Uruguaanse nasionale rugbyspan

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Uruguay
Kenteken van die Uruguaanse nasionale rugbyspan.png
Unie Uruguaanse Rugbyunie (URU)
Bynaam(e) Los Teros (“die Teros”)
Embleem Bronskiewiet
Stadion Charrúa-stadion, Montevideo
Kapasiteit 14 000
Afrigter(s) Vlag van Argentinië Esteban Meneses (sedert 2015)
Kaptein(s) Andrés Vilaseca
Spankleure
Alt. kleure
Statistiek
Meeste toetse Diego Magno (103)[1]
Meeste toetspunte Felipe Berchesi (369)[2]
Meeste drieë Diego Ormaechea (33)[3]
Eerste internasionale wedstryd
Vlag van Chili Chili 21–3 Uruguay Vlag van Uruguay
(Buenos Aires, Argentinië; 5 Augustus 1948)
Grootste oorwinning
Vlag van Paraguay Paraguay 6–102 Uruguay Vlag van Uruguay
(Puerto Iguazú, Argentinië; 14 Mei 2011)
Grootste nederlaag
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 134–3 Uruguay Vlag van Uruguay
(Oos-Londen, Suid-Afrika; 11 Junie 2005)
Wêreldbeker
Verskynings 4/9 (Eerste in 1999)
Beste uitslag Een oorwinning elk in 1999, 2003 en 2019
Unie webwerf
www.uru.org.uy

Die Uruguaanse nasionale rugbyspan (Spaans: Selección de rugby de Uruguay) is die nasionale rugbyspan wat Uruguay tydens internasionale wedstryde (toetswedstryde) verteenwoordig. Dié span se bynaam Los Teros (Spaans vir: “die Teros”) is ontleen aan die bronskiewiet (Vanellus chilensis), die nasionale voël van die land. Rugby word in Uruguay geadministreer deur die Uruguaanse Rugbyunie (Unión de Rugby del Uruguay, URU) wat in 1951 gestig is. Uruguay word as die vierde beste rugbyspan in die Amerikas beskou (ná Argentinië, die Verenigde State en Kanada) en deur Wêreldrugby as ’n vlak twee-span erken. Die Uruguaanse rugbyspan is tans (Mei 2023) 17de op Wêreldrugby se wêreldranglys gelys.[4] Een voormalige Uruguaanse rugbyspeler is in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem.

Uruguay het in 1948 sy eerste internasionale wedstryd teen Chili gespeel. Uruguay het tot dusver vir vier van die nege rugbywêreldbekertoernooie gekwalifiseer, maar hulle het nie die uitklopfase gehaal nie. Uruguay het al vier keer die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap gewen, mees onlangs in 2017. Sedert 2016 neem Uruguay ook aan die jaarlikse Amerikaanse Rugbykampioenskap deel, saam met die tweede Argentynse span, Brasilië, Chili, Kanada en die Verenigde State.

Beheerliggaam[wysig | wysig bron]

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Uruguaanse Rugbyunie.

Die beheerliggaam vir rugby in Uruguay is die Uruguaanse Rugbyunie (Spaans: Unión de Rugby del Uruguay, URU). Die Uruguaanse Rugbyunie is in 1951 gestig en het in 1989 ’n volle lid van die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRR; nou Wêreldrugby) geword.[5] Daarbenewens het die Uruguaanse Rugbyunie in 1981 ’n stigtingslid van CONSUR (vandag Sudamérica Rugby) geword.[6]

Die hoogste rugbyliga in die land is die Campeonato Uruguayo de Rugby wat in 1950 gestig is en tans tussen elf spanne uitgespeel word, waarvan die meeste uit die hoofstad Montevideo. Sedertdien is die meeste spelers van die Uruguaanse nasionale span uit dié amateurliga afkomstig. Van die ander spelers is veral op professionele vlak in Frankryk of die Noord-Amerikaanse Major League Rugby aktief. In Uruguay aktiewe nasionale spelers draf meestal uit vir die professionele span Peñarol wat sedert 2020 aan die Superrugby Amerikas deelneem.

Naas die amptelike nasionale span roep die Uruguaanse Rugbyunie ook ander keurspanne byeen. Uruguay A is die tweede nasionale span van Uruguay en hulle neem aan Wêreldrugby se Stille Oseaan-uitdaagtoernooi deel. Nes ander rugbylande beskik Uruguay oor ’n o/20-nasionale span wat aan die Wêreldrugby o/20-kampioenskap deelneem.[7] Die Uruguay Sevens is die Uruguaanse sewesrugbyspan en hulle neem aan internasionale toernooie soos Wêreldrugby se Sewesreeks, Sewesrugbywêreldbeker en Olimpiese Somerspele deel. Kinders en jongmense word reeds op skool aan rugby bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin hul met hul afrigting.

Geskiedenis[wysig | wysig bron]

Invoering en vestiging van rugby[wysig | wysig bron]

In die buurlande Argentinië en Brasilië het in die laat 19de eeu veral Britse emigrante rugby gespeel. Waarskynlik was dit in Uruguay ook die geval, maar die bronne is nie eens nie. Krieketklubs wat deur Engelse gestig is, het rugby saam na Suid-Amerika geneem, wat in hierdie lande heelwat langer voortgegaan het as van die klubs se hoofaktiwiteit.[8] Die Montevideo-krieketklub (MVCC) beweer dat hulle in 1865 die eerste rugbywedstryd in Uruguay gereël het.[8] Die eerste bekende rugbywedstryd is in 1880 tussen Uruguaanse en Britse MVCC-lede gespeel.[8] Die MVCC is volgens sy eie siening die oudste rugbyklub buite Europa en ondanks sy naam het hy nie meer ’n krieketafdeling nie.[9]

’n Waarnemer, wat oënskynlik die vermenging van Britte met “inheemses” afgekeur het, het die 1880-wedstryd soos volg beskryf:[8]

