Italiaanse nasionale rugbyspan

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Italië
Kenteken van die Italiaanse nasionale rugbyspan.svg
Unie Italiaanse Rugbyfederasie (FIR)
Bynaam(e) Gli Azzurri (“die Hemelbloues”)
Embleem Wapen van die Italiaanse Rugbyfederasie
Stadion Stadio Olimpico, Rome
Kapasiteit 70 634
Afrigter(s) Vlag van Nieu-Seeland Kieran Crowley (sedert 2021)
Kaptein(s) Michele Lamaro
Spankleure
Alt. kleure
Statistiek
Meeste toetse Sergio Parisse (142)[1]
Meeste punte Diego Dominguez (983)[2]
Meeste drieë Marcello Cuttitta (25)[3]
Eerste internasionale wedstryd
Vlag van Spanje Spanje 9–0 Vlag van Italië Italië
(Barcelona, Spanje; 20 Mei 1929)
Grootste oorwinning
Vlag van Tsjeggië Tsjeggië 8–104 Italië Vlag van Italië
(Viadana, Italië; 18 Mei 1994)
Grootste nederlaag
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 101–0 Italië Vlag van Italië
(Durban, Suid-Afrika; 19 Junie 1999)
Wêreldbeker
Verskynings 9/9 (Eerste in 1987)
Beste uitslag Twee seges in 2003, 2007, 2011, 2015 en 2019
Unie webwerf
www.federugby.it

Die Italiaanse nasionale rugbyspan (Italiaans: Nazionale di rugby a 15 dell’Italia) is die nasionale rugbyspan van Italië en verteenwoordig dié land tydens internasionale wedstryde (toetswedstryde). Hulle staan ook bekend as gli Azzurri (Italiaans vir: “die Hemelbloues”). Savoiblou is die gewone kleur van die nasionale spanne wat Italië verteenwoordig, aangesien dit die tradisionele kleur van die Huis van Savoje was wat van 1860 tot 1946 oor die Koninkryk Italië regeer het. Rugby word in Italië deur die Italiaanse Rugbyfederasie (Federazione Italiana Rugby, FIR) geadministreer. Italië neem jaarliks aan die Sesnasies-toernooi deel, saam met Engeland, Frankryk, Ierland, Skotland en Wallis.

Italië se eerste toetswedstryd was in 1929 teen Spanje. Italië was nes Roemenië oor dekades heen een van die sterkste Europese spanne buite die destydse Vyfnasies. Hulle het tydens die Europese Nasiesbeker een titel ingepalm, nege keer as naaswenner en agt keer op die derde plek geëindig. Gedurende die 1990’s het die Italiaanse rugby ’n opswaai beleef, wat tot die aansluiting by die destydse Vyfnasies en hul uitbreiding tot die Sesnasies gelei het. Hulle het die een of ander prestasie behaal, maar nooit beter as die vierde plek gevaar nie.

Sy belangrikste internasionale verskyning het Italië tydens die vierjaarlikse rugbywêreldbekertoernooi wat sedert 1987 gehou word. Sedert die Rugbywêreldbeker in 1987 ingevoer is, het die span aan al nege toernooie deelgeneem, maar nog nie tot die uitklopfase gevorder nie. Die Italiaanse nasionale span het tot ’n konstante deelnemer ontwikkel. Sedert 2003 het Italië tydens elke toernooi twee oorwinnings en twee nederlae aangeteken, genoeg om outomaties vir die volgende toernooi te kwalifiseer.

Italiaanse spelers dra tradisioneel blou truie, wit broeke en blou kouse. Hul alternatiewe kleure bestaan uit ’n wit trui met blou broeke en wit kouse. Italië se internasionale wedstryde word op verskeie plekke dwarsdeur die land gespeel; die Stadio Olimpico in Rome word tydens die Sesnasies-toernooi ingespan. Die beheerliggaam Wêreldrugby beskou Italië as ’n vlak-een rugbynasie. Die Italiaanse rugbyspan is tans (Maart 2022) 14de op Wêreldrugby se wêreldranglys gelys.[4]

Beheerliggaam[wysig | wysig bron]

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Italiaanse Rugbyfederasie.
Die Povlakte in Noord-Italië word algemeen as die hartland van Italiaanse rugby beskou

Die beheerliggaam vir rugby in Italië is die Italiaanse Rugbyfederasie (Federazione Italiana Rugby, FIR). Die FIR het in 1928[5] uit die “Propagandakomitee” ontstaan en in 1987 by die Internasionale Rugbyraad (IRR, nou Wêreldrugby) aangesluit.[6] Die hoogste rugbyliga in Italië is die Campionato di Eccellenza, waaraan twaalf spanne deelneem. Van die spanne is veral uit die twee rugbyvestings Lombardye en Veneto afkomstig.

Bo die nasionale kampioenskap word die internasionale liga Pro14 uitgespeel, saam met spanne uit Ierland, Skotland, Suid-Afrika en Wallis, waaraan twee Italiaanse spanne (Benetton Rugby Treviso uit Treviso en Zebre uit Parma) deelneem. Bo die Pro14 word jaarliks saam met klubs uit Engeland, Frankryk, Ierland, Ierland en Wallis die Europese Rugbykampioenskapbeker en die Europese Rugbyuitdagingsbeker uitgespeel.

Naas die amptelike nasionale span roep die FIR ook ander keurspanne byeen. Italia Emergenti (“Opkomende Italië”) is die tweede nasionale span van Italië. Nes ander rugbynasies beskik Italië oor ’n o/20-nasionale span wat aan die o/20-Sesnasies-toernooi en die Wêreldrugby o/20-kampioenskap deelneem.[7][8] Kinders en jongmense word reeds op skool aan rugby bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin hul met hul afrigting.

Geskiedenis[wysig | wysig bron]

Bekendstelling van rugby aan Italië[wysig | wysig bron]

’n Romeinse muurskildery wat die antieke spel Harpastum toon
’n Calcio fiorentino-spel op die Piazza Santa Croce te Florence in 1688

Die oorspronklik uit Griekeland afkomstige en in die hele Romeinse Ryk uitgeoefene speel Harpastum kan as ’n ver verwante, antieke voorloper van rugby beskou word. In berigte van historici en skrywers soos Athenaeus van Naucratis, Clemens van Alexandrië, Iulius Pollux en Claudius Galenus word dit beskryf as ’n volkontaksport tussen twee spanne bestaande uit vyf tot twaalf spelers met die doel om op ’n reghoekige veld ’n bal agter die teenstander se doellyn te beweeg.[9] Gedurende die Middeleeue het in Italië verskeie balsporte ontwikkel, wat nader verwant was aan rugby as aan sokker, aangesien die speel met die hande ’n sentrale kenmerk was. Die bekendste voorbeeld is die Calcio storico fiorentino wat uit die vroeë 16de eeu dateer en steeds in Florence gespeel word.[10]

Britse seelui, wat by die Genuese hawe aangedoen het, het rondom 1890 die in die Verenigde Koninkryk reeds gevestigde rugby aan Italië bekendgestel. Maar vanaf die begin is dit deur sokker oorskadu en was ’n nissport. Daar word vermoed dat die Britte aanvanklik veral onder mekaar verkeer het.[11] Die eerste amptelike rugbywedstryd op Italiaanse bodem is op 2 April 1910 in Turyn tussen twee buitelandse klubs, die Paryse SCUF en die Geneefse RC Servette, gehou. Twee weke later is die eerste Italiaanse rugbyklub, RC Torino, gestig, maar hulle het ná net een wedstryd teen die sokkerklub FC Pro Vercelli hulself weer ontbind.[12] Een jaar later het Stefano Bellandi, die bestuurder van die Teatro alla Scala in Milaan, die beslissende impuls vir rugby se vestiging in Italië gelewer. Hy het, nadat hy ’n aantal jare in Frankryk deurgebring en die rugbysport leer ken het, na Italië teruggekeer en sy militêre diens gedoen. Saam met die hulp van ’n Franse vriend het hy ’n rugby-afdeling by die sportklub US Milanese gestig. Dit het op 2 April 1911 op die Arena Civica teen ’n span uit Voiron sy eerste wedstryd gespeel. Volgens La Gazzetta dello Sport was die toeskouers ten spyte van die 0–15-nederlaag opgewonde, waarvolgens verdere wedstryde gereël is.[13]

Die Eerste Wêreldoorlog het hierdie ontwikkeling stopgesit. Ná die einde van die oorlog het Bellandi hom vir ’n herlewing van die Italiaanse rugbysport beywer en by die Milaanse Sport Club Italia ’n nuwe span saamgestel. Vervolgens het bykomende klubs ontstaan en middelgroot nywerheidsstede in die Povlakte soos Brescia, Parma, Rovigo en Treviso het in Italië se rugbyvestings ontwikkel (later het nog Rome, Napels en L’Aquila bygekom). Op 26 Julie 1927 het Bellandi ’n “Propagandakomitee” gestig en die Franse joernalis Henri Desgrange, stigter van die Tour de France, om ondersteuning gevra. Hy het gehelp om ’n aantal wedstryde van ’n nieamptelike Italiaanse keurspan teen verskeie Franse klubs te reël.[14] Enkele verteenwoordigers van die fascistiese Italiaanse regime het die propagandistiese waardes van die gewild wordende rugbysport opgemerk. Augusto Turati, sekretaris-generaals van die Partito Nazionale Fascista (PNF), het op 13 Mei 1928 die eerste wedstryd in die hoofstad gereël en die Stadio Nazionale del PNF beskikbaar gestel.[15] Enkele maande later, op 26 September, is uit die destydse Propagandakomitee die Italiaanse Rugbyfederasie (Federazione Italiana Rugby, FIR) gestig, wat vervolgens die eerste nasionale kampioenskap aangebied het.[16]

Die nasionale span se eerste jare[wysig | wysig bron]

Die Italiaanse nasionale rugbyspan in 1933
Die Italiaanse nasionale rugbyspan in 1942

Die FIR het ook ’n amptelike nasionale span van stapel gestuur. Hul eerste toetswedstryd is op 29 Mei 1929 in Barcelona teen die eweneens debuutmakende Spanje gehou. Voor ’n skare van 62 000 op die Montjuicstadion en in teenwoordigheid van die Spaanse koning Alfons XIII[17] is hulle met 9–0 verslaan; die Spaanse span het uitsluitlik uit Katalane bestaan. ’n Jaar later het Italië wraak geneem en in Milaan hul eerste tuiswedstryd met 3–0 gewen.[18] Op 19 Oktober 1929 het die Olimpiese beheerliggaam Comitato Olimpico Nazionale Italiano (CONI) die FIR ná net een jaar se werk ontbind en die bestuur van die nasionale kampioenskap oorgeneem.[19] Die presiese rede is nie bekend nie, maar daar word vermoed dat die fascistiese regime teenoor die kulturele verskynsel rugby toenemend met misnoë bekyk het, aangesien dit van ’n Britse oorsprong was. Die onderdrukking van rugby het gepaard gegaan met pogings om ’n nuwe balsport, Volata genoem, af te dwing, wat volgens bewerings ’n nasaat van die Romeinse Harpastum was.[20] Volata het nie gewildheid verwerf nie, waarvolgens CONI die rugbybeheerligaam in Oktober 1932 herstig het, aanvanklik onder die Italiaaniseerde naam Federazione Italiana della Palla Ovale (“Italiaanse Ovaalbalbeheerliggaam”).[21] In die daaropvolgende jaar het die beheerliggaam onder die amper oorspronklike naam Federazione Italiana Rugbi verkeer (vanaf 1946 is rugby weer met ’n y geskryf).[16]

