Italiaanse nasionale rugbyspan

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Jump to navigation Jump to search
Italië
Kenteken van die Italiaanse nasionale rugbyspan.svg
Unie Italiaanse Rugbyfederasie
Bynaam(e) Gli Azzurri ("die Hemelbloues")
Embleem Wapen van die Italiaanse Rugbyfederasie
Stadion Stadio Olimpico, Rome
Kapasiteit 70 634
Afrigter(s) Vlag van Suid-Afrika Franco Smith
Kaptein(s) Luca Bigi
Spankleure
Alt. kleure
Statistiek
Meeste toetse Sergio Parisse (142)[1]
Meeste punte Diego Dominguez (983)[2]
Meeste drieë Marcello Cuttitta (25)[3]
Eerste internasionale wedstryd
Vlag van Spanje Spanje 9–0 Vlag van Italië Italië
(Barcelona, Spanje; 20 Mei 1929)
Grootste oorwinning
Vlag van Tsjeggië Tsjeggië 8–104 Italië Vlag van Italië
(Viadana, Italië; 18 Mei 1994)
Grootste nederlaag
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 101–0 Italië Vlag van Italië
(Durban, Suid-Afrika; 19 Junie 1999)
Wêreldbeker
Verskynings 9/9 (Eerste in 1987)
Beste uitslag Twee seges in 2003, 2007, 2011, 2015 en 2019
Unie webwerf
www.federugby.it

Die Italiaanse nasionale rugbyspan verteenwoordig Italië in internasionale rugby en staan ook bekend as gli Azzurri (Italiaans vir: "die Hemelbloues"). Savoiblou is die gewone kleur van die nasionale spanne wat Italië verteenwoordig, aangesien dit die tradisionele kleur van die Huis van Savoje was wat van 1860 tot 1946 oor die Koninkryk Italië regeer het. Rugby word in Italië deur die Italiaanse Rugbyfederasie geadministreer.

Italië speel sedert 1929 internasionale rugby, met hulle eerste toets teen Spanje daardie jaar. Italië is nes Roemenië oor dekades heen as een van die sterkste Europese spanne buite die destydse Vyfnasies-toernooi beskou. Sedert 2000 neem Italië jaarliks aan die Sesnasies-toernooi deel, saam met Engeland, Frankryk, Ierland, Skotland en Wallis. In 2013 kon Italië die Giuseppe Garibaldi-trofee, wat jaarliks tussen Frankryk en Italië tydens die Sesnasies-toernooi gespeel word, inpalm. Die Italiaanse rugbyspan is tans (5 April 2020) 14de op Wêreldrugby se wêreldranglys gelys.[4]

Italiaanse rugby het in 2000 momentum verkry toe die nasionale span by die Vyfnasies-toernooi aangesluit het om die Sesnasies-toernooi te vorm. Hulle moes in die eerste jare binne die toernooi swaar nederlae verduur, maar in onlangse jare het die span meer mededingend geword, met ’n vierde plek in onderskeidelik 2007 en 2013, en eensydige nederlae het minder geword.

Die Azzurri het tuis al respekvolle resultate gelewer: hulle kon Frankryk 22–21 tydens die 2011-Sesnasies klop; het tydens die 2013-Sesnasies Frankryk weer met 23–18 verslaan,[5] en ook Ierland met 22–15.[6] Italië kon egter sedert hul 22–19-wegwen teen Skotland in die derde rondte van die 2015-toernooi nie weer ’n toetswedstryd wen nie; dit is gelykstaande aan ’n verloorreeks van 25 wedstryde.

Die Italiaanse span het ook aan elke Rugbywêreldbeker sedert 1987 deelgeneem, en in die eerste openingswedstryd teen Nieu-Seeland (70–6) te staan gekom. Italië kon egter nog nie tot die uitklopfase vorder nie. Die span het ’n reputasie as ’n konstante middelste opponent by die toernooi ontwikkel. Italië se resultate sedert die invoering van ’n nuwe groepformaat tydens die Rugbywêreldbeker 2003 bestaan uit ’n konsekwente vertoning van twee oorwinnings en twee nederlae tydens elke toernooi, genoeg om outomaties vir die volgende toernooi te kwalifiseer.

Die huidige afrigter is die Suid-Afrikaner Franco Smith en die kaptein is die haker Luca Bigi.[7]

Geskiedenis[wysig | wysig bron]

Vroeë jare: 1890–34[wysig | wysig bron]

Die Povlakte in Noord-Italië word algemeen as die hartland van Italiaanse rugby beskou
Die Italiaanse nasionale rugbyspan in 1933

Britse gemeenskappe het tussen 1890 en 1905 rugby, nes ander sportsoorte, na Genua gebring. Die beheerliggame wat die eerste wedstryde gereël het, het kort daarna ontbind.

Italië se tradisionele hartland van rugby streek oor die klein stede in die Povlakte en ander dele van Noord-Italië.[8] Sommiges glo, dat Italiaanse werkers wat van Frankryk, veral die suide, teruggekom het, die speel na Italië saamgeneem en aan rugby ’n belangrike landelike/werkersklasbasis besorg het, wat in sommige stede soos Treviso en Rovigo vandag nog bestaan.[8] ’n Demonstrasiespel is in 1910 in Turyn tussen SCUF en Servette uit Genève gespeel. Franse studente het die speel rondom 1911 ook na die Universiteit van Milaan gebring. Terwyl elkeen van hierdie gebeurtenisse as die "oorspring van Italiaanse rugby" beskou kan word, blyk dit dat hulle min of meer gelyktydig en onafhanklik van mekaar gebeur het, en dat die bekendstelling van rugby aan Italië eerder ’n reeks van gebeurtenis pleks van een enkele voorval was. Ongeag van die werklike oorsprong van die spel in Noord-Italië het dié omgewing se nabyheid aan die Franse rugbyhartland ook gehelp om die speel in Italië te laat ontwikkel.