Cquote1.svg … at the same time sublime and ridiculous … [that the] young sons of distinguished families practising the games of the Anglo-Saxon in their youth and young Englishmen of blond Albion, face to face … and on all sides [were] people strangely dressed who ran and shouted, pushed, fell, rose and finished by joining to form now a circle, now a pyramid, now a compact mass in which one could only distinguish heads without shoulders, legs without bodies and hands without arms.
 Cquote2.svg
Cquote1.svg … terselfdertyd subliem en belaglik … [dat die] jong seuns van vooraanstaande gesinne wat die spele van die Anglo-Sakse in hul jeug beoefen en jong Engelse van die blonde Albion, van aangesig tot aangesig … en aan al die kante [was] mense vreemd geklee wat gehardloop en geskree, gedruk, geval, opgestaan en klaargemaak het deur saam te voeg om nou ’n sirkel te vorm, nou ’n piramide, nou ’n kompakte massa waarin ’n mens net koppe sonder skouers, bene sonder liggame en hande sonder arms kon onderskei.
 Cquote2.svg

Dit is nie bekend watter spanne die eerste rugbywedstryd in Uruguay gespeel het nie, maar dit word algemeen erken dat Britse emigrante dié sport in die 19de eeu saam na Uruguay geneem het, terwyl dit veral deur die Rooms-Katolieke skole van die Gemeente van Christenbroers, wat van Ierse herkoms was, versprei is. Vervolgens beskik Uruguay oor een van die oudste rugbykulture buite die Britse Eilande. Rugby was egter vir ’n lang tyd die hoërklas se sport, terwyl die onderklas veral sokker gespeel het.[10]

Die nasionale span se eerste jare[wysig | wysig bron]

Die Uruguaanse rugbyklubs het ’n nieamptelike speelprogram gehandhaaf en volgens die tradisionele amateurisme van vaste strukture afstand gedoen. Ná die Tweede Wêreldoorlog het dit verander veral danksy die moeite van Carlos E. Cat, wat gedurende die 1920’s in die Argentynse hoofstad Buenos Aires vir die CA San Isidro gespeel het. Hy was in 1950 by die stigting van die Campeonato Uruguayo de Rugby betrokke. Die stigting van die nasionale kampioenskap het geslaag, waarvolgens in 1951 die beheerliggaam Uruguaanse Rugbyunie gestig is met Cat wat tot in 1957 as eerste president gedien het.[11] Die beheerliggaam se kenteken toon van die begin af ’n bronskiewiet, wat in Spaans Tero genoem word.

Uruguay teen Chili tydens die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1951 in Buenos Aires

Reeds drie jaar voor die beheerliggaam se stigting het die land se leidende klubs ooreengekom om ’n amptelike nasionale span te stig en spelers beskikbaar te stel. Op 5 Augustus 1948 het Uruguay sy internasionale verskyning teen Chili gemaak. Dit is op neutrale bodem in Buenos Aires aangebied en het met ’n 3–21-nederlaag geëindig. Op 11 September 1950 het die eerste tuiswedstryd in Montevideo gevolg wat die gasheer teen Brasilië met 8–6 gewen het. In Februarie 1951 sou die Teros aan die eerste Pan-Amerikaanse Spele in Buenos Aires deelneem, maar die rugbytoernooi is om organisatoriese redes nie beslis nie. Dit moes tot September uitgestel word en is onder die naam ABCU-toernooi aangebied (genoem na die vier deelnemende lande). Tydens die eerste Suid-Amerikaanse vastelandse rugbytoernooi het die Uruguane verrassend goed presteer en die tweede plek behaal. Hulle het beide Chili en Brasilië naelskraap geklop, maar hulle is deur die baie meer ervare Argentyne met 62–0 verneder.[12] Sewe jaar later is dié toernooi terugwerkend erken as eerste Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap.[13]

In die daaropvolgende jare het hulle net twee toetswedstryde teen Brasilië en Chili gespeel. In 1958 het Uruguay aan die eerste amptelike Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap deelgeneem. Ná swak nederlae teen Chili en Argentinië het hulle in hul laaste wedstryd Peru met 10–6 geklop.[14] In 1960 het Uruguay vir die eerste keer een van Europa se leidende rugbylande gehuisves en hulle het teen die deur Suid-Amerika toerende Franse met 0–59 verloor, maar die Franse Rugbyfederasie het vanweë die klasverskil aan die wedstryd nie amptelike toetsstatus toegeken nie. Tydens die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1961 het Uruguay in die eerste taai wedstryd Brasilië met 11–8 verslaan, maar daarna is hulle deur beide Chili en Argentinië maklik geklop.[15] Tydens die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1964 het hulle ’n oorwinning teen Chili aangeteken, maar ook nederlae teen Argentinië en – ietwat verrassend – Brasilië gely.[16] Aan die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1967 het net drie spanne deelgeneem, waarby Uruguay deur beide Argentinië en Chili geklop is.[17] Die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1969 het op ’n soortgelyke manier verloop.[18]

Geleidelike vestiging[wysig | wysig bron]

Tydens die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1971, waaraan vir die eerste keer vyf spanne deelgeneem het, het Uruguay vir die eerste keer teen Paraguay te staan gekom en met 56–3 geseëvier. Daarop het ’n oorwinning teen Brasilië en nederlae teen beide Chili en Argentinië gevolg, waarna die Teros met hul derde plek vir die eerste keer ’n positiewe punteverskil behaal het.[19] Tydens die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1973 het Uruguay sy beste prestasie by dié vastelandse toernooi nog behaal, toe hulle Brasilië, Chili en Paraguay geklop en in die tweede plek geëindig het; teen Argentinië was hulle weereens sonder enige kans.[20] Tydens die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1975 het die Teros twee oorwinnings en nederlae elk aangeteken.[21] Die Nieu-Seelandse All Blacks se 1976-toer deur Suid-Amerika het in die Estadio Centenario in Montevideo afgeskop. Die wedstryd, wat nie amptelike toetsstatus geniet het nie, het in ’n 3–64-nederlaag geëindig.[22] Tydens die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1977 het die Teros oorwinnings teen Brasilië, Chili en Paraguay aangeteken, waarvolgens hulle in die tweede plek geëindig het; teen Argentinië was hulle weer sonder enige kans en is met 0–70 verneder.[23] In die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1979 se eerste wedstryd teen Argentinië het hulle amper ’n sensasie behaal, toe hulle naelskraap met 16–19 verloor het.[24]

