Die artikel beskryf ’n sportgebeurtenis wat in die toekoms gaan plaasvind. Die inligting is moontlik spekulatief en kan vinnig verander soos data beskikbaar raak.
Die Rugbywêreldbeker 2023 (Frans: Coupe du monde de rugby à XV 2023) word van 8 September tot 28 Oktober 2023, die 200ste herdenking van rugby se “uitvinding” deur William Webb Ellis,[1] in Frankryk beslis. Dit is die tiende rugbywêreldbeker van die vierjaarlikse rugbywêreldkampioenskap wat deur Wêreldrugby aangebied word en die sesde in die Noordelike Halfrond. Verder is dit ná die toernooie in 2015 (Engeland) en 2019 (Japan) die derde agtereenvolgende Rugbywêreldbeker wat in ’n land van die Noordelike Halfrond aangebied word. Frankryk het voorheen tydens die Rugbywêreldbeker 1991 en Rugbywêreldbeker 1999 as medegasheer opgetree; albei toernooie is saam met die destydse VyfnasiesEngeland, Ierland, Skotland en Wallis aangebied; en later die Rugbywêreldbeker 2007 – met enkele wedstryde in Cardiff en Edinburg van die Verenigde Koninkryk – gehuisves; altesaam het Frankryk tydens vier rugbywêreldbekertoernooie as gasheer opgetree, meer as enige ander land. Dit is egter die eerste toernooi wat geheel en al in Frankryk aangebied word.
Die toernooi se formaat van 2003, 2007, 2011, 2015 en 2019 bly onveranderd en 20 nasionale rugbyspanne neem aan die Rugbywêreldbeker 2023 deel: die twaalf regstreekse kwalifiseerders van die 2019-toernooi (Argentinië, Australië, Engeland, Fidji, Frankryk, Ierland, Italië, Japan, Nieu-Seeland, Skotland, Suid-Afrika en Wallis), saam met die agt beste spanne van die kwalifisering (Chili, Georgië, Namibië, Portugal, Roemenië, Samoa, Tonga en Uruguay). Tydens die Rugbywêreldbeker 2023 word 48 wedstryde gespeel, waaronder 40 tydens die poelfase en agt tydens die uitklopfase, insluitende die eindstryd. Die toernooi skop op 8 September met die wedstryd tussen die gasheer Frankryk en Nieu-Seeland op die Stade de France in Saint-Denis af. Die spanne word in vier poele van vyf elk verdeel, waarvan elke span een keer teen al die ander spanne in die poel speel. Die twee beste spanne van elke poel kwalifiseer hierna vir die uitklopfase, terwyl die drie beste spanne van elke poel – altesaam twaalf spanne – regstreeks vir die volgende Rugbywêreldbeker 2027 in Australië kwalifiseer. Die eindstryd word op die Stade de France in Saint-Denis beslis. Die Suid-Afrikaanse Springbokke is die verdedigende kampioen nadat hulle in 2019 hul derde titel ingepalm het. Die Chileense nasionale rugbyspan neem vir die eerste keer aan ’n rugbywêreldbekertoernooi deel, terwyl Kanada sy eerste toernooi misloop. Daarmee is dit die eerste rugbywêreldbekertoernooi waaraan drie Suid-Amerikaanse spanne deelneem en ná die 1999-toernooi die tweede met drie Spaanstalige lande. Nadat die Verenigde State in die uitspeelrondte ook uitgeskakel is, neem vir die eerste keer geen Noord-Amerikaanse span deel nie.
Saam met die Olimpiese Somerspele 2024 in Parys is die Rugbywêreldbeker 2023 een van twee groot sportkompetisies in Frankryk binne een jaar; albei behoort tot die mees gesiene sportgeleenthede ter wêreld. Tydens die Olimpiese Somerspele 2024 word sewesrugbywedstryde gespeel, waarmee Frankryk twee van die rugbywêreld se belangrikste toernooie binne een jaar huisves.