Die eerste wedstryd wat ’n Italiaanse XV gespeel het, was in 1911 tussen US Milanese en Voiron uit Frankryk. Op 25 Julie dieselfde jaar is die "Propagandakomitee" gestig wat in 1928 die Federazione Italiana Rugby (FIR) (Italiaanse Rugbyfederasie) geword het.

In Mei 1929 het Italië sy eerste internasionale wedstryd gespeel en met 0–9 teen Spanje in Barcelona verloor. In 1934 was Italië een van die stigtingslede van FIRA, vandag Rugby Europe; die ander was Frankryk, Spanje, België, Portugal, Katalonië, Roemenië, Nederland en Duitsland.[9]

1945–85[wysig | wysig bron]

Die Italiaanse nasionale rugbyspan in 1952
Die Italiaanse nasionale rugbyspan in 1973
’n Lynstaan van die Italiaanse nasionale rugbyspan teen Frankryk in 1975

Die Tweede Wêreldoorlog het ’n staking vir die Italiaanse rugby meegebring, soos vir ander aktiewe rugbynasies. In die naoorlogse tydperk was daar ’n behoefte om tot die gewone lewe terug te keer en die Italiaanse rugby het, veral te danke aan die teenwoordigheid van Geallieerde troepe in die land, nuwe vlaktes bereik.

Gedurende die 1970’s en 1980’s het die Italiaanse rugby ’n groot ontwikkeling ondergaan, veral danksy die hulp van buitelandse spelers (John Kirwan, Naas Botha, David Campese, Michael Lynagh) en afrigters (Julien Saby, Roy Bish, Greenwood, Nelie Smith) in die Italiaanse kampioenskap. Veral buitelandse afrigters, soos Bertrande Fourcade en Georges Coste, was en is vir die nasionale span aangestel. In 1973 het die nasionale span, met die voormalige Springbokstut Amos Du Plooey, vir ’n toer na Suid-Afrika vertrek. Toere na Engeland en Skotland het gevolg, maar ook wedstryde teen Australië en Nieu-Seeland, die beste spanne destyds. In 1978 het Italië op Rovigo vir die eerste keer teen Argentinië gespeel en met 19–6 gewen.

1986–99[wysig | wysig bron]

Sedert die middel-1980’s het die Italiaanse span die ambisie gehad om in ’n uitgebreide Vyfnasies-toernooi te speel. Voortgesette oorwinnings teen spanne wat nou in die Europese Nasiesbeker speel (Roemenië, Spanje, Georgië, Portugal, Duitsland) en goeie resultate teen die vername rugbynasies Frankryk, Skotland, Wallis en Ierland het gewys, dat die Italianers goeie kandidate sou wees.[10]

In 1986 het Italië ’n Engeland XV in Rome gehuisves en in ’n 15–15-gelykop gespeel. Die Azzurri het in die eerste wedstryd van ’n Rugbywêreldbekertoernooi teen Nieu-Seeland op 22 Mei 1987 gespeel. Dié wedstryd het ’n eensydige saak geword toe die All Blacks 70–6 met die jong Italiaanse span afgereken het. John Kirwan, wat later die afrigter van Italië sou word, het een van dié toernooi se beste drie vir die All Blacks gedruk. Italië klop toe Fidji, maar verloor teen Argentinië en eindig derde in die poel, waardeur hulle nie tot die uitklopfase kon vorder nie. In 1988 het hulle vir die eerste keer teen Ierland gespeel.

Vir die Rugbywêreldbeker 1991 is Italië in ’n taai poel met Engeland en die All Blacks geplaas. Hulle het albei wedstryde verloor, maar kon die VSA klop. Italië het in 1994 vir die eerste keer teen Wallis gespeel. Tydens die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika was Italië op die punt om Engeland te klop, maar het met 20–27 verloor. Hulle kon herstel en toe Argentinië klop. Hulle het weer as derde in hul poel onder Engeland en Wes-Samoa, maar bo die Argentyne geëindig.

Die laat 1990’s het ’n sterk Italiaanse span gesien en hulle kon toetsoorwinnings teen Vyfnasies-spanne aanteken. In 1996 is ’n kontrak tussen British Sky Broadcasting en die Rugbyvoetbalunie onderteken, waarvolgens Engeland se tuiswedstryde net op Sky gebeeldsend is. Engeland was toe bedreig om uit die Vyfnasies gesit en deur Italië vervang te word. Hierdie bedreiging het nooit werklikheid geword nie nadat ’n ooreenkoms bereik is.

In 1996 het Italië na England, Wallis en, vir die eerste keer, na Skotland getoer, maar al sy wedstryde verloor. Die span kon in 1997 twee agtereenvolgende oorwinnings oor Ierland aanteken; ’n 37–29 op 4 Januarie op Lansdowne Road, en ’n 37–22 op 20 Desember in Bologna.[11] Op 22 Maart 1997 kon Italië sy eerste oorwinning oor Frankryk aanteken: ’n 40–32 in Grenoble. In Januarie 1998 verslaan Italië Skotland met 25–21 in Treviso; tydens die Rugbywêreldbeker-kwalifisering in dieselfde jaar het hulle net-net met 15–23 teen Engeland op Huddersfield verloor, maar hulle het aangevoer dat ’n drie van Alessandro Troncon nie deur die skeidsregter toegeken is nie.[12]

Tydens die Rugbywêreldbeker 1999 was Italië vir die derde keer in dieselfde poel met Nieu-Seeland, en het weer verloor. Hulle kon nie een poelwedstryd wen nie en moes die toernooi voor die uitklopfase verlaat.[13]

Sesnasies-tydperk sedert 2000[wysig | wysig bron]