As gevolg van beheerliggaamsgeskille het die nasionale span drie jaar lank inaktief gebly, maar vanaf 1933 teen die destydse sterkste spanne van die vastelandse Europa te staan gekom. Die lede van die Internasionale Rugbyraad (IRR) het egter oorwegend met mekaar verkeer. Die Franse nasionale rugbyspan was tot in 1983 die enigste wêreldklasspan buite die IRR en tot in 1988 die enigste van die destydse Vyfnasies, wat amptelike toetswedstryde teen Italië gespeel het. Tydens die Europese Nasiesbeker is op 17 Oktober 1937 in Parys die eerste wedstryd tussen albei spanne gereël en het in ’n 5–43-nederlaag vir die Italianers geëindig. Die Fédération Internationale de Rugby Amateur (FIRA, vandag Rugby Europa) was verantwoordelik vir die reëling van die Europese Nasiesbeker. Dié alternatiewe internasionale beheerliggaam is in 1934 op inisiatief van Frankryk gestig, nadat hulle uit die Vyfnasies geskors is. Een van die stigtingslede was die FIR; die ander was Spanje, België, Portugal, Katalonië, Roemenië, Nederland en Nazi-Duitsland.[22]

Aan die begin van die Tweede Wêreldoorlog is die spelbedryf in Italië amper sonder inperkings voortgesit. Die nasionale kampioenskap het tot in 1943 plaasgevind, terwyl die nasionale span tussen 1940 en 1942 twee toetswedstryde teen Roemenië en een teen Nazi-Duitsland gespeel het. Die Fasciste, wat die rugbysport ween sy Britse herkoms aanvanklik verwerp en wou verdring het, het dit nou heeltemal ondersteun en as ’n voorbeeld van kameraadskap en veggees bevorder. Die PNF se partysekretaris Achille Starace het rugby beskryf as ’n “vegkuns wat deur die fascistiese jeug beoefen en wyd versprei moet word”. Die verdere verspreiding se belemmering ná die Tweede Wêreldoorlog word aan hierdie politisering toegeskryf. Vir ’n tyd lang is rugby as ’n “fascistiese sportsoort” beskou. Die teenwoordigheid van die Geallieerdes wat vanaf 1943 rugbywedstryde teen mekaar gereël het, kon hierdie siening net ’n bietjie verander.[23]

Stagnasie en tydelike agteruitgang[wysig | wysig bron]

Frankryk teen Italië in Rome, 1954
Die Italiaanse nasionale rugbyspan voor hul Suid-Afrikaanse toer in 1973

In 1946 het die FIR die nasionale kampioenskap hervat, terwyl die nasionale span eers vanaf Maart 1948 weer toetswedstryde kon speel. Die nasionale span is vanaf sy begin deur ’n nasionale afrigter bestuur (in teenstelling met die Vyfnasies se spanne wat deur die spankaptein bestuur is), maar van die nasionale afrigters is so gereeld verander, dat net min kontinuïteit of ’n verbetering in die tegniese vaardighede kon plaasvind. Op die Europese vasteland het ’n soort driedeling ontstaan: Op die allesoorheersende Frankryk het met ’n bietjie afstand Italië gevolg, wat op sy beurt al die ander nasionale spanne oorheers het. Byvoorbeeld het die Azzurri gedurende die 1950’s elke toetswedstryd teen Duitsland, Roemenië, Spanje en Tsjeggo-Slowakye gewen, maar hulle het elke wedstryd teen Frankryk verloor – soms duidelik. Die beheerliggaam se bestuurders was bewus daarvan, dat die Italiaanse rugby net in vergelyking met die toonaangewende nasies kon ontwikkel. In 1956 en 1958 het nieamptelike toere deur Wallis, Engeland en Ierland plaasgevind, waartydens die nasionale span teen drie klubs elk te staan gekom het.

Die 1960’s het min vordering gesien, afgesien van Roemenië se opkoms en hul wedywering om die tweede plek tydens die Europese Nasiesbeker. Die Roemene was self in staat om Frankryk die een of ander keer te klop, waarin die Italianers eers enkele dekades later kon slaag. Op 14 April 1963 was die Italianers op die punt om Frankryk se oorheersing te beëindig: In Grenoble het hulle tot in die doodsnikke met 12–6 voorgeloop, maar Frankryk het twee drieë gedruk en die wedstryd met 14–12 beklink.[24] Baie het hierdie naelskraapse nederlaag as die begin van ’n verwagte, volhoubare kwaliteitsvordering beskou, wat egter nie plaasgevind het nie.

In 1965 het die FIRA die Europese Nasiesbeker hervorm en in verskeie vlakke onderdeel. Italië het vanaf 1965/66 aan die toernooi se eerste afdeling deelgeneem en soos altyd as naaswenner agter Frankryk geëindig. Tydens die daaropvolgende toernooi in 1966/67 het Italië egter ’n agteruitgang beleef: Ná ’n naelskraapse oorwinning oor Portugal en twee duidelike nederlae teen Frankryk en Roemenië het Italië vir die eerste keer net die derde plek behaal. Die Franse Rugbyfederasie het vervolgens daarop besluit, om vir wedstryde teen Italië net ’n tweede span pleks van die nasionale span te ontplooi. Die volgende amptelike toetswedstryd tussen albei lande sou eers drie dekades later volg. Italië het homself aan die Europese Nasiesbeker 1967/68 onttrek en is na die tweede afdeling gerelegeer. Tydens die daaropvolgende Europese Nasiesbeker 1968/69 het die Italianers alle mededingers oorheers en die regstreekse bevordering behaal. Die beheerliggaam het tot die gevolgtrekking gekom, dat die nasionale span ook buite Europa ondervinding moes versamel. In Mei 1970 het die Azzurri se eerste amptelike toer buite Europa plaasgevind. Hulle het na Madagaskar getoer en twee toetswedstryde gespeel wat in naelskraapse oorwinnings geëindig het.[25]

Ná nederlae teen Frankryk, Marokko en Roemenië is Italië in 1971 weer in die tweede afdeling gerelegeer. Gedurende Junie en Julie 1973 het die Azzurri, met die voormalige Springbokstut Amos Du Plooey, weer ’n toer na Suider-Afrika onderneem. Hulle het teen ’n aantal Suid-Afrikaanse keurspanne en Rhodesië te staan gekom. Laasgenoemde wedstryd se status as ’n toetswedstryd is omstrede, aangesien dié land se onafhanklikheid destyds nie erken is nie.[26] Italië se enigste oorwinning was teen die Luiperds, die nieamptelike nasionale span van die bruin mense. Ten spyte van agt nederlae is hierdie toer as ’n mylpaal beskou, aangesien Italië homself aan die algemene publiek van ’n land in die Suidelike Halfrond kon vertoon.[27]

Stadige toenadering[wysig | wysig bron]

’n Groepfoto van die Italiaanse nasionale rugbyspan voor hul wedstryd teen Frankryk in 1975

Ná drie toernooie in die tweede afdeling het Italië vir die 1974/75-seisoen weer tot die Europese Nasiesbeker se eerste afdeling gevorder en daar gevestig. Onder andere het hulle ’n 3–3-gelykop weg teen die latere kampioen Roemenië aangeteken, wat enkele maande voorheen Frankryk verslaan het. In 1974 en 1975 het twee kort toere na Groot-Brittanje gevolg, waartydens hulle teen county-keurspanne en die Engelse nasionale o/23-span uitgedraf het.[28] Ná hul tweede plek tydens die Europese Nasiesbeker 1975/76, danksy ’n 13–12-tuisoorwinning oor Roemenië, het op 4 November 1976 in Milaan hul eerste wedstryd teen die Australiese Wallabies gevolg. Dié wedstryd was nie ’n amptelike toetswedstryd nie en het in ’n naelskraapse 15–16-nederlaag geëindig wat tot nuwe hoop op ’n verdere ontwikkeling gelei het.[29] Hul afsluiting op die vierde plek tydens die Europese Nasiesbeker 1976/77 het die verhoogde verwagtinge egter weer gedemper. Onder andere het die Azzurri op 1 Mei 1977 weg teen Roemenië met 0–69 verloor, gelykstaande aan hul ergste nederlaag tot dusver.[30]

Destyds het die Italiaanse klubs buitelandse spelers (John Kirwan, Naas Botha, David Campese, Michael Lynagh) en afrigters (Julien Saby, Roy Bish, Greenwood, Nelie Smith) in diens begin neem, teen einde ’n hoër speelkwaliteit te verseker. Van hulle was veral Suid-Afrikaners, Australiërs en Nieu-Seelanders, waarvan sommige van ’n Italiaanse herkoms was. Op 24 Oktober 1978 is in Rovigo die eerste wedstryd teen die Argentynse Poemas gereël, wat Italië onverwags met 19–6 gewen het.[31] Ander destydse noemenswaardige prestasies was ’n 6–6-gelykop teen die Engelse o/23-span op 16 Mei in Brescia en ’n bemoedigende 12–18-nederlaag op 28 November 1979 in Rovigo teen die oënskynlik oorweldigende Nieu-Seelandse All Blacks (dié wedstryd was egter geen toetswedstryd nie).[32] In 1980 het die Azzurri ’n toer na Oseanië onderneem en onder andere twee toetswedstryde teen Fidji en die Cookeilande gespeel, maar hulle is in albei wedstryde verslaan.[28] Hulle het in 1981 ’n verdere toer sonder toetswedstryd na Australië onderneem, wat met sewe oorwinnings in nege wedstryde baie suksesvol was.[33]

Tydens die Europese Nasiesbeker 1981/82 het Italië vir die eerste keer in ses jaar weer op die tweede plek geëindig, met hul enigste nederlaag soos gewoonlik teen die Franse reserwespan. Tydens die daaropvolgende toernooi 1982/83 het die Azzurri vir die eerste keer bo hul Franse mededingers geëindig; weens ’n wegnederlaag teen Roemenië het hulle egter weer op die tweede plek geëindig. Tydens die vroeë 1980’s het die Italiaanse rugby een van sy suksesvolste tydperk gedurende die afgelope vyf dekades beleef, wat die IRR se lede in ’n toenemende mate vergoed het. Gedurende herfs 1983 het die Wallabies deur Europa getoer en die eerste van die “groot” rugbynasies geword om teen die Azzurri ’n toetswedstryd te speel, wat op 23 Oktober in Rovigo plaasgevind het. Italië het met 7–29 verloor, maar dié wedstryd is as ’n eerste stap op pad na die wêreld se beste spanne beskou.[34]