Nes die ander rugbylande was die Uruguaanse verhoudinge met die Suid-Afrika onder apartheid ambivalent. Ter omseiling van die regering se verbod op al die wedstryde teen Suid-Afrikaanse spanne is in 1980 onder Argentynse leiding die “skaduspan” Sudamérica XV (ook Jaguares Sudamericanos genoem) gestig. Vir die span het spelers uit vyf Suid-Amerikaanse lande uitgedraf, maar die Argentyne het meer as die helfte van die spelers beskikbaar gestel. Die span is deur die betrokke beheerliggame nie amptelik erken nie, maar in die geheim geduld. Gedurende die volgende vier jaar het die Sudamérica XV agt keer teen die Springbokke gespeel, maar hulle het net een wedstryd gewen (op 3 April 1982 in Bloemfontein).[25]

Argentinië, die onoorwonne wenner van al die vorige vastelandse rugbykampioenskappe, het in 1981 nie aan die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap deelgeneem nie. Dit het aan die ander deelnemers die kans gebied om dié toernooi vir die eerste keer nog te wen. Uruguay het al sy drie wedstryde teen Paraguay, Brasilië en Chili maklik gewen en sodoende die grootste sukses in die beheerliggaam se geskiedenis behaal.[26] Twee jaar later het Argentinië weer aan die toernooi deelgeneem en Uruguay kon net die tweede plek beklee, twee jaar later het hulle dieselfde uitslag behaal. In Junie 1985 het Frankryk aan die einde van sy 1985-toer deur Suid-Amerika Uruguay besoek en met 34–6 gewen; dié wedstryd is nie as ’n toetswedstryd erken nie.[27] Drie maande voorheen het die Internasionale Rugbyraad (IRR, nou Wêreldrugby), wat destyds baie eksklusief was en net agt lede gehad het, op die invoering van die rugbywêreldbekertoernooi besluit. Vir die eerste Rugbywêreldbeker 1987 het die IRR nege spanne vir deelname genooi, maar Uruguay het geen uitnodiging ontvang nie.[28]

Op pad na die eerste rugbywêreldbekerdeelname[wysig | wysig bron]

Op 2 Augustus 1987 het met Spanje die eerste Europese span Uruguay besoek wat aan die Teros toetsstatus toegeken het; die besoekers het die wedstryd met 16–8 gewen. Tydens die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskappe in 1987 en 1989 het die Teros weer na Argentinië in die tweede plek geëindig. In September 1988 het hulle teen België hul eerste oorwinning teen ’n Europese span nog aangeteken (met 39–13). ’n Maand later was die Uruguaanse beheerliggaam een van die stigtingslede van die vastelandse beheerliggaam CONSUR (nou Sudamérica Rugby)[6] en in 1989 het hulle ’n IRR-lid geword.[29] In November 1989 het hulle vir die eerste keer teen die Verenigde State te staan gekom, maar die Teros is met 6–60 maklik verslaan. Die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1991 het hulle weer in die tweede plek afgesluit. Die 1993-toernooi het gelyktydig as eerste kwalifiseringsrondte vir die Rugbywêreldbeker 1995 gedien. Aangesien die Uruguane weer in die tweede plek geëindig het, het hulle die volgende rondte misgeloop.[30] Die uitslag was baie naelskraap: Die Teros het op ’n stadium met 10–6 voorgeloop, totdat een van hul spelers van die veld gesit is; die Argentyne kon die wedstryd draai en die Uruguane met 19–10 klop.[31]

Van 1995 tot 2003 het Uruguay aan al die vyf Pan-Amerikaanse Rugbykampioenskappe deelgeneem. Dié toernooi het tot meer ontmoetings met die Verenigde State en Kanada gelei, waarby die Teros soms tred kon hou, maar in al die wedstryde verslaan is. Die wedstryde teen albei Noord-Amerikaanse spanne in September 1996 was die eerstes nog wat hulle buite Suid-Amerika gespeel het. In 1995, 1997 en 1998 se Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskappe het Uruguay weer in die tweede plek geëindig. In Maart 1998 het die span aan die rugbywêreldbekerkwalifisering deelgeneem. In die eerste rondte het hulle teen Chili en Paraguay te staan gekom en albei wedstryde gewen. Die tweede kwalifiseringsrondte was gelyk aan die Pan-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1998. Met hul laaste plek het Uruguay die kans gehad om in vroeg 1999 deur twee interkontinentale uitkloprondtes te kwalifiseer. Die Teros het Portugal twee keer geklop met die terugwedstryd in Lissabon wat hul eerste wedstryd in Europa was. Die laaste struikelblok was Marokko. Die Teros het hul tuiswedstryd in Montevideo met 18–3 gewen, maar die wegwedstryd in Casablanca met 18–21 verloor. Met ’n algehele telling van 36–24 het hulle vir die eerste keer vir ’n rugbywêreldbekertoernooi gekwalifiseer.[32]

Die Rugbywêreldbeker 1999 is in Oktober en November in die destydse Vyfnasies aangebied. Uruguay is in Poel 1 geloot en al die drie poelwedstryde is in Skotland beslis. In Galashiels het die Teros in die eerste wedstryd ’n 27–15-oorwinning teen Spanje aangeteken, waartoe die 40-jarige spankaptein Diego Ormaechea, tot op hede die oudste speler tydens ’n rugbywêreldbekertoernooi, ’n drie bygedra het.[33] In Edinburg het hulle teen die Skotte met 12–43 verloor, in Glasgow teen die verdedigende wêreldkampioen Suid-Afrika met 3–39. Vervolgens is hulle met hul derde plek uit die toernooi geskakel.[34]

In die nuwe millennium[wysig | wysig bron]