Italië teen Portugal tydens die Rugbywêreldbeker 2007
Italië teen die All Blacks op die uitverkope Giuseppe Meazza-stadion voor ’n skare van 80 000, November 2009
Die Italiaanse span staan tydens die volkslied in ’n ry, 2011
Italië met ’n lynstaan teen Skotland tydens die 2012-Sesnasies-toernooi
Italiaanse ondersteuners op pad na Murrayfield om hul span teen Skotland tydens die Sesnasies-toernooi in 2013 te sien
Die Italiaanse rugbyspan tydens die Rugbywêreldbeker 2019 teen Namibië

Italië het in 2000 uiteindelik by die Sesnasies-toernooi aangesluit, maar sy aansluiting het met die aftrede van ’n aantal van sy beste spelers saamgeval. Italië kon nogtans sy openingswedstryd teen die verdedigende kampioen Skotland met 34–20 wen. Daarna het hulle egter gesukkel om teen die ander nasies mee te ding en hul deelname is bevraagteken. Die 2001- en 2002-toernooie was heeltemal teleurstellend nadat die Italianers nie een wedstryd kon wen nie. Die afrigter Brad Johnstone is in 2002 ná ’n beweerde vertoning van "spelerkrag" afgedank.

John Kirwan is toe as afrigter aangestel. Italië het daarin geslag om tydens die 2003-Sesnasies-toernooi sy tweede oorwinning aan te teken, toe hulle Wallis met 30–22 klop en dus die houtlepel vermy. Italië kon ook tydens die Rugbywêreldbeker 2003 twee wedstryde, teen Kanada en Tonga, wen, maar het teen die All Blacks en Wallis verloor. Dié toernooi het ondanks die twee oorwinnings teleurstellend verloop, nadat Wallis vir die nederlaag tydens die Sesnasies wraak kon neem en die Italianers met 27–15 klop. Vervolgens was Italië die enigste Sesnasies-span wat nie tot die uitklopfase kon vorder nie. Hul derde oorwinning tydens ’n Sesnasies-toernooi was teen Skotland in 2004.

Italië kon, nes ander nasies, baat vind by die IRR se reëls waarvolgens hulle buitelandsgebore spelers met ’n Italiaanse agtergrond of spelers wat ten minste vir drie jaar in Italië gespeel het, vir die nasionale span kon kies. In 2004 het hulle egter aangekondig, dat hulle nou net drie sulke "nie-Italianers" vir hul span sal benoem ten einde van ’n beter ontwikkeling vir hul eie plaaslike spelers.

Tydens die 2005-Sesnasies kon Italië nie een enkele wedstryd wen nie en het laaste geëindig. Kirwan is afgedank en deur Pierre Berbizier vervang. Italië het toe vir ’n toer na Argentinië vertrek en die rugbywêreld veras, nadat hulle die Poemas met 30–29 kon klop en die reeks 1–1 geëwenaar het (die enigste oorwinning van ’n Noordelike Halfrondspan in die Suidelike Halfrond in 2005). Die Poemas kon egter wraak neem toe hulle Italië in Genua besoek en hulle met 39–22 klop.

Tydens die 2006-Sesnasies het die Italiaanse span teen al die ander spanne sterk meegeding, en het teen beide Engeland en Frankryk in die eerste helfte voorgeloop, maar het sy eerste drie wedstryde verloor. Italië kon egter in ’n noemenswaardige 18–18-gelykop in die wegwedstryd teen Wallis speel, sy eerste wegpunte in die toernooi, maar kon in die laaste wedstryd teen Skotland in Rome nie gelykop speel nie, nadat ’n laat strafdoel aan die Skotte toegeken is en Italië vervolgens met 10–13 verloor het.

Tydens die 2007-Sesnasies het Italië swak begin en met 3–39 teen Frankryk verloor. Italië se prestasie het egter verbeter en hulle kon Engeland in ’n 20–7 op Twickenham vasbind. Dit is deur ’n pragtige begin teen Skotland op Murrayfield voortgesit, nadat Italië drie vinnige drieë kon druk en ná sewe minute met 21–0 voorloop, die Azzurri kon ’n 37–17-oorwinning behaal; hul eerste wegoorwinning tydens die Sesnasies. Italië se volgende wedstryd was teen Wallis in Rome, wat Italië met 23–20 kon wen, hul eerste agtereenvolgende oorwinnings in die toernooi, waardeur Italië sy beste plek nog in die tabel kon behaal. Die plaaslike belangstelling in rugby het ’n nuwe vlak bereik, nadat Italië se sukses op die voorblaaie van koerante gedek en die sport as ’n model van ’n regverdige spel beskou is.[14] Ondanks die nederlaag teen Ierland in die laaste Sesnasies-wedstryd was die media- en openbare belangstelling in die nasionale span baie hoog tydens die span se nuwe sukses.[14] 10 000 ondersteuners het die nasionale span op Rome se Piazza del Popolo verwelkom.[14] Tydens die Rugbywêreldbeker 2007 het Italië teen Nieu-Seeland, Skotland, Roemenië en Portugal (wat tydens die kwalifisering deur die Italianers met 83–0 verslaan is) in Poel C gespeel en die doel gehad om vir die eerste keer tot die kwarteindrondte te vorder. Tydens die beslissende wedstryd teen Skotland is Italië egter weens sy gebreek aan dissipline uitgeskakel. Chris Paterson het in ’n 18–16-oorwinning alle Skotse punte aangeteken, terwyl Italië die enigste drie gedruk het; Italië het die derde plek in sy poel behaal.

Tydens die 2008-Sesnasies het Italië weer op die laaste plek geëindig, al was dit net weens ’n verskil van drie punte. Hulle het taai wedstryde teen Ierland, Wallis, Engeland en Frankryk gespeel en kon een oorwinning teen Skotland in die laaste rondte in Rome (23–20) aanteken.[15] In sy somertoetse het Italië teen Suid-Afrika verloor maar kon weer ’n verrassende 13–12-oorwinning oor Argentinië aanteken. Tydens die 2008-einde-van-die-jaar-toetse het die Italianers die Wallabies in hul wedstryd in Padova gestoot, maar die Australiërs kon die wedstryd uiteindelik met 30–20 beklink. Een week later is die Italianers deur Argentinië met 14–22 geklop.