Gedurende die 1980’s was tydens die Europese Nasiesbekers nie net Frankryk en Roemenië ernstige mededingers nie, maar ook die Sowjetunie, waardeur die Italianers die een of ander keer net op die derde of selfs vierde plek geëindig het. Gedurende somer 1983 het Italië vir die eerste keer na Noord-Amerika getoer, waartydens hulle ook twee toetswedstryde teen Kanada gespeel het. Terwyl die eerste in ’n verrassende nederlaag geëindig het, het hulle in die tweede ’n duidelike oorwinning aangeteken.[35] Gedurende somer 1985 het die Azzurri weer na Suider-Afrika getoer. Hulle het in twee toetswedstryde teen Zimbabwe (die voormalige Rhodesië) te staan gekom en albei gewen.[36] In Mei 1986 het die Italianers ’n noemenswaardige prestasie aangeteken, toe hulle teen die Engelse nasionale o/23-span met 15–15-gelykop gespeel het. Aansluitend het hulle na Australië getoer en onder andere ’n toetswedstryd teen die Wallabies gespeel.[37]

Eerste Rugbywêreldbekertoernooie en verdere toenadering[wysig | wysig bron]

In Mei 1985 het die IRR op die invoering van die Rugbywêreldbeker besluit. Die nuwe toernooi sou oorspronklik vir die lede voorbehou wees, maar die president van die Franse beheerliggaam, Albert Ferrasse (wat ook as FIRA se president gedien het), het vir sy toestemming vereis dat ook nielede kon deelneem.[38] Vervolgens is onder andere Italië vir deelname genooi. In die openingswedstryd van die eerste toernooi in 1987 het die Azzurri teen die medegasheer Nieu-Seeland te staan gekom; die All Blacks het die wedstryd heeltemal oorheers en aan hulle ’n 6–70-nederaag toegedien. Daarop het nog ’n nederlaag teen Argentinië en ’n naelskraapse oorwinning oor Fidji gevolg. Ondanks sy oorwinning het Italië die kwarteindrondte misgeloop, aangesien die aantal gedrukte drieë beslissend was.[39]

In 1987 het die nasionale speler Stefano Bettarello as destyds eerste Italianer ’n uitnodiging vir die tradisieryke keurspan Barbarians ontvang. Saam met die aansluiting van die FIR by die IRR dieselfde jaar is dit as ’n onmiskenmarke kenteken beskou, watter respek Italië intussen in die hoogste Britse rugbykringe geniet het.[40][41] Tydens ’n kort toer het hulle op 31 Desember 1988 vir die eerste keer teen Ierland te staan gekom. Dié wedstryd in Dublin, wat hulle met 15–31 verloor het, was die eerste toetswedstryd teen een van die “Tuisnasies” van die Britse Eilande. In Junie 1989 het hulle na Argentinië getoer, maar dit het met ’n nederlaag in die toetswedstryd teen die Poemas geëindig. Twee jaar later het weer ’n toer na Suider-Afrika gevolg, waartydens hulle twee toetswedstryde teen die pas onafhanklike Namibië gespeel het, maar in albei verslaan is.[42] Die Namibië-toer was ’n voorbereiding op die Rugbywêreldbeker 1991. In hul eerste poelwedstryd het die Azurri die Verenigde State verslaan, gevolg deur ’n nederlaag in hul eerste ontmoeting met Engeland. Soos verwag het hulle teen Nieu-Seeland die vordering tot die kwarteindrondte misgeloop, maar die naelskraapse 21–31-nederlaag was meer as agbaar.[43]

Italië het in die vroeë 1990’s gedurende die Europese Nasiesbeker hul afstand teenoor Frankryk stadigaan gereduseer. Onder andere het hulle tydens die Europese Nasiesbeker 1990/92 ná byna ’n dekade weer op die tweede plek geëindig. Nog suksesvoller was die toernooie in 1993 en 1994. Op 11 November 1993 het die Italianers ’n noemenswaardige prestasie behaal, toe hulle in Treviso die Franse reserwespan met 16–9 verslaan het. Ná ’n nederlaag teen Roemenië in die laaste wedstryd het hulle die titel weereens misgeloop, maar net weens hul erger punteverskil. Gedurende somer 1994 het hulle weer na Australië getoer, waar hulle twee toetswedstryde teen die Wallabies gespeel het. Die Azzurri is in albei wedstryde verslaan, maar net naelskraap. Op 12 Oktober dieselfde jaar het hulle tydens die Rugbywêreldbekerkwalifisering vir die eerste keer teen Wallis te staan gekom en is weer naelskraap verslaan. Die vordering, wat hulle tydens wedstryde teen teenstaanders van ’n hoë gehalte gemaak het, was op die hand liggend: Op 6 Mei 1995 het Italië in Treviso teen Ierland te staan gekom en met 22–12 gewen, dit was hul eerste oorwinning oor een van die Britse Eilande se spanne.[44] Tydens die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika het Italië sy eerste poelwedstryd teen Samoa met 18–42 duidelik verloor. Teen Engeland was die Azzurri op die punt van ’n oorwinning, maar hulle het met 20–27 verloor en die kwarteindrondte opnuut misgeloop. In die laaste poelwedstryd het hulle Argentinië met 31–25 verslaan.[45]

Professionalisering en aansluiting by die Sesnasies[wysig | wysig bron]

In Augustus 1995 het die Internasionale Rugbyraad al die beperkinge rakende die spelers se betaling opgehef en daarmee die professionele tydperk van die rugbyspel ingelui. Die oprigting van ooreenstemmende strukture op klubvlak het in Italië ’n aantal jare geneem, waarvolgens baie spelers na die finansieel sterk spanne in Frankryk of Engeland oorgeskakel het. Terwyl hul toenadering aan die beste Europese spanne stadig maar seker plaasgevind het, was hul kwaliteitsverskil teenoor die Suidelike Halfrond se spanne steeds erg. Onder andere het die All Blacks in Oktober 1995 in Bologna met 70–6 gewen. Twee weke later het die destydse wêreldkampioen, die Suid-Afrikaanse Springbokke, vir die eerste keer ’n toetswedstryd teen die Italianers gespeel en met 40–21 gewen. In 1996 het wedstryde teen Wallis, Australië, Engeland en vir die eerste keer Skotland gevolg, wat almal verlore gegaan het, maar deels net naelskraap. Destyds was Engeland op die punt om uit die Vyfnasies geskors en deur Italië vervang te word, nadat die Engelse Rugbyvoetbalunie sonder afspraak met die ander beheerliggame ’n eksklusiewe verdrag met British Sky Broadcasting gesluit het. Ná onderhandelinge agter geslote deure het dit egter nie gebeur nie, maar die Italiaanse beheerliggaam het nou die doelstelling gehad, om by hierdie eksklusiewe kring aan te sluit.[46][47]

In 1997 het die Azzurri twee oorwinnings oor Ierland aangeteken: op 4 Januarie weg in Dublin met 37–29 en op 20 Desember met 37–22 in Bologna.[48] In die tydperk daartussen het hulle ’n verdere prestasie behaal en vir die eerste keer die Europese Nasiesbeker gewen. Veral hul 40–32-wegoorwinning oor Frankryk in Grenoble op 22 Maart was deurslaggewend; dit was Italië se eerste oorwinning oor Frankryk in ’n amptelike toetswedstryd.[49] Dit was selfs opmerkliker in die lig van die feit, dat Frankryk een week voorheen die Vyfnasies 1997 met ’n Grand Slam beklink het.[50] Dit sou egter hul enigste titel tydens die Europese Nasiesbeker bly, nadat beide die Italianers en die Franse hulle aan dié toernooi onttrek het, omdat die kwaliteitsverskil teenoor die ander deelnemende spanne te groot geword het en albei beheerliggame nie meer belang gestel het nie. Op 16 Januarie 1998 het die Vyfnasieskomitee daarop besluit, om Italië vanaf 2000 aan die gesogte toernooi te laat deelneem, waarmee dit die Sesnasies geword het.[51] Agt dae later het hul eerste oorwinning oor Skotland gevolg.

Tydens die kwalifisering vir die Rugbywêreldbeker 1999 dieselfde jaar het Italië in Huddersfield teen Engeland naelskraap met 15–23 verloor, maar hulle het aangevoer dat ’n drie van Alessandro Troncon nie deur die skeidsregter toegeken is nie. Omdat die Italianers net voorheen Nederland met 60 punte verskil verslaan het, het hulle vir die toernooi gekwalifiseer.[52] Italië het met wedstryde teen spanne van ’n hoë gehalte voorberei, maar verskeie geskille tussen beheerliggaam, afrigter en spelers het die toer na Suid-Afrika in Junie 1999 oorskadu. Nadat die klubs geweier het om die versoekte spelers beskikbaar te stel, het ’n heeltemal onervare span vertrek. Die 0–101-nederlaag in Durban in die eerste van twee toetswedstryde teen die Springbokke was die ergste nederlaag in die Azzurri se geskiedenis.[53] Tydens die Rugbywêreldbeker 1999 is Italië vir die derde agtereenvolgende keer in dieselfde poel met Nieu-Seeland geplaas, saam met Engeland en Tonga. Soos verwag is die Azzurri deur die All Blacks en Engeland duidelik verslaan. Maar hulle is ook deur Tonga, teen wie hulle vir die eerste keer te staan gekom het, met 28–25 verslaan, waardeur Italië net die laaste plek behaal het.[54][55]

Begin van die Sesnasies-tydperk[wysig | wysig bron]

Italië teen Portugal tydens die Rugbywêreldbeker 2007
Italië teen die All Blacks op die uitverkope Giuseppe Meazza-stadion voor ’n skare van 80 000, November 2009

Italië het in 2000 uiteindelik by die Sesnasies-toernooi aangesluit, maar sy aansluiting het met die aftrede van ’n aantal van sy beste spelers saamgeval. Die voormalige Nieu-Seelandse nasionale speler Brad Johnstone het die Italiaanse span tydens hul eerste deelnaame aan die Sesnasies afgerig. In hul eerste wedstryd op die hoogste Europese vlak op 5 Februarie 2000 in Rome het hulle die Skotte (die wenners van die Vyfnasies 1999) oorheers en met 34–20 geseëvier.[56] Aansluitend het hulle teen die ander spanne egter nie beïndruk nie en ná vier agtereenvolgende nederlae op die laaste plek geëindig. Tydens die toernooie 2001 en 2002 het hulle nie ’n oorwinning aangeteken nie en net met die “houtlepel” weggestap. Johnstone het probeer om aan ’n in die Franse kunsryke spelstyl spelende span ’n soort Angel-Saksiese dissipline oor te dra.[57][58] Die voormalige Italiaanse nasionale speler en destydse president van die beheerliggaam, Marco Bollesan, het die afrigter se werk gekritiseer. Hulle het ’n mededingende span, maar dit is weens tegniese, karakterlike en sielkundige redes nie in staat om van hul beste eienskappe te wys nie.[59] Gedurende herfs 2001 het hy ’n verdere Nieu-Seelander, John Kirwan, ter ondersteuning aangestel, wat vanaf die Sesnasies 2002 die leisels oorgeneem het.[60]

