Trent Bridge en 291 op The Oval. Greenidge het drie honderdtalle aangeteken, waarvan twee op die moeilike paaltjie van Old Trafford. Roberts en Holding het 55 paaltjies tussen hulle gedeel, Holding se 8 vir 92 en 6 vir 57 op die nuttelose paaltjie op The Oval was ’n uitstekende poging.

Wes-Indië kon ’n tuisreeks teen ’n moeilike Pakistanse span in 1976–77 wen. Enkele maande later het die Wêreldreekskrieketskandaal opgedaag. Die meeste van die Wes-Indiese spelers het kontrakte onderteken met die Australiese televisiemagnaat Kerry Packer, wat besig was om sy eie internasionale kriekettoernooi van stapel te stuur. Die Australiese span, wat die volgende jaar na Wes-Indië getoer het, het geen van Packer se spelers ingesluit nie. Die Wes-Indiese Krieketraad het ’n volstoomspan op die veld gestuur met die redenasie dat geen Wes-Indiese speler geweier het om te speel, maar geskille het ontstaan rakende betaling en die keuse van sekere spelers. Voor die derde toets het Lloyd as kaptein bedank. Binne twee dae het al die ander Wes-Indiese spelers hulself onttrek. Alvin Kallicharran het die span in die oorblywende toetse van dié reeks aangevoer, en Windies kon met 3-1 wen.

Die Wes-Indiese Krieketraad het die Wêreldreekskrieketspelers toegelaat om aan die Krieketwêreldbeker 1979 deel te neem, en Wes-Indië kon die title sonder groot moeite verdedig. Aan die einde van 1979 is die Wêreldreekskrieketkwessie opgelos. Kallicharran is afgesit nadat Wes-Indië ’n ses-toetsreeks 1-0 Indië verloor het en Lloyd is as kaptein heringestel vir ’n toer teen ’n volstoom Australië (waar die Windies 2–0 kon wen, met een gelykop) en Nieu-Seeland. Die laasgenoemde toer was vol omstredenheid. Nieu-Seeland het die eerste toets op Carisbrook met een paaltjie gewen, maar Wes-Indië was nie tevrede met die skeidsregters nie. Wes-Indië se ontevredenheid het tydens die volgende toets op Lancasterpark oorgekook. Terwyl hy na die bal hardloop, stoot Colin Croft doelbewus die skeidsregter Fred Goodall. Toe Goodall met Lloyd oor Croft se gedrag gaan gesels het, moes hy die hele pad stap om die Wes-Indiese kaptein te ontmoet, aangesien laasgenoemde nie ’n duim van sy posisie by die strokies beweeg het nie. Ná die tee op die derde dag het Wes-Indië geweier om die veld te betree, tensy Goodall verwyder is. Hulle is oorreed om voort te gaan, en dit het intense onderhandelinge tussen die twee beheerliggame geneem om die toer op koers te hou. Die Kiwis het die drie-toetsreeks gewen nadat die tweede en derde toets gelykop geëindig het. Nietemin was dié nederlaag die laaste in die volgende 15 jaar vir Wes-Indië.

Oorheersing, rebelle en platloop (1980’s)

Die 1980’s het met ’n 1–0-oorwinning in Engeland ná vyf toetse, 1–0 in Pakistan ná vier toetse, 2–0 tuis oor Engeland ná vier toetse en ’n 1-elk-gelykop in Australië afgeskop. Daarna het in 1982–83 ’n Wes-Indiese rebellespan na apartheid Suid-Afrika getoer. Dié span is deur Lawrence Rowe gelei en het vername spelers soos Alvin Kallicharran, Colin Croft, Collis King en Sylvester Clarke ingesluit. Die Wes-Indiese Krieketraad het hierdie spelers lewenslang geskors (wat later herroep is), en sommiges is die terugkeer geweier. Die rebelle het die volgende jaar egter nog ’n toer gereël, en dié span het die meeste spelers van die oorspronklike span ingesluit. Ten spyte van hierdie verlies aan talent kon die amptelike Wes-Indiese span sy oorheersing voortsit. Gedurende hierdie tydperk het Wes-Indië hulself as een van die beste spanne in internasionale toetskrieket gevestig, met hul hoogtepunt dalk tydens die 1984-toer na Engeland, wat hulle 5–0 kon beklink, die enigste keer in die krieketgeskiedenis wat ’n toerende span ’n vyf-toetsreeks skoonskip kon wen. Dit is opgevolg deur ’n tweede skoonskip teen Engeland tuis in 1985–86. Gelyktydig het die Wes-Indiese span ook die destydse rekord van elf agtereenvolgende toetsoorwinnings opgestel; dit was deel van ’n nog bestaande rekord van 27 toetse sonder nederlaag. Tussen 1980 en 1985–86 kon hulle 10 van 11 toetsreekse wen, die 1981–82-reeks in Australië was 1–1-gelykop. Die Wes-Indië se enigste noemenswaardige destydse nederlaag was ’n EDI, nadat hulle, tot algemene verrassing, die eindstryd van die Krieketwêreldbeker 1983 teen Indië verloor het.