Kaart van die kandidaatlande vir die Rugbywêreldbeker 2023
Amptelike kenteken van die Rugbywêreldbeker 2023 in Frans
Ná die begin van die amptelike bodtydperk in Mei 2015 het die belangstellende beheerliggame tot op 1 Junie 2017 tyd gehad om hul bod in te dien.[2]Suid-Afrika, Ierland en Frankryk was kandidate vir die aanbied van die Rugbywêreldbeker 2023,[3] nadat Italië, wat ’n tyd lank ook ’n kandidaat was, sy aansoek teruggetrek het.
Frankryk het die Rugbywêreldbeker 2007 aangebied, asook tydens die 1991- en 1999-toernooie as medegasheer opgetree. Die Franse Rugbyfederasie (FFR) het sy bod vir die Rugbywêreldbeker 2023 op 9 Februarie 2017 amptelik ingedien; dit het 19 moontlike speelstede en ’n omgewingsvriendelike vervoerkonsep bevat.[4] Die aantal speelstede is aanvanklik tot twaalf en later tot nege verminder.
Suid-Afrika, wat die Rugbywêreldbeker laas in 1995 aangebied het, is as gunsteling beskou, nadat sy kandidature vir die toernooie van 2011, 2015 en 2019 misluk het. In April 2016 is die Suid-Afrikaanse Rugbyunie (SARU) deur die regering verbied om sy bod verder te neem, omdat die integrasie van swart spelers in die nasionale span volgens bewerings nie aan die regering se vereistes voldoen het nie.[5] SARU kon vir Fikile Mbalula, die destydse Minister van Sport en Ontspanning, egter die teendeel bewys, waarvolgens hy die verbod teruggetrek het. Suid-Afrika se bod wat op 9 Mei 2017 amptelik ingedien is, het die volgende agt speelstede bevat: Bloemfontein, Durban, Johannesburg, Kaapstad, Nelspruit, Port Elizabeth, Pretoria en Soweto.[6]
Die regerings van die Republiek Ierland en Noord-Ierland het saam met die Ierse Rugbyvoetbalunie (IRFU) reeds op 5 Desember 2014 hul belangstelling in die Rugbywêreldbeker 2023 bekend gemaak.[7] Volgens die eie verwagtinge het hul bod oor goeie kanse beskik, aangesien Ierland nog nooit as ’n gasheer op sy eie opgetree het nie en hulle ’n ooreenkoms bereik het, waarvolgens sommige stadions van die Gaeliese Atletiekvereniging (waaronder Crokepark) ingespan kon word. Hul bod het twaalf stadions in nege stede bevat: Belfast, Castlebar, Cork, Derry, Dublin, Galway, Killarney, Kilkenny en Limerick.[8]
Italië het ook in die Rugbywêreldbeker 2023 belanggestel en die Italiaanse Rugbyfederasie (FIR) het in Maart 2015 sy bod aangekondig.[9] Italië is nes Argentinië die enigste van die elf vlak-een-rugbynasies wat tot dusver nog nie ’n wedstryd tydens ’n rugbywêreldbekertoernooi gehuisves het nie. Die Italiaanse bod het die stede Rome, Bari, Bologna, Florence, Genua, Milaan, Napels, Padua, Palermo, Turyn en Udine bevat.[10] Op 28 September 2016 het die FIR sy bod egter teruggeneem, nadat die Roomse burgemeester Virginia Raggi aangekondig het dat ’n bod vir die Olimpiese Somerspele 2024 nie ondersteun word nie, waarvolgens haar ondersteuning vir ’n bod vir die Rugbywêreldbeker 2023 ook bevraagteken is.[11][12]
Die drie oorblywende beheerliggame het op 25 September 2017 hul botte aan Wêreldrugby se afgevaardigdes verduidelik. Tot op 31 Oktober het ’n neutrale deskundige kommissie die beskikbare dokumente volgens vyf kriteria geëvalueer. Hulle het die Suid-Afrikaanse bod bo dié van Frankryk en Ierland geplaas.[13] Wêreldrugby se afgevaardigdes het op 15 November 2017 in Londen vergader. Ondanks die aanbeveling van die deskundige kommissie het hulle Frankryk bo Suid-Afrika verkies, wat in die tweede stemming 24 van 39 stemme ontvang het.[14][15] Daarmee is dit ná die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika, die Rugbywêreldbeker 2003 in Australië, die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-Seeland en die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan die vyfde rugbywêreldbekertoernooi wat geheel en al in een land aangebied is.