Onder Kirwan het die span met twee oorwinnings oor Spanje en Roemenië sonder moeilikhede vir die Rugbywêreldbeker 2003 gekwalifiseer. Aansluitend het hulle hul eerste wedstryd tydens die Sesnasies 2003 teen Wallis gewen en vervolgens vir die eerste keer die laaste plek vermy. Tydens die Rugbywêreldbeker 2003 in Australië is Italië soos verwag deur Nieu-Seeland verslaan. Ná twee oorwinnings oor Kanada en Tonga het hulle die realistiese kans gehad tot die kwarteindrondte te vorder, maar die 15–27-nederlaag in hul laaste wedstryd teen Wallis het hulle uit die toernooi geskakel.[61] Tydens die Sesnasies 2004 het die Italianers weer die Skotte verslaan en bo hulle in die tabel geëindig. Soos in die jare tevore het hulle egter meer nederlae gely as oorwinnings aangeteken. Dit was ook van toepassing vir beweerde swakker teenstanders soos die Roemene, teen wie hulle tydens die 2004-midjaarrugbytoetsreeks verloor het. Nadat die Azzurri die Sesnasies 2005 weer sonder ’n oorwinning afgesluit en op die laaste plek geëindig het, is John Kirwan deur die Fransman Pierre Berbizier vervang.[62]

Onder die nuwe hoofafrigter het die Azzurri tydens die 2005-midjaarrugbytoetsreeks ’n groot prestasie behaal, toe hulle tydens hul Argentinië-toer ’n toetswedstryd teen die Poemas met 30–29 gewen het. Dit was nie net hul eerste wegoorwinning oor hierdie teenstander nie,[63] maar ook die enigste oorwinning van ’n span uit die Noordelike Halfrond in die Suidelike Halfrond gedurende hierdie jaar. Tydens die Sesnasies 2006 het die Italianers weg teen Wallis met 18–18 gelykop geëindig, maar weereens nie beter as die laaste plek gevaar nie. Nogtans het hulle in die wedstryd teen Frankryk belowend vertoon, nadat hulle gedurende die eerste halftyd voorgeloop het. Met twee duidelike oorwinnings oor Portugal en Rusland in Oktober 2006 het hulle sonder moeite vir die Rugbywêreldbeker 2007 gekwalifiseer. Tydens die Sesnasies 2007 het die Azzurri hul beste vertoning sedert hul aansluiting by dié toernooi gehad. Hulle het weg teen Skotland en tuis teen Wallis gewen en op die vierde plek geëindig. Die belangstelling in die rugbysport het nuwe hoogtes bereik, toe op die voorblaaie van die vernaamste Italiaanse koerante oor die Italiaanse sukses berig is. Meer as 10 000 aanhangers het die span ná die laaste wedstryd teen Ierland op die Romeinse Piazza del Popolo verwelkom.[64]

Die Italiaanse span vier hul oorwinning oor Frankryk tydens die Sesnasies 2011

Met die doelstelling om vir die eerste keer die kwarteindrondte te bereik, het die span vir die Rugbywêreldbeker 2007 na Frankryk vertrek. Op die verwagte hoë nederlaag in hul eerste wedstryd teen Nieu-Seeland het twee oorwinnings oor Roemenië en Portugal gevolg, waardeur die laaste poelwedstryd in Saint-Étienne teen Skotland beslissend was. Alessandro Troncon het tydens die wedstryd die enigste drie gedruk, maar danksy die gebrek aan dissipline het die Skotte ’n aantal strafskoppe aangeteken. Italië het eindelik met 16–18 verloor en is uit die toernooi geskakel, maar hul derde plek het hulle regstreeks vir die daaropvolgende Rugbywêreldbeker 2011 laat kwalifiseer.[65] Pierre Berbizier het reeds in April aangekondig, dat hy sy verdrag nie sou verleng nie. In Oktober 2007 het die FIR die Suid-Afrikaner Nick Mallett as sy plaasvervanger benoem.[66] Tydens die Sesnasies 2008 het Italië weer op die laaste plek geëindig, maar hulle het nietemin ’n oorwinning oor Skotland aangeteken, terwyl die nederlae teen Ierland en Engeland naelskraap was. In Junie het die Italianers ’n verdere verrassende wegoorwinning oor Argentinië aangeteken.[67] Ná hierdie sukses het egter ’n verloorreeks begin, wat oor ’n jaar sou streek. Tydens die 2008-jaareindrugbytoetsreeks, die Sesnasies 2009 en die 2009 midjaarrugbytoetsreeks is die Italianers in elke wedstryd verslaan. Ná altesaam 13 nederlae het hulle eers einde November 2009 weer ’n oorwinning aangeteken, toe hulle in Ascoli Piceno vir die eerste keer teen Samoa te staan gekom het.[68]

Stagnasie en ontbrekende verdere ontwikkeling[wysig | wysig bron]

Die Italiaanse span staan tydens die volkslied in ’n ry, 2011
Italië met ’n lynstaan teen Skotland tydens die Sesnasies 2012
Italiaanse ondersteuners op pad na Murrayfield om hul span teen Skotland tydens die Sesnasies in 2013 te sien
Die Italiaanse rugbyspan tydens die Rugbywêreldbeker 2019 teen Namibië

Ondanks ’n naelskraapse tuisoorwinning oor Skotland het Italië tydens die Sesnasies 2010 weer op die laaste plek geëindig. In die ander wedstryde in 2010 het hulle net teen Fidji ’n oorwinning aangeteken. Ten spyte van hul laaste plek tydens die Sesnasies 2011 het die span tydens hul tuiswedstryde beïndruk. In hul eerste wedstryd teen Ierland het hulle voorgeloop, toe die Iere twee minute voor die eindfluitjie ’n skepdoel aangeteken en met 13–13 gewen het. Vyf weke later het hulle Frankryk naelskraap met 22–21 verslaan, nadat hulle ’n 6–18-agterstand ingehaal het. Die Azzurri het dus hul eerste oorwinning oor le Bleus sedert 1997 aangeteken en vir die eerste keer die Giuseppe Garibaldi-trofee ingepalm.[69] Die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-Seeland het vir die Italianers soos die vorige toernooi verloop. Die eerste poelwedstryd teen Australië het hulle met 6–32 verloor, nadat hulle teen halftyd op 6–6 was.[70] Daarop het twee duidelike oorwinnings oor Rusland en die Verenigde State gevolg, waardeur die laaste wedstryd beslissend was. Italië is deur die Iere oorheers en is met 6–36 uit die toernooi geskakel, maar hul derde plek het die regstreekse kwalifisering vir die daaropvolgende Rugbywêreldbeker 2015 verseker.[71] Die beheerliggaam het reeds in Mei daarop besluit, om die verdrag met Mallett nie te hernu nie; ná die Rugbywêreldbeker is hy deur die Fransman Jacques Brunel vervang.[72]

In die tweede wedstryd tydens die Sesnasies 2012 was die Azzurri op die punt om Engeland te verslaan, toe hulle teen halftyd met 12–6 voorgeloop het, maar tog met 15–19 naelskraap verslaan is.[73] Hulle het die laaste plek vermy, nadat hulle in die laaste wedstryd die Skotte verslaan en bo hulle geëindig het.[74] Gedurende die jaar het Italië vir die eerste keer sedert 1998 drie agtereenvolgende oorwinnings aangeteken: teen Kanada, die VSA en Tonga. In die eerste wedstryd tydens die Sesnasies 2013 het Italië die Franse met 23–18 verslaan.[75] Op hierdie groot prestasie het Italië in die laaste wedstryd Ierland met 22–15 verslaan. Dit was hul eerste Sesnasies-oorwinning oor die Iere en Italië het vir die eerste keer sedert 2007 weer op die vierde plek geëindig.[76] Die Suid-Afrikaanse toernooi tydens die 2013 midjaarrugbytoetsreeks, waar die Italianers deur die Springbokke, Skotte en Samoane verslaan is, is later as ’n draaipunt beskou, waarvandaan hulle ’n afwaartse neiging getoon het.[77]

Dit het tydens die Sesnasies 2014 duidelik na vore getree, toe die Italianers sonder ’n oorwinning op die laaste plek geëindig het. Tot in Junie 2014 het hulle nege agtereenvolgende nederlae gely, waaronder vir die eerste keer teen Japan. Met ’n naelskraapse 22–19-wegoorwinning oor Skotland tydens die Sesnasies 2015 het hulle die “houtlepel” vermy, maar hulle het teen die ander spanne nie beïndruk nie.[78] Tot op hede (2021) was dit hul laaste oorwinning in ’n Sesnasies-wedstryd. Tydens die Rugbywêreldbeker 2015 in Engeland het Italië soos tydens die twee vorige toernooie vertoon. Op die verwagte nederlaag in hul eerste wedstryd teen Frankryk het ’n verrassend naelskraapse 23–18-oorwinning oor Kanada gevolg. Met die 9–16-nederlaag in hul derde poelwedstryd teen Ierland is hulle uit die toernooi geskakel, waarvolgens hul 32–22-oorwinning oor Roemenië net kosmetiese waardes gehad het. Nietemin het hulle met hul derde plek weer regstreeks vir die daaropvolgende Rugbywêreldbeker 2019 gekwalifiseer.[79]

Ná ’n baie swak prestasie tydens die Sesnasies 2016 is Brunel as hoofafrigter geskors en deur die Ier Conor O’Shea vervang. Saam met hom het die FIR die ontwikkelingsbestuurder Stephen Aboud opdrag gegee om ’n jeugprogram op te bou, teen einde van ’n hoër gehalte in die Italiaanse rugby.[80] Tydens die 2016 midjaarrugbytoetsreeks het die Azzurri een van die onlangse dekades se grootste verrassinge in internasionale rugby behaal, toe hulle op 19 November in Florence die Suid-Afrikaanse Springbokke in ’n fisiese wedstryd met 20–18 verslaan het. Dit was hul eerste oorwinning oor Suid-Afrika in 13 toetswedstryde en hul eerste oorwinning oor een van die drie “groot” spanne van die Suidelike Halfrond (Australië, Nieu-Seeland, Suid-Afrika).[81] Dit was egter net ’n positiewe uitskieter, aangesien die daaropvolgende Sesnasies 2017 weer met vyf duidelike nederlae geëindig het. Die 10–63-tuisnederlaag teen Ierland was hul ergste in die Sesnasies-geskiedenis.[82] Van hul elf toetswedstryde in 2017 het die Azzurri net dié teen Fidji gewen. Die jare 2018 en 2019 het net ’n bietjie beter verloop: tydens die Sesnasies was Italië sonder enige kans en hulle het net enkele oorwinnings oor swakker spanne van die tweede vlak aangeteken.