In September 2000 het Uruguay die eerste toetswedstryd teen Namibië gewen. Van 2000 af is die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap jaarliks beslis, maar die magsbalans op die vasteland het vir eers nie verander nie. Tot in 2010 het Uruguay elf agtereenvolgende keer na Argentinië in die tweede plek geëindig.[35] In 2001 is die Teros tydens die Pan-Amerikaanse Rugbykampioenskap deur die Argentyne met net vyf punte geklop, later dié jaar het hulle tuistoetswedstryde teen beide Italië en Spanje verloor. Van Julie tot September 2002 het Uruguay ses wedstryde tydens die rugbywêreldbekerkwalifisering gespeel. Hulle het die eerste drie wegwedstryde teen Chili, Kanada en die Verenigde State verloor. Maar die Teros kon herstel en al die drie tuiswedstryde wen, waarby hulle die Kanadese en Amerikaners vir die eerste keer geklop het.[36] Uruguay het daarmee vir die Rugbywêreldbeker 2003 in Australië gekwalifiseer. In Poel C het hulle ná drie swak nederlae teen Suid-Afrika (met 6–72), Samoa (met 13–60) en die latere wêreldkampioen Engeland (met 13–111) Georgië met 24–12 geklop.[37]

In 2004 en 2005 het Uruguay aan albei toernooie van die kortstondige Interkontinentale Beker deelgeneem en teen Portugal asook Georgië te staan gekom. In 2005 het die span met die 14de plek op Wêreldrugby se wêreldranglys hul beste plek nog beklee. Die rugbywêreldbekerkwalifisering het in Julie 2006 met die vastelandse rondte 3a afgeskop. Ná ’n 0–26-wegnederlaag teen Argentinië in die eerste wedstryd het die Teros tuis Chili met 43–15 geklop en die rondte 4 gehaal. In dié rondte het hulle in twee uitspeelwedstryde teen die Verenigde State te staan gekom, maar albei verloor.[38] Die Teros het tydens die internasionale uitspeelrondte die laaste kans vir kwalifisering gehad. Hulle het die wegwedstryd in Lissabon verloor (met 5–12) en die tuiswedstryd in Montevideo gewen (met 18–12), waardeur hulle met ’n naelskraapse algehele telling van 23–24 uitgeskakel is en die Rugbywêreldbeker 2007 in Frankryk misgeloop het.[39]

Wêreldbekerkwalifiseringwedstryd teen Rusland (2014)
Uruguay teen Wallis tydens die Rugbywêreldbeker 2015

In Junie 2008 het Uruguay vir die eerste keer aan die Nasiesbeker deelgeneem. Hulle het die vyfde plek onder ses deelnemers beklee, nadat hulle net Rusland kon klop.[40] Een jaar later het hulle in die laaste plek geëindig. Die rugbywêreldbekerkwalifisering vir die Rugbywêreldbeker 2011 het in April/Mei 2009 met twee wedstryde in rondte 3a teen Brasilië en Chili afgeskop, wat Uruguay albei maklik gewen het. Daarop het weer twee uitspeelwedstryde teen die Verenigde State gevolg en net soos vier jaar voorheen het die Teros twee nederlae gely (met onderskeidelik 22–27 tuis en 6–27 weg).[41] In die aansluitende interkontinentale uitspeelrondte het Uruguay Kasakstan met 44–7 geklop. Die laaste plek is in November 2010 in twee wedstryde teen Roemenië beslis: In die tuiswedstryd het hulle met 21–21 gelykop gespeel, maar nadat hulle die wegwedstryd in Boekarest met 12–39 verloor het, het Uruguay met ’n algehele telling van 33–60 die toernooi in Nieu-Seeland misgeloop.[42]

Ná drie jare se afwesigheid het Uruguay in 2012 weer aan die Nasiesbeker deelgeneem en in die vierde plek geëindig. Die wêreldbekerkwalifisering vir die Rugbywêreldbeker 2015 het in Mei 2013 afgeskop en die Uruguane het in rondte 3a weer beide Brasilië en Chili geklop. In Maart 2014 het hulle in rondte 4 weer teen die Verenigde State te staan gekom. In die tuiswedstryd het hulle met 27–27 gelykop gespeel, maar nadat hulle die wegwedstryd met 13–32 verloor het, het hulle die regstreekse kwalifisering misgeloop en moes nes vier jaar voorheen aan die interkontinentale uitspeelwedstryde deelneem.[43] Voor ’n tuisskare het hulle Hongkong met 28–7 geklop. Die laaste plek is in September en Oktober 2014 teen Rusland beslis: Op die naelskraapse 21–22-wegnederlaag in Krasnojarsk het ’n 36–27-tuisoorwinning gevolg, waarmee Uruguay met ’n algehele telling van 57–49 die laaste plek bespreek het.[44]

Tydens en ná die suksesvolle rugbywêreldbekerkwalifisering het hulle ook in ander belangrike wedstryde gespeel. Argentinië het vanweë ander verpligtinge van 2014 af nie meer met sy dominerende nasionale span aan die jaarlikse vastelandse toernooi deelgeneem nie. Uruguay het die nuwe kans konsekwent benut en ná drie maklike oorwinnings teen Brasilië, Chili en Paraguay ná 25 jaar sy tweede Suid-Amerikaanse titel ingepalm.[45] Tydens die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap 2015 is hulle egter deur Chili geklop, wat op sy beurt sy eerste Suid-Amerikaanse titel ingepalm het.[46] Die daaropvolgende Rugbywêreldbeker 2015 was vir Uruguay die ergste nog. Die Teros is in al die vier Poel A-wedstryde deur Wallis (met 9–54), Australië (met 3–65), Fidji (met 15–47) en die gasheer Engeland (met 3–60) oorrompel, waarvolgens hulle met hul laaste plek uitgeskakel is.[47]

Verdere ontwikkeling[wysig | wysig bron]

Wêreldbekerkwalifiseringwedstryd teen Kanada (2018)
Wêreldbekerkwalifiseringwedstryd teen die VSA (2021)