Die Wes-Indiese kaptein Lloyd het na die 1984–85-reeks teen Australië uit toetskrieket bedank. Altesaam het Lloyd die Wes-Indiese span in 74 toetswedstryde aangevoer, waarvan hulle 36 kon wen. Vivian Richards het Lloyd opgevolg, en het die en het die sukses voortgesit. Intussen het ’n verandering in die ou garde ook plaasgevind. Beide Joel Garner en Michael Holding het teen 1987 uitgetree. ’n Belangrike ontdekking was Curtly Ambrose, wat so lank soos Garner en ewe doeltreffend met die bal was. Courtney Walsh, wat in 1984 sy eerste verskyning gemaak het, het met ’n aksie geboul wat soos Holding s’n gelyk het. Ian Bishop het oor ’n soortgelyke aksie beskik, en was as ’n bouler ewe goed totdat beserings sy loopbaan onderbreek het. Patrick Patterson was vinniger as die hele res, maar het ’n kort loopbaan gehad. Marshall was nog steeds die fynste snelbouler ter wêreld. Maar die kolfwerk het tekens van swakheid begin toon, ondanks die teenwoordigheid van Richards, Greenidge en Desmond Haynes. Wes-Indië kon nie vir die halfeindstryd van die Krieketwêreldbeker 1987 kwalifiseer nie. Aan die einde van die 1980’s, terwyl hulle nog die beste span in die wêreld was, het hulle die aura van onoorwinlikheid verloor wat hulle in die middel van dié dekade nog gehad het. Die opsporing van goeie plaasvervangers vir ou spelers het weer ’n probleem begin word.

Lidlande en afhanklikhede

Brian Lara hou die wêreldrekord vir die hoogste beurttelling in toetskrieket (400 teen Engeland in 2003/04).

Spelers van die volgende lidlande is verkiesbaar vir die Wes-Indiese span:

• Soewereine lande
  •  Antigua en Barbuda
  •  Barbados
  •  Dominica
  •  Grenada
  •  Guyana
  •  Jamaika
  •  St. Kitts en Nevis
  •  St. Lucia
  •  St. Vincent en die Grenadine
  •  Trinidad en Tobago

• Britse oorsese gebiede
  •  Anguilla
  •  Britse Maagde-eilande
  •  Montserrat
• Lande van die Koninkryk van die Nederlande
  •  Sint Maarten
• Eilandgebied van die Verenigde State van Amerika
  •  Amerikaanse Maagde-eilande

Moontlike toekomstige lede

• Besondere munisipaliteite van Nederland
  •  Saba
  •  Sint Eustatius
• Oorsese kollektiwiteite van Frankryk
  •  Saint-Martin
  •  Sint Bartholomeus
• Oorsese departemente van Frankryk
  •  Guadeloupe
  •  Martinique

Rekords

Wêreldbekerrekord

Jaar	Uitslag
1975	Kampioen
1979	Kampioen
1983	Naaswenner
1987	Groepfase
1992	Groepfase
1996	Halfeindrondte
1999	Groepfase
2003	Groepfase
2007	Super 8
2011	Kwarteindrondte
2015	Kwarteindrondte
2019	Groepfase
2023	N.v.t.

Twintig20-rekord

Jaar	Uitslag
2007	Groepfase
2009	Halfeindrondte
2010	Super 8
2012	Kampioen
2014	Halfeindrondte
2016	Kampioen
2020	Gekwalifiseer

Kampioenetrofee-rekord

Jaar	Uitslag
1998	Naaswenner
2000	Groepfase
2002	Groepfase
2004	Kampioen
2006	Naaswenner
2009	Groepfase
2013	Groepfase
2017	Nie gekwalifiseer nie

Eksterne skakels

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Wes-Indiese nasionale krieketspan.
• (en) Amptelike webwerf

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.