Tydens die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan het Italië aanvanklik beter vertoon en beide Namibië en Kanada duidelik verslaan. Die daaropvolgende 3–49-nederlaag teen Suid-Afrika was egter teleurstellend. Hul laaste poelwedstryd teen Nieu-Seeland is nes twee ander wedstryde weens tifoon Hagibis se verwoestinge afgelas en as ’n 0–0-gelykop geag.[83] Met hul derde plek het Italië weer regstreeks vir die daaropvolgende Rugbywêreldbeker 2023 gekwalifiseer. Ná die toernooi het O’Shea as hoofafrigter bedank en is deur die Suid-Afrikaner Franco Smith vervang.[84] Die nuwe hoofafrigter was egter nie in staat om die algemene situasie om te keer; onder andere het die Azzurri in 2020 nie ’n oorwinning aangeteken nie. Die 10–50-nederlaag teen Frankryk in die eerste wedstryd tydens die Sesnasies 2021 was hul 28ste agtereenvolgende nederlaag tydens dié toernooi. Vervolgens het veral in die Britse en Ierse pers ’n groot debat oor Italië se mededingendheid binne die hoogste vlak begin. Byvoorbeeld het die voormalige Walliese spankaptein Sam Warburton ’n relegasiestelsel voorgestel. Dit sou ook aan ander spanne die kans gee om teen die sterkste spanne van Europa te speel. Hy het na Georgië verwys, wat sedert jare die Europese Nasiesbeker se eerste afdeling oorheers.[85] Ander deskundiges het daarvoor gepleit, om Italië deur Suid-Afrika of Argentinië te vervang.[86]

Im Mei 2021 is Franco Smith as leier van die Italiaanse rugby se hoëprestasie-afdeling benoem, terwyl die Nieu-Seelander Kieran Crowley as nuwe hoofafrigter aangestel is.[87] Op 19 Maart 2022, die laaste rondte tydens die Sesnasies 2022, het die Italianers ’n 22–21-wegoorwinning teen Wallis aangeteken, waarmee hulle ’n nederlaagreeks van 36 wedstryde by dié toernooi beëindig het; vir die Walliesers was dit hul eerste tuisnederlaag teen Italië.[88]

Kleure, embleem en bynaam[wysig | wysig bron]

Die huidige embleem van die Italiaanse nasionale rugbyspan
Die oorspronklike embleem van die Italiaanse nasionale rugbyspan, ontleen aan die Huis van Savoje se wapen

Die Italiaanse span speel nie in die kleure van die nasionale vlag nie, maar in blou, as ’n huldeblyk aan die koninklike familie van die Huis van Savoje wat onder andere die Koninkryk Italië regeer het.[89] Die span se bynaam gli Azzurri (“die Hemelbloues”) is soos dié van die Italiaanse sokkerspan afgelei van die hemelblou trui.

Tussen 2000 en 2012 het Kappa die trui aan Italië verskaf.[90] Sedert 2017 word die Italiaanse span deur Macron toegerus. Tydens tuiswedstryde speel hulle in ’n hemelblou trui met die drie bande van die Italiaanse vlag op die moue, wit broeke en donkerblou sokkies. Indien hul teenstander tradisioneel ook in ’n blou trui uitdraf – soos in wedstryde teen Argentinië, Frankryk en Skotland – speel Italië in ’n wit trui met rooi en groen strepe op die skouers, blou broeke en wit sokkies. Cattolica Assicurazioni, ’n Italiaanse versekeringsmaatskappy, is sedert 2018 die hoofborg van die Italiaanse span.

Voor elke wedstryd van die Italiaanse nasionale rugbyspan word Il Canto degli Italiani (Italiaans vir: “Die Lied van die Italianers”), die Italiaanse volkslied, gespeel.[91] In Italië staan dié volkslied ook as L’inno di Mameli ("Mameli se volkslied") bekend, en verwys na die outeur van die lirieke, Goffredo Mameli.

Van die begin van die Italiaanse rugbyspan tot die einde van die Tweede Wêreldoorlog is die ou embleem op die trui aan die Italiaanse rugbyspan aan die Huis van Savoje se wapen ontleen. Die huidige embleem van Italië herinner aan die Italiaanse vlag (groen, wit en rooi), omring deur lourierblare, wat die grootsheid van die Romeinse geskiedenis en die oorwinnings van Julius Caesar in die oudheid simboliseer. Die lourierkrans is deur die Romeinse keisers gedra. Dit is ook as ’n beloning vir militêre oorwinnings aan die generaals toegeken.[92]

Truiverskaffers en -borge[wysig | wysig bron]

Italië se trui in 2011

Sedert die 1980’s het die volgende truiverskaffers en -borge verskyn:

Tydperk Verskaffer Borg
1981–1989 Adidas –
1990–1993 Lotto
Rugbywêreldbeker 1991 –
1993–1995 Gilbert[93]
Rugbywêreldbeker 1995 –
1996–1997 Reebok
Europese Nasiesbeker 1997
1998–1999 –
1999 Cotton Oxford
Sesnasies 2000 – 2000 midjaarrugbytoetsreeks Canterbury Alliance UniChem
2000 eindjaarrugbytoetsreeks – 2002 midjaarrugbytoetsreeks Kappa
2002 eindjaarrugbytoetsreeks – 2006 eindjaarrugbytoetsreeks Jaguar
Sesnasies 2007 – 2012 midjaarrugbytoetsreeks Cariparma
2012 eindjaarrugbytoetsreeks – 2017 midjaarrugbytoetsreeks Adidas
2017 eindjaarrugbytoetsreeks – 2018 midjaarrugbytoetsreeks Macron
2018 eindjaarrugbytoetsreeks – 2021 eindjaarrugbytoetsreeks Cattolica Assicurazioni
2021 eindjaarrugbytoetsreeks Suzuki
Sesnasies 2022 Bitpanda

Tuisstadion[wysig | wysig bron]

Die Stadio Olimpico in Rome, tans die tuiste van die Italiaanse rugbyspan
Italië speel teen Wallis tydens die Sesnasies 2007 op Stadio Flaminio, Rome

Voor hul aansluiting by die Sesnasies in 2000 het Italië nie oor ’n vaste tuisstadion beskik nie. Die tuiswedstryde is in meer as drie dosyn se verskeie stadions aangebied, met ’n voorkeur aan Rome en die streke Lombardye en Veneto. Sedert hul aansluiting by die Sesnasies is Rome die plek van al hul tuiswedstryde tydens dié toernooi, terwyl die FIR vir alle ander wedstryde verskeie plekke dwaarsdeur die land inspan.

Vanaf 2000 tot in 2011 het Italië al sy Sesnasies-tuiswedstryde op die Stadio Flaminio in Rome gespeel. Met ’n kapasiteit van 32 000 (waarvan 8 000 onder ’n dak) was dit die kleinste van die Sesnasies-stadions. Dit is lankal nie meer as groot genoeg vir die Italiaanse nasionale rugbyspan beskou nie en daar was herhaaldelik berigte dat die nasionale span na óf Genua óf die Stadio Olimpico in Rome sal verhuis. Hierdie verandering is bevestig met die feit dat die Italiaanse Rugbyfederasie oor die gebroke beloftes van opknappings ontsteld geraak het. Oorspronklik is berig dat FIR Sesnasies-wedstryde na die Stadio Artemio Franchi in Florence wou verskuif.[94] In Januarie 2010 het die Italiaanse Rugbyfederasie aangekondig, dat die Stadio Flaminio in Florence opgeknap sal word, waarvolgens sy kapasiteit na 42 000 verhoog word.[95] Nadat die stad Rome uiteindelik met die beloofde opknappingswerk begin het, het FIR aangekondig dat die Sesnasies-wedstryde in Rome sal bly en in die Stadio Olimpico aangebied word;[96] hulle sal na die Flaminio terugkeer sodra dié stadion klaar is.[97] Die opknapping van die Stadio Flaminio sou oorspronklik in 2014 voltooi wees, maar daar is min vordering gemaak en teen September 2016 was die stadion steeds in ’n verlate toestand.[98] As gevolg van die gebrek aan vordering en die massief verhoogde koste het die FIR op 26 Februarie 2014 van ’n inspanning van die Stadio Flaminio afgesien en dit aan die sokkerbeheerliggaam Federazione Italiana Giuoco Calcio oorhandig.[99]

Sedert die 2010’s het rugbywedstryde nie net in Rome meer en meer toeskouers gelok nie, maar ook op ander plekke. In teenstelling met vorige jare, waar die meeste toeskouers ondersteuners van die Britse, Franse of Ierse spanne was, beskik Italië nou oor meer tuisskare. Sedert die Italianers na die Stadio Olimpico verhuis het, het die bywoning met groot getalle toegeneem.[100] Die Italiaanse span trek sedert 2008 groot skares, veral gedurende Sesnasieswedstryde en wedstryde teen Nieu-Seeland.

Nes Argentinië is Italië die enigste vlak-een-rugbynasie wat tot dusver nog nie ’n wedstryd tydens ’n rugbywêreldbekertoernooi gehuisves het nie, alhoewel hulle vir beide die Rugbywêreldbeker 2015 en Rugbywêreldbeker 2019 aansoek gedoen het.[101][102]

Toetswedstryde[wysig | wysig bron]

Italië se plek op Wêreldrugby se ranglys vanaf 10 Oktober 2003 tot op hede

Italië het 184 van sy 470 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 39,14%. Italië se statistieke in toetswedstryde teen alle lande, in alfabetiese volgorde, is soos volg (korrek in Maart 2022):[103]

Teen Gespeel Gewen Verloor Gelykop % Gewen
Vlag van Argentinië Argentinië 23 5 17 1 21,74
Vlag van Australië Australië 18 0 18 0 0,00
Vlag van België België 2 2 0 0 100
Vlag van Bulgarye Bulgarye 1 1 0 0 100
Vlag van Cookeilande Cookeilande 1 0 1 0 0,00
Vlag van Duitsland Duitsland 20 15 4 1 75,00
Vlag van Engeland Engeland 29 0 29 0 0,00
Vlag van Fidji Fidji 13 7 6 0 53,85
Vlag van Frankryk Frankryk 45 3 42 0 6,67
Vlag van Georgië Georgië 2 2 0 0 100
Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland 34 4 30 0 11,76
Vlag van Japan Japan 8 6 2 0 75,00
Vlag van Joego-Slawië Joego-Slawië 3 3 0 0 100
Vlag van Kanada Kanada 10 8 2 0 80,00
Vlag van Kroasië Kroasië 1 1 0 0 100
Vlag van Madagaskar Madagaskar 2 2 0 0 100
Vlag van Marokko Marokko 8 6 2 0 75,00
Vlag van Namibië Namibië 4 2 2 0 50,00
Vlag van Nederland Nederland 4 4 0 0 100
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 15 0 15 0 0,00
Flag of rugby Pacific Islanders.svg Pasifiese Eilanders 1 0 1 0 0,00
Vlag van Pole Pole 7 6 1 0 85,71
Vlag van Portugal Portugal 12 10 1 1 83,33
Vlag van Roemenië Roemenië 42 23 16 3 54,76
Vlag van Rusland Rusland 5 5 0 0 100
Vlag van Samoa Samoa 7 2 5 0 28,57
Vlag van Skotland Skotland 34 8 26 0 23,53
Vlag van Sowjetunie Sowjetunie 14 4 9 1 28,57
Vlag van Spanje Spanje 27 23 3 1 85,19
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 15 1 14 0 6,67
Vlag van Tsjeggië Tsjeggië 1 1 0 0 100
Vlag van Tsjeggo-Slowakye Tsjeggo-Slowakye 11 9 1 1 81,82
Vlag van Tonga Tonga 5 3 2 0 60,00
Vlag van Tunisië Tunisië 3 3 0 0 100
Vlag van Uruguay Uruguay 4 4 0 0 100
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State 5 5 0 0 100
Vlag van Wallis Wallis 31 3 27 1 9,68
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe 3 3 0 0 100
Algeheel 470 184 276 10 39,14

Wedstryde teen verskeie saamgestelde spanne tydens oorsese toere van die amateurtydperk en die deur die Italiaanse Rugbyfederasie (FIR) nieerkende wedstryde teen nielede het vir ’n lang tydperk nie die volle status van toetswedstryde geniet nie – selfs nie terugwerkend nie. Die wedstryde teen Frankryk tydens die Europese Nasiesbeker word nie as toetswedstryde beskou nie, aangesien die Franse hul wedstryde met ’n reserwespan gespeel het.