Italië se 2009-Sesnasies was vanaf die begin noodlottig, nadat beide stutte nog voor die toernooi se afskop moes onttrek, en die derde plaasvervanger tydens die openingswedstryd teen Engeland weens ’n besering vervang moes word. Die hoofafrigter Nick Mallett het die flank Mauro Bergamasco as stut ingesit. Mallett se waagstuk het op ’n epiese wyse misluk, toe Bergamasco se foute tot drie drieë deur Engeland gelei het, waarna hy teen halftyd vervang is; Engeland kon dié wedstryd met 36–11 wen.[16] In die tweede rondte het Italië teen Ierland weer ’n swak vertoning gelewer en met 9–38 verloor.[17] Die twee swak prestasies is opgevolg deur ’n verdere nederlaag teen Skotland. Die Azzurri kon tydens hul 15–20-nederlaag op Flaminio teen ’n Walliese span, wat baie van sy sleutelspelers vir die beslissende wedstryd teen Ierland die volgende week laat rus het, meeding.[18] Italië het die tweede agtereenvolgende jaar op die laaste plek geëindig nadat hulle hul laaste wedstryd teen Frankryk verloor het.

Tydens die 2010-Sesnasies is Italië deur Ierland duidelik met 11–29 geklop, voordat hulle net-net teen Engeland verloor het en Skotland kon klop.[19][20] Italië is in sy laaste twee wedstryde deur Frankryk en Wallis geklop.[21]

Italië het die 2011-Sesnasies met ’n 1–4-resultaat afgesluit. Tydens die openingswedstryd is Italië deur Ierland met 11–13 tuis geklop, nadat Ierland net twee minute voor die eindfluitjie ’n skepdoel kon aanteken. Die Azzurri kon ’n 22–21-oorwinning tuis teen die verdedigende Sesnasies-kampioen Frankryk aanteken en sodoende hul eerste oorwinning nog oor Les bleus in ’n Sesnasies-wedstryd behaal.[22] Met die eindfluitjie het die Engelstalige kommentator dit as die grootste oorwinning in die Italiaanse rugbygeskiedenis nog beskryf. Tydens die Rugbywêreldbeker 2011 is Italië deur Australië en Ierland geklop, maar ná oorwinnings oor Rusland en die VSA het hulle op die derde plek geëindig.

Italië het die 2012-Sesnasies ná ’n 1–4-resultaat op die vyfde plek afgesluit, nadat hulle Skotland 13–6 voor ’n skare van 72 000 op Stadio Olimpico in Rome kon klop. Italië se 15–19-nederlaag teen Engeland was hul kleinste nederlaagtelling tot dusver. Tydens die toernooi het Italië ook teen Wallis, Ierland en Frankryk verloor.[23]

Italië het tydens die 2012 November-internasionale drie wedstryde gespeel, waarvan hulle twee verloor en een gewen het. Die Italianers het teen Nieu-Seeland en Australië met 19–22 verloor, nadat Italië se losskakel Luciano Orquera in die laaste minuut ’n strafdoel, wat Italië se eerste gelykop teen die Wallabies sou verseker het, gemis het.[24] Italië kon tydens die reeks ’n oorwinning aanteken, nadat hulle Tonga met 28–23 klop.[25]

Italië behaal hul tweede Sesnasies-oorwinning oor Frankryk, toe hulle die Franse tydens hul openingswedstryd van die 2013-Sesnasies met 23–18 kon klop.[26] Drie nederlae teen onderskeidelik Skotland, Wallis en Engeland het gevolg.[27] Tydens hul laaste wedstryd van die kampioenskap kon Italië Ierland vir die eerste keer in ’n Sesnasies-wedstryd klop, toe hulle met 22–15 teen die Iere voor ’n skare van 75 000 op Stadio Olimpico in Rome seëvier.[28][6] Italië eindig op die vierde plek,[29] agter die derde Skotland volgens punteverskil, wat dit een van hul suksesvolste Sesnasies-toernooie maak.[30] In November 2013 het Italië in Turyn Australië vir ’n 20–50-nederlaag gehuisves, toe Fidji in Cremona met 37–31 geklop en is daarna deur Argentinië in Rome met 14–19 verslaan.

Italië is tydens die 2014-Sesnasies heeltemal verslaan, insluitende ’n 20–21-tuisverlies teen Skotland, ’n 7–46-nederlaag teen Ierland en ’n 11–52-nederlaag teen Engeland. In Junie het die span vir ’n Asië-Pasifiese toer vertrek, waartydens hulle deur Fidji, Japan en Samoa geklop is. In November het hulle in ’n tuisoorwinning oor Samoa, ’n tweepunteverlies teen Argentinië en ’n verdere verlies teen Suid-Afrika gespeel.

Tydens die 2015-Sesnasies kon Italië ’n 22–19-wegwen oor Skotland aanteken en sodoende die houtlepel vermy, maar moes hoë tuisnederlae teen Frankryk en Wallis verduur. Die oorwinning oor Skotland was hul laaste oorwinning in die Sesnasies, en Italië het al sy wedstryde tydens die 2016-, 2017-, 2018- en 2019-toernooie verloor, ’n reeks van 22 nederlae. Tydens die Rugbywêreldbeker 2015 kon hulle Roemenië en Kanada klop, maar het teen Ierland en Frankryk verloor, en sodoende hul vertonings van die drie vorige toernooie herhaal.

Ná ’n verdere swak vertoning tydens die 2016-Sesnasies het Italië die voormalige Ierse internasionale en Harlequin FC-afrigter Conor O'Shea aangestel; saam met hom het IRFU ook die ontwikkelingsdirekteur Stephen Aboud vir die opbou van jeugprogramme, ten einde van ’n beter rugbyvlak in die land, aangestel.[31] In Junie het die Italianers teen Argentinië verloor, maar kon teen die VSA en Kanada wen.