Uitslag van die gasheerstemming
Kandidaatlande
Tevredenheidsgradering na bestudering van die lêer
In 2018 is ’n openbare belangegroep gestig om die toernooi in Frankryk voor te berei. Jacques Rivoal, voormalige president van Volkswagen Frankryk, is as president van die reëlingskomitee aangestel, terwyl Claude Atcher, direkteur van die bodkomitee, as direkteur van die reëlingskomitee benoem is.[16] Claude Atcher is op 2 September 2022 geskors. Hy is vervang deur sy adjunk Julien Collette tot aan die einde van ’n dissiplinêre prosedure wat ingestel is na ’n ondersoek deur die Arbeidsinspektoraat na ’n “diep sosiale malaise” binne die GIP,[17] hy is in Oktober 2022 permanent uit sy pos ontslaan.[18]
Die Franse Rugbyfederasie besit 62% aan die regte en verpligtinge van die openbare belangegroep (37% behoort aan die Franse staat en 1% aan die CNOSF). In Januarie 2023, agt maande voor die toernooi, het die FFR-president, Bernard Laporte, afstand gedoen van sy pos om te voldoen aan die versoek van die Franse Rugby-etiekkomitee en die Ministerie van Sport ná sy skuldigbevinding deur die Paryse Strafhof in eerste instansie vir “passiewe korrupsie”, “omkopery”, “onwettige renteneming”, “wegsteek van misbruik van korporatiewe bates” en “misbruik van korporatiewe bates”.[19]
Sébastien Chabal is as voorsitter van die spelerskomitee verantwoordelik vir beide die spelers en spanne se beter huisvesting tydens die toernooi.[20] Sy ambassadeurstatus laat hom toe om sowat honderd kaartjies vir toernooiwedstryde te koop, terwyl die werknemers van die reëlingskomitee tot agt kaarte kan koop.[21] Hy word in die media verdink van kaartjiehandel en beweer dat hy hierdie plekke aan diegene rondom hom versprei sonder om wins te maak.[22]
Grafiek van die kwalifiseringsproses vir die Rugbywêreldbeker 2023
Wêreldrugby het in Junie 2020 die kwalifiseringsproses gespesifiseer.[23] Vervolgens is van 2021 af agt van die 20 plekke van die toernooi tydens die kwalifisering uitgespeel. Die kwalifiseringstoernooi is in vyf streekspoele verdeel: Afrika, Amerikas, Asië, Europa en Oseanië. Twee plekke elk is vir die nasionale spanne van die Amerikas en Europa gereserveer en een elk vir Afrika en Oseanië. Die twee oorblywende plekke is tydens ’n interkontinentale kwalifiseringsrondte (uitspeel tussen Asië en Oseanië) en ’n uitspeelwedstryd (Repechage) tussen al die vastelande in November 2022 uitgespeel.[24] As die regstreekse klassifiseerders getel word, het 34 nasies in aanmerking gekom vir kwalifisering vir die finale toernooi in Frankryk.