Rekorde[wysig | wysig bron]

Wêreldbekerrekord[wysig | wysig bron]

Italië het tot dusver aan elke rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem, maar hulle is die enigste van die Sesnasies-spanne wat nog nie tot die uitklopfase gevorder het. Terwyl hulle tydens die eerste drie toernooie se poelfases net een oorwinning elk aangeteken het, het hulle tydens die Rugbywêreldbeker 1999 geen oorwinning aangeteken nie. Daarna het hul prestasie tot ’n konstante vertooning van twee oorwinnings ontwikkel. Tot dusver was dit nog nie genoeg om tot die kwarteindrondte te vorder nie, maar is dit voldoende om regstreeks vir die daaropvolgende rugbywêreldbeker te kwalifiseer.

Jaar Uitslag
1987 Poelfase
1991 Poelfase
1995 Poelfase
1999 Poelfase
2003 Poelfase
2007 Poelfase
2011 Poelfase
2015 Poelfase
2019 Poelfase
2023 gekwalifiseer

Europese Nasiesbeker[wysig | wysig bron]

Die Italiaanse nasionale span het tussen 1935 en 1997 aan die Europese Nasiesbeker deelgeneem en gedurende hierdie tydperk een toernooi gewen.

  • Europese Kampioen: 1997
  • Tweede plek: 1937, 1952, 1954, 1966, 1976, 1982, 1983, 1992, 1994
  • Derde plek: 1936, 1967, 1970, 1975, 1977, 1980, 1984, 1985

Mediterreense Spele[wysig | wysig bron]

Tot op hede is tydens Mediterreense Spele vier rugbytoernooie aangebied. Die Italiaanse nasionale span het aan alle toernooie deelgeneem en gedurende hierdie tydperk alle vier toernooie in die tweede plek afgesluit.

  • Tweede plek: 1955, 1979, 1983, 1993

Sesnasierekord[wysig | wysig bron]

Italië skop af teen Skotland tydens die Sesnasies 2007

Italië se enigste jaarlikse toernooi is die Sesnasies-toernooi waar hulle teen vyf ander Europese nasies speel: Engeland, Frankryk, Ierland, Skotland en Wallis. Italië het in 2000 by dié internasionale toernooi aangesluit wat toe die Sesnasies geword het; Italië het sy eerste wedstryd tydens die Sesnasies 2000 teen Skotland met 34–20 wen. Hulle het tydens die Sesnasies 2003 vyfde geëindig, bo Wallis, nadat Italië hulle met 30–22 geklop het, en was die volgende jaar weer vyfde, dié keer bo Skotland, nadat Italië hulle met 20–14 verslaan het. In 2006 het Italië in ’n 18–18-gelykop teen Wallis op die Millennium-stadion in Cardiff gespeel. Italië se eerste drie oorwinnings tydens die Sesnasies, in 2000, 2003 en 2004, was voor ’n tuisskare op die Stadio Flaminio in Rome. Op 24 Februarie 2007 het hulle Skotland met 37–17 op Murrayfield vir hul eerste wegwen verslaan. Twee weke later het Italië Wallis vir die tweede keer verslaan, met 23–20 tuis in Rome. Dit was die eerste keer wat Italië twee van sy vyf wedstryde in een toernooi gewen het, en hulle eindig vervolgens op die vierde plek. Sedert 2007 ding Italië tydens die Sesnasies met Frankryk om die Giuseppe Garibaldi-trofee mee. Italië het die Giuseppe Garibaldi-trofee in 2011 vir die eerste keer gewen, nadat hulle Frankryk in ’n taai wedstryd met 22–21 verslaan het. Twee jaar later het Italië die trofee weer omhoog gehou, nadat hulle Frankryk met 23–18 geklop het. Italië het in 2013 sy eerste oorwinning oor Ierland aangeteken, toe hulle die Iere met 22–15 verslaan het en hulle het op die vierde plek geëindig. Op 28 Februarie 2015 het Italië sy tweede wegwen oor Skotland ná ’n taai wedstryd met 22–21 aangeteken. Hul daaropvolgende oorwinning het tydens die Sesnasies 2022 weg in Cardiff teen Wallis gevolg, nadat hulle met 22–21 geseëvier het. Tydens dié toernooi het Italië vir die eerste keer teen Skotland om die Cuttittabeker teen Skotland gespeel.

Teen Maart 2022 het Italië 13 Sesnasies-wedstryde gewen, van wie sewe teen Skotland, drie teen Wallis, twee teen Frankryk en een teen Ierland. Engeland is die enigste span waarteen Italië tot dusver nog nie ’n oorwinning aangeteken het nie.[104][105][106][107][108]

  Vlag van Engeland Engeland Vlag van Frankryk Frankryk Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland Vlag van Italië Italië Vlag van Skotland Skotland Vlag van Wallis Wallis
Toernooie 126 93 128 23 128 128
Regstreekse oorwinnings
(Gedeelde oorwinnings)
Tuisnasies 5 (4) N.v.t. 4 (4) N.v.t. 10 (3) 7 (4)
Vyfnasies 17 (6) 12 (8) 6 (5) N.v.t. 5 (6) 15 (8)
Sesnasies 7 6 4 0 0 6
Algeheel 29 (10) 18 (8) 14 (9) 0 (0) 15 (9) 28 (12)
Grand Slams
Tuisnasies 0 N.v.t. 0 N.v.t. 0 2
Vyfnasies 11 6 1 N.v.t. 3 6
Sesnasies 2 4 2 0 0 5
Algeheel 13 10 3 0 3 12
Driekrone
Tuisnasies 5 N.v.t. 2 N.v.t. 7 6
Vyfnasies 16 N.v.t. 4 N.v.t. 3 11
Sesnasies 5 N.v.t. 6 N.v.t. 0 5
Algeheel 26 N.v.t. 12 N.v.t. 10 22
Houtlepel
Tuisnasies 11 N.v.t. 15 N.v.t. 8 8
Vyfnasies 14 17 21 N.v.t. 21 12
Sesnasies 0 1 0 17 4 1
Algeheel 25 18 36 17 33 21

Ander wedstryde[wysig | wysig bron]

Gedurende die amateurtydperk het Italië deels maandelange oorsese toere onderneem, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaaslike saamgestelde spanne en klubspanne gespeel het. Eweneens het hulle ander nasionale spanne in Italië gehuisves. Teen die jaar 2000 het die oorsese toere volgens die ou tradisie tot ’n einde gekom, aangesien die professionalisering van die rugbyspel te min tyd vir toere oorlaat (’n uitsondering is die Britse en Ierse Leeus se vierjaarlikse toere). Vandag is toetswedstryde teen die spanne van die Suidelike Halfrond en ander spanne buite die Sesnasies-toernooi gedurende twee tydstippe van die jaar moontlik. Gedurende die Juniemaand se midjaarrugbytoetsreeks vertrek Italië in die Suidelike Halfrond, terwyl gedurende die Novembermaand se eindjaarrugbytoetsreeks Italië as gasheer optree.

Spelers[wysig | wysig bron]

Huidige span[wysig | wysig bron]

Die volgende spelers het die Italiaanse span tydens die Sesnasies 2022 gevorm:[109]

Agterspelers (tre quarti)

Speler Posisie Klub Toetswedstryde
Callum Braley Skrumskakel Benetton Rugby Treviso 12
Alessandro Fusco Skrumskakel Zebre 2
Stephen Varney Skrumskakel Gloucester RFC 9
Giacomo Da Re Losskakel Benetton Rugby Treviso/Rugby Rovigo 0
Paolo Garbisi Losskakel Montpellier Hérault RC 13
Leonardo Marin Losskakel Benetton Rugby Treviso 0
Ignacio Brex Senter Benetton Rugby Treviso 8
Luca Morisi Senter Rugby Calvisano/Zebre 36
Marco Zanon Senter Benetton Rugby Treviso 7
Pierre Bruno Vleuel Zebre 1
Monty Ioane Vleuel Benetton Rugby Treviso 9
Tommaso Menoncello Vleuel Benetton Rugby Treviso/F.I.R. Academy 0
Federico Mori Vleuel Union Bordeaux Bègles 11
Edoardo Padovani Heelagter Benetton Rugby Treviso 30

Voorspelers (avanti)

Speler Posisie Klub Toetswedstryde
Hame Faiva Haker Benetton Rugby Treviso/Rugby Rovigo 1
Gianmarco Lucchesi Haker Benetton Rugby Treviso 8
Giacomo Nicotera Haker Benetton Rugby Treviso 0
Pietro Ceccarelli Stut CA Brive 17
Danilo Fischetti Stut Zebre 15
Ivan Nemer Stut Benetton Rugby Treviso 3
Tiziano Pasquali Stut Benetton Rugby Treviso 21
Cherif Traorè Stut Benetton Rugby Treviso 12
Giosuè Zilocchi Stut Zebre 15
Niccolò Cannone Slot Benetton Rugby Treviso 15
Marco Fuser Slot Newcastle Falcons 36
Federico Ruzza Slot Benetton Rugby Treviso 25
David Sisi Slot Zebre 18
Toa Halafihi Losvoorspeler Benetton Rugby Treviso 0
Michele Lamaro Kaptein Losvoorspeler Benetton Rugby Treviso 10
Sebastian Negri Losvoorspeler Benetton Rugby Treviso 36
Giovanni Pettinelli Losvoorspeler Benetton Rugby Treviso 1
Braam Steyn Losvoorspeler Benetton Rugby Treviso 46
Manuel Zuliani Losvoorspeler Benetton Rugby Treviso 0

Bekende spelers[wysig | wysig bron]

Tot dusver is nog geen Italiaanse speler in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem nie.

Spelerstatistieke[wysig | wysig bron]

Sergio Parisse (2007)
Mirco Bergamasco (2017)
Tommaso Allan (2018)

Vervolgens die belangrikste statistieke van Italië se spelers. Die spelers wat met * gekenmerk is, is nog aktief en kan hul statistieke verbeter.