Op 19 November 2016 kon Italië een van die grootste verrassings in die rugbygeskiedenis behaal deur die Springbokke 20–18 op Stadio Artemio Franchi in Florence te klop; dit was Italië se eerste oorwinning oor die Springbokke in 13 pogings.[32] Dit was ook hul eerste oorwinning oor een van die groot drie spanne van die Suidelike Halfrond (Australië, Nieu-Seeland, Suid-Afrika).

Tydens die Rugbywêreldbeker 2019 kon Italië weereens twee oorwinnings aanteken, deur Kanada en Namibië te klop, maar is later deur die Springbokke verslaan. Hul laaste poelwedstryd teen Nieu-Seeland is nes twee ander wedstryde weens tifoon Hagibis se verwoestinge afgelas en as ’n 0–0-gelykop geag.[33] Ná die Rugbywêreldbekertoernooi is Conor O'Shea deur die Suid-Afrikaner Franco Smith vir die volgende 2020-Sesnasies-toernooi vervang.[34]

Kleure, embleem en naam[wysig | wysig bron]

Die huidige embleem van die Italiaanse nasionale rugbyspan
Die oorspronklike embleem van die Italiaanse nasionale rugbyspan, ontleen aan die Huis van Savoje se wapen

Die Italiaanse span speel nie in die kleure van die nasionale vlag nie, maar in blou, as ’n huldeblyk aan die koninklike familie van die Huis van Savoje.[35] Die span se bynaam gli Azzurri verwys na die hemelblou trui van die Italiaanse nasionale rugbyspan. Tussen 2000 en 2012 het Kappa die trui aan Italië verskaf.[36] Sedertdien word die Italiaanse span deur Adidas toegerus.[37] Tydens tuiswedstryde speel hulle in ’n hemelblou trui met die drie bande van die Italiaanse vlag op die moue, wit broeke en donkerblou sokkies. Indien hul teenstander tradisioneel ook in ’n blou trui uitdraf – soos in wedstryde teen Argentinië, Frankryk en Skotland – speel Italië in ’n wit trui met rooi en groen strepe op die skouers, blou broeke en wit sokkies. Cariparma, ’n Italiaanse kleinhandelsbank en tak van die Crédit Agricole-groep, is sedert 2007 die hoofborg van die Italiaanse trui.[38]

Voor elke wedstryd van die Italiaanse nasionale rugbyspan word Il Canto degli Italiani (Italiaans vir: "Die Lied van die Italianers"), die Italiaanse volkslied, gespeel.[39] In Italië staan dié volkslied ook as L'inno di Mameli ("Mameli se volkslied") bekend, en verwys na die outeur van die lirieke, Goffredo Mameli.

Van die begin van die Italiaanse rugbyspan tot die einde van die Tweede Wêreldoorlog is die ou embleem op die trui aan die Italiaanse rugbyspan aan die Huis van Savoje se wapen ontleen. Die huidige embleem van Italië herinner aan die Italiaanse vlag (groen, wit en rooi), omring deur lourierblare, wat die grootsheid van die Romeinse geskiedenis en die oorwinnings van Julius Caesar in die oudheid simboliseer. Die lourierkrans is deur die Romeinse keisers gedra. Dit is ook as ’n beloning vir militêre oorwinnings aan die generaals toegeken.[40]

Tuisstadion[wysig | wysig bron]

Die Stadio Olimpico in Rome, tans die tuiste van die Italiaanse rugbyspan
Italië speel teen Wallis tydens die Sesnasies-toernooi 2007 op Stadio Flaminio, Rome

Voor hul aansluiting by die Sesnasies in 2000 het Italië nie oor ’n vaste tuisstadion beskik nie en sy tuisspele in stadions dwarsdeur die land gespeel. Vanaf 2000 tot in 2011 het Italië al sy Sesnasies-tuiswedstryde op die Stadio Flaminio in Rome gespeel. Met ’n kapasiteit van 32 000 (waarvan 8 000 onder ’n dak) was dit die kleinste van die Sesnasies-stadions. Dit is lankal nie meer as groot genoeg vir die Italiaanse nasionale rugbyspan beskou nie en daar was herhaaldelik berigte dat die nasionale span na óf Genua of die Stadio Olimpico in Rome sal verhuis. Hierdie verandering is bevestig met die feit dat die Italiaanse Rugbyfederasie oor die gebroke beloftes van opknappings ontsteld geraak het. Oorspronklik is berig dat FIR Sesnasies-wedstryde na die Stadio Artemio Franchi in Florence wou verskuif.[41] In Januarie 2010 het die Italiaanse Rugbyfederasie aangekondig, dat die stadion opgeknap sal word, waarvolgens sy kapasiteit na 42 000 verhoog word.[42] Nadat die stad Rome uiteindelik met die beloofde opknappingswerk begin het, het FIR aangekondig dat die Sesnasies-wedstryde in Rome sal bly en in die Stadio Olimpico aangebied word;[43] hulle sal na die Flaminio terugkeer sodra dié stadion klaar is.[44] Die opknapping van die Stadio Flaminio sou oorspronklik in 2014 voltooi wees, maar daar is min vordering gemaak en teen September 2016 was die stadion steeds in ’n verlate toestand.[45]

In onlangse jare het rugbywedstryde in Italië meer en meer toeskouers gelok en in teenstelling met vorige jare, waar die meeste ondersteuners van die besoekende span was, beskik Italië nou oor meer tuisskare.[verwysing benodig] Sedert die Italianers na die Stadio Olimpico verhuis het, het die bywoning met groot getalle toegeneem.[46] Die Italiaanse span trek sedert 2008 groot skares, veral gedurende Sesnasieswedstryde en wedstryde teen Nieu-Seeland.