Die in 2009 ingestelde Amerikaanse Rugbykampioenskap, waaraan voorheen sekere nasionale reserwespanne deelgeneem het, het in 2016 ’n fundamentele verandering ondergaan. Sedertdien het die Amerikas se vyf leidende spanne na die voorbeeld van die Europese Sesnasies in ’n jaarlikse rondomtalie ontmoet. Net Argentinië het ten einde van ’n meer gebalanseerde toernooi slegs sy reserwespan (die Jaguares) laat deelneem.[48] Tydens die eerste toernooi in Februarie en Maart 2016 het Uruguay ná drie oorwinnings en twee nederlae in die vierde plek geëindig. ’n Maand later het die span ná drie maklike oorwinnings die derde Suid-Amerikaanse titel ingepalm. Tydens die Amerikaanse Rugbykampioenskap 2017 het hulle weer drie oorwinnings aangeteken (en twee nederlae gely), waarmee hulle die derde plek behaal het. Later in 2017 het hulle ook die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap en die Nasiesbeker beklink. Met sy titels tydens die twee vorige Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskappe moes Uruguay eers in rondte 4 van die rugbywêreldbekerkwalifisering begin en in Januarie en Februarie 2018 in twee uitspeelwedstryde teen Kanada te staan kom. Hulle het albei wedstryde gewen (met onderskeidelik 38–29 weg en met 32–31 tuis), waarmee Uruguay vir die vierde keer vir die toernooi gekwalifiseer het.[49]

Na aanleiding van die Argentynse voorbeeld neem sedert 2018 net die Uruguaanse reserwespan aan die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap deel. Tydens die Amerikaanse Rugbykampioenskap 2019 het die nasionale span ná vier oorwinnings in die tweede plek geëindig, hul enigste nederlaag was teen die Argentynse reserwespan. In die eerste wedstryd tydens die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan het die Teros ’n verrassende 30–27-oorwinning teen Fidji aangeteken. Dit was hul eerste oorwinning teen dié span en ook hul eerste oorwinning tydens ’n rugbywêreldbekertoernooi in 16 jaar.[50][51] Daarna het hulle egter teen Georgië (met 7–33), Australië (met 10–45) en Wallis (met 13–35) verloor, waardeur die Teros weer in die laaste plek uit die toernooi geskakel is. ’n Nagklub in Kumamoto het tydens die toernooi kriminele klagte teen spelers van die Uruguaanse span weens beweerde skade aan eiendom ingedien.[52]

Sedert die uitbreek van die wêreldwye Covid-19-pandemie is nóg die Suid-Amerikaanse nóg die Amerikaanse Rugbykampioenskap beslis. In 2020 kon net twee tuiswedstryde teen Spanje gespeel word. Tydens die rugbywêreldbekerkwalifisering in Julie 2021 het Uruguay in rondte 2a beide Chili (met 15–10) en Brasilië (met 36–13) geklop. Aansluitend het die span in Oktober in twee uitspeelwedstryde teen die Verenigde State te staan gekom. Op ’n 16–19-wegnederlaag het ’n 34–15-tuisoorwinning gevolg; met ’n algehele telling van 50–34 het Uruguay regstreeks vir die Rugbywêreldbeker 2023 in Frankryk gekwalifiseer.[53]

Kleure, embleem en bynaam[wysig | wysig bron]

Die bronskiewiet, embleem van die Uruguaanse nasionale rugbyspan

Uruguay speel tradisioneel in ’n hemelblou trui met wit kleuraksente, wit broeke en blou sokkies. Hul alternatiewe trui is wit met blou kleuraksente, blou broeke en blou sokkies.

Die huidige truiverskaffer is die Uruguaanse sportuitruster Flash[54] en die truiborg is die Spaanse Banco Santander.[55] Die beheerliggaam se kenteken verskyn op die regterbors, die truiverskaffer se kenteken links en die borgkenteken in die middel.

Die beheerliggaam Uruguaanse Rugbyunie se kenteken, wat ook op die trui verskyn, toon ’n hemelblou bronskiewiet op ’n swart agtergrond. Die nasionale span se bynaam Los Teros (“die Teros”) is ontleen aan die Spaanse naam van dié voël uit die familie Charadriidae wat wydverspreid in Suid-Amerika voorkom.

Tuisstadion[wysig | wysig bron]

Die Charrúa-stadion in Montevideo, tuisstadion van die Uruguaanse nasionale rugbyspan

Uruguay se tuisstadion is die Charrúa-stadion in die hoofstad Montevideo met ’n kapasiteit van 14 000. Dit is in besit van die Departamento Montevideo, wat dit deur middel van ’n konsessie-ooreenkoms aan die rugbyunie en die sokkervereniging beskikbaar stel vir gebruik.[56] Hier word amper al die nasionale span se tuiswedstryde, die meeste wedstryde tydens die nasionale rugbykampioenskap en ander rugbybyeenkomste aangebied; buitendien is die rugbybeheerliggaam se hoofkantoor hier gesetel. Die tweede hoofgebruiker is die sokkerklub Montevideo City Torque en ook die Uruguaanse nasionale vrouesokkerspan span die stadion vir hul tuiswedstryde in.

Vorige tuisstadions was die fasiliteite van die Montevideo-krieketklub en die Carrasco Poloklub, die Parque Central, die Estadio Luis Franzini en die Estadio Saroldi – almal in Montevideo. Tot op hede het die nasionale span net drie tuiswedstryde buite die hoofstad gespeel, in 2017 twee keer in Maldonado en in 2014 een keer in Paysandú.

Toetswedstryde[wysig | wysig bron]

Uruguay se plek op Wêreldrugby se ranglys van 10 Oktober 2003 tot op hede

Uruguay het 136 van sy 264 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 51,52%. Uruguay se statistieke in toetswedstryde teen al die lande, in alfabetiese volgorde, is soos volg (korrek in Mei 2023):[57] Uruguay kon tot dusver nie ’n oorwinning teen Argentinië aanteken nie, terwyl hul wenrekord teen Brasilië, Chili en Paraguay positief is.