Naas die gasheer Frankryk, wat ook deur sy deelname aan die kwarteindrondte van die Rugbywêreldbeker 2019 gekwalifiseer het, het ook die ander sewe deelnemers aan die kwarteindrondte en die drie ander derdeplek-spanne van die 2019-poelfase vir die Rugbywêreldbeker 2023 gekwalifiseer. Die volgende twaalf spanne het regstreeks vir die Rugbywêreldbeker 2023 gekwalifiseer: Suid-Afrika as verdedigende kampioen, Engeland as naaswenner, Nieu-Seeland as derde plek, Wallis as halfeindrondtespan, die spanne van die kwarteindrondte Australië, Frankryk, Ierland en Japan, asook die derde plekke van die poelfase Argentinië, Fidji, Italië en Skotland.[25] Die kwalifiseringsproses het tydens die Europese Nasiesbeker op 6 Maart 2021 afgeskop.[26] Op 17 Julie 2021 het met Samoa as Oseanië 1 die eerste nasionale span vir die Rugbywêreldbeker 2023 gekwalifiseer.[27] Nadat Chili tydens die kwalifisering vir die eerste keer Kanada verslaan het, is die Rugbywêreldbeker 2023 die eerste toernooi wat laasgenoemde span misloop.[28] Op 9 Oktober 2021 het Uruguay gekwalifiseer as Amerikas 1,[29] op 12 Maart 2022 Georgië as Europa 1[30] en op 10 Julie 2022 Namibië as Afrika 1.[31] Nadat Chili op 16 Julie 2022 ook die Verenigde State geklop het, het hulle as Amerikas 2 vir die eerste keer nog vir ’n rugbywêreldbekertoernooi gekwalifiseer.[32] Op 23 Julie 2022 het Tonga as wenner van die uitspeelwedstryd tussen Asië en Oseanië gekwalifiseer.[33]
Aanvanklik het Spanje glo as Europa 2 gekwalifiseer, maar nadat dié span tydens die kwalifisering ’n uitgeslote speler ingespan het, is hulle vir elke wedstryd met hierdie speler met puntaftrekking beboet, waarvolgens Roemenië vir Spanje as Europa 2 se kwalifiseerder vervang en Portugal Roemenië se plek in die uitspeeltoernooi ingeneem het.[34] Die 20ste en laaste plek is in November 2022 tydens die uitspeelrondte tussen Hongkong, Kenia, Portugal en die Verenigde State beslis, waartydens Portugal met ’n 16–16-gelykop in die laaste wedstryd teen die Verenigde State vir die tweede keer vir ’n rugbywêreldbekertoernooi gekwalifiseer het.[35]
Die volgende 20 spanne het vir die Rugbywêreldbeker 2023 gekwalifiseer. Dit sal die eerste toernooi wees waaraan Chili deelneem en wat Kanada misloop. Dit is ook die tweede toernooi wat die Verenigde State misloop en die eerste waaraan geen Noord-Amerikaanse span deelneem nie, terwyl vir die eerste keer drie Suid-Amerikaanse spanne verskyn.[36]
Nasies wat aan die kwalifiseringstoernooi deelgeneem en die wat regstreeks gekwalifiseer het; altesaam 34 nasies het deelgeneem.
Die Franse Rugbyfederasie (FFR) se bod is deur Wêreldrugby op 15 November 2017 bo die aansoeke van die Suid-Afrikaanse Rugbyunie en die Ierse Rugbyvoetbalunie gekies. Frankryk het sy bod op 9 Februarie 2017 ingedien.[4] Die FFR se bestuur het op 17 Maart 2017 twaalf stede as moontlike gasheerstede voorgestel.[37] Dié lys is later tot nege stede verminder (sonder Parys, Montpellier en Lens).[38]
Die amptelike rugbybal van die Rugbywêreldbeker 2023
Die Rugbywêreldbeker 2023 word oor 51 dae tussen 20 verskillende spanne oor 48 wedstryde beslis. Dit skop op 8 September op die Stade de France in Saint-Denis naby Parys met die openingswedstryd tussen die gasheer Frankryk en Nieu-Seeland af. Die toernooi eindig op dieselfde stadion op 28 Oktober met die eindstryd waarin die wenner van die Webb Ellis-beker in 2023 bepaal word.