Nes Argentinië is Italië die enigste van die tien Vlak 1-rugbyspanne wat tot dusver nog nie ’n wedstryd tydens ’n rugbywêreldbekertoernooi gehuisves het nie, alhoewel hulle vir beide die Rugbywêreldbeker 2015 en Rugbywêreldbeker 2019 aansoek gedoen het.[47]

Rekords[wysig | wysig bron]

Algehele rekord[wysig | wysig bron]

Italië se plek op Wêreldrugby se ranglys vanaf 10 Oktober 2003 tot op hede

Italië het teen 5 April 2020 186 van hulle 504 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 36,90%.[48]

Italië se toetsrekord teen alle lande: (Korrek op 5 April 2020)[48]

Teen Gespeel Gewen Verloor Gelykop % Gewen
Vlag van Argentinië Argentinië 22 5 16 1 22,73
Vlag van Australië Australië 18 0 18 0 0
Vlag van Australië Australië XV 2 0 2 0 0
Vlag van België België 2 2 0 0 100
Vlag van Bulgarye Bulgarye 1 1 0 0 100
Vlag van Cookeilande Cookeilande 1 0 1 0 0
Vlag van Duitsland Duitsland 6 2 4 0 33,33
Vlag van Engeland Engeland 26 0 26 0 0
Vlag van Engeland Engeland XV 1 0 0 1 0
Vlag van Engeland Engeland B 1 0 1 0 0
Vlag van Engeland Engeland o/23 3 1 1 1 33,33
Vlag van Fidji Fidji 12 6 6 0 50
Vlag van Frankryk Frankryk 43 3 40 0 6,98
Vlag van Frankryk Frankryk XV 30 1 28 1 3,33
Vlag van Frankryk Frankryk Espoirs 1 0 1 0 0
Vlag van Georgië Georgië 2 2 0 0 100
 Goue Leeus 1 0 1 0 0
 Grens Bulldogs 1 0 1 0 0
Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland 31 4 27 0 12,90
Vlag van Japan Japan 8 6 2 0 75
Vlag van Kanada Kanada 9 7 2 0 77,78
Vlag van Katalonië Katalonië 2 1 0 1 50
Vlag van Kroasië Kroasië 1 1 0 0 100
 Luiperds 3 2 1 0 66,67
Vlag van Madagaskar Madagaskar 2 2 0 0 100
Vlag van Marokko Marokko 8 6 2 0 75
 Middlesex 1 0 1 0 0
Vlag van Namibië Namibië 4 2 2 0 50
 Natalse Haaie 1 0 1 0 0
Vlag van Nederland Nederland 4 4 0 0 100
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 14 0 14 0 0
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland XV 1 0 1 0 0
Vlag van Nieu-Seeland Junior All Blacks 1 0 1 0 0
 Noordelike Vrystaat 1 0 1 0 0
 Noordoos-Kaap 1 0 1 0 0
 Oxfordshire 1 0 1 0 0
Flag of rugby Pacific Islanders.svg Pasifiese Eilanders 1 0 1 0 0
Vlag van Pole Pole 7 6 1 0 85,71
Vlag van Portugal Portugal 12 10 1 1 83,33
 Pumas 1 0 1 0 0
Vlag van Roemenië Roemenië 42 23 16 3 54,76
Vlag van Rusland Rusland 5 5 0 0 100
Vlag van Samoa Samoa 7 2 5 0 28,57
Vlag van Serwië Serwië 3 3 0 0 100
Vlag van Skotland Skotland 31 8 23 0 25,81
Vlag van Skotland Skotland A 3 1 2 0 33,33
Vlag van Sowjetunie Sowjetunie 14 4 9 1 28,57
Vlag van Spanje Spanje 27 23 3 1 85,19
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 14 1 13 0 7,14
 Sussex 1 0 1 0 0
Vlag van Tsjeggië Tsjeggië 1 1 0 0 100
Vlag van Tsjeggo-Slowakye Tsjeggo-Slowakye 12 10 1 1 83,33
Vlag van Tonga Tonga 5 3 2 0 60
Vlag van Tunisië Tunisië 3 3 0 0 100
Vlag van Uruguay Uruguay 3 3 0 0 100
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State 5 5 0 0 100
Vlag van Wallis Wallis 28 2 25 1 7,14
Vlag van Wes-Duitsland Wes-Duitsland 14 13 0 1 92,86
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe 3 3 0 0 100
Totaal 507 186 307 14 36,69

Sesnasierekord[wysig | wysig bron]

Italië skop af teen Skotland in die 2007-Sesnasies-toernooi

Italië het in 2000 by dié internasionale kampioenskap aangesluit wat toe die Sesnasies geword het; Italië kon sy eerste wedstryd tydens die Sesnasies-toernooi in 2000 teen Skotland met 34–20 wen. Hulle het vyfde tydens die 2003-toernooi geëindig, bo Wallis, nadat Italië hulle met 30–22 kon klop, en was die volgende jaar weer vyfde, dié keer bo Skotland, nadat Italië hulle met 20–14 verslaan het. In 2006 kon Italië in ’n 18–18-gelykop teen Wallis op die Millennium-stadion in Cardiff speel.

Italië se eerste drie oorwinnings tydens die Sesnasies, in 2000, 2003 en 2004, was voor ’n tuisskare op die Stadio Flaminio in Rome. Op 24 Februarie 2007 kon hulle Skotland met 37–17 op Murrayfield vir hul eerste wegwen verslaan. Twee weke later kon Italië Wallis vir die tweede keer verslaan, met 23–20 tuis in Rome. Dit was die eerste keer wat Italië twee van sy vyf wedstryde in een toernooi kon wen, en hulle eindig vervolgens op die vierde plek.

Italië kon die Giuseppe Garibaldi-trofee in 2011 vir die eerste keer wen, nadat hulle Frankryk in ’n taai wedstryd met 22–21 kon verslaan. Twee jaar later kon Italië die trofee weer omhoog hou, nadat hulle Frankryk met 23–18 kon klop. Italië kon in 2013 sy eerste oorwinning oor Ierland aanteken, toe hulle die Iere met 22–15 verslaan het, en het op die vierde plek geëindig. Op 28 Februarie 2015 kon Italië sy tweede wegwen oor Skotland ná ’n taai wedstryd met 22–21 aanteken, maar sedertdien kon hulle nie meer ’n wedstryd tydens die Sesnasies-toernooi wen nie.