Teen Gespeel Gewen Verloor Gelykop % Gewen
Vlag van Argentinië Argentinië 32 0 32 0 0,00
Vlag van Australië Australië 2 0 2 0 0,00
Vlag van België België 1 1 0 0 100
Vlag van Brasilië Brasilië 30 27 3 0 90,00
Vlag van Chili Chili 55 41 13 1 74,54
Vlag van Duitsland Duitsland 1 0 1 0 0,00
Vlag van Engeland Engeland 2 0 2 0 0,00
Vlag van Fidji Fidji 4 1 3 0 25,00
Vlag van Georgië Georgië 7 2 5 0 28,57
Vlag van Hongkong Hongkong 1 1 0 0 100
Vlag van Italië Italië 4 0 4 0 0,00
Vlag van Japan Japan 5 1 4 0 20,00
Vlag van Kanada Kanada 12 5 7 0 41,67
Vlag van Kasakstan Kasakstan 1 1 0 0 100
Vlag van Marokko Marokko 2 1 1 0 50,00
Vlag van Namibië Namibië 4 3 1 0 75,00
Vlag van Paraguay Paraguay 26 25 0 1 96,15
Vlag van Peru Peru 1 1 0 0 100
Vlag van Portugal Portugal 9 6 3 0 66,67
Vlag van Roemenië Roemenië 13 3 9 1 23,08
Vlag van Rusland Rusland 9 5 4 0 55,56
Vlag van Samoa Samoa 1 0 1 0 0,00
Vlag van Skotland Skotland 1 0 1 0 0,00
Vlag van Spanje Spanje 14 7 7 0 50,00
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 3 0 3 0 0,00
Vlag van Tonga Tonga 1 0 1 0 0,00
Vlag van Venezuela Venezuela 1 1 0 0 100
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State 20 4 15 1 20,00
Vlag van Wallis Wallis 2 0 2 0 0,00
Algeheel 264 136 124 4 51,52

Rekords[wysig | wysig bron]

Wêreldbekerrekord[wysig | wysig bron]

Uruguay het tot dusver vir vier rugbywêreldbekertoernooie gekwalifiseer. Hul beste prestasie tot dusver was een oorwinning elk tydens die toernooie in 1999, 2003 en 2019.

Jaar Uitslag
1987 Nie genooi nie
1991 Geen deelname
1995 Nie gekwalifiseer nie
1999 Poelfase
2003 Poelfase
2007 Nie gekwalifiseer nie
2011 Nie gekwalifiseer nie
2015 Poelfase
2019 Poelfase
2023 gekwalifiseer
2027 N.v.t.
2031 N.v.t.

Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskap[wysig | wysig bron]

Sedert die eerste toernooi in 1951 het Uruguay tot in 2017 aan al die Suid-Amerikaanse Rugbykampioenskappe deelgeneem. Hulle het die toernooi vier keer gewen en 27-keer as naaswenner geëindig. Sedert 2018 neem Uruguay slegs met die reswerespan aan dié toernooi deel.[35]

  • Titeloorwinnings (4): 1981, 2014, 2016, 2017

Pan-Amerikaanse Rugbykampioenskap[wysig | wysig bron]

Uruguay het van 1995 tot 2003 an al die vyf Pan-Amerikaanse Rugbykampioenskappe deelgeneem en by elke toernooi in die laaste plek geëindig.

Amerikaanse Rugbykampioenskap[wysig | wysig bron]

Uruguay neem sedert 2009 aan die jaarlikse Amerikaanse Rugbykampioenskap (oftewel “Amerikaanse Sesnasies”) deel, waar hulle teen Brasilië, Chili, Kanada en die Verenigde State asook die Argentynse tweede span speel. Hul beste prestasie tot dusver was die tweede plek in 2019.

Nasiesbeker[wysig | wysig bron]

Sedert 2008 neem Uruguay deel aan die Nasiesbeker, waartydens nasionale spanne van die tweede vlak en reserwespanne van die eerste vlak ontmoet. Ná gemengde resultate tydens die eerste toernooie het Uruguay die toernooi van 2017 tot 2019 drie agtereenvolgende keer gewen.

  • Titeloorwinnings (3): 2017, 2018, 2019

Ander toetswedstryde[wysig | wysig bron]

In teenstelling met ander tradisionele rugbylande het die Uruguaanse nasionale rugbyspan tydens die amateurtydperk nie oorsese toere onderneem nie en tot in die middel-1990’s slegs wedstryde in Suid-Amerika gespeel. Daarteenoor het hulle deur Suid-Amerika toerende nasionale spanne gehuisves. Deesdae is toetswedstryde teen die spanne van die Noordelike Halfrond tweekeer per jaar moontlik. Gedurende Juniemaand se midjaarrugbytoetsreeks tree Uruguay as gasheer op en gedurende Novembermaand se eindjaarrugbytoetsreeks reis Uruguay na Europa. In teenstelling met die meeste ander rugbylande speel Uruguay nie vir enige trofee teen sy teenstanders nie.

Spelers[wysig | wysig bron]

Huidige span[wysig | wysig bron]

Die volgende spelers het Uruguay se span gevorm tydens die 2022 eindjaarrugbytoetsreeks:[58]

Agterspelers (zagueros)

Speler Posisie Klub Toetswedstryde
Santiago Álvarez Skrumskakel Peñarol 5
Santiago Arata Skrumskakel Castres Olympique 45
Tomás Inciarte Skrumskakel Peñarol 30
Felipe Berchesi Losskakel Dax 43
Felipe Etcheverry Losskakel Peñarol 17
Juan Zuccarino Losskakel MVCC 2
Juan Manuel Alonso Senter MVCC 7
Felipe Arcos Pérez Senter Peñarol 9
Andrés Vilaseca Kaptein Senter Vannes 73
Nicolás Freitas Vleuel Vannes 48
Rodrigo Silva Vleuel Peñarol 76
Gastón Mieres Heelagter Lobos 80

Voorspelers (delanteros)