Op 22 Februarie 2021 het Wêreldrugby verskeie maatreëls aangekondig wat verband hou met die fisieke integriteit van spelers:[39]
die aantal rusdae tussen twee wedstryde word verhoog. Vir die eerste keer in die toernooigeskiedenis sal spanne voor die volgende wedstryd minstens vyf dae kan voorberei en herstel;
die groepfase word met ’n week verleng (vanaf 8 September);
die aantal spelers word van 31 na nou 33 spelers verhoog om die spanbestuur te vergemaklik;
reistye en frekwensies word aansienlik verminder;
Oefenlading word verlaag om ernstige beserings (insluitend harsingskudding) te voorkom.
Die wedstrydskedule is op 26 Februarie 2021 deur Wêreldrugby bekendgemaak.[40] Die volgende tabel dui die Rugbywêreldbeker 2023 se daaglikse program aan. ’n Rooi blokkie dui op beide die openings- en sluitingseremonie, ’n pers blokkie op wedstryde tydens die poelfase, ’n groen blokkie op wedstryde tydens die uitklopfase, ’n blou blokkie op die bronseindstryd en ’n geel blokkie op die eindstryd.
Die loting vir die Rugbywêreldbeker 2023 het op 14 Desember 2020 in die Paryse Palais Brongniart plaasgevind
Die eerste rondte, of die poelfase, het 20 lande wat in vier poele van vyf spanne gedeel is met dieselfde formaat as wat in 2003, 2007, 2011, 2015 en 2019 gebruik is. Die loting vir die poelfase, waar die twaalf regstreekse kwalifiseerders in drie poele gedeel is na aanleiding van hul posisie op die Wêreldrugby-ranglys (soos op 1 Januarie 2020), het op 14 Desember 2020 in die Paryse Palais Brongniart plaasgevind.[41][42] Die oorspronklike datum vir die loting was 30 November 2020, die tradisionele plek ná die eindjaarrugbytoetsreeks gedurende die Novembermaand ná die vorige Rugbywêreldbekertoernooi.[43]
Die lootstelsel van vorige rugbywêreldbekertoernooie is behou met die twaalf regstreekse kwalifiseerders uit 2019 wat op die lotingsdag aan hul onderskeie groepe toegewys is, gebaseer op hul plek op die Wêreldrugby-ranglys op 1 Januarie 2020:
Groep 1: Die vier beste gekeurde spanne
Groep 2: Die vier naasbeste gekeurde spanne
Groep 3: Die vier laagste regstreekse kwalifiseerders
Die oorblywende twee groepe bestaan uit die agt bykomende spanne, met die toewysing in elke groep gebaseer op die vorige Rugbywêreldbekertoernooi:
Groep 4: Oseanië 1, Europa 1, Amerikas 1, Uitspeelwenner
Groep 5: Afrika 1, Europa 2, Amerikas 2, Uitspeelwedstrydwenner
Dit beteken dat die 20 deelnemende spanne, gekwalifiseerde en kwalifiserende, soos volg gekeur is (volgens hul plek op die wêreldranglys op 1 Januarie 2020):
Die Webb Ellis-beker tydens die perskonferensie vir die Rugbywêreldbeker 2023
Soos in die Rugbywêreldbekertoernooie van 2003, 2007, 2011, 2015 en 2019 word die 20 spanne wat vir die Rugbywêreldbeker 2023 kwalifiseer in vier poele verdeel. Die poele word verdeel van Poel A tot Poel D en elke poel bestaan uit vyf spanne. Elke poel bevat een semifinalis en een kwarteindfinalis (regstreekse kwalifiseerders) van die Rugbywêreldbeker 2019, met die ander drie plekke wat deur die kwalifiseringstelsel aangevul is. Elke land speel een keer teen elke ander span in hulle poel: elke land speel dus vier wedstryde in die poelfase.