Teen Maart 2020 kon Italië twaalf Sesnasies-wedstryde wen, waarvan sewe teen Skotland, twee teen Frankryk en Wallis elk, en een teen Ierland. Engeland is die enigste span waarteen Italië tot dusver nog nie ’n oorwinning kon aanteken nie.[49][50][51][52][53]

  Vlag van Engeland Engeland Vlag van Frankryk Frankryk Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland Vlag van Italië Italië Vlag van Skotland Skotland Vlag van Wallis Wallis
Toernooie 124 91 126 21 126 126
Regstreekse oorwinnings
(Gedeelde oorwinnings)
Tuisnasies 5 (4) N.v.t. 4 (4) N.v.t. 10 (3) 7 (4)
Vyfnasies 17 (6) 12 (8) 6 (5) N.v.t. 5 (6) 15 (8)
Sesnasies 7 5 4 0 0 5
Algeheel 29 (10) 17 (8) 14 (9) 0 (0) 15 (9) 27 (12)
Grand Slams
Tuisnasies 0 N.v.t. 0 N.v.t. 0 2
Vyfnasies 11 6 1 N.v.t. 3 6
Sesnasies 2 3 2 0 0 4
Algeheel 13 9 3 0 3 12
Driekrone
Tuisnasies 5 N.v.t. 2 N.v.t. 7 6
Vyfnasies 16 N.v.t. 4 N.v.t. 3 11
Sesnasies 5 N.v.t. 5 N.v.t. 0 4
Algeheel 26 N.v.t. 11 N.v.t. 10 21
Houtlepel
Tuisnasies 11 N.v.t. 15 N.v.t. 8 8
Vyfnasies 14 17 21 N.v.t. 21 12
Sesnasies 0 1 0 15 4 1
Algeheel 25 18 36 15 33 21

Wêreldbekerrekord[wysig | wysig bron]