(Korrek teen Maart 2022)

Meeste toetswedstryde[110]
Rang Naam Tydperk Toetswedstryde
01 Sergio Parisse 2002–2019 142
02 Martin Castrogiovanni 2002–2016 119
03 Alessandro Zanni * 2005–2020 118
04 Marco Bortolami 2001–2015 112
05 Leonardo Ghiraldini * 2006–2020 107
06 Mauro Bergamasco 1998–2015 106
07 Andrea Lo Cicero 2000–2013 103
08 Alessandro Troncon 1994–2007 102
09 Andrea Masi 2000–2015 095
10 Mirco Bergamasco 2002–2012 089
Meeste toetswedstryde as kaptein[111]
Rang Naam Tydperk Toetswedstryde
01 Sergio Parisse 2008–2019 93
02 Marco Bortolami 2002–2014 39
03 Marco Bollesan 1968–1975 37
04 Massimo Giovanelli 1992–1999 37
05 Massimo Cuttitta 1993–1999 22
06 Alessandro Troncon 2000–2007 21
07 Marzio Innocenti 1985–1988 20
08 Alessandro Moscardi 2000–2002 19
09 Ambrogio Bona 1978–1981 18
10 Leonardo Ghiraldini 2008–2019 17
Meeste punte aangeteken[112]
Rang Naam Tydperk Punte
01 Diego Domínguez 1991–2003 983
02 Stefano Bettarello 1979–1988 483
03 Tommaso Allan * 2013–2020 327
04 Luigi Troiani 1985–1995 294
05 Ramiro Pez 2000–2007 260
06 Mirco Bergamasco 2002–2012 256
07 Luciano Orquera 2004–2015 154
08 David Bortolussi 2006–2008 153
09 Carlo Canna * 2015–2020 152
10 Ennio Ponzi 1973–1977 133
Meeste drieë gedruk[113]
Rang Naam Tydperk Drieë
01 Marcello Cuttitta 1987–1999 26
02 Paolo Vaccari 1991–2003 23
03 Carlo Checchinato 1990–2004 21
04 Manrico Marchetto 1972–1981 21
05 Alessandro Troncon 1994–2007 19
06 Mirco Bergamasco 2002–2012 17
07 Serafino Ghizzoni 1977–1987 17
08 Massimo Mascioletti 1977–1990 17
09 Ivan Francescato 1990–1997 16
10 Sergio Parisse 2002–2019 16

Afrigters[wysig | wysig bron]

Pierre Villepreux (1971)
Brad Johnstone (2020)
John Kirwan (2013)
Jacques Brunel (2016)
Kieran Crowley (2009)
Naam Tydperk % Gewen
Vlag van Italië Arnaldo Cortese
Vlag van Engeland John Thomas 		1929– 0
Vlag van Italië Arturo Cameroni
Vlag van Italië Luigi Bricchi 		1930– 100
Vlag van Italië Luigi Bricchi 1932–1934 75
Vlag van Italië Luigi Bricchi
Vlag van Frankryk Julien Saby 		1934–1935 100
Vlag van Frankryk Julien Saby 1935–1936 0
Vlag van Italië Luigi Bricchi
Vlag van Frankryk Michel Boucheron 		1936 50
Vlag van Italië Luigi Bricchi
Vlag van Frankryk Julien Saby 		1937 40
Vlag van Italië Luigi Bricchi 1938 0
Vlag van Italië Luigi Bricchi
Vlag van Italië Giuseppe Sessa 		1938–1940 50
Vlag van Italië Romano Bonifazi 1940–1941 50
Vlag van Italië Luigi Bricchi
Vlag van Italië Franco Chiaserotti 		1941–1942 –
Vlag van Italië Luigi Bricchi
Vlag van Italië Franco Chiaserotti 		1942 100
Vlag van Italië Tommaso Fattori 1947–1949 50
Vlag van Italië Giorgio Briasco
Vlag van Italië Antonio Radicini 		1949–1950 0
Vlag van Italië Romano Bonifazi 1950 –
Vlag van Italië Francesco Vinci 1950 –
Vlag van Italië Renzo Maffioli 1950–1951 –
Vlag van Italië Renzo Maffioli
Vlag van Frankryk Julien Saby 		1951–1954 66,7
Vlag van Italië Piermarcello Farinelli
Vlag van Italië Aldo Invernici
Vlag van Italië Umberto Silvestri 		1954–1956 62,5
Vlag van Italië Giulio Fereoli
Vlag van Italië Aldo Invernici
Vlag van Italië Umberto Silvestri 		1956–1957 50
Vlag van Italië Sergio Barilari
Vlag van Italië Aldo Invernici
Vlag van Italië Umberto Silvestri 		1957–1958 0
Vlag van Italië Sergio Barilari
Vlag van Italië Mario Battaglini
Vlag van Italië Aldo Invernici 		1958–1960 50
Vlag van Italië Sergio Barilari
Vlag van Italië Romano Bonifazi 		1960–1962 50
Vlag van Italië Aldo Invernici 1962–1965 28,5
Vlag van Italië Sergio Barilari
Vlag van Italië Mario Martone 		1965–1967 42,8
Vlag van Italië Aldo Invernici 1967–1970 87,5
Vlag van Italië Giordano Campice 1970 100
Vlag van Italië Sergio Barilari 1970–1971 0
Vlag van Italië Guglielmo Geremia 1971 0
Vlag van Italië Aldo Invernici 1971–1972 –
Vlag van Italië Umberto Levorato 1972 25
Vlag van Italië Gianni Villa 1972–1975 30
Vlag van Wallis Roy Bish 1975–1977 53,3
Vlag van Italië Isidoro Quaglio 1977 50
Vlag van Wallis Gwyn Evans 1977–1978 20
Vlag van Frankryk Pierre Villepreux 1978–1981 41,6
Vlag van Italië Paolo Paladini
Vlag van Italië Marco Pulli 		1981–1985 57,1
Vlag van Italië Marco Bollesan 1985–1988 36,8
Vlag van Italië Loreto Cucchiarelli 1988–1989 14,3
Vlag van Italië Loreto Cucchiarelli
Vlag van Frankryk Bertrand Fourcade 		1989 50
Vlag van Frankryk Bertrand Fourcade 1990–1993 59,3
Vlag van Frankryk Georges Coste 1993–1999 39,6
Vlag van Italië Massimo Mascioletti 1999 40
Vlag van Nieu-Seeland Brad Johnstone 1999–2002 18,5
Vlag van Nieu-Seeland John Kirwan 2002–2005 31,3
Vlag van Frankryk Pierre Berbizier 2005–2007 40
Vlag van Suid-Afrika Nick Mallett 2007–2011 21,4
Vlag van Frankryk Jacques Brunel 2011–2016 22,0
Vlag van Ierland Conor O’Shea 2016–2019 23,1
Vlag van Suid-Afrika Franco Smith 2019–2021 0
Vlag van Nieu-Seeland Kieran Crowley sedert 2021 25,0