Speler Posisie Klub Toetswedstryde
Facundo Gattas Haker Old Glory DC 38
Germán Kessler Haker Provence 59
Guillermo Pujadas Haker Peñarol 25
Matías Benítez Stut Peñarol 43
Juan Echeverría Stut Peñarol 64
Mathias Franco Stut Peñarol 4
Ignacio Péculo Stut Peñarol 11
Reinaldo Piussi Stut Carrasco Polo Club 1
Mateo Sanguinetti Stut Los Cuervos 77
Felipe Aliaga Slot Peñarol 4
Ignacio Dotti Slot New Orleans Gold 58
Manuel Leindekar Slot Bayonne 25
Diego Magno Slot Peñarol 103
Manuel Ardao Losvoorspeler Peñarol 20
Lucas Bianchi Losvoorspeler Peñarol 6
Santiago Civetta Losvoorspeler Peñarol 22
Manuel Diana Losvoorspeler Peñarol 36
Eric Dosantos Agsteman Peñarol 13

Bekende spelers[wysig | wysig bron]

Carlos Arboleya (2015)
Agustín Ormaechea (2015)
Alejandro Nieto (2016)
Felipe Berchesi (2018)

Een voormalige Uruguaanse speler is vir sy uitstekende prestasie in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem:[59]

Speler Posisie Inskrywing
Diego Ormaechea Agsteman 2019

Spelerstatistieke[wysig | wysig bron]

Vervolgens die belangrikste statistieke van Uruguay se spelers. Die spelers wat met * gekenmerk is, is nog aktief en kan hul statistieke verbeter.

(Korrek teen: Mei 2023)

Meeste toetswedstryde[60]
Rang Naam Tydperk Toetswedstryde
01 Diego Magno * 2008–2022 103
02 Gastón Mieres * 2010–2022 80
03 Mateo Sanguinetti * 2014–2022 77
04 Leandro Leivas 2008–2019 76
05 Mario Sagario 2006–2019 76
06 Rodrigo Silva * 2012–2022 76
07 Juan Manuel Gaminara 2010–2019 71
08 Alejandro Nieto 2012–2019 71
09 Andrés Vilaseca * 2013–2022 73
10 Twee spelers met 67 toetswedstryde elk
Meeste toetswedstryde as kaptein[61]
Rang Naam Tydperk Toetswedstryde
01 Juan Manuel Gaminara 2016–2019 40
02 Diego Ormaechea 1985–1999 36
03 Jorge Zerbino 1975–1985 20
04 Andres Vilaseca * 2018–2022 18
05 Diego Aguirre 2002–2003 16
06 Nicolás Klappenbach 2005–2015 15
07 Mario Lame 1995–2001 14
08 Eduardo Cerruti 1985–1989 10
09 Santiago Vilaseca 2015 10
10 Arturo Avalo 2012–2014 09
Meeste punte aangeteken[62]
Rang Naam Tydperk Punte
01 Felipe Berchesi * 2011–2022 369
02 Federico Sciarra 1990–1999 272
03 Juan Menchaca 1998–2007 254
04 Jerónimo Etcheverry 2008–2016 213
05 Mathias Arocena 2005–2014 204
06 Federico Favaro * 2013–2022 200
07 Marcelo Nicola 1998–1995 178
08 Agustín Ormaechea * 2011–2022 157
09 Jorge Zerbino 1973–1985 157
10 Diego Ormaechea 1979–1999 151
Meeste drieë gedruk[63]
Rang Naam Tydperk Drieë
01 Diego Ormaechea 1979–1999 33
02 Leandro Leivas 2008–2019 24
03 Rodrigo Silva * 2012–2022 19
04 Gastón Mieres * 2010–2022 17
05 Germán Kessler * 2015–2022 16
06 Andrés Vilaseca * 2013–2022 16
07 Santiago Arata * 2016–2022 14
08 Federico Sciarra 1990–1999 14
09 Alfonso Cardoso 1995–2003 13
10 Diego Magno * 2008–2022 12

Afrigters[wysig | wysig bron]

Pablo Lemoine (2015)

Die volgende persone het al as hoofafrigters van die Uruguaanse nasionale rugbyspan gedien:

Naam Tydperk
Vlag van Uruguay Daniel Herrera 1994–2000
Vlag van Uruguay Diego Ormaechea 2001–2003
Vlag van Uruguay Sebastián Piñeyrúa 2004–2005
Vlag van Uruguay Nicolás Inciarte en Fernando Silva 2006–2007
Vlag van Uruguay José Brancato en Francisco Berrutti 2007
Vlag van Uruguay Alberico Passadore 2007–2008
Vlag van Argentinië García Porcel 2008–2009
Vlag van Uruguay Felipe Puig 2009
Vlag van Argentinië Gonzalo Camardón 2010
Vlag van Uruguay Sebastián Piñeyrúa 2011
Vlag van Uruguay Pablo Lemoine 2011–2015
Vlag van Argentinië Esteban Meneses sedert 2015