Jaar Uitslag
1987 Poelfase
1991 Poelfase
1995 Poelfase
1999 Poelfase
2003 Poelfase
2007 Poelfase
2011 Poelfase
2015 Poelfase
2019 Poelfase
2023 N.v.t.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ "Most matches" (in Engels). ESPNscrum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Oktober 2013. Besoek op 5 April 2020.
  2. ↑ "Most points" (in Engels). ESPNscrum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Julie 2015. Besoek op 5 April 2020.
  3. ↑ "Most tries" (in Engels). ESPNscrum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Julie 2015. Besoek op 5 April 2020.
  4. ↑ "World Rugby Rankings" (in Engels). Wêreldrugby. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Mei 2020. Besoek op 5 April 2020.
  5. ↑ "Rugby Union – ESPN Scrum – Italy v France at Rome". ESPNscrum (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 November 2019. Besoek op 5 April 2020.
  6. ↑ 6,0 6,1 "Rugby Union – ESPN Scrum – Italy v Ireland at Rome". ESPNscrum (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 November 2019. Besoek op 5 April 2020.
  7. ↑ "Rugby Union – Italy – List of captains – ESPN Scrum". ESPNscrum (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2018. Besoek op 5 April 2020.
  8. ↑ 8,0 8,1 (en) Bath, bl. 69
  9. ↑ (en) "About us". Rugby Europe. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Januarie 2017. Besoek op 19 Augustus 2017. [dooie skakel]
  10. ↑ (en) Nauright, John; Parrish, Charles (2012). Sports Around the World. google.ie. ISBN 978-1-59884-300-2. Besoek op 5 April 2020.
  11. ↑ "RWC Blog: Italy's Golden Era against Ireland". RTÉ News (in Engels). 29 September 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Mei 2020. Besoek op 5 April 2020.
  12. ↑ Mediaclan 2010. "England v Italy Rugby Programme 1998 – 1998 England Italy Rugby Programme". love-rugby.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Februarie 2017. Besoek op 5 April 2020.
  13. ↑ "Rugby Union – ESPN Scrum – Italy v Tonga at Leicester". ESPNscrum (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 September 2019. Besoek op 5 April 2020.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 "Italy salute Rugby heroes" (in Engels). Euro Sport. 18 Maart 2007. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Februarie 2019. Besoek op 5 April 2020.
  15. ↑ (en) "Official RBS 6 Nations Rugby : Championship – Fixtures & Results". rbs6nations. [dooie skakel]
  16. ↑ (en) Goble, Catherine (7 Februarie 2009). "England take opening victory". rbs6nations.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Oktober 2009. [dooie skakel]
  17. ↑ (en) Barnett, Rob (15 Februarie 2009). "Victory margin flatters erratic Ireland". rbs6nations.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Oktober 2009. [dooie skakel]
  18. ↑ (en) "Shanklin keeps Welsh hopes alive". rbs6nations.com. PA Sport. 14 Maart 2009. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Februarie 2012. [dooie skakel]
  19. ↑ (en) "Canavosio strikes late as Scotland come up short in Rome". rbs6nations.com. Sportsbeat. 27 Februarie 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Februarie 2012. [dooie skakel]
  20. ↑ "O'Gara steers champions Ireland to opening victory". sixnationsrugby.com (in Engels). 6 Februarie 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Mei 2020. Besoek op 5 April 2020.
  21. ↑ (en) "Hook crosses twice in Wales romp over Italy". rbs6nations.com. Sportsbeat. 20 Maart 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Desember 2013. [dooie skakel]
  22. ↑ Briggs, Simon (12 Maart 2011). "Italy 22 France 21: match report". Daily Telegraph (in Engels). London. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Oktober 2018. Besoek op 5 April 2020.
  23. ↑ "Six Nations: France 30–12 Italy". BBC (in Engels). 4 Februarie 2012. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 April 2019. Besoek op 5 April 2020.
  24. ↑ "Australia survive fightback to maintain perfect record against Italy". The Guardian (in Engels). Londen. 24 November 2012. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 April 2019. Besoek op 5 April 2020.
  25. ↑ (en) "Faltering Italy forced to battle for narrow victory over Tonga". Sky Sports. 10 November 2012. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 Maart 2013. [dooie skakel]
  26. ↑ (en) "Orquera leads Italy to stunning success in Rome". rbs6nations.com. Sportsbeat. 3 Februarie 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Augustus 2013. [dooie skakel]
  27. ↑ (en) "Flood squeezes England past defiant Italy". rbs6nations.com. Sportsbeat. 10 Maart 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Januarie 2014. [dooie skakel]
  28. ↑ (en) "Italy claim historic RBS 6 Nations win over Ireland". rbs6nations.com. Sportsbeat. 16 Maart 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Oktober 2013. [dooie skakel]
  29. ↑ (en) "Match Centre Table". rbs6nations.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Mei 2013. Besoek op 4 Junie 2013. [dooie skakel]
  30. ↑ "RBS Six Nations: Italy skipper Sergio Parisse delighted by win over Ireland". Sky Sports (in Engels). 16 Maart 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 November 2019. Besoek op 5 April 2020.
  31. ↑ Fanning, Brendan (24 Maart 2016). "Conor O'Shea recruits IRFU development chief as part of his Italy backroom team". independent.ie (in Engels). Irish Independent. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 April 2019. Besoek op 5 April 2020.
  32. ↑ "Italy claim historic first win over Springboks". ESPNscrum (in Engels). 19 November 2016. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 April 2019. Besoek op 5 April 2020.
  33. ↑ "Typhoon Hagibis impact on Rugby World Cup 2019 matches" (in Engels). Rugby World Cup. 10 Oktober 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Februarie 2020. Besoek op 5 April 2020.
  34. ↑ (en) "Franco Smith appointed interim Italy rugby head coach". France24. 21 November 2019. Besoek op 5 April 2020.
  35. ↑ (fr) "Pourquoi l'Italie joue-t-elle en bleu". linternaute.com. Besoek op 27 April 2015. [dooie skakel]
  36. ↑ "La marque Kappa revient dans la partie !". digitalsport.fr (in Frans). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 September 2016. Besoek op 5 April 2020.
  37. ↑ "Le XV d'Italie passe chez Adidas". lequipe.fr (in Frans). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Junie 2018. Besoek op 5 April 2020.
  38. ↑ "CariParma sponsor maillot du XV italien". sportstrategies.com (in Frans). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Mei 2020. Besoek op 5 April 2020.
  39. ↑ (it) "Fratelli d'Italia". quirinale.it. Besoek op 17 April 2015. [dooie skakel]
  40. ↑ "Les lauriers italiens". linternaute.com (in Frans). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 September 2017. Besoek op 5 April 2020.
  41. ↑ "Italy to move Six Nations games from Rome to Florence" (in Engels). BBC. 1 April 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Junie 2018. Besoek op 5 April 2020.
  42. ↑ "Stadio Flaminio set for re-vamp" (in Engels). ESPNscrum. 30 Januarie 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Mei 2020. Besoek op 5 April 2020.
  43. ↑ (it) Nazionali Azzurre (13 Julie 2011). "RBS 6 Nazioni, allo Stadio Olimpico l'Edizione 2012". Italiaanse Rugbyfederasie. Besoek op 5 April 2020.
  44. ↑ Sportsbeat (14 Julie 2011). "Italy switch stadium to Stadio Olimpico". RBS 6 Nations (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 November 2013. Besoek op 6 September 2011.
  45. ↑ Guerisoli, Annalisa (21 Maart 2016). "The Forgotten Story of Flaminio" (in Engels). platform-blog.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 April 2019. Besoek op 5 April 2020.
  46. ↑ "Italy come of age". ESPNcricinfo (in Engels). 5 Februarie 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 April 2019. Besoek op 5 April 2020.
  47. ↑ "IRB confirm 2015 & 2019 host bids" (in Engels). BBC. 15 Augustus 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 September 2019. Besoek op 5 April 2020.
  48. ↑ 48,0 48,1 "International Rugby Union Statistics – Italy" (in Engels). ESPNscrum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Junie 2019. Besoek op 5 April 2020.
  49. ↑ "Italy v Scotland rugby stats" (in Engels). Rugbydata. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 September 2019. Besoek op 5 April 2020.
  50. ↑ "Italy v France rugby stats" (in Engels). Rugbydata. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Augustus 2019. Besoek op 5 April 2020.
  51. ↑ "Italy v Wales rugby stats" (in Engels). Rugbydata. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Augustus 2019. Besoek op 5 April 2020.
  52. ↑ "Italy v Ireland rugby stats" (in Engels). Rugbydata. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Augustus 2019. Besoek op 5 April 2020.
  53. ↑ "Italy v England rugby stats" (in Engels). Rugbydata. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 September 2019. Besoek op 5 April 2020.

Verdere leesstof[wysig | wysig bron]

  • (it) Volpe, Francesco (Februarie 2014). Il rugby sottosopra – Grenoble 1997, quando l'Italia ribaltò la Francia e il mondo. Absolutely Free. p. 164. ISBN 978-8868580124.
  • (it) Ravagnani, Luciano; Fadda, Pierluigi (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. ISBN 88-87110-92-1.
  • (it) Zupo, Fabrizio (2007). Inseguendo il paradiso del rugby. Editrice Nutrimenti. ISBN 88-88389-85-7.
  • (it) Sferragatta, Flavia (2013). Le mete dell’allenatore. Prospettive di psicologia dello sport per l’allenatore di rugby. FrancoAngeli. ISBN 88-204-3153-X.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Italiaanse_nasionale_rugbyspan&oldid=2208449"