Klassifisering binne elke poel sal gegrond wees op die volgende puntestelsel:
vier wedstrydpunte vir ’n oorwinning;
twee vir ’n gelykopuitslag;
geen vir ’n nederlaag;
Een bonuspunt vir die druk van vier of meer drieë, of ’n nederlaag met sewe punte of minder.[45]
Bonuspunte wat bydra tot spanne se versamelde wedstrydpuntetelling word toegeken in elkeen van die volgende omstandighede (een wedstrydpunt vir elke geval):
’n span druk vier of meer drieë (ongeag van die wedstryduitslag);
’n span verloor met sewe punte (’n verdoelde drie) of minder.[45]
Aan die einde van die poelfase word die spanne gerangskik van die eerste na die vyfde posisie, gegrond op versamelde wedstrydpunte, met die twee beste spanne wat na die kwarteindrondte deurdring. As twee of meer spanne ewe veel punte behaal het, word ’n kriteriastelsel gebruik om te bepaal watter span ’n hoër rang het. Die kriteriastelsel berus op ’n gedetailleerde analise van die wedstryde waaraan die spanne deelgeneem het. As geen uitslag met die stelsel bereik kan word nie, word die span wat die hoër rang op die amptelike ranglys van Wêreldrugby het die hoër rang toegeken.
Van die begin van dié fase af neem die toernooi ’n uitklopformaat aan wat uit agt wedstryde bestaan: vier kwarteindstryde, twee halfeindstryde, ’n derdeplekwedstryd en die eindstryd.
Die wenner en naaswenner van elk van die poele dring na die uitklopfase deur. Poelwenners speel teen naaswenners in ander poele in die kwarteindstryde, byvoorbeeld: die wenner van Poel A speel teen die naaswenner van Poel B en die wenner van Poel B teen die naaswenner van Poel A. Spanne van dieselfde poel sal dus eers weer in óf die klein finale óf die eindstryd kan ontmoet.
Elke wedstryd in die uitklopfase moet met ’n oorwinning vir een van die spanne eindig. As daar ná tagtig minute van gewone spel ’n gelykopuitslag is, word daar verder gespeel om te bepaal wie die wenner is. Aanvanklik word daar twee periodes van ekstra tyd gespeel, tien minute in elke rigting: as daar dan steeds geen wenner is nie, word daar vir tien minute gespeel in ’n uitklopformaat, waar die eerste span wat daarin slaag om punte aan te teken, wen. As daar steeds nie ’n wenner is ná 110 minute nie word die wenner bepaal deur ’n stelskopkompetisie.[45]
Soos tydens die Rugbywêreldbekertoernooie van 2007, 2011, 2015 en 2019 kwalifiseer die beste drie spanne in elke poel regstreeks vir die volgende Rugbywêreldbeker 2027 in Australië.
Altesaam 2,6 miljoen kaartjies vir die Rugbywêreldbeker 2023 word in drie fases verkoop; die meeste kaartjies vir ’n rugbywêreldbekertoernooi nog. Die eerste-fase-kaartjies is van Maart 2021 vrygestel en die laaste-fase-kaartjies in 2022.[46] Op 24 Januarie 2023 is ’n amptelike herverkoopplatform vir private kopers op die organiseerder se webwerf ingestel.[47]
20 spanne neem aan die poelfase deel. Die twee beste spanne in elke poel dring na die uitklopfase deur, terwyl die drie beste spanne regstreeks vir die volgende toernooi kwalifiseer.
Frankryk
Suid-Afrika
Republiek Ierland en Noord-Ierland
_participating_nations.svg)
Frankryk
Argentinië
Australië
Engeland
Fidji
Ierland
Italië
Japan
Nieu-Seeland
Skotland
Suid-Afrika
Wallis
Chili
Georgië
Namibië
Portugal
Roemenië
Samoa
Tonga
Uruguay
.jpg)
.jpg)
_18.jpg)
.jpg)
.jpg)