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ (en) "Most matches". ESPNscrum. Besoek op 14 Mei 2023.
  2. ↑ (en) "Most points". ESPNscrum. Besoek op 14 Mei 2023.
  3. ↑ (en) "Most tries". ESPNscrum. Besoek op 14 Mei 2023.
  4. ↑ (en) "World Rugby Rankings". Wêreldrugby. Besoek op 14 Mei 2023.
  5. ↑ (en) "Uruguay". Wêreldrugby. Besoek op 14 Mei 2023.
  6. ↑ 6,0 6,1 (es) "Historia". Sudamérica Rugby. 2021. Besoek op 14 Mei 2023.
  7. ↑ (en) "World Rugby U20 Championship". Wêreldrugby. Besoek op 14 Mei 2023.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 (en) Huw Richards (2007). A Game for Hooligans: The History of Rugby Union. Edinburgh: Mainstream. p. 54. ISBN 978-1-84596-255-5.
  9. ↑ (en) "Montevideo Cricket Club in history". Montevideo-krieketklub. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Julie 2011. Besoek op 14 Julie 2011.
  10. ↑ (en) Hugh FitzGerald Ryan (Maart 2008). "The Development of Rugby in the River Plate Region: Irish Influences". Society for Irish Latin American Studies. Besoek op 14 Mei 2023.
  11. ↑ (en) Huw Richards (2007). A Game for Hooligans: The History of Rugby Union. Edinburgh: Mainstream. p. 164. ISBN 978-1-84596-255-5.
  12. ↑ (es) Martín Bassino (23 Maart 2020). "El Panamericano de 1951". Sudamérica Rugby. Besoek op 14 Mei 2023.
  13. ↑ (es) "Argentina, campeón sudamericano". Clarín. 25 Mei 2011. Besoek op 14 Mei 2023.
  14. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1958". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  15. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1961". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  16. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1964". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  17. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1967". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  18. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1969". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  19. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1971". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  20. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1973". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  21. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1975". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  22. ↑ (en) Vivian Jenkins, red. (1977). Rothmans Rugby Yearbook 1977–78. Queen Anne Press. pp. 40–42. ISBN 0-354-09020-8.
  23. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1977". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  24. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1979". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  25. ↑ (fr) Henri Garcia (2011). La fabuleuse histoire du rugby. Parys: Éditions de La Martinière. pp. 611–612. ISBN 978-2-7324-4528-1.
  26. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1981". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  27. ↑ (en) "1985 France tour to South America". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  28. ↑ (en) "1987 Rugby World Cup: The long road to the cup". New Zealand History. 2021. Besoek op 14 Mei 2023.
  29. ↑ (en) Richard Bath (1997). The Complete Book of Rugby. Seven Oaks Ltd. p. 77. ISBN 1-86200-013-1.
  30. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 1993". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  31. ↑ (en) Richard Bath (1997). The Complete Book of Rugby. Seven Oaks Ltd. p. 78. ISBN 1-86200-013-1.
  32. ↑ (en) "1999 Rugby World Cup – Qualifiers repechage". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  33. ↑ (en) "Uruguay get first world cup victory". Mail & Guardian. 4 Oktober 1999. Besoek op 14 Mei 2023.
  34. ↑ (en) "Rugby World Cup 1999: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 14 Mei 2023.
  35. ↑ 35,0 35,1 (en) "Sudamericano de Rugby – Overview". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  36. ↑ (en) "2003 Rugby World Cup – American qualifiers". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  37. ↑ (en) "Rugby World Cup 2003: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 14 Mei 2023.
  38. ↑ (en) "2007 Rugby World Cup – American qualifiers". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  39. ↑ (en) "2007 Rugby World Cup – Qualifiers repechage". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  40. ↑ (en) "2008 Nations Cup". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  41. ↑ (en) "2011 Rugby World Cup – American qualifiers". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  42. ↑ (en) "Romania beat Uruguay to reach 2011 Rugby World Cup". BBC. 27 November 2010. Besoek op 14 Mei 2023.
  43. ↑ (en) "2015 Rugby World Cup – American qualifiers". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  44. ↑ (en) "Rugby World Cup 2015: Uruguay beat Russia in play-off to qualify". BBC. 11 Oktober 2014. Besoek op 14 Mei 2023.
  45. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 2014". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  46. ↑ (en) "Sudamericano de Rugby 2015". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  47. ↑ (en) "Rugby World Cup 2015: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 14 Mei 2023.
  48. ↑ (en) "Americas Six Nations to Start in February". Americas Rugby News. 4 September 2015. Besoek op 14 Mei 2023.
  49. ↑ (en) "Uruguay beat Canada to qualify for Rugby World Cup". Planet Rugby. 4 Februarie 2018. Besoek op 14 Mei 2023.
  50. ↑ (en) Andy Bull (25 September 2019). "Uruguay shock Fiji in World Cup thriller to pull off historic victory". The Guardian. Besoek op 14 Mei 2023.
  51. ↑ (en) "Uruguay pull off massive shock with World Cup win over Fiji". The 42. 25 September 2019. Besoek op 14 Mei 2023.
  52. ↑ (en) "Rugby: Nightclub files criminal complaint against Uruguay players". Kyodo News. 30 Oktober 2019. Besoek op 14 Mei 2023.
  53. ↑ (en) "Uruguay see off USA to qualify for Rugby World Cup 2023". Planet Rugby. 10 Oktober 2021. Besoek op 14 Mei 2023.
  54. ↑ (en) "Every new international rugby jersey for the Autumn Nations Series 2021". Rugby Shirt Watch. 2 November 2021. Besoek op 14 Mei 2023.
  55. ↑ (es) "Santander se une a la URU para apoyar al rugby nacional". Empresas del Uruguay. Besoek op 14 Mei 2023.
  56. ↑ (es) "Contrato de concesión de uso" (PDF). Intendencia de Montevideo. 2012. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF, 1,1 MB) op 14 Desember 2013. Besoek op 14 Desember 2013.
  57. ↑ (en) "International Rugby Union Statistics – Uruguay". ESPNscrum. Besoek op 14 Mei 2023.
  58. ↑ (en) "Los Teros squad named for European tour". Americas Rugby News. 25 Oktober 2022. Besoek op 14 Mei 2023.
  59. ↑ (en) "Inductees". Wêreldrugby. Besoek op 14 Mei 2023.
  60. ↑ (en) "Total matches played (descending)". ESPNscrum. Besoek op 14 Mei 2023.
  61. ↑ (en) "Total matches played as captain (descending)". ESPNscrum. Besoek op 14 Mei 2023.
  62. ↑ (en) "Total points scored (descending)". ESPNscrum. Besoek op 14 Mei 2023.
  63. ↑ (en) "Total tries scored (descending)". ESPNscrum. Besoek op 14 Mei 2023.

Verdere leesstof[wysig | wysig bron]

  • (fr) Henri Garcia (2011). La fabuleuse histoire du rugby. Parys: Éditions de La Martinière. ISBN 978-2-7324-4528-1.
  • (en) Huw Richards (2007). A Game for Hooligans: The History of Rugby Union. Edinburg: Mainstream Publishing. ISBN 978-1-84596-255-5.
  • (en) Richard Bath (1997). The Complete Book of Rugby. Seven Oaks. ISBN 1-86200-013-1.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Uruguaanse_nasionale_rugbyspan&oldid=2576370"