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ (en) "Most matches". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.
  2. ↑ (en) "Most points". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.
  3. ↑ (en) "Most tries". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.
  4. ↑ (en) "World Rugby Rankings". Wêreldrugby. Besoek op 20 Maart 2022.
  5. ↑ (it) "Federazione Italiana Rugby". Italiaanse Rugbyfederasie. Besoek op 20 Maart 2022.
  6. ↑ (en) "Member Unions". Wêreldrugby. Besoek op 20 Maart 2022.
  7. ↑ (en) "Italy U20". Sesnasies. Besoek op 20 Maart 2022.
  8. ↑ (en) "World Rugby U20 Championship". Wêreldrugby. Besoek op 20 Maart 2022.
  9. ↑ (en) H. A. Harris (1972). Sport in Greece and Rome. Ithaca: Cornell University Press. pp. 86–99. ISBN 0-8014-0718-4.
  10. ↑ (en) Jake Halpern (4 Augustus 2008). "Balls and Blood". Sports Illustrated. Besoek op 20 Maart 2022.
  11. ↑ (en) Richard Bath (1997). The Complete Book of Rugby. Seven Oaks Ltd. p. 68. ISBN 1-86200-013-1.
  12. ↑ (it) Gianluca Barca, Gian Franco Bellè (2008). La sesta nazione. Ottant'anni di storia della Federazione Italiana Rugby. Parma: Grafiche Step editrice. p. 11.
  13. ↑ (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. pp. 299–300. ISBN 88-87110-92-1.
  14. ↑ (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. p. 303. ISBN 88-87110-92-1.
  15. ↑ (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. p. 305. ISBN 88-87110-92-1.
  16. ↑ 16,0 16,1 (it) "La storia della FIR". Comitato Olimpico Nazionale Italiano. 2020. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Januarie 2021. Besoek op 20 Maart 2022.
  17. ↑ (es) "España vence a Italia por nueve puntos a cero". ABC. 29 Mei 1929. Besoek op 20 Maart 2022.
  18. ↑ (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. p. 306. ISBN 88-87110-92-1.
  19. ↑ (it) "La soppressione della federazione di rugby". La Stampa. 20 Oktober 1929. p. 5. Besoek op 20 Maart 2022.
  20. ↑ (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. p. 305. ISBN 88-87110-92-1.
  21. ↑ (it) "La soppressione della federazione di rugby". Il Littoriale. 12 Oktober 1932. p. 5. Besoek op 20 Maart 2022.
  22. ↑ (en) "About us". Rugby Europa. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Januarie 2017. Besoek op 20 Maart 2022.
  23. ↑ (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. p. 310. ISBN 88-87110-92-1.
  24. ↑ (fr) Robert Duthen (16 April 1963). "Une pâle et miraculeuse victoire du Quinze de France sur l'équipe d'Italie". Le Monde. Besoek op 20 Maart 2022.
  25. ↑ (en) "Italy tour 1970". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.
  26. ↑ (it) Paolo Pacitti, Francesco Volpe (2017). Rugby 2018. Rome: Grafica Zesi. pp. 203–204. ISBN 978-0-244-93148-3.
  27. ↑ (it) "Dondi saluta gli azzurri del '73". solorugby.com. 13 Maart 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Augustus 2008. Besoek op 20 Maart 2022.
  28. ↑ 28,0 28,1 (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. p. 379. ISBN 88-87110-92-1.
  29. ↑ (it) "I rugbisti azzurri perdono per un punto". La Stampa. 5 November 1976. Besoek op 20 Maart 2022.
  30. ↑ (ro) "Palmares: Romania a invins Italia si cu 69-0!". rugby.ro. 10 September 2007. Besoek op 20 Maart 2022.
  31. ↑ (en) Vivian Jenkins (1979). Rothmans Rugby Yearbook 1979–80. Royal Tunbridge Wells: Queen Anne Press. pp. 47–51. ISBN 0-354-09087-9.
  32. ↑ (it) Cristiano Chiavegato (29 November 1979). "L'Italia fa vedere nero agli "All Black"". La Stampa. Besoek op 20 Maart 2022.
  33. ↑ (en) "1981 Italy Tour of Australia". Wêreldrugby. 2020. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Februarie 2021. Besoek op 20 Maart 2022.
  34. ↑ (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. p. 223. ISBN 88-87110-92-1.
  35. ↑ (en) "Italy tour 1983". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.
  36. ↑ (en) "Italy tour 1985". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.
  37. ↑ (en) "Italy tour 1986". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.
  38. ↑ (en) "1987 Rugby World Cup: The long road to the cup". New Zealand History. Besoek op 20 Maart 2022.
  39. ↑ (en) "Rugby World Cup 1987: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  40. ↑ (it) "Bettarello convocato tra i Barbarians". La Repubblica. 25 Maart 1987. Besoek op 20 Maart 2022.
  41. ↑ (it) Valerio Vecchiarelli (25 Maart 1987). "Barbarians, la leggenda del rugby torna in meta". Corriere della Sera. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Oktober 2015. Besoek op 20 Maart 2022.
  42. ↑ (en) Vivian Jenkins (1991). Rothmans Rugby Yearbook 1990–91. Royal Tunbridge Wells: Queen Anne Press. ISBN 0-356-19162-1.
  43. ↑ (en) "Rugby World Cup 1991: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  44. ↑ (it) "Italrugby batte l'Irlanda". La Repubblica. 7 Mei 1995. Besoek op 20 Maart 2022.
  45. ↑ (en) "Rugby World Cup 1995: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  46. ↑ (en) Chris Rea, Paul Trow (17 Januarie 1999). "Rugby Union: Five Nations threat to England". The Independent. Besoek op 20 Maart 2022.
  47. ↑ (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. p. 361. ISBN 88-87110-92-1.
  48. ↑ (en) "RWC Blog: Italy's Golden Era against Ireland". RTÉ. 29 September 2011. Besoek op 20 Maart 2022.
  49. ↑ (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. p. 363. ISBN 88-87110-92-1.
  50. ↑ (it) "Storica meta, l'Italia insegna rugby ai francesi". Corriere della Sera. 23 Maart 1997. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Februarie 2009. Besoek op 20 Maart 2022.
  51. ↑ (it) Fiorenzo Radogna (16 Januarie 2018). "Rugby, 20 anni fa l'Italia fu invitata al Sei Nazioni. Il percorso azzurro nel torneo". Corriere della Sera. Besoek op 20 Maart 2022.
  52. ↑ (en) Mediaclan 2010. "England v Italy Rugby Programme 1998 – 1998 England Italy Rugby Programme". love-rugby.com. Besoek op 20 Maart 2022.
  53. ↑ (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. p. 365. ISBN 88-87110-92-1.
  54. ↑ (en) "Rugby Union – ESPN Scrum – Italy v Tonga at Leicester". ESPNscrum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 September 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  55. ↑ (en) "Rugby World Cup 1999: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  56. ↑ (en) "Scots destroyed in Italian debut". BBC. 5 Februarie 2000. Besoek op 20 Maart 2022.
  57. ↑ (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. p. 374. ISBN 88-87110-92-1.
  58. ↑ (it) "Johnstone: «Italia, impara dagli All Blacks»". Corriere della Sera. 22 November 2000. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Oktober 2014. Besoek op 20 Maart 2022.
  59. ↑ (en) "Bollesan e il Sei Nazioni «Gli errori di Johnstone hanno rovinato la festa»". Corriere della Sera. 11 April 2001. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Augustus 2011. Besoek op 20 Maart 2022.
  60. ↑ (en) Ian Malin (27 April 2002). "Kirwan just the job for Italy". The Guardian. Besoek op 20 Maart 2022.
  61. ↑ (en) "Rugby World Cup 2003: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  62. ↑ (en) "Berbizier named as new Azzurri boss". Irish Examiner. 19 April 2005. Besoek op 20 Maart 2022.
  63. ↑ (it) "Italia spettacolo: Argentina battuta con tre mete". La Gazzetta dello Sport. 19 Junie 2005. Besoek op 20 Maart 2022.
  64. ↑ (en) "Italy salute Rugby heroes". Eurosport. 18 Maart 2007. Besoek op 20 Maart 2022.
  65. ↑ (en) "Rugby World Cup 2007: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  66. ↑ (en) "Rugby: Mallett gets Italian job". The New Zealand Herald. 3 Oktober 2007. Besoek op 20 Maart 2022.
  67. ↑ (it) "Rugby, l'Italia piega i Pumas. Gli azzurri vincono con il cuore". La Repubblica. 28 Junie 2008. Besoek op 20 Maart 2022.
  68. ↑ (it) Claudio Lenzi (28 November 2009). "È il giorno di Italia-Samoa. Impresa azzurra: 24-6". La Gazzetta dello Sport. Besoek op 28 Maart 2021.
  69. ↑ (it) Claudio Lenzi (12 Maart 2011). "Italia-Francia: 22-21! Che impresa al Flaminio". La Gazzetta dello Sport. Besoek op 20 Maart 2022.
  70. ↑ (en) "Rugby World Cup 2011: Australia 32-6 Italy". BBC. 11 September 2011. Besoek op 20 Maart 2022.
  71. ↑ (en) "Rugby World Cup 2011: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  72. ↑ (en) "Jacques Brunel to succeed Nick Mallett as Italy coach after World Cup". The Guardian. 3 Mei 2011. Besoek op 20 Maart 2022.
  73. ↑ (en) Tom Fordyce (11 Februarie 2012). "Six Nations: Italy 15-19 England". BBC. Besoek op 20 Maart 2022.
  74. ↑ (en) Stuart McAllister (17 Maart 2012). "Scotland pick up Six Nations wooden spoon after losing to Italy". The Guardian. Besoek op 20 Maart 2022.
  75. ↑ (en) James Standley (6 Maart 2013). "Six Nations: Italy 23-18 France". BBC. Besoek op 20 Maart 2022.
  76. ↑ (en) James Standley (16 Maart 2013). "Six Nations 2013: Italy 22-15 Ireland". BBC. Besoek op 20 Maart 2022.
  77. ↑ (it) Massimo Calandri (27 September 2015). "Il ritratto di Dorian Brunel". La Repubblica. Besoek op 20 Maart 2022.
  78. ↑ (en) Andy Burke (28 Februarie 2015). "Scotland 19-22 Italy". BBC. Besoek op 20 Maart 2022.
  79. ↑ (en) "Rugby World Cup 2015: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  80. ↑ (en) Brendan Fanning (24 Maart 2016). "Conor O'Shea recruits IRFU development chief as part of his Italy backroom team". Irish Independent. Besoek op 20 Maart 2022.
  81. ↑ (en) "Italy celebrate famous first win over sorry South Africa". The Guardian. 9 November 2016. Besoek op 20 Maart 2022.
  82. ↑ (it) "Rugby, Sei Nazioni: Italia-Irlanda 10-63. Travolti dall'onda verde". La Gazzetta dello Sport. 11 Februarie 2017. Besoek op 20 Maart 2022.
  83. ↑ (en) "Typhoon Hagibis impact on Rugby World Cup 2019 matches". Rugby World Cup. 10 Oktober 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Februarie 2020. Besoek op 20 Maart 2022.
  84. ↑ (en) "Franco Smith appointed interim Italy rugby head coach". France 24. 21 November 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  85. ↑ (en) "Six Nations: Italy should face prospect of relegation – Warburton". BBC. 7 Februarie 2021. Besoek op 20 Maart 2022.
  86. ↑ (en) Gary Doyle (28 Februarie 2021). "Italy's time is nearly up, get South Africa or Argentina into the Six Nations". The 42. Besoek op 20 Maart 2022.
  87. ↑ (en) "Italy announce former All Black Crowley as new head coach". ESPNscrum. 19 Mei 2021. Besoek op 20 Maart 2022.
  88. ↑ (en) Simon Thomas, Jon Doel (19 Maart 2021). "Wales 21-22 Italy: Italians break seven-year Six Nations losing streak in Cardiff". Wales Online. Besoek op 20 Maart 2022.
  89. ↑ (fr) "Pourquoi l'Italie joue-t-elle en bleu". linternaute.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 November 2017. Besoek op 27 April 2015.
  90. ↑ (fr) "La marque Kappa revient dans la partie !". digitalsport.fr. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 September 2016. Besoek op 20 Maart 2022.
  91. ↑ (it) "Fratelli d'Italia". quirinale.it. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Mei 2016. Besoek op 17 April 2015.
  92. ↑ (fr) "Les lauriers italiens". linternaute.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 September 2017. Besoek op 20 Maart 2022.
  93. ↑ (it) "Museo del Rugby – N.1, Andrea Castellani, Italia". Besoek op 20 Maart 2022.
  94. ↑ (en) "Italy to move Six Nations games from Rome to Florence". BBC. 1 April 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Junie 2018. Besoek op 20 Maart 2022.
  95. ↑ (en) "Stadio Flaminio set for re-vamp". ESPNscrum. 30 Januarie 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Mei 2020. Besoek op 20 Maart 2022.
  96. ↑ (it) Nazionali Azzurre (13 Julie 2011). "RBS 6 Nazioni, allo Stadio Olimpico l'Edizione 2012". Italiaanse Rugbyfederasie. Besoek op 20 Maart 2022.
  97. ↑ (en) Sportsbeat (14 Julie 2011). "Italy switch stadium to Stadio Olimpico". Sesnasies. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 November 2013. Besoek op 6 September 2011.
  98. ↑ (en) Annalisa Guerisoli (21 Maart 2016). "The Forgotten Story of Flaminio". platform-blog.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 April 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  99. ↑ (it) "Estratto dal verbale delle deliberazioni della Giunta Capitolina ― Deliberazione n. 36". Stad Rome. 26 Februarie 2014. Besoek op 20 Maart 2022.
  100. ↑ (en) "Italy come of age". ESPNcricinfo. 5 Februarie 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 April 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  101. ↑ (en) "Italian rugby chief wades into euro row". ESPNscrum. 20 September 2012. Besoek op 20 Maart 2022.
  102. ↑ (en) "IRB confirm 2015 & 2019 host bids". BBC. 15 Augustus 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 September 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  103. ↑ (en) "International Rugby Union Statistics – Italy". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.
  104. ↑ (en) "Italy v Scotland rugby stats". Rugbydata. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 September 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  105. ↑ (en) "Italy v France rugby stats". Rugbydata. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Augustus 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  106. ↑ (en) "Italy v Wales rugby stats". Rugbydata. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Augustus 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  107. ↑ (en) "Italy v Ireland rugby stats". Rugbydata. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Augustus 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  108. ↑ (en) "Italy v England rugby stats". Rugbydata. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 September 2019. Besoek op 20 Maart 2022.
  109. ↑ (it) "Italrugby, gli Azzurri convocati per l'esordio al Guinness Sei Nazioni 2022". Italiaanse Rugbyfederasie. 13 Januarie 2022. Besoek op 20 Maart 2022.
  110. ↑ (en) "Total matches played (descending)". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.
  111. ↑ (en) "Total matches played as captain (descending)". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.
  112. ↑ (en) "Total points scored (descending)". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.
  113. ↑ (en) "Total tries scored (descending)". ESPNscrum. Besoek op 20 Maart 2022.

Verdere leesstof[wysig | wysig bron]

  • (it) Francesco Volpe (2014). Il rugby sottosopra – Grenoble 1997, quando l'Italia ribaltò la Francia e il mondo. Absolutely Free. ISBN 978-8868580124.
  • (it) Luciano Ravagnani, Pierluigi Fadda (1992). Storia del rugby mondiale dalle origini ad oggi. Vallardi. ISBN 88-87110-92-1.
  • (it) Fabrizio Zupo (2007). Inseguendo il paradiso del rugby. Editrice Nutrimenti. ISBN 88-88389-85-7.
  • (it) Flavia Sferragatta (2013). Le mete dell’allenatore. Prospettive di psicologia dello sport per l’allenatore di rugby. FrancoAngeli. ISBN 88-204-3153-X.
  • (it) Gianluca Barca, Gian Franco Bellè (2008). La sesta nazione. Ottant'anni di storia della Federazione Italiana Rugby. Parma: Grafiche Step editrice.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Italiaanse_nasionale_rugbyspan&oldid=2511747"